Ερμής και Νικόλας
~ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 21 ΜΑΪΟΥ 2010 ~
~ ΙΑΤΡΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ ~
Οι δύο έγκυες, η Μαίρη και η Σελήνη, και φυσικά οι άντρες τους, περιμένουν στην αίθουσα αναμονής για τον υπέρηχο. Για τη Μαίρη και τον Τζάκο, είναι το πρώτο από τότε που ανακάλυψαν ότι περιμένουν παιδί και είναι ενθουσιασμένοι που θ' ακούσουν τον χτύπο της καρδιάς του μωρού τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τους περιμένει μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Η βοηθός του γιατρού φωνάζει την Σελήνη κι εκείνη, μαζί με τον Άρη, μπαίνει στο ιατρείο. Ο γιατρός σηκώνεται και της φιλάει το χέρι.
«Γλυκιά μου Σελήνη, όσο πας και ομορφαίνεις. Πως αισθάνεσαι;»
«Πεινάω, γιατρέ»
Ο γιατρός γελάει.
«Αυτό είναι λογικό και απολύτως αναμενόμενο»
Ο Άρης γυρίζει τα μάτια του.
«Με συγχωρείς, γιατρέ, αλλά είναι λογικό να τρώει σάντουιτς με φέτα, μαρμελάδα ροδάκινο και ντομάτα;»
«Όλα μαζί; Μπλιαχ! Αυτό είναι λίγο αηδιαστικό»
«Πολύ, όχι λίγο»
«Ναι, αλλά και λογικό»
Η Σελήνη κοιτάζει τον Άρη, νιώθοντας δικαιωμένη.
«Ακούς; Σταμάτα να γκρινιάζεις»
«Μχμμμ ...»
Ο γιατρός κλείνει το μάτι στην Σελήνη και απευθύνεται στον Άρη.
«Κοίτα, Άρη. Ο συνδυασμός πολλών διαφορετικών γεύσεων είναι απόλυτα φυσιολογικός κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και βασίζεται ξεκάθαρα στην όρεξη κάθε γυναίκας. Οπότε, ό,τι κι αν δεις από δω και πέρα, μην εκπλαγείς. Απλά κάνε υπομονή»
«Ο Θεός να με βοηθήσει, δηλαδή!»
Σειρά της Σελήνης να γυρίζει τα μάτια της.
«Drama King!»
Ο γιατρός καγχάζει.
«Όπως ο κουνιάδος του. Αυτοί οι δύο τα πάνε πολύ καλά, έτσι δεν είναι;»
Η Σελήνη αναστενάζει.
«Κι ακόμα περισσότερο, θα έλεγα»
«Ήμουν σίγουρος. Τέλος πάντων! Άντε, πάμε μέσα να δούμε το μωρό σας»
Μετά τον υπέρηχο, το ζευγάρι κάθεται στις καρέκλες μπροστά στο γραφείο, και ο γιατρός πίσω απ' αυτό.
«Λοιπόν ... Όλα είναι καλά. Είσαι στην δέκατη έκτη εβδομάδα και το μωράκι μεγαλώνει φυσιολογικά»
«Πότε θα μάθουμε το φύλο;»
«Σε περίπου τέσσερις εβδομάδες, θα μπορούμε να δούμε καθαρά τα γεννητικά όργανα, αν και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι πρόκειται για αγόρι»
Αυτοί κοιτάζονται μεταξύ τους, με την χαρά γραμμένη σ' όλο τους το πρόσωπο.
«Τ' άκουσες αυτό, Άρη μου; Έχουμε ένα αγοράκι. Ο πατέρας μου είχε δίκιο τελικά»
«Ναι, ψυχή μου. Είχε δίκιο. Ο μικρός μας Ερμής είναι καθ' οδόν»
Αυτή γυρίζει ξανά στον γιατρό.
«Γιατρέ, πότε γεννάω;»
«Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, περί τα τέλη Οκτωβρίου, βία αρχές Νοεμβρίου. Θα δούμε»
«Αυτό το ανατομικό πρόβλημα που είδατε την προηγούμενη φορά, τι ακριβώς είναι τελικά;»
«Δεν είναι κάτι σοβαρό και συμβαίνει σε πολλές γυναίκες. Το ηβικό οστό της πυέλου είναι πολύ στενό και το μωρό δεν θα μπορέσει να περάσει απ' το κανάλι γέννησης»
«Και τι κάνουμε;»
«Καισαρική τομή. Φυσικά, θα εξαντλήσω όλες τις επιλογές, αλλά κατά ενενήντα πέντε τις εκατό δεν θα αποφύγουμε το χειρουργείο»
Όταν ο Άρης ακούει τη λέξη χειρουργείο πιάνει το χέρι της Σελήνης με αγωνία.
«Είναι πιθανό να υπάρξουν επιπλοκές;»
«Όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις έχουν αυτό το ρίσκο, αλλά θα κάνω ό,τι περνά απ' το χέρι μου για να το αποτρέψω. Δεν θέλω να ανησυχείτε για τίποτα. Απολαύστε τη γλυκιά προσμονή και όταν έρθει η ώρα, αφήστε εμένα να φροντίσω τα υπόλοιπα»
Η Σελήνη ξεφυσάει με ανακούφιση.
«Η Μαίρη λέει ότι κάνεις θαύματα. Αν σ' εμπιστεύεται εκείνη, το ίδιο κάνω κι εγώ»
«Σ' ευχαριστώ, Σελήνη μου. Δεν θα σ' απογοητεύσω»
Ο Άρης όμως ανησυχεί ακόμα.
«Εγώ θα μπορέσω να είμαι μαζί της;»
«Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, ναι, αλλά στο χειρουργείο, φοβάμαι πως όχι. Θα περιμένεις έξω, κι εγώ θα φέρω το μωρό σου στον κόσμο σώο και αβλαβές, φροντίζοντας παράλληλα να μην υποφέρει καθόλου η γυναίκα σου»
«Δεν μ' αρέσει και πολύ να είμαι μακριά της, αλλά αν έτσι πρέπει ...»
«Μην ανησυχείς, βρε Άρη. Αυτό δεν θα διαρκέσει περισσότερο από μισή ώρα. Ρώτα τον Τζάκο. Το έχει ήδη περάσει δύο φορές»
Η Σελήνη χαχανίζει.
«Και θα το ξαναπεράσει ακόμα μια»
Ο γιατρός στενεύει τα μάτια του.
«Τι υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό;»
Ο Άρης χαμογελάει.
«Δεν έχεις τσεκάρει ακόμα τα υπόλοιπα ραντεβού σου, έτσι δεν είναι, γιατρέ;»
Ο γιατρός ελέγχει το πρόγραμμα του και το πρόσωπο του παίρνει μια εκνευρισμένη έκφραση, κάνοντας τους άλλους να γελάσουν.
«Δεν το πιστεύω! Κι άλλη εγκυμοσύνη; Άλλοι εννέα μήνες με τον Τζάκο ν' αναπνέει στον σβέρκο μου; Αυτό ήταν! Θα ζητήσω πρόωρη συνταξιοδότηση»
Η Σελήνη και ο Άρης επιστρέφουν στην αίθουσα αναμονής και η βοηθός συνοδεύει τους άλλους στο ιατρείο. Ο Τζάκος χαμογελάει πλατιά.
«Γεια σου, Αριστείδη! Σου έλειψα;»
Ο γιατρός τον αγριοκοιτάζει πριν χαμογελάσει στην Μαίρη.
«Εσύ; Όχι, καθόλου. Αλλά η γλυκιά σου γυναικούλα, πολύ»
«Μην μισείς τον άντρα μου, γιατρέ»
«Κράτα τον μακριά μου και βλέπουμε. Τέλος πάντων! Έδωσα όρκο στον Ιπποκράτη και πρέπει να τον τιμήσω. Τι μπορώ να κάνω για σας;»
Ο Τζάκος χαμογελάει ακόμα περισσότερο, φωτίζοντας τον χώρο.
«Κάναμε ένα τεστ εγκυμοσύνης και ήταν θετικό. Είμαστε έγκυος!»
Ο γιατρός κλαψουρίζει.
«Πάλι; Έλα τώρα! Πόσα είναι μέχρι στιγμής;»
Η Μαίρη χαϊδεύει την κοιλιά της.
«Αυτό είναι το τέταρτο»
«Και ελπίζω να είναι το τελευταίο, σωστά;»
Ο Τζάκος σηκώνει τους ώμους.
