~ ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 ~

Η μέρα ήταν πολύ ευχάριστη. Ο Άρης και ο Τζάκος έφτιαξαν πρωινό για όλους, τηγανίτες και ομελέτες, που φαγώθηκαν δίπλα στην πισίνα, απολαμβάνοντας τη ζωογόνο θαλπωρή του χειμωνιάτικου ήλιου. Το μεσημέρι έκαναν μπάρμπεκιου στην πίσω μεριά του κήπου. Μπριζόλες, μπιφτέκια και λουκάνικα. Τα παιδιά απόλαυσαν πραγματικά την εκτεταμένη επίσκεψη απ' τους νέους τους φίλους.

Ο Στέφανος και ο Ιάσονας, που ήρθε το πρωί για να περάσει την μέρα με τον κολλητό του, ήταν προσκολλημένοι και οι δύο στη Σελήνη όλη την ώρα. Η Πανδώρα και η Αναΐς ακολουθούσαν τον Άρη όπου κι αν πήγαινε. Τα δίδυμα ήταν απασχολημένα με την Χλόη και η Εύα ήταν κυριολεκτικά κρεμασμένη στον Ορέστη. Μετά βίας άφησε την αγκαλιά του.

Η Σελήνη, εκτός απ' την ξεγνοιασιά που έζησε χθες στην παιδική χαρά, είχε άλλη μια πρωτόγνωρη εμπειρία που αποδείχθηκε πολύ καλύτερη απ' το ποδήλατο. Αυτή καβάλησε τον Κεραυνό, τον πανέμορφο κατάμαυρο Αραβικό επιβήτορα του Τζάκου. Στην αρχή φοβήθηκε στη θέα του τεράστιου ζώου, αλλά ο Τζάκος τη βοήθησε να το ξεπεράσει. Της σύστησε το άλογο και ίππευσε μαζί της στην αρχή, αλλά μόλις αυτή εμπιστεύτηκε τον Κεραυνό και συνειδητοποίησε ότι δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, κάλπασε μαζί του, ξεχνώντας όλα τα προβλήματά της.

Ο Άρης και ο Τζάκος, που σιγά σιγά γίνονται πολύ καλοί φίλοι, έπαιξαν ποδόσφαιρο με τ' αγόρια. Η Χλόη έδειξε στα κορίτσια χορευτικές κινήσεις και η Σελήνη έμαθε σε όλους μερικά έξυπνα κόλπα εκπαίδευσης των σκύλων. Αυτοί μίλησαν για την έκθεση και κανόνισαν να κάνουν την φωτογράφιση σε δύο βδομάδες.

Αλλά δεν μίλησαν μόνο γι' αυτό. Ο Άρης και η Σελήνη, που είναι και οι δύο αρχάριοι στις σοβαρές σχέσεις και στον γάμο, ρώτησαν χωριστά τους ειδικούς. Ας πάρουμε μια μικρή γεύση απ' αυτό.

~ ΑΡΗΣ & ΤΖΑΚΟΣ ~

«Τζάκο, μπορώ να σου μιλήσω ιδιαιτέρως;»

«Φυσικά. Πάμε στο κιόσκι»

Οι δύο άντρες πηγαίνουν στο κιόσκι, δίπλα στο σιντριβάνι με την μορφή του Αρχάγγελου Μιχαήλ, το οποίο έφτιαξε η ίδια η Μαίρη, με την βοήθεια ενός γλύπτη. Ο Αρχάγγελος στέκεται αγέρωχος, φορώντας μονάχα ένα φαρδύ παντελόνι, με τα φτερά του κλειστά πίσω απ' την πλάτη του, και κρατάει το σπαθί του, την γνωστή ρομφαία του Αρχάγγελου, απ' την άκρη της οποίας τρέχει γάργαρο νερό. Ο Άρης θαυμάζει το έργο τέχνης.

«Αυτό είναι υπέροχο!»

«Η Μαίρη το έφτιαξε για να τιμήσει τον Αρχάγγελο Μιχαήλ»

«Ναι, ξέρω. Η Σελήνη μου είπε την ιστορία»

«Τέλος πάντων! Για πες μου τι με ήθελες»

«Είσαι πολλά χρόνια με τη Μαίρη, έτσι δεν είναι;»

«Δεκαπέντε υπέροχα χρόνια»

«Πώς το κάνεις; Υπάρχει κάποιο κόλπο; Κάποιο μυστικό για να πετύχει ο γάμος;»

«Σκέφτεσαι να κάνεις πρόταση γάμου στη Σελήνη;»

«Ναι. Γιατί; Πιστεύεις ότι είναι νωρίς; Είμαστε σχεδόν δύο μήνες μαζί»

«Νωρίς; Με δουλεύεις; Εγώ έκανα πρόταση γάμου στη Μαίρη την πρώτη εβδομάδα. Φυσικά, δεν πήγε και τόσο καλά, αλλά όπως και να 'χει, το μετά είναι που μετράει»

Όταν ο Τζάκος ανέφερε την πρόταση γάμου στη Μαίρη, μια σκιά πέρασε απ' τα χρυσοκάστανα μάτια του. Παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, ο πόνος δεν ξεχνιέται.

