Η Ουρανία Ρενέκου, ζούσε πια μόνη της στο μικρό διαμέρισμα στην Πετρούπολη. Τώρα πια, της φαίνονταν και μεγάλο. Στα εξηνταπέντε της, έχοντας χηρέψει εδώ και τρία χρόνια, τούτο εδώ της φαινόταν πλέον μια χαρά να φιλοξενήσει την μοναξιά της. Το σαλόνι, στολισμένο με την προσωπική της φροντίδα και αγάπη, έμοιαζε σαν το δικό της βασίλειο σε ένα κόσμο με αναμνήσεις. Άκληρη στην προσωπική της ζωή. Ο πρόωρος χαμός του άντρα της την άφησε να διαχειρίζεται τη ζωή της.

Στην παλιά σερβάντα που είχε με προσοχή διατηρήσει μέσα στα χρόνια, έστεκαν μια σειρά μικρές και μεγάλες κορνίζες. Προσωπικές στιγμές των παλιών όμορφων ημερών με τον άντρα της και πιο δίπλα η φωτογραφία μιας άλλης γυναίκας. Η αδελφή της, η Κωνσταντίνα δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το παζλ των ανθρώπων της.

Εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα που το ξεροβόρι έδερνε τα ψηλά της Πετρούπολης, την βρήκε ήρεμη με τον απογευματινό της καφέ στο φλιτζάνι της καθισμένη αναπαυτικά αντίκρυ απ την μοναδική τακτική της συντροφιά, την τηλεόραση.

Το κουδούνι του διαμερίσματος διέκοψε την προσήλωσή της. Παραξενεύτηκε γιατί δεν περίμενε κανέναν. Μετά θυμήθηκε κάτι αλισβερίσια που είχε με τον διαχειριστή για το πετρέλαιο και έτσι άνοιξε την πόρτα για να του τα ψάλλει ένα χεράκι. Έμεινε με ορθάνοιχτα τα μάτια να κοιτάζει την νεαρή γυναίκα που έστεκε ακίνητη σαν άγαλμα έξω απ την πόρτα της. Ταλαντεύτηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Το μυαλό της και οι αισθήσεις της έκαναν ταξίδι πίσω στο χρόνο. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και τα χείλη της τρεμάμενα άφησαν τις λέξεις ξεψυχισμένα

"Κατερίνα ! Παιδί μου !"

"Εγώ θεία !" ανταποκρίθηκε σβησμένα και με πολλές αναστολές το στόμα της νεαρής ανιψιάς της που έστεκε εκεί σαν φάντασμα από το παρελθόν.

Η Κυρία Ουρανία άπλωσε τρεμάμενα τα χέρια της και αγκάλιασε την κόρη της αδελφής της με έκδηλη συγκίνηση και άπειρα συναισθήματα. Οι δύο γυναίκες για λίγες στιγμές έγιναν μια αγκαλιά εκεί στην είσοδο της πόρτας ως τη στιγμή που την τράβηξε μέσα στο διαμέρισμά της κλείνοντας την πόρτα.

"Παιδί μου, Κατερίνα μου !" είπε πιο δυνατά αυτή τη φορά η ώριμη γυναίκα.

"Εγώ είμαι θεία..."

Η μονάκριβη ανιψιά της. Η ψυχοκόρη της για την ακρίβεια. Το παιδί που δεν της έδωσε η ζωή ήταν για εκείνη μια μοναδική της αγάπη. Την τράβηξε να καθίσει στον καναπέ κοντά της. Πρόσεξε τον φόβο στα μάτια της και την ανησυχία της καθώς παρατηρούσε εξεταστικά στο σπίτι.

"Μόνη είμαι παιδί μου", απάντησε η Ουρανία, σαν να αφουγκράστηκε με το ένστικτο το φόβο της ανιψιάς της, "Έρημη και μόνη.."

"Ο θείος ;"

"Δεν ξέρεις ; ο θείος σου πέθανε πριν τρία χρόνια".

Η Κατερίνα έμεινε σιωπηρή και λυπημένη.

Η Ουρανία πήγε πιο κοντά της, άπλωσε τα χέρια της τρυφερά στο πρόσωπό της. Χάιδεψε τα χλωμά μάγουλά της, πρόσεξε τα εξασθενημένα της μαλλιά, τα απομεινάρια από κάποιες πληγές στο πρόσωπό της.

