~ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ~

Με τις πρώτες ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου, η Σελήνη ανοίγει τα μάτια της. Αυτή ήταν πάντα πρωινός τύπος. Έτσι την είχαν μάθει, παρόλο που της άρεσε ο ύπνος. Η μητέρα της την ξυπνούσε πολύ νωρίς για να τη βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού και μετά, όταν αυτή μετακόμισε με τον Πέτρο, αυτός την ανάγκαζε να ξυπνάει πριν απ' αυτόν για να του ετοιμάζει πρωινό.

Αυτή κουνάει το κεφάλι της για να απομακρύνει τις κακές σκέψεις. Δεν χρειάζεται να σκέφτεται τίποτα απ' αυτά. Όχι τώρα. Όχι όταν αυτή είναι στην αγκαλιά του Άρη. Θα έχει πολύ χρόνο να σκεφτεί όταν σχεδιάζει την εκδίκησή της.

Γυρίζει το κεφάλι της και τον κοιτάζει. Όλα όσα έχουν συμβεί τις δύο τελευταίες μέρες περνούν απ' το μυαλό της και χαμογελάει. Δεν μπορεί να πιστέψει πού ήταν πριν από μια εβδομάδα και πού είναι τώρα. Ήταν στον πάτο και τώρα είναι στην κορυφή του κόσμου. Χριστέ μου! Μόνο ένας Θεός ξέρει τι θα της συμβεί αν πέσει από εκεί. Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχεί, έτσι; Ο Άρης θα την προστατέψει. Δεν θα την αφήσει να γκρεμοτσακιστεί, σωστά;

Βγαίνει απότομα απ' τις σκέψεις της όταν η βραχνή, λόγω του ύπνου, φωνή του Άρη σπάει την πρωινή σιωπή. Αυτός μιλάει χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια του.

«Θα με φιλήσεις για να μου φτιάξεις τη μέρα ή θα συνεχίσεις να με κοιτάς και να σκέφτεσαι ποιος ξέρει τι;»

Γελώντας δυνατά, η Σελήνη ακουμπάει πάνω του, τον φιλάει και του χαϊδεύει το πρόσωπο.

«Είστε εντελώς τρελός, κύριε Λυκουρόπουλε. Το ξέρετε αυτό, ε;»

«Είναι η πρώτη φορά που λέω κάτι τέτοιο σε γυναίκα, αλλά ναι, είμαι εντελώς τρελός για σένα. Πάρε με μέσα σου»

«Πες το ξανά, αλλά σωστά αυτή τη φορά, για να μου φτιάξεις και τη δική μου μέρα»

Αυτός σκύβει στο αυτί της και ψιθυρίζει μ' εκείνην την άλλη φωνή που τόσο αρέσει στην Σελήνη.

«Πάρε με μέσα σου, Γατούλα»

«Ναι, Αφέντη»

Ο Άρης γυρίζει στο πλάι και η Σελήνη τυλίγει το πόδι της γύρω από τη μέση του και τον τραβάει πάνω της. Και οι δύο αναστενάζουν όταν αυτός βυθίζεται βαθιά μέσα της.

«Μάθημα νούμερο ένα, Γατούλα. Το πρωινό σεξ είναι καλύτερο διεγερτικό απ' τον καφέ»

«Μάθημα νούμερο ένα απομνημονεύτηκε, Αφέντη. Όχι πια καφές για μάς»

~ ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ~

Ο Άρης έχει ξαπλωμένο το κεφάλι του στο στομάχι της Σελήνης και της χαϊδεύει τους γοφούς καθώς εκείνη του χαϊδεύει με αγάπη τα μαλλιά.

«Δεν ξέρω πώς θα μπορέσω ν' αφήσω αυτό το κρεβάτι. Δεν μπορώ με τίποτα να κρατήσω τα χέρια μου μακριά σου»

«Μην το κάνεις τότε. Ας μείνουμε εδώ λίγες μέρες»

«Δυστυχώς, Γατούλα μου, αυτό είναι αδύνατον. Πρέπει να γυρίσω πίσω. Οι άντρες μου με χρειάζονται. Υπάρχουν αποφάσεις που μπορούν να ληφθούν μόνο από μένα»

«Τα μειονεκτήματα του να είσαι ένας αναντικατάστατος αρχηγός»

«Ακριβώς»

«Ας φύγουμε τότε»

«Ναι»

Ο Άρης το λέει μεν, αλλά κάνει το αντίθετο. Αυτός μένει ακριβώς στην ίδια θέση, κάνοντας την Σελήνη να χαχανίσει.

«Αυτό είναι πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη, ε;»

«Ναι, διάολε!»

«Έλα, Αφέντη. Είναι μόνο μια μικρή απόφαση»

«Έχω πάρει αποφάσεις για θανάτους ανθρώπων πολύ πιο εύκολα»

Η Σελήνη ξεσπάει σε γέλια και ο Άρης δεν μπορεί παρά να κάνει το ίδιο. Αυτοί σηκώνονται και μετά από ένα γρήγορο ντους, μαζεύουν τα πράγματά τους και είναι έτοιμοι να φύγουν.