«Αυτό θα το δούμε»
«Έη! Μη με προκαλείς, γιατί στ' ορκίζομαι, θα σε ναρκώσω με το ζόρι και θα σε στειρώσω»
«Κι εγώ σ' αγαπάω, γιατρέ»
«Μχμμμ ... Για να δούμε τι έχουμε εδώ»
Κατά την διάρκεια του υπερήχου, ενώ όλα πήγαιναν καλά, ξαφνικά, ο γιατρός παίρνει μια περίεργη έκφραση.
«Για μισό λεπτό! Κάτι δεν πάει καλά εδώ»
Η Μαίρη αρπάζει τον Τζάκο απ' το χέρι.
«Ωχ, όχι! Το μωρό μου!»
«Όχι, όχι, μην πανικοβάλλεσαι. Δεν εννοώ κάτι κακό. Το μωρό είναι καλά»
Ο Τζάκος ηρεμεί κατά το ήμισυ.
«Τότε τι συμβαίνει; Μη μου πεις ότι συμβαίνει κάτι με τη Μαίρη μου;»
«Δώστε μου ένα λεπτό. Πρέπει να κάνω κάποιες μετρήσεις»
Αυτό το λεπτό, μέχρι να τελειώσει ο γιατρός με τις μετρήσεις, είναι το μεγαλύτερο και πιο αργό λεπτό για τον Τζάκο και τη Μαίρη, που κοιτάζονται έντρομοι.
«Μαίρη, πότε ακριβώς σταμάτησες το χάπι;»
«Την μέρα που τραυματίστηκε η Σελήνη, στις 12 Απριλίου»
«Και σήμερα είναι 21 Μαΐου. Έτσι, θα έπρεπε να είσαι το πολύ τεσσάρων ή πέντε εβδομάδων, υποθέτοντας ότι το μωρό συνελήφθη αμέσως μετά»
«Ε, λοιπόν;»
Ο Τζάκος ξεφυσάει.
«Έλα, ρε Αριστείδη, μη μας βασανίζεις άλλο»
«Το μωρό είναι πολύ μεγάλο. Οι μετρήσεις δείχνουν ότι είσαι τουλάχιστον δεκαέξι εβδομάδων»
«Πώς είναι δυνατόν;»
«Το χάπι δεν είναι εκατό τις εκατό ασφαλές;»
«Αν το παίρνεις σωστά, είναι ενενήντα εννέα τις εκατό ασφαλές, ναι. Αλλά υπάρχει πάντα μια πιθανότητα. Πες μου κάτι. Είναι πιθανό να ξέχασες καμιά φορά να πάρεις το χάπι;»
«Εεεε ... Δεν μπορώ να θυμηθώ»
Αυτή κοιτάζει τον Τζάκο.
«Το παίρνεις κάθε πρωί όταν ξυπνάς, εκτός από ... Θυμάσαι στις αρχές Φεβρουαρίου όταν ο Αλέκος έπαθε κολικό νεφρού και ήμασταν στο νοσοκομείο όλη τη νύχτα;»
«Ναι»
«Όταν γυρίσαμε σπίτι, το πήρες;»
Αυτή σκέφτεται για λίγο.
«Ω, Θεέ μου! Όχι, δεν το πήρα. Ήμουν πολύ κουρασμένη κι έπεσα στο κρεβάτι. Πήρα το επόμενο την επόμενη μέρα»
Ο γιατρός αναστενάζει.
«Και φαντάζομαι ότι δεν πήρατε άλλες προφυλάξεις για τις επόμενες επτά ημέρες, σωστά;»
Ο Τζάκος χαμογελάει αμήχανα.
«Εεεε ... Ναι. Δεν σκεφτήκαμε ...»
Ο γιατρός κουνάει το κεφάλι του.
«Αυτό είναι! Τότε έγινε»
«Μα είχα κανονικά περίοδο»
«Λόγω του χαπιού»
Ο Τζάκος καλύπτει το στόμα του.
«Αποκλείεται! Το όνειρο της Σελήνης. Ήσουν έγκυος πριν καν αποφασίσουμε να κάνουμε άλλο μωρό. Κι ο πατέρας μου μας προειδοποίησε. Γαμώτο! Πώς μου διέφυγε;»
Ο γιατρός καγχάζει.
«Συγκλονιστικό!»
Η Μαίρη είναι πολύ χαρούμενη.
«Αυτό σημαίνει ότι είμαι στην ίδια βδομάδα με τη Σελήνη;»
«Δεν είναι μόνο αυτό. Με βάση τους υπολογισμούς μου, και τα δύο μωρά συνελήφθησαν την ίδια μέρα»
Ο Τζάκος ξύνει το κεφάλι του.
«Μα η κοιλιά της αδερφής μου είναι μεγαλύτερη»
Ο γιατρός τον αγριοκοιτάζει.
«Πλάκα μου κάνεις τώρα; Δεν ξέρεις ότι η κοιλιά της Μαίρης αρχίζει να φαίνεται μετά τον πέμπτο μήνα;»
«Ουάου! Γιατρέ, με τρομοκρατείς. Μην φωνάζεις έτσι»
«Εσύ μ' αναγκάζεις. Κάθε φορά το μυαλό σου σταματάει να λειτουργεί. Συγκεντρώσου!»
Ο Τζάκος συνοφρυώνεται κι η Μαίρη γελάει.
«Πες μου τώρα, γιατρέ. Κι άλλη καισαρική;»
«Ναι, χρυσό μου. Είχες δύο μέχρι τώρα. Δεν ρισκάρω με φυσιολογικό τοκετό»
«Μπορούμε να το κάνουμε την ίδια μέρα με τη Σελήνη;»
«Εάν τα μωρά σας δεν θελήσουν να βγουν νωρίτερα, γιατί όχι;»
~ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ~ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ ~
~ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΖΑΚΟΥ & ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ~
Οι άλλοι είναι σκορπισμένοι τριγύρω στο σαλόνι και κοιτάζουν την Σελήνη και τη Μαίρη, που κάθονται στον καναπέ ανάμεσα στον Άρη και στον Τζάκο, και τρώνε τηγανητό κοτόπουλο με γιαούρτι και πορτοκάλι. Κάποια στιγμή, η Σελήνη ξινίζει λίγο το πρόσωπο της.
«Το πορτοκάλι είναι λίγο ξινό. Χρειάζομαι κάτι γλυκό»
Η Μαίρη γλύφει το γιαούρτι απ' τα δάχτυλα της.
«Μία φράουλα ή ένα σύκο θα ήταν τέλεια, αλλά δυστυχώς, δεν είναι ακόμα η εποχή τους. Ας δοκιμάσουμε λίγη σαντιγί. Τι λες;»
Ο Στέφανος και ο Ιάσονας, που γράφουν μια εργασία του σχολείου ξαπλωμένοι στο πάτωμα, κοιτάζουν ο ένας τον άλλον με αηδία.
«Έλεος, ρε Μαμά! Λυπήσου μας!»
«Ουφ! Ανακατεύτηκα!»
Ο Τζάκος καγχάζει.
«Μην το κουράζεται, αγόρια. Δεν υπάρχει σωτηρία. Όταν ήταν έγκυος σε σένα, Τίγρη, έτρωγε τηγανιτές πατάτες με λιωμένη σοκολάτα»
Ο Ιάσονας τρέμει εξαιτίας μιας ανατριχίλας, ενώ ο Στέφανος βάζει το χέρι του στο στόμα του.
«Εντάξει. Σταμάτα! Θα ξεράσω!»
Η Σελήνη συνοφρυώνεται.
«Αυτό το παιδί είναι υπερβολικό μερικές φορές»
Η Μαίρη κουνάει το κεφάλι.
«Σε ποιον έμοιασε άραγε;»
Όλοι κοιτάζουν τον Τζάκο, ο οποίος κάνει τον ανήξερο.
«Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάτε»
Ο Οδυσσέας αφήνει το ποτήρι με τον Freddo του στο τραπεζάκι.
«Αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τι είδους σπέρμα έχεις, ρε Διεστραμμένε, που μπόρεσε να νικήσει ακόμα και το χάπι;»
Ο Τζάκος σηκώνει τους ώμους.
«Προφανώς, το σούπερ σπέρμα. Κανένα ωάριο δεν μπορεί ν' αντισταθεί στους κολυμβητές μου»
Ο Οδυσσέας γυρίζει τα μάτια του.
«Τι κόπανος, Θεέ μου!»
«Εσύ το είπες, Αγαπούλη μου, όχι εγώ»
Η Θαλασσινή εκφράζει τον ενθουσιασμό της.
«Θα σταματήσετε τις βλακείες; Αυτό που συμβαίνει είναι φοβερό. Δύο μωρά την ίδια μέρα»
Ο Οδυσσέας κάνει κοροϊδευτικές γκριμάτσες.
«Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από σένα, γυναίκα με τον φωτοτυπικό κόλπο»
Όλοι γελούν. Μετά, ο Άρης βουτάει το δάχτυλο του στην μπύρα του και βρέχει λίγο τα χείλη της Σελήνης.
«Ωραία όλα αυτά, αλλά τι θα γίνει με το παιδικό δωμάτιο;»
Ο Τζάκος τσιμπάει μερικούς ξηρούς καρπούς.
«Τα είπαμε αυτά. Θα βάλουμε τα μωρά στο παλιό δωμάτιο του Στέφανου. Είναι αρκετά μεγάλο. Χωράει άνετα δύο κούνιες»
Ο Άρης συμφωνεί.
«Εντάξει αυτό, αλλά μέχρι πότε; Πρέπει να επιταχύνουμε λίγο όλο θέμα με τα σπίτια»
Ο Ορέστης έχει τη λύση.
«Από εμάς εξαρτάται. Ο Μάρκος έχει έτοιμα τα σχέδια και μας περιμένει για να συζητήσουμε τυχόν αλλαγές»
Ο Οδυσσέας κοιτάζει τη Σελήνη.
«Και τι θα γίνει τελικά με τον γάμο, Καρπουζάκι;»
«Αυτό που είπαμε. Θα γίνει τον ερχόμενο Ιούνιο»
Του Άρη δεν του αρέσει καθόλου αυτό.
«Σ' ένα χρόνο από τώρα; Γιατί τόσο αργά, ρε μωρό μου;»
«Για δύο λόγους»
«Μπορώ να τους μάθω ή νομίζεις ότι δεν είναι απαραίτητο;»
«Φυσικά και μπορείς να τους μάθεις»
«Κάτι είναι κι αυτό. Για προχώρα!»
«Πρώτον, το μωρό θα είναι αρκετά μεγάλο για να μείνει εδώ χωρίς εμάς»
«Νόμιζα ότι θα τον παίρναμε μαζί μας»
«Όσο κι αν μισώ που θα τον αφήσω πίσω, όχι, δεν θα το κάνουμε. Είναι το ταξίδι του μέλιτος μας και σε θέλω ολόκληρο για τον εαυτό μου. Έχεις κάποια αντίρρηση;»
«Ποιος είμαι εγώ για να έχω αντίρρηση;»
«Μπράβο τ' αγόρι μου! Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι μου υποσχέθηκες ότι θα με πας στην Σαντορίνη. Το ξέχασες;»
«Όχι, αλλά τι σχέση έχει αυτό;»
«Όλοι γνωρίζουμε ότι τα νησιά μας είναι όμορφα οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, αλλά οι πανέμορφες παραλίες με τα κρυστάλλινα νερά απολαμβάνονται καλύτερα το καλοκαίρι, έτσι δεν είναι;»
«Τα έχεις σκεφτεί όλα, ε;»
«Μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια»
«Ό,τι πεις, μωρό μου, αρκεί να βλέπω αυτό το χαμόγελο στο προσωπάκι σου»
«Σ' αγαπάω, Λύκε μου»
«Κι εγώ σ' αγαπάω, Γατούλα μου»
*~*~*~*
~ ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ~
Όπως ήταν αναμενόμενο, κανένα απ' τα δύο μωρά δεν αποφάσισε να βγει νωρίτερα στον κόσμο, οπότε η γέννηση τους έχει προγραμματιστεί για την ίδια μέρα. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που δύο μέλη της οικογένειας έχουν γενέθλια την ίδια μέρα, βλέπε τον Τζάκο και τον Στέφανο.
Και οι δύο μαμάδες έχουν φουσκώσει σαν αξιαγάπητα μπαλονάκια και είναι απολύτως έτοιμες και ανυπόμονες να φέρουν τα μωρά τους στον κόσμο. Όσο για τους μπαμπάδες, αυτοί πετάνε στα σύννεφα, περιμένοντας ανυπόμονα ν' αγκαλιάσουν τους γιους τους. Ναι. Ναι. Και τα δύο μωρά είναι αγόρια, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Στέφανος Ηλιόπουλος ο Πρεσβύτερος στο όνειρο της Σελήνης.
Όπως ήδη γνωρίζετε, ο Άρης και η Σελήνη αποφάσισαν απ' την αρχή το όνομα του μωρού. Ερμής, το όνομα του πατέρα του Άρη. Ο Τζάκος και η Μαίρη το συζήτησαν κι αποφάσισαν να δώσουν στο μωρό το όνομα Νικόλαος, προς τιμήν του πατέρα της Μαίρης.
~ ΠΕΜΠΤΗ, 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010 ~
~ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ ~
~ ΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ~ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΖΑΚΟΥ & ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ~
~ ΑΡΓΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ~
Οι δύο μαμάδες είναι στο παιδικό δωμάτιο, που είναι έτοιμο να υποδεχθεί τα νέα μέλη της οικογένειας. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι μπλε, που θεωρείται το χρώμα της αρμονίας, της γαλήνης, της εμπιστοσύνης, της ελευθερίας, της ειλικρίνειας, και σχετίζεται επίσης με την θάλασσα και τον ουρανό, ιδιότητα που προσφέρει χαλαρότητα και ηρεμία.
Τα έπιπλα, η διπλή κούνια, οι δύο συρταριέρες με τα μωρουδιακά, οι αλλαξιέρες, οι κουνιστές πολυθρόνες, ακόμα και το χαλί και οι κουρτίνες, είναι όλα λευκά, το χρώμα της αρμονίας, αφού αποτελείται απ' όλα τα χρώματα της ίριδας. Πρόκειται επίσης για το χρώμα της αθωότητας, της αγνότητας, της απλότητας, της τελειότητας, της αλήθειας και της τιμιότητας. Ευνοεί τη συμβίωση και την αγάπη, ενώ είναι μία καλή επιλογή για νέα ξεκινήματα.
Τέλος, επάνω απ' την κούνια, η Μαίρη ζωγράφισε με καλλιγραφικά γράμματα τα ονόματα των αγοριών μπλεγμένα μεταξύ τους. Για κάποιον λόγο, που ούτε αυτή καταλαβαίνει καλά-καλά, επέλεξε για τα γράμματα το χρυσό χρώμα, το χρώμα της δόξας, που συμβολίζει τον πλούτο, την κατανόηση, τον ήλιο και την ζέστη.
Η Σελήνη κοιτάζει τριγύρω απόλυτα ευχαριστημένη.
«Είναι υπέροχο, ε;»
Η Μαίρη συμφωνεί.
«Ναι, είναι»
«Και η ιδέα του Οδυσσέα για τη διπλή κούνια ήταν ιδιοφυής»
«Μόνο τέτοιες ιδέες έχει αυτός»
Η Σελήνη παίρνει στα χέρια της ένα λευκό λούτρινο αρκουδάκι και το αγκαλιάζει.
«Φοβάσαι για αύριο;»
«Όχι. Εσύ;»
«Λίγο. Δεν έχω κάνει ποτέ ξανά χειρουργική επέμβαση»
«Και τότε με το χέρι σου;»
«Δεν θυμάμαι τίποτα γι' αυτό»
«Καλύτερα έτσι. Τέλος πάντων! Μην ανησυχείς για αύριο. Ο γιατρός μας είναι ο καλύτερος. Τέτοια ώρα αύριο, εσύ κι εγώ θα κρατάμε τα μωρά μας στην αγκαλιά μας»
«Ξέρεις κάτι; Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Όλους αυτούς τους μήνες τον νιώθω μέσα μου να κινείται και να κλωτσάει και ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει»
«Έτσι ακριβώς ένιωθα με τον Στέφανο μου. Ακόμα κι όταν τον κράτησα στην αγκαλιά μου, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα δημιουργήσει ένα τόσο υπέροχο πλάσμα»
«Ενώ με τα κορίτσια;»
«Μ' αυτές ήταν διαφορετικά. Ήμουν πιο συνειδητοποιημένη. Και ειδικά, όταν είδα το σημάδι τους, το δικό μου σημάδι στο σώμα τους, ένιωσα τεράστια περηφάνια. Μπορεί ο Στέφανος να είναι το κληροδότημα του Τζάκου, αλλά τα κορίτσια είναι δικά μου. Το δικό μου αποτύπωμα στον κόσμο»
«Φανταζόσουν ποτέ ότι θα έκανες τέσσερα παιδιά;»
«Πριν απ' τον Τζάκο μου, όχι, ποτέ. Εκείνος μ' έκανε να θέλω να κάνω οικογένεια. Εσύ;»
«Το ίδιο. Δεν ήθελα να κάνω παιδιά με τον μαλακοπίτουρα. Δεν ήθελα να διαιωνίσω τον κακό του σπόρο, αλλά με τον Άρη μου, απ' την πρώτη στιγμή που τον είδα ήξερα ότι ήθελα να φέρω τα παιδιά του στον κόσμο. Όπως είπα κάποτε στον αδερφό μου, αυτός είναι ο Τζάκος στην Μαίρη μου»
Η Μαίρη, κρατώντας την κοιλιά της, ξεσπάει σε γέλια.
