~ ΚΥΡΙΑΚΗ, 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 ~ ΑΡΓΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ~

Τα παιδιά κοιμούνται και οι μεγάλοι είναι στον κήπο. Αυτοί έχουν ανάψει το εξωτερικό τζάκι και κάθονται στις σεζλόνγκ, σκεπασμένοι μ' ελαφριές κουβέρτες. Κάθε ζευγάρι έχει πάρει μια ξαπλώστρα και απολαμβάνουν την ανοιξιάτικη νύχτα. Ο Βίκος καθαρίζει τον λαιμό του.

«Λοιπόν, θα πούμε κάτι τελευταίο για την αυριανή συνέντευξη και μετά θα μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο. Συμφωνούμε όλοι;»

Όλοι συμφωνούν αμέσως. Μετά απ' όλες αυτές τις αγχωτικές μέρες, χρειάζονται πραγματικά μερικές στιγμές ηρεμίας και χαράς.

«Όλα είναι έτοιμα. Η συνέντευξη είναι προγραμματισμένη για τις έξι το απόγευμα. Όλοι θα βρίσκονται στη θέση τους μία ώρα πριν. Όλοι ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Τέτοια ώρα αύριο βράδυ, όλα θα έχουν τελειώσει και η Σελήνη θα είναι ελεύθερη. Αυτό ήταν! Τώρα ας μιλήσουμε για κάτι άλλο»

Αυτή που πετάγεται είναι η Μαίρη.

«Ας μιλήσουμε για σεξ»

«Έλεος, Μπισκοτάκι! Σκέφτεσαι ποτέ κάτι άλλο εκτός απ' το σεξ;»

«Όχι»

«Διεστραμμένο Μπισκότο!»

Η Μαίρη βγάζει τη γλώσσα της στον Οδυσσέα και οι άλλοι γελούν. Τότε, ο Αλέκος ρίχνει μια ιδέα.

«Ας παίξουμε ένα παιχνίδι»

«Ναι! Ας παίξουμε Στριπ πόκερ»

Η ιδέα της Σελήνης της εξασφαλίζει ένα τσίμπημα στο κωλομέρι απ' τον Άρη.

«Άουτς! Γιατί;»

«Ξέρεις γιατί. Συμμορφώσου!»

Αυτή σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος της, συνοφρυώνεται και τον αγριοκοιτάζει.

«Αυταρχικέ Λύκε!»

«Όχι εξυπνάδες σε μένα, Γατούλα»

«Μχμμμ ...»

Αυτός της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και απευθύνεται στον προλαλήσαντα.

«Τι έλεγες, Αλέκο; Ένα παιχνίδι;»

«Ναι. Ένα παιχνίδι ερωτήσεων σχετικά με το σεξ, φυσικά, για να ικανοποιήσουμε και το Άστρο της Αυγής»

«Ευχαριστώ, Αλέκο μου»

Οι άλλοι αρχίζουν να ρωτάνε τον Αλέκο για το παιχνίδι.

«Πες μας τους κανόνες»

«Ο καθένας μας θα επιλέξει κάποιον και θα του κάνει μια ερώτηση που πρέπει ν' απαντηθεί ειλικρινά και χωρίς ντροπές. Όμως δεν ρωτάμε το ίδιο άτομο ξανά και ξανά και δεν μπορούμε να επιλέξουμε τον σύντροφό μας»

«Υπάρχει όριο στο πόσο βρώμικες θα είναι οι ερωτήσεις;»

«Όχι. Χωρίς όριο. Ο καθένας μπορεί να ρωτήσει ό,τι θέλει, όσο βρώμικο κι αν είναι»

Σιγά-σιγά, όλοι συμφωνούν, εκτός απ' τον Οδυσσέα, που μαζεύει επάνω του όλα τα βλέμματα.

«Ουφ! Ξέρω ότι θα το μετανιώσω, αλλά είμαι μέσα. Ποιος θα ξεκινήσει;»

Η Μαίρη σηκώνει το χέρι.

«Εγώ, μιας και το παιχνίδι είναι προς τιμήν μου»

«Ωραία. Ποιον διαλέγεις;»

«Τον Άρη»

Αυτός καγχάζει.

«Το περίμενα. Ορίστε, Άστρο της Αυγής, χτύπα με!»

«Λοιπόν ... Εσύ είσαι ένας κυρίαρχος»

«Ναι, είμαι»

«Θέλησες ποτέ να παίξεις τον άλλο ρόλο; Το ρόλο του υποτακτικού;»

Ο Άρης κοιτάζει την Μαίρη αφήνοντας τον Λύκο να βγει στην επιφάνεια.

«Γιατί το ρωτάς αυτό; Σ' ενδιαφέρει να με υποτάξεις;»

Εκείνη θέλει να τραβήξει το βλέμμα της από πάνω του, αλλά δεν μπορεί.

