«Ώστε λοιπόν ο καημένος ο θείος Λέανδρος είχε δίκιο τελικά. Είσαι μία άκαρδη σκύλα! Άλλοι υποφέρουν εξαιτίας σου και εσύ χαμουρεύεσαι με το ζιγκολό σου!»

Ο Άρης και η Σελήνη γυρίζουν για να κοιτάξουν τη Θάλεια, που στέκεται πίσω τους, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μ' αυτό το γνώριμο, αλαζονικό βλέμμα στο πρόσωπό της. Συνήθως, ο Άρης μπορεί να προβλέψει κάθε κίνηση της Σελήνης, αλλά όχι τώρα. Η αντίδρασή της αυτή τη φορά είναι εντελώς απρόβλεπτη και αστραπιαία. Χωρίς να νοιάζεται για τα βλέμματα των άλλων, σηκώνεται όρθια, αρπάζει τη Θάλεια απ' τα μαλλιά κι αρχίζει να τη σέρνει κυριολεκτικά προς τις τουαλέτες. Ο Άρης γουρλώνει τα μάτια του, σηκώνεται και τρέχει πίσω της, μιλώντας στον εαυτό του.

«Θεέ μου! Τι θα κάνω μ' αυτή τη γυναίκα;»

Μέσα στις τουαλέτες υπάρχουν δύο γυναίκες που στέκονται μπροστά στον καθρέφτη, οι οποίες γυρίζουν και την κοιτάζουν ξαφνιασμένες κι εκείνη γρυλίζει.

«Έξω τώρα!»

Αυτές, βλέποντας ότι αυτή δεν αστειεύεται, τρέχουν αμέσως έξω και πέφτουν πάνω στον Άρη, ο οποίος τους χαμογελάει αμήχανα και μπαίνει μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

«Τι στο διάολο κάνεις, Γατούλα;»

«Μείνε έξω απ' αυτό, Λύκε. Αυτό είναι μεταξύ της Θάλειας κι εμένα. Αυτή θα την πληρώσει για όλους τους άλλους. Αν χρειαστώ τη βοήθεια σου, θα σ' ενημερώσω»

«Εντάξει, αλλά, πρόσεχε μην κάνεις κακό στον εαυτό σου»

«Μην ανησυχείς. Προσέχω»

Ο Άρης σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του κι ακουμπάει στον τοίχο ενώ η Σελήνη τραβάει τα μαλλιά της Θάλειας και την αναγκάζει να την κοιτάξει.

«Και τώρα οι δυο μας, αγαπητή μου πρώην ξαδέρφη. Πώς ακριβώς αποκάλεσες τον Άρη μου; Ζιγκολό, ε; Εντελώς λάθος επιλογή λέξεων, σκύλα! Κανείς δεν μιλάει άσχημα γι' αυτόν, και σίγουρα όχι μια πουτάνα σαν εσένα»

«Σελήνη, σε παρακαλώ, όχι!»

Αλλά καμία ικεσία, καμία απελπισμένη κραυγή, τίποτα απολύτως δεν μπορεί να σταματήσει τη Σελήνη απ' το να κοπανήσει το κεφάλι της Θάλειας στον νιπτήρα και να το σπάσει. Τον νιπτήρα, όχι το κεφάλι της, δυστυχώς. Η Θάλεια πέφτει στο πάτωμα, αρκετά ζαλισμένη απ' το χτύπημα κι αρχίζει να σέρνεται προς τον Άρη για να φτάσει τα πόδια του και ν' αρπάξει το μπατζάκι του.

«Σε παρακαλώ, κάνε κάτι! Σταμάτα την! Θα με σκοτώσει!»

Αυτός ανοίγει το στόμα του για ν' απαντήσει, αλλά η Σελήνη, που φλέγεται, παίρνει ξανά την κατάσταση στα χέρια της.

«Μην τον αγγίζεις, σκύλα! Θα τον λερώσεις!»

Αυτή αρπάζει τη Θάλεια απ' το λαιμό και τη σπρώχνει στον τοίχο.

«Και τώρα πες μου πού είναι αυτός ο γαμημένος ο Πέτρος»

«Δεν είναι εδώ. Ήρθα μόνη μου»

Αυτή της κοπανάει ξανά το κεφάλι της στον τοίχο.

«Μη μου λες ψέματα. Τα σκουλήκια έρχονται σε ζευγάρια. Πες μου πού στο διάολο είναι πριν χάσω την υπομονή μου κι ανοίξω το γαμημένο σου κεφάλι σαν καρπούζι. Πες μου!»

«Περιμένει έξω. Φοβόταν να μπει»

«Πάρτον τηλέφωνο και πες του να έρθει εδώ, αλλιώς θα στείλω έξω τον Λύκο»

Η Θάλεια βγάζει το τηλέφωνο της με χέρια που τρέμουν και καλεί τον αριθμό του Πέτρου, ο οποίος το σηκώνει αμέσως.

«Πέτρο μου, έλα αμέσως μέσα. ... Ναι, είναι εδώ. ... Με χτύπησε. ... Πέτρο μου, σε παρακαλώ! Αν δεν έρθεις, αυτή είπε ότι θα στείλει έξω τον Λύκο. ... Σε ικετεύω! Θα με σκοτώσει!»

Η Σελήνη βλέπει ότι το τηλεφώνημα διαρκεί πάρα πολύ και ζητάει μια μικρή βοήθεια.

«Κάνε κάτι, Λύκε. Η υπομονή μου εξαντλείται»

«Το ίδιο και η δική μου, ξέρεις»

«Τότε βοήθα με να το τελειώσω»

«Πολύ καλά!»

Αυτός αρπάζει το τηλέφωνο απ' το χέρι της Θάλειας και το βάζει στ' αυτί του.

«Άκουσε με καλά, μαλάκα. Έχεις δύο λεπτά για να έρθεις στις τουαλέτες. Αν αργήσεις έστω και ένα δευτερόλεπτο, θα βγω έξω, θα σου κόψω τ' αρχίδια και θα στα χώσω βαθιά στο λαιμό σου. Φέρε τον ηλίθιο κώλο σου εδώ τώρα!»

Αυτός δίνει το τηλέφωνο πίσω στη Θάλεια και κάθεται στον πάγκο κοιτάζοντας το ρολόι του.

«Είσαι ευχαριστημένη τώρα, Γατούλα;»

«Πολύ. Ευχαριστώ, Λύκε»

«Για να δούμε λοιπόν»

Αυτή χαμογελάει γλυκά και του δίνει ένα φιλί, που τον κάνει να χαμογελάσει κι αυτός. Έπειτα γυρίζει πίσω στη Θάλεια, η οποία κρατάει το κεφάλι της και προσπαθεί να σταματήσει τη ζαλάδα απ' το χτύπημα, κρατώντας τα μάτια της κλειστά.

«Ρίξε λίγο νερό στη μούρη σου και στάσου όρθια»

Η Θάλεια παραπατάει προς έναν απ' τους νιπτήρες και η Σελήνη κάθεται δίπλα στον Άρη, ο οποίος την μαλώνει γλυκά.