«Λοιπόν, Γατούλα ... Εγώ πάω να πληρώσω για το δωμάτιο. Εσύ ρίξε μια τελευταία ματιά για να δεις αν ξεχάσαμε κάτι και μετά έλα να με βρεις»

«Περίμενε λίγο»

«Τι;»

«Πάρε αυτό»

Η Σελήνη του δίνει την χρεωστική της κάρτα.

«Γιατί μου το δίνεις αυτό;»

«Για να πληρώσεις το δωμάτιο»

«Πλάκα μου κάνεις τώρα, έτσι;»

«Γιατί το λες αυτό;»

«Βάλε την κάρτα πίσω στο πορτοφόλι σου, Γατούλα»

«Μα γιατί;»

«Γιατί έτσι!»

«Άσε με τουλάχιστον να πληρώσω τα μισά»

«Ούτε ευρώ, Γατούλα. Τέλος της συζήτησης. Κάνε αυτό που σου είπα»

«Μα ...»

«Κάντο!»

Ο Άρης χρησιμοποιεί την άλλη του φωνή και η Σελήνη υπακούει, μουρμουρίζοντας μέσα απ' τα δόντια της.

«Δεν παίζεις τίμια, γαμώτο!»

«Εσύ μ' ανάγκασες να το κάνω»

Επειδή αυτή σχεδόν ψιθύρισε τις λέξεις, τον κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα.

«Με άκουσες;»

Αλλά αυτός δεν απαντάει. Απλώς της χαμογελάει και φεύγει απ' το δωμάτιο.

«Τι στο διάολο συνέβη πάλι;»

Αυτή περνάει τα χέρια της μέσα απ' τα μαλλιά της και γελάει.

«Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει. Ό,τι κι αν ήταν, ήταν υπέροχο!»

Μετά από έναν τελευταίο έλεγχο, αυτή αρπάζει τα δύο σακίδια, το δικό της και του Άρη, και βγαίνει απ' το δωμάτιο νούμερο τρία. Πριν περάσει την πόρτα, σταματάει στο κατώφλι και ρίχνει μια τελευταία ματιά τριγύρω.

«Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, αλλά, ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το δωμάτιο»

Αυτή θα μπορούσε να κοιτάζει το δωμάτιο για ώρες αν δεν ήταν η φωνή του Άρη που την προσγειώνει ξανά πίσω στη γη.

«Έλα, Γατούλα ... Ψιτ! Ψιτ! Ψιτ!»

Αυτή γυρίζει το κεφάλι της και τον κοιτάζει συνοφρυωμένη. Εκείνος, λίγα μέτρα πιο πέρα, ακουμπάει στην μηχανή του και της χαμογελάει.

«Σοβαρά τώρα, ρε Άρη;»

Αυτός σηκώνει τα χέρια του απολογητικά και γελάει δυνατά. Ακόμα και αυτή η απλή κίνηση φαίνεται σέξι στα μάτια της Σελήνης. Κάθε κίνηση που κάνει αυτός φαίνεται σέξι στη Σελήνη.

«Τι; Ήταν καλό, παραδέξου το»

«Ναι, σίγουρα, ότι πεις!»

Αυτή τον πλησιάζει, αγριοκοιτάζοντας τον, αλλά η έκφραση της αλλάζει μετά τα λόγια του.

«Έλα, γατούλα μου. Έχουμε ήδη αργήσει και εγώ πρέπει να το πάω αργά, τουλάχιστον μέχρι να βρούμε ένα μαγαζί και να σου αγοράσουμε ένα κράνος»

«Κράνος; Για μένα;»

«Φυσικά, Γατούλα. Τι νόμιζες; Ότι θα σ' άφηνα απροστάτευτη; Μάθημα νούμερο δύο. Δεν καβαλάμε ποτέ την μηχανή χωρίς κράνος»

«Το μάθημα νούμερο δύο απομνημονεύτηκε, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μάθημα νούμερο ένα ήταν πολύ καλύτερο»

Ο Άρης σφίγγει την γροθιά του, την φέρνει στο στόμα του και κοιτάζει την Σελήνη με μία περίεργη λάμψη στα μπλε του μάτια.

«Γιατί με κοιτάς έτσι;»

«Γιατί δεν ξέρω τι να κάνω μαζί σου»

«Τι επιλογές έχεις;»

«Να πέσω στα πόδια σου και να σε λατρέψω ή ...»

«Ή ...;»

«Να στις βρέξω»

«Διάλεξε το δεύτερο. Η λατρεία είναι δικό μου καθήκον, Αφέντη»

«Μωρό μου, είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις αυτό; Θέλω να πω, η υποταγή είναι δώρο. Θέλεις πραγματικά να μου κάνεις αυτό το δώρο;»

«Ναι. Ήταν το πρώτο πράγμα που ένιωσα όταν σε είδα, αλλά ...»

