~ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 ~

Σχεδόν ένα μήνα μετά, η Σελήνη είναι ακόμα κλεισμένη στο σπίτι και όπως είναι λογικό είναι στα όρια της παραφροσύνης. Τις πρώτες μέρες ήταν καλά, αλλά το όλο θέμα έχει πάει πολύ μακριά και δεν αντέχει άλλο. Αυτό συμβαίνει επειδή η αναζήτηση για την Ασπασία Αβράμογλου δεν έχει σημειώσει καμία πρόοδο. Η σκύλα δεν βρίσκεται πουθενά.

Οι άντρες της συμμορίας έχουν ψάξει παντού αλλά δεν έχουν βρει τίποτα. Ο Χασάπης, που ψάχνει επίσης και ενημερώνει καθημερινά τον Άρη για όλες τις εξελίξεις, είναι αρκετά αισιόδοξος βέβαια. Πιστεύει ότι θα βρουν το Πτώμα πολύ σύντομα. Απ' ότι φαίνεται, η σχέση του με την Ασπασία τελείωσε άσχημα όταν η απόπειρα κατά της ζωής της Σελήνης απέτυχε και, αφού αυτός κρύφτηκε για λίγο, ξαναβγήκε στην αγορά. Είναι προσεκτικός, αλλά όχι τόσο πολύ. Προφανώς, χρειάζεται νέο χορηγό και πάνω στην απελπισία του, δεν καλύπτει τόσο καλά τα ίχνη του.

Αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό που προέχει είναι να βρεθεί η Ασπασία. Πάνω σ' αυτό, ο Νέγρος έχει μια ιδέα, η οποία όμως προκαλεί μία θύελλα οργής.

~ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΖΑΚΟΥ & ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ~ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ~

Όλοι, εκτός απ' τα παιδιά φυσικά, είναι συγκεντρωμένοι στο σαλόνι για ν' ακούσουν την ενημέρωση του Νέγρου πάνω στις εξελίξεις. Οι γυναίκες κάθονται γύρω απ' το τραπέζι ενώ όλοι οι άντρες κάθονται στους καναπέδες. Όλοι εκτός από τον Άρη, που έχει απαλλαγεί πια απ' τον νάρθηκα στο πόδι του και στέκεται μπροστά στο τζάκι και πίνει ουίσκι.

«Αφεντικό, αυτή η γυναίκα είναι ένα γαμημένο φάντασμα. Έχει χαθεί από προσώπου γης»

«Θα εμφανιστεί μια μέρα. Δεν μπορεί να κρύβεται επ' αόριστων»

«Ναι, αλλά προφανώς, ξέρει να περιμένει»

«Ο Δράκος έχει δίκιο. Κι αν αποφασίσει να κρυφτεί για ένα χρόνο; Θα μείνει η κυρά μας φυλακισμένη τόσο πολύ;»

Ο Τζάκος και ο Άρης, εκτός απ' όλα τ' άλλα, συμφωνούν κι σ' αυτό.

«Αν έτσι πρέπει για να μείνει εκτός κινδύνου, ναι»

«Συμφωνώ»

Η Σελήνη σηκώνεται κι αρχίζει να ουρλιάζει.

«Είστε τρελοί, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν αντέχω άλλο»

«Έχει δίκιο η Σελήνη. Δεν μπορεί να βάλει τη ζωή της σε αναμονή»

«Μαίρη, σταμάτα!»

«Ναι, Μπισκοτάκι, μην ρίχνεις λάδι στη φωτιά»

«Δεν χρειάζομαι τη Μαίρη να μου πει ότι δεν μπορώ να ζήσω έτσι. Ίσως θα ήταν καλύτερα να πέθαινα για να μας βγάλω όλους απ' την καταραμένη μας μιζέρια μια και καλή!»

Η Σελήνη ουρλιάζει και όλοι την κοιτάζουν, μη μπορώντας να πουν τίποτα, αλλά ξαφνικά ένας εκκωφαντικός θόρυβος τους κάνει να γυρίσουν το κεφάλι προς τον Άρη, ο οποίος πετάει το ποτήρι που κρατάει κατευθείαν στο τζάκι, προκαλώντας μια μικρή έκρηξη.

