https://youtu.be/5bH-vUCVcsw

Βρήκε τον Μηνιάδη σκεπτικό στο γραφείο του.

"Πως έγινε ;" τον ρώτησε ο Διοφάντους χωρίς να χάσει χρόνο. Έκατσε στην πολυθρόνα μπροστά στο γραφείο.

"Χθες βράδυ, στο σπίτι της, ο γιατρός λέει μεταξύ εννέα με δέκα".

"Ποιος, πως ;"

"Άγνωστο. Δεν πρόκειται για ληστεία"

"Πως ;"

"Το όπλο δεν βρέθηκε, πρέπει να ήταν κάποιο αμβλύ όργανο"

"Μαχαίρι ;"

"Όχι, το τραύμα λέει ο γιατρός από κάποιο άλλο αιχμηρό όργανο"

"Καλά δεν πήρε χαμπάρι κανένας ;"

"Έμενε σε μονοκατοικία Ισίδωρε. Κανείς γείτονας δεν ανέφερε κάτι από φασαρία ή φωνές, μόνο..." σταμάτησε και τον κοίταξε.

"Μόνο τι ;" τον ρώτησε με αγωνία ο Ποινικολόγος.

"Ένα γείτονας που επέστρεφε σπίτι του πρόλαβε τη φιγούρα μιας νεαρής γυναίκας να φεύγει σαν κυνηγημένη στο δρόμο λίγα μέτρα απ την είσοδό της"

"Τι ώρα έγινε αυτό ;"

"Περίπου την ώρα θανάτου, περίπου λέω..."

"Την περιέγραψε ;"

"Όχι δεν μπορεί να δώσει περιγραφή, στο σκοτάδι την είδε"

"Και πως μπήκε στο διαμέρισμά της ; υπάρχουν ίχνη διάρρηξης ;"

"Όχι, η πόρτα άνοιξε κανονικά"

"Άρα αυτός ο κάποιος ήταν γνωστός της, αλλιώς...."

"Μάλλον, βέβαια περιμένω και την έκθεση της αστυνομίας"

"Που καταλήγεις ;" τον ρώτησε με αγωνία ο ποινικολόγος.

Ο Ανακριτής τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

"Ισίδωρε, πολύ φοβάμαι ότι η νεαρή την έχει άσχημα ! Σε κάθε της παρουσία και ένα πτώμα. Πρώτα στην κλινική, τώρα εδώ"

Ο Διοφάντους έδειξε να προσπαθεί να απομακρύνει αυτήν την πιθανότητα.

"Και πως ξέρεις ότι είναι η ίδια γυναίκα Γεράσιμε ; Άσε να δεις πρώτα και τι θα πει ο ιατροδικαστής"

"Δεν ξέρω τι σε κάνει να την υπερασπίζεσαι τόσο. Θα σε παρακαλέσω να αφήσεις τα συναισθήματά σου έξω απ αυτήν την υπόθεση"

Ο Διοφάντους έδειξε να ενοχλείται.

"Τι θέλεις να πεις ;" ρώτησε κατηγορηματικά.

Ο Ανακριτής τον κοίταξε με νόημα.

"Ξέρεις καλά τι θέλω να πω Ισίδωρε. Τα προσωπικά σου βιώματα μην τα βάζεις σ΄ αυτήν την υπόθεση. Είμαστε επαγγελματίες"

Ο Διοφάντους αντέδρασε έντονα.

"Σε παρακαλώ να αφήσεις τα προσωπικά μου απ' έξω. Ξέρεις πολύ καλά ότι τα τελευταία χρόνια μόνο εγώ ξέρω τι μάχη έδωσα για να μην τα μπλέκω στις υποθέσεις μου", του απάντησε καθώς είχε ήδη σηκωθεί.

"Δεν ήθελα να σε πληγώσω Ισίδωρε, με συγχωρείς. Ξέρω τι άνθρωπος είσαι. Αλλά είδα ότι με μια ιδιαίτερη επιθυμία μπήκες σ' αυτήν την υπόθεση..."

"Δεν μπήκα εγώ στην υπόθεση. Ακριβώς το αντίθετο έγινε στα πόδια μου εκείνο το βράδυ", του είπε και συνέχισε διακόπτοντας αυτή την κουβέντα.

