Η άλλη φωνή
Ζω ένα όνειρο. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι είμαι ξαπλωμένη, μπρούμητα στο κρεβάτι κάποιου τυχαίου μοτέλ στη μέση του πουθενά, με έναν υπέροχο άντρα, που μόλις μου χάρισε έναν εντυπωσιακό αριθμό οργασμών, ξαπλωμένο επάνω μου, να αφήνει μικρά φιλιά στην πλάτη μου και να μυρίζει το άρωμα του κορμιού μου. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά και απολαμβάνω την αίσθηση των χειλιών του στο δέρμα μου.
Ο Άρης ξέρει πολύ καλά πώς να περιποιείται και να κακομαθαίνει μια γυναίκα. Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσες άλλες γυναίκες έχουν βρεθεί στη θέση μου. Χρειάζομαι μια ευκαιρία να τον ρωτήσω γι' αυτό. Στην πραγματικότητα, έχω πολλά να τον ρωτήσω. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτόν εκτός απ' το όνομά του και ότι η δουλειά του δεν είναι τίμια. Τι να εννοεί μ' αυτό;
Ο Άρης είναι σαν ήρωας από ένα μυθιστόρημα. Ο μυστηριώδης, όμορφος, εντυπωσιακός άντρας που έρχεται την κατάλληλη στιγμή και σώζει την κοπέλα από τον βρώμικο κακό που της έχουν επιλέξει οι γονείς της. Δεν τον ξέρω πολύ καλά, αλλά, αν έπρεπε να τον συγκρίνω με τον Πέτρο, θα ήταν σαν να συγκρίνω ένα καθαρό διαμάντι με μια πέτρα βγαλμένη από έναν βόθρο. Είμαι λίγο υπερβολική, ε; Όχι, δεν είμαι!
Η φωνή του με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
«Μια δεκάρα για τις σκέψεις σου»
«Το άτομο που σκέφτομαι δεν αξίζει ούτε μια δεκάρα»
«Άουτς, Γατούλα! Αξίζω λιγότερο από μια δεκάρα;»
«Δεν σκέφτομαι εσένα»
«Τι; Είσαι στο κρεβάτι μαζί μου και σκέφτεσαι άλλον άντρα; Αυτό πονάει περισσότερο. Μόλις πλήγωσες τον εγωισμό μου, Γατούλα»
«Θα το ξεπεράσεις»
«Πώς τολμάς; Τώρα θα σου δείξω εγώ!»
Με στριφογυρίζει σαν να μην έχω καθόλου βάρος και επιτίθεται κατευθείαν στον λαιμό μου, γρυλίζοντας. Τεντώνομαι προς τα πίσω, καλωσορίζοντας την επίθεση. Αλλά τότε, πριν προλάβω να τον απολαύσω λίγο ακόμα, το στομάχι μου αρχίζει να γουργουρίζει αρκετά δυνατά. Χαζό όργανο! Ο Άρης σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει με στενά μάτια.
«Τι συμβαίνει, Γατούλα; Πεινάς;»
«Για σένα; Ω, ναι! Λιμοκτονώ»
«Μιλάω σοβαρά»
«Εντάξει. Εντάξει. Όντως πεινάω. Είναι σχεδόν μεσημέρι και εμείς δεν φάγαμε ούτε πρωινό»
«Μεσημέρι; Τι στο διάολο;»
«Τι; Έχεις κάπου να πας;»
«Όχι. Απλώς δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα»
«Και είναι κακό αυτό;»
«Όχι, μωρό μου. Απλά, αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί με γυναίκα. Μ' έκανες να χάσω την αίσθηση του χρόνου, Γατούλα»
Αυτό είναι, Σελήνη. Τώρα είναι η ευκαιρία σου. Ρώτα τον.
«Μιας που το ανέφερες ... Για πόσες άλλες γυναίκες μιλάμε;»
Δυστυχώς όμως, ο Άρης δεν απαντά. Αντί για απάντηση, σηκώνεται και αρχίζει να ντύνεται. Κάθομαι στον πισινό μου και τραβάω τα πόδια μου κάτω από το πηγούνι μου.
«Δεν θα μου πεις;»
«Όχι»
«Μπορώ τουλάχιστον να ξέρω αν υπάρχει κάποια άλλη στη ζωή σου τώρα;»
«Αυτό πρέπει να το ξέρεις. Όχι, δεν υπάρχει καμιά. Τώρα κούνα τον κώλο σου και ντύσου. Μπορείς να συνεχίσεις την ανάκριση όσο τρώμε»
«Έτσι το βλέπεις; Σαν ανάκριση;»
Πλησιάζει το κρεβάτι και κάθεται στην άκρη. Χτυπάει το πόδι του και με καλεί να καθίσω στην αγκαλιά του. Εγώ παίρνω το σεντόνι για να σκεπαστώ, αλλά εκείνος δεν μ' αφήνει.