«Μη με κοιτάς έτσι»

«Πως έτσι;»

«Σαν αρπακτικό. Δεν με ρίχνεις. Έχω έναν θεό στο κρεβάτι μου, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, όσο όμορφο κι αν είναι. Θεέ μου! Σταμάτα να με πειράζεις και πες μου»

«Εντάξει, κοίτα. Η σχέση μεταξύ Κυρίαρχου και υποτακτικού δεν είναι παιχνίδι. Συνδέονται μεταξύ τους με έναν ισχυρό, άθραυστο δεσμό. Έχουν μια βαθιά σχέση, μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης. Η υποταγή είναι δώρο, και επομένως η κυριαρχία είναι δέσμευση. Όταν μια γυναίκα είναι υποταγμένη σ' έναν άντρα, του τα δίνει όλα. Την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό, ακόμα και την ίδια της τη ζωή. Και γι' αυτό, περιμένει απ' τον άντρα να της ανταποδώσει την αγάπη, την αφοσίωση και την τιμή της. Ένας κυρίαρχος είναι υποχρεωμένος να θυσιαστεί για την υποτακτική του, να την προστατεύσει από κάθε κακό και μερικές φορές ακόμη και απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Όχι λοιπόν, αγαπητή μου Μαίρη, δεν μπορείς να είσαι και τα δύο. Είσαι ή το ένα ή το άλλο, κι εγώ είμαι Κυρίαρχος. Δεν μπορώ να γίνω υποτακτικός ακόμα κι αν το ήθελα»

«Ουάου! Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα πίσω απ' αυτό. Νόμιζα ότι ...»

«Τι; Ότι όλα έχουν να κάνουν με το ποιος κρατάει το μαστίγιο;»

«Ναι. Κάτι τέτοιο»

«Όχι, σέξι αστέρι μου. Το πήδημα είναι ένα σημαντικό μέρος της σχέσης και θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, αλλά αυτή η σχέση δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει στην κρεβατοκάμαρα»

«Αυτό το κρατάω»

«Ποιο;»

«Τις ώρες που μπορούμε να μιλάμε για το πήδημα. Εσύ κι εγώ θα το κάνουμε πολύ σύντομα. Υπάρχουν χίλια πράγματα που θέλω να μάθω από σένα, Λύκε»

«Όποτε θες, Άστρο της Αυγής. Είμαι στην διάθεση σου»

Αυτή του στέλνει ένα φιλί κι εκείνος ανταποδίδει πριν απευθυνθεί στους άλλους.

«Και τώρα τι; Είναι η σειρά μου να κάνω ερώτηση;»

«Καλή ιδέα. Ας το κάνουμε έτσι. Ποιον διαλέγεις;»

«Τον Τζάκο»

«Είμαι όλος αυτιά»

«Ας με συγχωρέσουν οι άλλες κυρίες και δεσποινίδες, αλλά όπως όλοι βλέπουμε, η Μαίρη είναι η πιο σέξι και η πιο άτακτη απ' όλες»

«Και λίγα λες, φιλαράκο»

«Γι' αυτό θέλω να μου πεις μια από τις καλύτερες στιγμές της σε δημόσιο χώρο»

«Δώσε μου ένα λεπτό. Πρέπει να σκεφτώ ποια απ' όλες να σου πω»

Ο Οδυσσέας γυρίζει τα μάτια του.

«Σοκαριστικό!»

Αυτοί γελούν και μετά ο Τζάκος ξεκινάει την αφήγηση.

«Λοιπόν ... Ήμασταν σ' ένα εστιατόριο, νομίζω στο Αυγό του Κόκορα, σ' ένα επαγγελματικό δείπνο με δύο μελλοντικούς πελάτες. Κάποια στιγμή, η Μαίρη βαρέθηκε, ως συνήθως, και ξαφνικά, πήρε το χέρι μου κάτω απ' το τραπέζι και το έβαλε ανάμεσα στα πόδια της. Στην αρχή έμεινα έκπληκτος, αλλά μετά μπήκα στο παιχνίδι. Της έβγαλα το εσώρουχο, το έβαλα στην τσέπη μου και συνέχισα να μιλάω με τους πελάτες ενώ έπαιζα μαζί της με τα δάχτυλά μου. Μέχρι εδώ καλά, δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά το διαβολάκι εδώ δεν είχε τελειώσει ακόμα μαζί μου. Απολύτως ήρεμη, και μ' ένα εντελώς αθώο χαμόγελο στα χείλη της, κατέβασε το φερμουάρ μου και άρχισε να μου τον παίζει»

Η Μαίρη χαχανίζει.

«Έπρεπε να δείτε το πρόσωπο του όταν άκουσε τον ήχο του φερμουάρ. Ανεκτίμητο!»

