Πάω στοίχημα πως την έχετε ακούσει την μπαρούφα «δεν μετράει το μέγεθος, μετρά η τεχνική». Κάποιος πρέπει να σας το σφύριξε λίγο μετά που ανακαλύψατε πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, δεν έχουν όλα τα παραμύθια happy ending και πως η ευκαιρία δεν αγοράζεται αλλά έχει πανάκριβο leasing με επισυναπτόμενο αρχείο psilagrammata.rar.

Υπάρχουν αρκετοί, που την έχουν μεγάλη... την αυτοπεποίθηση. Είναι κάτι σαν το National Geographic στα περίπτερα. Σου δείχνει εξαιρετικά μέρη, που ποτέ δεν θα επισκεφτείς. Οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό πλάνο. Όχι του yoda. Don't flatter yourself. Του τύπου με το ζογκ στο χέρι. Α γεια σου. Εκεί είσαι. (Να χαρείς τα φανταστικά σου γκομενιλίκια, μην μου χαρακωθείς και μόλις έστρωσα. Θα μου λερώσεις το μοκέτο και εσύ θα το τρίβεις μετά στα 4.)

Με τούτα και με κείνα, πάλι χάθηκα. Πού είχαμε μείνει; Α, στο αγαπημένο μου θέμα, Εμένα.

Λίγο μετά την οδυνηρή συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει Άι Βασίλης και στο σενάριο που υπήρχε, πέθανε και την θέση του έλαβε ο all time classic Αι στο Διάολο, αποφάσισα να γίνω master. (Αρχικά δοκίμασα το γόνος πλουτίδου αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα πως ούτε γυρίνος δεν ήμουν οπότε την είδα αλλιώς.)

Άνοιξα την λίστα με τα masters και άρχισα να σβήνω. Kung fu master. 'Oχι, πολύ ταλαιπώρια για τα γούστα μου. Master chef. Όχι αγάπη μου ακόμα δεν βρέθηκα με πιστόλι στον κρόταφο. (Hey life, that's not a challenge!) Master, leading to PhD, leading to «get a life!». Όχι, καλό μου, δεν μου πάνε τα κουστούμια, σαν καμηλοπάρδαλη με πατίνια είμαι.

Σβήσε εδώ, σβήσε παρακάτω, φτάσαμε στον πάτο. Master epic failures. Α γεια σου φιλαράκι, εδώ είμαστε. Χειρόφρενο. Για να δούμε τον απόλυτο οδηγό αποτυχίας σε 5 απλά βήματα. Μπλα, μπλα, μπλα μετά και άλλο μπλα μπλα για να τελειώσει με ένα βαρύγδουπο μπλα και το logo της ανοιχτής παλάμης. Ok, ευκολάκι, το 'χω. Βέβαια κατά τη διαδρομή ενίοτε έπεφτε και από κανένα σκονισμένο κρύσταλλο από το ράφι, έκαναν κανα φωτορυθμικό τα φώτα αλλά ποιος ασχολείται με μικρολεφτομέρειες;

Με τούτα και με κείνα, τα άλλα και τα παραλειπόμενα βρίσκομαι να πίνω σε ένα bar. Το alcohol και τα bars παρουσιάζουν την πρόκληση του ωραίος, έξυπνος, μη προβληματικός, με χιούμορ και πετυχημένος aka ακόμα το IQ σου είναι μικρότερο από το μπόι σου ή είσαι παντελώς τύφλα για να σε νοιάζει οτιδήποτε. Οπότε βρίσκομαι με ένα κούκλο δίπλα μου, να πίνει τις πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας και λοιπών εμιράτων σε ξυλόπνευμα με απίστευτη ανακούφιση, υπερβαίνουσα την αντίστοιχη κάθε δυσκοίλιας προσωπικότητας.

Κάποια στιγμή μου κάνει πάσα μία χαρτοπετσέτα.

- Σκατά! Πάλι μπουρδέλο θα έγινα, σκέφτομαι όσο την παίρνω και πάω να σκουπιστώ ενώ μου χαμογελά τύφλα μα ευτυχής.

If it makes you happy, it can't be that bad, σκέφτομαι την ώρα που βλέπω ότι έχει κάτι γραμμένο. Ανοίγω την χαρτοπετσέτα και διαβάζω

- Αποδέχτηκαν την παραίτησή μου. Επιτέλους! Και ένα χαριτωμένο μεσαίο δάχτυλο. Και πάνω εκεί ακούω ένα γντουπ! Σαβουρδίστηκε ο μαλάκας από το σκαμπό στο πάτωμα.

Ωραία, σκέφτομαι, ένας λιγότερος. Βαθειά ανθρωπιστής από τα γενιοφάσκια

μου, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη πως θα καταφέρουμε να αποδεκατιστούμε μονάχοι μας, δίχως εξωτερική βοήθεια. Μετά τον Homo Universalis, o Ηomo Kapsoegkefalis θα αναλάβει την δουλειά.

Επειδή όμως ένας σαβουρδισμένος άνθρωπος στο πάτωμα, παρακωλύει την κυκλοφορία προς το αλκοόλ, εμφανίστηκε ένας τυπάς να τον σηκώσει. Προφανώς αυτός δεν έχει πιει ακόμα αρκετά σκέφτηκα καθώς προσπαθούσε να τον σηκώσει.

Όταν του 'πεσε και σωριάστηκε πάνω του, άλλαξα γνώμη. Με τα πολλά κατάφεραν να συντονιστούν και να τον βγάλει έξω. Ακόμα ένας ευχαριστημένος καταναλωτής, που θα ξυπνήσει με ημικρανία και αδυναμία αυτοπροσδιορισμού στον χωροχρόνο.

Ως εδώ καλά. Κοιτάζω το ποτήρι μου. Ακόμα ένας αγαπημένος μύθος, που δεν συνάντησε την ζωή ποτέ. Ούτε σε αυτό το bar μου έριξαν κάτι τζάμπα ή κρυφά στο ποτό. Μάλλον αυτό το bar θα είναι δίπλα στο στρουμφοχωριό και θα ανοίγει μία φορά κάθε 500 χρόνια. Παραγγέλνω ακόμα ένα όταν αντιλαμβάνομαι έναν μπόγο να προσγειώνεται πάνω μου.

- Μεγάλε καντα δύο. Κερνά η κυρία από εδώ.

Εκτός από ατζαμής, ήταν και γύφτος. Ο Δαρβίνος αν ξαναδοκίμαζε σήμερα την θεωρία του μάλλον θα παρήγγειλε μια μπόμπα ακόμα από τον barman, θα την πετούσε πάνω στην εργασία και θα την λαμπάδιαζε. Φυσικά το σκαμπό δίπλα, ήδη το είχε πιάσει άλλος, οπότε ο ατζαμής άρχισε να σπρώχνει με χορευτικές αγκωνιές, μέχρι να σιχτιρίσει ο άλλος και να φύγει. Ήταν και κωλόφαρδος γιατί ο ταλαίπωρος έκανε καμάκι με την τεχνική «άφησα την τεστοστερόνη σπίτι και προσπαθώ να συντονιστώ με τα οιστρογόνα σου γιατί σε κόβω για PMS». Σκύβω να δω την τύπισσα. Λάθος τεχνική. Η τύπισσα ήταν της σχολής «μάτια μισάνοιχτα, πόδια ορθάνοιχτα». Το γεγονός ότι ακόμα αναπαραγόμαστε ως είδος, μόνο ως ατύχημα μπορεί να εκληφθεί σε κάτι τέτοιες φάσεις.

- Δεν συστηθήκαμε, μου λέει ο τύπος καθώς βολευόταν στο άδειο πλέον σκαμπό.

- Και ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. Ενός λεπτού σιγής για ό,τι ήταν πολύ καλό για να κρατήσει.

- Πτερουβείμ και είσαι έτοιμη να σωριαστείς σε 5..4..3..2..1

Ξύπνησα στον καναπέ μου με έναν πονοκέφαλο, που αν είχα το κουράγιο να συρθώ μέχρι τον τοίχο και θα να το σπάσω, θα το έκανα. Δυστυχώς όμως τα επίπεδα ενέργειας μου έφταναν μόνο μέχρι να γείρω προς το πάτωμα και να ξεράσω. Ακόμα μία φορά όπως φάνηκε από την προηγούμενη βρώμα.

- Να ξέρεις, εσύ θα τα καθαρίσεις αγάπη μου, όταν σηκωθείς. Είναι ήδη απόγευμα, να περιμένω να νυχτώσει για να επιστρέψεις στις εργοστασιακές ρυθμίσεις;

- Αλληλούια! Σκέφτηκα. Επιτέλους ανακάλυψα το γαμημένο bar που σου ρίχνουν κάτι τζάμπα. Μισό να δω το πορτοφόλι μου για να τσεκάρω αν ήταν τσάμπα. Μπα. Όχι πορτοφόλι αλλά ούτε το βρακί μου δεν θα πήρα φεύγοντας αν κρίνω από τον πονοκέφαλο.

Διάφοροι ήχοι έβγαιναν από τον πάγκο της κουζίνας. Ή κάθε πεταμένος μακαρίτης chef αισθανόταν οικεία εκεί ή μου έστριβε. Ή και τα δύο. Ή κανένα από τα ανωτέρω. Ποιος άχρηστος με είχε μαζέψει χτες;

Σηκώνομαι. Ίσως ένας καφές να ήταν ό,τι χρειαζόμουν. Ένας καφές και μια χούφτα ντεπόν για να δω αν πρέπει να κλείσω τον γενικό της κουζίνας ή να πετάξω κάποιον έξω. Ή και τα δύο. Ή κανένα από τα ανωτέρω.

Οκ. Καφές. Οπωσδήποτε καφές.

- Καλησπέρα αγαπημένη. Λέω να κόψουμε τις αηδίες. Δεν είσαι αγαπημένη. Κανονικά θα ήσουν δουλειά, αν δεν ήσουν γνωστή ως το «κάτεργο». Μετά την τελευταία παραίτηση, έστειλαν εμένα. Συστηθήκαμε χτες.

- Ασ' τον να τραγουδάει, σκέφτηκα. Ας πιω καφέ, ας ανοίξει το μάτι μου και έφυγε απ' το παράθυρο, πριν καν το καταλάβει. Φορούσε τις ροζ μπιζάμες μου με τα τιρκουάζ αρκουδάκια. Με αυτά θα τον πετάξω έξω, σκέφτηκα όσο έβαζα τον καφέ στην κούπα. Πιο εύκολο από το να τις κάψω.

- Δεν με βολεύει το φτωχικό σου αλλά δεν με παίρνει για παράπονα. Όχι αφότου κατέστρεψα τον κοιτώνα των Σεραφείμ και την χορωδία των Σεραφείμ. Την γκαρνταρόμπα σου όμως πρέπει να την αλλάξεις. Όσο και να με φωτίζει το ροζ, νομίζω πως δεν είναι το χρώμα μου.

Το μισοπεθαμένο μου συκώτι έπαιζε μάπες με τον εγκέφαλο ποιος χρειαζόταν τον καφέ περισσότερο, οπότε έβαλα ακόμα έναν να γίνεται.

- Προσπάθησα να το εξηγήσω ξέρεις. Τα Χερουβείμ πετούν εξαιρετικά προς τα αριστερά. Τα Σεραφείμ προς τα δεξιά. Εγώ πηγαίνω κέντρο, ευθεία. Ακόμα δεν έχω τελειοποιήσει την τεχνική και προσγειώνομαι αλλού για αλλού αλλά η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις. Δεν το πιστεύεις ε; Ούτε και αυτοί, δυστυχώς και να 'μια εδώ.

- Άσε τον λεμονοστίφτη κάτω και φύγε όπως είσαι.

- Λεμονοστίφτης είναι; Από το πρωί τα βάζω όλα στην πρίζα και προσπαθώ να δω τι κάνει το καθένα. Το ξέρω πως είναι δύσκολο για τον υπανάπτυκτό έγκεφαλό σου να συλλάβει την πολυπλοκότητα της υπάρξεως μου και πιθανώς θες κάτι για να πειστείς.

- Τι λες με το να φύγεις; Μεταβολή της κατάστασης. Υπάρχεις. Μετά δεν υπάρχεις. End of story.

- Ελέγχω τα μηχανήματά σου ξέρεις.

- Και την παγκόσμια οικονομία, 3 τρομοκρατικές ομάδες, 2 starlet στο Hollywood και την Τρίτη πτέρυγα στο Δαφνί.

- Δες. Τώρα με βλέπεις. Τώρα δες την καφετιέρα σου. Τι καφέ θες; Δες.

Με μιας οι πιτζάμες σωριάστηκαν στο πάτωμα, ο λεμονοστίφτης άρχισε να γυρνά σα δαιμονισμένος και ο Πτερουβείμ εξαφανίστηκε.

Ήπια ακόμα μία γουλιά καφέ.

Ή ήμουν άφραγκη από τις μπόμπες και μου έδωσαν ληγμένα.

Ή μου έκατσε ο πλέον ατζαμής μαλάκας φτερωτός της ιστορίας

Ή και τα δύο.

Ή κανένα από τα ανωτέρω.

Τέλειωσα τον καφέ και πήγα και ξεράθηκα στο κρεββάτι μου ενώ ο λεμονοστίφτης χοροπηδούσε στον πάγκο της κουζίνας. Έκλεισα τον γενικό από τον πίνακα και πέντε λεπτά αργότερα τη ροχάλιζα εκ νέου.