«Πες μου τι φοβάσαι»

«Δεν ξέρω ακριβώς. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Όλες οι γυναίκες πριν την Σελήνη ήταν ... Πώς να το πω χωρίς να ακουστεί σοβινιστικό; Ήταν μιας χρήσεως»

«Το ίδιο ίσχυε και για μένα. Η Μαίρη ήταν η πρώτη μου σχέση»

«Και απ' ότι βλέπω, είναι ακόμα ζωντανή όπως τον πρώτο καιρό. Αυτό θέλω κι εγώ. Τι πρέπει να κάνω;»

«Θα σου πω το ίδιο πράγμα που μου είπε κάποτε ένας γέρος που ο γάμος του κράτησε εβδομήντα ένα χρόνια. Καταρχήν, μην πιστεύεις αυτό που λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Είναι μαλακίες. Δεύτερον, φρόντισε να την ικανοποιείς κάθε μέρα. Και για να το κάνεις αυτό, θα πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τι ακριβώς χρειάζεται»

«Τι εννοείς;»

«Θα υπάρξουν στιγμές που θα θέλει να της κάνεις έρωτα, απαλά, αισθησιακά και για πολλή ώρα. Αλλά θα υπάρξουν και στιγμές που θέλει ένα γρήγορο και βρώμικο πήδημα στα όρθια»

«Κατάλαβα»

«Ωραία. Και τώρα το τελευταίο και πιο σημαντικό. Ποτέ, μα ποτέ, ότι και να γίνει, μην φύγεις απ' το δωμάτιο όταν τσακώνεστε. Θα χάσεις το παιχνίδι»

«Τι πρέπει να κάνω;»

«Το πιο εύκολο πράγμα. Όταν ουρλιάζει και βρίζει, άρπαξε την, κόλλα την στον τοίχο και φίλα την σαν να εξαρτάται η ζωή σου απ' αυτό. Ο καβγάς θα ξεχαστεί αμέσως και θα ακολουθήσει θεαματικό σεξ. Πίστεψέ με! Λειτουργεί κάθε φορά!»

«Το έχεις κάνει;»

«Αμέτρητες φορές. Εκτός απ' την ομορφιά και την ευγένειά της, το Αγγελούδι μου είναι πολύ θερμοκέφαλη. Είχαμε επικούς καβγάδες όλα αυτά τα χρόνια. Ω! Και φυσικά, μην σταματήσεις να την αγαπάς και να της το λες σε κάθε ευκαιρία που σου δίνεται. Κάνε αυτά και δεν θα χάσεις»

«Ευχαριστώ, Τζάκο»

«Πάντα στη διάθεση σου, φίλε μου! Όμως, τώρα θα ήθελα να σου ζητήσω κι εγώ κάτι»

«Ό,τι θέλεις»

«Σήμερα είναι η επέτειος του Οδυσσέα και του Αλέκου»

«Αλήθεια;»

«Ναι. Κλείνουν δεκαεννιά χρόνια μαζί»

«Ουάου! Αυτό είναι υπέροχο, αλλά τι μπορώ να κάνω εγώ;»

«Άκουσα τη Σελήνη να λέει ότι τραγουδάς όμορφα»

«Τι θα κάνω μ' αυτή την γυναίκα; Το λέει παντού»

«Σε μένα το λες; Έχεις ακούσει τον τρόπο που η Μαίρη μιλάει για μένα; Μερικές φορές με κάνει και ντρέπομαι»

«Γυναίκες! Τέλος πάντων! Πες μου τι έχεις στο μυαλό σου»

«Ένα συγκεκριμένο τραγούδι που είναι πολύ σημαντικό γι' αυτούς. Κάτι σαν έκπληξη. Νομίζουν ότι έχουμε ξεχάσει την επέτειό τους. Εσύ θα τραγουδήσεις, εγώ με τον Τίγρη θα σε συνοδέψουμε στο πιάνο και ο Ιάσονας θα παίξει κιθάρα. Είσαι μέσα;»

«Ας το κάνουμε!»