«Πολύ αστείο, Αγγελούδι. Τέλος πάντων! Όταν της έβαζα εγώ δάχτυλο, ήμουν καλά. Μπορούσα να κρατήσω το πρόσωπο μου ανέκφραστο, αλλά όταν έκανε αυτό που έκανε, μου ήταν αδύνατο. Οι άντρες ξέρουν τι εννοώ»

Οι άντρες συμφωνούν όλοι μαζί του.

«Φανταστείτε με να μιλάω για επενδύσεις, κεφάλαια και προθεσμίες, και ενδιάμεσα να βογκάω. Οι πελάτες με ρώτησαν πολλές φορές αν είμαι καλά. Και το αποκορύφωμα, όταν έχυσα, χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι τόσο δυνατά που όλοι μέσα στο εστιατόριο γύρισαν και μας κοίταξαν. Και μετά απ' όλα αυτά, η κυρία βγάζει το χέρι της κάτω απ' το τραπέζι και το σκουπίζει με μια χαρτοπετσέτα σαν να μην έγινε τίποτα»

Ο Άρης κουνάει το κεφάλι του με θαυμασμό.

«Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο»

«Μην το λες αυτό. Δεν ήταν καθόλου εύκολο»

«Και οι πελάτες; Παρατήρησαν κάτι ή όχι;»

«Δεν έχω ιδέα, Σελήνη μου, αλλά στο τέλος, μου έσφιξαν το χέρι και φίλησαν της Μαίρης»

«Δέχτηκαν την συνεργασία;»

«Όλος περιέργως, ναι»

Γελάνε όλοι πριν ο Τζάκος κάνει το αυτονόητο.

«Σειρά μου τώρα»

«Ναι. Ποιον διαλέγεις;»

«Εσύ ποιον λες; Τον Αγαπούλη μου, φυσικά»

Ο Οδυσσέας χτυπάει το χέρι του στο μπράτσο της σεζλόνγκ.

«Το ήξερα! Πρόσεξε τι θα ρωτήσεις, Διεστραμμένε»

«Έχεις φαντασιωθεί ποτέ να πηδιέσαι μαζί μου; Και θυμήσου ότι πρέπει ν' απαντήσεις με ειλικρίνεια»

«Ξέρεις καλά ότι δεν λέω ποτέ ψέματα»

«Απάντησε τότε»

«Λοιπόν ... Παρόλο που ξέρω ότι θα το μετανιώσω, ναι, Διεστραμμένε, το έχω κάνει, και όχι μόνο μία φορά. Έχω φαντασιωθεί τους δυο μας, έχω φαντασιωθεί τρίο μαζί με τον Αλέκο, έχω φαντασιωθεί πολλά, αλλά δεν θα έκανα ποτέ τίποτα μαζί σου. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο Αλέκος μου. Ακόμα κι αν ήσουν ο μόνος διαθέσιμος άντρας στον πλανήτη»

«Γιατί τέτοια άρνηση, ρε Οδυσσέα;»

«Είναι απλό, Τζάκο μου. Είσαι ο ήλιος, κι εγώ ... Τέλος πάντων! Έχω παλέψει όλα αυτά τα χρόνια για να είμαι αντάξιος του Αλέκου. Θα ήταν αλαζονικό ακόμα και να σε κοιτάξω»

Ο Τζάκος σηκώνεται και περπατάει προς τον Οδυσσέα. Έτσι όπως αυτός είναι ξαπλωμένος στην σεζλόνγκ, ανάμεσα στα πόδια του Αλέκου, ο Τζάκος κάθεται ανάποδα και τον αγκαλιάζει σφιχτά.

«Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μαλακία που έχω ακούσει ποτέ. Είσαι ένας απ' τους σπουδαιότερους άντρες που ξέρω, και δεν θα κουραστώ ποτέ να στο λέω. Όμως, σ' ευχαριστώ που παραδέχτηκες ότι με γουστάρεις. Αυτό μου δίνει ελπίδα ότι κάποια μέρα θα καταφέρω να σε πηδήξω»

Ο Οδυσσέας τον σπρώχνει δυνατά.

«Διεστραμμένε Σάτυρε! Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα σοβαρευτείς για μια φορά στη ζωή σου, αλλά έκανα λάθος»

«Κι εγώ σ' αγαπάω, Αγαπούλη μου»

Και αφού του δίνει ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο, ο Τζάκος επιστρέφει στη θέση του ανάμεσα στα κακαριστά γέλια των άλλων. Ο Οδυσσέας σκουπίζει το μάγουλο του στον ώμο του κι ανακατεύει τα μακριά του μαλλιά με τα χέρια του.

«Τώρα είναι η σειρά μου και διαλέγω το Καρπουζάκι»

Η Σελήνη ανακάθεται ανάμεσα στα πόδια του Άρη.

