"Κατερίνα Ιατροπούλου κύριε Διοφάντους !", ήχησε η φωνή του Ζήση με ένα τόνο θριάμβου στη χροιά της. Το πρόσωπό του πρόβαλε στην πόρτα του γραφείου του διευθυντή του. Ο Ισίδωρος τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

"Το επιβεβαίωσες βρε θηρίο ;"

"Ναι, συνεργάστηκα με την Αργυροπούλου στην Οργάνωση. Από τα στοιχεία που μου έδωσε για την μητέρα της, έψαξα και έφτασα στην κόρη. Μία και μονάκριβη την έχει.." είπε ο Ζήσης και πέρασε στο γραφείο.

"Μπράβο βρε Ζήση ! Και ;"

"Κατερίνα Ιατροπούλου, γεννημένη το 1986"

"Που μπορούμε να την βρούμε άραγε, το σπίτι της, οι γονείς της ;"

"Με την Μητέρα της ζούσε τα τελευταία χρόνια αλλά έχει πεθάνει κύριε Διοφάντους από το 2014, ένα χρόνο μετά που μας είπαν από την οργάνωση.."

"Κρίμα", είπε προβληματισμένος ο Ποινικολόγος.

Το χαμόγελο του νεαρού συνεργάτη του, τον έκανε να αλλάξει διάθεση

"Μην μου πεις"

"Έψαξα κύριε Διοφάντους για πλησιέστερους συγγενείς. Πιο κοντινή της οικογένειας η αδελφή της μητέρας της, Ουρανία Ρενέκου"

"Ζήση δεν είσαι συνεργάτης, πραγματικός ντέτεκτιβ είσαι παλικάρι μου ! Που μπορούμε να την βρούμε την κυρία αυτή ;"

"Μένει στην Πετρούπολη, εδώ σας έχω και την ακριβή της διεύθυνση", είπε με ένα πλατύ χαμόγελο ο νεαρός, αφήνοντας τα στοιχεία μπροστά στον διευθυντή του.

"Τέλεια ! Πρέπει να κανονίσουμε να επισκεφτούμε το συντομότερο αυτήν την κυρία Ζήση !", του είπε και αμέσως μετά το βλέμμα του βάρυνε.

"Τι σας απασχολεί κύριε Διοφάντους ;"

Εκείνος σηκώθηκε απ την πολυθρόνα και έκανε μερικά βήματα σκεπτικός.

"Η Αστυνομία Ζήση ! Δεν είναι δυνατόν να έχουμε εμείς αυτά τα στοιχεία και να μην τα έχουν εκείνοι..." σχολίασε για να πάρει την απάντηση

"Λογική σκέψη και ίσως έτσι να είναι. Αλλά σκεφτείτε κάτι..."

"Τι ;"

"Έχει πρόσβαση η αστυνομία στην οργάνωση που επισκεφτήκαμε εμείς ; θέλω να πω, λόγω χώρου και ιδεών, πόσο μπορεί να αντλήσει στοιχεία από εκεί ;"

Ο Ισίδωρος έξυσε το πηγούνι του σκεφτικός.

"Μπορεί να έχει και άλλη δίοδο σε πληροφορίες Ζήση μου, που εμείς είτε αγνοούμε είτε αδυνατούμε να έχουμε... τέλος πάντων, αυτό δεν είναι σημαντικό τώρα. Αυτό που προέχει είναι να μιλήσουμε στην κυρία Ουρανία Ρενέκου. Και για ιδιαίτερους λόγους καλύτερα να πάω μόνος εκεί.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ήταν βράδυ όταν ο Ισίδωρος Διοφάντους χτύπησε το κουδούνι στο διαμέρισμα της Ουρανίας Ρενέκου. Η Φωνή της ακούστηκε στο θυροτηλέφωνο.