«Αλλά τι;»

«Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω. Νιώθω κάπως περίεργα»

«Πες μου, Γατούλα. Πες μου και θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω να ξεδιαλύνεις τα συναισθήματά σου»

«Κοίτα! Θέλω πολύ να υποταχτώ σε σένα, αλλά θέλω να το κάνω μόνο μαζί σου. Πώς να στο εξηγήσω; Θέλω να υπακούω μόνο εσένα, αλλά ταυτόχρονα, θέλω όλοι οι άλλοι, χωρίς εξαίρεση, να υπακούν εμένα. Με λίγα λόγια, θέλω να είμαι κάτω από σένα και πάνω από όλους τους άλλους. Είμαι τρελή, έτσι δεν είναι;»

«Όχι, μωρό μου, δεν είσαι τρελή»

«Είναι λογικό, λοιπόν, που νιώθω έτσι;»

«Κατά βάθος, ναι. Έχεις μία απίθανη προσωπικότητα. Έχεις ηγετικές ικανότητες, αλλά τις καταπίεζες όλο αυτό το διάστημα και τώρα, μετά την επανάσταση σου, βγήκαν στην επιφάνεια και νιώθεις την ανάγκη να δείξεις σε όλους ποια πραγματικά είσαι και τι είσαι ικανή να κάνεις, αλλά ταυτόχρονα, χρειάζεσαι και κάτι άλλο. Χρειάζεσαι έναν υποστηρικτή. Κάποιον που θα σου υπενθυμίζει συνέχεια πόσο σπουδαία είσαι. Εσύ χρειάζεσαι έναν προστάτη»

«Θα ήθελες να γίνεις αυτό; Θα ήθελες να γίνεις ο προστάτης μου;»

«Μου κάνεις πρόταση, Γατούλα;»

«Περίμενε λίγο»

Η Σελήνη κοιτάζει τριγύρω και πηγαίνει σε ένα παρτέρι εκεί κοντά. Κόβει ένα περίεργο λουλούδι που δεν ξέρει καν τι είναι και επιστρέφει. Τότε, πέφτει στο ένα γόνατο και προσφέρει το λουλούδι στον Άρη, ο οποίος δεν μπορεί παρά να γελάσει.

«Είσαι απίστευτη!

«Λοιπόν, κύριε Λυκουρόπουλε; Δέχεσαι ή όχι;»

«Ναι, διάολε!»

«Δόξα τω Θεώ, γιατί το γόνατό μου έχει αρχίσει να πονάει»

Γελάνε και οι δύο δυνατά. Ο Άρης παίρνει το λουλούδι και η Σελήνη σηκώνεται όρθια. Αυτός της βάζει το λουλούδι στα μαλλιά πριν την αγκαλιάσει.

«Είσαι το πιο παράξενο και όμορφο πλάσμα που έχω κρατήσει ποτέ στην αγκαλιά μου»

«Θέλω ν' αλλάξω, Άρη. Δεν θέλω να είμαι πια πρόβατο. Θέλω να είμαι δυνατή όπως εσύ. Θα με βοηθήσεις να το κάνω αυτό; Θα μου δώσεις λίγη απ' τη δύναμή σου;»

«Εγώ θα είμαι η δύναμή σου, Γατούλα. Θα είμαι εκεί, πίσω σου. Θα μένω στο παρασκήνιο, κρυμμένος βαθιά στις σκιές, περιμένοντας και παρακολουθώντας, και κάθε φορά που με χρειάζεσαι, θα επιτίθομαι και θα προστατεύω αυτό που μου ανήκει. Θα προστατεύω εσένα»

Αμέσως μετά το φιλί, ο Άρης φόρτωσε τις αποσκευές τους στη μηχανή και ξεκίνησαν για πίσω. Η Σελήνη ρώτησε για το αυτοκίνητό της, αλλά ο Άρης της είπε ότι είχε ήδη κανονίσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης μιας έκπληξης για κείνη.

Στην πρώτη πόλη που έφτασαν, στα Καμένα Βούρλα, ο Άρης αγόρασε ένα σούπερ χαριτωμένο ροζ κράνος με αυτιά γάτας για τη Σελήνη, η οποία το λάτρεψε. Αυτοί σταμάτησαν για φαγητό σε ένα ταβερνάκι στην Χαλκίδα και, αφού πρώτα είδαν το περίεργο φαινόμενο του Ευρίπου, τα γνωστά 'Τρελά Νερά', μιας που ήταν εκεί, ξεκίνησαν για το σπίτι, στο οποίο έφτασαν αργά το απόγευμα. Ο Άρης οδήγησε την μηχανή στο κλειστό, ιδιωτικό του γκαράζ, και τώρα αυτοί περιμένουν το ασανσέρ.

Το διαμέρισμα του Άρη βρίσκεται στον τελευταίο όροφο μιας σχετικά καινούργιας πολυκατοικίας στην Καστέλα. Ευτυχώς, αρκετά μακριά από το πρώην σπίτι της Σελήνης στα Εξάρχεια, αλλά και αυτό των γονιών της στον Ταύρο. Δεν θα ένιωθε πολύ άνετα να ζήσει κοντά στους ανθρώπους που μισεί περισσότερο.

«Κουράστηκες, Γατούλα;»

«Να κουραστώ από τι ακριβώς; Από το να νιώθω ελεύθερη και να σε κρατάω στην αγκαλιά μου; Έλα τώρα!»