«Ακούω»

«Όλοι εδώ πέρα νομίζουν ότι είσαι αθώα»

Ο Άρης καγχάζει.

«Η Σελήνη αθώα; Ναι, καλά! Καμία σχέση!»

Ο Οδυσσέας κουνάει το κεφάλι.

«Το ήξερα ότι ήταν αδύνατο λόγω του αίματος στις φλέβες της, αλλά τέλος πάντων! Αυτό που θα σε ρωτήσω, Καρπουζάκι, είναι το ίδιο πράγμα που ρώτησε ο Λύκος σου τον αδερφό σου. Πες μας με λεπτομέρειες την καλύτερη στιγμή σου σε δημόσιο χώρο»

Η Σελήνη χαμογελάει.

«Αυτό είναι εύκολο. Ξέρετε καθόλου από Πειραιά; Μία κρεπερί στο Μικρολίμανο που την λένε Φράουλα;»

Αυτός που απαντάει είναι ο Βίκος, ο οποίος έχει μεγαλώσει κοντά στο λιμάνι.

«Αυτή στην Ακτή Κουμουνδούρου;»

«Ναι, αυτή. Ένα βράδυ λοιπόν, λαχτάρησα μια κρέπα σοκολάτα-μπανάνα, αλλά μας είχαν τελειώσει τα υλικά, οπότε βγήκαμε για να πάρουμε απ' έξω. Ήταν ωραία βραδιά και αποφασίσαμε να μην γυρίσουμε σπίτι, οπότε, πήραμε τις κρέπες πακέτο και κάτσαμε στη μηχανή να τις φάμε. Για να μην γίνουμε χάλια ...»

Ο Άρης καθαρίζει το λαιμό του.

«Εντάξει, εύθικτε Λύκε! Για να μην γίνω εγώ χάλια, μιας και ο Άρης μου είναι πολύ προσεκτικός όταν τρώει, καθίσαμε αντικριστά στην σέλα καβάλα και βάλαμε το κουτί ανάμεσά μας»

«Πού είχατε παρκάρει;»

«Απέναντι απ' το μαγαζί, πάνω απ' τα κότερα»

«Και μετά τι έγινε;»

Ο Τζάκος σηκώνει το χέρι.

«Δώστε μου ένα δευτερόλεπτο να καλύψω τ' αυτιά μου. Δεν νομίζω ότι μπορώ ν' αντέξω αυτό που έρχεται»

Αυτός σκεπάζει τ' αυτιά του και οι άλλοι γελούν.

«Η κίνηση μας να κάτσουμε αντικριστά δεν βοήθησε και πολύ, γιατί τελικά εγώ λερώθηκα. Ήμουν πασαλειμμένη με σοκολάτα και ο Άρης, σαν αληθινός κύριος, σκούπισε τα χείλη μου με τον αντίχειρα του και μετά το έβαλε στο στόμα του»

«Ναι. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η αθώα κίνηση θα ξυπνούσε την λύκαινα»

«Παιδιά, έχει δίκιο. Δεν ξέρω τι μ' έπιασε. Ξαφνικά, το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν αυτός. Δεν με ένοιαζαν οι άνθρωποι γύρω μας ή οτιδήποτε άλλο. Ευτυχώς φορούσα φούστα»

«Καλσόν;»

«Όχι. Δεν φοράω ποτέ καλσόν. Μ' ενοχλεί το λάστιχο. Προτιμώ τις κάλτσες»

«Ο Θεός να ευλογεί τον εφευρέτη τους!»

«Ναι. Και αφού ο Άρης, για καλή μου τύχη, φορούσε τζιν, ήταν αρκετά εύκολο. Σήκωσα λίγο τη φούστα μου, γλίστρησα λίγο μπροστά, του κατέβασα το φερμουάρ και τον πήρα μέσα μου»

«Και μετά;»

«Συνεχίσαμε να τρώμε τις κρέπες, αλλά όχι τόσο ακίνητοι όσο πριν. Ήταν εύκολο βλέπεις γιατί η μηχανή μας είχε καλές ... εεεε ... πώς τα λένε αυτά που ανεβοκατεβαίνουν;»

«Αναρτήσεις, Γατούλα»

«Ναι. Η μηχανή μας είχε καλές αναρτήσεις»

Αυτοί γελούν.

«Υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω;»

Αυτός που απαντάει είναι ο Άρης.

«Ήταν σχετικά νωρίς. Η κρεπερί ήταν γεμάτη και επίσης, υπήρχαν πολλοί που έκαναν βόλτα στο πεζοδρόμιο»

Ο Οδυσσέας νιώθει δικαιωμένος.