«Ο Τζάκος στη Μαίρη σου, ε; Από που προέκυψε αυτό;»
Η Σελήνη σηκώνει τους ώμους.
«Η αγάπη σας είναι επική. Ο Πρίγκιπας και το Αγγελούδι του. Οι επόμενες γενιές θα μιλούν για σας τους δύο στον αιώνα τον άπαντα»
«Είναι αρκετά ακραίο, αλλά μ' αρέσει»
Αυτές γελούν κι εκείνη τη στιγμή, οι άντρες μπαίνουν στο δωμάτιο. Ο Τζάκος πλησιάζει την Μαίρη.
«Εδώ είστε, κορίτσια μου; Σας ψάχναμε»
«Γιατί;»
Ο Άρης βάζει το χέρι του στον σβέρκο της Σελήνης, κάτω απ' τα μαλλιά της.
«Το δείπνο είναι έτοιμο»
«Τόσο νωρίς;»
Ο Τζάκος χαμογελάει.
«Πρέπει να είστε νηστικές τουλάχιστον δώδεκα ώρες πριν την επέμβαση»
Ο Άρης σιγοντάρει.
«Και επίσης, καλό θα είναι να κοιμηθείτε νωρίς. Πρέπει να είμαστε στο μαιευτήριο στις έξι το πρωί»
Η Μαίρη τρίβει την μέση της.
«Τι θα γίνει με τα παιδιά;»
Ο Τζάκος σπεύδει να της δώσει ένα χεράκι.
«Ο Στέφανος, ο Ιάσονας, η Αναΐς και η Πανδώρα θα έρθουν μαζί μας»
Η Σελήνη κουνάει κυκλικά το κεφάλι της.
«Και τα υπόλοιπα; Τα δίδυμα και η Εύα;»
Ο Άρης εντείνει το μασάζ στον σβέρκο της.
«Ο Μικρούλης θα έρθει για να τους προσέχει. Είναι ακόμα πολύ μικρά για να μπουν στο μαιευτήριο»
Ο Τζάκος δίνει ένα φιλί στην Μαίρη.
«Τα έχουμε κανονίσει όλα εμείς. Εσείς δεν χρειάζεται ν' ανησυχείτε για τίποτα άλλο εκτός απ' τον εαυτό σας»
Ο Άρης χαϊδεύει την κοιλιά της Σελήνης.
«Και τ' αγόρια μας, φυσικά»
Τότε, η Σελήνη απευθύνεται στην Μαίρη και ρίχνει μια βόμβα.
«Μαίρη, μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου απόψε;»
Ο Άρης γουρλώνει τα μάτια.
«Τι; Γιατί;»
Η Μαίρη παίρνει το χέρι της Σελήνης.
«Το ίδιο ήθελα να σου ζητήσω κι εγώ»
Ο Τζάκος σηκώνει τα φρύδια του εντελώς απορημένος.
«Αλήθεια τώρα;»
Οι δύο γυναίκες μιλούν με μια φωνή.
«Ναι»
Ο Άρης κοιτάζει μία τον Τζάκο και μετά γυρίζει στην Σελήνη.
«Μπορούμε τουλάχιστον να μάθουμε το γιατί;»
«Είναι απλό, Άρη μου. Ο γιατρός είπε καμία επαφή για σήμερα»
«Ναι, το ξέρω. Και λοιπόν;»
Αυτή που απαντάει είναι η Μαίρη.
«Λοιπόν, εμείς δεν μπορούμε να είμαστε στο ίδιο κρεβάτι μαζί σας χωρίς να κάνουμε τίποτα»
Η Σελήνη συμφωνεί.
«Ακριβώς. Είστε και οι δύο πολύ ακαταμάχητοι γι' αυτό. Θα είναι μαρτύριο για μας»
Ο Τζάκος περνάει το χέρι του μέσα απ' τα μαλλιά του.
«Πλάκα κάνετε τώρα, έτσι;»
Η Μαίρη του χαμογελάει.
«Όχι. Θυμήσου, Πρίγκιπα. Τι κάναμε τις δύο τελευταίες φορές; Πώς κοιμηθήκαμε το προηγούμενο βράδυ;»
«Πήραμε μαζί μας τον Στέφανο»
«Γιατί νομίζεις ότι έβαλα το παιδί ανάμεσα μας;»
«Απίστευτο! Ούτε που μου πέρασε απ' το μυαλό κάτι τέτοιο. Νόμιζα ότι ήσουν απλώς συναισθηματική με τη γέννα»
Ο Άρης καγχάζει.
«Απ' ότι φαίνεται, φιλαράκο, θα περάσουμε τη νύχτα μαζί στο ίδιο κρεβάτι»
Ο Τζάκος στενεύει τα μάτια του.
«Ναι, αλλά αν αγγίξεις τον κώλο μου, θα κλωτσήσω τον δικό σου»
Ο Άρης γέρνει το κεφάλι του πίσω και κοιτάζει τον πισινό του Τζάκου.
«Δεν μπορώ να το υποσχεθώ αυτό»
Ο Τζάκος καλύπτει τον κώλο του με τα χέρια του.
«Έη! Αυτό είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα σ' εμένα και τον Οδυσσέα. Όχι μεταξύ μας, ρε φίλε»
Ο Άρης γελάει.
«Μόλις πήρες μια μικρή γεύση απ' το δικό σου φάρμακο. Πως σου φάνηκε;»
Ο Τζάκος γρυλίζει.
«Πικρό»
Όλοι γελούν. Μετά, η Σελήνη λέει κάτι.
«Μιας που τον ανέφερες. Το ξέρετε ότι ο Οδυσσέας θα φρικάρει όταν μάθει ότι θα κοιμηθείτε μαζί, έτσι;»
Ο Άρης κουνάει το κεφάλι του.
«Γι' αυτό ίσως πρέπει να το κρατήσουμε μυστικό»
Ο Τζάκος συμφωνεί.
«Συμφωνώ και επαυξάνω»
Όλοι κοιτάζουν την Μαίρη.
«Τι με κοιτάτε; Φυσικά και συμφωνώ»
Αυτοί γελούν ξανά, αγνοώντας πόσο δύσκολο είναι να κρύψεις οτιδήποτε από κάποιον σαν τον Οδυσσέα.
~ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ~ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010 ~
~ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΤΟΥ ΤΖΑΚΟΥ & ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ~
... που απόψε το βράδυ θα μπορούσαμε να την πούμε και ...
~ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΤΟΥ ΤΖΑΚΟΥ & ΤΟΥ ΑΡΗ ~
Όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τόσο σημαντικό, ο Οδυσσέας εισβάλει στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει, αλλά αυτό που βλέπει δεν είναι ακριβώς αυτό που περίμενε να δει. Είναι κάτι άλλο. Κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ, πολύ ενδιαφέρον. Οι δύο άντρες, ο Άρης και ο Τζάκος, φορώντας μονάχα τα σλιπάκια τους, κοιμούνται μακάρια στο ίδιο κρεβάτι, στην στάση κουτάλι, με τον Τζάκο ν' αγκαλιάζει τον Άρη.
Φυσικά, η σκέψη ότι κάτι σεξουαλικό συμβαίνει μεταξύ τους δεν περνάει καν απ' το μυαλό του, αλλά αυτός ξέρει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι μια καλή ευκαιρία για λίγα πειράγματα. Ή πολλά πειράγματα, γιατί όχι; Έτσι, χωρίς να χάσει χρόνο, αυτός βγάζει το τηλέφωνο του και τραβάει μια φωτογραφία. Το φλας ξυπνάει τους δύο άντρες, οι οποίοι ανοίγουν τα μάτια τους και προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει.
«Τι στο διάολο;»
«Τι ήταν αυτή η λάμψη;»
«Δεν ξέρω»
Τότε, ο Άρης συνειδητοποιεί πώς ακριβώς κοιμούνται.
«Μχμμμ ... Τζάκο;»
«Τι;»
«Μ' αγκαλιάζεις»
«Και λοιπόν;»
«Τι και λοιπόν, ρε; Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!»