«Ευχαριστώ, φίλε»

~ ΣΕΛΗΝΗ & ΜΑΙΡΗ ~

«Μαίρη, έχεις ένα λεπτό;»

«Για σένα, πάντα»

«Χρειάζομαι μια συμβουλή»

«Πάνω σε τι;»

«Πάνω στις σχέσεις και στον γάμο»

«Α! Χρειάζεσαι τη Σοφή Μαίρη»

«Αυτό ακριβώς μου είπε η Θαλασσινή»

«Έλα μαζί μου»

Η Μαίρη παίρνει τη Σελήνη απ' το χέρι και την οδηγεί στους καναπέδες δίπλα στο εξωτερικό τζάκι, λίγο πιο δίπλα απ' την πισίνα. Η Σελήνη πλησιάζει το τζάκι και ζεσταίνει τα χέρια της στη φωτιά, ενώ η Μαίρη κάθεται στον αφράτο καναπέ, διπλώνοντας τα πόδια της κάτω απ' τον πισινό της.

«Η Σοφή Μαίρη στην διάθεση σου»

«Ο Άρης θέλει να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά»

«Και τι; Εσύ δεν θέλεις;»

«Το θέλω με όλη μου την καρδιά, αλλά φοβάμαι»

«Τι φοβάσαι;»

«Ότι δεν θα κρατήσει. Κοίτα αυτόν και κοίτα και μένα. Δεν νομίζω ότι του είμαι αρκετή»

«Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ για τον Τζάκο. Όταν τον γνώρισα, ήμουν μια απλή καμαριέρα και αυτός ήταν ένας Θεός. Νέος, όμορφος, πλούσιος. Θα μπορούσε να έχει όποια γυναίκα ήθελε, κι όμως διάλεξε εμένα. Το ίδιο συμβαίνει με σένα και τον Άρη»

«Πώς το ξέρεις;»

«Βλέπω τον τρόπο που σε κοιτάζει, κορίτσι μου. Έτσι κοιτούσε και μένα ο Τζάκος μου. Έτσι με κοιτάζει ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Ο Άρης είναι δικός σου, αλλά δεν πρέπει να εφησυχάζεις. Θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να τον κρατήσεις»

«Τι εννοείς;»

«Πρώτα απ' όλα, πρέπει να καταλάβεις ότι σ' έναν γάμο, ο άντρας είναι το κεφάλι, αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός και μπορεί να γυρίσει το κεφάλι όπου θέλει. Οι άνδρες φορούν τα παντελόνια, αλλά οι γυναίκες ελέγχουν τα φερμουάρ»

«Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις»

«Εσύ θα είσαι αυτή που θ' αποφασίζει, αλλά δεν μπορείς να του το πεις. Πρέπει να τον αφήνεις να νομίζει ότι είναι αυτός ο αρχηγός. Ο άντρας, γλυκιά μου, χρειάζεται επιβεβαίωση, ειδωλοποίηση, εξύμνηση. Και το πιο σημαντικό, χρειάζεται προστασία»

«Προστασία από τι;»

«Απ' όλα. Ακόμη και απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Ο γάμος είναι σαν μία παρτίδα σκάκι. Τελειώνει όταν πέσει ο Βασιλιάς και γι' αυτό η Βασίλισσα πρέπει να τον προστατεύει και μερικές φορές να θυσιάζει τον εαυτό της γι' αυτόν»

«Κατάλαβα»

«Και κάτι τελευταίο. Είσαι γυναίκα, και αυτό σημαίνει κυρία στο σαλόνι και πουτάνα στην κρεβατοκάμαρα. Ξέχνα ντροπές και ταμπού. Κάνε αυτό που σου ζητάει, και θα κάνει ό,τι του λες. Έχεις ένα πανίσχυρο όπλο ανάμεσα στα πόδια σου. Μην φοβάσαι να το χρησιμοποιήσεις»

«Εσύ το χρησιμοποιείς;»

«Μικρό, αθώο μου κοριτσάκι. Πως νομίζεις ότι αυτός ο ξανθός Θεός εκεί πέρα δεν μου έχει πει ποτέ όχι;»

«Ποτέ;»

«Ποτέ!»

«Είσαι καταπληκτική!»

«Μπορείς και εσύ να γίνεις»

«Ευχαριστώ, Μαίρη»

«Πάντα στη διάθεση του, κοριτσάκι»

Τελικά, αυτά τα δύο ζευγάρια έχουν πολλά κοινά. Μετά, όταν οι δύο άντρες επέστρεψαν απ' το κιόσκι, ο Άρης ανέλαβε να απασχολήσει τον Αλέκο και τον Οδυσσέα ενώ ο Τζάκος μπήκε στο σπίτι με τον Στέφανο και τον Ιάσονα για να οργανώσουν το σατανικό τους σχέδιο. Λίγη ώρα μετά, όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Τζάκος βγαίνει ξανά έξω και κάνει νόημα στον Άρη, ο οποίος σηκώνεται και καθαρίζει τον λαιμό του για να τραβήξει την προσοχή των υπολοίπων.