«Σ' άρεσε, ε; Το ταξίδι με την μηχανή, εννοώ»

«Ήταν φανταστικό. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο ελεύθερη και ανάλαφρη, αλλά το κράνος μου προκάλεσε πονοκέφαλο»

«Ένας μικρός πονοκέφαλος είναι καλύτερος από ένα σπασμένο κεφάλι»

«Με ρούμπωσες τώρα»

Το ασανσέρ φτάνει και αυτοί ανεβαίνουν στον όγδοο όροφο. Το διαμέρισμα είναι το μοναδικό στον όροφο. Η εξώπορτα είναι μεγάλη και βαριά, φτιαγμένη από μαύρο ατσάλι και διαθέτει κλειδαριά δακτυλικών αποτυπωμάτων.

«Γιατί όλη αυτή η ασφάλεια;»

«Αυτό είναι το λημέρι μου, Γατούλα. Εδώ, οι άμυνές μου είναι πεσμένες, οπότε πρέπει να είμαι προστατευμένος. Οι εχθροί μου παραμονεύουν»

«Έχεις πολλούς;»

«Αρκετούς»

Ο Άρης βάζει τον αντίχειρά του στο σαρωτή και η πόρτα ανοίγει αυτόματα.

«Η κλειδαριά αναγνωρίζει μόνο το δικό μου αποτύπωμα και του Ορέστη. Αύριο θα προσθέσουμε και το δικό σου. Μέχρι τότε, παρακαλώ, δεσποινίς μου, περάστε μέσα»

Τη στιγμή που η Σελήνη πατάει το πόδι της μέσα, φως γεμίζει το δωμάτιο. Αυτή κοιτάζει τον Άρη μπερδεμένη και αυτός της δείχνει ένα στρογγυλό γυάλινο πραγματάκι, κολλημένο χαμηλά στην κάσα της πόρτας.

«Φωτοκύτταρο, Γατούλα. Όταν ανιχνεύει κίνηση ενεργοποιεί τα πάντα. Φώτα, θέρμανση κ.λπ.»

«Ουάου!»

Αυτοί μπαίνουν στο σαλόνι και η πόρτα κλείνει μόνη της πίσω τους. Η Σελήνη κοιτάζει τριγύρω, εκστασιασμένη. Το μαύρο και το άσπρο κυριαρχούν στο δωμάτιο. Στον απέναντι τοίχο υπάρχει ένα τεράστιο παράθυρο με ασπρόμαυρες κουρτίνες και θέα που κόβει την ανάσα. Μπορείς να δεις όλη την πόλη από εκεί ψηλά, αλλά το καλύτερο είναι η θάλασσα που απλώνεται κάτω από τα πόδια σου. Με λίγα λόγια, είναι σαν να στέκεσαι πάνω απ' όλους τους άλλους. Αυτό που πάντα ήθελε η Σελήνη.

Υπάρχουν επίσης μαύροι δερμάτινοι καναπέδες, μινιμαλιστικά έπιπλα και διάφορα διακοσμητικά. Υπάρχουν φωτιστικά από λευκό οπάλιο γυαλί πάνω απ' τη γυάλινη τραπεζαρία με τις μοντέρνα σχεδιασμένες καρέκλες και υπάρχει και ένα χοντρό, χνουδωτό, λευκό χαλί στο πάτωμα. Στη γωνία, δύο αναπαυτικές μαύρες δερμάτινες μπερζέρες κάθονται κάτω από ένα εύκαμπτο φωτιστικό δαπέδου. Ιδανική γωνιά για διάβασμα. Και στο τέλος, το καλύτερο από όλα, στον τοίχο κρέμεται μια τεράστια, υπερσύγχρονη τηλεόραση με επίπεδη οθόνη και ένα σύστημα οικιακού κινηματογράφου υψηλής τεχνολογίας.

«Λοιπόν, Γατούλα; Πως σου φαίνεται; Σ' αρέσει;»

«Πλάκα κάνεις; Είναι παράδεισος»

«Αν κάτι δεν σ' αρέσει, μπορείς να τ' αλλάξεις»

«Όχι. Δεν θέλω ν' αλλάξω τίποτα. Όλα θα μείνουν ακριβώς όπως είναι»

«Όπως θέλεις. Έλα να σε ξεναγήσω τώρα»

Αυτός πιάνει το χέρι της και η ξενάγηση ξεκινά. Πρώτος προορισμός η κουζίνα. Η κουζίνα με τα μαύρα ξύλινα ντουλάπια, τις ηλεκτρικές Inox συσκευές, τον τεράστιο μαρμάρινο πάγκο και τα αφράτα, γούνινα σκαμπό.

«Ποιος μαγειρεύει; Εσύ ή ο Ορέστης;»

«Και οι δύο, αλλά ο Ορέστης είναι καλύτερος μάγειρας από μένα. Εσύ μαγειρεύεις;»

«Ναι. Μ' αρέσει να μαγειρεύω, αλλά ...»

«Αλλά τι;»

«Δεν μ' άφηναν γιατί, όπως έλεγαν, το φαγητό μου ήταν αηδιαστικό. Αλλά σου ορκίζομαι, δεν ήταν. Αν μου δώσεις την ευκαιρία να δοκιμάσω ...»