"Παιδί μου, επιτέλους μετά από τόσο καιρό, πόσα χρόνια έχω να σε δω ; θυμάσαι ;"

Η Κατερίνα την κοίταξε λίγο σαν χαμένη.

"Θεία, θα στα πω, όμως... πες μου, πήγα στο πατρικό μου, ήταν όλα εγκαταλειμμένα. Που είναι η μάνα μου Θεία ;" ρώτησε με έκδηλη αγωνία.

Η Ώριμη γυναίκα την κοίταξε με μια έκφραση αγωνίας αλλά και έκδηλης ανησυχίας λες και η ερώτηση που άκουγε φάνταζε στη λογική της σαν τρέλα.

"Κατερίνα ! Τι λες ! Δεν ξέρεις ; που ήσουνα όλα αυτά τα χρόνια. Με την μητέρα σου την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου είπε ότι ...."

"Τι εννοείς την τελευταία φορά που μιλήσατε ;" την κοίταξε στα μάτια.

Η Κυρά Ουρανία ένιωσε πάλι την ίδια εντύπωση. Σαν η ανιψιά της να βγήκε φυλακισμένη απ' τη λήθη του χρόνου. Κοντοστάθηκε.

"Θεία πες μου !"

"Κατερίνα η μητέρα σου έχει πεθάνει εδώ και τέσσερα χρόνια καρδιά μου. Αλλά εσύ, είχες ρίξει μαύρη πέτρα πίσω σου. Να σε βρω, να σε ειδοποιήσω αλλά που ; που ήσουν ;"

Η Κοπέλα ένιωσε να φεύγει το έδαφος απ'  τα πόδια της.

"Τι είπες Θεία ; πέθανε ;" βγήκε το ερώτημα απ'  τα χείλη της σαν να ξεψυχούσε.

"Η Μάνα σου παιδί μου αρρώστησε το 2013. Λευχαιμία ! Έζησε το μαρτύριό της αναζητώντας σε παντού..."

Η Κατερίνα έπεσε στην αγκαλιά της σε ένα βουβό αναφιλητό.

"Από την εποχή που χάθηκες με εκείνο τον ζωγράφο σε χάσαμε παιδί μου. Κανένα ίχνος πίσω σου Κατερίνα ! Θάταν στα 2011 ; δεν θυμάμαι. Σε ψάχναμε παντού κορίτσι μου. Η μάνα σου έφτασε ακόμα και σε εκείνον.. Ναι... στον άνθρωπο που αγάπησες και μετά από δύο χρόνια ξαφνικά παράτησες τα πάντα παιδί μου για αυτόν. Με χίλια ζόρια καταφέραμε να μας πει ότι είχε προβλήματα μαζί σου, άφησε κάποια υπονοούμενα για την υγεία σου. Μας είπε ότι πήγες σε ένα ίδρυμα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Από εδώ και εκεί μάθαμε που είναι και ήρθαμε να σε γυρέψουμε. Εκείνη δηλαδή..."

"Και ; τι σας είπαν ;" ρώτησε με μάτια που έλαμψαν.

"Θα ήταν το 2013. Ότι σε μάζεψαν χάλια ψυχολογικά από μια κοινότητα του Δήμου. Έμεινες εκεί για θεραπεία αλλά μετά έφυγες και δεν είχαν την παραμικρή πληροφορία για το που είσαι... Τους πιέσαμε να μας δώσουν ότι πληροφορίες είχαν. Αν είχες αφήσει κάποια διεύθυνση, κάποιο τηλέφωνο...Η μάνα σου πήρε την κάτω βόλτα, ένα χρόνο μετά πέθανε με την πίκρα μέσα της. Ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της μίλαγε για σένα. Ξαναπήγα εκεί. Ρώτησα πάλι. Αν είχανε κάποιον να σε ξέρει. Τίποτα. "

"Τα κτήνη....!" της ξέφυγε με λάμψη στο βλέμμα.

"Δεν είσαι καλά κορίτσι μου ! Τι έγινε εκεί μέσα ; Τι σου συμβαίνει ; εσύ δείχνεις..." κόμπιασε, δεν ήθελε να το πει.

"Γερασμένη θεία ε ; σαν να βγήκα από τα σκοτάδια του χρόνου..."

"Που ήσουνα καρδιά μου όλα αυτά τα χρόνια ;" την ρώτησε με αγωνία.