«Μην το κάνεις αυτό. Έλα όπως είσαι»
Αφήνω το σεντόνι στην άκρη και τρυπώνω στην αγκαλιά του. Τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου ενώ με το άλλο χαϊδεύει τα χείλη μου. Είμαι στα πρόθυρα να λιώσω στην αγκαλιά του.
«Συγγνώμη, Γατούλα. Αυτή ήταν μια ατυχής διατύπωση από μέρους μου. Έχεις κάθε δικαίωμα να ρωτάς, αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να σου πω ακόμα»
«Τι είδους πράγματα;»
«Πράγματα για μένα και τη δουλειά μου»
«Δεν καταλαβαίνω»
«Είσαι πολύ αθώα, ψυχή μου, και αυτό είναι που αγαπάω σε σένα. Σε χρειάζομαι, Γατούλα, όσο δεν φαντάζεσαι. Είσαι το μόνο πράγμα που θέλω γιατί είσαι το μόνο που χρειάζομαι»
Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που ακούω αυτή τη στιγμή. Θέλω να το πιστέψω, αλλά μου είναι δύσκολο. Πώς μπορώ να είμαι αυτό που χρειάζεται ένας άντρας σαν τον Άρη; Η ερώτηση είναι γραμμένη σε όλο μου το πρόσωπο και τον κοιτάζω με μάτια ορθάνοιχτα. Μου χαμογελάει και μου φιλάει τη μύτη.
«Γι' αυτό ακριβώς μιλάω»
«Άρη, εγώ ... Εγώ ...»
«Δεν πειράζει, Γατούλα. Ξέρω ότι είναι πολλά όλα αυτά, αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Έχεις όλο τον χρόνο που χρειάζεσαι για να τα επεξεργαστείς»
Ανοίγω το στόμα μου να πω κάτι, αλλά με σταματάει, αγγίζοντας τα δάχτυλά του στα χείλη μου.
«Όχι άλλη λέξη, Γατούλα. Εσύ απλά πάρε τον κώλο σου και φόρεσε μερικά ρούχα, γιατί αν συνεχίσεις να τρίβεσαι πάνω μου, θα ξεχάσω ότι πεινάς και ...»
«Και τι;»
«Μη με προκαλείς, Γατούλα»
«Γιατί, κύριε; Αυτό δεν πρέπει να κάνω; Αυτό δεν είναι καθήκον μου;»
«Το καθήκον σου;»
«Ναι, σαν καλή υποτακτική. Αυτή δεν είναι η σωστή λέξη, έτσι δεν είναι; Έχω διαβάσει σχετικά»
Τώρα είναι η σειρά του Άρη να με κοιτάξει αποσβολωμένος. Θεούλη μου! Είναι τόσο γλυκός!
«Τι; Γιατί με κοιτάζεις έτσι;»
«Είπα πριν ότι είσαι αθώα»
«Ναι»
«Ξέχνα το! Είσαι ο διάβολος!»
Σηκώνομαι όρθια γελώντας και ο Άρης με μιμείται με τον δικό του περίεργο τρόπο. Είναι καταπληκτικό, ξέρετε. Είναι απίστευτο πόσο εύκολο του είναι να με κάνει να γελάσω. Ποτέ δεν έχω γελάσει τόσο πολύ σε όλη μου τη ζωή όσο τις δύο μέρες που τον γνωρίζω.
~ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΟΥ ΜΟΤΕΛ ~
Καθόμαστε σε ένα τραπέζι με αρκετό φαγητό για να ταΐσει έναν ολόκληρο στρατό, ορεκτικά, σαλάτες, ψωμί, πατάτες τηγανιτές, διάφορες σάλτσες, και περιμένουμε το κυρίως πιάτο.
«Συγγνώμη, αλλά ποιος θα τα φάει όλα αυτά;»
«Εσύ κι εγώ, Γατούλα. Τι ερώτηση είναι αυτή;»
«Μια λογική ερώτηση. Είναι πάρα πολλά, Άρη. Εγώ δεν έχω συνηθίσει έτσι. Ο Πέτρος δεν με άφηνε ...»
Ο Άρης παίρνει μερικές πατάτες με το χέρι του, τις βουτάει στην κέτσαπ και τις χώνει στο στόμα μου.
«Μη μου μιλάς γι' αυτόν τον μαλάκα, εντάξει; Ξέχνα την παλιά σου ζωή, Γατούλα. Από σήμερα, ξεκινάς μία καινούργια ζωή μαζί μου και σου υπόσχομαι ότι δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με την προηγούμενη»
Μασάω τις πατάτες και καταπίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.
«Περίμενε! Περίμενε! Τι είναι αυτά που λες; Θέλεις να έρθω μαζί σου; Σαν τι;»
«Σαν το κορίτσι μου, φυσικά»
«Το κορίτσι σου ...; Ω, Θεέ μου!»
Το σώμα μου φλέγεται. Κρύος ιδρώτας τρέχει στο μέτωπό μου και το στόμα μου στεγνώνει. Τα μάγουλα μου παίρνουν ένα κατακόκκινο χρώμα.