«Μπορώ να έχω την προσοχή σας, παρακαλώ;»

Όλοι γυρίζουν τα κεφάλια τους και τον κοιτάζουν.

«Ευχαριστώ. Τώρα, θα ήθελα να σας ζητήσω να μπείτε μέσα χωρίς αντιρρήσεις. Μη μ' αναγκάσετε να σας διατάξω»

Αυτή η δήλωση, και ειδικά η τελευταία φράση, είναι αδύνατο να περάσει ασχολίαστη απ' το πνεύμα αντιλογίας της οικογένειας.

«Και τι νομίζεις δηλαδή, κύριε Λύκε; Ότι αν μας διατάξεις εμείς θα υπακούσουμε έτσι απλά;»

Ο Βίκος, που έχει δει τον Λύκο σε δράση, προσπαθεί να προειδοποιήσει.

«Οδυσσέα, μην το κάνεις αυτό. Αν μας διατάξει, θα υπακούσουμε. Πες του, Ορέστη»

«Ναι, έτσι είναι»

Ο Οδυσσέας, σαν άλλος άπιστος Θωμάς, σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του και σφίγγει το σαγόνι του.

«Αποδείξτε το! Δεν πιστεύω τίποτα αν δεν το δω με τα μάτια μου!»

Ο Βίκος σηκώνει τα χέρια.

«Πολύ καλά, αλλά να θυμάσαι ότι μόνος σου το ζήτησες. Άντε, Λύκε, κάνε αυτό που ξέρεις!»

Ο Αλέκος και ο Τζάκος είναι αφάνταστα ενθουσιασμένοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

«Αυτό θέλω να το δω»

«Εγώ να δεις!»

Έτσι λοιπόν, ο Άρης πλησιάζει τον Οδυσσέα, ο οποίος τον κοιτάζει καχύποπτα, αλλά όχι για πολύ! Όταν ο Άρης τον κοιτάζει στα μάτια και τον πιάνει απ' το πηγούνι, ο Οδυσσέας νιώθει ένα ρίγος να τρέχει στη σπονδυλική του στήλη. Αυτός κοιτάζει αριστερά και δεξιά, αλλά ο Άρης τον αναγκάζει να τον κοιτάξει ξανά στα μάτια.

«Τι ...;»

«Σσσσ! Μην πεις τίποτα. Τώρα μιλάω εγώ κι εσύ ακούς»

Ο Οδυσσέας κλείνει το στόμα του καθώς το ξόρκι αρχίζει να λειτουργεί και, όταν ο Άρης χρησιμοποιεί την άλλη του φωνή, αυτός δεν μπορεί παρά να υπακούσει.

«Μπες μέσα, Οδυσσέα»

«Ναι. Ναι. Πάω»

Όλοι κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό, και περισσότερο απ' όλους ο Αλέκος.

«Χριστός κι Απόστολος! Τα κατάφερε! Δεν ξέρω πώς, αλλά ... Άρη, σ' αγαπώ!»

Ο Άρης τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη.

«Το ξέρω, φίλε»

Καθώς οι άλλοι ακολουθούν τον Οδυσσέα και μπαίνουν μέσα, ο Βίκος μένει λίγο πίσω και πλησιάζει τον Άρη.

«Το έχεις ακόμα, Λύκε. Μπράβο, αγορίνα μου. Είμαι περήφανος για σένα»

«Σ' ευχαριστώ, Δράκε. Αυτό σημαίνει πολλά για μένα»

~ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ~

Όλοι κάθονται στο σαλόνι, αλλά όταν ο Άρης μπαίνει στο δωμάτιο, ο Οδυσσέας τον πλησιάζει θυμωμένος και τον σκουντάει στο στήθος με το δάχτυλό του.

«Τι μου έκανες, ρε αλήτη;»

Ο Άρης τσιμπά το μάγουλο του Οδυσσέα, γελώντας.

«Ό,τι κι αν ήταν, τώρα θα επανορθώσω. Τζάκο, είστε έτοιμοι;»

«Πανέτοιμοι!»