«Ο Ορέστης κι εγώ έχουμε γερά στομάχια, οπότε ναι, μπορείς να δοκιμάσεις»

Η Σελήνη καταλαβαίνει το χιούμορ στην απάντησή του και μετά από μια παιχνιδιάρικη γροθιά στο στομάχι του, φεύγει απ' την κουζίνα γελώντας. Ο Άρης την ακολουθεί γελώντας κι αυτός. 

Επόμενη στάση, το μπάνιο με τα κόκκινα πλακάκια στους τοίχους, τους δύο μαύρους νιπτήρες από όνυχα, τους δύο ολοστρόγγυλους καθρέφτες, τα γυάλινα ντουλάπια από κάτω, την γυάλινη ντουζιέρα με το υδρομασάζ, την μαύρη λεκάνη, χωρίς καζανάκι, και το μαύρο πλυντήριο ρούχων.

«Ο αριστερός νιπτήρας είναι του Ορέστη και ο δεξιός, τον οποίο θα χρησιμοποιείς κι εσύ, είναι δικός μου. Το ίδιο ισχύει και για τα ντουλάπια από κάτω. Θα σου αδειάσω ένα από τα δικά μου. Είναι αρκετό ή χρειάζεσαι κι άλλο;»

«Ναι, ναι, είναι εντάξει. Όλα είναι υπέροχα εδώ μέσα, εκτός από ... Πού στο καλό είναι το καζανάκι;»

«Δεν υπάρχει καζανάκι, Γατούλα»

«Και πώς ...; Θέλω να πω, τι κάνουμε; Ρίχνουμε το νερό με κουβά;»

Ο Άρης ξεσπάει σε γέλια.

«Όχι, μωρό μου. Έλα να σου δείξω. Κάτσε στην λεκάνη»

«Να κατεβάσω το παντελόνι μου;»

«Δεν είναι απαραίτητο, αλλά αν το θέλεις, εγώ δεν έχω πρόβλημα»

Η Σελήνη συνοφρυώνεται και πλησιάζει την λεκάνη. Τότε, το καπάκι ανασηκώνεται μόνο του.

«Άσε με να μαντέψω. Φωτοκύτταρο;»

«Ναι. Άντε, κάτσε τώρα»

Αυτή κάθεται στην λεκάνη.

«Τώρα σήκω»

«Μου κάνεις καψώνι;»

Αυτή σηκώνεται και η λεκάνη γεμίζει νερό, κάνοντας την να ξεσπάσει κι εκείνη σε γέλια.

«Ω, Θεέ μου! Αυτό είναι υπέροχο!»

«Ναι, είναι. Έλα να συνεχίσουμε»

Ο Άρης παραλείπει να της δείξει το δωμάτιο του Ορέστη, μιας και αυτός δεν είναι εκεί και δεν θα ήταν σωστό κάτι τέτοιο. Ελλείψει άλλου χώρου, την οδηγεί στο καλύτερο μέρος του σπιτιού, την κρεβατοκάμαρά του.

Η Σελήνη μπαίνει στο δωμάτιο και κοιτάζει τριγύρω. Αρχίζει να βηματίζει, αγγίζοντας κάθε επιφάνεια. Την μαύρη ταπετσαρία με τα περίπλοκα σχέδια. Το ανάγλυφο σχέδιο ενός λύκου στον τοίχο πίσω απ' το μεγάλο στρογγυλό κρεβάτι με τα μαύρα σατέν σεντόνια, τα αφράτα μαύρα μαξιλάρια και το απαλό, πουπουλένιο, κόκκινο πάπλωμα. Τέλος, αυτή σηκώνει το βλέμμα της και θαυμάζει τον υπέροχο μαύρο κρυστάλλινο πολυέλαιο με τις απίστευτα πολλές λάμπες.

«Όλα συνδυάζονται τέλεια. Έχεις εξαιρετικό γούστο»

«Αν κρίνω από σένα, ναι, έχω»

Αυτή χαμογελάει, αλλά το χαμόγελό της σβήνει και το στόμα της ανοίγει διάπλατα καθώς κάτι στον απέναντι τοίχο τραβάει την προσοχή της.

«Θεούλη μου! Τι είναι αυτό;»

Αυτή πλησιάζει την τεράστια φωτογραφία με την ασημένια κορνίζα, που δείχνει τον Άρη, πολύ νεότερο, γύρω στα δεκάξι, ξαπλωμένο στο πάτωμα, στηριζόμενο στους αγκώνες του, φορώντας μονάχα ένα μπλε σλιπ. Είναι αρκετά αδύνατος και τα μαλλιά του είναι μακριά, αλλά τα υπέροχα, μπλε μάτια του είναι απολύτως ίδια και κοιτάζουν μπροστά με ένα σαγηνευτικό βλέμμα γεμάτο αγάπη, αφοσίωση και πόθο.

«Αυτό είναι το τίμημα που πλήρωσα για την μετακόμιση του Ορέστη»

«Αυτός τράβηξε αυτή τη φωτογραφία;»

«Ναι. Ήταν για έναν διαγωνισμό. Ο πρώτος στον οποίο πήρε μέρος»

«Κέρδισε;»

«Ναι. Κέρδισε το πρώτο βραβείο»

«Δεν εκπλήσσομαι καθόλου. Αυτό είναι αριστούργημα»

«Ναι. Ο Ορέστης είναι σπουδαίος φωτογράφος»

«Χωρίς να αμφιβάλλω για το ταλέντο του, εγώ μιλάω για το μοντέλο. Τι σου είπε για να σε κάνει να τον κοιτάξεις έτσι;»

«Μου είπε να τον κοιτάξω σαν να ήταν η γυναίκα της ζωής μου»

«Ήταν πολύ καλό ...»