«Τι συμβαίνει, Γατούλα; Είσαι κάπως κόκκινη»
«Χρειάζομαι νερό. Δώσε μου λίγο νερό»
«Ορίστε, πάρε»
Μου δίνει ένα ποτήρι και το αδειάζω μονορούφι.
«Κι άλλο. Δως μου κι άλλο»
Προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο του, ξαναγεμίζει το ποτήρι μου και το πίνω με τον ίδιο τρόπο.
«Αχ, ρε Άρη! Θα με πεθάνεις, γαμώτο μου!»
Δεν μπορεί να συγκρατηθεί άλλο και ξεσπάει σε γέλια. Τον αγριοκοιτάζω και γελάει ακόμα πιο δυνατά.
«Άρη, σταμάτα να γελάς, εντάξει; Αυτό είναι σοβαρό»
«Εντάξει. Εντάξει. Συγγνώμη! Πες μου»
«Εσύ πες μου! Είναι αλήθεια όλα αυτά, ή απλά ζω ένα όνειρο και όταν ξυπνήσω θα είμαι πάλι μόνη, ή ακόμα χειρότερα, θα επιστρέψω στην προηγούμενη μίζερη ζωή μου;»
Σηκώνει το χέρι του και μου χαϊδεύει το μάγουλο.
«Το νιώθεις αυτό;»
Κλείνω τα μάτια μου και γνέφω καταφατικά.
«Είναι αλήθεια, μωρό μου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις ναι και ό,τι έχω θα γίνει δικό σου».
«Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο εκτός από σένα»
«Εγώ περιλαμβάνομαι στην προσφορά»
«Τότε, ναι. Με όλη μου την καρδιά, ναι»
Το φιλί που σφραγίζει τη συμφωνία είναι απροσδόκητο και μου κόβει την ανάσα. Κάνει επίσης τους άλλους πελάτες να ψιθυρίζουν, αλλά δεν θα μπορούσα να νοιάζομαι λιγότερο αυτή τη στιγμή. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι ν' ανέβω πάνω του και ... Θεέ και Κύριε! Αυτός ο άντρας έχει την ικανότητα να με μετατρέπει σε ζώο και το χειρότερο είναι ότι το γουστάρω αφάνταστα. Έτσι λοιπόν, πηδάω πάνω του, αλλά τότε συμβαίνει κάτι περίεργο.
«Γατούλα, σταμάτα! Είμαστε σε δημόσιο χώρο. Δεν μπορούμε ...»
«Δεν με νοιάζει. Έλα, Άρη μου, σε παρακαλώ! Σε θέλω»
«Θα με πάρεις, Γατούλα, απλά όχι τώρα. Τώρα κάτσε φρόνιμα!»
Λέει τις τρεις τελευταίες λέξεις ψιθυριστά, μέσα από τα δόντια του, με διαφορετική φωνή. Η κανονική του φωνή είναι βαριά και μελωδική, σαν μουσική στα αυτιά μου, αλλά αυτή η άλλη φωνή είναι το κάτι άλλο. Είναι βαριά, αλλά και αυστηρή. Απαιτεί σεβασμό και κυρίως υποταγή. Αυτή η φωνή δεν μιλάει στην καρδιά μου, αλλά στο μυαλό μου, και μου είναι αδύνατο να την παρακούσω. Έτσι, κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου.
«Τι ήταν αυτό;»
«Ποιο;»
«Αυτή η φωνή. Είπες τις τελευταίες λέξεις με διαφορετική φωνή και δεν μπορούσα να μην υπακούσω. Πώς το έκανες αυτό;»
«Συγγνώμη. Δεν ήθελα να το χρησιμοποιήσω αυτό σε σένα, αλλά ...»
«Δεν ζήτησα απολογία, Άρη. Ζήτησα μια εξήγηση. Πώς το έκανες αυτό;»
Αυτός τρίβει το πρόσωπό του.
«Εντάξει, Γατούλα, κέρδισες. Θα σου πω, αλλά όχι εδώ. Μόλις φάμε και γυρίσουμε στο δωμάτιο, υπόσχομαι ότι θα σου πω όλα όσα πρέπει να ξέρεις»
«Ευχαριστώ»
«Μη μ' ευχαριστείς. Θα ζήσεις μαζί μου, έχεις δικαίωμα να ξέρεις»
~ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΡΙΑ ~
Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ο Άρης κάθεται στο περβάζι του παραθύρου. Εγώ του ζήτησα να το κάνει αυτό για να μείνει μακριά μου, για ευνόητους λόγους. Θέλω να είμαι συγκεντρωμένη για ν' ακούσω τι έχει να μου πει και το να τον έχω κοντά μου θα μου αποσπούσε την προσοχή.