«Το ξέρεις ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είμαστε πρωτοσέλιδο σε κάποιο φτηνό κουτσομπολίστικο περιοδικό αύριο, ε;»

«Σε νοιάζει πραγματικά;»

«Όχι, αλλά εσένα πρέπει να σε νοιάζει»

Αυτή φέρνει το πρόσωπο της πιο κοντά στο δικό του.

«Το μόνο που με νοιάζει είσαι εσύ και τίποτα άλλο. Το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ»

«Ναι, αλλά ...»

«Άσε τα αλλά και φίλησε με»

«Όχι τώρα, Γατούλα. Το θήραμα σου θα είναι εδώ ανά πάσα στιγμή»

«Μόνο ένα μικρούλι»

«Ένα γρήγορο;»

«Μμμμ ...»

Αυτός αγγίζει τα χείλη της, αλλά ως συνήθως έχει δίκιο και το δειλό άνοιγμα της πόρτας το αποδεικνύει, κάνοντας την να συνοφρυωθεί.

«Βλέπεις; Στο είπα»

«Ανάθεμα!»

Αυτή σηκώνεται κι ισιώνει το φόρεμα της καθώς ο Πέτρος μπαίνει μέσα και η Θάλεια ορμάει στην αγκαλιά του. Αυτή τυλίγει τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του και τον αγκαλιάζει, αλλά εκείνος την σπρώχνει μακριά, έχοντας τα μάτια του στη Σελήνη. Αυτό δεν περνά απαρατήρητο απ' τον Άρη, ο οποίος σηκώνεται και στέκεται δίπλα της, γρυλίζοντας. Η Θάλεια κοιτάζει με απορία τον Πέτρο.

«Γιατί, Πέτρο μου;»

«Σκάσε, Θάλεια. Στο είπα ότι το να έρθεις εδώ ήταν λάθος»

«Που να ήξερα ότι θα μου επιτεθεί μόλις με έβλεπε;»

«Κάτι πρέπει να της έκανες ή να της είπες. Η Σελήνη δεν επιτίθεται ποτέ χωρίς λόγο»

Όταν αυτά τα λόγια βγαίνουν απ' το στόμα του Πέτρου, η Σελήνη κοιτάζει τον Άρη μπερδεμένη κι εκείνος την κοιτάζει με τον ίδιο τρόπο. Αυτή δεν είχε χρόνο να προσέξει τη Θάλεια πριν, αλλά τώρα που τη βλέπει καλύτερα, παρατηρεί τη μεγάλη αλλαγή πάνω της. Αυτή φαίνεται μεγαλύτερη απ' όσο θα έπρεπε. Τα ρούχα της πέφτουν σαν τσουβάλια στο αδύνατο σώμα της και τα δάχτυλα της, που ήταν γεμάτα δαχτυλίδια, είναι πλέον άδεια. Και όσο για τον Πέτρο, αν αυτή δεν τον μισούσε τόσο πολύ, θα τον λυπόταν. Δεν έχει αλλάξει εξωτερικά όπως η Θάλεια, αλλά η άγρια και αυτάρεσκη όψη του προσώπου του έχει αντικατασταθεί απ' τη μιζέρια και τον φόβο. Βλέποντας τους έτσι, αυτή δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα της κλειστό.

«Πώς καταντήσατε έτσι; Αν δεν σας μισούσα τόσο πολύ, θα σας λυπόμουν»

«Πλάκα μου κάνεις τώρα; Εσύ μας κατάντησες έτσι»

Προφανώς η Θάλεια έχει αποκτήσει λίγη αυτοπεποίθηση έχοντας δίπλα της τον Πέτρο. Αυτό ή αυτή είναι εντελώς ηλίθια. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αλλά όπως αποδεικνύεται, δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο λάθος.

«Θάλεια, σταμάτα! Η Σελήνη δεν έκανε τίποτα κακό. Εμείς φταίμε»

«Έχεις τρελαθεί; Έχασες τη δουλειά σου εξαιτίας της. Σου έσπασε το χέρι και δεν μπορείς πια να σχεδιάσεις. Χώρια που σ' αναγκάζει να της δίνεις τόσα λεφτά κάθε μήνα»

«Μου άξιζε αυτό που μου έκανε. Όλοι το αξίζαμε»

Εντάξει! Εντάξει! Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Η Σελήνη κοιτάζει εναλλάξ τον Πέτρο και τη Θάλεια, χωρίς να πιστεύει στ' αυτιά της. Αυτή χτυπάει τα δάχτυλα της μπροστά στα πρόσωπα τους, τραβώντας την προσοχή τους.

«Έη! Έη! Τι συμβαίνει εδώ; Από πότε με υπερασπίζεται αυτός ο κόπανος;»

«Από εκείνο το βράδυ στο κλαμπ. Μετά απ' αυτό, μεταλλάχθηκε»

«Θάλεια, μην πεις άλλη λέξη!»

Ο Άρης, επικίνδυνα περίεργος, μπαίνει στη μέση.

«Όχι, Θάλεια, για πες!»

«Φυσικά και θα το κάνω. Γι' αυτό ήρθα εδώ απόψε. Ο Πέτρος δεν ήθελε να έρθουμε γιατί ήξερε ότι θα ήσουν κι εσύ εδώ, και σε φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι»

Η Θάλεια δείχνει τον Άρη και η Σελήνη επεμβαίνει.

«Καλά κάνει και τον φοβάται, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι εννοείς ότι μεταλλάχθηκε. Πάντα φοβόταν τον Άρη»

«Αυτό που εννοώ είναι ότι μετά απ' αυτό που του έκανες, αυτός κατάλαβε ότι έχει ...»

Η Θάλεια κομπιάζει εκνευρίζοντας τον Άρη.

«Έχω αρχίσει κι εκνευρίζομαι. Τι στο διάολο κατάλαβε;»

«Ότι έχει αισθήματα για τη Σελήνη»

Caramba! Αμέσως μετά την αποκάλυψη της Θάλειας, συμβαίνουν τρία πράγματα. Ο Πέτρος, κατακόκκινος απ' την αμηχανία, κατεβάζει το κεφάλι. Ο Άρης αρχίζει να βγάζει καπνούς απ' τα αφτιά και η Σελήνη αρχίζει να γελάει υστερικά. Η Θάλεια την κοιτάζει.

«Δεν είναι αστείο, Σελήνη. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά»

«Είσαι ικανοποιημένη τώρα, Θάλεια;»

«Όχι, Πέτρο μου, δεν είμαι. Θα είμαι όταν τα πράγματα επανέλθουν στο φυσιολογικό»

Εντωμεταξύ η Σελήνη κλαίει απ' τα γέλια.

«Ω, Θεέ μου! Δεν μπορώ άλλο! Θα κατουρηθώ!»

«Γατούλα!»

«Έλα τώρα, Λύκε μου! Πραγματικά απορώ γιατί δεν γελάς»

Ο Πέτρος της απευθύνει τον λόγο λέγοντας τ' όνομα της, αλλά ο Άρης τον αγριοκοιτάζει.

«Εσύ, μαλάκα, μην τολμήσεις να της ξαναμιλήσεις!»

«Μα ...»

«Νομίζω ότι είπα κάτι. Σκάσε!»