«Το βλέπεται ότι έχω δίκιο, έτσι δεν είναι;»

«Δεν έφταιγα εγώ, Οδυσσέα μου. Η μπανάνα με την σοκολάτα είναι αφροδισιακά»

«Ναι, καλά. Δεν έφταιγε αυτό, Καρπουζάκι. Ήταν το αίμα»

«Σας κατάλαβε κανείς;»

«Δεν έχω ιδέα, αλλά κάποια στιγμή αναγκάστηκα να τη φιμώσω με το χέρι μου γιατί είχε αρχίσει να ξεφεύγει»

Η Μαίρη χτυπάει παλαμάκια.

«Μπράβο, αδερφούλα. Εγκρίνω και επαυξάνω!»

«Ευχαριστώ»

«Όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα»

«Εντελώς όμως!»

Ο Οδυσσέας και ο Άρης γυρίζουν τα μάτια καθώς οι άλλοι γελούν. Τότε, ο Τζάκος μιλάει χωρίς ν' ανοίξει τ' αφτιά του.

«Τελείωσε; Μπορώ ν' ανοίξω τ' αυτιά μου τώρα;»

Αυτοί γελάνε λίγο περισσότερο. Τότε, ο Αλέκος απευθύνεται στην Σελήνη.

«Σειρά σου, Σελήνη. Ποιον διαλέγεις;»

«Εσένα»

«Εμένα; Εντάξει. Ακούω»

«Δεν είχα ποτέ φίλο γκέι και θα ήθελα να μάθω ...»

Όμως ο Οδυσσέας ξέρει ήδη τι θέλει να ρωτήσει η Σελήνη.

«Ποιος γαμάει τον άλλον, ε;»

«Εεεε ... Ναι. Πώς το ήξερες;»

«Η Μαίρη μου έκανε την ίδια ερώτηση την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε»

«Ω!»

Ο Οδυσσέας χαμογελάει και ο Αλέκος σπεύδει ν' απαντήσει.

«Είμαστε vers, γλυκιά μου. Ενεργοπαθητικοί και οι δύο»

«Ναι, αλλά αν έπρεπε να διαλέξετε, ποιος θα ήταν ο τοπ και ποιος ο μπότομ;»

Ο Αλέκος κοιτάζει τον Οδυσσέα.

«Δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει, αλλά το μωρό μου έχει ωραιότερο κώλο από μένα»

«Άρα, εσύ είσαι ο τοπ. Το ήξερα!»

«Το έχεις σκεφτεί καλά βλέπω, Καρπουζάκι»

«Εεεε ... Ναι. Δηλαδή, σας έχω φαντασιωθεί λίγο. Εεεε ... Εννοώ, είστε κι δύο τόσο όμορφοι και καυτοί και ... Εεεε ... Σκατά!»

Η Σελήνη κοκκινίζει και κρύβεται στην αγκαλιά του Άρη. Μετά, η Μαίρη λέει μια αλήθεια.

«Μην ντρέπεσαι, κοριτσάκι. Όλοι μας έχουμε φαντασιωθεί το καυτό ζευγάρι της οικογένειας»

Ο Αλέκος συνεχίζει.

«Έχει δίκιο η Μαίρη. Δεν υπάρχουν μυστικά ανάμεσα μας. Είμαστε η οικογένεια όπου όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους, και γι' αυτό, Δράκε, μιας και είναι η σειρά μου, πες μου για την αδερφή μου και έναν δημόσιο χώρο»

Η Θαλασσινή τον στραβοκοιτάζει.

«Και πώς ξέρεις ότι υπάρχει κάτι να πει;»

«Έχω μόνο μια λέξη για σένα, Ομορφιά μου. Μπανάνα»

Η Μαίρη, και όχι μόνο, χαχανίζει.

«Ξέρει τι λέει ο αδερφός σου, Θαλασσινή. Μην προσπαθείς»

«Τέλος πάντων!»

«Λοιπόν, Βίκο;»

«Λοιπόν ... Η βασίλισσα μου έχει μια αδυναμία στο σεξ στο αυτοκίνητο. Μια φορά, δεν θυμάμαι γιατί, είχαμε πάρει τ' αμάξι του Οδυσσέα και, όπως όλοι ξέρετε, είναι αδύνατο να πηδηχτείς μέσα σ' ένα Mini Cooper»

Ο Οδυσσέας υπερασπίζεται το αγαπημένο του αμάξι.

«Έη! Πρόσεχε πως μιλάς για το Mini μου, εντάξει;»

Ο Τζάκος όμως έχει άλλη γνώμη.

«Ένα δίκιο το έχει. Αυτό το καταραμένο πράγμα είναι τόσο μικροσκοπικό»

«Εσύ, κακομαθημένε ιδιοκτήτη της αστραφτερής Aston Martin, σκάσε!»

Ο Βίκος συνεχίζει την εξιστόρηση.