«Σιγά, ρε φίλε. Ποιο είναι το πρόβλημά σου; Ούτε καν στον ακούμπησα. Ηρέμησε»
«Έχεις ιδέα τι λες αυτή τη στιγμή;»
«Δεν φταίω εγώ, εντάξει; Κοιμόμουν. Πώς μπορώ να ελέγξω τα χέρια μου στον ύπνο μου;»
«Δόξα τω Θεό που δεν είναι εδώ ο Οδυσσέας. Μόνο αυτό!»
Καημένε μου Άρη. Πρέπει να προσέχεις τι λες. Εκείνη τη στιγμή, ο Οδυσσέας καθαρίζει το λαιμό του και ανακοινώνει την παρουσία του. Οι δύο άνδρες γυρίζουν το κεφάλι τους κι εκείνος τους χαμογελάει.
«Καλημέρα, Ηλιαχτίδες μου!»
Ο Άρης χτυπάει το μέτωπο του.
«Όχι, ρε πούστη! Γιατί δεν δάγκωνα τη γλώσσα μου;»
Ο Τζάκος γρυλίζει.
«Τι στο διάολο κάνεις εδώ, ρε ενοχλητικό μαλάκα;»
Μ' ένα διαβολικό χαμόγελο στα χείλη, ο Οδυσσέας κουνάει το τηλέφωνο του.
«Μόλις έκανα και τους δυο σας σκύλες μου. Από δω και πέρα, θα κάνετε και οι δύο αυτό που λέω»
«Αλήθεια;»
«Και γιατί θα το κάνουμε αυτό;»
Ο Οδυσσέας τους δείχνει την φωτογραφία.
«Γιατί δεν θέλετε αυτό να διαρρεύσει στα μίντια»
Μόλις βλέπουν την φωτογραφία, ο Άρης καλύπτει τα μάτια του με το χέρι του, ενώ ο Τζάκος σηκώνεται απ' το κρεβάτι και περπατάει προς τον Οδυσσέα, με όχι και τόσο καλές προθέσεις.
«Αυτό ήταν, ρε καριόλη! Δεν πρόκειται να ξεφύγεις αυτή τη φορά. Θα σε σκοτώσω!»
Αυτός αρχίζει να τον κυνηγάει μέσα στο δωμάτιο.
«Όχι! Μην τολμήσεις να μ' αγγίξεις!»
«Άρης, θα μου δώσεις ένα χεράκι;»
«Ευχαρίστως!»
Ο Άρης σηκώνεται, και αφού, μαζί με τον Τζάκο, περικυκλώνουν τον Οδυσσέα, τον πιάνουν, αλλά ο καυγάς κάνει τους τρεις τους να πέσουν στο κρεβάτι. Ο Τζάκος αρπάζει το πουκάμισο του Οδυσσέα και τον ταρακουνάει.
«Δώσε μου το γαμοτηλέφωνο!»
«Μόνο πάνω απ' το πτώμα μου, ρε!»
«Ότι πεις!»
Ο Τζάκος καβαλάει τα πόδια του Οδυσσέα.
«Άρη, τα χέρια του»
Ο Άρης πιάνει τα χέρια του Οδυσσέα και τα κρατάει σφιχτά.
«Τον έχω. Ψάξε τις τσέπες του»
Ο Οδυσσέας δείχνει τα δόντια του.
«Αφήστε με, ρε μαλάκες! Μη μ' αγγίζετε!»
Εκείνη τη στιγμή, η Μαίρη και η Σελήνη μπαίνουν στο δωμάτιο. Αυτές χασμουριούνται, αλλά κόβονται στην μέση όταν βλέπουν τον Άρη να κρατάει ακίνητο τον Οδυσσέα ενώ ο Τζάκος έχει χωμένα τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του.
«Έη! Τι κάνετε εκεί;»
«Πρέπει να ντρέπεστε για τον εαυτό σας!»
Ο Άρης και ο Τζάκος παγώνουν και τις κοιτάζουν αμήχανοι, ενώ ο Οδυσσέας γυρίζει τα μάτια του.
«Αγγελούδι μου, εμείς δεν ...»
«Γατούλα, δεν είναι ...»
Αυτοί μιλούν μαζί.
«Δεν είναι αυτό που νομίζεις!»
Ο Οδυσσέας τους σπρώχνει.
«Μην ψαρώνεται, ηλίθιοι!»
Τότε, οι γυναίκες σταυρώνουν τα χέρια στο στήθος και μιλούν με μια φωνή.
«Πώς τολμάτε να διασκεδάζετε χωρίς εμάς;»
Οι δύο άντρες γελούν ανακουφισμένοι και ο Οδυσσέας σηκώνεται απ' το κρεβάτι.
«Σας το είπα, ηλίθιοι!»
Η Σελήνη πλησιάζει τον Άρη.
«Εντάξει. Σοβαρά τώρα. Τι σας έκανε ο Οδυσσέας και τον κακομεταχειρίζεστε έτσι;»
Αυτός που απαντάει είναι ο Τζάκος.
«Αυτό το κάθαρμα εισέβαλε εδώ και μας έβγαλε φωτογραφία ενώ κοιμόμασταν»
Ο Οδυσσέας παρεμβαίνει.
«Αγκαλιά, στη στάση κουτάλι. Κορίτσια, δείτε το!»
Αυτός δείχνει την φωτογραφία στις γυναίκες.
«Ω, Θεέ μου! Είναι πολύ καυτό»
«Πρέπει να το ξανακάνετε, αλλά με εμάς ενδιάμεσα»
Ο Οδυσσέας χαμογελάει αυτάρεσκα στους άντρες.
«Ορίστε, ρε καθίκια! Οι γυναίκες σας δεν έχουν πρόβλημα. Εσείς γιατί λυσσάξατε;»
Ο Άρης γρυλίζει.
«Επειδή μας εκβιάζεις, ρε μαλάκα!»
Η Μαίρη κοιτάζει τον Οδυσσέα.
«Για ποιο πράγμα μιλάει ο Άρης, Οδυσσέα;»
«Δεν έχω ιδέα, Μπισκοτάκι»
Ο Τζάκος είναι έξαλλος.
«Τι; Γαμημένε ψεύτη!»
Ο Οδυσσέας παριστάνει τον θιγμένο.
«Εγώ; Ντροπή σου! Εγώ δεν λέω ποτέ ψέματα!»
Ο Άρης μουγκρίζει.
«Ναι, καλά!»
Η Σελήνη χτυπάει τα χέρια της.
«Τέλος πάντων! Δεν είναι σημαντικό αυτή τη στιγμή. Εμείς πρέπει να ετοιμαστούμε»
Η Μαίρη σιγοντάρει.
«Έχει δίκιο η Σελήνη»
Ο Οδυσσέας χαμογελάει αθώα.
«Τότε, εγώ θα σας αφήσω να ετοιμαστείτε με την ησυχία σας. Πάω να ξυπνήσω το Ζελεδάκι μου, και ελπίζω να μην τον βρω καβάλα με τον Νάκο»
Ο Τζάκος του πετάει ένα μαξιλάρι.
«Άντε γαμήσου, ρε μαλάκα!»
Ο Οδυσσέας αποφεύγει το μαξιλάρι και φεύγει απ' το δωμάτιο γελώντας, αλλά πριν βγει, γυρίζει και κουνάει το κινητό του πίσω απ' τις πλάτες των γυναικών, χαιρετώντας τους άντρες. Ο Τζάκος δείχνει προς την πόρτα.
«Το είδατε αυτό;»
Η Μαίρη κοιτάζει εκεί που δείχνει το δάχτυλο του.
«Τι;»
«Θα τον σκοτώσω!»
Ο Άρης τον χτυπάει στην πλάτη.
«Δεν πειράζει, φίλε. Άστον για τώρα. Θα ασχοληθούμε μαζί του αργότερα»
«Σωστά. Εξάλλου, έχουμε κάτι πολύ καλύτερο να κάνουμε. Σωστά, Αγγελούδι;»
Η Μαίρη αγκαλιάζει τον Τζάκο και χαμογελάει.
«Σωστά, Πρίγκιπα»
Ο Άρης αγκαλιάζει την Σελήνη.
«Το ίδιο κι εμείς, Γατούλα»
«Ναι, Λύκε μου»
~ ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΕΝΘΩ ~ ΜΑΡΟΥΣΙ ~
Η αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου, που πήρε τ' όνομα του από την Ειλειθυία, την θεά της γέννησης και των πόνων του τοκετού, είναι γεμάτη με ανθρώπους και γαλάζια μπαλόνια. Είναι όλοι εκεί και περιμένουν, εκτός απ' τον Άρη και τον Τζάκο που είναι μέσα με τη Σελήνη και τη Μαίρη. Κάποια στιγμή, η Αναΐς ξεκινάει ένα γκάλοπ.
«Λοιπόν, αφού όλοι ξέρουμε πώς θα είναι ο Ερμής, ας μιλήσουμε για τον Νικόλα. Πώς πιστεύετε ότι θα είναι; Ξανθός ή μελαχρινός;»
Με τη σειρά, όλοι απαντούν ακριβώς το ίδιο. Ξανθός. Η Αναΐς μουτρώνει.
«Ελάτε τώρα! Όλοι λέτε το ίδιο; Δηλαδή εγώ θα είμαι η μόνη μελαχρινή; Δεν είναι δίκαιο!»
Η Πανδώρα την σκουντάει.
«Είμαι κι εγώ, αδερφούλα»
Η Αναΐς την αγκαλιάζει.
«Ευτυχώς που έχω και σένα»
Αυτοί γελούν. Μετά, η Πανδώρα γυρίζει στον Στέφανο, που δεν συμμετείχε στο γκάλοπ.
«Εσύ τι λες, Ομορφόπαιδο;»
Αυτός, που κοιτούσε όλη την ώρα έξω απ' το παράθυρο, γυρίζει το κεφάλι του.
«Τι; Συγγνώμη, Πραγματάκι, αλλά δεν άκουσα τι είπες»
Αυτή τον πλησιάζει.
«Τι σου συμβαίνει;»
Η Αναΐς πετάγεται.
«Του λείπει η Αφροδίτη»
Ο Ιάσονας την σκουντάει.
«Αναΐς, μην το κάνεις αυτό!»
Ο Στέφανος την κοιτάζει.
«Ναι, Τσιχλόφουσκα, μην το κάνεις! Άλλωστε, δεν είναι αυτό»
Η Πανδώρα παίρνει ένα λυπημένο ύφος.
«Ναι. Δεν μπορεί να είναι αυτό. Τουλάχιστον, δεν θέλω να είναι αυτό»
Ο Στέφανος την αγκαλιάζει.
«Μην ανησυχείς, Πραγματάκι μου. Δεν είναι αυτό»
«Τότε τι είναι;»
«Τίποτα. Ξέχνα το!»
Ο Ιάσονας κοιτάζει τον Οδυσσέα κι αυτός αναλαμβάνει δράση.
«Ζελεδάκι, κοίτα με, σε παρακαλώ»
Ο Στέφανος γυρίζει και τον κοιτάζει, κι αμέσως μετά αυτός ψιθυρίζει κάτι στον Αλέκο.
«Πήγαινε φέρε τον Τζάκο»
Ο Αλέκος πηγαίνει μέσα κι ο Οδυσσέας πλησιάζει τον Στέφανο.
«Μην ανησυχείς, Ζελεδάκι μου. Η μαμά σου και η θεία σου θα είναι μια χαρά»
Ο Στέφανος γουρλώνει τα μάτια του.
«Πώς το κατάλαβες;»
«Ξεχνάς σε ποιον μιλάς;»
«Ναι. Σωστά»
Ο Αλέκος επιστρέφει μαζί με τον Τζάκο, ο οποίος πηγαίνει κατευθείαν στον γιο του.
«Τι συμβαίνει, Τίγρη μου;»
Ο Στέφανος κοιτάζει τους άλλους.
«Τι κάνατε; Γιατί ενοχλήσατε τον μπαμπά μου; Η μαμά τον χρειάζεται»
Ο Τζάκος βάζει το χέρι του στον ώμο του γιου του.
«Μην ξαναπείς κάτι τέτοιο. Ποτέ ξανά. Οτιδήποτε σ' απασχολεί είναι σημαντικό για μένα. Τα παιδιά μου είναι πάνω απ' όλα»
«Δεν είναι τίποτα, Μπαμπά. Πήγαινε πάλι μέσα. Η μαμά σε χρειάζεται»
«Βασικά, ήρθα να σε πάρω. Η μαμά θέλει να σε δει. Έλα μαζί μου»
Μέσα στην αίθουσα παραλαβής, εκεί όπου γίνεται ο καθορισμένος προεγχειρητικός έλεγχος κι η απαραίτητη προετοιμασία της εγκύου, η Μαίρη είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, και όταν ο Στέφανος μπαίνει στο δωμάτιο, αυτή ανοίγει την αγκαλιά της και τον προσκαλεί. Αυτός κρύβει το πρόσωπο του στα μαλλιά της και την αγκαλιάζει σφιχτά.
«Ανησυχείς για μένα, μωρό μου;»
«Συγγνώμη, Μαμά. Δεν ξέρω τι μ' έπιασε. Απλώς ... Δεν θέλω να σου συμβεί κάτι κακό»
«Αχ, γλυκό μου αγοράκι. Το μόνο που θα μου συμβεί είναι ότι σε λίγες ώρες θα έχω άλλο ένα ξανθό αγοράκι, το ίδιο γλυκό και όμορφο σαν εσένα»
«Σ' αγαπάω, Μαμά»
«Κι εγώ σ' αγαπάω, γιε μου»
«Μέχρι τον ήλιο και πίσω;»
«Μέχρι τον ήλιο και πίσω»
Και, αφού ο Στέφανος μίλησε λίγο ακόμα με τη Μαίρη, πήγε δίπλα, είδε για λίγο τη Σελήνη και όταν ο γιατρός πήρε τις γυναίκες, αυτός επέστρεψε στην αίθουσα αναμονής μαζί με τον Τζάκο και τον Άρη. Εκεί, αυτός βρίσκει την Αφροδίτη, η οποία τρέχει και πέφτει στην αγκαλιά του.
«Είσαι εδώ. Πως;»
«Με έφερε ο πατέρας μου καθώς πήγαινε στη δουλειά»
Αυτός σπρώχνει μια τούφα πίσω απ' το αυτί της.
«Δεν έπρεπε να μπεις στον κόπο, βρε μωρό μου»
«Δεν μπορούσα να σ' αφήσω μόνο σε κάτι τόσο σημαντικό. Η μαμά μου λέει ότι όταν μοιράζεσαι την ευτυχία, αυτή πολλαπλασιάζεται ως δια μαγείας»
«Εντάξει, συμφωνώ, αλλά τι θα γίνει με τις απουσίες στο σχολείο;»
«Όπως κι εσύ, ζήτησα και πήρα άδεια. Ο λυκειάρχης ξέρει ότι είμαστε μαζί και μου την έδωσε αμέσως. Εξάλλου, το σχολείο είναι πολύ βαρετό χωρίς εσένα»
Η Πανδώρα, υπερβολικά ενοχλημένη με την εισβολή της Αφροδίτης, τρυπώνει στην αγκαλιά του Οδυσσέα και αρχίζει την γκρίνια.
«Τι κάνει αυτή εδώ;»
«Ήρθε για τον Στέφανο, Αστέρι μου. Πρέπει να χαίρεσαι που νοιάζεται τόσο γι' αυτόν»
«Μπαρούφες! Δεν νοιάζετε γι' αυτόν. Για τις κάμερες νοιάζεται. Αυτή ήξερε ότι οι δημοσιογράφοι θα είναι εδώ και ήρθε να τη φωτογραφίσουν. Το αρπακτικό για άλλη μια φορά άρπαξε την ευκαιρία»
«Νομίζω ότι αντιδράς υπερβολικά τώρα»
«Δεν ξέρεις τι κάνει αυτή στο σχολείο μετά την έκθεση, γι' αυτό το λες»
«Τι κάνει δηλαδή;»
«Περπατάει πάνω-κάτω στους διαδρόμους σαν ντίβα με σηκωμένη τη μύτη της, λες και είναι ανώτερη απ' τους άλλους. Για να μην αναφέρω τη συμπεριφορά της προς τ' άλλα κορίτσια. Επίσης, παρόλο που χορεύει σαν πιγκουίνος, πήγε στον προπονητή και απαίτησε να γίνει η αρχηγός μαζορέτα γιατί το αγόρι της είναι ο αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου και θέλει να τον εμψυχώνει. Κι ο αδερφός μου δεν βλέπει τίποτα»
«Είναι ερωτευμένος, κορίτσι μου, και τα ερωτευμένα μάτια δεν μπορούν ποτέ να δουν καθαρά»
«Είναι πολύ εκνευριστικό αυτό»
«Το ξέρω, μωρό μου»
Αυτή ακουμπά το κεφάλι της στον ώμο του πατέρα της αναστενάζοντας κι εκείνος τη φιλάει στο μέτωπο.
«Κάνε κάτι να τη διώξεις από δω, βρε Μπαμπά. Δεν μπορώ να τη βλέπω»
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, Αστέρι μου, και το ξέρεις»
«Μα αυτό είναι οικογενειακό θέμα. Δεν υπάρχει χώρος για ξένους»
«Δεν είναι ξένη, μωρό μου. Είναι η κοπέλα του Στέφανου. Είναι οικογένεια, όπως ο Νάκος»
«Καμία σχέση, Μπαμπά. Μην συγκρίνεις τον Νάκο μας μ' αυτή τη βδέλλα. Αυτός είναι οικογένεια, αυτή όχι. Δεν είναι μια από μας και δεν θα γίνει ποτέ. Μ' ακούς; Ποτέ. Δεν θα τ' αφήσω εγώ να συμβεί»
«Αχ, Πανδώρα μου ...»
Ευτυχώς, η άφιξη του γιατρού αποσπά την προσοχή της Πανδώρας πριν φτάσει στα όρια της και πετάξει την Αφροδίτη απ' το παράθυρο.
«Έχω τη χαρά να σας ενημερώσω ότι η οικογένεια σας μόλις απέκτησε δύο υγιή και πανέμορφα αγοράκια. Συγχαρητήρια!»
Όλοι τρέχουν κοντά του με μπροστάρηδες τον Άρη και τον Τζάκο φυσικά.
«Πώς είναι η Σελήνη μου;»
«Η Μαίρη μου;»
«Είναι και οι δύο καλά. Δεν υπέφεραν καθόλου, όπως σας υποσχέθηκα.
Ο Οδυσσέας κοιτάζει το ρολόι του.
«Έγιναν και οι δύο καισαρικές τομές; Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Πώς γίνεται;»
«Έκανα μια εξαίρεση για να μην σας αφήσω να περιμένετε πολύ. Έκανα και τα δύο χειρουργεία ταυτόχρονα, με τη βοήθεια ενός συναδέλφου βέβαια»
Ο Βίκος χαμογελάει.
«Αυτό είναι υπέροχο. Ακόμα και τα δίδυμα μου γεννήθηκαν με διαφορά τριών λεπτών»
«Αυτά τα δύο μωρά ήρθαν στον κόσμο ακριβώς την ίδια στιγμή και ... Δεν ξέρω, αλλά συνέβη κάτι περίεργο. Όταν τους βάλαμε στον πάγκο για να τους περιποιηθούμε, τους βάλαμε δίπλα-δίπλα και τότε, αρπάξανε ο ένας το χέρι του άλλου»
Ο Άρης και ο Τζάκος κοιτάζονται και για μια στιγμή, μία περίεργη στιγμή, βλέπουν και οι δύο κάτι σαν αναλαμπή, ένα θεϊκό φως ανάμεικτο με ένα βαθύ σκοτάδι. Βεβαία, αυτό κρατάει για ελάχιστα δευτερόλεπτα και έτσι, οι δύο άντρες το ξεχνούν αμέσως και γυρίζουν ξανά στον γιατρό, μιλώντας ταυτόχρονα.
«Μπορούμε να δούμε τις γυναίκες και τα μωρά;»
«Τις γυναίκες όχι ακόμα. Σε λιγάκι. Τα μωρά όμως ...»
Ο γιατρός σηκώνει το χέρι του και δείχνει τον γυάλινο τοίχο πίσω του, όπου δύο νοσοκόμες εμφανίζονται, κρατώντας στην αγκαλιά τους τα δύο όμορφα μωρά. Αυτοί, μαγεμένοι, έρχονται πιο κοντά και κολλούν τη μύτη τους στον γυάλινο τοίχο. Οι νοσοκόμες φέρνουν τα μωρά πιο κοντά. Φυσικά, δεν χρειάζεται να συστηθούν. Είναι πολύ εύκολο να πει κανείς ποιος είναι ποιος.
Ο Ερμής είναι ένα στρουμπουλό μωρό με πολλά μαύρα μαλλιά και όμορφα, λαμπερά, γαλάζια μάτια.
Ενώ τα ξανθά μαλλιά, τα αστραφτερά, χρυσά μάτια και τα αφράτα χεράκια του Νικόλα δεν σ' αφήνουν να κοιτάξεις πουθενά αλλού παρά μόνο αυτόν.
Τα μωρά κοιτάζουν τους μπαμπάδες τους μέσα απ' το γυαλί με τα μεγάλα, όμορφα μάτια τους και ο Τζάκος με τον Άρη δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους, όπως και όλοι οι άλλοι, φυσικά, που πλησιάζουν το τζάμι. Ο Άρης αγκαλιάζει τον Ορέστη.
«Κοίτα, Ορέστη! Κοίτα πόσο υπέροχος είναι. Κοίτα τι μου χάρισε η Σελήνη μου»
«Ναι, αδερφέ. Τον βλέπω. Είναι πραγματικό θαύμα»
«Επίτρεψε μου να σας συστήσω. Έη, Κουτάβι, αυτός είναι ο Ορέστης, ο καλύτερος φίλος του μπαμπά, και λυπάμαι που στο λέω, ο νονός σου. Μη φωνάζεις. Δεν μπορούσα να βρω κάποιον καλύτερο»
Ο Ορέστης γελάει ενώ, την ίδια στιγμή, ακριβώς δίπλα, ο Τζάκος αγκαλιάζει τον Στέφανο και την Αναΐς.
«Ελάτε, παιδιά. Ελάτε να γνωρίσετε τον αδερφό σας»
«Αχ, Μπαμπά μου. Είναι τόσο όμορφος και έχουμε τα ίδια μάτια»
«Ναι, Πολύτιμη, έχετε τα ίδια υπέροχα μάτια»
«Μπράβο, Μπαμπά. Είναι υπέροχος»
«Εγώ δεν έκανα τίποτα, Τίγρη. Η μητέρα σου τα έκανε όλα. Ό,τι έχω, το οφείλω σ' αυτήν»
Μετά από αρκετές ώρες, αφού γνώρισαν τα δύο αξιολάτρευτα μωρά και πέρασαν τη μέρα ανάμεσα στα δωμάτια της Μαίρης και της Σελήνης, οι άλλοι φεύγουν για το σπίτι, αφήνοντας πίσω τον Άρη και τον Τζάκο.
Βασικά, τα δωμάτια των δύο γυναικών είναι μία μεγάλη σουίτα που χωρίζεται σε δύο μέρη και ενώνονται με μία ενδιάμεση πόρτα. Στο δεξί δωμάτιο, ο Τζάκος και η Μαίρη, κοιμούνται ήδη, με τον μικρό Νικόλα ανάμεσα τους. Ας μην τους ενοχλήσουμε. Καλύτερα να πάμε δίπλα, εκεί όπου κάποιοι ξενυχτούν απ' ότι φαίνεται. Εδώ που τα λέμε, είναι λογικό. Οι λύκοι δεν κοιμούνται ποτέ τα βράδια. Αυτοί κυνηγούν!
Η Σελήνη κάθεται στο κρεβάτι και κρατάει στην αγκαλιά της τον μικρό Ερμή. Η ευτυχία είναι ζωγραφισμένη σ' όλο της το πρόσωπο καθώς κοιτάζει μ' αγάπη το γλυκό μωρό, που είναι μια μίνι εκδοχή του πατέρα του, ενώ το μωρό την κοιτάζει με τα δύο υπέροχα γαλάζια μάτια του και προσπαθεί να πιάσει την μυρωδιά της ζαρώνοντας τη μικροσκοπική του μυτούλα, όπως ακριβώς κάνει κι ο Άρης, ο οποίος έχει επίσης ένα χαμόγελο αγνής ευδαιμονίας στα χείλη του καθώς κάθεται δίπλα της και κοιτάζει με δέος το υπέροχο θαύμα που εξελίσσετε μπροστά στα μάτια του.
«Τι κοιτάς;»
«Εσένα κι ... αυτόν»
«Τον γιο σου;»
«Ναι, τον γιο μου»
Αυτός απλώνει το χέρι του και χαϊδεύει τα μαύρα μαλλιά του Ερμή κι αυτή του χαμογελάει.
«Ακόμα δεν μπορείς να το πιστέψεις, ε;»
«Ναι. Περίμενα όλους αυτούς τους μήνες να έρθει και τώρα που βρίσκεται εδώ μπροστά μου, δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Έχω ένα παιδί. Ένα γιο. Τον γιο που μου χάρισες εσύ και δεν ξέρω πώς να σ' ευχαριστήσω γι' αυτό. Θέλω να σου κάνω ένα δώρο, αλλά δεν ξέρω τι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να είναι αρκετά καλό»
«Μχμμμ ... Ίσως έχω μια ιδέα»
«Τι; Πες το, και θα γίνει δικό σου»
«Ένα φιλί. Ένα από εκείνα τα αργά φιλιά σου που μ' αρέσουν τόσο πολύ»
Αυτός της πλαισιώνει το πρόσωπο με τα χέρια του και φιλάει τα χείλη της όπως ένας πιστός προσκυνάει μια εικόνα, με αγάπη, πίστη κι αφοσίωση.