«Άρη ...;»

«Μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό! Με κατάλαβες; Ποτέ ξανά. ΠΟΤΕ!»

Αυτή προσπαθεί να τον πλησιάσει, αλλά εκείνος σηκώνει το χέρι του.

«Όχι! Μείνε πίσω. Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή. Απλώς δεν μπορώ!»

Αυτός γυρίζει κι ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες και μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα. Η δύναμη με την οποία χτυπά την πόρτα πίσω του κάνει τα τζάμια του σπιτιού να τρίξουν. Η Σελήνη θέλει να τον ακολουθήσει, αλλά η Μαίρη την κρατά πίσω πιάνοντάς της το χέρι.

«Μην πας τώρα. Είναι θυμωμένος. Ίσως πει πράγματα που θα μετανιώσει αργότερα. Άφησε τον να ηρεμήσει»

«Τι του έκανα; Όχι, διάολε! Όχι!»

Ο Ορέστης την κοιτάζει απογοητευμένος.

«Είναι πολύ αργά για δάκρυα τώρα. Τι στο διάολο σκεφτόσουν και είπες αυτά τα λόγια;»

«Εγώ ... Δεν ... Δεν σκεφτόμουν»

Ο Βίκος σιγοντάρει.

«Αυτό είναι το πρόβλημα με εσάς τις γυναίκες. Δεν σκέφτεστε πριν μιλήσετε»

Ο Οδυσσέας στρέφεται στον Τζάκο, ο οποίος κοιτάζει κι αυτός την Σελήνη με απογοήτευση.

«Τζάκο, να πας εσύ να του μιλήσεις. Είσαι ο μόνος που ξέρει ακριβώς πώς νιώθει αυτή τη στιγμή»

«Ναι, πηγαίνω, και πραγματικά ελπίζω να είναι πρόθυμος να μ' ακούσει, γιατί αν ήμουν εγώ στη θέση του ... Τέλος πάντων!»

«Τζάκο ...;»

Αυτός όμως δεν γυρίζει καν να την κοιτάξει. Ανεβαίνει τις σκάλες χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά και η Σελήνη ξεσπάει σε κλάματα.

«Τα σκάτωσα εντελώς! Είμαι τόσο ηλίθια! Εκτός απ' τον Άρη, με μισεί και ο αδερφός μου. Τι θα κάνω τώρα;»

Ο Αλέκος, πάντα πιο ήρεμος και λογικός απ' όλους, της χαϊδεύει την πλάτη.

«Κανείς δεν σε μισεί, κοριτσάκι. Σ' αγαπούν πολύ και οι δύο και γι' αυτό αντέδρασαν έτσι. Κορίτσια, πάρτε τη Σελήνη και πηγαίνετε να την ηρεμήσετε»

Η Θαλασσινή σηκώνεται και προτρέπει και τις άλλες.

«Ο Αλέκος έχει δίκιο. Ελάτε, κορίτσια. Πάμε στην κουζίνα»

Τα κορίτσια παίρνουν τη Σελήνη και βγαίνουν απ' το δωμάτιο. Μόλις οι άντρες μένουν μόνοι, ο Βίκος απευθύνεται στον πρώην υπαρχηγό του.

«Και τώρα, Νέγρο, πες μας τι έχεις στο μυαλό σου»

«Πώς το ξέρεις;»

«Ξέρω εσένα. Μίλα!»

«Βασικά, δεν έχω σκεφτεί κάτι καινούργιο. Την παλιά, καλή συνταγή. Δόλωμα»

Ο Αλέκος ζητάει μερικές διευκρινήσεις.

«Δόλωμα; Τι εννοείς μ' αυτό;»

Το ένστικτο του Οδυσσέα κλωτσάει ξανά και αυτός μιλάει τρίβοντας την ουλή στον αντίχειρα του.

