Ο έρωτας είναι σαν ένα τριαντάφυλλο, έχει απαλή υφή, σου θολώνει το μυαλό με σκοπό να δοθείς εξολοκλήρου σε αυτόν. Άλλοτε, σε οδηγεί σε καταστροφή, σαν το αγκάθι εκείνου του λουλουδιού που λίγο επαφή να πραγματοποιηθεί το αίμα αρχίζει να στάζει, λερώνοντας τα υπέροχα μοτίβα ενός χαλιού.

Αυτό ακριβώς ήταν και το συναίσθημα που ένιωσε η Μαρίλια Αυγερινού όταν το αγόρι που τόσο αγαπούσε μία μέρα έφυγε δίχως να την αποχαιρετήσει. Δεν ήξερε τον λόγο, γιατί την παράτησε στα κρύα του λουτρού από την στιγμή που φαινόταν πως περνούσε καλά μαζί της; Έφτασε και σε σημείο να την ζητήσει σε γάμο, όμως, όλα τελευταία στιγμή ανατράπηκαν. Δύο μέρες πριν την σημαντική μέρα που θα ένωναν τις ζωές τους, ανταλλάσσοντας όρκους, ο Ιάσωνας χάθηκε από προσώπου γης. Ήταν σα να πνίγηκε στον βυθό της θάλασσας παρασέρνοντας τον η παλίρροια.

Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες...και επιτέλους κατάφερε να σταθεί στα πόδια της. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, σε σημείο που πίστευε πως ήταν ακατόρθωτο. Και όμως μπόρεσε ξεχάσει έστω κι λίγο τον πρώτο έρωτα της. Μπορεί για αυτό τον λόγο να πονούσε ακόμη, διότι ήταν ο πρώτος σε όλα. Ο άντρας ο οποίος της έδειξε και τα πιο κρυμμένα μυστικά της αγάπης, αυτός που κορύφωσε τα αναμεμειγμένα και χιλιάδες συναισθήματα.

Την έφερε στα όρια της τρέλας ενός ερωτευμένου και μέσα σε λίγες ώρες, έκανε θρύψαλα την καρδιάς της. Το πάθος και η φλόγα που έκαιγε τα σωθικά της, άρχισε να σιγοσβήνει μέχρι που στο τέλος όλα μετατράπηκαν σε στάχτη. Η Μαρίλια είχε πείσει τον εαυτό της πως η φλόγα του έρωτα ήταν ατελείωτη, όμως έκανε λάθος.

Ακόμη θυμάται τα μαγευτικά του μπλε διαμάντια που την κοίταζαν με τόση λατρεία. Αν δεν την εγκατέλειπε τότε, θα πίστευε μέχρι κι σήμερα πως ήταν ερωτευμένος μαζί της.

Είχαν περάσει δύο χρόνια από εκείνη την φυγή του και ακόμη ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα τον συναντούσε. Της έλειπε πολύ. Παρόλο που της τρύπησε την καρδιά με αγκάθια τριαντάφυλλου, χωρίς δεύτερη σκέψη άρπαζε εκείνα τα μυτερά καρφιά και επούλωνε τις πληγές με τα απαλά πέταλα του λουλουδιού.

Έτσι όπως ήταν χαμένη στις αναμνήσεις του παρελθόντος, κάποιος την σκούντηξε ελαφρά από τον ώμο. Μετακινήθηκε από την θέση της και κοίταξε τριγύρω ταραγμένη. Όταν οι δύο μικρές μπάλες φλόγας συναντήθηκαν με τα κομμάτια αμέθυστου, ένιωσε μία ανακούφιση.

Η αδερφή της. Αν δεν ήταν αυτή μέχρι τώρα η Μαρίλια θα είχε καταρρεύσει. Τόσα χρόνια είχε ένα στήριγμα όμως μέχρι πότε; Μήπως το στήριγμα θα καταστρεφόταν κάποια στιγμή από το ίδιο το παρελθόν;

«Μαρίλια, πού ταξιδεύεις πάλι;» Ρώτησε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

«Στο παρελθόν...» Ψιθύρισε ειλικρινής για να αλλάξει την έκφραση της Σοφίας, της οποίας το χαμόγελο εξατμίστηκε στον αέρα.

«Πάλι θυμάσαι εκείνο τον άντρα, αγάπη;» Κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε: «Δεν αξίζει κορίτσι μου, ξέχασε εκείνο τον τύπο που μάτωσε την καρδιά σου.»

Η Μαρίλια αναστέναξε και έκρυψε το πρόσωπο μέσα στα χέρια της. Δεν άντεχε άλλο να ζει στην σκιά του παρελθόντος.

«Το ξέρω αδερφή πως το μόνο που καταφέρνω είναι να ξύνω τις πληγές μου αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να ξεχάσω.» Αποφάνθηκε και αμέσως μετά ένιωσε τα δύο χέρια της Σοφίας να απομακρύνουν τα δικά της.

Και τότε, συνέβη κάτι το παράλογο.

Όλα γύρω του κοριτσιού πάγωσαν. Όσοι βρίσκονταν στο πάρκο ακινητοποιήθηκαν λες και είχε παγώσει για μια στιγμή ο χρόνος.

Ήταν αδύνατον. Σίγουρα τα μάτια θα της έπαιζαν άσχημο παιχνίδι.

Η Σοφία αντιλήφθηκε την ξαφνική αλλαγή στο ύφος της αδερφής της και σιγανά πρόφερε δύο φορές το όνομα της. Μάταια. Εκείνη ήταν αποσβολωμένη, έχοντας το βλέμμα καρφωμένο επάνω στα μάτια που την κοίταζαν έκπληκτα.

Δεν μπορούσε να αντιδράσει. Το κορμί της είχε μουδιάσει και τα πόδια της παραλύσει. Αυτό που έβλεπε ήταν μία ψευδαίσθηση.

Ο άντρας άρχισε να βαδίζει προς το μέρος των κοριτσιών και η Μαρίλια οπισθοχώρησε όμως, αναγκάστηκε να σταματήσει αφού η πλάτη της συγκρούστηκε με το σκληρό στέρνο κάποιου άλλου τύπου. Δύο γυμνασμένα μπράτσα τυλίχτηκαν γύρω από την μέση της και η κοπέλα ακούμπησε τα χέρια της επάνω στα δικά του, σα να επιζητούσε την προστασία του αρραβωνιαστικού της.

Σε ένα μήνα θα παντρευόταν και ακόμη δεν είχε ξεχάσει τον πρώτο της έρωτα. Η αλήθεια είναι ότι ήθελε τον Μάριο, από τότε που τον γνώρισε ένιωσε ένα περίεργο συναίσθημα να την κατακλύζει. Με μόνο μία λέξη: τον αγαπούσε. Αυτό όμως που δυσκόλευε τα πράγματα ήταν πως αγαπούσε και τον άντρα που βρισκόταν με τα χέρια στις τσέπες πίσω από την αδερφή της.

Τώρα το είχε καταλάβει.

Βρισκόταν ανάμεσα σε δύο άντρες. Η καρδιά χωρισμένοι στα δύο. Μπορεί σε ίσα μέρη ή και όχι.

«Μαρίλια...» Η φωνή του Ιάσωνα ακούστηκε βραχνή και εκείνη ένιωσε ένα κόμπο στο στομάχι.

Δεν μίλησε πάρα έμεινε να τον κοιτάει.

Ο Ιάσωνας πήρε την απόφαση να κάνει δύο βήματα μπροστά για να σταθεί δίπλα από την Σοφία Αυγερινού, η οποία μόλις μύρισε το άρωμα, γύρισε το κεφάλι απότομα προς το μέρος του. Τα μάτια της γούρλωσαν και το στόμα της άνοιξε ελαφρά. Τώρα κατάλαβε γιατί η Μαρίλια είχε σοκαριστεί τόσο πολύ.

«Φύγε από εδώ! >> Φώναξε έξαφνα και η αδερφή της ξύπνησε από το λήθαργο ονόματι έρωτα και την άρπαξε από τον καρπό του χεριού.

«Σοφία, σε παρακαλώ. Όλοι μας κοιτάζουν.» Είπε και αφότου απελευθερώθηκε από το κράτημα του αρραβωνιαστικού της, πλησίασε λίγο πιο κοντά στην αδερφή της «Μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μόνους;» Ρώτησε για να λάβει ένα σοκαρισμένο βλέμμα από την Σοφία. Παρόλα αυτά, συμφώνησε.

Το κορίτσι απομακρύνθηκε μαζί με τον μελλοντικό κουνιάδο της και τότε η Μαρίλια μπόρεσε να βγάλει όλο τον αέρα που τόση ώρα κρατούσε στα πνευμόνια της.

«Δεν ξέρω γιατί μετά από χρόνια η μοίρα συνάντησε τους δρόμους μας, ούτε ξέρω τον λόγο για τον οποίο με άφησες δύο μέρες πριν τον γάμο μας αλλά, η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει, όχι πια. Έχω φτιάξει ξανά την ζωή μου και δεν σε χρειάζομαι μέσα σε αυτήν.» Είπε και όταν τελείωσε ο Ιάσωνας γέλασε πικρά.

«Με εκείνον εκεί έχεις φτιάξει την ζωή σου;» Έκανε την ερώτηση, απογοητευμένος.

«Γιατί με άφησες τότε;» Ρώτησε δίχως να μπορεί να συγκρατηθεί.

Εκείνος πήρε μία βαθιά ανάσα και ρίχνοντας μία ματιά στον μελλοντικό σύζυγό της Μαρίλιας, ο οποίος δεν έπαψε ούτε ένα λεπτό να τους κοιτάει, από τα χείλη του βγήκαν μερικές λέξεις που συνέτριψαν όλα τα όνειρα της κοπέλας.

«Ο άντρας που στέκεται εκεί πίσω είναι ο ένοχος για ό,τι μας συνέβη, μωρό μου.»

Μία σιωπή εξαπλώθηκε σε όλο τον χώρο. Δύο λεπτά άρκεσαν για να βγει όλη η οργή της Μαρίλιας προς τα έξω με σκοπό να πνίξει τον Ιάσωνα.

«Τί προσπαθείς να πετύχεις;!»

«Άκουσε με...»

«Θες να καταστρέψεις για ακόμη μια φορά την ζωή μου;!» Μίλησε νιώθοντας τα μάγουλά της να καίνε.

Μία αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια, που χρόνια βρισκόταν κρυμμένη.

«Ο Μάριος απήγαγε την αδερφή μου και με απείλησε πως θα την σκότωνε αν δεν έφευγα από την χώρα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς! Δεν είχα άλλη επιλογή, Μαρίλια!»

Εκείνη την στιγμή, μέσα σε λίγα λεπτά όλα ανατράπηκαν. Η καρδιά της χωρισμένη σε δύο μέρη, έγινε θρύψαλα...χιλιάδες κομματάκια.

Και τότε, τα αγκάθια του τριαντάφυλλου την τρύπησαν αλλά με την μόνη διαφορά πως αυτή την φορά τα πέταλα δεν υπήρχαν για να επουλώσει τις πληγές.

Είχε μετατραπεί σε ένα μαραμένο λουλούδι και σύντομα τα αγκάθια θα χρησίμευαν για στεφάνι...