«Σταματήσαμε σ' ένα πάρκινγκ και αυτή προσπάθησε να με καβαλήσει, αλλά ήταν αδύνατο. Δοκιμάσαμε κάθε δυνατή και αδύνατη στάση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στην αρχή ήταν πραγματικά ξεκαρδιστικό, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε στο απροχώρητο. Έτσι, την άρπαξα, βγήκα απ' το αυτοκίνητο και την πήρα πάνω στο καπό»

Ο Οδυσσέας εξανίσταται.

«Στο δικό μου καπό; Θα σας σκοτώσω και τους δύο! Τώρα πρέπει να το στείλω για απολύμανση και αγιασμό»

«Σκάσε! Ήταν το προηγούμενο, όχι αυτό που έχεις τώρα»

Ο Οδυσσέας ρουθουνίζει, αλλά η Μαίρη τον προσπερνά.

«Ήταν καλό; Το έχουμε κάνει πολλές φορές στο αυτοκίνητο, αλλά ποτέ στο καπό»

Η Θαλασσινή της απαντάει.

«Ήταν υπέροχο. Το καπό ήταν ζεστό, ο Βασιλιάς μου ήταν καυτός. Είχα πάρει φωτιά!»

Ο Βίκος κάνει φινάλε.

«Όταν τελειώσαμε, είδαμε ότι υπήρχαν κι άλλα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ. Το αν υπήρχαν άνθρωποι μέσα σ' αυτά, δεν το έμαθα ποτέ»

Αυτοί γελούν και μετά, ο Αλέκος συνεχίζει το παιχνίδι.

«Σειρά σου, Δράκε. Ποιον διαλέξεις; Τον Ορέστη ή την Χλόη;»

«Τον Ορέστη και θα του ζητήσω να μας πει τη δική του δημόσια στιγμή»

«Ποια απ' όλες;»

Ο Άρης πανηγυρίζει κουνώντας το χέρι του.

«Κι αυτό είναι το κουτάβι μου, παιδιά! Επάνω τους, Βήτα. Κάνε με περήφανο!»

Ο Ορέστης μορφάζει πριν ξεκινήσει να μιλάει.

«Είμασταν στο Λημέρι. Ο Άρης και η Σελήνη ήταν κλειδωμένοι στο γραφείο. Εμείς καθόμαστε στο σεπαρέ. Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αλλά κανείς δεν μας πρόσεχε. Κάποια στιγμή, σηκωθήκαμε να χορέψουμε και η αγαπημένη μου άρχισε να τρίβεται επάνω μου με ένα αρκετά σεξουαλικό τρόπο. Μετά από αρκετή ώρα, δεν άντεχα άλλο. Ήμουν τόσο καυλωμένος, αλλά ήταν αδύνατο να φτάσουμε στο μπάνιο ή ακόμα και να βγούμε έξω. Έτσι, της είπα να βγάλει το εσώρουχο της και μετά, πήγα πίσω της, κατέβασα το φερμουάρ μου και μπήκα μέσα της. Αρχίσαμε να κινούμαστε στο ρυθμό της μουσικής και κανείς δεν το αντιλήφθηκε. Ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές μας»

Ο Άρης βάζει το χέρι του στο στήθος του.

«Είμαι τόσο συγκινημένος! Το κουτάβι μου έγινε άντρας και ακολουθεί τα βήματα μου! Είμαι τόσο περήφανος!»

Ο Ορέστης τον αγριοκοιτάζει.

«Χωρίς παρεξήγηση, Άλφα, αλλά είσαι μαλάκας!»

Όλοι γελούν πριν ο Αλέξανδρος δώσει το σύνθημα για την επόμενη ερώτηση.

«Επόμενη ερώτηση. Ορέστη μου, φοβάμαι ότι μπορείς να ρωτήσεις μονάχα την Θαλασσινή»

«Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, αυτή θα διάλεγα»

Η Θαλασσινή απορεί.

«Και γιατί αυτό;»

«Επειδή εμείς, τα νέα μέλη της οικογένειας, εννοώ, θα θέλαμε να μάθουμε τι εννοούσε πριν ο Αλέκος με τη λέξη μπανάνα»

Η Θαλασσινή γελάει δυνατά.

«Κανένα πρόβλημα. Δεν ντρέπομαι γι' αυτό. Λοιπόν ... Δεν ξέρω αν το ξέρετε αυτό, αλλά ο Βίκος ήταν ο πρώτος μου εραστής»

Η Σελήνη την κοιτάζει με γλυκιά ζήλεια.

«Ήσουν παρθένα όταν τον γνώρισες;»

«Ναι»

«Τι τυχερή που ήσουν!»

«Όχι και τόσο, κοριτσάκι! Δεν είχα ιδέα για το σεξ και αυτός είχε αρχίσει να με βαριέται κάπως, αν και δεν το παραδέχτηκε ποτέ και τον ευχαριστώ γι' αυτό»

Ο Τζάκος σπεύδει να υπερασπίσει τον γαμπρό του.