«Λοιπόν ...; Είμαι όλη αυτιά»
«Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω»
«Από τα βασικά. Δεν ξέρω τίποτα για σένα εκτός απ' το μικρό σου όνομα»
«Εντάξει. Το επίθετό μου είναι Λυκουρόπουλος. Είμαι τριάντα πέντε χρονών και έχω μία αντιπροσωπεία της Yamaha στο Κερατσίνι. Είμαι επίσης ιδιοκτήτης ενός από τα μεγαλύτερα κλαμπ του Πειραιά, το Λημέρι. Μένω σε ένα ρετιρέ στην Καστέλα μαζί με τον καλύτερό μου φίλο, τον Ορέστη»
«Πες μου γι' αυτόν»
«Το πλήρες όνομά του είναι Ορέστης Ριζόπουλος και είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Έχει την ίδια ηλικία με μένα. Τον γνώρισα στο νηπιαγωγείο και γίναμε αμέσως κολλητοί. Επικοινωνούμε με έναν περίεργο τρόπο. Δεν χρειαζόμαστε λόγια. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι, αν δεν ήταν αυτός, δεν θα ήμουν εδώ αυτή τη στιγμή»
«Τι εννοείς;»
«Ο Ορέστης μετακόμισε μαζί μου όταν ήμασταν δεκαέξι, έξι μήνες μετά τον θάνατο των γονιών μου»
«Λυπάμαι γι' αυτό»
«Κι εγώ, αλλά δεν πειράζει. Τέλος πάντων! Όπως σου είπα, ο Ορέστης μετακόμισε μαζί μου για να με βοηθήσει να κόψω την πρέζα»
«Ήσουν εθισμένος;»
«Ναι. Μετά τον θάνατο των γονιών μου, πήρα την κάτω βόλτα. Κατηγορούσα τον Θεό και ήθελα να Τον εκδικηθώ. Έτσι, αποφάσισα να παραβώ όλες τις εντολές Του»
«Τα κατάφερες;»
«Σχεδόν. Μου έμειναν δύο. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για ευνόητους λόγους και ...»
«Και;»
«Ου Φονεύσεις. Προσπάθησα, αλλά δεν μπόρεσα»
«Το ήξερα»
«Μην βιάζεσαι να χαρείς, Γατούλα. Είπα ότι δεν μπόρεσα τότε, όχι ότι δεν τα κατάφερα αργότερα»
«Τι υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό;»
«Μπορεί να μην σκότωσα με τα χέρια μου, αλλά το έκανα με το στόμα μου. Διέταξα άλλους να το κάνουν και μάλιστα πολλές φορές»
«Ποιους;»
«Τους άντρες μου. Τα μέλη της συμμορίας μου»
«Είσαι αρχηγός συμμορίας;»
«Ναι. Αγγελικοί Δαίμονες. Η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή συμμορία του Πειραιά»
«Αυτό ομολογώ δεν το περίμενα»
«Έχεις τρομάξει ή ακόμα;»
«Όχι ακόμα. Πες μου κάτι. Οι άνθρωποι που σκότωσες, έστω και με το στόμα σου, ήταν καλοί άνθρωποι;»
«Όχι. Ήταν καθάρματα. Έμποροι ναρκωτικών, νταβατζήδες, δολοφόνοι»
«Τότε καλά έκανες. Συνέχισε»
Ο Άρης χαμογελάει και περνάει το χέρι του μέσα απ' τα μαλλιά του.
«Γιατί χαμογελάς;»
«Επειδή έκανα λάθος και χαίρομαι γι' αυτό»
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή, όσο περισσότερο σε γνωρίζω, τόσο περισσότερο με εκπλήσσεις»
Σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μου.
«Έη! Τι κάνεις; Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα»
«Ω, ναι, τελειώσαμε»
«Μα δεν μου είπες σχεδόν τίποτα»
«Θα σου πω τα υπόλοιπα αργότερα. Αυτή τη στιγμή, έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου»
«Τι;»
«Να παίξω λίγο με την μικρή μου γατούλα»
«Σοβαρά;»
«Σοβαρότατα!»
«Συγγνώμη, αλλά θα πρέπει να μ' αναγκάσεις»
«Σου άρεσε, έτσι δεν είναι;»
«Ναι, μου άρεσε πολύ. Έλα, Αφέντη, σε παρακαλώ! Κάντο ξανά!»
Έρχεται και στέκεται στα πόδια του κρεβατιού. Περνάει το πουλόβερ του πάνω από το κεφάλι του και με κοιτάζει πονηρά. Τα υπέροχα μπλε μάτια του με κοιτούν από ψηλά. Μερικές περίεργες σκιές του δωματίου παίζουν στο όμορφο πρόσωπό του και στο τέλεια σμιλεμένο στήθος του. Το υπέροχο πράγμα μέσα στο σλιπ του αρχίζει να μεγαλώνει επικίνδυνα.
«Έλα κοντά μου, Γατούλα»
Ορίστε πάλι! Το ίδιο συναίσθημα. Το ίδιο μυρμήγκιασμα. Ίδια παρόρμηση να κάνω ακριβώς αυτό που λέει. Ίδια ανάγκη να υπακούσω την εντολή του. Πώς στο διάολο το κάνει; Πώς ελέγχει το μυαλό μου; Ξέρεις κάτι; Χέστηκα! Θα ρωτήσω αργότερα. Αυτή τη στιγμή, έχω δουλειά να κάνω! Σέρνω το σώμα μου κοντά του.
