Όλα τα κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος της. Ο Ορέστης και η Τζένη την κοιτούν έκπληκτοι, ενώ ο Μάρκος την κοιτάζει ξαφνιασμένος μεν, αλλά με μάτια γεμάτα ενοχές. Η Σελήνη βράζει από θυμό.

«Τι συμβαίνει εδώ, κούκλα; Γνωρίζεστε από κάπου;»

«Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι»

«Τι υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό, Μάρκο;»

«Είναι απλό, Τζένη. Εγώ και η Σελήνη γνωριζόμαστε από παλιά, αλλά δεν έχουμε δει ο ένας τον άλλον εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια. Η τελευταία φορά ήταν μετά από εκείνο το καταραμένο πάρτι»

Όταν ο Μάρκος αναφέρει αυτό το πάρτι, είναι σαν κάποιος να γύρισε έναν διακόπτη μέσα στο κεφάλι της Σελήνης. Ο θυμός της εξανεμίζεται και τα μάτια της γεμίζουν τρόμο. Κρύος ιδρώτας κυλάει στο μέτωπό της και τα χέρια της τρέμουν ανεξέλεγκτα. Ένα κουτάκι που είχε καλά κλειδωμένο ανοίγει και το μυαλό της γεμίζει με αναμνήσεις, φρικτές αναμνήσεις. Αυτή πιέζει τους κροτάφους της για να το σταματήσει, αλλά είναι πολύ αργά γι' αυτό. Η κόλαση ξεχύθηκε και οι δαίμονες του παρελθόντος είναι ξανά ελεύθεροι. Ο εφιάλτης που αυτή πέρασε χρόνια προσπαθώντας να τον ξεχάσει επέστρεψε και είναι έτοιμος να τη σκοτώσει ξανά. Είναι έτοιμη να καταρρεύσει, αλλά ο Ορέστης τρέχει και την αρπάζει την τελευταία στιγμή.

«Για όνομα του Θεού, κούκλα! Τι έπαθες;»

Με μια φωνή μόλις πιο δυνατή από ψίθυρο, αυτή ζητάει κάτι.

«Τον Άρη ... Πάρε τον Άρη»

Ο Ορέστης, κρατώντας την με το ένα χέρι, βγάζει το τηλέφωνό του και καλεί τον αριθμό του Άρη, ο οποίος το σηκώνει πριν καν τελειώσει ο πρώτος χτύπος. Αυτός ίσως να ένιωσε ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί βρίσκεται ήδη στον δρόμο.

«Τι έγινε, Ορέστη;»

«Κάτι έπαθε η Σελήνη»

«Το ένιωσα, γαμώτο! Τι έπαθε;»

«Κάτι σαν κρίση πανικού, όταν είδε τον Μάρκο»

«Ποιος στο διάολο είναι ο Μάρκος;»

«Ο αρραβωνιαστικός της Τζένης. Έλα γρήγορα, Άρη. Σε ζητάει»

«Έρχομαι. Είμαι ήδη στη μηχανή. Δως τη μου λίγο να της μιλήσω»

Ο Ορέστης βάζει το τηλέφωνο στ' αυτί της Σελήνης.

«Γατούλα ...;»

«Άρη, βοήθεια! Έλα γρήγορα!»

«Έρχομαι, ψυχή μου. Θα είμαι εκεί σε λίγα λεπτά»

Ο Ορέστης παίρνει ξανά το τηλέφωνο.

«Αρούλη ...»

«Ορέστη, πάρτη μακριά του. Έρχομαι. Θα τον σκοτώσω!»

«Εντάξει, θα το κάνω. Εσύ πρόσεχε στο δρόμο!»

Ο Ορέστης βάζει το τηλέφωνο στην τσέπη του και σηκώνει τη Σελήνη στην αγκαλιά του. Αυτή τρέμει καθώς γίνεται μια μπαλίτσα στα χέρια του και κρύβει το πρόσωπό της στον λαιμό του. Εκείνος απευθύνεται στους άλλους.

«Πάω την Σελήνη στην κρεβατοκάμαρα. Εσύ, Τζένη, έλα μαζί μου να την προσέχεις. Κι εσύ, μαλάκα, μην τολμήσεις να κάνεις ούτε βήμα μέχρι να επιστρέψω»

Ο Ορέστης περπατάει προς την κρεβατοκάμαρα και η Τζένη τον ακολουθεί κοιτώντας τον Μάρκο με ανησυχία, αλλά και με μία μικρή καχυποψία. Όταν αυτός μένει μόνος του, αρχίζει να περπατάει πέρα δώθε με τα χέρια στο κεφάλι, πνιγμένος στην απόγνωση.

«Σκατά! Τι θα κάνω τώρα; Ανάθεμά σε, Πέτρο! Καταραμένη η μέρα που σε γνώρισα!»

~ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ~ ΣΤΗΝ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ~

Ο Ορέστης βάζει την Σελήνη στο κρεβάτι και κοιτάζει τριγύρω.

«Τζένη, πιάσε το πουκάμισο απ' την καρέκλα εκεί πέρα»

Η Τζένη κάνει όπως της λέει και αυτός τυλίγει το πουκάμισο γύρω από τους ώμους της Σελήνης, η οποία κουλουριάζεται σε εμβρυϊκή στάση.

«Γιατί το έκανες αυτό;»

«Το πουκάμισο είναι του Άρη και η μυρωδιά του την ηρεμεί. Θα την κρατήσει μέχρι να 'ρθει εκείνος»

«Τι νομίζεις ότι συνέβη τότε, Ορέστη; Γιατί αντέδρασε έτσι αυτή όταν είδε τον Μάρκο;»

«Δεν έχω ιδέα. Υποψιάζομαι όμως ότι έχει να κάνει με τον μαλάκα τον πρώην της τον Πέτρο»

«Μα ο Μάρκος δεν ξέρει κανέναν Πέτρο, εκτός ίσως από ...»

«Από;»

«Τον πρώην καλύτερό του φίλο. Μου την είπε την ιστορία. Αυτοί δούλευαν μαζί, αλλά τσακώθηκαν πολύ άσχημα για κάτι και δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Νομίζω τον έλεγαν Πέτρο Αναγνώστου»

«Αυτός είναι, γαμώτο!»

«Ορέστη, σε παρακαλώ, μην αφήσεις τον Άρη να του κάνει κακό. Ο Μάρκος είναι καλός άνθρωπος. Είμαι σίγουρη ότι δεν έχει κάνει κάτι κακό»

«Αυτό εξαρτάται απ' τις εξηγήσεις που θα μου δώσει. Εσύ μείνε εδώ, αλλά μην προσπαθήσεις να της μιλήσεις. Απλά πρόσεχε την»

«Εντάξει»

~ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ~

Ο Ορέστης βρίσκει τον Μάρκο να κάθεται στον καναπέ, με το κεφάλι του χωμένο στα χέρια του. Αυτός πλησιάζει και σωριάζεται δίπλα του.

«Απ' την πρώτη στιγμή που σε είδα, κατάλαβα ότι κάτι κρύβεις. Ελπίζω να έχεις έτοιμη μια καλή εξήγηση, αλλιώς δεν πρόκειται να εμποδίσω τον Άρη απ' το να σου κόψει το λαρύγγι. Μίλα!»

«Εγώ ... Εννοώ ... Δεν έκανα ... Εγώ ...»

«Σταμάτα να τραυλίζεις και μίλα σαν άντρας. Τι έκανες στη Σελήνη και ποια είναι η σχέση σου μ' αυτόν τον μαλακοπίτουρα τον Πέτρο;»

«Εγώ ... Δηλαδή ... Η Σελήνη πιστεύει ότι ... Ο Πέτρος την έκανε να πιστεύει ...»

«Αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα χρειαστεί να περιμένεις τον Άρη. Θα σε σκοτώσω εγώ. Μίλα καθαρά, διάολε! Τι της έκανες;»

«Την βίασα»

«Τι;»

Ο Ορέστης αρπάζει τον Μάρκο απ' το γιακά του πουκαμίσου του και τον ρίχνει στο έδαφος, πιέζοντας το γόνατό του στο στήθος του και σφίγγοντας τον λαιμό του.

«Καταραμένε! Θα σε σκοτώσω! Δεν θα σε πάρουν ζωντανό απ' τα χέρια μου! Θα ...»

Ο Μάρκος, προσπαθώντας να αναπνεύσει, πιάνει τα χέρια του Ορέστη και προσπαθεί να τον σταματήσει.

«Σε παρακαλώ, φίλε! Άσε με να σου εξηγήσω! Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ!»

«Σ' ακούω!»

«Η Σελήνη νομίζει ότι τη βίασα, αλλά δεν την άγγιξα ποτέ! Ορκίζομαι στο Θεό! Ο Πέτρος τα έκανε όλα και μετά τα φόρτωσε σε μένα, όπως έκανε πάντα. Σου δίνω τον λόγο μου. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό σε μια γυναίκα. Ποτέ!»

«Τι στο διάολο; Πώς μπορεί μια γυναίκα να νομίζει ότι κάποιος τη βίασε; Προσπαθείς να με κοροϊδέψεις;»

«Όχι! Όχι! Για το Θεό! Αν μ' αφήσεις να σου εξηγήσω, θα καταλάβεις τα πάντα!»

«Πολύ Καλά, αλλά κάντο γρήγορα!»

Ο Ορέστης σηκώνει τον Μάρκο και τον πετάει στον καναπέ. Αυτός τρίβει το λαιμό του πριν ανοίξει το στόμα του και αποκαλύψει κάτι αδιανόητο. Κάτι που ούτε ο πιο διεστραμμένος εγκέφαλος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί.

«Ο Πέτρος κι εγώ ήμασταν φίλοι. Κολλητοί φίλοι. Όπως εσύ και ο Άρης»

«Μην συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Δεν ξέρεις ούτε μένα, ούτε τη σχέση μου με τον Άρη»

«Έχεις δίκιο. Συγγνώμη»

«Τέλος πάντων! Προχώρα»

«Ήξερα τη Σελήνη και την συμπαθούσα πολύ. Μάλωνα συνέχεια με τον Πέτρο για το πώς της φερόταν, αλλά αυτός δεν μ' άκουγε. Ποτέ δεν μ' άκουσε. Πάντα με τρομοκρατούσε και με παρενοχλούσε και δεν έκανα τίποτα γι' αυτό. Ήμουν δειλός. Τον φοβόμουν. Φοβόμουν για το τι ήταν ικανός να κάνει»

«Αυτό που πρέπει να φοβάσαι είναι τι θα σου κάνουμε εγώ και ο Άρης αν δεν ξεκαθαρίσεις την θέση σου. Μπες στο ψητό!»

«Όλα έγιναν μετά από εκείνο το καταραμένο πάρτι της εταιρείας που δουλεύαμε ...»

Όση ώρα μιλάει ο Μάρκος, η Τζένη στέκεται πίσω απ' την πόρτα και ακούει τα πάντα. Όταν αυτός σταματάει να μιλάει, αυτή ακουμπάει στην πόρτα και γλιστράει στο πάτωμα. Με μάτια γεμάτα δάκρυα, κοιτάζει τη Σελήνη, που δεν έχει κουνηθεί ούτε εκατοστό.

«Καημένο κορίτσι!»

Ο Μάρκος κάθεται στον καναπέ, εξουθενωμένος αλλά και λίγο ανακουφισμένος απ' το βάρος των τύψεων που του κατέτρωγαν την ψυχή όλα αυτά τα χρόνια. Ο Ορέστης στέκεται μπροστά στο παράθυρο, έτοιμος να κάνει εμετό. Προσπαθεί να επεξεργαστεί όλα αυτά που μόλις άκουσε.

«Και όλα αυτά τα χρόνια η Σελήνη πιστεύει ότι το έκανες εσύ;»

«Ναι»

«Πώς είναι δυνατόν;»

«Στο είπα και πριν. Ο Πέτρος είναι αδίστακτος. Όταν συνήλθα, προσπάθησα να της πω την αλήθεια, αλλά δεν μ' αφήσανε ούτε καν να την πλησιάσω. Ο Πέτρος είχε στήσει καλά το σχέδιο με την υποστήριξη των γονιών της, οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι γνώριζαν την αλήθεια»

«Πάλι αυτά τα καθάρματα! Γαμώτο!»

«Τώρα που τα ξέρεις όλα, τι αποφάσισες; Θα με βοηθήσεις;»

«Γιατί να το κάνω; Εσύ δεν βοήθησες την Σελήνη τότε. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζεις τη βοήθειά μου;»

«Το μετανιώνω, Ορέστη. Ξέρω ότι δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω, αλλά είμαι πρόθυμος να κάνω ό,τι χρειάζεται για να τιμωρήσω αυτό το κάθαρμα»

«Και τι; Πιστεύεις ότι αν τιμωρηθεί ο Πέτρος, θα ξεφύγεις απ' τις τύψεις σου;»

«Όχι. Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι' αυτό που συνέβη. Οι Ερινύες θα με κυνηγούν πάντα, αλλά τουλάχιστον θα μπορώ να τις αντιμετωπίσω αν έχω κάνει κάτι για να βοηθήσω τη Σελήνη, έστω και τώρα»

«Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε πιστεύω. Φρόντισε να μην μ' απογοητεύσεις»

«Δεν θα το κάνω»

«Το καλό που σου θέλω. Τέλος πάντων! Θα πας μέσα και θα περιμένεις. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω στον Άρη τι συνέβη και αυτός θα φροντίσει την Σελήνη. Είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει. Και όσο για εκείνο το κάθαρμα ...»

Πριν προλάβει ο Ορέστης να τελειώσει τη φράση του, η πόρτα ανοίγει και ο Άρης ορμάει μέσα, πετάει το κράνος του στο πάτωμα και βγάζει το μπουφάν του. Σκανάρει το δωμάτιο με μάτια που στάζουν αίμα. Είναι θυμωμένος. Ένας θυμωμένος θεός του πολέμου, έτοιμος να καταστρέψει τους εχθρούς του. Ένας άγριος λύκος έτοιμος να ξεσκίσει το λαιμό του καθάρματος που τόλμησε να βλάψει το ταίρι του. Η οργή στα μάτια του και το γρύλισμα μέσα απ' τα γυμνά του δόντια είναι τρομακτικά. Και όταν αυτός εντοπίζει τον αποδέκτη της οργής του, τον κοιτάζει, αλλά δεν φωνάζει. Αυτός μιλάει ήρεμα με πρόσωπό ανέκφραστο. Και πιστέψτε με! Όλα αυτά είναι ακόμα πιο τρομακτικά!

«Γαμημένο αρχίδι! Είσαι τελειωμένος! Κανείς δεν πρόκειται να σε πάρει ζωντανό απ' τα χέρια μου!»

Ο Μάρκος πηδάει πίσω απ' τον καναπέ και ο Ορέστης τρέχει και πιάνει τον Άρη απ' τους ώμους.

«Άρη! Άρη! Ηρέμησε!»

«Φύγε από μπροστά μου αν δεν θέλεις να την πληρώσεις εσύ»

«Αρούλη, σε παρακαλώ! Άκουσε με!»

«Πρώτα θα σκοτώσω αυτόν τον πούστη και μετά θα σ' ακούσω!»

«Δεν φταίει ο Μάρκος. Όταν σου εξηγήσω ...»

«Δεν χρειάζομαι τις γαμημένες εξηγήσεις σου. Άσε με!»

Ο Άρης σπρώχνει τον Ορέστη και τρέχει προς τον Μάρκο, ο οποίος είναι έτοιμος να βρέξει το παντελόνι του. Δεν είναι και μικρό πράγμα να δέχεσαι επίθεση από έναν άγριο λύκο.

«Ορέστη, σε παρακαλώ, κάνε κάτι! Θα με σκοτώσει!»

«Γι' αυτό να είσαι σίγουρος! Έλα εδώ, ρε μαλάκα!»

Ο Άρης πηδάει κι αυτός πάνω απ' τον καναπέ και αρπάζει τον Μάρκο απ' το λαιμό, αλλά τότε, ο Ορέστης, μην έχοντας άλλη επιλογή, βάζει τα μεγάλα μέσα. Το μόνο πράγμα που μπορεί να ηρεμήσει τον Άρη.

«Άρη, σκέψου τη Σελήνη! Σε χρειάζεται! Η Σελήνη, Άρη! Η Σελήνη σου!»

Ακούγοντας το όνομα που αγαπάει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, ο Άρης γυρίζει το κεφάλι του για να κοιτάξει τον Ορέστη, χωρίς όμως ν' αφήσει τον Μάρκο απ' τα χέρια του.

«Πού είναι;»

«Μέσα. Σε περιμένει. Πήγαινε, Άρη. Πηγαίνετε να τη δεις και όταν τελειώσεις, έλα να μιλήσουμε. Έχουμε πολλά να πούμε»

Ο Άρης κλείνει τα μάτια και παίρνει μερικές βαθιές ανάσες.

«Έχεις δίκιο. Η Σελήνη είναι πάνω απ' όλα. Πρώτα θα φροντίσω εκείνη και μετά σκοτώνω τον μαλάκα»

Ο Ορέστης εκπνέει ανακουφισμένος όταν αυτός αφήνει τον Μάρκο, ο οποίος τρίβει τον λαιμό του και προσπαθεί να πάρει ανάσα. Ο Άρης σηκώνεται και απευθύνεται στον Μάρκο, δείχνοντας τον απειλητικά με το δάχτυλο.

«Εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε, αρχίδι»

Και τρέχει στην κρεβατοκάμαρα.

~ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ~

Όταν ο Άρης μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα, η Τζένη, που παρακολούθησε τα πάντα ακίνητη, σηκώνεται απ' το πάτωμα και σκουπίζει τα μάτια της.

«Συγγνώμη, Άρη»

Αυτός απλώς γνέφει.

«Φύγε από δω μέσα!»

Ο Άρης ξέρει ότι η Τζένη δεν έχει καμία σχέση μ' αυτό, αλλά δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή. Υπάρχει κάτι πιο βιαστικό γι' αυτόν τώρα. Η Σελήνη του, που είναι ξαπλωμένη στο πλευρό της, τυλιγμένη με το πουκάμισό του. Η Τζένη φεύγει και ο Άρης περπατάει γύρω απ' το κρεβάτι. Στέκεται μπροστά στη Σελήνη και της χαϊδεύει απαλά το μάγουλο και τα μαλλιά.

«Γατούλα, ήρθα. Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με»

Αυτός γονατίζει δίπλα στο κρεβάτι και αυτή ανοίγει τα μάτια της που του ραγίζουν την καρδιά. Τα όμορφα ματάκια της είναι θολά και γεμάτα τρόμο. Τον κοιτάζει παρακαλώντας για βοήθεια.

«Άρη, δεν μπορώ να κουνηθώ»

«Θέλεις να σε βοηθήσω;»

«Ναι»

«Μπορώ να σ' αγγίξω;»

Αυτή η περίεργη ερώτηση της δίνει λίγη ενέργεια.

«Γιατί με ρωτάς; Δεν με ρωτάς ποτέ. Γιατί τώρα; Έμαθες; Αυτό είναι! Έμαθες και δεν θέλεις να μ' αγγίξεις. Με σιχαίνεσαι. Με μισείς»

Αυτός κλείνει τα μάτια του για μια στιγμή, βρίζοντας τον εαυτό του. Πρέπει να είναι προσεκτικός. Η ψυχολογική της κατάσταση είναι πολύ εύθραυστη και μια λάθος λέξη μπορεί να την κάνει κομμάτια.

«Φυσικά, και θέλω να σ' αγγίξω, μωρό μου. Γιατί να μην θέλω; Τι στο διάολο νομίζεις ότι έμαθα;»

«Όλα αυτά τα χρόνια, νόμιζα ότι είχα ξεχάσει, αλλά ... Λυπάμαι πολύ, Άρη. Αυτός εκεί έξω ...»

«Τι λες, μωρό μου; Δεν καταλαβαίνω. Ποιος είναι αυτός; Μίλα μου, καρδιά μου. Πες μου τι συνέβη»

«Αυτός, εκεί έξω, ο Μάρκος. Τέσσερα χρόνια πριν. Κατέληξα στο νοσοκομείο. Άρη, δεν μπορώ ... Δεν μπορώ να σου πω. Ντρέπομαι»

Οι αρθρώσεις του ασπρίζουν καθώς πιέζει το κρεβάτι, προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμος. Τι έκανε αυτός ο καριόλης στη Σελήνη του;

«Ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις οτιδήποτε. Μην ντρέπεσαι, Γατούλα. Τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει τον τρόπο που νιώθω για σένα. Πες μου»

Τα λόγια του της δίνουν την δύναμη που χρειάζεται για να πει τι συνέβη τότε. Τη δική της εκδοχή για τα γεγονότα τουλάχιστον.

«Με χτύπησε, Άρη. Με χτύπησε πολύ άσχημα και μετά ... Με ... Με βίασε»

Αυτός νιώθει το αίμα ν' ανεβαίνει στο κεφάλι του. Αυτό χτυπάει στ' αυτιά του και η όρασή του θολώνει από την οργή.

«Αυτό ήταν! Θα του πιώ το αίμα!»

Αυτός σηκώνεται και θέλει να τρέξει στο σαλόνι, αλλά εκείνη του πιάνει το χέρι.

«Όχι, σε παρακαλώ! Μην φύγεις. Μη μ' αφήσεις. Φοβάμαι. Μείνε μαζί μου. Πονάω, Άρη. Κράτα με και διώξε τον πόνο. Είσαι ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό. Είσαι ο μόνος που εμπιστεύομαι»

Και επειδή η αγάπη είναι πιο δυνατή απ' την οργή, αυτός καταπίνει το θυμό του, για τώρα τουλάχιστον, και της δίνει αυτό που χρειάζεται. Με απαλές, προσεκτικές κινήσεις, ξαπλώνει δίπλα της, την παίρνει στην αγκαλιά του και της χαϊδεύει τα μαλλιά.

«Εδώ είμαι, ψυχή μου. Σε κρατάω. Δώσε μου τον πόνο σου και κοιμήσου»

Αυτή αρπάζει το πουκάμισό του και τρίβει τη μύτη της στον λαιμό του.

«Τραγούδησε μου»

Αυτός χαμογελάει, της δίνει ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της και αρχίζει να τραγουδάει με τη γλυκιά φωνή του, σχεδόν ψιθυριστά, ένα τραγούδι που ξέρει ότι της αρέσει πολύ.

* Τι πιο όμορφο σ' αυτή τη ζωή, απ' την λάμψη των δικών σου ματιών. ... Τι πιο όμορφο και πιο λαμπερό, σ' έναν κόσμο που φοβάται το φως. ... Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό, απ' το πάθος των γλυκών σου φιλιών. ... Την ανάσα σου όταν νιώθω καυτή, στην φωτιά της μαθαίνω να ζω.

Φίλα με πάλι, φίλα με, αγκάλιασε με, μες στο κορμί σου να κρυφτώ. ... Φίλα με πάλι, φίλα με, ξημέρωσέ με, σ' ένα ταξίδι ερωτικό.

Με το γέλιο σου νιώθω πως ζω, με το δάκρυ σου νιώθω πως χάνομαι. ... Τι πιο όμορφο και πιο δυνατό, απ' αυτό που για σένα αισθάνομαι. ... Η αλήθεια και το ψέμα εσύ, κι όλα τα άλλα στον κόσμο κομμάτια. ... Τι πιο όμορφο πάνω στη γη, απ' τα δικά μας ατέλειωτα βράδια.

Φίλα με πάλι, φίλα με, αγκάλιασε με, μες στο κορμί σου να κρυφτώ. ... Φίλα με πάλι, φίλα με, ξημέρωσέ με, σ' ένα ταξίδι ερωτικό *

Καθώς τραγουδάει, το πρόσωπό του είναι ήρεμο και τα χείλη του χαμογελούν, αλλά όταν εκείνη παραδίνεται στη γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα, αυτός σηκώνεται αργά για να μην την ταράξει και η ηρεμία του χάνεται μαζί με το χαμόγελο του, δίνοντας τη θέση τους στο θυμό και την δίψα για εκδίκηση. Αυτός ο μπάσταρδος πλήγωσε το κορίτσι του. Θα τον πάρουν κομμάτια απ' τα χέρια του.

Μερικές φορές οι φωνές και οι απειλές δεν τρομάζουν τόσο όσο ένα ανέκφραστο πρόσωπο σε στιγμές απόλυτης ηρεμίας. Αυτός επιστρέφει στο σαλόνι με τρομερή ψυχραιμία, αλλά το άτομο που ψάχνει δεν βρίσκεται πουθενά. Ο μόνος εκεί μέσα είναι ο Ορέστης, ο οποίος κάθεται στον καναπέ με το κεφάλι γερμένο πίσω και τα μάτια κλειστά. Ο Μάρκος και η Τζένη έχουν εξαφανιστεί.

«Πού είναι αυτός;»

Ο Ορέστης ανοίγει τα μάτια του και σηκώνεται.

«Μέσα, με την Τζένη. Τους έστειλα εκεί για να μπορέσουμε εμείς να μιλήσουμε. Πώς είναι η Σελήνη;»

Ο Άρης περνάει τα χέρια του μέσα απ' τα μαλλιά του και τρίβει το πίσω μέρος του λαιμού του.

«Συντετριμμένη, φοβισμένη, ντροπιασμένη. Πήγαινε πες του ν' έρθει εδώ γιατί αν πάω εγώ μέσα ...»

«Περίμενε! Σου μίλησε η Σελήνη; Σου είπε τι έγινε;»

«Ναι. Θα τον σκοτώσω, Ορέστη. Συνειδητοποιείς τι της έκανε;»

«Δεν το έκανε αυτός, Άρη. Ο ένοχος είναι κάποιος άλλος»

«Τι; Πώς γίνεται αυτό; Η Σελήνη μου είπε ότι τη χτύπησε και ... Θεέ μου! Ούτε να το πω δεν μπορώ»

«Η Σελήνη πιστεύει ότι το έκανε αυτός, αλλά δεν είναι έτσι»

Ο Άρης έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του.

«Τι λες; Δεν την πιστεύεις;»

«Φυσικά και την πιστεύω. Δεν λέω ότι δεν συνέβη ποτέ»

«Τότε τι λες;»

«Ότι δεν το έκανε ο Μάρκος»

«Και ποιος το έκανε;»

«Ο Πέτρος»

«Ο Πέτρος;»

«Καλύτερα να κάτσεις, Αρούλη. Θα βάλω δύο ποτά και μετά θα στα πω όλα»

«Φέρε μπουκάλι καλύτερα»

Λίγα λεπτά αργότερα οι δύο φίλοι κάθονται στον καναπέ και ένα μπουκάλι Johnny Walker Blue Label ανάμεσά τους αρχίζει ν' αδειάζει σιγά-σιγά, ποτήρι το ποτήρι.

«Ακούω»

«Ο Μάρκος ήταν φίλος του Πέτρου από τότε που ήταν παιδιά. Αλλά ο Μάρκος πάντα φοβόταν τον Πέτρο, οπότε δεν μπορούσε να επέμβει παρόλο που έβλεπε πώς συμπεριφερόταν στη Σελήνη. Σ' εκείνο το πάρτι, ο Πέτρος ήπιε πάρα πολύ και επειδή δεν άφηνε ποτέ τη Σελήνη να οδηγήσει, ανάγκασε τον Μάρκο να τους πάει στο σπίτι»

«Πώς ήταν η σχέση του Μάρκου με τη Σελήνη;»

«Την συμπαθούσε πολύ και τη λυπόταν. Πολλές φορές προσπάθησε να την πείσει να παρατήσει τον Πέτρο, αλλά οι γονείς της ... ξέρεις!»

«Ναι, διάολε. Ξέρω»

«Στο δρόμο για το σπίτι, ο Πέτρος θέλησε ξαφνικά να κάνει εμετό, οπότε σταμάτησαν και αυτός βγήκε έξω. Η Σελήνη έμεινε στ' αμάξι με τον Μάρκο. Όταν όμως ο Πέτρος επέστρεψε, νόμιζε ότι είδε τον Μάρκο να φιλάει τη Σελήνη, κάτι που δεν ίσχυε φυσικά, μιλούσε το αλκοόλ. Τότε έτρεξε και έκανε ό,τι έκανε»

«Τι ακριβώς έκανε;»

«Ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρεις»

«Πες μου»

«Την άρπαξε απ' τα μαλλιά και την έσυρε έξω από τ' αυτοκίνητο. Άρχισε να τη χτυπάει με κλωτσιές και μπουνιές. Αυτή ούρλιαζε στον Μάρκο να τη βοηθήσει, αλλά εκείνος φοβήθηκε και δεν έκανε τίποτα. Ούτε καν όταν ο γαμημένος άρχισε να τη βιάζει, εκεί στη μέση του δρόμου»

Ο Άρης καλύπτει τ' αυτιά του.

«Φτάνει! Σταμάτα! Δεν αντέχω ν' ακούσω άλλα!»

«Όταν τελείωσαν όλα, ο Πέτρος έσυρε και τον Μάρκο έξω, και αφού τον χτύπησε κι αυτόν, μπήκε στ' αμάξι και εξαφανίστηκε, αφήνοντάς τους στη μέση του πουθενά. Η Σελήνη ήταν αναίσθητη και αιμορραγούσε. Ευτυχώς, ο Μάρκος συνήλθε γρήγορα, την πήρε στην αγκαλιά του και την μετέφερε στο νοσοκομείο με τα πόδια»

«Γιατί δεν κάλεσε κάποιον; Αστυνομία ή ασθενοφόρο;»

«Το περιστατικό συνέβη κάπου στον περιφερειακό του Υμηττού. Ήταν χειμώνας και αργά την νύχτα. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Η Σελήνη δεν είχε ποτέ κινητό και το κάθαρμα έσπασε του Μάρκου. Ήταν αποφασισμένος να την αφήσει να πεθάνει, Άρη. Και έτσι θα γινόταν αν δεν ήταν εκεί ο Μάρκος»

«Απίστευτο!»

«Έφτασαν στο νοσοκομείο ώρες αργότερα. Η Σελήνη ήταν ακόμα αναίσθητη και είχε χάσει πολύ αίμα. Ο Μάρκος κατέρρευσε αμέσως μόλις οι γιατροί την πήραν απ' τα χέρια του»

«Πώς είμαστε σίγουροι ότι λέει την αλήθεια;»

«Έχει όλα τα χαρτιά του νοσοκομείου. Ήταν, βλέπεις, αυτός που υπέγραψε για το χειρουργείο της Σελήνης»

«Αν τον πιστεύεις εσύ, τον πιστεύω κι εγώ, αλλά πρέπει να το ψάξουμε και λίγο. Για παν ενδεχόμενο»

«Θα το κάνουμε. Αλλά, για να μην μακρηγορούμε, το αποτέλεσμα ήταν ο Μάρκος να μείνει στο νοσοκομείο για αρκετές ημέρες με βαριά βρογχοπνευμονία, ενώ η Σελήνη νοσηλεύτηκε πολύ περισσότερο. Αυτή είχε αρκετά σπασμένα πλευρά και πολλαπλά τραύματα στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Χρειάστηκε επίσης να χειρουργηθεί για να διορθωθεί το σπασμένο της χέρι»

«Όλα βγάζουν νόημα τώρα. Το σημάδι στο μπράτσο της, ο πόνος στα πλευρά της όταν την αγγίζω λίγο πιο δυνατά, και τα περίεργα σημάδια στο εσωτερικό των μηρών της και μέσα στο ... ξέρεις»

«Δεν τη ρώτησες ποτέ;»

«Φυσικά, το έκανα, αλλά μου είπε ότι ήταν τραύματα απ' την παιδική της ηλικία»

«Ίσως ντρεπόταν»

«Εμένα; Θα μπορούσα να τη βοηθήσω να το ξεπεράσει»

«Κάντο τώρα. Σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ»

«Φυσικά και θα το κάνω, αλλά για περίμενε λίγο! Ο Μάρκος που κολλάει; Θέλω να πω, γιατί η Σελήνη πιστεύει ότι αυτός τα έκανε όλα;»

«Δεν θα το πιστέψεις. Όταν η Σελήνη συνήλθε μετά το χειρουργείο, δεν μπορούσε να θυμηθεί το συμβάν. Και έτσι, ο Πέτρος βρήκε την ευκαιρία και τα φόρτωσε όλα στον Μάρκο. Της είπε ότι αυτός τον χτύπησε και μετά τη βίασε και φυσικά αυτή τον πίστεψε»

«Και γιατί δεν τον κατήγγειλε στην αστυνομία;»

«Γιατί αυτός ο μπάσταρδος, με την υποστήριξη των γονιών της φυσικά, την έπεισε ότι έφταιγε εκείνη. Ότι εκείνη τον προκάλεσε με τα πρόστυχα ρούχα που φορούσε και τα λοιπά. Ξέρεις πως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις»

«Θα τον σκοτώσω τον πούστη! Θα του κόψω τ' αρχίδια και θα του τα χώσω τόσο βαθιά στο λαιμό που θα βήχει σπερματοζωάρια»

«Αυτό ακούγεται πολύ καλό, αλλά καλύτερα ν' αφήσουμε την τιμωρία του στην Σελήνη»

«Ναι, έχεις δίκιο. Εκείνη πρέπει να διαλέξει την τιμωρία»

«Θα βοηθήσουν και τα παιδιά, ο Μάρκος και η Τζένη»

«Φώναξε τους. Θέλω να μιλήσω με τον Μάρκο»

«Όχι τώρα. Είμαστε όλοι κουρασμένοι και αρκετά τσιτωμένοι. Θα μιλήσουμε το βράδυ. Εσύ τώρα πρέπει να πας και να πεις στην Σελήνη την αλήθεια. Μόνο εσύ μπορείς να την πείσεις»

«Ορέστη, φοβάμαι. Φοβάμαι ότι μπορεί να μην συνέλθει απ' αυτό. Ξέρεις τι μου είπε; Ότι τώρα που ξέρω δεν θα θέλω να την αγγίζω γιατί θα την σιχαίνομαι»

«Είναι λογικό. Οι περισσότερες γυναίκες αισθάνονται έτσι μετά από κάτι τόσο φρικτό. Αλλά η Σελήνη έχει όλα όσα χρειάζεται για να το ξεπεράσει. Χρειάζεται αγάπη, υποστήριξη και σένα. Μόνο εσύ μπορείς να γιατρέψεις την πληγή της»

«Αλλά όσο καιρό ήμασταν μαζί, δεν είχε ποτέ πρόβλημα. Δεν ανέφερε ποτέ τίποτα»

«Αν κρίνω απ' την αντίδραση της, αυτή είχε θάψει το όλο πράγμα βαθιά στο πίσω μέρος του μυαλού της και τώρα που είδε τον Μάρκο επανήλθαν στην επιφάνεια όλες οι καταπιεσμένες της αναμνήσεις»

«Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό τώρα που είναι τόσο ευάλωτη; Γαμώτο!»

«Τι εννοείς;»

«Αλλάζει, Ορέστη. Το μωρό μου μεταμορφώνεται σ' αυτό που είναι πραγματικά»

«Το έκανες τελικά, ε;»

«Ναι, αλλά φοβάμαι ότι αυτό θα την πάει πίσω. Θα την κάνει να κλειστεί πάλι και να γίνει το πρόβατο που την ανάγκαζαν να είναι»

«Ή θα ξυπνήσει τη λύκαινα μια ώρα αρχύτερα. Ποιος ξέρει; Μιλάμε για την Σελήνη, φίλε!»

«Πιστεύεις ότι αυτό μπορεί να μας βγει και σε καλό;»

«Λες ότι αυτή η γυναίκα έχει την ικανότητα να σε εκπλήσσει ξανά και ξανά. Γιατί να μην το κάνει και τώρα;»

«Ας το ελπίσουμε! Όλα εξαρτώνται απ' αυτήν τώρα»

Υπάρχει μία φράση που λέει "Αμαρτίαι Γονέων Παιδεύουσι Τέκνα" και στην περίπτωση της Σελήνης είναι αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Θα μπορούσε ο Πέτρος να την κοροϊδέψει έτσι αν οι γονείς της την είχαν μεγαλώσει διαφορετικά; Σίγουρα όχι. Και αν δούμε πιο προσεκτικά τη σημασία όλων αυτών των γεγονότων, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι φέρουν μερίδιο ευθύνης. Όλοι εκτός απ' τη Σελήνη. Αυτή είναι το μόνο θύμα.

Όμως ο Θεός δεν αφήνει ποτέ κανέναν αβοήθητο. Στέλνει πάντα ένα χέρι βοήθειας την πιο κατάλληλη στιγμή, και για την ηρωίδα μας, αυτή η βοήθεια δεν είναι άλλη απ' τον Άρη. Ας δούμε λοιπόν πώς αυτός θα μπορέσει να την βοηθήσει. Θα καταφέρει να επουλώσει την πληγή ή θα ανοίξει μία ακόμα μεγαλύτερη;

~ ΣΤΗΝ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ~

Ο Άρης μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα και βρίσκει τη Σελήνη στην ίδια ακριβώς θέση που την άφησε. Σταματάει για λίγο και την κοιτάζει. Κοιτάζει το σώμα της, που είναι χαλαρό, χωρίς την ένταση του φόβου και της ντροπής. Στη ζωή του, έχει κάνει πολλά άσχημα πράγματα. Έχει πει ψέματα, έχει εξαπατήσει, έχει απατήσει γυναίκες και έχει πληγώσει ανθρώπους. Ποτέ όμως δεν σκέφτηκε να κάνει κάτι τέτοιο.

Τώρα θα μου πείτε για τι πράγμα μιλάω, αφού αυτός είναι ένας σαδιστής κυρίαρχος που ο πόνος είναι στη φύση του. Αυτός χρησιμοποιεί μαστίγια και πολλά άλλα και προκαλεί πόνο για ευχαρίστηση. Το ίδιο δεν είναι; Όχι. Φυσικά και όχι. Άλλο το' να κι άλλο τ' άλλο. Κυρίαρχος και βιαστής. Υποτακτική και θύμα βιασμού. Το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο.

Μία υποτακτική το κάνει πρόθυμα, δίνεται πρόθυμα στον αφέντη της και λαμβάνει ευχαρίστηση και απόλαυση σαν ανταμοιβή. Η υποτακτική απολαμβάνει τον πόνο και τον μετατρέπει σε ηδονή. Ένα θύμα βιασμού όμως, όχι. Για το θύμα, ο πόνος είναι απλώς πόνος, τίποτα περισσότερο. Η ψυχή μιας υποτακτικής αγαλλιάζει, ενώ η ψυχή μιας βιασμένης γυναίκας πληγώνεται για πάντα. Και για να μιλήσουμε για τις διαφορές μεταξύ ενός κυρίαρχου και ενός βιαστή, ο κυρίαρχος, υποτάσσει το θύμα του, αλλά το κάνει με αγάπη και στόχος του είναι να της δώσει ευχαρίστηση. Ο βιαστής ... Τι άνθρωπος είσαι όταν δείχνεις τη δύναμή σου μ' αυτόν τον τρόπο; Όταν κρατάς στα χέρια σου ένα πλάσμα που εκλιπαρεί για βοήθεια και συνεχίζεις να το βασανίζεις, δεν είσαι άνθρωπος. Δεν είσαι καν ζώο. Είσαι ένα γαμημένο κτήνος που δεν σου αξίζει να ζεις. Τέλος πάντων! Ας επιστρέψουμε στον Άρη.

Είναι έξαλλος. Θέλει να βάλει κάτω τον Πέτρο και ... Όχι! Ο Ορέστης έχει δίκιο. Η τιμωρία του πρέπει να έρθει απ' την Σελήνη, αλλά για να το κάνει αυτή πρέπει να μάθει την αλήθεια. Όταν συμβεί αυτό, όλα τ' άλλα θα έρθουν πιο εύκολα. Έτσι λοιπόν, με αργά και προσεκτικά βήματα, πλησιάζει το κρεβάτι και ξαπλώνει δίπλα της. Τοποθετεί το χέρι του κάτω απ' το λαιμό της και εκείνη προσαρμόζει αμέσως ενστικτωδώς το σώμα της στο δικό του, όπως ακριβώς έκανε απ' την πρώτη φορά. Τα σώματά τους ταίριαξαν αμέσως, σαν να ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.

Ποτέ του δεν πίστεψε αυτό που λένε κάποιοι, το άλλο μου μισό, μέχρι που την συνάντησε. Τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν μισός άντρας όλα αυτά τα χρόνια και εκείνη ήρθε και γέμισε το κενό. Με το ελεύθερο χέρι του, της σπρώχνει τα μαλλιά στην άκρη, αποκαλύπτοντας το λαιμό της. Τα σημάδια του είναι ακόμα εκεί. Δύο πιπιλιές, λίγο πριν ξεθωριάσουν τελείως, σε μια πολύ απαλή απόχρωση του μωβ. Η ανάμνηση εκείνης της νύχτας έρχεται στο μυαλό του. Το βράδυ της επανένωσής τους μετά τον προσωρινό τους χωρισμό. Ο τρόπος που του έδωσε τον εαυτό της εκείνο το βράδυ. Ο τρόπος που τον δέχτηκε στο σώμα της. Τα χείλη του στο καυτό δέρμα της. Ο γλυκός πόνος της στύσης του που αρχίζει να σκληραίνει ανάμεσα στα πόδια του τον κάνει να βρίσει τον εαυτό του.

«Ηλίθιε μαλάκα, δεν είναι ώρα γι' αυτό. Συγκρατήσου!»

Άλλο ένα περίεργο πράγμα. Απ' την αρχή της σεξουαλικής του ζωής, όταν ήταν έφηβος, είχε πάντα τον απόλυτο έλεγχο της στύσης του. Όχι όμως μ' εκείνη. Μαζί της χάνεται ο έλεγχος και το σώμα του υπακούει στις εντολές της. Να το πάλι! Το γαργαλητό μέσα στο σλιπάκι του.

«Έλεος, Λύκε! Συμμαζέψου! Έχεις μια πολύ σημαντική αποστολή να φέρεις εις πέρας»

Παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες, ηρεμεί τον ανδρισμό του και σκύβει στ' αυτί της.

«Γατούλα ...; Ξύπνα, μωρό μου. Έχω κάτι πολύ σημαντικό να σου πω»

Το μυαλό του τρέχει μαραθώνιο. Πώς μπορείς να πεις σε μια γυναίκα ότι ο άντρας που νόμιζε ότι ήταν ο βιαστής της τόσα χρόνια δεν είναι τελικά ο πραγματικός βιαστής και ο ένοχος είναι ο πρώην αρραβωνιαστικός της; Αυτή γυρίζει μέσα στην αγκαλιά του και τρίβει το πρόσωπό της στο πουκάμισό του.

«Άρη μου, είσαι ακόμα εδώ»

«Πού αλλού μπορώ να είμαι αν όχι δίπλα σου;»

«Όσο πιο μακριά μου μπορείς»

«Γιατί να το κάνω αυτό;»

«Γιατί δεν είμαι τόσο αγνή όσο νόμιζες»

Αυτός κλείνει τα μάτια του και τσιμπάει τη κορυφή της μύτης του. Αποδεικνύεται ότι θα είναι πιο δύσκολο απ' όσο πίστευε.

«Γατούλα, σε παρακαλώ! Μη μου το κάνεις αυτό. Μη μου λες τέτοια πράγματα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγνό στον κόσμο από σένα»

«Όχι. Το λες απλά για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Κατά βάθος, ξέρεις ότι αυτό θα μας καταστρέψει. Αν όχι τώρα, πολύ σύντομα»

«Τίποτα δεν είναι ικανό να καταστρέψει αυτό που έχουμε. Είπες ότι δεν σε νοιάζει το παρελθόν μου. Γιατί λοιπόν να νοιάζει εμένα το δικό σου;»

«Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εσύ είχες πολλές γυναίκες. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σ' αυτό. Εγώ προκάλεσα έναν άντρα να με βιάσει. Είμαι βρώμικη»

Αυτός πραγματικά δεν μπορεί να πιστέψει στ' αυτιά του. Σηκώνεται απ' το κρεβάτι αρκετά απότομα και η φωνή του ανεβαίνει μερικές οκτάβες.

«Τι είναι αυτά που λες; Εγώ ήμουν ένας γαμημένος ζιγκολό και με δέχτηκες άνευ όρων. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι έχω πρόβλημα με κάτι για το οποίο εσύ δεν έφταιγες καθόλου; Είσαι το θύμα, Σελήνη, ενώ εγώ ήμουν ο θύτης. Δεν έχεις πρόβλημα με το παρελθόν μου, γιατί να το κάνω εγώ; Τελικά, απ' ότι φαίνεται, δεν μ' αγαπάς. Δεν μ' αγαπάς και αυτό με σκοτώνει»

Το ξέσπασμα του και κυρίως τα τελευταία του λόγια την αναστατώνουν. Την κάνουν να σκεφτεί πιο καθαρά. Αλλά εκείνος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Βλέποντας ότι τα λόγια του την αγγίζουν, αποφασίζει να το πάει ένα βήμα παραπέρα.

«Γιατί μου το κάνεις αυτό; Με φωνάζεις κοντά σου και όταν έρχομαι, με διώχνεις. Γιατί με τιμωρείς κρατώντας τον εαυτό σου μακριά μου; Γιατί;»

«Τον εαυτό μου προσπαθώ να τιμωρήσω, όχι εσένα»

Αυτή είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Αυτός δεν θέλει να της φωνάζει, αλλά δεν αντέχει άλλο. Όχι όταν την ακούει να μιλάει έτσι για τον εαυτό της. Αρπάζει το φωτιστικό απ' το κομοδίνο, το πετάει στον τοίχο και το σπάει σε μικρά κομμάτια. Οι φωνές του κάνουν τα τζάμια να τρέμουν.

«Αποτυγχάνεις, Σελήνη. Λες ότι δεν θέλεις να με τιμωρήσεις, ότι δεν θέλεις να πονάω, αλλά αυτό ακριβώς κάνεις αυτή τη στιγμή. Με σκοτώνεις. Το καταλαβαίνεις αυτό; Το καταλαβαίνεις, γαμώ τον διάολο μου;»

Αυτός είναι εκτός ελέγχου, αλλά δεν πρέπει να είναι. Πρέπει να ηρεμήσει. Αυτή πρέπει να μάθει την αλήθεια και οι φωνές δεν οδηγούν πουθενά. Έτσι, αυτός παίρνει μερικές ανάσες για να καλμάρει τα νεύρα του.

«Συγγνώμη! Δεν έπρεπε να σου φωνάξω έτσι. Λυπάμαι πολύ. Δώσε μου λίγα λεπτά να ηρεμήσω και θα μιλήσουμε. Υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθεις. Κάτι που θ' αλλάξει τα πάντα»

Αυτός παίρνει το δρόμο για το μπάνιο, αλλά εκείνη δεν τον αφήνει να φύγει.

«Έχεις δίκιο σε όλα. Μην απολογείσαι. Δεν φταις εσύ»

«Και ποιος φταίει; Εσύ;»

«Όχι. Έχεις δίκιο και σ' αυτό. Δεν φταίω ούτε εγώ. Φταίει ο τρόπος που μεγάλωσα. Όλη μου τη ζωή ήμουν ένα τίποτα και ξαφνικά, εσύ, ένας όμορφος θεός, ήρθες και μ' έβαλες σ' ένα ψηλό βάθρο, πάνω απ' όλους και απ' όλα»

«Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Το αξίζεις. Γιατί δεν με πιστεύεις;»

«Σε πιστεύω, αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι μην αλλάξεις γνώμη. Αν συμβεί αυτό, αν μ' αφήσεις να πέσω απ' αυτό το βάθρο, η πτώση θα με καταστρέψει, Άρη. Θα με σκοτώσει»

«Δεν θα σ' αφήσω ποτέ να πέσεις»

«Το ξέρω. Και γι' αυτό θα παλέψω. Θα παλέψω για ν' αλλάξω. Για σένα και για μένα»

«Το εννοείς αυτό;»

«Με όλη μου την καρδιά»

«Έλα εδώ»

Αυτή κατεβαίνει απ' το κρεβάτι και τρέχει κοντά του.

«Αγκάλιασε με»

Χωρίς δισταγμό, αυτή τυλίγει τα χέρια της γύρω απ' την μέση του και κρύβει το πρόσωπό της στο στήθος του. Αυτός βάζει τα χέρια του γύρω απ' τον κορμό της και την σφίγγει επάνω του.

«Άρη ...;»

«Σσσσ! Μην μιλάς. Απλά κράτα με σφιχτά»

Έτσι λειτουργεί το πράγμα. Μερικές φορές, δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω από μια αγκαλιά και όλα τα σπασμένα κομμάτια ενώνονται ξανά με μαγικό τρόπο! Αυτή είναι η μαγεία της αληθινής αγάπης!