~ 9 μ.μ. ~ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΗ ΓΚΑΛΕΡΙ HOLY GRAIL ~ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ~ ΑΘΗΝΑ ~

Η λευκή λιμουζίνα της Sun Corporation σταματάει μπροστά στο κόκκινο χαλί. Αριστερά και δεξιά του διαδρόμου, δημοσιογράφοι, κάμεραμαν και φωτογράφοι περιμένουν την οικογένεια να βγει απ' το αυτοκίνητο. Ο Νέγρος, ο Μικρούλης και ο Σκύλος, που φροντίζουν για την ασφάλεια, ντυμένοι με παρόμοια μαύρα κοστούμια, πλησιάζουν τη λιμουζίνα. Ο σοφέρ βγαίνει κι ανοίγει την πόρτα δίνοντας το έναυσμα στα φλας ν' ανάψουν.

Οι πρώτοι που βγαίνουν είναι η μικρή Εύα, που μοιάζει με αληθινή πριγκίπισσα μέσα στο όμορφο χρυσό της φόρεμα και τα δίδυμα, που δείχνουν λίγο δύστροπα με τα όμοια μπλε κοστούμια τους. Αυτοί βάζουν την Εύα ανάμεσα τους και περπατούν μέχρι την είσοδο πιασμένοι χέρι-χέρι και με τον Μικρούλη πίσω τους.

Αμέσως μετά η Αναΐς, φορώντας ένα κατακόκκινο κοντό φόρεμα, και η Πανδώρα, ντυμένη στα μωβ, κάνουν την εμφάνιση τους συνοδευόμενοι απ' τον Ιάσονα, που φοράει ένα υπέροχο γαλάζιο κουστούμι ίδιο με τα μάτια του. Τα δύο κορίτσια, συνηθισμένα στα φώτα και στις κάμερες, χαμογελούν στους φωτογράφους ενώ ο Ιάσονας, που κάνει ό,τι κάνει για την Αναΐς, προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία του.

Τότε, σειρά έχει ο Στέφανος που εμφανίζεται ντυμένος μ' ένα μωβ κουστούμι, δύο αποχρώσεις πιο σκούρο απ' τα μάτια του και προκαλεί σάλο, όπως γίνεται πάντα όταν κάνει μια δημόσια εμφάνιση. Βλέπετε, είναι ο μελλοντικός πιο περιζήτητος εργένης της χώρας, και όπως όλοι γνωρίζουμε, το κοινό διψάει για κάτι τέτοιο. Έτσι, όταν αυτός σκύβει για να βοηθήσει την Αφροδίτη, που για πρώτη φορά στη ζωή της φοράει ρούχα γνωστού σχεδιαστή, να βγει απ' το αυτοκίνητο, οι φωτογράφοι παθαίνουν αμόκ και οι δημοσιογράφοι αρχίζουν τις ερωτήσεις.

«Ποιο είναι αυτό το κορίτσι; ...»

«Ποιο είναι το όνομα της; ...»

«Ήρθε με τη λιμουζίνα. Είναι επίσημη; ...»

«Θα μας χαρίσεις ένα χαμόγελο, Στέφανε; ...»

Ο Στέφανος συνήθως αποφεύγει να κάνει κάθε είδους δήλωση, προτιμώντας να κρατά χαμηλό προφίλ. Αυτός, όπως και όλη η οικογένεια, πιστεύει στο ρητό ότι πρέπει να μιλάς μόνο όταν έχεις κάτι σημαντικό να πεις. Τώρα όμως αποφασίζει να σπάσει την παράδοση για χάρη της Αφροδίτης. Έτσι, της αγκαλιάζει τη μέση και ποζάρουν για λίγο, χαμογελώντας πλατιά και απαντώντας φιλικά σε μερικές ερωτήσεις. Ποτέ δεν πίστευε ότι αυτή η κίνηση θα του κόστιζε πολύ στο μέλλον, γιατί το μικρόβιο της δημοσιότητας είναι ύπουλο, πολύ επικίνδυνο και ως επί το πλείστων ανίατο. Αλλά μην βιάζεστε. Το πώς και το γιατί θα το μάθουμε στο επόμενο βιβλίο.

Μετά απ' αυτούς, ο Βίκος και η Θαλασσινή αφήνουν τ' αυτοκίνητο. Και αμέσως μετά, ο Αλέκος κι ο Οδυσσέας. Φυσικά, ανάμεσα σ' αυτούς τους τέσσερεις, όλη η προσοχή στρέφεται στον Οδυσσέα. Όλοι το έχουν συνηθίσει. Οι δημοσιογράφοι τον βομβαρδίζουν με ερωτήσεις και όλες έχουν να κάνουν με το αν θα περπατήσει ξανά σε κάποια πασαρέλα. Ο Οδυσσέας ποζάρει, χαμογελά και απαντά με φειδώ στις ερωτήσεις, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας μικρής επιστροφής στο μόντελινγκ.

Το επόμενο ζευγάρι είναι ο Ορέστης και η Χλόη. Και οι δύο είναι αρκετά καυτοί με τα σέξι ρούχα τους. Μαζί τους οι δημοσιογράφοι είναι λίγο πιο επίμονοι, θέλοντας να μάθουν τα πάντα για τον φωτογράφο που κατάφερε να εντυπωσιάσει την ακριβοθώρητη ζωγράφο και να πετύχει μια συνεργασία μαζί της. Ο Ορέστης, σε συνεννόηση με τη Μαίρη, αρνείται ευγενικά ν' απαντήσει, αλλά υπόσχεται ότι αυτός και η συνεργάτιδα του θα είναι διαθέσιμοι για τον Τύπο για οτιδήποτε θέλουν να μάθουν μετά το τέλος της έκθεσης.

Στη συνέχεια, οι δημοσιογράφοι τρέχουν πίσω καθώς ο Άρης βγαίνει απ' τη λιμουζίνα μαζί με τη Σελήνη. Είναι και οι δύο αξιολάτρευτοι μέσα στα ασορτί ρούχα τους. Αυτός είναι τόσο καυτός με το στενό μπλε κοστούμι που αναδεικνύει τους μύες του σώματος του κι εκείνη είναι αιθέρια με το μπλε φόρεμα εγκυμοσύνης, υψηλής ραπτικής φυσικά, που τονίζει τη χαριτωμένη φουσκωμένη της κοιλίτσα.

Όπως καταλαβαίνετε, οι δημοσιογράφοι εδώ έχουν πολλά να ρωτήσουν. Ζητούν λεπτομέρειες για την εγκυμοσύνη, το φύλο του μωρού, αλλά και την ημερομηνία του γάμου. Θέλουν επίσης να μάθουν τι ακριβώς έχει παραχωρήσει ο Τζάκος στη Σελήνη απ' την εταιρεία και τα περιουσιακά του στοιχεία. Αυτοί όμως, παρόλο που συμφωνούν να ποζάρουν για μερικές φωτογραφίες, δεν κάνουν δηλώσεις και μόλις τελειώνουν, ο Νέγρος αναλαμβάνει το καθήκον να βοηθήσει το αφεντικό και την κυρά του να περπατήσουν στο κόκκινο χαλί χωρίς να τους αγγίξει κανείς.

Στο τέλος, ο Τζάκος, πάντα γοητευτικός με το ριγέ, μπλε κοστούμι του που κάνει υπέροχη αντίθεση με τα ξανθά μαλλιά του και η Μαίρη, κούκλα και αρκετά σέξι με το αστραφτερό χρυσό φόρεμα της που, προς το παρόν, κρύβει την κοιλιά της που έχει αρχίσει να φουσκώνει. Αυτοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι να ανακοινώσουν τη νέα εγκυμοσύνη. Οι δημοσιογράφοι κάνουν ερωτήσεις, αλλά η Μαίρη τους λέει το ίδιο ακριβώς που είπε και ο Ορέστης. Ότι θα υπάρξει συνέντευξη τύπου μετά το τέλος της έκθεσης όπου θα απαντήσουν σ' όλες τις ερωτήσεις. Με τη βοήθεια του Μικρούλη, που επέστρεψε αφού σιγουρεύτηκε ότι τα παιδιά είναι ασφαλή, πηγαίνουν στη γκαλερί και η παράσταση μπορεί να ξεκινήσει ...

~ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΚΑΛΕΡΙ ~

Η γκαλερίστα καλωσορίζει την οικογένεια και τους ξεναγεί στους χώρους της έκθεσης. Αυτή έκανε εξαιρετική δουλειά. Ο τρόπος που έχει κρεμάσει τους πίνακες καθώς και ο ιδιαίτερος φωτισμός τους είναι ένα όνειρο και αναδεικνύουν την ιδιαίτερη ομορφιά του καθενός.

Αλλά η καλύτερη δουλειά έγινε με το κεντρικό κομμάτι, τον διάσημο, τεράστιο πίνακα που δείχνει τον Στέφανο ν' απολαμβάνει την ασφάλεια που παρέχουν τα μπράτσα του μπαμπά. Ο Στέφανος είναι μερικών μηνών, ξαπλωμένος στο στήθος του Τζάκου που κοιμάται, δέρμα με δέρμα, όπως συνήθιζαν να κοιμούνται οι δυο τους. Αυτός ο πίνακας ονομάζεται Στην αγκαλιά του μπαμπά και απεικονίζει την άνευ όρων αγάπη μεταξύ πατέρα και γιου. Δεν πωλείται και δεν πρόκειται να πουληθεί ποτέ. Αυτός ο πίνακας είναι κληρονομιά του Στέφανου απ' τη μητέρα του. Έτσι βλέπει εκείνη τη σχέση μεταξύ του άντρα της και του γιου της, δηλαδή, αυτό θα μπορούσε να λέγεται και Μέσα απ' τα μάτια της μαμάς.

Μπροστά σ' αυτόν τον πίνακα στέκονται τώρα ο Στέφανος και η Αφροδίτη.

«Είναι απλά μαγικό. Είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω δει ποτέ»

«Ναι, είναι»

«Αγαπάς πολύ τον πατέρα σου, έτσι δεν είναι;»

«Περισσότερο απ' τον καθένα, αλλά μην το πάρεις στραβά. Αγαπάω τη μάνα μου και τις αδερφές μου. Αγαπάω όλη την τρελή οικογένεια μου, αλλά ο μπαμπάς μου είναι κάτι εντελώς άλλο. Είναι ο ήρωας μου. Το πρότυπο μου. Είναι ο άντρας που θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Για να καταλάβεις καλύτερα, όταν εσύ φοβάσαι ή τρομάζεις, τι κάνεις;»

«Δεν ξέρω. Φωνάζω τη μαμά μου, φαντάζομαι»

«Εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό. Από τότε που ήμουν μωρό, εκείνον φώναζα πάντα όταν φοβόμουν ή τρόμαζα. Κι αυτός ήταν πάντα εκεί. Κάθε βράδυ, όσο κουρασμένος ή απασχολημένος κι αν ήταν, έμπαινε στο δωμάτιο μου, έπαιρνε το σπαθί του Λάιονο, το Ξίφος των Οιωνών, ξέρεις, απ' τους Θάντερκατς και έψαχνε στη ντουλάπα και κάτω απ' το κρεβάτι για τέρατα. Ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία. Ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσα να κοιμηθώ»

«Αυτό είναι τόσο γλυκό. Ο δικός μου πατέρας δεν έχει κάνει ποτέ κάτι τέτοιο»

«Κανονικά δεν πρέπει να στα λέω όλα αυτά. Τώρα μάλλον θα νομίζεις ότι είμαι σπασίκλας»

«Εσύ; Σπασίκλας; Σε παρακαλώ! Δεν υπάρχει περίπτωση ένας πατέρας σαν τον δικό σου να έχει έναν σπασίκλα για γιο. Πες μου κι άλλα»

«Όχι τώρα. Εμείς πρέπει να πάμε να δούμε τις φωτογραφίες του Ορέστη»

«Ναι, αλλά πρώτα ...»

«Τι;»

«Αυτό που συνέβη πριν όταν βγήκαμε από το αυτοκίνητο»

«Ναι. Ξέχασα να σε προειδοποιήσω. Ξέρω ότι είναι εκνευριστικό και οι δημοσιογράφοι συχνά ξεπερνούν τα όρια, αλλά εμπιστεύσου με. Αν κάποιος θέλει πραγματικά να κρατήσει την ιδιωτική του ζωή μακριά απ' τα φώτα της δημοσιότητας, μπορεί να το κάνει»

«Τι λες; Δεν μ' ενόχλησε στο παραμικρό. Το αντίθετο μάλιστα. Το απόλαυσα πολύ και θέλω να σ' ευχαριστήσω γι' αυτό. Μ' έκανες να νιώσω σαν σταρ του Χόλυγουντ για λίγο. Για να μην πω τι θα γίνει στο σχολείο όταν τα κορίτσια δουν τις φωτογραφίες μου. Θα πρασινίσουν από ζήλεια. Ευχαριστώ, Στέφανε. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ»

Αυτή τυλίγει τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του κι εκείνος, κάπως έκπληκτος, αλλά δυστυχώς καθόλου καχύποπτος, αγκαλιάζει τη μέση της.

«Εεεε ... Παρακαλώ, υποθέτω»

~ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ~

Κι εδώ η γκαλερίστα έχει κάνει θαύματα. Οι τοίχοι όπου κρέμονται οι φωτογραφίες είναι βαμμένοι μαύροι επειδή οι εικόνες είναι τυπωμένες στην κλίμακα του γκρι. Ο Ορέστης στέκεται στη γωνία και κοιτάζει τον κόσμο που περνάει και στέκεται μπροστά στα έργα του, τα θαυμάζει και τα σχολιάζει. Αυτός δεν μπορεί να πιστέψει ότι το όνειρο που είχε από τότε που πήρε για πρώτη φορά στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή, έγινε επιτέλους πραγματικότητα, χάρη στη Μαίρη. Τότε, την αναζητά με τα μάτια του και την εντοπίζει λίγο πιο πέρα. Την πλησιάζει και παίρνει τα χέρια της στα δικά του. Εκείνη του χαμογελάει.

«Λοιπόν, Ορέστη; Είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα; Νομίζω ότι η γκαλερίστα έκανε καλή δουλειά, ε;»

Αυτός φέρνει τα χέρια της στα χείλη του.

«Όλα είναι τέλεια. Είναι ακριβώς όπως το φανταζόμουν. Και όλα έγιναν εξαιτίας σου. Δεν ξέρω πώς να σ' ευχαριστήσω, Μαίρη. Έκανες το όνειρο μου πραγματικότητα. Σου χρωστάω τόσα πολλά»

«Αχ, γλυκέ μου! Εγώ δεν έκανα τίποτα. Το ταλέντο σου τα έκανε όλα. Είσαι ένας αληθινός καλλιτέχνης, Ορέστη Ριζόπουλε, και σου αξίζουν όλα αυτά και πολλά περισσότερα»

Αυτή την τρυφερή, καλλιτεχνική στιγμή διακόπτει η Χλόη, η οποία τους πλησιάζει κάπως ξαφνιασμένη, αλλά και πολύ εκνευρισμένη.

«Χιούστον, έχουμε πρόβλημα!»

Ο Ορέστης την κοιτάζει.

«Τι συμβαίνει, Ομορφιά μου;»

«Πού είναι ο Άρης;»

«Πού αλλού; Στον μπουφέ. Η Σελήνη είναι εκτός ελέγχου. Ελπίζω ν' αφήσει λίγο φαγητό και για τους καλεσμένους»

Η Μαίρη γλύφει τα χείλη της.

«Τώρα που το λες, είδα μερικά νόστιμα καναπεδάκια νωρίτερα. Πάω να φάω μερικά απ' αυτά πριν τα φάει όλα η Λύκαινα μας. Να πω στον Άρη να έρθει;»

Η Χλόη τρομάζει.

«Όχι! Όχι! Για όνομα του Θεού, όχι!»

Ο Ορέστης αναστατώνεται.

«Τι συμβαίνει, ρε Χλόη; Με τρομάζεις, γαμώτο μου!»

«Όταν δεις ποια στέκεται μπροστά στη φωτογραφία του Άρη με την Λούνα, θα καταλάβεις»

Οι δύο καλλιτέχνες κοιτάζουν προς αυτή την κατεύθυνση και εκνευρίζονται τόσο όσο η Χλόη.

«Η γαμημένη σκύλα! Τι σκατά κάνει εδώ;»

«Τι θράσος, Θεέ μου! Αυτό ήταν! Φωνάζω τον Νέγρο να την πετάξει έξω»

Ο Ορέστης είναι έξαλλος, αλλά, ευτυχώς, η κοινή λογική του επικρατεί.

«Όχι, περίμενε! Αυτή θα κάνει σκηνή και θα γίνει σκάνδαλο. Θα της μιλήσω εγώ. Εσείς κρατήστε τον Άρη μακριά από δω»

Και ενώ η Χλόη και η Μαίρη πηγαίνουν ν' απασχολήσουν τον Άρη, ο Ορέστης πλησιάζει τη γυναίκα, που φυσικά δεν είναι άλλη από την Μαργιάννα Λαζαρίδου, την γυναίκα που ταξίδευε απ' την Αυστραλία για να δει τον Άρη και να περάσει είκοσι τέσσερεις ώρες μαζί του. Αυτός της ψιθυρίζει απαλά για να μην τραβήξει πολύ την προσοχή.

«Τι στο διάολο κάνεις εδώ;»

Αυτή γυρίζει και του χαμογελάει πλατιά.

«Ω! Ο ταλαντούχος φωτογράφος μας. Τι τιμή! Η δουλειά σου είναι φανταστική. Φυσικά, το μοντέλο σου βοηθάει πολύ»

«Έχεις τρελαθεί; Πώς τολμάς και εμφανίζεσαι εδώ μετά απ' αυτό που συνέβη; Θέλεις να χάσεις το κεφάλι σου; Το καλό που σου θέλω σήκω και φύγε ήσυχα και πολιτισμένα»

«Δεν πάω πουθενά αν πρώτα δεν μιλήσω στον Άρη»

«Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί»

«Ποιος το λέει αυτό;»

«Εγώ»

«Άκου, Ορέστη, αν δεν μιλήσω με τον Άρη, θα κάνω τόσο μεγάλη σκηνή που το σκάνδαλο θα συζητιέται για τα επόμενα εκατό χρόνια. Εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω, αλλά τι γίνεται με σένα ή με την πολύτιμη ζωγράφο σου;»

Εκείνη τη στιγμή, ένας αρκετά γοητευτικός άντρας γύρω στα σαράντα, που ο Ορέστης δεν γνωρίζει, τους πλησιάζει και απευθύνεται στην Μαργιάννα.

«Μαργιάννα, αγάπη μου, ποιος είναι ο κύριος;»

Ο άγνωστος έχει μία αυστραλιανή προφορά, αλλά μιλάει άπταιστα τα ελληνικά.

«Επιτρέψτε μου να σας συστήσω. Από δω, ο σύζυγος μου, Ερρίκος Βαλσάμης, κι αυτός είναι ο ταλαντούχος φωτογράφος μας, Ορέστης Ριζόπουλος. Όπως σου είπα, αγάπη μου, ήμασταν συμμαθητές στο λύκειο»

«Μα φυσικά. Χαίρομαι που σας γνωρίζω, κύριε Ριζόπουλε»

Αυτός σφίγγει το χέρι του Ορέστη.

«Κι εγώ, κύριε Βαλσάμη»

«Η γυναίκα μου είπε πολλά για σας. Όταν έμαθε ότι επρόκειτο να εκθέσετε τη δουλειά σας, επέμενε να έρθει, κι απ' όσο μπορώ να πω, είχε δίκιο. Τα έργα σας είναι καταπληκτικά»

«Ευχαριστώ, κύριε. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας να κάνετε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι»

«Είχα τους λόγους μου»

Μπορεί ο Ερρίκος να έχει τους λόγους του, αλλά το ίδιο και η Μαργιάννα.

«Αγάπη μου, θα ήθελες να γνωρίσεις την ζωγράφο και τα μοντέλα; Ο αγαπητός μας Ορέστης θα μπορούσε να μας τους συστήσει»

«Θα ήταν μεγάλη μου τιμή»

Ο Ορέστης χαμογελάει.

«Ευχαρίστως. Εσείς μείνετε εδώ κι εγώ θα επιστρέψω με την ζωγράφο μας»

Η Μαργιάννα τον κοιτάζει κατάματα.

«Και τα μοντέλα, Ορέστη»

«Ναι, φυσικά»

Αυτός την αγριοκοιτάζει διακριτικά και πηγαίνει στον μπουφέ να βρει τους άλλους. Εκεί, ο Άρης και η Σελήνη μιλάνε στη Μαίρη κι αυτός τους διακόπτει για να τους εξηγήσει τι συμβαίνει. Η Σελήνη γρυλίζει.

«Δεν το πιστεύω! Πώς στο διάολο πήρε αυτή η σκύλα πρόσκληση για την έκθεση;»

Η Μαίρη σμίγει τα φρύδια της.

«Έλεγξα προσωπικά τη λίστα των καλεσμένων και τ' όνομα της δεν ήταν μέσα»

Ο Ορέστης σκέφτεται κάτι πάνω σ' αυτό.

«Προφανώς, χρησιμοποίησε το όνομα του συζύγου της»

Η περιέργεια της Σελήνης αρχίζει να την καταλαμβάνει.

«Πώς είναι αυτός;»

Ο Ορέστης της παρουσιάζει την πρώτη του εντύπωση.

«Γοητευτικός, ευγενικός, γύρω στα σαράντα, με μια αυστραλιανή προφορά, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάτι κρύβει»

Η Μαίρη βάζει τα χέρια στην μέση της.

«Τι θα κάνουμε τελικά;»

Ο Ορέστης ξεφυσάει.

«Πρέπει να τους μιλήσουμε. Αυτή η σκύλα θα κάνει σκηνή αν δεν δει τον Άρη»

Η Σελήνη κοιτάζει τον Άρη, που όλη αυτή την ώρα παραμένει σιωπηλός.

«Εσύ τι λες, Άρη μου;»

Αυτός ρουθουνίζει.

«Θα το λύσουμε μια για πάντα. Θα μιλήσω μ' αυτήν και τον άντρα της. Πάμε, μωρό μου»

Αυτός την παίρνει απ' το χέρι, και μαζί με τον Ορέστη και την Μαίρη πηγαίνουν να βρουν τη Μαργιάννα και τον άντρα της. Όταν αυτή βλέπει τον Άρη, προσπαθεί να τον αγκαλιάσει, αλλά το άγριο βλέμμα της Σελήνης δεν της αφήνει πολλά περιθώρια. Ο Ορέστης αναλαμβάνει τις συστάσεις. Συστήνει πρώτα τη Μαίρη και μετά τη Σελήνη. Η Μαργιάννα προσποιείται ότι δεν γνωρίζει καμία απ' τις γυναίκες, αλλά όπως αποδεικνύεται, η προσποίηση ήταν χάσιμο χρόνου. Θα δείτε γιατί. Και μετά, είναι η σειρά του Άρη.

«Κι αυτός είναι ο κύριος Άρης Λυκουρόπουλος. Ο καλύτερος μου φίλος, ένα απ' τα βασικά μοντέλα μου, όπως μπορείτε να δείτε, και ο μελλοντικός σύζυγος της δεσποινίδας Ηλιοπούλου»

Ο Ερρίκος σφίγγει το χέρι του Άρη και χαμογελάει.

«Είμαι πολύ χαρούμενος που σας γνωρίζω επιτέλους, κύριε Λυκουρόπουλε. Έχω ακούσει πολλά για σας και βλέπω ότι όλες οι φήμες είναι απόλυτα αληθινές»

Ο Άρης τον κοιτάζει μ' απορία.

«Φήμες;»

«Φυσικά, κύριε Λυκουρόπουλε. Δεν ξέρετε ότι κυκλοφορεί ένας μύθος γύρω απ' το όνομα σας;»

«Δεν έχω ιδέα»

«Καταλαβαίνω. Ίσως γι' αυτό ο αγαπητός κύριος Ριζόπουλος ξέχασε ν' αναφέρει ακόμα μια ιδιότητα σας»

Είναι σειρά του Ορέστη ν' απορήσει.

«Ποια ιδιότητα; Τι εννοείτε, κύριε Βαλσάμη;»

Ο Ερρίκος καγχάζει.

«Αυτό που εννοώ, αγαπητέ μου κύριε, είναι ότι ξεχάσατε ν' αναφέρετε ότι ο κύριος Λυκουρόπουλος είναι ο άντρας που γαμάει τη γυναίκα μου μια φορά τον χρόνο, τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια»

Μπίνγκο! Όλοι κοιτάζουν τον Ερρίκο αποσβολωμένοι, εκτός απ' την Μαργιάννα που εξανίσταται.

«Τι λες, Ερρίκο; Για ποιο πράγμα μιλάς; Πώς τολμάς να με προσβάλεις έτσι;»

Αυτός την κοιτάζει προειδοποιητικά.

«Εσύ καλύτερα να σωπάσεις πριν χάσω τον έλεγχο. Θα ασχοληθώ μαζί σου αργότερα. Αυτή τη στιγμή, θέλω να μιλήσω με τον κύριο Λυκουρόπουλο»

Ο Νέγρος, που έτυχε να περνάει από εκεί, βλέπει την Μαργιάννα και κάνει να τους πλησιάσει, αλλά ο Άρης σηκώνει το χέρι του και τον σταματάει. Μετά, αυτός απευθύνεται στον Ερρίκο.

«Κι εγώ το θέλω, αλλά όχι εδώ. Πάμε κάπου λίγο πιο ήσυχα για να λύσουμε τις διαφορές μας μια για πάντα σαν άντρες»

Η Σελήνη αρπάζει το μπράτσο του.

«Άρη μου;»

Αυτός της χαϊδεύει το χέρι.

«Σε παρακαλώ, Γατούλα. Ο κύριος έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει κάτι τέτοιο»

Ο Ερρίκος περνάει το χέρι του μέσα απ' τα μαλλιά του.

«Άκου, Άρη ... Μπορώ να σε λέω Άρη, έτσι δεν είναι;»

«Φυσικά. Αυτός ο πληθυντικός ακούγεται πολύ γελοίος μεταξύ μας»

«Χαίρομαι που καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, αλλά δεν χρειάζεται να πάμε κάπου αλλού. Μπορούμε να μιλήσουμε κι εδώ. Εξάλλου, όπως είπες, είμαστε άντρες και οι πραγματικοί άντρες λύνουν τις διαφορές τους με το στόμα κι όχι με τις γροθιές τους, σωστά;»

Η Μαίρη κοιτάζει τριγύρω.

«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να καλέσω την ασφάλεια»

Ο Ερρίκος της χαμογελάει καθησυχαστικά.

«Κυρία Αυγέρη, μην το κάνετε αυτό. Δεν χρειάζεται. Δεν ήρθα εδώ σήμερα για να μαλώσω με κανέναν. Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ την ανύπαρκτη τιμή της γυναίκας μου. Ξέρω όλη την αλήθεια και ξέρω ακριβώς ποιος φταίει»

Η Σελήνη είναι κάπως επιφυλακτική.

«Λέτε ότι ξέρετε όλη την αλήθεια. Ξέρετε και για το περιστατικό στο σπίτι μας;»

«Φυσικά, δεσποινίς μου, και θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη γι' αυτό»

«Γιατί εσείς;»

«Γιατί ήξερα και δεν την σταμάτησα, αλλά δεν πίστευα ότι θα είχε το θράσος να έρθει στο σπίτι σας»

Ο Άρης συνειδητοποιεί κάτι.

«Για περίμενε ένα λεπτό! Ήξερες για την συμφωνία;»

«Όχι απ' την αρχή. Ήξερα ότι υπήρχε κάποιος στη ζωή της, αλλά υπέθεσα ότι θα σταμάταγε να τον βλέπει αφού παντρευτήκαμε. Προφανώς, έκανα λάθος. Τέλος πάντων! Φυσικά, δεν μπορούσα να φανταστώ τι είδους συμφωνία είχατε οι δυο σας, κι έτσι, τα πρώτα τέσσερα χρόνια έκανα τα στραβά μάτια όταν αυτή ταξίδευε μια φορά το χρόνο. Πέρυσι, όταν επέστρεψε συντετριμμένη επειδή υποθέτω της είχες αρνηθεί για άλλη μια φορά να την κρατήσεις εδώ, αποφάσισα να ερευνήσω και να μάθω τα πάντα για τις ετήσιες συναντήσεις σας. Δεν της το είπα και αποφάσισα να περιμένω την επόμενη. Σχεδίαζα να έρθω σε σένα για να σου πω να την αφήσεις ήσυχη. Θα σε απειλούσα αν χρειαζόταν, αλλά όταν ανακάλυψα τη σχέση σου με το αξιολάτρευτο κορίτσι σου και έμαθα τι είδους άντρας είσαι, υπέθεσα ότι οι προσπάθειες μου θα πήγαιναν χαμένες γιατί θα τελείωνες τα πράγματα μόνος σου. Αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ ήταν το θράσος και η ακολασία της γυναίκας μου. Όταν επέστρεψε, αφού η μελλοντική γυναίκα σου την έδιωξε απ' το σπίτι σας, ήταν εντελώς εκτός ελέγχου. Δεν ξέρω πώς κατάφερα ν' αντέξω. Και μετά, σαν κερασάκι στην τούρτα, μου ζήτησε να έρθουμε στην έκθεση. Κατάλαβα τι ήθελε να κάνει, και έτσι ήρθα για να την σταματήσω»

«Και μετά απ' όλα αυτά, δεν είσαι θυμωμένος;»

«Με σένα; Όχι, καθόλου. Βλέπεις, φίλε μου, αν ήσουν εσύ αυτός που ερχόταν κάθε χρόνο και αποπλανούσε τη γυναίκα μου, θα ήμασταν στο πάτωμα αυτή τη στιγμή να χτυπάμε ο ένας τον άλλον ή ακόμα χειρότερα. Αλλά έκανες αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε ανύπαντρος. Πήρες ότι σου έδωσε και σταμάτησες όταν βρήκες την σύντροφο σου. Αυτό είναι προς τιμήν σου»

«Ευχαριστώ, υποθέτω»

«Λοιπόν, τώρα που αυτό διευθετήθηκε, θα με συγχωρήσετε, αλλά θα πάρω τη γυναίκα μου και θα φύγω. Κυρία Αυγέρη, ήταν τιμή μου που σας γνώρισα και θα κάνω μια δωρεά στην υπέροχη φιλανθρωπική οργάνωση που υποστηρίζετε. Κύριε Ριζόπουλε, το ίδιο ισχύει και για σας. Θα ήθελα πολύ ν' αγοράσω ένα απ' τα έργα σας, αλλά ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί δεν το κάνω. Δεσποινίς Ηλιοπούλου, θα ήθελα να ζητήσω και πάλι συγγνώμη. Σας εύχομαι τα καλύτερα για σας και το μωρό σας. Και όσο για σένα, Άρη ...»

«Μη πεις τίποτα άλλο, Ερρίκο. Είπαμε όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν, εκτός από κάτι τελευταίο»

«Τι;»

«Τι σκοπεύεις να την κάνεις;»

«Ειλικρινά, δεν ξέρω ακόμα. Κανονικά, θα έπρεπε να τη χωρίσω, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Θα πρέπει να σκεφτώ πολύ προσεκτικά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα φροντίσω να μην σ' ενοχλήσει ποτέ ξανά. Να προσέχεις τον εαυτό σου, Άρη, και να χαίρεσαι την όμορφη οικογένεια σου. Αντίο σε όλους»

Αρπάζοντας το μπράτσο της γυναίκας του, ο Ερρίκος Βαλσάμης φεύγει απ' την γκαλερί, με το κεφάλι ψηλά, σαν αληθινός κύριος, σέρνοντας την πίσω του. Ο Άρης ξεφυσάει με ανακούφιση.

«Αυτό ομολογώ δεν το περίμενα»

Η Σελήνη ακουμπάει πάνω του.

«Τι ήταν αυτό ακριβώς;»

Η Μαίρη έχει ακόμα μια μικρή αμφιβολία.

«Πολύ καλό για να είναι αληθινό;»

Ο Ορέστης κοιτάζει τον Άρη.

«Νομίζεις ότι προσποιήθηκε;»

«Δεν νομίζω. Τα μάτια του ήταν πολύ καθαρά. Ξέρω αυτόν τον τύπο του άντρα. Δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά σίγουρα είναι ένας απ' αυτούς. Μπεσαλής και ντόμπρος»

Η Σελήνη μορφάζει.

«Η σκύλα! Έχει έναν τόσο καλό άνθρωπο δίπλα της και του φέρεται απαίσια. Τέλος πάντων! Τελείωσε τώρα. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά γι' αυτούς τους δύο»

Η Μαίρη τινάζει τα μαλλιά της πάνω απ' τον ώμο της.

«Έχει δίκιο η Σελήνη. Ας το ξεχάσουμε κι ας πάμε να βρούμε τους άλλους. Η δεξίωση μας περιμένει»

Ο Ορέστης χαχανίζει.

«Ο Οδυσσέας θα γίνει έξαλλος όταν του πούμε τι έχασε»

Η Μαίρη τον πιάνει αγκαζέ.

«Είστε πολύ κακό παιδί, κύριε Ριζόπουλε»

«Ευχαριστώ, κυρία Αυγέρη»

Και γελώντας, οι τέσσερεις τους πηγαίνουν να βρουν τους άλλους για να μπορέσουν να πάρουν το δρόμο προς τη δεξίωση που θα λάβει χώρα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, απέναντι απ' την Βουλή, στο κέντρο της Αθήνας.

~ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ~ ΑΘΗΝΑ ~ ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΕΞΙΩΣΕΩΝ ~

Η οικογένεια κάθεται στο κεντρικό τραπέζι ακριβώς μπροστά απ' τη μεγάλη πίστα. Στο πίσω μέρος, παίζει ζωντανά ένα συγκρότημα και στα δεξιά τους υπάρχει μια μεγάλη σκάλα που οδηγεί σε κάτι σαν πατάρι. Υπάρχει επίσης μία μεγάλη οθόνη που αυτή τη στιγμή διαφημίζει τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Κάνε Μια Ευχή, εκεί που θα πάνε τα έσοδα απ' την έκθεση.

Στα διπλανά τραπέζια, η Κλαίρη κάθεται μαζί με πολλά άλλα υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας. Ο Διονύσης και η Κατερίνα με τα παιδιά τους και τους γονείς του Βίκου. Ο Μάρκος και η Τζένη με τους γονείς του Ορέστη και την αδερφή του με τον σύζυγο και τον γιο της. Και τέλος, οι γονείς της Αφροδίτης, η οποία, φυσικά, κάθεται στο κεντρικό τραπέζι δίπλα στον Στέφανο. Ακόμα, εκτός υπηρεσίας πια, ο Νέγρος με τη γυναίκα του, ο Μικρούλης με τη μαμά του και ο Σκύλος με τ' αγόρι του. Αυτοί τρώνε, πίνουν και γελούν ακούγοντας την απαλή μουσική του συγκροτήματος. Κάποια στιγμή, ο Τζάκος σηκώνεται, ανεβαίνει στην πίστα και παίρνει το μικρόφωνο.

«Κυρίες και κύριοι, μπορώ να έχω την προσοχή σας, παρακαλώ;»

Όλοι σταματούν αυτό που κάνουν και τον κοιτάζουν.

«Πρώτα απ 'όλα, θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ απόψε, αλλά και για τη γενναιοδωρία σας. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι τα έσοδα απ' την έκθεση έφτασαν τις τετρακόσιες χιλιάδες ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι ευχές πολλών παιδιών που δυστυχώς πάσχουν από ανίατες ασθένειες θα πραγματοποιηθούν πολύ σύντομα. Αφού δεν μπορούμε να τους δώσουμε πίσω την υγεία τους, ας τους δώσουμε τουλάχιστον λίγη χαρά που θα τους βοηθήσει στον καθημερινό και δύσκολο αγώνα τους»

Μετά το απαραίτητο χειροκρότημα, ο Τζάκος συνεχίζει.

«Τώρα θα ζητήσω απ' την εκπρόσωπο της οργάνωσης Κάνε Μια Ευχή Ελλάδος να έρθει εδώ για να παραλάβει την επιταγή»

Μια ηλικιωμένη γυναίκα ανεβαίνει στην πίστα και ο Τζάκος της δίνει δύο επιταγές. Μία με τα έσοδα της έκθεσης κι άλλη μια, με το ίδιο ποσό, προσφορά της Sun Corporation. Αφού η εκπρόσωπος ευχαριστεί αυτόν και τον κόσμο, αποχωρεί κι ο Τζάκος παίρνει ξανά τον λόγο.

«Και τώρα κάτι τελευταίο. Η οικογένεια μου κι εγώ έχουμε ετοιμάσει μια έκπληξη για την αδερφή μου, γι' αυτό ζητάμε την κατανόηση σας, αλλά και τη συμμετοχή σας όταν σας ζητηθεί. Θα ήθελα επίσης να ζητήσω απ' τα μέλη του Τύπου να φύγουν απ' την αίθουσα. Αυτή είναι μια οικογενειακή στιγμή και σας ζητώ να δείξετε λίγο σεβασμό. Σας ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση σας»

Αυτό δεν αρέσει καθόλου στους δημοσιογράφους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα άλλο, οπότε αποχωρούν απ' την αίθουσα. Ο Τζάκος απευθύνεται στην Σελήνη.

«Και τώρα που μείναμε μόνοι, σχεδόν δηλαδή ... Σελήνη μου, έλα εδώ και κάτσε σ' αυτή την καρέκλα, σε παρακαλώ»

Η Σελήνη κοιτάζει γύρω της μπερδεμένη, ανεβαίνει στην πίστα και κάθεται στην καρέκλα. Ο Τζάκος την πλησιάζει και βγάζει ένα μαύρο μεταξωτό μαντήλι απ' την τσέπη του.

«Τι θα κάνεις μ' αυτό;»

«Θα σου δέσω προσωρινά τα μάτια»

«Γιατί;»

«Γιατί πρέπει να ετοιμαστούμε για την έκπληξη»

«Τι κάνετε, ρε γαμώτο;»

«Κάνεις πάρα πολλές ερωτήσεις, αδελφούλα. Θα δεις!»

Αυτός σκεπάζει τα μάτια της με το μαντήλι και τρέχει στη θέση του πίσω απ' το πιάνο. Αλλά δεν είναι μόνος. Ο Άρης και η Πανδώρα ανεβαίνουν τρέχοντας τις σκάλες και κρύβονται πίσω απ' την κουρτίνα. Ο Στέφανος κάθεται δίπλα στον πατέρα του στο πιάνο και ο Ιάσονας στέκεται δίπλα τους με την κιθάρα του. Ο Οδυσσέας και η Αναΐς πάνε πίσω απ' το μικρόφωνο ενώ ο Ορέστης και η Χλόη στέκονται πρόσωπο με πρόσωπο στη μέση της πίστας. Όλα γίνονται μέσα σε απόλυτη σιωπή, με αποτέλεσμα η Σελήνη να χτυπά ανυπόμονα το πόδι της στο πάτωμα.

Όταν όλοι βρίσκονται στη θέση τους, τα φώτα σβήνουν και η Μαίρη, που λόγω της εγκυμοσύνης δεν μπορούσε να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο, πλησιάζει την Σελήνη και της βγάζει το μαντήλι. Τότε, ένας προβολέας ανάβει και χτυπά την τεράστια οθόνη πάνω απ' την πίστα, η οποία τώρα προβάλλει διάφορες στιγμές απ' τη μέχρι τώρα κοινή ζωή του ζευγαριού. Η Σελήνη σκεπάζει το στόμα της, αλλά δεν έχει δει τίποτα ακόμα.

Όταν ανάβουν όλα τα φώτα κι αρχίζει η μουσική, αυτή κοιτάζει γύρω της και κυριολεκτικά παθαίνει σοκ. Ο Τζάκος, ο Στέφανος και ο Ιάσονας, συνοδευόμενοι απ' το συγκρότημα, αρχίζουν να παίζουν. Ο Ορέστης και η Χλόη αρχίζουν να χορεύουν σε τέλειο συγχρονισμό, ενώ ο Άρης και η Πανδώρα εμφανίζονται στην κορυφή της σκάλας κι αρχίζουν να κατεβαίνουν πιασμένοι χέρι-χέρι, τραγουδώντας, με τον Οδυσσέα και την Αναΐς να τους υποστηρίζουν στα φωνητικά.

* Μια ζωή ... Πες μου πως θα' σαι μια ζωή το φωτεινό μου το αστέρι. ... Μια ζωή ... Πες μου πως θα' ναι η ζωή για μας μονάχα καλοκαίρι. ... Μια ζωή ... Πες μου πως θα' μαστε μαζί σε κάθε αύριο που φτάνει. ... Μια ζωή ... Θα' ναι η αγάπη μας γιορτή κι ότι ποτέ δε θα πεθάνει *

Τότε, η Πανδώρα πηγαίνει δίπλα στον Οδυσσέα και την Αναΐς, και ο Άρης, κάνοντας έναν ελιγμό, προσπερνάει το ζευγάρι που συνεχίζει να χορεύει, και πλησιάζει τη Σελήνη. Στέκεται μπροστά της και συνεχίζει να τραγουδά, αυτή τη φορά μόνο για εκείνη.

* Μια ζωή ... Δε θα περάσει ούτε στιγμή να σταματήσω να σε θέλω ... Δε θα περάσει ούτε στιγμή να μη σου πω πως σε λατρεύω. ... Μια ζωή ... Που θα' ρθουν χιόνια στα μαλλιά μαζί με τόσες αναμνήσεις, θα σου χαρίσω μια καρδιά για να μπορείς να μ' αγαπήσεις *

Αυτός της προσφέρει το χέρι του κι εκείνη σηκώνεται. Τότε, περπατάει πίσω της και την αγκαλιάζει, βάζοντας το χέρι του στην κοιλιά της. Αυτοί αρχίζουν να κινούνται στο ρυθμό της μουσικής καθώς αυτός συνεχίζει να της τραγουδά.

* Μια ζωή ... Σε κάθε μπόρα ή συννεφιά θέλω σφιχτά να με κρατήσεις. ... Μια ζωή ... Η παγωνιά μες την καρδιά να 'ρθει ποτέ μην την αφήσεις. ... Μια ζωή ... Να' μαστε όπως τα πουλιά με τα φτερά μας ανοιγμένα. ... Μια ζωή ... Να' ναι σαν δώρο η ζωή που μου το χάρισες εμένα.

Μια ζωή ... Δε θα περάσει ούτε στιγμή να σταματήσω να σε θέλω ... Δε θα περάσει ούτε στιγμή να μη σου πω πως σε λατρεύω. ... Μια ζωή ... Που θα' ρθουν χιόνια στα μαλλιά μαζί με τόσες αναμνήσεις, θα σου χαρίσω μια καρδιά για να μπορείς να μ' αγαπήσεις *

Και κάπως έτσι, όλα τελειώνουν. Η μουσική σβήνει, οι χορευτές σταματούν κι ο κόσμος αρχίζει να χειροκροτεί. Η οικογένεια βγαίνει μπροστά και στέκεται μπροστά στη Σελήνη, η οποία είναι ακόμα στην αγκαλιά του Άρη και δεν μπορεί να κρύψει τη συγκίνηση της. Όλα έχουν νόημα τώρα. Όλες αυτές οι παράξενες απαγωγές κάθε πρωί. Την έδιωχναν απ' το σπίτι για να κάνουν πρόβα. Αυτή πιέζει το χέρι του Άρη στη κοιλιά της κι εκείνος τη φιλάει στο μάγουλο.

«Σ' άρεσε, ψυχή μου;»

«Ήταν το πιο απίστευτο πράγμα που έχω δει ποτέ. Είστε απίστευτοι, αλλά ...»

«Αλλά τι;»

«Γιατί όλα αυτά;»

«Ήμουν σίγουρος ότι θα το ρωτούσες αυτό»

Αυτός κάνει νόημα με το χέρι του και τα φώτα σβήνουν ξανά. Το συγκρότημα αρχίζει να παίζει τη μουσική του Σ' ακολουθώ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Το τραγούδι που σημαίνει τα πάντα γι' αυτούς τους δύο. Ο προβολέας ανάβει ξανά κι ακολουθεί τον Άρη, ο οποίος έρχεται μπροστά και πέφτει στο ένα γόνατο, βγάζοντας κάτι απ' την τσέπη του. Ένα κύμα ενθουσιασμού καταλαμβάνει το κοινό και η Σελήνη, με τα χέρια πάνω στο στόμα της, κουνάει το κεφάλι της, χωρίς να πιστεύει στα μάτια της.

«Όχι! Δεν το έκανες αυτό! Δεν το πιστεύω! Τρελέ Λύκε!»

Αυτός χαμογελά.

«Γατούλα μου, αυτή η πρόταση είναι απλώς μια τυπική διαδικασία. Ξέρεις τις προθέσεις μου για σένα απ' την αρχή, αλλά ήθελα απλώς να σου δώσω κάτι να θυμάσαι, οπότε ... Αφού η μοίρα αποφάσισε να είσαι εσύ αυτή που κατάφερε να βάλει λουρί στον μεγάλο κακό λύκο, σου υπόσχομαι εδώ και τώρα, μπροστά στην οικογένειά μας και σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους, ότι θα σ' αγαπάω, θα σε προστατεύω και θα εκπληρώνω όλες σου τις επιθυμίες για όσο χτυπάει η καρδιά μου. Σου έχω ήδη υποσχεθεί το μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος, και ιδού η απόδειξη»

Αυτός ανοίγει το κουτί και το όμορφο πλατινένιο δαχτυλίδι με τα μικροσκοπικά λευκά διαμάντια και την τεράστια μπλε πέτρα αστράφτει στο λευκό φως του προβολέα μαζί με τα δακρυσμένα μάτια της.

«Ω, Θεέ μου! Τι έκανες, βρε Άρη;»

«Είναι το λιγότερο που σου αξίζει. Λοιπόν, τι θα γίνει, δεσποινίς Σελήνη Ηλιοπούλου; Θα με παντρευτείς;»

«Χρειάζεσαι πραγματικά μια απάντηση;»

Αυτός γνέφει καταφατικά και την ενθαρρύνει.

«Ναι! Ναι! Ναι!»

Αυτός σηκώνεται και πιάνει το χέρι της που τρέμει από συγκίνηση.

«Εσύ κι εγώ μαζί, Γατούλα»

«Στη ζωή και στο θάνατο, Λύκε»

Της βάζει το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της, της φιλάει το χέρι και μετά την κοιλιά της. Οι καλεσμένοι και η οικογένεια χειροκροτούν και επευφημούν, και αυτοί ανταλλάσσουν το πρώτο τους φιλί ως επίσημα αρραβωνιασμένο ζευγάρι, γεμάτοι χαρά και ευτυχία. Μετά το φιλί και, φυσικά, τα υποχρεωτικά συγχαρητήρια και τις αγκαλιές απ' τους άλλους, ο Άρης ξεκινάει τη γιορτή όπως πρέπει.

«Και τώρα, παιδιά ... Χορός! Όλοι στην πίστα!»

Το συγκρότημα αρχίζει να παίζει και ο τραγουδιστής αρχίζει να τραγουδάει. Ο Άρης βγάζει το σακάκι και τη γραβάτα του, ανοίγει μερικά απ' τα κουμπιά του πουκαμίσου και προσκαλεί τη Σελήνη κουνώντας τα δάχτυλα του.

«Έλα, αρραβωνιαστικιά μου. Έλα να το κουνήσουμε!»

«Δείξε μου τι έχεις, αρραβωνιαστικέ μου»

Αυτοί αρχίζουν να κινούνται και να τρίβουν το σώματα τους καθώς η πίστα γεμίζει κόσμο. Όλοι χορεύουν στον γρήγορο ρυθμό των υπέροχων τραγουδιών της δεκαετίας του ενενήντα. Κάποια στιγμή, ο Ορέστης σφυράει στον Άρη.

«Έη, Άλφα; Τι λες να τους δείξουμε πώς γίνεται σωστά;»

«Επάνω τους, Βήτα»

Αυτοί τρέχουν, πηδάνε στο τραπέζι και ξεκινούν μια παράσταση για τα γυναικεία μάτια μόνο. Ο Οδυσσέας και ο Αλέκος χωρίζουν για λίγο για να μην αφήσουν τη Σελήνη και την Χλόη χωρίς παρτενέρ στο χορό. Ο Αλέκος αρπάζει την Χλόη και την στριφογυρίζει, ενώ ο Οδυσσέας πλησιάζει την Σελήνη.

«Απ' ότι βλέπω, αρραβωνιασμένο Καρπουζάκι, ο Λύκος σου ξέρει να κουνιέται. Μ' αρέσει αυτό!»

Ναι, αλλά κι εσύ δεν πας πίσω. Για να μην αναφέρω τις φωνητικές σου ικανότητες. Είμαι εντυπωσιασμένη»

«Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα, μωρό μου. Είμαι άνθρωπος με πολλά κρυφά ταλέντα»

«Ανυπομονώ να τα δω όλα!»

Όλοι χόρεψαν με όλους και η δεξίωση συνεχίστηκε έτσι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν οι ήρωες μας επέστρεψαν στο σπίτι χαρούμενοι κι έτοιμοι για νέες περιπέτειες.