«Σ' αγαπάω, Σελήνη. Σ 'αγαπάω περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Εσένα και τον γιο μας. Και σου υπόσχομαι ότι, όσο ζω κι αναπνέω, δεν θ' αφήσω κανέναν να πειράξει εσένα ή αυτόν»
«Αυτό είναι το μόνο που χρειαζόμαστε. Όταν έχουμε εσένα, έχουμε τα πάντα»
Εκείνη τη στιγμή, ο Ερμής αρχίζει να κινείται γκρινιάζοντας ανάμεσα τους κι αυτοί τον κοιτάζουν.
«Τι θέλεις, Κουτάβι; Ζηλεύεις που φιλάω τη μαμά σου; Ξεπέρασε το, φιλαράκο. Μπορεί να είναι μητέρα σου, αλλά είναι και γυναίκα μου. Ανήκει και στους δυο μας, μισή-μισή»
Αλλά όπως αποδεικνύεται, το αγόρι είναι αυτό που έχει το πάνω χέρι και, σαν να ξέρει ακριβώς τι κάνει, δείχνει την ανωτερότητα του βάζοντας το χέρι του στο στήθος της Σελήνης, μαρκάροντας την επικράτεια του. Ο Άρης συνοφρυώνεται και η Σελήνη γελάει.
«Γιατί το κάνει αυτό τώρα; Προσπαθεί να μου αποδείξει κάτι;»
«Απλώς πεινάει, Άρη μου και προφανώς μύρισε το γάλα»
«Πάλι; Έφαγε πριν δύο ώρες»
«Έτσι είναι, Λύκε μου. Είναι γιος σου και γι' αυτό ...»
«Πεινάει σαν λύκος, ε;»
«Ακριβώς»
Αυτή ξεκουμπώνει το νυχτικό της και βγάζει το σουτιέν θηλασμού. Βάζει τον Ερμή στο στήθος της κι εκείνος αρχίζει να πίνει λαίμαργα. Ο Άρης ακουμπάει το σαγόνι του στα χέρια του και κοιτάζει με δέος το θαύμα της ζωής.
«Ξέρεις, ο Τζάκος μου είπε ότι το μητρικό γάλα έχει απαίσια γεύση. Λόγω της λακτόζης, λέει, έχει μια αηδιαστική γλύκα»
«Και τι; Θέλεις να δοκιμάσεις;»
«Είμαι λίγο περίεργος, ναι»
«Για να δούμε. Έλα εδώ»
Αυτός έρχεται πιο κοντά και τοποθετεί το χέρι του κάτω απ' το ελεύθερο στήθος της. Αυτή πιέζει λίγο και στάζει μερικές σταγόνες γάλα στην παλάμη του.
«Άντε, δοκίμασε το»
«Ο Θεός βοηθός!»
Αυτός γλείφει το γάλα απ' την παλάμη του και η αηδία απλώνεται σ' όλο του το πρόσωπο.
«Ο Χριστός κι η Μάνα Του! Αυτό το πράγμα είναι απαίσιο!»
Αυτός τρέχει στο μπάνιο, ξεπλένει το στόμα του με πολύ νερό και επιστρέφει σκουπίζοντας το.
«Γατούλα, την επόμενη φορά που θα είμαι περίεργος ...»
«Ναι;»
«Ρίξε μου μια μπουνιά»
«Εντάξει, Λύκε μου»
Αυτός πηγαίνει και κάθεται δίπλα της.
«Εσύ δεν θα δοκιμάσεις;»
«Μετά απ' αυτό που είδα; Όχι, ευχαριστώ»
«Λοιπόν, είσαι πιο έξυπνη από μένα τελικά»
«Συ είπας, Αφέντη»
«Μχμμμ ...»
Λίγο αργότερα, ο μικρός Ερμής έχει αποκοιμηθεί στο στήθος της Σελήνης κι εκείνη τον δίνει στον Άρη, ο οποίος τον κουβαλάει με πολλή φροντίδα και τον βάζει στο λίκνο του. Αμέσως μετά, αυτή προσπαθεί να ξαπλώσει αναστατώνοντας τον.
«Έη! Έη! Μην κουνιέσαι, Γατούλα. Άσε με να σε ξαπλώσω εγώ»
«Όχι, Λύκε. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει ν' αρχίσω να κινούμαι»
«Τουλάχιστον, άσε με να σε βοηθήσω. Θα πονέσεις»
«Είπα όχι»
«Γαμώ το πείσμα σου! Στο ορκίζομαι, όταν αναρρώσεις, θα σε δείρω»
Και ως ώριμη γυναίκα που μόλις έγινε μητέρα, αυτή του βγάζει τη γλώσσα.
«Πολύ ώριμη αντίδραση. Μπράβο, Γατούλα!»
«Είμαι αρκετά ώριμη και έτοιμη να ξαπλώσω μόνη μου»
«Αμφιβάλλω και για τα δύο»
«Κοίτα με!»
Αυτή ακουμπάει τα χέρια της στο στρώμα, βάζει δύναμη και κουνάει τη λεκάνη της, αλλά φωνάζει απ' τον πόνο.
«Άουτς! Άουτς!»
«Γαμώτο σου, ρε Σελήνη! Στο είπα!»
«Εντάξει! Εντάξει! Είχες δίκιο! Είμαι ηλίθια και ανώριμη. Κάνε κάτι τώρα. Σε παρακαλώ! Πονάω!»
Αυτός γονατίζει δίπλα της στο κρεβάτι και βάζει το ένα χέρι πίσω απ' την πλάτη της και το άλλο κάτω απ' τα γόνατα της.
«Μην κουνηθείς»
«Ναι, Αφέντη»
«Καλά!»
Χωρίς προσπάθεια, αυτός τη σηκώνει λίγο και την ξαπλώνει όσο πιο απαλά μπορεί.
«Είσαι άνετα σ' αυτή τη θέση;»
«Είμαι τέλεια. Ευχαριστώ, Άρη μου»
«Δεν χρειάζεται να μ' ευχαριστείς. Έκανες κάτι απίστευτο σήμερα. Άσε με να κάνω κι εγώ κάτι για σένα. Πες μου, χρειάζεσαι κάτι άλλο;»
«Το ασφαλές μέρος μου»
Αυτός ξαπλώνει δίπλα της κι εκείνη χώνεται στην αγκαλιά του»
«Πονάς ακόμα;»
«Λίγο»
«Κάτσε να κάνω κάτι γι' αυτό»
Με απαλές κινήσεις, αυτός γλιστράει το χέρι του κάτω απ' το νυχτικό της κι αγγίζει την παλάμη του στη γάζα που καλύπτει την τομή της. Αμέσως, αυτή νιώθει το σώμα της να χαλαρώνει και τον πόνο να εξαφανίζεται με έναν μαγικό τρόπο.
«Έφυγε ο πόνος;»
«Εντελώς»
«Ωραία. Τώρα κλείσε τα μάτια σου και μην ανησυχείς. Εγώ θα είμαι εδώ και θα σας προσέχω και τους δύο»
«Θα μας τραγουδήσεις;»
«Σου είπα ποτέ όχι;»
Αυτή κλείνει τα μάτια της κι αυτός ανοίγει το στόμα του, σβήνοντας το φως.
* Μια στιγμή φτάνει μόνο για μας ... Μόνο μια στιγμή που ποτέ δεν ξεχνάς ... Ένα όνειρο να πιάνομαι, να ζω μες στη ζωή ... Και το όνειρο πάντα θα 'σαι συ.
Εγώ σ' αγαπώ ... Εγώ ... Εσύ ... Τι άλλο θέλεις να πω ... Εγώ ... Εσύ ... Τι άλλο θέλεις να σου δώσω εγώ για να νιώσεις πως τρελά σ' αγαπώ.
Μια βραδιά θέλω μόνο να βρω ... Θέλω μια βραδιά να θυμάμαι καιρό ... Ένα όνειρο να χτίσουμε, κι οι δυο για μια ζωή ... Και το όνειρο θα 'σαι πάντα εσύ.
Εγώ σ' αγαπώ ... Εγώ ... Εσύ ... Τι άλλο θέλεις να πω ... Εγώ ... Εσύ ... Τι άλλο θέλεις να σου δώσω εγώ για να νιώσεις πως τρελά σ' αγαπώ *
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro