Ο Έβαν βρέθηκε σε μια άλλη δασική έκταση μέσα στα τείχη του οχυρού. Περνώντας μέσα από παγίδες με επικίνδυνες μπάλες με καρφιά που πηγαινοέρχονταν, έλυσε κάποιους γρίφους για να ανοίξει πύλες η να ανέβει σε ψηλότερα σημεία και σκότωσε μερικές νυχτερίδες που του επιτέθηκαν με το σπαθί του. Έφτασε σε ένα σημείο όπου υπήρχε ένα σεντούκι μπροστά από μια πόρτα με κάγκελα. Άνοιξε το σεντούκι και μέσα βρήκε ένα χρυσό κλειδί. Δοκίμασε να ανοίξει την πόρτα που βρισκόταν μπροστά του, όμως δεν άνοιγε και έτσι απλά την έσπασε χτυπώντας δυνατά με το σπαθί του.

Βρέθηκε ξανά στο ξέφωτο, έξω απ' τις κυρίως πύλες του οχυρού. Άνοιξε τη μια απ' τος δύο κλειδωμένες πόρτες με το κλειδί που βρήκε και μπήκε μέσα από ένα άλλο σημείο. Εκεί έπρεπε να ανέβει σε ένα υψηλότερο σημείο, υπήρχε ένας γάντζος εκεί. Στα δεξιά του και μπροστά από ένα ρυάκι βρισκόταν παρατημένο ένα σχοινί. Το πήρε και αφού το στερέωσε στη ζώνη του, το πέταξε στο γάντζο, εκείνο στερεώθηκε και ανέβηκε έτσι επάνω. Εκεί υπήρχε άλλο ένα σεντούκι με θεραπευτικά βότανα. Τα έβαλε κι αυτά μέσα σε ένα πουγκί στη ζώνη της γκρίζας στολής του. Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στον επόμενο κήπο.

Ευθεία υπήρχε ένα ύψωμα το οποίο ήταν αρκετά ψηλό Στα δεξιά του μια καγκελένια πόρτα και δεξιά ήταν κάτι σκαλιά με γρασίδι όπως υπήρχε άλλωστε παντού. Ξαφνικά, μέσα από τη γη εμφανίστηκε ένα απαίσιο τέρας, είχε ανθρώπινη μορφή αλλά φορούσε κουρέλια και οι σάρκες του ήταν σάπιες. Επιτέθηκε στον Έβαν. εκτοξεύοντας ένα ηλεκτρικό φορτίο το οποίο τον χτύπησε για λίγο. Ο Έβαν επιτέθηκε πίσω με το σπαθί του. Τον σκότωσε πανεύκολα. Τότε πρόσεξε ότι στο πιο ψηλό σημείο μπροστά του υπήρχε ένα γάντζος και ανέβηκε εκεί χρησιμοποιώντας το σχοινί του. Λίγο πιο πέρα του επιτέθηκε άλλο ένα ζόμπι και αυτή τη φορά απέφυγε τον ηλεκτρισμό του και η επίθεση του ήταν αστραπιαία.

Προχώρησε ώσπου έφτασε στην ανατολική άκρη του οχυρού όπου υπήρχε γκρεμός και από κάτω απλωνόταν απέραντη η θάλασσα. Προχώρησε κατά μήκος του γκρεμού. Έφτασε σ΄ ένα σημείο με δυο πόρτες μπροστά με κάγκελα. Τρία ζόμπι ετοιμάζονταν να επιτεθούν σε μια κοπέλα, μια αιθέρια ύπαρξη με μακριά ξανθά μαλλιά. Φορούσε μια πράσινη- καφέ πολεμική ενδυμασία με παντελόνι και κρατούσε ένα τόξο. Εκτόξευσε ένα βέλος και σκότωσε το πρώτο ζόμπι, ενώ ο Έβαν αποτελείωσε τα άλλα δύο με δυο αστραπιαίες κινήσεις του σπαθιού του.

«Τι στην κόλαση κάνεις εδώ, άνθρωπε;!» την άκουσε να του λέει απότομα. Στράφηκε προς το μέρος της και εκείνη τον πλησίασε, και τότε παρατήρησε ο Έβαν τα μυτερά αυτιά της. Ήταν ξωτικό. Τα έντονα πράσινα μάτια της ενώθηκαν με τα δικά του τα μπλε.

«Δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύψω την αποστολή μου, νεαρή κυρά.» της απάντησε.

«Πφφ. Τόσο τυπικό για νέους στρατιώτες! Άκου, ψάχνω τον λοχαγό μου, αλλά...» ξεκίνησε να λέει το ξωτικό, μα ο Έβαν τη διέκοψε:

«Λοχαγό; ... Αυτό είναι αρκετό για μένα, νεαρή κυρά. Όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα επιτυχίας. Με λένε Έβαν.» Η κοπέλα το σκέφτηκε λίγο, φάνηκε να δυσανασχετεί κοιτάζοντας πλαγίως, μα τελικά υποχώρησε και συστήθηκε:

«Λόρεαν. Εντάξει λοιπόν, ας συνεργαστούμε.»

Συνέχισαν μαζί, περνώντας εμπόδια και πολεμώντας εχθρούς στο δρόμο τους. Ο Έβαν ορμούσε μπροστά με το σπαθί, ενώ η Λόρεαν έμενε πιο πίσω ρίχνοντας τους με το τόξο της.