«Πάει κάπου το μυαλό μου, αλλά δεν μ' αρέσει καθόλου αυτό το κάπου»

Ο Βίκος, που το έχει ξανακάνει, φαίνεται ότι συμφωνεί.

«Παιδιά, έχει δίκιο ο Νέγρος. Είναι ο μόνος τρόπος αν θέλουμε να τελειώνουμε μ' αυτό μια για πάντα. Αν θέλουμε να πιάσουμε την Ασπασία Αβράμογλου, πρέπει να της προσφέρουμε αυτό που θέλει»

«Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, την κυρά μας»

Ο Ορέστης προβλέπει το μέλλον.

«Ο Άρης και ο Τζάκος δεν θα συμφωνήσουν ποτέ»

~ ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ ~ ΕΠΑΝΩ ~ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΑΡΗ & ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ~

Ο Τζάκος χτυπάει την πόρτα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η φωνή του Άρη ακούγεται από μέσα, θυμωμένη αλλά και αφάνταστα κουρασμένη.

«Σελήνη, όχι τώρα, σε παρακαλώ! Φύγε!»

«Ο Τζάκος είμαι»

Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούγεται πίσω απ' την πόρτα.

«Έλα μέσα»

Ο Τζάκος ανοίγει την πόρτα, μπαίνει στο δωμάτιο και κάθεται σιωπηλά στο κρεβάτι δίπλα στον Άρη, ο οποίος κοιτάζει το κενό.

«Η αδερφή σου είναι ...»

«Τρελή; Ανόητη; Ριψοκίνδυνη; Ναι, είναι. Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα, αλλά γι' αυτό ακριβώς την αγαπάμε»

«Ναι και ... Ζητώ συγγνώμη για το ξέσπασμα μου νωρίτερα. Ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανα, αλλά δεν μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου»

«Πλάκα μου κάνεις; Ήσουν πολύ ήπιος. Εγώ θα είχα αντιδράσει πολύ χειρότερα»

«Όταν την άκουσα να λέει αυτά τα λόγια ... Και μόνο που το σκέφτηκα ... Η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει»

Ο Τζάκος βάζει το χέρι του στον ώμο του Άρη.

«Ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις»

«Πώς τα κατάφερες τότε; Πως άντεξες όταν η Μαίρη ...;»

Ο Τζάκος σηκώνει τους ώμους του.

«Στην αρχή, δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να παλέψω και μετά πείσμωσα. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα την έχανα μ' αυτόν τον τρόπο»

«Τι θα έκανες αν ...;»

«Αν πέθαινε;»

«Ναι»

«Θα την ακολουθούσα στο θάνατο. Ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι ο μόνος τρόπος να βγω απ' το νοσοκομείο ήταν μαζί της. Περπατώντας ή μέσα σε φέρετρο»

«Δόξα τω Θεό που βγήκατε και οι δύο περπατώντας»

«Ναι, αλλά η Σελήνη έχει δίκιο και το ξέρεις»

«Ναι, το ξέρω. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Τι γίνεται μ' αυτόν τον χάκερ;»

«Ότι μπορούσε να κάνει, το έκανε. Τρέχει ένα πρόγραμμα αναγνώρισης προσώπου σ' όλες τις κάμερες ασφαλείας, αλλά δεν περιμένουμε και πολλά. Είναι δύσκολο, γιατί δεν ξέρουμε πώς μοιάζει τώρα. Του έδωσα μια φωτογραφία της, αλλά είναι πολύ νέα και σίγουρα έχει αλλάξει εντελώς την εμφάνισή της»

«Φαύλος κύκλος. Γαμώτο! Μισώ να στριμώχνομαι στην γωνία»

«Μην ανησυχείς, φιλαράκο. Κάτι θα κάνουμε»

«Ίσως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη απ' τη Σελήνη»

«Τρελάθηκες; Φυσικά και όχι! Τουλάχιστον όχι μέχρι να της δώσεις ένα μάθημα. Πρέπει να μάθει να προσέχει τι ξεστομίζει»

«Είσαι σίγουρα αδερφός της;»

«Ναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, είμαι με το μέρος σου. Επάνω της, Λύκε! Θα την στείλω επάνω, αλλά πρόσεχε. Μην την αφήσεις να σε τουμπάρει. Κάνει πολύ παρέα με το Αγγελούδι μου τον τελευταίο καιρό, και είμαι σίγουρος ότι της έχει μάθει μερικά κόλπα»

«Θεός φυλάξει!»

«Έτσι ακριβώς!»

Αυτοί γελάνε και μετά, ο Τζάκος σηκώνεται και πηγαίνει προς την πόρτα, αλλά πριν βγει ...

«Τζάκο;»

«Ναι;»

«Ευχαριστώ πολύ, ρε φίλε. Ήταν πολύ ωραία που σου μίλησα»

«Είσαι καλός άνθρωπος, Άρη, και χαίρομαι που η αδερφή μου είναι με κάποιον που δεν θα δίσταζε να δώσει τη ζωή του για εκείνη. Χαίρομαι που είναι μαζί σου»

«Σημαίνει πολλά να τ' ακούω αυτό από σένα»

Χαμογελούν ο ένας στον άλλο και ο Τζάκος φεύγει απ' το δωμάτιο.

~ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ~ ΚΑΤΩ ~ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ~

Η Σελήνη έχει ηρεμήσει λίγο, αλλά όχι εντελώς. Αυτή ακουμπάει το σαγόνι της στο χέρι της και νιώθει απελπισμένη. Ξέρει ότι ο Άρης μπορεί να της συγχωρήσει οτιδήποτε, αλλά όχι την επιθυμία θανάτου, ακόμα κι αν το είπε πάνω στην ένταση της στιγμής.

«Δεν θα με συγχωρήσει ποτέ. Τα σκάτωσα! Η γλώσσα μου είναι ένα θανατηφόρο όπλο. Πρέπει να με κλειδώσετε σ' ένα υπόγειο γιατί είμαι επικίνδυνη για την ανθρωπότητα»

Η Μαίρη γυρίζει τα μάτια της.

«Θεέ μου! Ακούγεσαι ακριβώς σαν τον αδερφό σου τώρα! Για πάρτο λίγο αλλιώς, κοριτσάκι»

Η Χλόη παίρνει το μέρος της Μαίρης.

«Έχει δίκιο η Μαίρη. Είπες κάτι ηλίθιο πάνω στην ένταση της στιγμής. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Άλλωστε είσαι κλεισμένη εδώ μέσα πάνω από έναν μήνα. Έχεις κάθε δικαίωμα να λες βλακείες»

Η Θαλασσινή κάνει λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου.

«Και εκτός αυτού, ο Άρης αντέδρασε λίγο υπερβολικά όπως όλοι οι άντρες»

Η Σελήνη κάθεται σ' ένα σκαμπό και μουτρώνει.

«Μα δεν καταλαβαίνω. Θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν θα έκανα ποτέ κακό στον εαυτό μου. Θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν θα τον άφηνα ποτέ»

«Κατά βάθος το ξέρει»

«Στο πολύ βάθος, απ' ότι φαίνεται»

«Είναι άντρας και νιώθει ανίσχυρος»

Η Σελήνη απορεί. Ποτέ δεν θα σκεφτόταν ότι ο Άρης νιώθει ανίσχυρος.

«Ανίσχυρος; Γιατί;»

«Γιατί πιστεύει ότι δεν σε προστατεύει όπως θα έπρεπε. Έτσι είναι η φύση του άντρα, κοριτσάκι. Απλή βιολογία. Έτσι γεννιούνται. Πρέπει να προστατεύουν το θηλυκό πάση θυσία»

«Ναι, βρε Μαίρη μου, αλλά το έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Αν δεν ήταν αυτός ...»