«Έκανε αυτό που θα έκανε ένας αληθινός άντρας, Ομορφιά μου»

Και ο Άρης σιγοντάρει φυσικά προς υπεράσπιση του σωτήρα του.

«Ακριβώς»

Ο Βίκος χαμογελάει και η Θαλασσινή συνεχίζει.

«Όπως καταλαβαίνετε, φοβήθηκα ότι θα τον χάσω, αλλά ευτυχώς, εκείνες τις μέρες, ο Τζάκος γνώρισε την Μαίρη και εγώ μπόρεσα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον. Βλέπετε, δεν μπορούσα να ρωτήσω ούτε τ' αδέρφια μου, αλλά ούτε και τον Οδυσσέα»

«Και τι σχέση έχει η μπανάνα;»

«Η Μαίρη μου έμαθε πολλά κόλπα, συμπεριλαμβανομένου του πώς να κάνω πίπα, αλλά, επειδή δεν είχαμε κάποιο πέος πρόχειρο, χρησιμοποιήσαμε μια μπανάνα»

Όλοι ξεσπούν σε ασυγκράτητα γέλια και περισσότερο απ' όλους η Μαίρη.

«Παιδιά, έπρεπε να το βλέπατε. Ήμασταν κλειδωμένες στην κρεβατοκάμαρα και γλείφαμε μια μπανάνα. Ξεκαρδιστικό!»

Ο Ορέστης ολοκληρώνει την ερώτηση του.

«Και μετά απ' αυτό;»

«Έγινα κι εγώ ειδικός»

Η Θαλασσινή γυρίζει το κεφάλι της πίσω και κοιτάζει τον άντρα της.

«Έτσι δεν είναι, Βασιλιά μου;»

«Έτσι είναι, Βασίλισσα μου»

Τότε η Σελήνη λέει κάτι που αναστατώνει τον Τζάκο.

«Τουλάχιστον, εγώ πήρα μαθήματα με πραγματικό πέος»

«Α! Α! Α! Πάρα πολλές πληροφορίες, αδερφή»

«Συγγνώμη, αδερφέ»

Αυτοί κλαίνε απ' τα γέλια καθώς ο Αλέκος δηλώνει το τέλος του παιχνιδιού.

«Τελευταία ερώτηση. Η Θαλασσινή ρωτάει την Χλόη»

Η Θαλασσινή τρίβει τα χέρια της.

«Θα ρωτήσω αυτό που πεθαίνουμε να μάθουμε εγώ και η Μαίρη. Η Σελήνη προφανώς το ξέρει ήδη»

Η Χλόη κάτι υποψιάζεται, αλλά κάνει την ανήξερη.

«Και ποιο είναι αυτό;»

«Ο Ορέστης κάνει έρωτα ή γαμάει τόσο σκληρά όσο ο Άρης;»

Ο Τζάκος τραβάει τα μαλλιά του.

«Για όνομα του Θεού! Κάντε μου τη χάρη!»

Η Θαλασσινή τον αγριοκοιτάζει.

«Κλείσε ξανά τ' αυτιά σου. Μην γίνεσαι σπασίκλας»

Ο Ορέστης κοιτάζει τον Άρη.

«Γιατί όλες οι γυναίκες αναρωτιούνται το ίδιο;»

«Μη με κοιτάς. Δεν έχω ιδέα»

«Σας έχουν ρωτήσει πολλές φορές;»

«Αμέτρητες»

«Και ποια είναι η απάντηση; Έλα, Χλόη, πες μας»

«Εντάξει. Ο Ορέστης μου είναι κάπου στη μέση. Ακριβώς όπως μ' αρέσει. Δεν είναι γλυκανάλατος εραστής, κάτι που μισώ παρεμπίπτοντος, αλλά δεν είναι ούτε και σαδιστής. Έχει δύναμη και τη χρησιμοποιεί ακριβώς όπως πρέπει. Για μένα, είναι ο τέλειος εραστής»

Ο Άρης αρχίζει να χειροκροτεί.

«Ελάτε, παιδιά, δώστε στο κουτάβι μου ένα μεγάλο χειροκρότημα»

«Πες με κουτάβι ξανά και θα σου δείξω πόσο καλός εραστής είμαι, παλιομαλάκα!»

Ο Άρης χειροκροτεί δυνατότερα και οι υπόλοιποι ακολουθούν το παράδειγμά του, ενώ ο Ορέστης γυρίζει τα μάτια του. Όταν το χειροκρότημα σταματάει, ο Οδυσσέας σουφρώνει τα χείλη του.

«Και τώρα τι κάνουμε;»

Ο Τζάκος έχει μια τελευταία ερώτηση.