Ο Πέτρος χαμηλώνει το κεφάλι και κλείνει το στόμα του. Τότε, η Σελήνη παίρνει μερικές ανάσες και σκουπίζει τα μάτια της.

«Λοιπόν, μετά απ' αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, ας επιστρέψουμε σ' αυτά που λέγαμε πριν»

Ο Άρης την κοιτάζει με απορία.

«Έτσι απλά;»

Αυτή σηκώνει τους ώμους.

«Έτσι απλά»

Η Θάλεια την κοιτάζει επίσης.

«Δεν σε νοιάζει καθόλου, έτσι δεν είναι;»

«Ποιο πράγμα;»

«Τα αισθήματα του Πέτρου»

«Φυσικά και με νοιάζει. Θέλω να υποφέρει όπως υπέφερα κι εγώ μαζί του όλα αυτά τα χρόνια»

«Πώς έγινες έτσι;»

«Πώς έτσι;»

«Άκαρδη. Κακιά. Εκδικητική»

«Αλήθεια μου το ρωτάς αυτό;»

«Νομίζω ότι έχεις δίκιο, αλλά ...»

«Αλλά τι;»

Η Θάλεια ανοίγει το στόμα της να πει κάτι, αλλά διστάζει. Ο Πέτρος την προτρέπει.

«Άντε, Θάλεια, πες της τον πραγματικό λόγο που ήρθες εδώ απόψε»

Η Σελήνη κοιτάζει τον Άρη.

«Δεν ξέρω για σένα, αλλά κάτι μου λέει ότι θα βγάλουμε μεγάλο ψάρι απόψε»

«Κάτσε και θα δούμε, μωρό μου»

Η Θάλεια παίρνει μια βαθιά ανάσα και προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα που κοντεύουν να κυλήσουν στα μάγουλα της.

«Σελήνη, χρειαζόμαστε βοήθεια. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τη Χλόη, αλλά μου είπε να πάω στο διάολο»

Ο Άρης καγχάζει.

«Και πολύ καλά σου είπε, μετά απ' αυτό που της έκανες»

Τα μάτια της Θάλειας ανοίγουν διάπλατα.

«Ξέρεις γι' αυτό;»

«Όλοι ξέρουμε. Δεν υπάρχουν μυστικά στην οικογένεια μας»

«Προσπάθησα να της ζητήσω συγγνώμη, αλλά ούτε που μ' άκουσε»

Η Σελήνη μπαίνει στην κουβέντα.

«Έβγαλες σε δημοπρασία την παρθενιά της, μωρή σκύλα. Τι περίμενες να κάνει;»

Ο Πέτρος εκπλήσσεται.

«Τι έκανες; Γι' αυτό έφυγε η Χλόη;»

«Πέτρο, αγάπη μου, δεν είναι ακριβώς έτσι»

Στο άκουσμα των λέξεων αγάπη μου, αυτή την αξιαγάπητη προσφώνηση, η Σελήνη κοιτάζει τον Άρη και μία έκφραση αηδίας εμφανίζεται ταυτόχρονα στα πρόσωπά τους.

«Θα ξεράσω!»

«Κι εγώ μαζί σου, Γατούλα. Αηδιαστικό!»

Ο Πέτρος κουνάει το χέρι του, επίσης αηδιασμένος.

«Ξέρεις κάτι, Θάλεια; Δεν θέλω να ξέρω τίποτα»

«Είναι καλύτερα έτσι»

Τότε, ο Άρης δίνει το έναυσμα για το φινάλε.

«Λοιπόν, επειδή όλο αυτό αρχίζει να μοιάζει με ελληνική ταινία κι εγώ μισώ όλο αυτό το ανόητο δράμα, καλύτερα να το τελειώσουμε»

Η Σελήνη εγκρίνει.

«Έχει δίκιο ο Άρης μου. Παρατράβηξε το θέμα και έχω πάψει να διασκεδάζω εδώ και ώρα. Άντε, Θάλεια, πες μου τι θέλεις»

Η Θάλεια ξεροκαταπίνει.

«Όπως είπα, χρειαζόμαστε βοήθεια. Είμαστε σε απελπιστική κατάσταση. Μετά την αυτοκτονία του πατέρα σου ...»

«Έη! Αυτός ο καριόλης δεν ήταν πατέρας μου»

«Συγγνώμη. Η δύναμη της συνήθειας. Τέλος πάντων! Μετά την αυτοκτονία του θείου Λέανδρου, ο πατέρας μου έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και παράτησε τη δουλειά του. Η μητέρα μου δεν δουλεύει και εγώ δεν βρίσκω πουθενά. Ο Πέτρος δεν μπορεί να μας βοηθήσει γιατί σου χρωστάει»

Ο Άρης προσπαθεί να επισπεύσει τα πράγματα.

«Μπλα, μπλα, μπλα. Τα ξέρουμε όλα αυτά και βασικά, χεστήκαμε. Μπες στο ψητό!»

«Χρειαζόμαστε χρήματα»

«Κι έχεις το θράσος να τα ζητάς απ' την Σελήνη;»

«Είναι πολύ πλούσια τώρα. Είναι μια Ηλιοπούλου, και εξάλλου ... Δεν έχω κανέναν άλλον»

Ο Άρης σηκώνει τα χέρια ψηλά απηυδισμένος.

«Απίστευτο! Γατούλα, εγώ παραιτούμαι. Είναι δική σου απόφαση»

Η Σελήνη σουφρώνει τα χείλη της.

«Πες μου κάτι, Θάλεια. Όλα αυτά τα χρόνια, οι γονείς σου και ο Λέανδρος έδειχναν την εχθρότητα τους μονάχα προς εμένα και την Χλόη, αλλά όχι σε σένα. Γιατί;»

«Περίεργο που δεν καταλαβαίνεις. Κοίτα εμένα και μετά κοίτα εσάς τις δύο. Και εσύ και η Χλόη ήσασταν πάντα όμορφες, έξυπνες και αγαπητές σε όλους. Εμένα δεν με πρόσεχε ποτέ κανείς. Σας ζήλευα και σας κακολογούσα ότι μου φερόσασταν άσχημα και εκείνοι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα»

Η Σελήνη κουνάει το κεφάλι της.

«Είσαι αξιολύπητη. Τέλος πάντων! Πες μου τι νιώθεις για τον Πέτρο»

«Τον αγαπάω. Στην αρχή τον πλησίασα μόνο και μόνο γιατί ήταν μαζί σου και ήθελα να στον πάρω. Η Χλόη είχε φύγει και δεν μπορούσα να της κάνω άλλο κακό, οπότε επικεντρώθηκα σε σένα. Αλλά, μετά τη μέρα που μας έπιασες στο κρεβάτι, δεν ξέρω γιατί, άρχισα να έχω αισθήματα για εκείνον και τώρα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν»

Ο Άρης γυρίζει τα μάτια του, αλλά κρατάει το στόμα του κλειστό. Αυτός κοιτάζει τη Σελήνη και καταλαβαίνει ότι έχει κάτι στο μυαλό της και δεν θέλει να της το χαλάσει. Αυτή, εντωμεταξύ, στρέφεται στον Πέτρο.