«Αυτό πήγαινε πες του. Δώστου να καταλάβει ότι κάνει καλή δουλειά»

«Έχει δίκιο η Χλόη. Αυτό πρέπει να κάνεις»

«Θυμάσαι τι σου είπα; Επιβεβαίωσε τον. Κάντον να νιώσει δυνατός. Αυτό χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Και αν αυτό δεν λειτουργήσει, χρησιμοποιήστε το όπλο ανάμεσα στα πόδια σου. Δεν θα πει όχι σ' αυτό»

«Θεέ μου! Πόσο περίπλοκες είναι οι σχέσεις!»

«Καημένο μου κοριτσάκι. Ακόμα δεν έχεις δει τίποτα»

*

Καθώς τα κορίτσια πηγαίνουν πίσω στο σαλόνι, ο Τζάκος κατεβαίνει τις σκάλες. Η Σελήνη τρέχει κοντά του.

«Τζάκο μου ...;»

«Πήγαινε πάνω, αλλά πριν μιλήσεις, βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό σου. Κατάφερα να τον ηρεμήσω, αλλά δεν θα το ξανακάνω»

Αυτή τον αγκαλιάζει και χαμογελάει. Αυτός προσπαθεί να δείξει χαρακτήρα, αλλά δεν μπορεί. Αυτή είναι πολύ γλυκιά και γι' αυτό, αυτός της ανταποδίδει την αγκαλιά.

«Ευχαριστώ, αδερφούλη»

Αυτή εξαφανίζεται στις σκάλες κι αυτός κουνάει το κεφάλι του.

«Οι γυναίκες της ζωή μου είναι αποφασισμένες να με τρελάνουν. Τα παρατάω!»

Η Μαίρη τον πλησιάζει και τυλίγει τα χέρια της γύρω απ' τη μέση του.

«Ίσως, αλλά μας αγαπάς όλες»

«Ναι, και γι' αυτό με τουμπάρετε συνέχεια»

«Δεν πειράζει. Το αξίζουμε»

«Ναι, διάολε! Το αξίζετε»

~ ΕΠΑΝΩ ~ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΑΡΗ & ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ~

Η Σελήνη ανοίγει δειλά την πόρτα και μπαίνει μέσα. Ο Άρης είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι και διαβάζει ένα βιβλίο. Λογικό! Το διάβασμα πάντα τον ηρεμούσε. Είναι, ή τουλάχιστον φαίνεται, αρκετά ήρεμος, αλλά αυτή ξέρει ότι με τον Λύκο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Αυτό είναι, Σελήνη ... Όλα ή τίποτα!

Χαμογελώντας, αυτή πλησιάζει το κρεβάτι και πηδά πάνω του, αλλά εκείνος δεν γυρίζει καν να την κοιτάξει. Τελικά, αποδεικνύεται ότι θα είναι πιο δύσκολο απ' όσο πίστευε. Αυτός μιλάει κοιτάζοντας το βιβλίο του. Μχμμμ ... Κάτι είναι κι αυτό.

«Τι θέλεις;»

«Να ζητήσω συγγνώμη»

«Πιστεύεις ότι είναι αρκετό;»

«Δεν είναι;»

«Εσύ τι νομίζεις;»

Αυτός την κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά γυρίζει πίσω στο βιβλίο του.

«Είσαι ακόμα θυμωμένος»

«Συγκλονιστική ανακάλυψη, Χριστόφορε Κολόμβε»

«Θ' αγνοήσω το τελευταίο σου σχόλιο και θα πω, αν είναι έτσι, ξέρω ακριβώς τι χρειάζεσαι»

«Σοβαρά; Και τι χρειάζομαι δηλαδή;»

Αυτή τινάζει τα μαλλιά της πάνω απ' τον ώμο της, όπως ακριβώς του αρέσει, του παίρνει το βιβλίο απ' τα χέρια και το ακουμπάει στο στρώμα δίπλα της. Σηκώνει τη φούστα της και τον καβαλάει τρίβοντας τη λεκάνη της στην κοιλιά του. Σκύβει μπροστά και φέρνει τα χείλη της μια ανάσα απ' τα δικά του.

«Χρειάζεσαι την σκλάβα σου. Εδώ είμαι, Λύκε. Πάρε με και τιμώρησε με γι' αυτό που έκανα»

Καθώς αυτή τρίβεται πάνω του και πιέζει τα ζουμερά βυζιά της ακριβώς μπροστά του, αυτός μετά βίας μπορεί να συγκρατηθεί απ' το να την ξαπλώσει κάτω και να τη γαμήσει σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά ο Τζάκος έχει δίκιο. Αυτή χρειάζεται ένα μάθημα.

Έτσι λοιπόν, επιστρατεύοντας όλη τη θέληση και τον αυτοέλεγχο του, αυτός πλαισιώνει το μάγουλο της καθώς πιάνει τη μέση της με το άλλο του χέρι. Ανοίγει το στόμα του για να της δώσει την εντύπωση ότι θέλει ν' ανταποκριθεί στο κάλεσμα της, αλλά αντ' αυτού ...

«Συγγνώμη, Γατούλα, αλλά όχι αυτή τη φορά. Δεν πρόκειται να στο κάνω εύκολο»

Και με μια κίνηση την πετάει κυριολεκτικά από πάνω του. Με ένα εντελώς αδιάφορο ύφος στο πρόσωπο του, παίρνει το βιβλίο πίσω και συνεχίζει να διαβάζει. Αυτή στηρίζεται στους αγκώνες της και τον κοιτάζει με μια θυμωμένη ερώτηση.

«Τι στο διάολο, Λύκε; Γιατί το έκανες αυτό;»

Αυτός σηκώνει τους ώμους του.

«Κάθε δράση έχει μια αντίδραση, Γατούλα, και κάθε πράξη έχει συνέπειες. Αυτό πληρώνεις τώρα. Τις συνέπειες των πράξεων σου»

«Μα ζήτησα συγγνώμη και είπα ότι δεν θα το ξανακάνω. Δεν σου φτάνει αυτό;»

«Όχι, δεν μου φτάνει. Δεν μπορείς να λες κάτι τέτοιο και να περιμένεις να το ξεχάσω μετά από μια απλή συγγνώμη»

«Το είπα εν θερμώ. Δεν το εννοούσα. Το ξέρεις ότι δεν το εννοούσα»

«Κοίτα, Σελήνη ...»

Αυτή γρυλίζει.

«Μη με λες Σελήνη. Μη χρησιμοποιείς το καταραμένο μου όνομα»

«Καταρχήν, ηρέμησε»

«Μη μου λες να ηρεμήσω. Δεν θέλω να ηρεμήσω»

Αυτή έχει σηκωθεί όρθια στο στρώμα κι ουρλιάζει σαν τρελή. Αυτός σηκώνεται απ' το κρεβάτι.

«Εντάξει. Βλέπω ότι προφανώς δεν είσαι σε θέση να μιλήσεις ήρεμα. Καλύτερα να σ' αφήσω να ηρεμήσεις. Εξάλλου, πρέπει να κατέβω κάτω. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να σε σώσω, και δεν μπορώ να το κάνω ξαπλωμένος σ' αυτό το κρεβάτι. Θα σε δω αργότερα»

Αυτός της γυρίζει την πλάτη και κατευθύνεται προς την πόρτα, αλλά πριν προλάβει να κάνει δύο βήματα ...

«Α, όχι! Μην τολμήσεις να φύγεις μακριά μου!»

Αυτός σταματάει τόσο απότομα, σαν να έχει ριζώσει στο σημείο, και γυρίζει γι' άλλη μια φορά. Η έκφρασή του κάθε άλλο παρά πολλά υποσχόμενη είναι. Τώρα είναι θυμωμένος. Είναι πραγματικά θυμωμένος.

«Τι είπες; Να μην τολμήσω; Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς έτσι; Πρόσεχε, Γατούλα. Τραβάς πολύ το σκοινί και θα σπάσει. Σε προειδοποιώ»

Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε φοβηθεί και θα έκανε πίσω βλέποντας το βλέμμα στα μάτια του, αλλά όχι εκείνη. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, επειδή έχει κάτι που δεν έχει κανένας άλλος. Το λουρί του στο χέρι της. Έτσι, πηδάει αποφασιστικά απ' το κρεβάτι και τον σπρώχνει δυνατά στον τοίχο. Ανοίγει το πουκάμισό του και περνά τα νύχια της πάνω απ' το λαξεμένο στήθος του.

«Δεν τραβάω κανένα σκοινί, αλλά αν συνεχίσεις να μου στερείς το ένα πράγμα που με κρατάει μακριά απ' την τρέλα, θα το κάνω»

Αυτός ήταν αποφασισμένος να παραμείνει στην απόφαση του, ώστε αυτή να πάρει το μάθημά της, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζε. Ίσως θα έπρεπε τελικά να συμβιβαστεί και να σταματήσει να προσπαθεί. Αυτή η γυναίκα τον τραβάει απ' τη μύτη και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Τον έχει με λουρί. Έχει τον μεγάλο κακό λύκο με λουρί.

«Τι θα κάνεις;»

Αυτή βάζει το χέρι της στο παντελόνι του και αρχίζει να τρίβει το πέος του, που έχει ήδη σκληρύνει.

«Θα σου τραβήξω το λουρί, Λύκε»

Αυτός νιώθει όλο του το αίμα να λιμνάζει στο πέος του, απειλώντας να εκραγεί κάτω απ' το άγγιγμά της. Γλείφει και δαγκώνει τα χείλη του, κοιτάζοντας την με μάτια που καίνε.

«Γατούλα, σταμάτα!»

«Ανάγκασε με. Ξέρεις ότι μπορείς. Διέταξε με να σταματήσω και θα το κάνω»

Αυτός ανοίγει το στόμα του, αλλά οι λέξεις κολλάνε στο λαιμό του. Εκείνη χαμογελάει.

«Καλά το κατάλαβα»

«Ανάθεμα! Γιατί μου το κάνεις αυτό;»

«Εσύ μου το έμαθες, Λύκε. Μάθημα νούμερο επτά. Κάνε ό,τι μπορείς για να παίρνεις αυτό που θέλεις»

«Και τι είναι αυτό που θέλεις τώρα;»

«Καταρχάς, να με συγχωρέσεις για την μαλακία που είπα νωρίτερα»

«Και μετά;»

«Να με γαμήσεις»

Μια έκπληκτη κραυγή ξεφεύγει απ' τα χείλη της καθώς την τραβάει στην αγκαλιά του και γρυλίζει άγρια. Η δύναμη του πάθους τους παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει τώρα. Είναι τόσο κολλημένοι μεταξύ τους που είναι αδύνατο να πει κανείς με σιγουριά πού αρχίζει ο ένας και πού τελειώνει ο άλλος. Δεν προλαβαίνουν να φτάσουν στο κρεβάτι και καταλήγουν στο πάτωμα, με εκείνον ξαπλωμένο πάνω της κι εκείνη να τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια.

«Πες μου ότι με συγχωρείς»

«Θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου; Θα κάνεις ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσεις τον εαυτό σου; Θα κάνεις ό,τι χρειάζεται για να μείνεις ζωντανή;»

«Ναι»

«Τότε σε συγχωρώ»

«Ευχαριστώ, και σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις»

«Ποιο;»

«Να μου στερείς την ανάσα μου, κρατώντας τον εαυτό σου μακριά μου»

«Λυπάμαι γι' αυτό, αλλά ...»

«Δεν πειράζει, αλλά φρόντισε να με αποζημιώσεις καλά, Αφέντη»

Αυτός τυλίγει τα δάχτυλά του γύρω απ' το λαιμό της.

«Μην ανησυχείς γι' αυτό, Γατούλα. Μέχρι να τελειώσω μαζί σου, όλοι οι γείτονες θα ξέρουν το όνομα μου»

«Μα οι γείτονες μας είναι μακριά»

«Ακριβώς!»