«Λοιπόν, μη με πείτε διεστραμμένο, αλλά, εκτός από μένα, είναι και κάποιος άλλος καυλωμένος αυτή τη στιγμή;»

Κανείς δεν λέει τίποτα. Αυτοί απλώς κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και ο Τζάκος βγάζει το συμπέρασμα.

«Κατάλαβα. Όλοι σας. Άντε τότε, ας το διαλύσουμε γι' απόψε»

Αυτοί σηκώνονται και η Μαίρη τους καληνυχτίζει.

«Και μην ξεχνάτε ... Πηδηχτείτε καλά απόψε γιατί αύριο είναι μεγάλη μέρα και θα χρειαστούμε όλοι καθαρό κεφάλι. Καληνύχτα σε όλους»

Αυτοί εξαφανίζονται σε χρόνο μηδέν.

~ ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΗ & ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ~

Η Σελήνη έχει μόλις τελειώσει το ντους και στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου με μόνο μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω απ' το σώμα της. Το δέρμα της είναι ακόμα υγρό και τα μαλλιά της είναι δεμένα σε έναν ακατάστατο κότσο, αφήνοντας εκτεθειμένο το λαιμό και τους ώμους της. Ο Άρης, που είναι εντελώς γυμνός, μπαίνει μέσα, μυρίζει τον αέρα, πηγαίνει πίσω της και την αγκαλιάζει.

«Έκανες ντους;»

«Ναι. Μόλις τελείωσα»

«Γιατί δεν με περίμενες να κάνουμε μαζί;»

«Άργησες. Τι έκανες τόση ώρα έξω;»

«Κοιτούσα το φεγγάρι»

«Πάλι; Έχω αρχίσει και ζηλεύω. Περισσότερο κοιτάς αυτό παρά εμένα. Το θεωρείς πιο όμορφο»

Αυτός γελάει.

«Ξέρεις ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από σένα σ' όλο τον κόσμο. Εγώ απλώς το κοιτούσα γιατί είναι κόκκινο»

«Αλήθεια; Δεν το πρόσεξα»

«Ναι. Γύρω απ' τις άκρες. Σαν να έχει μία κόκκινη σκιά γύρω του»

«Σημαίνει κάτι αυτό; Είναι κάποιος οιωνός ή κάτι τέτοιο;»

«Φυσικά, μωρό μου. Ό,τι συμβαίνει στο φεγγάρι σημαίνει κάτι»

«Και τι σημαίνει η κόκκινη σκιά;»

«Ότι αύριο θα κάνει πολύ ζέστη. Πολύ περισσότερο απ' το κανονικό γι' αυτή την εποχή του χρόνου»

«Μερικές φορές μιλάς σαν καθηγητής»

Αυτός την κοιτάζει μέσα απ' τον καθρέφτη και, χωρίς προειδοποίηση, την πιάνει απ' τη μέση και τη γυρίζει.

«Πάλι με προκαλείς, Γατούλα»

«Αυτή είναι η δουλειά μου, Λύκε. Να σε κρατάω σε εγρήγορση»

Με το δάχτυλό του στο ντεκολτέ της, την σπρώχνει μερικά βήματα πίσω.

«Βγάλε την πετσέτα»

Χωρίς να μιλήσει, τον κοιτάζει στα μάτια, ανοίγει την πετσέτα και την αφήνει να πέσει στο πάτωμα. Στέκεται μπροστά του εντελώς γυμνή, έτοιμη να του δοθεί για άλλη μια φορά, κι εκείνος την κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω δαγκώνοντας τα χείλη του.

«Λοιπόν ... Μιας και αύριο είναι η συνέντευξη Τύπου, δεν πρέπει να σου αφήσω σημάδια. Τουλάχιστον, όχι κάποιο ορατό»

Αυτή είναι έτοιμη να μιλήσει, αλλά εκείνος σηκώνει το δάχτυλο κι αυτή κλείνει αμέσως το στόμα της.

«Μπράβο το κορίτσι μου! Πέσε στα τέσσερα τώρα»

Αυτή γονατίζει και τρίβεται στα πόδια του. Αυτός χαϊδεύει το κεφάλι της πριν λύσει τον κότσο κι αφήσει τα μαλλιά της ελεύθερα. Αμέσως μετά, τα πιάνει με το χέρι του και, γυρίζοντας το δύο φορές, την κρατάει κοντά του.

«Πάμε, Γατούλα!»

Αυτός αρχίζει να περπατάει, κρατώντας τα μαλλιά της, κι εκείνη τον ακολουθεί στα τέσσερα. Μόλις φτάνουν στο κρεβάτι, την σηκώνει και την σπρώχνει δυνατά.

«Η Μαίρη είπε να πηδηχτούμε καλά. Τι λες;»

«Ναι, Αφέντη μου»

«Ας το κάνουμε λοιπόν»