"Εικασίες κάνεις Γεράσιμε. Δεν έχεις τίποτα χειροπιαστό στα χέρια σου. Ενδείξεις έχεις. Και στην κλινική με τον Δεβέλογλου και τώρα με την Δαμασκηνού. Θέλω, αν γίνεται, αντίγραφο της ιατροδικαστικής εξέτασης της Δαμασκηνού "

"Τι να το κάνεις ;"

"Για το φάκελο της πελάτισσας μου. Ήδη βλέπω μια πορεία ενοχοποίησής της"

"Θα το έχεις μόλις το πάρω", του είπε.

Χαιρετήθηκαν προσπαθώντας να βγάλει ο καθένας την ένταση που τους κυρίευσε. Ο Διοφάντους ένιωσε το βλέμμα του ανακριτή να βαραίνει στην πλάτη του καθώς διάβαινε την πόρτα της εξόδου απ το γραφείο του.

Το χοντρό μαύρο ντοσιέ έστεκε ανοιχτό στο μεγάλο γραφείο καρυδιάς του Ισίδωρου Διοφάντους στο σπίτι του. Ο καπνός απ' την ξύλινη πίπα του, γέμιζε το χώρο με άρωμα κερασιάς κάνοντας διάφορα σχήματα. Το πρόσωπό του έστεκε σκυφτό στο γραφείο. Το φως από το μεγάλο πορτατίφ στα αριστερά φώτιζε μια σειρά απλωμένα έγγραφα στην επιφάνεια του γραφείου.

Δύο-τρεις εφημερίδες με ημερομηνία Νοέμβρη του 2008. Οι πρωτοσέλιδες αναφορές τους:

"Άγριο έγκλημα. Η νεαρή καθηγήτρια Φιλολογίας Αντιγόνη Καραμάνου, ετών τριάντα επτά, σύζυγος του γνωστού Ποινικολόγου Ισίδωρου Διοφάντους, βρέθηκε νεκρή λίγα μέτρα έξω από το αυτοκίνητό της. Οι δράστες την είχαν βιάσει πριν την στραγγαλίσουν για να την ληστέψουν. Η Αστυνομία έχει ήδη εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό τους..."

Ρούφηξε μια δυνατή γουλιά απ'  το ουίσκι του και συνέχισε να ξεφυλλίζει διάφορα έγγραφα και φωτογραφίες από το ανοιχτό ντοσιέ. Δίπλα του ένας άλλος φάκελος κλειστός. Έβαλε τα διάφορα έγγραφα του ντοσιέ στη θέση τους ευλαβικά με μεγάλη προσοχή και τάξη. Πήρε το στυλό του, τράβηξε τον άλλο φάκελο μπροστά του και άρχισε να γράφει στην εξωτερική ετικέτα:

"Φάκελος Ελουάζ. (Αγνώστου ταυτότητας)".

Το ταξί που πήρε η Κατερίνα απ'  το κέντρο της Αθήνας την έφερε στο Περιστέρι. Διάλεξε να έχει πέσει το σκοτάδι καθώς ήθελε να αποφύγει κάθε ξένο βλέμμα επάνω της. Στην παλιά γειτονιά της. Είχε να αντικρίσει το πατρικό της σπίτι εδώ και οκτώ ολάκερα χρόνια. Το 2008 είχε τελειώσει τη σχολή της. Ένα χρόνο μετά, το 2009, γνώρισε τον Σέργιο. Τον άνθρωπο που σημάδεψε τη ζωή της. Οκτώ χρόνια μεγαλύτερός της. Η Σκέψη της σκλύρηνε αφάνταστα.

Στάθηκε απέναντι από το πατρικό της σπίτι εκεί στην παλιά γειτονιά στο Περιστέρι. Η Πρώτη εικόνα που αντίκρισε την σοκάρισε. Η παλιά μικρή μονοκατοικία έστεκε εκεί σαν φάντασμα ολομόναχη, εγκαταλειμμένη στην απόλυτη μοναξιά της. Είχε φύγει από εκεί το 2009, ένα χρόνο μετά που τελείωσε τη σχολή της. Πλησίασε την μικρή σιδερένια πόρτα της αυλής. γερμένη, σκουριασμένη απ το χρόνο. Ο Χώρος πίσω της είχε καλυφθεί από άγρια χόρτα και αγριολούλουδα. Που ήταν η Μητέρα της ! Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Έσπρωξε με τα χέρια της την πόρτα στην είσοδο, η οποία άνοιξε με δυσκολία και με έναν ανατριχιαστικό θόρυβο σκουριάς. Ένα μικρό δάκρυ ήρθε να υγράνει τα μάτια της. Περιεργάστηκε με το βλέμμα τον μικρό κήπο. "Είδε" τον εαυτό της παιδούλα να πεταρίζει ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και στα γεράνια που η μητέρα της με περισσή αγάπη φρόντιζε. Είδε τη μεγάλη καρυδιά να σκεπάζει τώρα το σπίτι και θυμήθηκε τις εποχές που σκαρφάλωνε στα κλαδιά της για να μαζέψει τους καρπούς. Πλησίασε στην πόρτα του σπιτιού. Ερμητικά κλειστή όπως και τα παράθυρα. Σαν να ήθελαν να κρύψουν το εσωτερικό και τα μεγάλα μυστικά του. Άγγιξε με τα χέρια της τα παράθυρα, την πόρτα. Η Σκέψη της ήταν γεμάτη μνήμες. Η ζωή εκεί έδειχνε να είχε σταματήσει πριν πολλά χρόνια. Που ήταν όμως η μητέρα της αναρωτήθηκε ξανά. Πόσο ήθελε να ξαναγυρίσει εκεί. Όμως μέσα της ήξερε ότι αυτό ήταν ένα απρόσιτο όνειρο που χάθηκε στις άρρωστες νύχτες που πέρασε με τον άνθρωπο που αγάπησε και άνοιξε για αυτήν τις πόρτες της κόλασης. Αλλά και στις παγωμένες ατέλειωτες ώρες της κλινικής. Εκεί που άφησε για τελευταία φορά την αθωότητα της ψυχής της σφάγιο στις επιλογές εκείνων.

Ένιωσε να πονάει. Από τότε που ο "ευυπόληπτος" καθηγητής Αρμάγος αφαίρεσε, χωρίς τη θέλησή της, το νεφρό της, για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά οργάνων σώματος απ'  την οποία είχε θησαυρίσει και αυτός και οι συνεργάτες του, η υγεία της δεν πήγαινε καλά. Το ένιωθε, το καταλάβαινε.

Έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι που μεγάλωσε. Φυλάκισε όσο μπορούσε περισσότερο την εικόνα του στην καρδιά της. Λίγο πριν κλείσει πίσω της την ξεχαρβαλωμένη πόρτα πρόλαβε να κόψει λίγα φύλλα από κάποια αγριόφυτα που είχαν φουντώσει εκεί. Τα έσφιξε στην τρεμάμενη φούχτα της και έσυρε τα βήματά της στο δρόμο της επιστροφής.

Στη σκέψη της πήγε το αμέσως επόμενο μέρος που θα μπορούσε να μάθει για τη μητέρα της και να βρει έστω ένα πρόσκαιρο άσυλο να μαζέψει το μυαλό της.

Στα μάτια της δύο φιγούρες κυριαρχούσαν. Ο Σέργιος και ο Δημοσθένης Αρμάγος. Και τους δύο έβαλε σκοπό της να τους βρει. Ήξερε άλλωστε τα μονοπάτια τους. Ήθελε να είναι εκείνη που θα πει την τελευταία λέξη.

"Σου έχω έτοιμο αντίγραφο της ιατροδικαστικής έκθεσης που ζήτησες, μπορείς να έρθεις να την πάρεις", ακούστηκε η φωνή του Ανακριτή Μηνιάδη στο τηλέφωνο του Ισίδωρου.

"Θα περάσω Γεράσιμε, σε ευχαριστώ..", του είπε.

Μετά από λίγες ώρες ήταν στο γραφείο του και πάλι. Τον καλωσόρισε εγκάρδια. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ήταν να μείνουν σκιές στην ψυχολογία του προσωπικού του φίλου από την τελευταία τους κουβέντα. Κάτι που με χαρά διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε.

"Λοιπόν τι προέκυψε ;" τον ρώτησε ο Διοφάντους.

Ο Μηνιάδης του παρέδωσε ένα φάκελο και του απάντησε

"Όπως ήταν η πρώτη εκτίμηση, η Δαμασκηνού δολοφονήθηκε με ένα αμβλύ όργανο σιδερένιο, που δεν βρέθηκε πουθενά. Ο Δολοφόνος το πήρε μαζί του. Αποτυπώματα δεν βρέθηκαν. Σημάδι ότι ο δράστης πήγε οργανωμένος με πρόθεση. Ξέρουμε ήδη ότι άνοιξε την πόρτα γεγονός που φανερώνει ότι ήταν γνωστός της αφού δεν θεωρείται πιθανή η εξήγηση να ήταν τόσο αφελής να άνοιξε σε κάποιον άγνωστο επισκέπτη μέσα στη νύχτα".

"Μα δεν αντιστάθηκε δεν βρέθηκαν ίχνη ;"

"Λίγες εκδορές που φανερώνουν ελάχιστη και σύντομη αντίσταση. Έχουμε όμως και κάτι άλλο.."

"Τι ;" ρώτησε με ενδιαφέρον ο Ποινικολόγος.

"Αναισθητικό ! Ο δράστης χρησιμοποίησε χλωροφόρμιο. Ξάφνιασε το θύμα και το αναισθητοποίησε πριν την σκοτώσει"

Ο Διοφάντους έκανε έναν μορφασμό αποτροπιασμού.

"Ψυχρός εκτελεστής !" έκανε. Ο Ανακριτής τον κοίταξε στα μάτια. Εκείνος συνέχισε:

"Και ύστερα μου λες ότι αυτό μπορεί να το έκανε αυτό το πλάσμα"

"Ισίδωρε", του είπε ο ανακριτής συνεχίζοντας: "Αυτό το πλάσμα εκεί μέσα έγινε πειραματόζωο ! Δεν ξέρουμε πόσο καιρό την βασάνιζαν. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μέσα στην ψυχή της δεν είχε φωλιάσει το πάθος της εκδίκησης ; με τη μορφή παράνοιας κιόλας ; κίνητρο υπάρχει και για τους δύο φόνους"

Ο Ποινικολόγος τον κοίταξε:

"Και που θα το βρει βρε Γεράσιμε το χλωροφόρμιο μια φυγάδα ; και άντε και το βρήκε, λες να την είδε η Δαμασκηνού, να την αναγνώρισε και να της άνοιξε να την υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες τη στιγμή που ξέρει ότι έχει ξεφύγει από τα νύχια τους ; βλέπεις πως καταρρέει αυτή η θεωρία ; τέλος πάντων, έχεις τίποτα άλλο ;"

Ο Μηνιάδης σιώπησε για λίγο. Τα επιχειρήματα του φίλου του ήταν συντριπτικά για να τα αντικρούσει. Του είπε:

"Ψάχνει το εγκληματολογικό να βρει ίχνη DNA από τις εκδορές στο σώμα της. Στο μεταξύ η Αστυνομία έκανε το σκίτσο της κοπέλας. Ήδη την αναζητούν. Αν έρθεις σε επαφή μαζί της σε παρακαλώ προσωπικά να την προλάβεις μην κάνει τίποτα άσχημο. Μου το υπόσχεσαι ;"

"Σε αυτό συμφωνούμε", του είπε. Πήρε τα έγγραφα, τον αποχαιρέτισε και έφυγε.

Επιστρέφοντας στο γραφείο του αργά μεσημέρι, ο Ζήσης τον περίμενε εναγωνίως.

"Κύριε Ισίδωρε, σας έχω νέα !" άκουσε τη φωνή του νεαρού συνεργάτη του γεμάτη ενθουσιασμό μόλις μπήκε.

(Συνεχίζεται....)

Να που μαθαίνουμε εδώ και για το παρελθόν του Ισίδωρου Διοφάντους. Μια τραγική σελίδα στο παρελθόν του. Να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ, που συνεχίζετε, που συμμετέχετε. Η Ελουάζ αναζητεί τους δεσμούς της με το σπίτι της και τη μητέρα της. Ενώ ο δαιμόνιος συνεργάτης του ποινικολόγου έχει κάτι καλό να προσφέρει στην υπόθεση. Τι; Θα το δούμε στο κεφάλαιο που ακολουθεί.