"Ποιος είναι ;"

"Ποινικολόγος Διοφάντους κυρία Ρενέκου, είναι μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω", της είπε με ύφος ήρεμο. Η Ώριμη γυναίκα αμφιταλαντεύτηκε. Η ανιψιά της την είχε ενημερώσει στην περιγραφή των γεγονότων για τον άνθρωπο εκείνης της νύχτας που την βρήκε και την φιλοξένησε σπίτι του. Πάλεψε για λίγα δευτερόλεπτα μέσα της και στο τέλος απάντησε:

"Περάστε"

Η Πόρτα άνοιξε και σε λίγο η φιγούρα του Διοφάντους έστεκε στην πόρτα της. Τον υποδέχτηκε με ήρεμο βλέμμα.

"Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε κυρία Ρενέκου", της είπε με την ζεστή του γνώριμη διάθεση.

Τον πέρασε στο μικρό της σαλόνι όπου και κάθισαν. Ο Ποινικολόγος έριξε μια ματιά στο χώρο. Μικρός, ταπεινός αλλά όμορφος και φιλικός.

"Ας μιλήσουμε καθαρά και ειλικρινά. Η επίσκεψή μου αφορά την Κατερίνα, δεν είναι εδώ ;" την ρώτησε.

"Όχι, δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή", του απάντησε.

"Ξέρετε αν θα επιστρέψει σύντομα ; μπορώ να την περιμένω λίγο αν δεν σας ενοχλώ" αντέτεινε το ερώτημά του.

"Όχι, δεν μου είπε τίποτα, που έχει πάει, απλά ότι βγήκε έξω..."

Ο Ισίδωρος έμεινε για λίγο σκεπτικός. Η Ουρανία αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να ρωτήσει:

"Κύριε Διοφάντους, μου είπε ότι είστε ο άνθρωπος που την βρήκατε στο δρόμο και ότι της προσφέρατε την φιλοξενία σας..."

"Έκανα κάτι απλό και αυθόρμητα ανθρώπινο κυρία Ουρανία..."

"Σας ευγνωμονεί για αυτό να το ξέρετε. Ξέρει τι της προσφέρατε. Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι σας..."

"Το καταλαβαίνω και το κατανοώ απλά ανησύχησα, καταλαβαίνετε..."

Η Γυναίκα έμεινε για λίγο σκεφτική σαν να την βασάνιζαν ερωτήματα. Κάποια στιγμή το πήρε απόφαση και ρώτησε.

"Ναι, πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά. Η Κατερίνα έζησε ένα εφιάλτη απ΄ όσα μου είπε. Όμως κάποια απ τα λόγια της είναι ακατάληπτα, θέλω να πω δείχνει να είναι φορτωμένη με οργή και απόγνωση. Σαν να κρύβεται. Τι συμβαίνει μπορείτε να μου πείτε ; φοβάμαι πολύ για εκείνην. Την είδα ότι δεν ένιωθε κάποια στιγμή καλά. Της είπα να πάμε σε ένα νοσοκομείο. Αντέδρασε έντονα με ένα τρόπο που..."

Την κοίταξε με εύλογο ενδιαφέρον και της μίλησε για την ιστορία στην οποία την φέρουν να εμπλέκεται. Για τα γεγονότα στην Κλινική, για το φόνο του Δεβέλογλου και της Δαμασκηνού και την αναζήτησή της από την αστυνομία. Η Γυναίκα άκουγε όλα αυτά σαν να κατέβαινε σε ένα γκρεμό.

"Θεέ μου ! Τι θα κάνουμε ; η Κατερίνα..."

"Είμαι εδώ για να σας πω ότι έχω δηλώσει ότι την εκπροσωπώ νομικά, σε κάθε της βήμα, σε κάθε της πρόβλημα. Και αυτό ήθελα να το πω και στην ίδια. Δεν είναι μόνη ! Αυτό πρέπει να της το πείτε !"

"Είναι τρομαγμένη κύριε Διοφάντους, όλες αυτές τις λίγες μέρες που είναι εδώ, βλέπω μια Κατερίνα που δεν φανταζόμουν. Και το πιο άσχημο. Είναι στιγμές που ένα δηλητηριώδες μίσος την βασανίζει, μια οργή..."