«Γονάτισε και βγάλε το σουτιέν σου»
Δεν φωνάζει. Δεν τεντώνει τους μύες του. Δεν προσπαθεί να μου επιβληθεί. Απλώς διατάζει και περιμένει. Περιμένει να υπακούσω. Δεν ανησυχεί καθόλου. Ξέρει ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, και έτσι, απλώς περιμένει.
Εκτελώ τις εντολές του κατά γράμμα. Όταν μένω χωρίς σουτιέν, τεντώνει τα χέρια του και με χουφτώνει. Τα ζεστά του χέρια θωπεύουν τα βυζιά μου, στέλνοντας ένα ρίγος στη σπονδυλική μου στήλη. Η αναπνοή μου γίνεται βαριά και το στόμα μου στεγνώνει.
«Σ' αρέσει αυτό, Γατούλα;»
«Ναι»
«Ναι τι;»
«Ναι, Αφέντη»
Μου σφίγγει τα βυζιά τόσο όσο για να πονέσω λίγο και να κλαψουρίσω, αλλά όχι επειδή υποφέρω. Κλαψουρίζω γιατί θέλω κι άλλο και το ξέρει.
«Σ' αρέσει ο πόνος, έτσι δεν είναι;»
«Μόνο όταν μου το προκαλείς εσύ»
«Με τρελαίνεις, γαμώτο! Το σώμα σου είναι τόσο τέλειο. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλω να σου κάνω, αλλά ...»
«Αλλά τι;»
«Δεν μπορώ να συγκρατηθώ ... Δεν έχω την υπομονή ... Γαμώτο!»
Σκύβει μπροστά, με αρπάζει απ' τα μαλλιά και μου τραβάει πίσω το κεφάλι. Σκύβει περισσότερο και πιέζει τη μύτη του πάνω στη δική μου.
«Αλλά, ότι και να μου συμβαίνει, εσύ δεν χρειάζεται να ανησυχείς, Γατούλα. Θα σου δώσω αυτό που θέλεις, ό,τι κι αν γίνει»
«Δεν αμφέβαλα ποτέ, Αφέντη»
Με τον φόβο ότι θα γίνω γραφική ή ακόμα και βαρετή, θα μιλήσω ξανά για την απαράμιλλη ομορφιά του Άρη. Αλλά, δεν μιλάω για τη φυσική ομορφιά του, το εκπληκτικό του πρόσωπο ή το αγαλματένιο του κορμί. Τώρα μιλάω για την ομορφιά, την ευκινησία και τη χάρη των κινήσεών του. Αυτός κινείται σαν ζώο, και μάλιστα, ένα συγκεκριμένο μαγευτικό ζώο. Αυτός κινείται σαν ...
Δεν έχω χρόνο να τελειώσω τη σκέψη μου γιατί ο Άρης αφήνει τα μαλλιά μου και βγάζει το σλιπ του. Το πανέμορφο και τόσο απίθανα μεγάλο καβλί του πάλλεται μπροστά στα μάτια μου, τραβώντας όλη μου την προσοχή. Ναι. Ναι. Είμαι τόσο αδύναμη! Και εσείς θα ήσασταν, αν βρισκόσασταν στη θέση μου. Πιστέψτε με!
Από εκείνη τη στιγμή, όλα όσα νιώθω, όλα μου τα συναισθήματα μετατρέπονται σε απόλαυση. Αφήνομαι στα χέρια του για να με χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Γίνομαι εργαλείο για την ευχαρίστησή του και το απολαμβάνω ακόμα περισσότερο. Με πιάνει απ' τον λαιμό με τα δυο του χέρια.
«Θέλω να γαμήσω τα τέλεια βυζιά σου. Πίεσε τα»
Κάνω ακριβώς ότι λέει, δεν έχω κι άλλη επιλογή, και αυτός μπαίνει ανάμεσα στα βυζιά μου. Αρχίζει να κινείται πάνω κάτω. Το σκληρό καβλί του τρίβεται πάνω στο ευαίσθητο δέρμα μου καθώς τα χείλη του με φιλάνε, τα δόντια του δαγκώνουν τα χείλη μου και οι αντίχειρές του ασκούν πίεση στο λαιμό μου.
Το καβλί του στάζει προσπερματικά υγρά καθώς γλιστράει ανάμεσα στα βυζιά μου, αλλά βαθιά μέσα μου δεν νομίζω ότι αυτό είναι που προκαλεί τον οργασμό μου. Είναι τα βογκητά. Τα δικά του βογκητά. Το να ακούς έναν άντρα να βογκάει έτσι εξαιτίας σου είναι ο πιο ερωτικός ήχος από όλους, η μεγαλύτερη ηδονή. Νιώθω το εσώρουχό μου να βρέχεται και ο Άρης κάνει αυτό που κάνει συνήθως, μυρίζει τον αέρα.