«Ας ξεκινήσουμε τότε»

Ο Τζάκος με τον Στέφανο κάθονται στα πλήκτρα, ο Ιάσονας παίρνει την κιθάρα του και περνάει το λουρί στον λαιμό του, ενώ ο Άρης παίρνει τη Πανδώρα, που έχει ήδη ενημερωθεί για την έκπληξη, τη σηκώνει και την βάζει πάνω στο πιάνο. Η Μαίρη εκφράζει την απορία που έχουν οι υπόλοιποι, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα για το χάπενινγκ.

«Αλήθεια τώρα ... Τι στο καλό συμβαίνει εδώ;»

Ο Στέφανος τεντώνει και ζεσταίνει τα δάχτυλα του.

«Θα δεις, Μαμά. Πραγματάκι, ξεκίνα»

Το Πραγματάκι, ή αλλιώς η Πανδώρα, έτσι την φωνάζει μόνο ο Στέφανος, με το ταλέντο που κληρονόμησε από τον Οδυσσέα, τινάζει πάνω απ' τον ώμο της τα πυκνά, λαμπερά μαλλιά της, δώρο του Αλέκου, και ανοίγει το όμορφο στόμα της, που είναι ίδιο με της Μαίρης, όπως και τα μάτια της.

«Σήμερα είναι 21 Φεβρουαρίου και όπως όλοι γνωρίζουμε, ακόμα κι αν αυτοί νομίζουν ότι το έχουμε ξεχάσει, είναι η επέτειος του πιο όμορφου ζευγαριού στον κόσμο, και γι' αυτό, ο θείος Τζάκος έχει ετοιμάσει ένα μικρό χάπενινγκ. Πριν απ' αυτό όμως, εγώ θέλω να τους πω ότι τους αγαπάω πολύ και είμαι πολύ περήφανη που είμαι η κόρη τους. Χρόνια πολλά, Μπαμπά Αλέκο. Χρόνια πολλά, Μπαμπά Οδυσσέα. Από μένα και όλη την οικογένεια, Χαρούμενη Επέτειο!»

Όλοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα καθώς ο Αλέκος και ο Οδυσσέας σηκώνονται και αγκαλιάζουν τη Πανδώρα.

«Σας ευχαριστούμε όλους πολύ. Απ' τα βάθη της καρδιάς μας. Πραγματικά πιστεύαμε ότι το είχατε ξεχάσει»

«Πώς θα μπορούσατε όμως; Είστε πολύ φοβεροί για να το κάνετε αυτό. Ευχαριστούμε πολύ!»

Αμέσως μετά τις απαραίτητες αγκαλιές και τα φιλιά, ο Τζάκος και ο Στέφανος αρχίζουν να χαϊδεύουν τα πλήκτρα την ίδια ακριβώς στιγμή με τον Ιάσονα και την κιθάρα του. Ο Οδυσσέας αναγνωρίζει αμέσως το τραγούδι.

«Ευχαριστώ πολύ, Τζάκο»

«Μη μ' ευχαριστείς ακόμα, Αγαπούλη μου. Σε λίγο θα γίνει ακόμα καλύτερο»

«Πώς;»

«Έτσι»

Εκείνη τη στιγμή, ο Άρης ανοίγει το στόμα του και γεμίζει το δωμάτιο με την υπέροχη φωνή του.

* Σε ζηλεύω την ώρα που στο πλάι σου γέρνω. ... Σε ζηλεύω την ώρα που τα χείλη σου παίρνω. ... Σ' αγαπώ μ' ένα τρόπο που με φέρνει στην τρέλα. ... Γύρω από σένα η ζωή μου γυρνά. ... Σε ζηλεύω την ώρα που αγάπη μου δίνεις. ... Φοβάμαι τις ώρες που μόνο μ' αφήνεις. ... Το αίμα στο κορμί μου για σένα κυλά. ... Αν κάποτε φύγεις δε θα 'χω καρδιά.

Αν μια μέρα σε χάσω ... Αν μια μέρα σε χάσω ... Αν μια μέρα σε χάσω ... Μια μέρα αν σε χάσω ... Θα πάψω να υπάρχω, θα πάψω να ζω *

Η Πανδώρα πηδάει απ' την αγκαλιά τους και τους προτρέπει να χορέψουν. Ο Αλέκος ανοίγει τα χέρια του και ο Οδυσσέας τρυπώνει μέσα, γελώντας και οι δύο.

«Χρόνια πολλά, μωρό μου»

«Χρόνια μας πολλά»

«Δεκαεννιά χρόνια, Οδυσσέα μου»

«Δεκαεννιά χρόνια, Αλέκο μου»

Ο Αλέκος τρίβει τη μύτη του πάνω στη μύτη του Οδυσσέα και του χαϊδεύει το πρόσωπό, γελώντας όλο και πιο δυνατά. Αυτοί αγκαλιάζονται σφιχτά και αρχίζουν να χορεύουν καθώς ο Άρης συνεχίζει να τους τραγουδάει.

* Ο παράφορος τρόπος που σε θέλω δικό μου. ... Σημαδεύει μ' αγκάθια την κάθε στιγμή μου. ... Ο ίδιος εφιάλτης συχνά με ξυπνά. ... Από σένα σε σένα η ζωή μου γυρνά.

Αν μια μέρα σε χάσω ... Αν μια μέρα σε χάσω ... Αν μια μέρα σε χάσω ... Μια μέρα αν σε χάσω ... Θα πάψω να υπάρχω θα πάψω να ζω *

Το υπόλοιπο απόγευμα κύλησε έτσι. Αυτοί γιόρτασαν, τραγούδησαν, χόρεψαν και δεν σταμάτησαν να δίνουν ευχές στο ζευγάρι. Αργά το βράδυ, ο Φράνκο επέστρεψε και ο Άρης, η Σελήνη, ο Ορέστης και η Χλόη, αφού αποχαιρέτησαν και ευχαρίστησαν τη Μαίρη και τους άλλους για τη φιλοξενία τους, μπήκαν στ' αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για τον Πειραιά. Όταν έφτασαν στο σπίτι, πήγαν κατευθείαν για ύπνο, γιατί ήταν πολύ κουρασμένοι. Σχεδόν δηλαδή!

~ ΟΡΕΣΤΗΣ & ΧΛΟΗ ~

Ο Ορέστης στέκεται μπροστά στο κρεβάτι και γδύνεται ενώ η Χλόη επιστρέφει απ' το μπάνιο.

«Λοιπόν, Ομορφιά μου; Πέρασες καλά;»

«Πλάκα μου κάνεις; Ήταν τέλεια. Αυτή η οικογένεια είναι καταπληκτική. Ειδικά τα παιδιά»

«Μιλάς για τους θαυμαστές σου, τα δίδυμα;»

«Ζηλεύεις, μωρό μου;»

«Καθόλου. Εγώ έχω την Εύα»

«Ναι. Αυτός ο ξανθός άγγελος σε λατρεύει! Ήταν αξιολάτρευτη όταν είπε, μισοκοιμισμένη στην αγκαλιά του Τζάκου ... 'Γεια σου, Ορέστη. Τηλεφώνησε μου!'»

«Πράγματι»

Αυτοί γελούν. Τότε, αυτός ξαπλώνει στο κρεβάτι.

«Και τι γίνεται με τον κοκκινομάλλικο άγγελο; Με θέλει ή όχι;»

«Α, μπα; Τώρα με θυμήθηκες; Εχθές δεν έκανες τίποτα όταν στο ζήτησα»

«Είμασταν σε ξένο σπίτι, βρε μωρό μου. Δεν μπορούσα να ... ξέρεις»

«Το ότι είμασταν σε ξένο σπίτι δεν εμπόδισε τον Άρη όμως»

«Πώς το ξέρεις;»

«Μου το είπε η Σελήνη»

«Μη με συγκρίνεις μαζί του. Αυτός είναι ξεδιάντροπος. Όταν πρόκειται για πήδημα, τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει»

Αυτή πλησιάζει το κρεβάτι και ξαπλώνει δίπλα του.

«Ίσως θα έπρεπε να του μοιάσεις λίγο»

«Αλήθεια; Έτσι θέλεις να είμαι;»

Αυτός την κοιτάζει με ένα αξιολάτρευτα θλιμμένο ύφος και αυτή δεν αντέχει να συνεχίσει το αστείο.

«Πλάκα έκανα, βρε μωρό μου. Σε θέλω ακριβώς όπως είσαι. Δεν θέλω ν' αλλάξεις τίποτα»

Αυτός εκπνέει ανακουφισμένος.

«Ουφ! Δόξα τω θεώ! Με τρόμαξες για ένα δευτερόλεπτο»

«Εντάξει, συγγνώμη, αλλά μπορώ να σου πω κάτι;»

«Τι;»

«Ο Άρης και η Σελήνη πραγματικά πηδήχτηκαν χθες το βράδυ»

Αυτός γυρίζει και ανεβαίνει πάνω της.

«Σ' αρέσει να με προκαλείς, ε;»

«Πολύ. Εσένα δεν σ' αρέσει να σε προκαλώ;»

«Μ' αρέσει, μωρό μου»

«Αφού συμφωνούμε, τι θα λεγες να πηδηχτούμε τώρα κι εμείς λίγο;»

«Πολύ καλή ιδέα!»

*

~ ΑΡΗΣ & ΣΕΛΗΝΗ ~

Η Σελήνη κάθεται οκλαδόν στο κρεβάτι και κοιτάζει τον Άρη που τακτοποιεί κάποια ρούχα στην ντουλάπα.

«Άρη, σε είδα να μιλάς με τον Τζάκο στο κιόσκι. Τι λέγατε;»

«Αντρικά πράγματα»

«Δεν κάνει να ξέρω;»

«Όχι, περίεργη Γατούλα»

«Μχμμμ ...»

Εκείνος γυρίζει και την κοιτάζει.

«Γιατί μουτρώνεις τώρα;»

«Δεν μουτρώνω»

«Αλήθεια; Τότε γιατί σουφρώνει η μυτούλα σου;»

«Όχι, δεν σουφρώνει»

Ναι, σουφρώνει»

«Ααααα! Σταμάτα το!»

«Τι να σταματήσω;»

«Αυτό»

«Ποιο αυτό; Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»

Αυτή σηκώνεται απ' το κρεβάτι, τον πλησιάζει και του σκουντάει το στήθος με το δάχτυλό της.

«Καταλαβαίνεις πολύ καλά ... Αφέντη»

«Γατούλα, είμαι κουρασμένος. Δεν έχω όρεξη για καυγά»

«Και αν εγώ έχω;»

«Τότε κάντο, αλλά χωρίς εμένα. Εγώ θα κοιμηθώ»

Αυτός αρχίζει να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του, αλλά αυτή βράζει από οργή.

«Επίτρεψε μου να σε βοηθήσω μ' αυτό, Αφέντη»

Πριν προλάβει αυτός να πει ή να κάνει οτιδήποτε, αυτή αρπάζει το πουκάμισό του και το σκίζει με μία κίνηση. Αυτός κοιτάζει το σκισμένο ρούχο γρυλίζοντας και αυτή σταυρώνει τα χέρια της μπροστά στο στήθος της και τον κοιτάζει με αναίδεια.

«Μου άρεσε πολύ αυτό το πουκάμισο»

«Και;»

«Και το έσκισες. Γιατί στο διάολο το έκανες αυτό;»

Αυτή ανασηκώνει τους ώμους της.

«Γιατί έτσι!»

Αυτός τσιμπάει τη κορυφή της μύτης του.

«Τι θέλεις, Σελήνη;»

«Αυτή τη στιγμή; Να σε βαρέσω στη μούρη»

«Δεν θα τολμήσεις!»

«Κοίτα με!»

Αυτή σηκώνει το χέρι της και σφίγγει τα δάχτυλα της, αλλά η γροθιά δεν φτάνει στο στόχο της. Με μια αστραπιαία κίνηση, αυτός μπλοκάρει το χέρι της με το δικό του, πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό της και μιλάει μέσα απ' τα δόντια του.

«Γατούλα, σε προειδοποιώ. Σταμάτα να με προκαλείς»

«Αλλιώς τι;»

Το πρόσωπό του απέχει ελάχιστα χιλιοστά απ' το δικό της. Η ανάσα του είναι καυτή στα χείλη της. Το αυστηρό του βλέμμα κρατά αιχμάλωτο το δικό της καθώς οι φερομόνες που απελευθερώνονται απ' τα σώματα τους κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν.

«Θέλεις πραγματικά να μάθεις;»

«Ναι»

«Ναι τι;»

«Ναι, Αφέντη»

Ο αναστεναγμός που ξεφεύγει απ' τα χείλη της λίγο πριν τη σπρώξει στον τοίχο δείχνει ξεκάθαρα αυτό που ήθελε όλη αυτή την ώρα. Τα χέρια του χαϊδεύουν το σώμα της καθώς το στόμα του καταπίνει το δικό της, μιλώντας στα χείλη της.

«Αυτό ήθελες, ε;»

«Όχι»

«Θέλεις να σταματήσω;»

«Ναι»

Αυτή ρίχνει το κεφάλι της πίσω, εκθέτοντας περισσότερο στήθος και λαιμό.

«Το βλέπω»

Αυτός γελάει και απλώνει τα φιλιά του ακόμα περισσότερο, εκεί που του υπέδειξε με την κίνηση της, κάνοντας την ν' αναστενάξει ακόμα πιο βαθιά.

«Γιατί σ' αρέσει να με θυμώνεις;»

«Δεν μ' αρέσει»

«Τότε γιατί το κάνεις;»

«Γιατί με γαμάς καλύτερα όταν είσαι θυμωμένος, Αφέντη»

Μια έκπληκτη κραυγή βγαίνει απ' το στόμα της καθώς αυτή νιώθει να πετάει όταν αυτός την αρπάζει απ' τη μέση και την πετάει στο κρεβάτι.

«Σημείωσε τα λόγια μου, Γατούλα. Καμία γυναίκα δεν θα γαμηθεί ποτέ τόσο σκληρά όσο εσύ τώρα»

«Μόνο αυτό ζητάω, Αφέντη»

Αυτός αρχίζει να της βγάζει τα ρούχα. Όποιο απ' αυτά βγαίνει γρήγορα γλιτώνει απ' αυτή τη μάχη αλώβητο, αλλά αυτό που τολμά να του αντισταθεί, αφήνει το σώμα της σε κομμάτια, όπως το εσώρουχό της. Εκείνη στενάζει καθώς την πιάνει απ' τα μαλλιά, την γυρνάει μπρούμητα και την πιέζει πάνω στο στρώμα. Αυτή ασθμαίνει από ευχάριστο πόνο όταν εκείνος σπρώχνει όλο του το μήκος βαθιά στον κώλο της με μια μόνο κίνηση.

«Σε πονάω, Γατούλα;»

«Ναι, Αφέντη, αλλά μ' αρέσει!»

Γρυλίζοντας σαν άγριο ζώο, αυτός αρχίζει να τη γαμάει δυνατά, κάνοντας την να ουρλιάζει ενώ ταυτόχρονα τρίβει δυνατά την κλειτορίδα της με το χέρι του κάτω απ' το σώμα της.

«Ο κώλος σου είναι τόσο σφιχτός. Με τρελαίνεις! Δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. Θέλω να χύσω!»

«Ναι, Αφέντη μου! Κάντο! Χύσε μέσα μου! Ω, Θεέ! Γέμισέ με!»

Με μια κραυγή, αυτός εκτοξεύει το παχύ, καυτό υγρό του μέσα της, προς μεγάλη ικανοποίηση της. Λίγη ώρα αργότερα, αυτός είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, εντελώς εξουθενωμένος μετά από ένα γρήγορο ντους, και έτοιμος να κοιμηθεί. Αυτή, που έχει ακόμα αρκετή ενέργεια, βγαίνει απ' το μπάνιο, μπαίνει στο δωμάτιο τρέχοντας και πηδάει στο κρεβάτι, προκαλώντας τον να γκρινιάξει.

«Που την βρίσκεις τόση ενέργεια;»

«Είμαι αυτοφορτιζόμενη»

Αυτός γυρίζει μπρούμητα και κρύβει το κεφάλι του κάτω απ' το μαξιλάρι, κάτι που την κάνει να γελάσει.

«Γατούλα, σου ορκίζομαι, αν δεν κοιμηθείς στα επόμενα τριάντα δευτερόλεπτα, θα σε δέσω, θα σε φιμώσω και θα σε πάω να κοιμηθείς στην αποθήκη»

«Μα δεν έχουμε αποθήκη»

«Έχουμε. Στο υπόγειο του κτιρίου»

«Καλά που μου το πες!»

«Ω, Θεέ μου! Δεν το πιστεύω αυτό! Τι θα την κάνω; Μωρό μου, σε παρακαλώ. Είμαι εξαντλημένος και πρέπει να είμαστε στον συμβολαιογράφο στις έντεκα το πρωί»

«Εντάξει. Εντάξει. Κάτι τελευταίο, και μετά θα κοιμηθούμε. Το υπόσχομαι»

«Πολύ καλά. Λέγε»

«Όλο αυτό νωρίτερα με τον καβγά και το σεξ ήταν υπέροχο. Πραγματικά το απόλαυσα. Ήσουν καταπληκτικός»

Αυτός γυρίζει ξανά ανάσκελα.

«Δεν θα μ' αφήσεις να κοιμηθώ, έ;»

«Όχι αν δεν με βάλεις στο ασφαλές μου μέρος»

Αυτός ανοίγει το χέρι του και χαμογελάει.

«Έλα αγκαλίτσα»

Αυτή τρυπώνει στην αγκαλιά του και τρίβει τη μύτη της στο στήθος του.

«Σ' αγαπάω»

«Ακόμα κι όταν σε θυμώνω;»

«Ειδικά όταν με θυμώνεις»

«Κι εγώ σ' αγαπάω»

Τη φιλάει στο μέτωπο.

«Καληνύχτα, Γατούλα μου»

«Καληνύχτα, Λύκε μου»

Αυτοί κλείνουν τα μάτια τους και παραδίνονται στην αγκαλιά του Μορφέα, κρατώντας σφιχτά ο ένας τον άλλον.