Η Σελήνη σταματάει στη μέση της πρότασης καθώς γυρίζει το κεφάλι της και βλέπει τον Άρη να την κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα στα μάτια όπως στην φωτογραφία στον τοίχο.

«Άρη ...»

«Μη λες τίποτα, Γατούλα. Ας αφήσουμε τη μοίρα ν' αποφασίσει»

Με ένα χάδι στο μάγουλό του, η Σελήνη προχωράει στην εντοιχισμένη ντουλάπι με τους καθρέφτες στις συρόμενες πόρτες της.

«Μπορώ;»

«Σταμάτα να ρωτάς, Γατούλα. Αυτό είναι το σπίτι σου τώρα. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις»

Αυτή ανοίγει την ντουλάπα και εντυπωσιάζεται με το πόσο άψογα τακτοποιημένη είναι. Όλα είναι στη θέση τους. Κοστούμια, πουκάμισα, casual ρούχα, τζιν, φούτερ, εσώρουχα και παπούτσια.

«Διακρίνω έναν μικρό ψυχαναγκασμό εδώ, κύριε Λυκουρόπουλε»

«Αποδέχομαι την κατηγορία, Γατούλα»

«Αν είναι έτσι, Αφέντη μου, εμείς την γαμήσαμε, και όχι με την καλή έννοια»

«Γιατί;»

«Γιατί δεν υπάρχει πιο ακατάστατος άνθρωπος από μένα»

«Μην είσαι τόσο σίγουρη. Δεν έχεις δει ακόμα το δωμάτιο του Ορέστη»

«Όσο περισσότερα μαθαίνω γι' αυτόν, τόσο περισσότερο τον αγαπάω»

«Για το καλό σου, προσποιούμαι ότι δεν τ' άκουσα αυτό»

Η Σελήνη γελάει καθώς προσπαθεί ν' ανοίξει ένα βελούδινο, σκούρο μωβ κουτί που βρήκε στο πίσω μέρος της ντουλάπας.

«Τι έχεις εδώ μέσα;»

«Όχι! Μην τ' ανοίξεις αυτό!»

Ο Άρης προσπαθεί να την σταματήσει, αλλά είναι πολύ αργά. Η Σελήνη ανοίγει το κουτί και τα μάτια της ανοίγουν τόσο πολύ που είναι έτοιμα να βγουν από τις κόγχες τους. Μέσα στο κουτί υπάρχουν πολλά πράγματα. Πολλά εκπληκτικά πράγματα. Μεταξωτά μαντήλια, δερμάτινα ρούχα, χειροπέδες, μαστίγια, λιπαντικά και λάδια μασάζ, και άλλα παρόμοια πράγματα. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι οι δύο ασημένιες μάσκες. Μια γάτα και ένας λύκος.

Η Σελήνη παίρνει τις μάσκες στα χέρια της. Είναι προσεγμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Είναι σαν τις μάσκες που φορούν οι ηθοποιοί σε παλιές ταινίες, τις αγαπημένες της. Αυτή πάντα ήθελε να παρευρεθεί σε μια μασκαράτα και να χάσει τον εαυτό της μέσα στο πλήθος. Μία άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους. Να φορέσει ένα απ' αυτά τα εντυπωσιακά βελούδινα φορέματα, να χορέψει μ' έναν άγνωστο, μυστηριώδη άντρα και να τον φιλήσει τα μεσάνυχτα κάτω από το χλωμό φως του φεγγαριού.

«Άρη, αυτές είναι υπέροχες»

Ο Άρης την πλησιάζει κάπως αμήχανα, παίρνει τις μάσκες απ' τα χέρια της, τις τοποθετεί με προσοχή πίσω στη θέση τους, κλείνει το καπάκι και ξαναβάζει το κουτί βαθιά στο πίσω μέρος της ντουλάπας.

«Μα γιατί;»

«Γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα, Γατούλα. Δεν είσαι έτοιμη γι' αυτό»

«Είμαι έτοιμη για όλα»

«Το ξέρω, και μ' αρέσει πολύ, αλλά πρέπει να κάνεις υπομονή. Αυτό είναι το πρώτο βήμα»

«Βαρέθηκα να περιμένω»

«Κι αυτό το ξέρω, αλλά κάντο για μένα. Όταν το κάνω αυτό μαζί σου, θέλω να είναι όλα τέλεια»

«Μήπως αυτό είναι το μάθημα νούμερο τρία;»

«Ναι, πανέξυπνη Γατούλα μου. Δεν μπορείς να επισπεύσεις την τελειότητα»

Η Σελήνη στέκεται στις μύτες των ποδιών της και τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό του Άρη πριν του ψιθυρίσει στ' αυτί.

«Το μάθημα νούμερο τρία απομνημονεύτηκε, Αφέντη. Μπορώ να έχω το φιλί μου τώρα;»

«Το κέρδισες, Γατούλα»

Όπως κάθε φορά που τη φιλάει, η Σελήνη νιώθει να λιώνει στα χέρια του. Πιέζει το σώμα της πάνω στο δικό του και εκείνος ανταποκρίνεται αμέσως, σηκώνοντάς την ψηλά χουφτώνοντας τον κώλο της. Αυτή παίρνει μια βαθιά ανάσα όταν νιώθει τη σκληρή απόδειξη της επιθυμίας του για κείνη ανάμεσα στα πόδια της.

«Το νιώθεις, Γατούλα; Νιώθεις πόσο σκληρό με κάνεις;»

«Ναι»

Αυτός πλησιάζει το κρεβάτι και την ρίχνει επάνω του. Με σπασμωδικές, σχεδόν βίαιες κινήσεις, της βγάζει το παντελόνι. Ξεφορτώνεται γρήγορα-γρήγορα το πουκάμισο του και γονατίζει ανάμεσα στα πόδια της. Με τα δάχτυλά του, τρίβει την κλειτορίδα της πάνω απ' το εσώρουχό της.

«Η υγρασία σου με τρελαίνει. Θα ήθελα πολύ να παίξω με το μουνάκι σου λίγο ακόμα, αλλά ...»

«Είναι δικό σου, Αφέντη. Μπορείς να παίξεις μ' αυτό όσο θέλεις»

«Αυτό είναι σίγουρο, αλλά πως τολμάς να με διακόπτεις; Σου έδωσα την άδεια να μιλήσεις;»

«Συγγνώμη, Αφέντη. Δεν το ήξερα. Δεν θα το ξανακάνω»

«Δεν πειράζει, αλλά μόνο γι' αυτή τη φορά»

«Ευχαριστώ, Αφέντη. Μπορείς να με γαμήσεις τώρα, σε παρακαλώ;»

Αλλά ο Άρης δεν απαντάει. Τουλάχιστον όχι με λόγια. Αυτός απλώς γρυλίζει. Χωρίς να αφιερώσει άλλο χρόνο για να βγάλει το δικό του παντελόνι ή το εσώρουχό της, πέφτει πάνω της και αυτή ανοίγει τα πόδια της για να τον καλωσορίσει.

Τα φιλιά και τα δαγκώματα στο λαιμό της την κάνουν να γουργουρίσει από χαρά, καυλώνοντας τον Άρη ακόμα περισσότερο. Αυτός κατεβάζει το φερμουάρ του τζιν του, τραβάει στην άκρη την κιλότα της και μπαίνει μέσα της άγρια, κάνοντας την να ουρλιάξει από πόνο και ευχαρίστηση.

«Γαμώτο, Γατούλα! Μπορώ να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς σου πάνω στο καβλί μου»

«Ναι, Αφέντη μου»

Αυτός της αρπάζει το σαγόνι και στρέφει το κεφάλι της προς την ντουλάπα.

«Κοίτα εκεί, Γατούλα. Κοίτα πόσο σέξι είσαι. Πόσο όμορφη. Πόσο τέλεια»

Αυτή κοιτάζει στον καθρέφτη και αυτό που βλέπει την κατακλύζει. Δεν πιστεύει στα μάτια της. Δεν μπορεί να είναι αυτή. Η γυναίκα στον καθρέφτη, που αγκαλιάζει τον Άρη, είναι όμορφη και σέξι. Οι κινήσεις της είναι χαριτωμένες και ρευστές. Και το πιο απίθανο είναι το πόσο εκπληκτικά ταιριάζει μαζί του. Τα σώματά τους ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους. Οι καμπύλες της εναρμονίζονται τέλεια με τις γωνίες του. Τα μάτια της συναντούν τα δικά του μέσα απ' τον καθρέφτη.

«Μπορείς να δεις αυτό που βλέπω;»

«Ναι»

«Κράτα αυτή την εικόνα στο μυαλό σου. Μην την ξεχάσεις ποτέ»

«Ναι, Αφέντη. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ»

«Μπράβο το κορίτσι μου! Κοίτα εμένα τώρα»

Αυτή γυρίζει το κεφάλι της και τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια.

«Χύσε!»

«Ναι, Αφέντη»

Αυτός αρχίζει να τη γαμάει πιο δυνατά και εκείνη ακολουθεί την εντολή του, ρίχνοντας το κεφάλι της πίσω και ουρλιάζοντας.

~ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ~

Το ζευγάρι είναι αγκαλιά στο κρεβάτι. Ο Άρης είναι μπρούμητα, με τα χέρια του κάτω απ' το μαξιλάρι και η Σελήνη είναι ξαπλωμένη κάθετα, με το κεφάλι της στην μέση του. Η ρυθμική αναπνοή του την νανουρίζει, αλλά εκείνη προσπαθεί να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά.

«Άρη, κοιμάσαι;»

«Όχι, αν και θα 'πρεπε»

«Παρατήρησα κάτι και θέλω να στο πω»

«Πες μου»

«Τα πράγματα στο μωβ κουτί είναι καινούργια και αχρησιμοποίητα»

«Ναι»

«Γιατί;»

«Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση σου»

«Γιατί είναι καινούργια; Δεν τα χρησιμοποιούσες με τις άλλες;»

«Όχι αυτά»

«Μα δεν έχεις άλλα»

«Δεν έχω άλλα εδώ. Έχω πολλά απ' αυτά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου»

«Σε ποιο δωμάτιο ξενοδοχείου;»

«Εγώ και ο Ορέστης έχουμε νοικιάσει μόνιμα ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για ορισμένες δραστηριότητες»

Η Σελήνη, εντελώς ξύπνια πια, ανασηκώνεται και κάθεται στον πισινό της.

«Περίμενε λίγο! Τι ακριβώς προσπαθείς να μου πεις τώρα; Ότι έχεις ένα δωμάτιο για να γαμάς γυναίκες;»

«Ηρέμησε, Γατούλα. Θα μιλήσω με τον Ορέστη και θα παραιτηθώ απ' αυτό. Δεν το χρειάζομαι πια. Αν θέλει αυτός μπορεί να το κρατήσει μόνος του»

«Νομίζεις ότι αυτό με νοιάζει;»

«Τι άλλο;»

«Γιατί νοικιάζετε αυτό το δωμάτιο, Άρη;»

«Επειδή, ούτε εμένα, ούτε του Ορέστη, μας αρέσει να φέρνουμε γυναίκες εδώ»

«Δεν έχεις φέρει ποτέ γυναίκα εδώ πριν;»

«Όχι, μωρό μου. Ποτέ»

«Τότε γιατί έφερες εμένα;»

Αυτός γυρίζει ανάσκελα.

«Μάλιστα! Τώρα κατάλαβα»

«Μπορείς να με κατηγορήσεις που ρωτάω;»

«Όχι, μωρό μου. Αυτή είναι μια πολύ εύλογη ερώτηση»

«Θα μου απαντήσεις τότε;»

«Μόνο αν έρθεις στην αγκαλιά μου»

Αυτή ξαπλώνει και χώνεται στη ζεστή του αγκαλιά.

«Σ' έφερα εδώ γιατί όταν σε είδα για πρώτη φορά, σε φαντάστηκα να περπατάς εδώ μέσα και για πρώτη φορά στη ζωή μου, η καρδιά μου πετάρισε. Το ένιωσα αμέσως σωστό και απλά το έκανα»

Εκείνη τη στιγμή, αυτός νιώθει μια περίεργη υγρασία στο στήθος του.

«Γατούλα μου, κλαις;»

«Ναι»

«Γιατί, μωρό μου;»

«Στο είπα ήδη, ο κόσμος κλαίει και από χαρά καμία φορά»

«Τότε ας μην πούμε περισσότερα απόψε»

«Ένα ακόμα, σε παρακαλώ!»

«Τι;»

«Θα παραιτηθείς αύριο απ' το δωμάτιο, έτσι;»

Ο Άρης ξεσπάει σε γέλια.

«Θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω το πρωί, Γατούλα»

«Ευχαριστώ»

Ο ήχος ενός μηνύματος ακούγεται από το κινητό του Άρη. Αυτός απλώνει το χέρι του, πιάνει το τηλέφωνο, διαβάζει το μήνυμα και το ξαναβάζει στο κομοδίνο. Σκύβει πάνω στη Σελήνη και της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

«Όχι ότι παραπονιέμαι, αλλά τι ήταν αυτό;»

«Απ' τον Ορέστη. Ζητάει συγγνώμη που δεν είναι εδώ για να σε υποδεχτεί, αλλά είναι στο δωμάτιο για να διευθετήσει μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης»

«Ω!»

«Ναι! Υποσχέθηκε να είναι εδώ το πρωί για να πάρουμε πρωινό όλοι μαζί»

«Τέλεια. Ανυπομονώ να τον γνωρίσω»

«Κι αυτός το ίδιο»

«Και μετά από αυτό τι; Τι υπάρχει στην ατζέντα γι' αύριο;»

«Πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες. Πρώτα απ' όλα, θα πάμε για ψώνια. Χρειάζεσαι καινούργια γκαρνταρόμπα. Αυτά που έχεις στο σακίδιο δεν φτάνουν»

«Υπό έναν όρο»

«Τι;»

«Δεν θα πληρώσεις εσύ αυτή τη φορά»

«Γατούλα ...»

«Άρη, σε παρακαλώ!»

«Προσφέρω έναν συμβιβασμό. Θα τα πληρώσουμε μισά-μισά»

«Όχι μισά-μισά. Εγώ θα πληρώσω για ρούχα και παπούτσια και εσύ για εσώρουχα και καλλυντικά»

«Σύμφωνοι»

«Τέλεια! Και μετά τι;»

«Μετά θα περάσουμε από την αντιπροσωπεία για να υπογράψω κάποια χαρτιά και μετά θα επιστρέψουμε εδώ. Και το βράδυ ...»

«Τι;»

«Θα φορέσεις το καλύτερο και πιο σέξι φόρεμα που θα αγοράσουμε και θα πάμε στο κλαμπ, εκεί όπου θα συναντήσεις τους 'Αγγελικούς Δαίμονες'.

«Σκατά!»