Ο Κάιν ακροβατούσε μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένιωθε πως βρισκόταν στην κόλαση, μπορούσε να νιώσει τη θερμότητα της λάβας γύρω του. Δεν μπορούσε να κινηθεί, ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος πιο αδύναμος από ποτέ και οι αλυσίδες τον κρατούσαν ακόμα δέσμιο. Μπόρεσε με το ζόρι να ανοίξει τα μάτια του. Βρισκόταν όντως σε μια τεράστια σπηλιά, πάνω σε μια πλατφόρμα που υψωνόταν σίγουρα πάνω από καυτή λάβα.

«Σκοτάδι...» μονολόγησε. «Πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ στο σκοτάδι; Φαίνεται ότι έχασα όλες μου τις αισθήσεις... Το όνειρο μου είναι τώρα τόσο μακριά...»

Μπροστά του εμφανίστηκε ο Άρχοντας Δαίμονας.

«Χρειάζεσαι τη βοήθεια μου! Ο θλιβερός πολιτισμός τους θα γίνει στάχτη.» του είπε με τη γνωστή σατανική χροιά στη φωνή του. «Ο δρόμος για το όνειρο σου είναι στρωμένο με πτώματα!» συνέχισε φωνάζοντας και γελώντας σατανικά.

Τότε ο Άρχοντας Δαίμονας αντίκρισε μπροστά του στην ευθεία να έρχεται ο Έβαν.

«Κάιν!!» φώναξε ο νεαρός βλέποντας τον πρώην λοχαγό του σε καθόλου καλύτερη κατάσταση από την προηγούμενη φορά που τον είδε. Ήταν πάλι πεσμένος στο έδαφος και ακίνητος, με πληγές σε όλο του το σώμα, γυμνός και δεμένος με αλυσίδες. Πλησίασε τρέχοντας και τραβώντας στο σπαθί του.

Η Λόρεαν δεν είχε έρθει μαζί μέσα στη σπηλιά. Για ακόμα μια φορά δεν την άφησε. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εκείνη και επιπλέον, δεν ήθελε να αντικρύσει ξανά τον λοχαγό τους έτσι.

Κοίταξε με θάρρος και μίσος τον Άρχοντα Δαίμονα. Μόλις ζύγωσε όμως, αυτός ύψωσε τα χέρια του και το σώμα του Κάιν εξαφανίστηκε μέσα σε κίτρινες φλόγες.

«άργησες πάρα πολύ! Ο νέος Άρχοντας Δαίμονας έρχεται!» φώναξε με σατανική χαρά. Τότε μια απόκοσμη λάμψη και φωτιά τον έσπρωξαν προς τα πίσω και στη θέση του Άρχοντα Δαίμονα εμφανίστηκε ένα πολύ τρομακτικό τέρας. Έμοιαζε με δράκο, είχε χρώμα γκρι και φαινόταν το δέρμα του να είναι αδιαπέραστο από σπαθί. Το κεφάλι του είχε δυο κέρατα και τα δόντια του ήταν μεγάλα και γαμψά. Τα μάτια του κίτρινα και απόκοσμα, και όμως κάποιον θύμιζαν στον Ιβάν...

Ένα δεύτερο ολόιδιο κεφάλι βγήκε από το σώμα του τέρατος και έτσι και τα δυο επιτέθηκαν στον Έβαν. Το ένα πετούσε παγωμένες σφαίρες, το άλλο κίτρινες μπάλες ηλεκτρισμού οι οποίες στη συνέχεια γίνονταν ομίχλη και τότε βγήκε και ένα τρίτο κεφάλι το οποίο είχε κόκκινα και πιο μεγάλα κέρατα και πετούσε μπάλες φωτιάς. Ο Έβαν δέχτηκε όμως μερικά χτυπήματα από τις παγωμένες μπάλες. Χωρίς να πτοηθεί καθόλου όρμησε στο κεφάλι με τα κόκκινα κέρατα, θεωρώντας πως αυτό ήταν το κύριο κεφάλι και το χτύπησε με το σπαθί του. Εκείνο έκανε πίσω για λίγο και ο Έβαν πολέμησε με τα άλλα δύο. Σύντομα ξαναβγήκε και το κυρίως κεφάλι.

Η μάχη του ενάντια στον δράκο με τα τρία κεφάλια ήταν άνιση και πολύ δύσκολη. Δέχτηκε αρκετά χτυπήματα, είχε αρκετές πληγές και εγκαύματα κι όμως δεν το έβαζε κάτω. Προσπαθούσε να επιτίθεται πότε πετώντας φωτιά ή πάγο και πότε ορμώντας μπροστά με το σπαθί του, ενώ τα κεφάλια απέφευγαν περίτεχνα τα περισσότερα χτυπήματα του. Κάποια στιγμή, το κυρίως σώμα που φαινόταν να βγαίνει πάνω από τη λάβα άρχισε να τρέμει και η σπηλιά άρχισε να σείεται. Ο Έβαν ίσα που πρόλαβε να αποφύγει τις πύρινες πέτρες που έπεσαν από πάνω.

Ο σεισμός σταμάτησε και συνέχισε να πολεμάει το τέρας που έμοιαζε με τρία τέρατα με όσες δυνάμεις είχε. Του εμφανίζονταν από όλες τις πλευρές , όταν προλάβαινε αλοιφή σε κάποια πληγή το εκχύλισμα από θεραπευτικά βότανα που κατάφερνε να βγάζει από τις τσέπες του. Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το κεφάλι εκείνο το οποίο πετούσε ηλεκτρισμό κι ομίχλη είχε ένα τρωτό σημείο στο λαιμό του, μια κίτρινη μπάλα στερεωμένη σε αυτόν. Ίσως κάπου εκεί μέσα βρισκόταν ο Κάιν... Κατάφερε να το χτυπήσει μια φορά. Κάποια άλλη στιγμή, μετά από μια μάζα ενέργειας που εκτόξευσε από το σπαθί του, τα δυο κεφάλια κρύφτηκαν και έμεινε μόνο εκείνο με το κίτρινο τρωτό σημείο. Πάλεψε για κάμποση ώρα μαζί του, ώσπου κατάφερε να σκαρφαλώσει στο λαιμό του και να καρφώσει με το σπαθί του την κίτρινη μπάλα, τότε έγινε κάτι σαν έκρηξη και το τέρας άρχισε να βρυχάται δυνατά. Εξαφανίστηκε μέσα στη λάβα, επικράτησε σιωπή για λίγο και μετά βγήκε ξανά ένα απ' τα κεφάλι μπροστά του. Εκρήξεις γίνονταν παντού στο λαιμό του τέρατος ώσπου τυλίχτηκε ολόκληρο στις φλόγες και εξαφανίστηκε. Στη θέση του εμφανίστηκε ξανά ο Κάιν, πληγωμένος ακόμα όπως ήταν, όμως οι αλυσίδες του είχαν σπάσει.

Ο Έβαν πλησίασε και γονάτισε πλάι του, τότε ο Κάιν άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε.

«Έβαν... Ήμουν τόσο θυμωμένος μαζί σου...» ψέλλισε αδύναμα.

«Κάιν. Κρατήσου γερά.» είπε ο νεαρός, έχοντας ακόμα μια ελπίδα να τον σώσει.

«Ο Βασιλιάς είχε δίκιο. Το ίδιο και ο πατέρας μου πριν από αυτόν. Ήμουν ένα λάθος. Ένα βδέλυγμα...»

«όχι! Ήσουν κάτι παραπάνω απ' την καταγωγή σου. Το κατάλαβα αυτό... Σου χρωστάμε τόσα πολλά. Μας έδωσες ελεύθερη βούληση και τη δύναμη να παλέψουμε για το μέλλον μας.» του είπε με δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους. με αυτά τα λόγια του Έβαν ένα αμυδρό χαμόγελο χαράχτηκε στα ξερά χείλη του Κάιν.

«Τουλάχιστον, μπορώ να αναπαυθώ εν ειρήνη.» Ήταν τα τελευταία του λόγια προτού κλείσει τα μάτια του. Έπειτα το σώμα του εξαφανίστηκε μπροστά στα θλιμμένα μάτια του Έβαν. Σαν να μην ήταν ποτέ εκεί.

«Κάιν! Όχι!!» φώναξε ο νεαρός κλαίγοντας. Την ίδια στιγμή έμπαινε στη σπηλιά η Λόρεαν, μη μπορώντας να περιμένει άλλο. Όλα είχαν τελειώσει όμως. Το κατάλαβε, όταν είδε τον φίλο της να κλαίει στη μέση της πλατφόρμας. Είχε αργήσει.

Αυτό ήταν το τέλος ενός απ' τπυς αγαπημένους μου χαρακτήρες, ενός αντιήρωα που παρά τη δαιμονική του κατυαγωγή επέλεξε να παλεύει για το καλό, έστω και αν για λίγο έχασε το δρόμο του. Εσάς πώς σας φάνηκε;

Η ιστορία μας έφτασε σχεδόν στο τέλος της, έχει απομείνει ένα ακόμα κεφάλαιο και ο Επίλογος. Στην ουσία τελείωσε ο πόλεμος αφού μαζί με το τέρας αυτό νικήθηκε και ο Άρχοντας των Δαιμόνων. Ελπιζω να σας αρέσει και το κλείσιμο