«Εσύ, Πέτρο, η Θάλεια είπε ότι έχεις αισθήματα για μένα. Είναι αλήθεια;»

Ο Πέτρος σηκώνει τα μάτια του και κοιτάζει τον Άρη, ζητώντας την άδεια να της μιλήσει, κι εκείνος γνέφει καταφατικά.

«Τι σημασία έχει;»

«Πες μου και θα δεις»

«Αλήθεια είναι. Εκείνο το βράδυ είδα μια άλλη Σελήνη. Μια νέα και πολύ καλύτερη Σελήνη, την οποία ερωτεύτηκα, αλλά ξέρω ότι άργησα πολύ. Ξέρω ότι δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία και δεν την αξίζω μετά απ' όλα όσα σου έκανα. Είχα έναν θησαυρό στα χέρια μου, και ... Τέλος πάντων! Εκείνο το βράδυ, συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε ο Λύκος. Όπως αποδείχθηκε, δεν ήμουν ικανός να τραβήξω την περόνη»

«Να τραβήξεις την περόνη; Δεν καταλαβαίνω. Τι σημαίνει αυτό; Άρη;»

Αυτή γυρίζει και κοιτάζει τον Άρη, κι εκείνος της χαϊδεύει το μάγουλο.

«Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, όταν μου είπε ότι είσαι βαρετή και όλες τις άλλες μαλακίες, του είπα ότι έφταιγε αυτός, γιατί κάθε γυναίκα έχει μια χειροβομβίδα μέσα της και το μόνο που χρειάζεται είναι ο κατάλληλος άντρας να τραβήξει την περόνη»

Ο Πέτρος χαμογελάει κουρασμένα.

«Και αυτός ο άντρας, δυστυχώς, δεν ήμουν εγώ»

Αυτή παίρνει το χέρι του Άρη και μπλέκει τα δάχτυλα της με τα δικά του.

«Ναι, Πέτρο, δεν ήσουν εσύ, και ξέρεις γιατί;»

«Μπορώ να μαντέψω, αλλά πες μου»

Αυτή φέρνει το χέρι του Άρη στο στόμα της και φιλάει τα δάχτυλα του.

«Γιατί εσύ είσαι ένα σκουλήκι και εγώ χρειάζομαι έναν λύκο»

«Αρκετά δίκαιο»

«Και τώρα έχω μια τελευταία ερώτηση, αλλά πρόσεχε! Θέλω να μάθω την αλήθεια. Όλα εξαρτώνται απ' την απάντηση σου. Τι νιώθεις για τη Θάλεια;»

Ο Πέτρος κοιτάζει τη Σελήνη και οι άλλοι κοιτάζουν αυτόν. Ο Άρης με περιέργεια, η Σελήνη με αδιαφορία και η Θάλεια με κομμένη την ανάσα.

«Την μισώ»

Η Θάλεια ασθμαίνει και η Σελήνη, έχοντας πετύχει τον στόχο της, αγκαλιάζει τον Άρη και μαζί κάθονται εκεί απολαμβάνοντας το θέαμα.

«Τι; Τι εννοείς, Πέτρο;»

«Το προφανές, Θάλεια. Τι δεν καταλαβαίνεις; Σε μισώ. Δεν μπορώ πια να προσποιούμαι. Απόψε, είναι η τελευταία φορά που βλεπόμαστε. Οι δρόμοι μας χωρίζουν για πάντα. Ότι ήταν αυτό που υπήρχε ανάμεσα μας τελείωσε»

«Πέτρο, όχι! Σε παρακαλώ!»

«Μην προσπαθείς καν. Δεν αλλάζω γνώμη. Έχω πάρει την απόφασή μου. Χρειαζόμουν απλώς ένα κίνητρο και η Σελήνη μου το έδωσε. Θα δουλέψω για να ξεπληρώσω το χρέος μου και μετά θα φύγω οριστικά»

«Όχι, σε παρακαλώ! Μη μου το κάνεις αυτό. Μη μ' αφήσεις! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!»

Ο Άρης σκύβει και ψιθυρίζει κάτι στη Σελήνη»

«Είναι σαν να βλέπω φτηνή σαπουνόπερα»

«Ναι. Γαμώτο! Γιατί να μην είναι εδώ η Χλόη να το δει αυτό; Κρίμα!»

«Μπορώ να το τραβήξω βίντεο»

«Είσαι κακός!»

«Καλά όλα αυτά, Γατούλα, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βάλεις ένα τέλος»

«Έχεις δίκιο. Παρατράβηξε κι εμείς οι δύο έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε»

«Εννοείται. Τι έχεις σκοπό να κάνεις;»

«Το καλύτερο για όλους»

«Προχώρα, Γατούλα, κι εγώ είμαι εδώ»

Αυτή του χαϊδεύει το μάγουλο και μετά γυρίζει στους άλλους.

«Λοιπόν, ακούστε με προσεκτικά. Πέτρο, η επόμενη δόση σου είναι σε λίγες μέρες, σωστά;»

«Ναι»

«Έχεις τα λεφτά;»

«Ναι»

«Ωραία. Αυτή η δόση θα είναι η τελευταία και θα δώσεις τα χρήματα στη Θάλεια. Θα σου χαρίσω το υπόλοιπο χρέος σου με την προϋπόθεση ότι θα εξαφανιστείς για πάντα. Θέλω να φύγεις απ' τη χώρα. Δεν θέλω να σε ξαναδώ ή ν' ακούσω για σένα ποτέ ξανά. Και, φυσικά, αν μάθω ποτέ ότι διαδίδεις το παραμικρό για τον Άρη, θα σε βρω και θα σε εξαφανίσω. Συνεννοηθήκαμε;»

«Ναι, Σελήνη και ... σ' ευχαριστώ πολύ. Δεν αξίζω τέτοια καλοσύνη, αλλά έπρεπε να το ξέρω. Ήσουν πάντα μια υπέροχη γυναίκα κι απόψε το απέδειξες για άλλη μια φορά. Θα σου ζητούσα συγγνώμη για ότι σου έκανα, αλλά αυτή η λέξη είναι πολύ μικρή. Ήμουν ηλίθιος και τώρα πρέπει να το πληρώσω. Ελπίζω πραγματικά να έχεις μια υπέροχη ζωή μαζί του. Αντίο!»

«Αντίο, Πέτρο»

Ο Πέτρος γυρνάει στην Θάλεια.

«Θα στείλω τα χρήματα στο σπίτι σου και ... Σε προειδοποιώ! Μείνε μακριά απ' τη Σελήνη. Όσο μακριά κι αν είμαι, αν μάθω ποτέ ότι την ενόχλησες ξανά, θα σε λιώσω. Αντίο, Θάλεια. Αντίο για πάντα!»

Ο Πέτρος φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι, σέρνοντας τα βήματα του και η Θάλεια ξεσπάει σε λυγμούς.

«Πέτρο, σε παρακαλώ! Μη φεύγεις!»

Η Σελήνη την σκουντάει.

«Άστον τον ήσυχο! Τελείωσε, Θάλεια. Έφυγε και δεν γυρίζει πίσω. Αυτό είναι το μόνο σωστό πράγμα που έκανε στη ζωή του»

Ο Άρης κουνάει το κεφάλι του.

«Πραγματικά δεν το περίμενα. Αν δεν τον μισούσα γι' αυτά που σου έκανε, θα μπορούσα να πω ότι είμαι εντυπωσιασμένος»

Η Σελήνη γέρνει επάνω του.

«Όπως είπα ... Τελείωσε!»

Η Θάλεια μιλάει ανάμεσα στους λυγμούς της.

«Γιατί μου το έκανες αυτό;»

«Εγώ δεν έκανα τίποτα. Αυτός το αποφάσισε»

«Και τι θα κάνω τώρα χωρίς αυτόν;»

«Θα βρεις κάποιον άλλον»

«Όχι σαν αυτόν»

«Αυτό είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει άλλος μαλάκας σαν αυτόν. Ω, Θεέ μου! Νιώθω μια τεράστια ανακούφιση»

Ο Άρης την αγκαλιάζει κι εκείνη τρίβει τη μύτη της στον λαιμό του. Η Θάλεια τους κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια.

«Πως είναι, Σελήνη;»

«Πώς είναι τι;»

«Το να έχεις κάποιον να σ' αγαπάει τόσο πολύ»

Η Σελήνη κοιτάζει τον Άρη και χαμογελάει.

«Είναι το πιο υπέροχο, το πιο εκπληκτικό, το πιο συγκλονιστικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί»

Η Θάλεια σκουπίζει τα μάτια της.

«Λοιπόν, ήρθε η ώρα να φύγω. Σελήνη, είμαι σίγουρη ότι δεν σημαίνει τίποτα για σένα, αλλά συγγνώμη για όλα και σ' ευχαριστώ πολύ για τα λεφτά»

«Εντάξει, αλλά πρόσεχε! Αυτά είναι τα πρώτα και τα τελευταία. Μην τολμήσεις να μας ενοχλήσεις ποτέ ξανά. Σε προειδοποιώ!»

«Μην ανησυχείς γι' αυτό. Το εμπέδωσα»

«Το ελπίζω πραγματικά»

«Πες στην Χλόη ότι ελπίζω να με συγχωρήσει μια μέρα για το κακό που της έκανα»

«Θα της το πω, αλλά μην κρατήσεις την ανάσα σου μέχρι τότε»

«Ναι ... Αντίο, λοιπόν»

«Αντίο, Θάλεια»

Η Θάλεια βγαίνει έξω, αφήνοντας τη Σελήνη και τον Άρη μόνους.

«Πάει κι αυτό!»

«Ναι, πάει!»

«Πώς νιώθεις, Γατούλα μου;»

«Ανακουφισμένη, ευτυχισμένη, δικαιωμένη και τρομερά κουρασμένη. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να βρεθώ στην αγκαλιά σου»

«Πάμε να φύγουμε τότε. Εξάλλου, πρέπει να επιτρέψουμε και σ' άλλους να χρησιμοποιήσουν τις τουαλέτες»

Αυτοί γελούν.

«Ναι, αλλά δεν θέλω να πάω σπίτι. Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί και εγώ θέλω να μείνω πραγματικά μόνη μαζί σου απόψε»

«Μμμμ ... Αν είναι έτσι, ξέρω ακριβώς πού θα σε πάω»

«Πού;»

«Πάμε να φύγουμε και θα δεις»

Αυτοί επιστρέφουν στην αίθουσα για να χαιρετήσουν τους άλλους, εκτός φυσικά απ' τον Θεμιστοκλή, και μετά μπαίνουν στ' αμάξι και φεύγουν. Αυτός βγαίνει στην παραλιακή, όμως δεν στρίβει στην έξοδο της Βουλιαγμένης, αλλά συνεχίζει για Σούνιο. Αυτή κοιτάζει έξω.

«Άρη μου, πιστεύεις ότι έκανα το σωστό με τον Πέτρο και τη Θάλεια; Ήμουν πολύ καλή ή πολύ κακιά;»

«Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Έκανες αυτό που νόμιζες σωστό και δίκαιο. Αν και θα προτιμούσα να δώσω μια-δυο μπουνιές σ' αυτόν το μαλακοπίτουρα. Εσύ ξέσπασες στη Θάλεια, αλλά εγώ τίποτα. Ειδικά όταν είπε ότι έχει αισθήματα για σένα, ένας Θεός ξέρει πώς συγκρατήθηκα»

«Αυτό πάλι; Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω»

«Ενδιαφέρεσαι;»

«Ίου! Όχι, βέβαια. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που νομίζεις. Χαίρομαι που νιώθει έτσι»

«Τι εννοείς;»

«Θέλω να υποφέρει όπως υπέφερα εγώ μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία απ' το να αγαπάς κάποιον και να ξέρεις ότι δεν θα τον έχεις ποτέ»

Αυτή δαγκώνει τα χείλη της όταν μια σκιά σκουραίνει τα μάτια του Άρη.

«Γι' αυτό έφυγες τότε; Για να με κάνεις να υποφέρω;»

«Όχι! Όχι! Όχι! Δεν ήταν έτσι! Όταν αποφάσισα να φύγω, νόμιζα ότι δεν μ' αγαπάς. Νόμιζα ότι θα ανακουφιζόσουν. Ότι θα χαρείς αν απαλλαγείς από εμένα. Αλλά μόλις το έμαθα ... Όταν ο Ορέστης μου είπε ότι υποφέρεις, έτρεξα αμέσως πίσω σε σένα. Και μόνο η ιδέα ότι πονάς με τρέλανε»

«Γι' αυτό επέστρεψες;»

«Όχι μόνο γι' αυτό»

«Για τι άλλο;»

«Εκεί, σ' εκείνο το δωμάτιο, άνοιξα την καρδιά μου, κοίταξα μέσα και το μόνο που είδα ήσουν εσύ. Έλειψα μονάχα λίγες μέρες και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Ήμουν νεκρή μακριά σου. Γι' αυτό επέστρεψα»

Αυτός πιάνει το χέρι της, το φέρνει στα χείλη του και της φιλάει τις αρθρώσεις.

«Ό,τι κι αν γίνει, μη μ' αφήσεις ποτέ ξανά να ζήσω ούτε λεπτό χωρίς εσένα»

«Το ίδιο θέλω να κάνεις κι εσύ, και γι' αυτό, έλα να κάνουμε μια συμφωνία»

«Τι συμφωνία;»

«Να ζήσουμε μαζί και να πεθάνουμε μαζί όταν έρθει η ώρα»

«Εσύ κι εγώ μαζί, στη ζωή και στο θάνατο. Καλό ακούγεται. Σύμφωνοι, Γατούλα»

«Σύμφωνοι, Λύκε»

Αυτοί περνούν το υπόλοιπο της διαδρομής σιωπηλοί, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Λίγο αργότερα, αυτός στρίβει δεξιά σ' έναν παράδρομο της παραλιακής οδούς Αθηνών- Σουνίου και φτάνουν έξω από μια σιδερένια πύλη με χαραγμένα τα αρχικά Τ.Κ.Η και τις λέξεις Ιδιωτική Ιδιοκτησία.

«Τι είναι αυτό το μέρος;»

«Αυτό το μέρος, Γατούλα, είναι ένας επίγειος παράδεισος»

Αυτός ανοίγει το ντουλαπάκι και βγάζει ένα τηλεχειριστήριο. Πατάει το κουμπί, ανοίγει την μεγάλη πύλη και οδηγεί μέσα τ' αμάξι. Αυτή κοιτάζει γύρω της με χαρά. Δεν υπάρχουν φώτα, αλλά το φως του φεγγαριού που βρίσκεται στον νυχτερινό ουρανό είναι αρκετό για να μπορέσει να δει τα πανύψηλα δέντρα, τη λευκή άμμο και τα ήρεμα, σκοτεινά νερά της θάλασσας. Αυτό που της τραβάει την προσοχή όμως είναι η θέα του επιβλητικού και υπέροχα φωτισμένου Ναού του Ποσειδώνα, ακριβώς απέναντι.

«Ω, Θεέ μου! Άρη μου, αυτό είναι ...»

«Το ξέρω. Ο Τζάκος μου το είπε, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο όμορφο»

«Ο Τζάκος;»

«Ακόμα δεν κατάλαβες που είμαστε; Δεν είδες τα αρχικά στην πύλη; Αυτό είναι το μυστικό μέρος, Γατούλα. Μόνο η οικογένεια μας γνωρίζει την τοποθεσία. Δεν βγαίνει ούτε στο GPS, ούτε υπάρχει σε κάποιον χάρτη»

«Μα φυσικά. ΤΚΗ. Τζανέτος-Κοσμάς Ηλιόπουλος»

Αυτός παρκάρει το αυτοκίνητο, βγαίνει έξω, περπατά κι ανοίγει την πόρτα της.

«Βγάλε τα παπούτσια σου»

«Γιατί;»

«Θα γεμίσουν άμμο. Είναι κρίμα»

«Έχεις δίκιο. Πάλι»

Γελώντας, βγάζουν και οι δύο τα παπούτσια τους. Αυτή βγαίνει απ' το αυτοκίνητο και αυτός τη σηκώνει στην αγκαλιά του.

«Μπορώ να περπατήσω, ξέρεις»

«Το ξέρω, αλλά μ' αρέσει να σε κουβαλάω. Σε πειράζει;»

«Όχι βέβαια»

Αυτή τυλίγει τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του και ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο του. Αυτός την κουβαλάει και πλησιάζει το νερό. Εκείνη κουνάει τα πόδια της ενθουσιασμένη.

«Έλα, άσε με κάτω. Θέλω να νιώσω την άμμο»

Την βάζει κάτω κι εκείνη βυθίζει τα δάχτυλα των ποδιών της στην άμμο.

«Άρη μου, σ' ευχαριστώ»

«Για ποιο πράγμα; Γι' αυτό που θα σου κάνω σε λίγα λεπτά;»

«Σταμάτα. Σοβαρολογώ»

«Εντάξει. Πες μου»

«Γι' αυτό που είπες στη Θάλεια και επίσης λίγο πριν. Η οικογένεια μας. Σ' ευχαριστώ που τους δέχτηκες και τους αγάπησες τόσο πολύ»

Αυτός την πλησιάζει και την αγκαλιάζει από πίσω.

«Αγαπάω εσένα και αγαπάω κι αυτούς που αγαπάς. Λατρεύω όλα όσα λατρεύεις. Μισώ όλα όσα μισείς. Μ' αρέσουν όλα όσα σ' αρέσουν, και σιχαίνομαι όλα όσα σιχαίνεσαι»

Αυτή περιστρέφει το σώμα της στην αγκαλιά του και καρφώνει τα μάτια της στα δικά του.

«Όλοι οι άντρες σ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να μάθουν ένα-δυο πράγματα από σένα για το πώς να είναι οι τέλειοι άντρες»

«Μωρό μου ...»

Το φιλί του προμηνύει όλα τα υπέροχα πράγματα που πρόκειται να συμβούν.

«Έλα! Πάμε στην καμπίνα»

«Όχι. Προτιμώ να μείνω εδώ»

«Δεν κρυώνεις;»

«Μ' εσένα δίπλα μου; Ποτέ»

«Πώς μπορώ να σου πω όχι όταν μου λες τέτοια πράγματα;»

Αυτός γονατίζει μπροστά της και, σαν πιστός που προσκυνάει μια εικόνα, τυλίγει τα χέρια του γύρω απ' τους μηρούς της και φιλάει την κοιλίτσα της. Τα χέρια του γλιστρούν απαλά κάτω απ' το φόρεμα της και, χαϊδεύοντας το δέρμα της, ανεβαίνει προς τα πάνω παρασύροντας το στο διάβα του. Αυτή σηκώνει τα χέρια της για να τον διευκολύνει να το βγάλει. Με γρήγορες κινήσεις, αυτός ξεφορτώνεται και τα εσώρουχα της.

«Ανάθεμα! Κάτι τέτοιες στιγμές, εύχομαι να είχα περισσότερα χέρια»

Αυτή γελάει.

«Σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει, έχω δύο απ' αυτά»

«Τι κάθεσαι τότε; Χρησιμοποίησε τα και γδύσε με»

Γελώντας ακόμα, αυτή αρχίζει να ξεκουμπώνει το πουκάμισο του και το αφήνει να γλιστρήσει απ' τους ώμους του. Την ίδια τύχη έχει και το παντελόνι του που πέφτει στους αστραγάλους του κι αυτός το κλωτσάει μακριά με δύο κινήσεις των ποδιών του. Εκείνη τον κοιτάζει.

«Έχω δει τόσες φορές το σώμα σου και κάθε φορά μου κόβει την ανάσα»

Αυτός βγάζει το σλιπάκι του και ξαπλώνει στην άμμο.

«Έλα, μωρό μου. Έλα να σου δείξω τι μπορεί να κάνει αυτό το σώμα»

Αυτή, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της, κοιτάζει εναλλάξ μία εκείνο και μια την θάλασσα.

«Βασικά ...»

«Τι;»

Αυτή, κοιτάζοντας τον κάτω απ' τις βλεφαρίδες της, σηκώνει το χέρι και δείχνει προς το νερό.

«Μπορεί να είσαι πεντανόστιμος, αλλά λίγο περισσότερο αλάτι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν»

«Με θέλεις πιο αλμυρό;»

«Ναι»

«Γατούλα, φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Είναι Απρίλιος, μωρό μου και το νερό είναι ακόμα αρκετά κρύο. Τουλάχιστον για σένα»

«Βούτα μόνος σου τότε»

«Σοβαρά τώρα;»

«Ναι»

Αυτός την κοιτάζει και μετά κοιτάζει το νερό. Εκείνη ενώνει τα χέρια της κάτω απ' το σαγόνι της.

«Σε παρακαλώ, Λύκε! Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ!»

«Εντάξει. Εντάξει. Σταμάτα! Θα το κάνω»

«Γιούπι!»

Αυτή βαράει παλαμάκια κι αυτός γυρίζει τα μάτια του. Μετά, σηκώνεται όρθιος και περπατάει προς το νερό μ' εκείνη να τον ακολουθεί. Της ρίχνει μια ματιά, παίρνει μια βαθιά ανάσα και βουτάει στο νερό. Βγαίνει στην επιφάνεια αρκετά μακριά κι εκείνη του φωνάζει.

«Λοιπόν; Πώς είναι το νερό;»

«Χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω, Γατούλα, η λαχτάρα σου για έναν αλμυρό εραστή μόλις κατέστρεψε την ευκαιρία σου για σεξ απόψε»

«Τι; Τι σημαίνει αυτό;»

«Το νερό είναι πολύ κρύο και το αγαπημένο σου παιχνίδι έχει κάπως συρρικνωθεί»

«Όχι! Όχι! Όχι! Βγες γρήγορα από εκεί! Βγες έξω! Τώρα!»

«Τρέξε στην καμπίνα και φέρε κάτι να με σκουπίσεις. Αν ζεσταθώ αρκετά, ίσως κάτι μπορεί να γίνει»

«Ναι. Ναι. Πάω αμέσως!»

Αυτή τρέχει στην καμπίνα κι αυτός βγαίνει απ' το νερό, μετά βίας συγκρατώντας το γέλιο του. Γιατί ναι, όλο αυτό με τη συρρίκνωση είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το νερό δεν είναι καθόλου κρύο, λόγω της θερμής πηγής που υπάρχει κάτω απ' το βουνό, και φυσικά αυτός το ήξερε. Λίγα λεπτά αργότερα, αυτή επιστρέφει, κρατώντας κάτι στα χέρια της. Αυτός μένει στο νερό μέχρι τη μέση του.

«Δεν βρήκα πετσέτα, οπότε έφερα το κάλυμμα του καναπέ. Ελπίζω να κάνει δουλειά»

«Δώσ' το και βλέπουμε. Ας ελπίσουμε να μην είναι πολύ αργά»

Αυτή απλώνει τα χέρια κι εκείνος βγαίνει λίγο πιο έξω, δείχνοντας της όλη τη μεγάλη αλήθεια.

«Ρε παλιοαλήτη!»

Αυτός ρίχνει το κεφάλι του πίσω και γελάει.

«Ω, Θεέ μου! Έπρεπε να δεις το προσωπάκι σου»

Αυτή, εκνευρισμένη, πετάει το κάλυμμα στην άμμο, μπαίνει στο νερό και τον σπρώχνει μ' όλη της τη δύναμη, πετώντας τον πίσω και βουτώντας πίσω του. Όταν αυτός βγαίνει στην επιφάνεια, εκείνη πηδάει πάνω του και τον βυθίζει στο νερό ξανά και ξανά. Φυσικά, εκείνος δεν αντιστέκεται καθόλου. Παίζει μαζί της, προσέχοντας να μην τη χτυπήσει κατά λάθος. Κι εκείνη όμως είναι πολύ προσεκτική στις κινήσεις της παρά την ένταση του παιχνιδιού. Μπορεί να είναι θυμωμένη, αλλά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό απ' τον μικρό θησαυρό στην κοιλιά της.

«Θα σε σκοτώσω! Με κατατρόμαξες! Νόμιζα ότι σου χάλασα το εργαλείο»

Αυτός δεν μπορεί καν να μιλήσει απ' το γέλιο, κάτι που την εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.

«Σταμάτα να γελάς!»

«Κι εσύ σταμάτα να μου κάνεις πατητές»

«Θα κάνω ό,τι θέλω! θα σε πνίξω! Θα ... Θα ...»

Οι απειλές που βγαίνουν απ' το στόμα της σβήνουν και ο θυμός της εξατμίζεται όταν αυτός την αρπάζει απ' τη μέση και πιέζει το σώμα της πάνω στο δικό του. Αυτή τυλίγει τα πόδια της γύρω του και τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του.

«Γιατί μου το έκανες αυτό;»

«Για να γελάσουμε λίγο»

«Δεν ήταν καθόλου αστείο»

«Τότε συγγνώμη»

«Σε συγχωρώ και ξέρεις γιατί;

«Επειδή μ' αγαπάς;»

«Ναι, αλλά και για κάτι άλλο»

«Τι άλλο;»

«Το γέλιο σου. Ο τρόπος που γελάς. Υποσχέσου μου κάτι. Ό,τι κι αν γίνει, μην σταματήσεις ποτέ να μου γελάς. Το γέλιο σου ομορφαίνει τον άσχημο κόσμο γύρω μας»

«Όσο έχω εσένα, δεν έχω λόγο να σταματήσω»

«Τότε μπορώ να είμαι ήσυχη. Θα γελάς μια ολόκληρη ζωή»

Αυτός σκύβει μπροστά και φέρνει τα χείλη του μια ανάσα απ' τα δικά της.

«Πάμε έξω. Θέλω να σε πάρω στην άμμο»

«Ότι θες εσύ»

Κρατώντας την σφιχτά στην αγκαλιά του, αυτός βγαίνει απ' το νερό, παίρνει το πεταμένο κάλυμμα και το στρώνει στην άμμο. Με απαλές κινήσεις, την βάζει να ξαπλώσει και ξαπλώνει δίπλα της. Τα χέρια του χαϊδεύουν το σώμα της και η γλώσσα του απολαμβάνει τη γεύση του αλατιού στο δέρμα της ενώ εκείνη απολαμβάνει τη ζεστασιά που βγαίνει απ' το κορμί του.

«Μμμμ ... Είσαι τόσο ζεστός»

«Κι είσαι πολύ νόστιμη»

«Σε θέλω τόσο πολύ!»

«Είμαι δικός σου, ψυχή μου. Άγγιξε με. Νιώσε με. Γεύσου με»

Τα χέρια της αρχίζουν να κινούνται πάνω στο σώμα του. Ξεκινάει απ' τον λαιμό του και κατευθύνεται προς τους φαρδιούς ώμους και τους ατσάλινους δικέφαλους στα μπράτσα του. Ο τρόπος με τον οποίο οι μύες του ανταποκρίνονται στο άγγιγμα της στέλνει ένα κύμα ηλεκτρισμού σ' ολόκληρο το σώμα της. Το απαλό δέρμα του τρέμει καθώς οι παλάμες της κάνουν μασάζ στο τέλεια σμιλεμένο στήθος του. Ένα μουγκρητό ξεφεύγει απ' τα χείλη του καθώς τα δάχτυλα της αρχίζουν να εντοπίζουν τις γραμμές των κοιλιακών του, ενώ αυτή κλαψουρίζει όταν το χέρι της συναντά τη σκληρή στύση του.

«Τι συμβαίνει, Γατούλα;»

«Ήρθε η ώρα. Πάρε με»

Αυτή ανοίγει τα πόδια της κι εκείνος ανεβαίνει πάνω της. Τα μάτια τους, καθώς κοιτάζονται, λάμπουν στο φως του φεγγαριού. Τα χείλη τους τρέμουν από πόθο. Τα κορμιά τους είναι μπερδεμένα, πιέζοντας το ένα το άλλο, κι αυτή η έλξη ανάμεσα τους, όπως ο μαγνήτης τραβάει το σίδερο, τους ενώνει όταν αυτός μπαίνει μέσα της με μια δυνατή ώθηση, κάνοντας τη να γρυλίσει.

«Ω, Θεέ μου! Άρη μου ...»

Οι κινήσεις τους, απόλυτα συγχρονισμένες, μοιάζουν με χορό. Ένας μαγικός χορός για δύο. Και το φεγγάρι, ο μοναδικός μάρτυρας της ένωσης τους, σβήνει το φως του. Είναι λες και γυρίζει το κεφάλι απ' την άλλη για να τους αφήσει μόνους. Αυτοί έχουν ο ένας τον άλλον, δεν χρειάζονται κανέναν.

Αρκετή ώρα αργότερα, αυτοί παραμένουν ξαπλωμένοι στην άμμο, ικανοποιημένοι και γλυκά κουρασμένοι. Αυτή είναι κουλουριασμένη στην ζεστή αγκαλιά του κι εκείνος χαϊδεύει την κοιλιά της, αγναντεύοντας το φεγγάρι.

«Άρη ...;»

«Μμμμ ...;»

«Κοιμάσαι;»

«Όχι ακόμα»

«Ούτε εγώ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ»

«Θέλεις να σε νανουρίσω;»

«Ναι»

«Κλείσε τα μάτια σου, ψυχή μου»

Αυτή βολεύεται καλύτερα στην αγκαλιά του και κλείνει τα μάτια της. Αυτός, χωρίς να σταματήσει να της χαϊδεύει την κοιλίτσα, σκύβει πάνω στ' αυτί της και αρχίζει να σιγοτραγουδάει.

* Πέρασε και αυτή η μέρα, χάνεται στο δειλινό, και μαζί της παίρνει πέρα, όσα δε θα θυμηθώ. ... Ότι έχω στην καρδιά μου, κι είναι όλη μου η ζωή, είναι ο χρόνος που θυμάμαι, αυτός που ζήσαμε μαζί.

Σ' ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει, για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω. ... Για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει, δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ! Δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ!

Σου 'χα κρύψει τα σημάδια, γιατί δεν ήθελα να δεις, Πως μου ήταν όλα άδεια, στην ζωή μου πριν να 'ρθεις. ... Ήταν ξένη αυτή η πόλη, σαν και σένα είχα εδώ χαθεί, εδώ που με ξεχάσαν όλοι, και με βρήκες μόνο εσύ.

Σ' ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει, για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω. ... Για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει, δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ! Δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ! *

Η αναπνοή της γίνεται ρυθμική, το σώμα της χαλαρώνει και πριν τελειώσει το τραγούδι, έχει ήδη παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, του Θεού των ονείρων. Αυτός φιλάει τον κρόταφο της, κρύβει το πρόσωπο του στα μαλλιά της και κλείνει τα μάτια του για να την ακολουθήσει στον κόσμο των ονείρων.

~ ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ ~ ΣΤΟ ΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ~ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ ~

~ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΖΑΚΟΥ & ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ~

Είναι όλοι μαζεμένοι στο σαλόνι. Όλη νύχτα μιλούσαν για την πρόταση. Τα δίδυμα και η μικρή Εύα κοιμούνται εδώ και αρκετή ώρα, ενώ ο Στέφανος, ο Ιάσονας, η Αναΐς και η Πανδώρα είναι ακόμα ξύπνιοι. Ο Τζάκος απευθύνεται σε όλους.

«Λοιπόν, συμφωνούμε όλοι; Η πρόταση θα γίνει στη δεξίωση μετά την έκθεση»

Όλοι συμφωνούν. Η Μαίρη και ο Οδυσσέας χαμογελάνε ενθουσιασμένοι.

«Πραγματικά ανυπομονώ να δω το πρόσωπο της Σελήνης»

«Το Καρπουζάκι θα ενθουσιαστεί»

Ο Ορέστης καλεί κάποιον απ' το κινητό του, αλλά δεν παίρνει απάντηση.

«Τι ώρα είναι;»

«Αργά. Γιατί;»

«Μόλις τηλεφώνησα στον Άρη, αλλά δεν το σήκωσε»

«Ανησυχείς;»

«Λίγο»

«Δοκίμασες το κινητό της Σελήνης;»

«Ναι. Ούτε αυτή απάντησε»

«Το Reunion πρέπει να έχει τελειώσει μέχρι τώρα»

«Αν είναι έτσι, τότε πού είναι αυτοί;»

Ο Τζάκος δίνει τη λύση.

«Θα το μάθουμε αμέσως. Τίγρη, δώσε μου το tablet σου»

Ο Στέφανος δίνει το tablet στον πατέρα του κι αυτός μπαίνει στο ίντερνετ. Η Μαίρη και ο Οδυσσέας απορούν.

«Τι κάνεις, Πρίγκιπα;»

«Εντοπίζω τ' αμάξι μου»

«Ρε αθεράπευτα διεστραμμένε τύπε, έχεις βάλει συσκευή εντοπισμού στ' αμάξι σου;»

«Εννοείται. Και όχι μόνο σ' αυτό»

Αυτός κοιτάζει τη Μαίρη και της κλείνει το μάτι. Αυτή σηκώνεται όρθια και αρχίζει να ψάχνει το σώμα της, κάτι που κάνει όλους τους άλλους να γελάσουν.

«Τζάκο, στ' ορκίζομαι. Αν έχεις κάνει κάτι τέτοιο ...»

«Κάτσε κάτω, Αγγελούδι. Πλάκα κάνω»

«Το καλό που σου θέλω! Ουγκ!»

«Εξάλλου δεν χρειάζομαι την τεχνολογία για να σ' εντοπίζω. Ξέρω ανά πάσα στιγμή που βρίσκεσαι»

«Άντε βρε»

Ο Τζάκος γελάει πιο δυνατά και η Μαίρη, δείχνοντας τα δόντια της, τον χτυπάει μ' ένα μαξιλάρι. Λίγα λεπτά αργότερα, τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα.

«Τους βρήκα»

«Και; Πού είναι;»

«Εκεί που είναι, είμαι σίγουρος ότι περνούν υπέροχα»

Αυτός γυρίζει το tablet και όταν οι άλλοι βλέπουν την τοποθεσία στον χάρτη, γελούν ξανά. Βέβαια, η πινέζα μοιάζει να είναι στη μέση του πουθενά, γιατί όπως είπαμε, το μυστικό μέρος δεν υπάρχει στους χάρτες, αλλά αυτοί ξέρουν την αλήθεια και γι' αυτό, ο Ορέστης ξεφυσάει με ανακούφιση.

«Ηρέμησα τώρα»

Ο Βίκος σηκώνεται όρθιος.

«Και απ' ό,τι φαίνεται, δεν θα επιστρέψουν μέχρι το πρωί, οπότε, ας πάμε κι εμείς για ύπνο»

Η Χλόη είναι η επόμενη που σηκώνεται.

«Ο Βίκος έχει δίκιο. Όλοι χρειαζόμαστε έναν καλό ύπνο γιατί αύριο ξεκινάμε πρόβες. Έχω ήδη τη χορογραφία στο κεφάλι μου»

Ακολουθούν ο Οδυσσέας και ο Αλέκος.

«Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να ρεζιλευτούμε»

«Δεν πειράζει. Είναι για τη Σελήνη. Της αξίζει»

Και σιγά-σιγά, όλοι αποσύρονται στα δωμάτια τους.