Ο Έβαν και η Λόρεαν χωρίστηκαν σε ένα σταυροδρόμι του δάσους για να βεβαιωθούν ότι θα μοιραστούν οι εχθροί και δεν θα επιτεθούν όλοι μαζί. Ο Έβαν πήρε το παραθαλάσσιο μονοπάτι ενώ η Λόρεαν ένα με δέντρα. Συμφώνησαν να συναντηθούν σε ένα σημείο πιο κάτω το οποίο υπέδειξε η Λόρεαν στον Έβαν και εκεί υπέθεταν ότι θα βρισκόταν ο βασιλιάς.

Ο Έβαν έφτασε σε ένα ξέφωτο σαν νησίδα. Μπροστά, μια μικρή λωρίδα γης χώριζε στα δύο το νερό, δεξιά είχε ένα ύψωμα και πιο πέρα φαινόταν όπως πάντα η θάλασσα. Έβγαλε το χάρτη που είχε στο εσωτερικό της κάπας του σε μια τσέπη και του έριξε μια ματιά.

«Χμμ. Σύμφωνα με το χάρτη, πρέπει να βρίσκομαι κοντά.» μονολόγησε και συνέχισε.

Λίγο πιο πέρα στην ευθεία είδε ένα κελί χτισμένο μέσα σε βράχο και μέσα ήταν ένας άντρας με γκρίζα μούσια, μια κόκκινη μπέρτα με χρυσές λεπτομέρειες και ένα χρυσό στέμμα στο κεφάλι του.

«Εκεί! Αυτός ο άντρας εκεί πέρα πρέπει να είναι ο Βασιλιάς!» είπε ο Έβαν και πήγε να προχωρήσει προς τη στενή λωρίδα στεριάς, όμως ένα τέρας εμφανίστηκε από το πουθενά, σαν να φύτρωσε κυριολεκτικά μέσα από τη γη, και του επιτέθηκε. Ήταν ένα πελώριο τέρας σαν γορίλας φτιαγμένο ολόκληρο από σίδερο, ακόμα και το πρόσωπο του στο οποίο υπήρχαν δυο κίτρινα δολοφονικά μάτια χωρίς κόρη. Κρατούσε μια σιδερένια μπάλα με καρφιά δεμένη σε μια αλυσίδα και επιτέθηκε στον Έβαν στριφογυρνώντας την. Κοίταξε γρήγορα γύρω του, Στα δεξιά του βρισκόταν μια πύρινη πέτρα που ανέβλυζε φωτιά στο εσωτερικό της. Σκέφτηκε πως θα μπορούσε να του επιτεθεί μ' αυτήν, αφού το σπαθί του δεν θα έκανε τίποτα μπροστά το πελώριο δικό του όπλο. Έτρεξε, τη σήκωσε και την πέταξε με δύναμη στο τέρας. Εκείνο ακινητοποιήθηκε καθώς σφάδαζε απ' τον πόνο βγάζοντας μια βαριά κραυγή. Η πέτρα επανεμφανίστηκε στο ίδιο σημείο που βρισκόταν κι ο Έβαν την πέταξε ξανά σ' αυτόν ως μια προσπάθεια να τον αποτελειώσει, μάταια όμως. Το τέρας την απέφυγε κι άρχισε πάλι να στριφογυρνάει το όπλο του στον αέρα πάνω απ' το κεφάλι του. Πλησίαζε επικίνδυνα τον Έβαν. Εκείνος σήκωσε ξανά την πέτρα και του την πέταξε ακινητοποιώντας τον πάλι για λίγο. Αυτό έγινε κάμποσες φορές, όμως δεν κατάφερνε τίποτα πέρα απ' το να τον ακινητοποιεί και να τον πονάει, αλλά χωρίς να τον σκοτώνει. Ενώ κάθε φορά που του έκανε επίθεση έτρεχε να τον αποφύγει, είχε κι άλλες φλεγόμενες πέτρες σε άλλες μεριές της νησίδας και ο Έβαν προσπαθούσε και μ' αυτές. Κάποια στιγμή, πρόσεξε ότι στην πλάτη του υπήρχε ένα σημείο κόκκινο σαν φούσκα που δεν ήταν σιδερένιο και έμοιαζε απροστάτευτο. Όρμησε πάνω σ' αυτό και κάρφωσε δυνατά το σπαθί του. Το τέρας τότε έπεσε αναίσθητο με ένα βρυχηθμό εξαφανίστηκε και στη θέση του εμφανίστηκε ένα μπαούλο. Ο Έβαν το άνοιξε και μέσα είχε ένα πετράδι περασμένο σε μια μικρή αλυσίδα, σαν φυλαχτό. Επάνω του ήταν σχεδιασμένος ένας μικρός ανεμοστρόβιλος, το σύμβολο του αέρα.

«Το Πετράδι του Ανέμου!» αναφώνησε ο Έβαν και το πήρε στα χέρια του. Αμέσως ένιωσε ένα κύμα αέρα να του σπρώχνει προς τα πίσω τα μαλλιά. Το φόρεσε και σηκώθηκε για να προχωρήσει προς το κελί του βασιλιά. Πέρασε το στενό μονοπάτι πάνω απ' τη θάλασσα και βρέθηκε εκεί, πάνω από ένα βράχο πήδηξε η Λόρεαν μπροστά του.

«Τι έκανες τόση ώρα;» τον ρώτησε. Χωρίς να περιμένει τις εξηγήσεις του όμως πλησίασε το κελί.

«Έβαν... Βοήθησε με να ανοίξω την πύλη.» του είπε. Δεξιά κι αριστερά βρίσκονταν δυο διακόπτες κάτω στο δάπεδο. Ο Έβαν δεν έκανε βήμα.

«Μα οι εντολές μου είναι...» πήγε να διαμαρτυρηθεί μα το Ξωτικό τον διέκοψε:

«Είσαι απλά μια μαριονέτα;! Μην αφήνεις τους ευγενείς να παίρνουν όλη τη δόξα για τις πράξεις σου. Ξέχνα τις διαταγές σου και άδραξε αυτή την ευκαιρία!» του είπε με πάθος, και μέσα του ο νεαρός ήξερε πως είχε δίκιο.

Πήγε και στάθηκε αποφασισμένος στον αριστερό διακόπτη ο οποίος έγινε γαλάζιος από πορτοκαλί που ήταν. Η Λόρεαν πήγε και στάθηκε στον δεξή και έτσι η πύλη του κελιού άνοιξε.