"Στην κόλαση Θεία !" αποκρίθηκε εκείνη και έγειρε στην αγκαλιά της. Σαν να ήθελε ένα απάγκιο να ξαποστάσει. Να αφεθεί ελεύθερη να κλάψει.

"Τι θες να πεις ;" την κοίταξε με αγωνία η Ουρανία.

"Σε μια μαύρη κόλαση ! Εκεί που δεν υπάρχεις. Εκεί που γίνεσαι ένα τσουβάλι κρέας για να το εμπορευτούν οι επιτήδειοι.." είπε και άρχισε να τρέμει.

"Κατερίνα !"

Την ένιωσε να σπαράζει στην αγκαλιά της σαν ένα μικρό τρομαγμένο πουλί. Άρχισε να λέει λόγια ακατάληπτα που διακόπτονταν από τους λυγμούς της. Η ώριμη γυναίκα τρόμαξε. Την κρατούσε στην αγκαλιά της.

"Μίλα παιδί μου να ξαλαφρώσεις !" της είπε, "Μίλα..."

Η Κατερίνα άρχισε να περιγράφει. Σαν να ζούσε ξανά τον εφιάλτη. Με τα όρια της λογικής να πηγαινοέρχονται άτακτα στον ειρμό του λόγου της. Της είπε όλα εκείνα σε γενικές γραμμές που σημάδεψαν την πορεία της στο άντρο της "θεραπείας" της. Αυτά τα πέντε μαρτυρικά τελευταία χρόνια. Η Θεία της κάποιες στιγμές έδειχνε να μην μπορεί να βαστάξει το βάρος της αλήθειας.

"Κορίτσι μου", τη ρώτησε, "ποια κτήνη μόλεψαν το κορμί σου με τέτοια θηριωδία..."

"Θεία θα έμενα στο πατρικό αλλά είναι ρημαγμένο. Δώσε μου σε παρακαλώ λίγο χρόνο, δεν θα μείνω για πολύ άλλωστε, στο υπόσχομαι..." της είπε παρακλητικά.

"Κατερίνα μου το ρωτάς ; κόρη μου ! Πάντα το  'ξερες ότι σε ένιωθα σαν παιδί μου. Σαν την κόρη που μας στέρησε η ζωή σε μένα και στο Θειό σου. Εδώ, εδώ θα μείνεις δίπλα μου, κοντά μου, για πάντα. Τώρα που σε βρήκα δεν σ' αφήνω να κάνεις βήμα" , της απάντησε συγκινημένη.

"Θεία πρέπει να σου πω ! Δεν πρέπει να μείνω πολύ, θα σε βάλω σε μπελάδες, δεν ξέρεις..."

"Ησύχασε...έχεις όλον τον καιρό να μου μιλήσεις" την διαβεβαίωσε στοργικά και ήρεμα. Η Νύχτα τους βρήκε εκεί στο μικρό σαλονάκι να σμίγουν πάλι όπως τότε, πριν πολλά χρόνια, που την κρατούσε μικρό παιδί στα χέρια της και άκουγε τα όμορφα όνειρά της για τη ζωή.

Και μέσα στην αγκαλιά της εκείνη τη νύχτα η Ουρανία άκουγε σιωπηρή. Μόνο άκουγε. Και κάθε φράση της ανιψιάς της ήταν μια ξεχωριστή μαχαιριά στην καρδιά της. Ένιωθε σαν τον Ιερέα που εξομολογούσε εκείνον που του ξάνοιγε τα βαθιά μυστικά της ζωής του. Μονάχα προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυά της, να μην τα βλέπει η μονάκριβη ανιψιά της καθώς, μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο περιέγραφε την Δαντική κόλαση που πέρασε στον τόπο του μαρτυρίου της.

Και δεν ήξερε αν το πλάσμα που ήταν πεσμένο στην αγκαλιά της βγάζοντας τη φωτιά που έκαιγε μέσα της, απέμενε στα σπλάχνα και στην καρδιά της κάτι ζωντανό, που να μην το είχε κάψει ο εφιάλτης στο διάβα του.

(Συνεχίζεται...)

Η νύχτα που η Κατερίνα άνοιξε την καρδιά της να μιλήσει. Η νύχτα που η πληγωμένη "Ελουάζ" βρήκε μια αγκαλιά δική της να ξαποστάσει, να πάρει τις ανάσες της.

Συνεχίζουμε φίλες και φίλοι και σας ευχαριστώ που είστε εδώ.