"Σου άρεσε το live?" Με ρώτησε με μία απαλή φωνή, χωρίς να ακουστεί στα παιδιά πίσω. Αμφέβαλλα άμα μας άκουγαν κιόλας. Ήταν 10 βήματα πίσω και απ'ότι φαίνεται ειχαν μία συζήτηση.

Έχωσα τα χέρια μου στις τσέπες του μπουφάν του για να ζεσταθώ, συναντώντας το πακέτο του με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα.

"Ήταν πολύ ωραίο" απάντησα με ένα χαμογελάκι

"Υπέροχα!" απάντησε ειρωνικά, "Τώρα πες μου τι όντως πιστεύεις"

Δεν μπορούσα να κρατηθώ, και γέλασα δυνατά. Ήταν προφανές ότι ο Κωστής με ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Γέλασε λίγο κι αυτός μαζί μου.

"Ειλικρινά;" ρώτησα.

"Ειλικρινά"

"Οκέι.. Άκου" έκανα μία παύση. "Με τρομάζει το γεγονός ότι μου άρεσε. Δεν ήμουν ποτέ το στυλ το δικο σου και το ξέρεις.. Πάνω απ'όλα όμως μου άρεσε να σε βλέπω εκεί πάνω χαρούμενο" παραδέχτηκα, και προσπάθησα να μην ακουστεί υπερβολικό το τελευταίο κομμάτι της πρότασης μου.

"Ε.." ξεστόμισε, σκέφτοντας τι να πει μετά. "Και μένα μου άρεσε  να σε κοιτάζω στο πλήθος"

Τα λόγια του πραγματικά με αιφνιδίασαν και γύρισα να τον κοιτάξω στον πρόσωπο. Εκείνη την ώρα όμως έχασα την ισορροπία μου και πήγα να πέσω κάτω. Εκεί που περίμενα να χτυπήσω με το κεφάλι, νιώθω δύο χέρια να με πιάνουν.

"Πρόσεχε ρε χαζούλα" ψιθύρισε. Τα πρόσωπα μας είχαν απόσταση λίγων μόνο εκατοστών. Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή, αφού με κράταγε σφιχτά και δεύτερον είμασταν πολύ πολύ κοντά. Από την άλλη όμως ήθελα γιατί αισθανόμουν αμήχανα. Σε λίγα δευτερόλεπτα με σήκωσε και με τοποθέτησε όρθια, σιγουρευοντας ότι παταγα καλά στα πόδια μου.

"Συγγνώμη.." μουρμούρισα, φοβισμένη να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Ε" φώναξε από πίσω μας, ο Θωμάς.

"Έλα" γύρισε ο Κωστής απορημένος.

"Κοιτα μπροστά" του είπε δείχνοντας με το δάχτυλο. Εμείς κοιτάξαμε μπροστά μας βλέποντας ένα πάρκο. Εγώ αναρωτήθηκα.

"Ωχ, το πάρκο ρε!" γέλασε αυτός και άρχισε να τρέχει προς τσ εκεί. Ο ανόητος τρόπος που άνοιγε τα πόδια του για να τρέξει με έκανε να γελάσω δυνατά

"Τι ηλίθιος" σχολίασε η Ηρώ, κοιτώντας τον από πάνω μέχρι κάτω.

"Έλα τώρα" της απάντησε ο Θωμάς τρυφερά, "δεν είναι όλοι τόσο ξενέρωτοι σαν εσένα"

Γύρισα το κεφάλι μου για να τους δω και προσπάθησα να μην σκάσω στα γέλια, αλλά το να βλέπεις τον Θωμά να της χαμογελάει και εκείνη να τον αγριοκοιτάει απο πάνω μέχρι κάτω, δεν βοήθησε.

"Ελάτε ρε στο πάρκο" τους είπα, τρέχοντας προς τα εκεί. Μέχρι να πάω είχα λαχανιάσει. Εκεί είδα τον Κωστή να γελάει.

"Τι έγινε ρε; Κουράστηκες;"

"Σταμάτα" του έκανα,"δεν φταίω εγώ που το μήκος των ποδιών μου είναι το μισό από αυτό των δικών σου"

Εκείνη τη στιγμή μου έβγαλε τη γλώσσα έξω και έτρεξε στην κούνια. Έκανα το ίδιο, κάθοντας δίπλα του. Ύστερα κούνησα τα πόδια μου μπροστά και πίσω μέχρι να πάω αρκετά ψηλά.

"Ε κοίτα εκεί" έσπασε τον πάγο, δείχνοντας μου όλο ευθεία. Τα μάτια μου συνάντησαν το ζευγάρι. Φάνηκε πως η Ηρώ και ο Θωμάς μιλούσαν σοβαρά, από τις κινήσεις των χεριών τους.

"Κάποια πράγματα ποτέ δεν αλλάζουν.." του είπα.

"Μάλλον...αλλάζουν" απάντησε, και αυτή τη φορά είδαμε την Ηρώ να ακουμπάει τα χείλη της στου Θωμά. Στην αρχή αυτός ξαφνιάστηκε με την πράξη της, όπως εγώ με τον Κωστή, αλλά την φίλησε και αυτός. Καθόμασταν και τους βλέπαμε στην ησυχία να φιλιούνται παθιασμένα στο βάθος. Στο πρόσωπο μου πήρε θέση ένα μικρό χαμόγελο χαράς που τους είδα μαζί.

"Αυτό ήταν γρήγορο.." σχολίασα.

"Ξέρεις κάτι" ξεκίνησε να λέει, "Ο Θωμάς σιχαίνεται πολλά πράγματα σε αυτόν κοσμο. Πρώτα απ'όλα τους ψεύτες. Αλλά όπως και να'χει, την Ηρώ δεν την σιχάθηκε ποτέ, ούτε μία φορά"

Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα. Εκείνη τη στιγμή είχαμε σταματήσει την κούνια, και απλά καθόμασταν. Τον είδα να με πλησιάζει και να βγάζει ένα τσιγάρο από την τσέπη του μπουφάν του, το οποίο ακόμα φόραγα. Το άναψε και παρατηρούσα όσο ρουφούσε και κοίταζε τον ουρανό.

"Τότε γιατί την χώρισε;" έκανα την απορία που είχα μέσα μου καιρό.

"Όπως σου είπα πριν, μισεί τους ψεύτες. Πίστευε πως η Ηρώ του έλεγε ψέματα σχετικά με το τι νιώθει γι αυτόν, μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να το εκφράσει. Τον αγαπάει, αυτό είναι σιγουρο. Όμως το ότι δεν του το εκδήλωνε τον νευρίαζε, τον γέμιζε με αμφιβολίες. Τόσο καιρό μετά τον χωρισμό πίστευε πως την μισούσε, ενώ στην ουσία τον είχε πληγώσει, δεν ήταν καθόλου μίσος" εξήγησε. "Και το να πληγώνεις τον Θωμά δεν είναι κάτι απλό"

Τώρα ξαφνικά ολα έβγαζαν νόημα. Στη συμπεριφορά τους, στο πόσο πολύ νοιαζόταν εκείνη για αυτόν..

Με ενόχλησε όμως ο λόγος που την χώρισε. Όχι μόνο ήταν χαρακτηριστικό της Ηρώς να μην εκδηλώνει τα συναισθήματα της, αλλά ξέρω καλά πως είναι να αλλάζεις τον εαυτό σου μόνο και μόνο για κάποιον που είσαι ερωτευμένη. Ειδικά όταν δεν ξέρεις αμα ο άλλος νιώθει το ίδιο. (Όπως για παράδειγμα, εδώ και τόσα χρόνια θέλω τον Κωστή, αλλά εκείνος ακόμα δεν έχει ιδέα)

"Ναι, όμως έτσι είναι η προσωπικότητα της Ηρώς. Κανονικά εκείνη έπρεπε να νευριάσει, αφου δεν σεβόταν τα ελαττώματά της" επισήμανα.

"Απ'ότι ξέρω, τα σεβόταν. Απλά δεν ήθελε να συμβιβαστεί. Μπορείς να αγαπάς κάποιον και χωρίς να είσαι μαζι του. Για παράδειγμα μόλις χωρίσανε, δεν είχε ξαναπάει με άλλη. Έλεγε ότι είχε βαρεθεί. Είχα καταλάβει όμως ότι τον είχε αλλάξει η Ηρώ." κρυφογέλασε

"Πάντως είχα δίκιο. Τι στοίχημα βάζεις ότι απόψε θα το κάνουνε;"

Αναστέναξα και τον βάρεσα ελαφριά στο χέρι.

"Γίνεσαι αηδιαστικός τώρα" γελάσαμε. Δεν είπε τίποτα, απλά με κοιτούσε με ενα χαμόγελο και τα μάτια του να λάμπουν.

Ήξερε ότι δεν είχα πρόβλημα στο να βάλω τέτοιο στοίχημα, απλά με είχε συνηθίσει να φέρομαι σαν 'κυρία'. Πολιτισμένη κλπ, όπως με είχε μεγαλώσει η μάνα μου. Παρ'όλα αυτά όμως κατάφερνε να βγάλει τον διάβολο από μέσα μου.

Ντροπαλά, κοίταξα αλλού για να μη με πιάσει να κοκκινίζω μετά απο αυτό που θα έλεγα.

"Στοιχηματίζω το αριστερό μου βυζί ότι θα το κάνουνε"

Πνίγηκε αμέσως στα γέλια μόλις το άκουσε, χτυπώντας το γόνατο του. Γελούσε τόσο δυνατά που τράβηξε την προσοχή του ζευγαριού μπροστά μας. Ο Θωμάς κρύφτηκε για να μην φανεί ότι ντρεπόταν, ενω η Ηρώ μας αγριοκοίταζε.

Γέλασα κι εγώ μαζί του, ευχαριστημένη που τον έκανα να γελάσει.

"Κοιτα τι τους έκανες τώρα!" Είπα πειραχτικά.

"Μία χαρά είναι" είπε, ρουφώντας άλλη μία τζούρα από το τσιγάρο του. "Άμα είσαι ερωτευμένος κανένας δεν σε εμποδίζει να είσαι με το άτομο που θες"

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ακόμη πιο δυνατά μετά απο αυτό που είπε. Κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, εφόσον έτσι ακριβώς ένιωθα για αυτον. Ήταν ο λόγος που εμφανίστηκα στο κλαμπ απόψε, ο λόγος που άφησα τον εαυτό μου να ντυθεί έτσι, ο λόγος που θα συνέχιζα να είμαι πλάι του..

Βέβαια ήμουν σίγουρη οτι δεν σκεφτόταν εμένα όσο έβγαζε αυτές τις λέξεις, αλλά βαθιά μέσα μου το ήλπιζα πολύ...

"Και φυσικά όταν είσαι η Ηρώ, πάντα παίρνεις αυτό που θες" προσθεσα στα λόγια του, παίρνοντας το βλέμμα μου απο πάνω του.

"Κι όταν είσαι η Έλλη; Τότε τι;" ρώτησε με παιχνιδιάρικο ύφος.

"Τότε..." κοίταξα κάτω και αναστέναξα. "Τότε έχεις αυτό που παίρνεις"

"Ναι αλλά... εσύ ποτέ δεν παίρνεις." χαμογέλασε.

"Ακριβώς"