Στεκόμασταν έξω από το club και έκανα τον σταυρό μου πριν μπω μέσα. Η Ηρώ με κοίταξε με ένα αγανακτησμένο βλέμμα και με έσπρωξε προς τα μέσα.

Ήταν όπως το περίμενα. Είχε πολύ κόσμο και όχι από τον καλό. Κάποιοι τσακώνονταν, άλλοι έπιναν, κάπνιζαν, έβριζαν.
Η Ηρώ με πήρε από το χέρι για να την ακολουθήσω μέσα από το πλήθος. Έσπρωχνε τον κόσμο για να περάσουμε μπροστά χωρίς να την νοιάζει.

"Θα ξεκινήσεις κανένα καυγά με αυτό που κάνεις.." της είπα αλλά με αγνόησε.

Φτάσαμε κοντά στη σκηνή, η οποία είχε δυό μεγάλα ηχεία στις άκρες της. Ο κόσμος έκανε πολύ φασαρία από την ανυπομονησία του. Σε λίγα λεπτά, εμφανίζονται στη σκηνή δύο άντρες γύρω στα 25 που δεν ήξερα, αλλά υποθέτω πως ήταν ο λόγος που ήταν όλοι εδώ σήμερα. Ύστερα εμφανίστηκε ο Λεωνίδας και ο Χρήστος μαζί. Ο Χρήστος μόλις μας είδε έκανε μία γκριμάτσα.

"Γιατί έκανε γκριμάτσα;" ρώτησα την Ηρώ κάπως τσαντισμένα. Εκείνη απλά ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.

Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε και ο Θωμάς. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχε ντυθεί ωραία για αυτή τη νύχτα. Σκέφτηκα ότι ίσως η Ηρώ και ο Θωμάς προσπαθούν να εντυπωσιάσουν ο ένας τον άλλο απόψε.

Το σώμα της αντέδρασε μόλις τον αντίκρισε. Σαν να ταράχτηκε. Παρέμενε όμως ήρεμη και τον κοιτούσε με περιέργεια.

Τελικά, εμφανίστηκε και ο Κωστής. Δεν φορούσε μπλούζα, παρά μόνο μία μαύρη φόρμα. Ζήλεψα σκέφτοντας ότι θα τον κοίταζαν λαίμαργα άλλες πολλές κοπέλες απόψε, αλλά την έδιωξα γρήγορα τη σκέψη αυτή. Είχε ένα χαρούμενο ύφος στο πρόσωπο του, ελάχιστα αγχωμένος. Μόλις με είδε, έφτιαξε το μαλλί του και μου σήκωσε τον αντίχειρα. Του χαμογέλασα και τον χαιρέτησα απο'κει που ήμουν.

Φαινόταν ενθουσιασμένος. Ήλπιζα κιόλας ότι θα τα έλεγε καλά απόψε.

Ξεκίνησε η μουσική και σταδιακά ένας ένας από αυτούς άρχισαν να μιλούν στα μικρόφωνα. Ποτέ μου δεν άκουγα ραπ, αλλά κάποια πράγματα που λέγανε ήταν αληθινά, και με νόημα. Άμα εξαιρέσουμε βέβαια τις βρισιές, αν και ήταν μέρος της μουσικής αυτής.

Το πλήθος ήταν παθιασμένο, παραδέχομαι. Τα παιδιά στη σκηνή που "χώνανε" -όπως λέγανε- συμμετείχαν με τον κόσμο από κάτω. Μετά ήρθε η σειρά των δικών μας, οι οποίοι με εξέπληξαν με τα λόγια τους. Από αυτούς περίμενα να αναφέρουν λιγότερο ουσιώδη πράγματα στα μικρόφωνα, αλλά έπεσα έξω. Το live κύλησε ωραία, και τώρα καταλαβαίνω γιατί ανυπομονούσαν τόσο πολύ όλοι.

Παρατήρησα τον Κωστή όταν ήρθε η σειρά του. Φαινόταν πολύ αφοσιωμένος στο μικρόφωνο και στα λόγια του. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Το κοινό σφύριζε. Φώναξα και εγώ για ενθάρρυνση. Μολις τελείωσε, κοίταξε στο πλήθος και έσκασε ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

Στο τέλος, ευχαριστούσαν το πλήθος κι εκείνοι τους το ανταπέδιδαν με χειροκροτήματα. Τα μάτια μου έπεσαν αμέσως πάνω στον Κωστή. Δεν ξέρω άμα ήταν από το χαμόγελο που είχε ή από το φως του προβολέα, αλλά έλαμπε. Ήταν χαρούμενος. Αυτό έβαλε το νόημα στη νύχτα μου.

Κι έτσι την ξαναπάτησα μαζί του από την αρχή.