"Αν ξέρατε τι πέρασε ! Είναι αδιανόητο. Και φαντάζει λογική μετά από όλα αυτά η αντίδρασή της. Αλλά πρέπει να την πείσετε να βρεθούμε. Να μην κάνει κάτι που μπορεί να δώσει αφορμές να της φορτώσουν διάφορα. Θέλω να της το πείτε αυτό", της είπε με τρόπο κατηγορηματικό και φορτισμένο.

"Όσα τράβηξε εκεί μέσα θα μείνουν ατιμώρητα κύριε ;" τον ρώτησε με μια κρυμμένη οργή που παραμόνευε να εκφραστεί. Συνέχισε:

"Όλα αυτά τα χρόνια του μαρτυρίου, ποιος ξέρει ; και εκείνη και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι ; θα πληρώσουν αυτά τα καθάρματα ; θα μπορέσουμε να τους σύρουμε στα δικαστήρια ;"

"Δύο από αυτά τα καθάρματα πλήρωσαν ήδη" της είπε. Ξάφνου κατάλαβε ότι τα συναισθήματά του τον παρέσυραν σε δρόμο που δεν έπρεπε. Το μάζεψε λίγο:

"Μα για αυτό θέλω να την βρω. Να οργανώσουμε αυτόν μας τον αγώνα"

Η Γυναίκα τον ευχαρίστησε θερμά. Κράτησε τα στοιχεία του για να μιλήσουν ξανά. Κάποια στιγμή τον ρώτησε:

"Πως με βρήκατε ;"

"Κυρία Ουρανία. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κινούσα γη και ουρανό για να βρω την ...Ελουάζ", το τελευταίο το είπε με μια ζεστή έκφραση στο πρόσωπο. Η Ουρανία τον κοίταξε παράξενα.

"Ελουάζ ; τι είναι αυτό ;"

Ο Διοφάντους χαμογέλασε λίγο μελαγχολικά.

"Εγώ έτσι την γνώρισα κυρία Ουρανία ! Εκείνο το βράδυ...με αυτό το όνομα"

Η Γυναίκα έμεινε με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπό της. Εκείνος ρώτησε:

"Σας επισκέφτηκε καθόλου η Αστυνομία ;"

Τον κοίταξε ταραγμένη.

"Ακούστε, το θεωρώ σίγουρο να φτάσουν και εκείνοι εδώ. Να ψάξουν την Κατερίνα. Μην πανικοβάλλεστε. Δεν έχουν να την προσάψουν κάτι. Απλά φερθείτε φυσιολογικά ανθρώπινα αλλά παρακαλώ να με ειδοποιήσετε αμέσως ότι ώρα και να είναι".

"Θα κάνω ότι μου είπατε", του είπε η Γυναίκα προβληματισμένη.

"Και κάτι άλλο. Μην της πείτε τίποτα για αστυνομίες και τέτοια. Υπάρχει ένας κίνδυνος σοβαρός να τρομάξει και στην κατάσταση που είναι μπορεί να έχουμε πολύ χειρότερα, εντάξει ;"

Απάντησε θετικά. Την αποχαιρέτισε μένοντας με την εντύπωση μιας γλυκύτατης γυναίκας γεμάτης πόνο και ανησυχία. Τον συνόδευσε στην πόρτα. Την χαιρέτισε εγκάρδια και έφυγε φορτωμένος με χίλιες δυό σκέψεις στο μυαλό του.

(Συνεχίζεται...)

(Ποιος θα φτάσει πρώτος στην Ελουάζ-Κατερίνα ; Ο ποινικολόγος ή η Αστυνομία ; τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα φορτωμένη με ένα δηλητηριώδες μίσος ; Ποιοι θανάσιμοι κίνδυνοι παραμονεύουν στο διάβα της ;)