«Τι έχουμε εδώ; Κάποια μόλις έχυσε;»
«Πώς ... Πως το κατάλαβες;»
«Το μύρισα, Γατούλα»
«Το μύρισες ...;»
«Όχι τώρα!»
«Συγγνώμη!»
«Δεν πειράζει, Γατούλα μου. Θα μάθεις. Δεν ξέρεις ακόμα τους κανόνες, οπότε θα σε πάω χαλαρά όσο είμαστε εδώ. Αλλά όταν πάμε σπίτι ...»
«Τι θα γίνει εκεί;»
«Θα σου δείξω έναν εντελώς νέο κόσμο. Τον δικό μου κόσμο»
«Μπορούμε να διακτινιστούμε εκεί τώρα;»
Ο Άρης ξεσπάει σε γέλια, ρίχνοντας το κεφάλι του πίσω, και εγώ λιώνω, όπως κάνω κάθε φορά.
«Τι θα κάνω μαζί σου, γαμώτο; Έλα εδώ»
Ξαπλώνει και με παίρνει μαζί του.
«Ανέβα πάνω μου»
Κάθομαι πάνω του και απορροφάω αργά όλο του το μήκος.
«Αυτό είναι, μωρό μου. Τώρα πέσε μπροστά»
Αφήνω τον εαυτό μου να πέσει προς τα μπρος και αυτός χουφτώνει τον κώλο μου.
«Δεν χρησιμοποιείς την άλλη φωνή»
«Πρέπει;»
«Όχι τώρα»
«Φίλησέ με»
«Δεν χρειάζεται να μου το πεις δύο φορές»
Δεν ξέρω πολύ καλά τη διαφορά μεταξύ του σεξ και του έρωτα. Δεν είχα κάνει τίποτα από τα δύο πριν γνωρίσω τον Άρη, αλλά είμαι σίγουρη ότι μου κάνει έρωτα αυτή τη στιγμή, απλά λίγο πιο άγρια, όπως ακριβώς πρέπει. Έτσι λοιπόν, καθώς σκύβω μπροστά για να τον φιλήσω, αυτός αρχίζει να κινείται μέσα μου, μαλάζοντας τον κώλο μου σαν να πλάθει πηλό.
«Γαμώτο, Γατούλα μου! Δεν σε χορταίνω!»
Ένα βαθύ μουγκρητό ξεφεύγει από το στόμα μου. Ένα μουγκρητό μαζί με τ' όνομά του.
«Άρη ...»
«Πες το ξανά. Τ' όνομά μου. Ακούγεται τόσο ωραίο απ' τα χείλη σου»
«Άρη ... Άρη ... Άρη ...»
~ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~
Το ζευγάρι είναι αγκαλιά στο κρεβάτι. Ο Άρης μπορεί να μην μοιάζει, αλλά είναι αγκαλίτσας. Τυχερή Σελήνη! Αυτός είναι ξαπλωμένος ανάσκελα και εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της στο στήθος του. Το χέρι του αγκαλιάζει το σώμα της και τα δάχτυλα του χαϊδεύουν το στήθος της, ενώ εκείνη χαϊδεύει την γάμπα του με το πόδι της ανάμεσα στα δικά του.
«Άρη ...;»
«Μμμμ ...;»
«Να σου κάνω μια ερώτηση;»
«Φυσικά»
«Έχεις αγαπήσει ποτέ κάποια γυναίκα;»
«Όχι»
«Αυτό ήταν γρήγορο»
«Αυτό συμβαίνει όταν λες αλήθεια, Γατούλα. Απαντάς γρήγορα γιατί δεν χρειάζεται να σκεφτείς»
«Νομίζεις ότι μπορείς να αγαπήσεις εμένα κάποια μέρα;»
«Δεν ξέρω αν είμαι ικανός γι' αυτό»
«Τι σε κάνει να το λες αυτό;»
«Έχετε διαβάσει το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι;»
«Ναι»
«Είμαι σαν αυτόν, τον Ντόριαν. Όμορφος εξωτερικά, αλλά σάπιος εσωτερικά. Η ζωή μου ήταν ... Έχω εμπειρίες ... Έχω κάνει πράγματα που ούτε καν μπορείς να φανταστείς. Έχω χάσει την ψυχή μου, Γατούλα, και μαζί της την ικανότητα να νιώθω όμορφα συναισθήματα όπως η αγάπη»
«Με όλο τον σεβασμό, Αφέντη, αλλά λες μαλακίες!»
«Έη!»
«Αυτό που σου λέω εγώ! Γαμημένες μαλακίες! Ουγκ!»
Η Σελήνη σηκώνεται απ' το κρεβάτι.
«Πού πας τώρα;»
«Στο μπάνιο. Με εκνεύρισες και τώρα θέλω να κατουρήσω»
Ο Άρης ξεσπάει σε γέλια και η Σελήνη πηγαίνει στο μπάνιο γρυλίζοντας. Όταν μένει μόνος, αρπάζει το κινητό του και πατάει το νούμερο ένα στην ταχεία κλήση. Δύο χτύπους αργότερα, η φωνή του Ορέστη ακούγεται χαρούμενη απ' την άλλη άκρη της γραμμής.
«Κοίτα ποιος αποφάσισε να τηλεφωνήσει μετά από τρεις μέρες»
«Γάμησέ σε, ρε μαλάκα. Ξέρεις ότι ποτέ δεν τηλεφωνάω όταν δουλεύω»
«Εσύ δεν δουλεύεις, φίλε μου! Εσύ απλά γαμάς!»
«Θα μ' ακούσεις ή θα συνεχίσεις να μου την λες;»
«Θα συνεχίσω να σου την λέω, αλλά εσύ πες μου έτσι κι αλλιώς. Τι τρέχει;»
«Νομίζω ότι τα έχω κάνει σκατά»
«Τι εννοείς;»
«Δεν μπορώ να ολοκληρώσω τη δουλειά»
«Σε δυσκολεύει η γκόμενα;»
«Όχι»
«Τότε τι;»
«Δεν θέλω να την ολοκληρώσω»
«Περίμενε! Περίμενε! Ο μόνος λόγος γι' αυτό είναι ... Θεά του Φεγγαριού! Είναι αυτό που νομίζω;»
«Δεν ξέρω. Νομίζω πως είναι. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι»
«Ουάου!»
«Μόνο αυτό έχεις να πεις;»
«Δεν ξέρω τι άλλο να πω»
«Τι θα κάνω, Ορέστη;»
«Το κορίτσι τι λέει;»
«Έχει ήδη συμφωνήσει να έρθει μαζί μου»
«Που; Εδώ; Στο σπίτι;»
«Ναι»
«Ανάθεμα σε! Είναι σοβαρά τα πράγματα, ε; Ο λύκος ερωτεύτηκε το πρόβατο»
«Με κοροϊδεύεις;»
«Όχι, Αρούλη. Εγώ χαίρομαι για σένα και ανυπομονώ να τη γνωρίσω. Πως την λένε;»
«Δεν θα το πιστέψεις, αλλά την λένε Σελήνη»
«Αν άκουγες τον εαυτό σου τώρα»
«Ορίστε;»
«Ο τρόπος που προφέρεις τ' όνομά της. Δεν περίμενα ποτέ να σ' ακούσω να μιλάς έτσι για μια γυναίκα. Είναι κάπως αστείο»
«Εσύ μπορεί να γελάς, αλλά εγώ φοβάμαι»
«Τι φοβάσαι;»
«Αυτό που θα συμβεί όταν η Σελήνη μάθει για ... ξέρεις!»
«Για την συμφωνία, ε;»
«Ναι»
«Αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα για να το συζητήσουμε τηλεφωνικά. Έλα πίσω και θα βρούμε την λύση μαζί»
«Ευχαριστώ, Βήτα»
«Παρακαλώ, Άλφα. Γι' αυτό είμαι εδώ. Παρεμπιπτόντως, πού είναι τώρα το κορίτσι μας;»
«Κάνει μπάνιο. Ακούω το νερό που τρέχει»
«Και γιατί μου μιλάς ακόμα; Πήγαινε εκεί και ... ξέρεις! Εκτός κι αν δεν μπορείς!»
«Πήγαινε να γαμηθείς, κουτάβι»
«Κι εγώ σ' αγαπάω, Λύκε, και περιμένω τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες»
«Θα σε δω αύριο, διεστραμμένε»
«Θα σας περιμένω και τους δύο. Γεια!»
«Γεια!»
Μετά από ένα ακόμα τηλεφώνημα στον υπαρχηγό του για να τσεκάρει αν όλα είναι εντάξει, ο Άρης πηγαίνει να βρει τη Σελήνη στο μπάνιο. Αυτή έχει τελειώσει το ντους της και στέκεται μπροστά στον καθρέφτη χτενίζοντας τα μαλλιά της. Αυτός περπατάει πίσω της και της αγκαλιάζει τη μέση. Αυτή του χαμογελάει μέσα απ' τον καθρέφτη.
«Αυτό το χαμόγελο σημαίνει ότι δεν είσαι πια θυμωμένη μαζί μου ή κάνω λάθος;»
«Κάνεις λάθος. Είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου»
«Τι μπορώ να κάνω για να εξιλεωθώ;»
«Υποσχέσου μου ότι θα προσπαθήσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Δεν μ' αρέσει όταν μιλάς άσχημα για σένα»
«Θα βάλω τα δυνατά μου, Γατούλα»
«Και ποιος ξέρει; Αν το κάνεις αυτό, ίσως μια μέρα μπορέσεις να μ' αγαπήσεις κι εμένα»
«Το θέλεις πολύ αυτό, έτσι δεν είναι;»
«Περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο»
«Και αν αυτό πάρει πολύ χρόνο;»
«Δεν με νοιάζει. Είμαι πρόθυμη να περιμένω όσο χρειαστεί»
«Είσαι καταπληκτική, το ξέρεις;»
«Δεν το ήξερα. Εσύ μου το έδειξες»
Η Σελήνη αφήνει την βούρτσα της στο μάρμαρο του νιπτήρα και πιάνει τα χέρια του Άρη. Τα τοποθετεί στο γυμνό της στήθος. Εκείνος τα πιέζει και αρχίζει να της φιλάει το λαιμό.
«Άρη, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη»
«Αυτή τη στιγμή, μπορείς να μου ζητήσεις οτιδήποτε, Γατούλα»
«Θα με βοηθήσεις να εκδικηθώ τους γονείς μου και τον Πέτρο;»
«Πες τη λέξη και θα πεθάνουν στα επόμενα δέκα λεπτά»
«Όχι. Όχι. Δεν θέλω να πεθάνουν. Θέλω να υποφέρουν»
Ο Άρης την κοιτάζει μέσα απ' τον καθρέφτη.
«Τι έχεις στο μυαλό σου, Γατούλα;»
«Κάτι έχω, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να στο πω. Γάμησέ με τώρα και θα το συζητήσουμε αργότερα»
«Άνοιξε τα πόδια σου»
«Μάλιστα, Αφέντη»
Αυτή ανοίγει τα πόδια της και εκείνος μπαίνει μέσα της με ένα άγριο γρύλισμα. Ακουμπά τις παλάμες της στο μάρμαρο του νεροχύτη και κάνει καμάρα την πλάτη της. Της κρατάει σφιχτά το λαιμό, τραβώντας το κεφάλι της προς τα πίσω και φιλώντας το μέτωπό της. Και οι δύο βογκάνε και αναπνέουν βαριά.
«Πιο δυνατά, Αφέντη»
«Ναι, μωρό μου. Πιο δυνατά. Ναι!»
Μετά απ' αυτό, αυτοί επεκτείνονται και σε άλλα μέρη του δωματίου. Βέβαια, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές σε ένα τόσο μικρό χώρο, αλλά αν είσαι δημιουργικός, βρίσκεις μια λύση.
~ ΑΡΓΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ~
Αυτοί είναι ξανά ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, με την διαφορά ότι τώρα είναι και οι δύο εξαντλημένοι, αλλά και πλήρως ικανοποιημένοι. Είναι γυρισμένοι στο πλάι, στη στάση κουτάλι. Η Σελήνη είναι πίσω απ' τον Άρη και παίζει με τον αφαλό του με το ένα της χέρι, ενώ εκείνος δαγκώνει παιχνιδιάρικα το άλλο της χέρι.
«Γατούλα, πεινάω, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ αυτή τη στιγμή. Είμαι εξαντλημένος»
«Κι εγώ το ίδιο»
«Ποιο απ' τα δύο; Πεινασμένη ή εξαντλημένη;»
«Και τα δύο»
«Υπέροχα! Θα πεθάνουμε από την πείνα και την εξάντληση σ' αυτό το κρεβάτι»
Η Σελήνη ξεσπάει σε γέλια.
«Δεν νομίζεις ότι αυτό είναι λίγο υπερβολικό;»
«Το μόνο που νομίζω τώρα είναι ότι πεινάω. Πιάσε το τηλέφωνο. Θα παραγγείλω στην υπηρεσία δωματίου»
«Και ποιος θα πάει στην πόρτα να τα παραλάβει;»
«Εσύ»
«Αυτό δεν είναι δίκαιο»
«Το ξέρω, αλλά εσύ θα το κάνεις για μένα»
«Παίζεις βρώμικα, αλλά δεν πειράζει. Θα πάρω το αίμα μου πίσω σύντομα»
«Ανυπομονώ, Γατούλα μου!»
Λίγο αργότερα κάθονται και οι δύο οκλαδόν στο κρεβάτι, έχοντας διάφορα φαγητά ανάμεσά τους. Μπέργκερ, τηγανιτές πατάτες, σαλάτα του σεφ, έξτρα φέτες τραγανού τηγανητού μπέικον. Αυτοί τρώνε και παράλληλα τσακώνονται για κάτι.
«Έη! Αυτές είναι οι πατάτες μου! Βάλτες πίσω»
«Όχι. Θα τις φάω όλες, γιατί εσύ έφαγες όλο το μπέικον, αχόρταγη Γατούλα»
«Και εσύ έφαγες όλο το αυγό απ' τη σαλάτα»
«Ναι, αλλά ...»
«Ξέρεις κάτι; Σταματάω. Μπορείς να τα φας όλα»
«Ευχαριστώ, Γατούλα»
«Μχμμμ ...»
Η Σελήνη γυρίζει τα μάτια της και ο Άρης γελάει.
«Αναρωτιέμαι πώς και δεν παχαίνεις. Τρως σαν λύκος»
Εκείνη τη στιγμή, ο Άρης σταματάει να γελάει απότομα. Αυτός πετάει το μισοφαγωμένο μπέργκερ στο κουτί του και σηκώνεται απ' το κρεβάτι. Κοιτάζει τη Σελήνη με μια λυπημένη έκφραση ανάμεικτη με φόβο.
«Μην το ξαναπείς αυτό. Μη με λες έτσι. Όχι εσύ!»
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro