https://youtu.be/Xv-uSjjENvw

Κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Ο ήλιος του Ιούλη έπεφτε καυτός πάνω του. Φόρεσε τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά του και έριξε μια ματιά μπροστά. Η Νεαρή κοπέλα βγήκε και αυτή, κλείδωσε το αυτοκίνητο και ήρθε δίπλα του. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε στη μεγάλη πύλη. Άπλωσε το βλέμμα του ολόγυρα και ψηλά. εκεί που τα κυπαρίσσια καμάρωναν με τις ψηλές κορυφές τους.

"Πάμε ;" του είπε.

"Να πάρουμε λίγα λουλούδια..." της απάντησε.

Προχώρησαν στην είσοδο του κοιμητηρίου. Πήραν λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα και μπήκαν στο χώρο. 

"Νιώθεις να δικαιώθηκες τώρα πατέρα ;" τον ρώτησε.

Ο Ισίδωρος Διοφάντους έσπασε στα χείλη του ένα μικρό διακριτικό χαμόγελο.

"Πάνω σε ποιο πράγμα ;"

"Απ'  την υπόθεση της κλινικής του Αρμάγου. Τα γεγονότα ήρθαν στη Βουλή. Η πίεση των αποκαλύψεων που έκανε το γραφείο μας μαζί με τις άλλες οργανώσεις δεν ήταν και λίγη....".

Την άκουγε σιωπηρός, εκείνη συνέχισε: "Όπως ήρθαν τα πράγματα κανείς πια δεν θα μπορούσε να κρύψει αυτό το αίσχος. Η  εξεταστική επιτροπή τα έβγαλε όλα στο φως... ο εισαγγελέας κινήθηκε. Θα μου πεις, ένοχοι δεν υπήρχαν πια για να κάτσουν στο σκαμνί..."

"Πράγματι....", της απάντησε σε μια διάθεση εμφανή πως το μυαλό του έτρεχε και κάπου αλλού.

"Αλήθεια, τι έγινε με τον άνθρωπο που μου είπες Πατέρα ;"

"Εννοείς....."

"Ναι...."

"Τίποτα ! Κανείς δεν ξέρει για αυτόν... έμεινε μια σκιά, που ήθελε να γίνει άγγελος αλλά και τιμωρός..."

Η Κοπέλα τον κοίταξε στα μάτια. Σαν να δίσταζε να διατυπώσει τα επόμενα ερωτήματα.

"Νιώθεις κάτι να εκκρεμεί μέσα σου όπως το χειρίστηκες;"

"Θες να πεις γιατί δεν τον κατέδωσα προφανώς"

"Ναι, είναι ένα θέμα για το οποίο δεν μου έχεις ανοίξει την καρδιά σου, δεν ξέρω πως να το προσεγγίσω" του είπε.

"Αν με ρωτάς αν έχω μετανιώσει που τον άφησα να φύγει, ναι, είμαι σίγουρος για αυτό! Πες το συναίσθημα, πες το παρόρμηση, το ίδιο θα έκανα αν γύρναγε ο χρόνος πίσω" της απάντησε.

"Πατέρα ; Όμως η δικαιοσύνη ;" τον ρώτησε χωρίς διάθεση κριτικής αλλά εναγώνια προσπάθεια να φτάσει στην αρμονική αλήθεια. 

Γύρισε και την κοίταξε βαθιά στα όμορφα μάτια της.

"Κορίτσι μου, εκτός από τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, του νόμου του γραπτού, υπάρχει και το δίκιο της ζωής, που το ορίζει η ίδια... αυτοί, πολλές φορές οι άγραφοι νόμοι που ακολουθούν τη στράτα της ιστορίας"

"Αυτοδικία πατέρα ;"

"Όχι δεν πιστεύω σ' αυτήν. Και ποτέ δεν σε καλέσω να την εφαρμόσεις. Γιατί δεν σε λυτρώνει απ' τους εφιάλτες σου. Τα ίδια ένιωσα και το χαμό της μάνας σου. Αλλά κάποιες φορές η νομοτέλεια της ζωής προλαβαίνει το γράμμα των νόμων. Θέλει να δώσει εκείνη το δικό της τέλος. Άλλωστε κόρη μου, άλλη η δικαιοσύνη της ζωής και άλλη των δικαστηρίων. Αυτό είναι κάτι που θα κληθείς άπειρες φορές στην καριέρα σου να το διαχειριστείς"

Η νεαρή γυναίκα άλλαξε θέμα.

"Αυτό το κολαστήριο έκλεισε για πάντα. Και τώρα έμαθες ;"

"Τι ;"

"Θα κατεδαφιστεί, μαζί με τα απομεινάρια του ερειπωμένου εργοστασίου από κάτω του. Κάποια εταιρεία το αγόρασε, πάει λένε για εμπορικό κέντρο".

"Και θα πάρει μαζί του όλα τα βογγητά και τις κραυγές..." είπε εκείνος, σαν να μονολογούσε, "αν δεν ήταν εκείνη, όλα θα ήταν στο σκοτάδι. Άφησε την καρδιά της και την ψυχή της εκεί. Τα όνειρά της. Πορεύτηκε με τον τρόμο και την απόγνωση. Ντύθηκε την οργή και το μίσος. Ποιος να την κατηγορήσει και γιατί ; Σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου στις αδύναμες πλάτες της. Ποιος το περίμενε ε; Μια αδύναμη νεαρή γυναίκα. Έγινε ο καταλύτης για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η δική της καταστροφή οδήγησε στην κάθαρση"

https://youtu.be/kVZ8sXveleI

"Μπαμπά !"

"Έλα παιδί μου...."

"Έμαθα πολλά μαζί σου αλλά αυτό.... Αυτή η υπόθεση... με έκανε πιο συγκροτημένη... πως να το πω, άνοιξε πολλά ζητήματα μέσα μου"

"Μια μεγάλη δικηγορίνα γεννιέται", της είπε ζεστά, πιάνοντάς την απ'  το χέρι.

Έφτασαν σε έναν απλό τάφο.

"Κατερίνα Ιατροπούλου" η πρώτη επιγραφή. Και από κάτω με καλλιτεχνικά γράμματα "Ελουάζ", ετών τριανταδύο.

"Όμορφη είναι, ακριβώς όπως το πορτραίτο που έχεις στο σπίτι", σχολίασε η κόρη του.

Τακτοποίησαν τα γαρύφαλλα στην πλάκα. Τον είδε να κοιτάζει εκφραστικά τα πανέμορφα μάτια της φωτογραφίας σε αλλοτινές εποχές. Τον παρακολουθούσε διακριτικά βλέποντας ολοφάνερα την έντονη συγκίνηση που τον έπνιγε. Αφουγκραζόταν την κρυφή του ανάσα καθώς προσπαθούσε να μην βγει πονεμένη και εκφραστική προς τα έξω. Έβλεπε τα υγρά του μάτια που προσπαθούσε με χίλιους κόπους να τα κρατήσει να μην γεμίσουν δάκρυα. Ενατένιζε τη σιωπή του ακολουθώντας και εκείνη από σεβασμό και αγάπη. 

"Έφυγε στα χέρια μου... κυνηγημένη σαν το αγρίμι, παγιδευμένη σαν το θήραμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο της χαμόγελο. Πίστευα πως όλο αυτό δεν θα το περνούσα, περίπου το ίδιο, για δεύτερη φορά. Κι όμως η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια..." ακούστηκε κάποια στιγμή. Άφησαν τα λουλούδια αφού τα στόλισαν απλά και όμορφα. Έριξε πίσω του μια τελευταία ματιά στη φωτογραφία της. 

Πήραν το μονοπάτι της εξόδου με βήματα σταθερά. 

"Μπαμπά..." τον κοίταξε στα μάτια.

"Ναι..."

"Τι ήταν για σένα η Ελουάζ ; Άνοιξέ μου την καρδιά σου! Οι δυο μας το έχουμε κατακτήσει καιρό τώρα αυτό"

Ένα ανεπαίσθητο τικ εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Ένα γλυκό μελαγχολικό χαμόγελο μετά. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Δεν.... Δεν ξέρω....η μνήμη της μητέρας σου... η επανάληψη, η κατάφωρη και βάρβαρη αδικία. Ίσως... μια κραυγή κόρη μου.... Ναι μια κραυγή που μίλησε μέσα μου πολύ περισσότερο απ' ότι περίμενα. Ξεπερνώντας κατά πολύ την επιρροή μιας απλής επαγγελματικής υπόθεσης. Ένα βίωμα που μπορώ να πω ότι άφησε το σημάδι του".

Άπλωσε το χέρι της και τον αγκάλιασε. Αφέθηκε στο άγγιγμά της, να περπατά μαζί της με τον ήλιο του μεσημεριού να καίει τα πρόσωπά τους. Καθώς κατηφόριζαν τη μεγάλη οδό προς την πύλη του κοιμητηρίου, ο ένας γερμένος στην αγκαλιά του άλλου σαν αμοιβαίο στήριγμα. Άπλωσε και το δικό του χέρι. Το πέρασε πάνω από τους ώμους της. Ένιωθε σαν να κρατούσε στα χέρια του την ίδια τη ζωή. 

ΤΕΛΟΣ

Αγαπημένοι αναγνώστες και αναγνώστριες. Σας ευχαριστώ που φτάσατε ως εδώ. Και στο τυπικό τέλος αυτής της νουβέλας. Σας ευγνομονώ για τον πολύτιμο χρόνο και τη διάθεση συμμετοχής σας. Τα σχόλια, τις παρατηρήσεις σας. 

Ακολουθεί ο επίλογος, όπου θα βρείτε πληροφορίες για το που αλλού μπορείτε να βρείτε την "Ελουαζ" συγκεντρωμένη σε e-book. Αλλά και μια ανοιχτή κουβέντα πάνω σε όλο το έργο.

Σας περιμένω με χαρά και στα επόμενα βιβλία μου.