Και το χειρότερο πράγματα που άκουσα ήταν από την αδερφή μου.
Ήμουν στην κηδεία του,στην κηδεία που πίστευα πως θα αργήσει παρά πολύ να έρθει,του ανθρώπου που με μεγάλωσε του μπαμπά μου καθόμουν εκεί κοιτάζοντας τον,ήταν τόσο ψυχρός,τόσο κρύος,τόσο κενός και απλα τον παρατηρούσα ανέπνεε το έβλεπα ανέπνεε «αφού αναπνέει γιατί είναι εκει»ειπα ψιθυριστά σχεδόν από μέσα μου,στην αδερφή μου που ηταν δίπλα μου «παραισθήσεις είναι» ειπε και πόνεσα, γιατί εγω το έβλεπα ανέπνεε ηθελα να το φωνάξω αλλά κατι με κρατούσε, του έκλεισαν το φέρετρο «μην το κάνετε» ειπα από μέσα μου «αφού αναπνέει αφού ακόμα εδώ είναι γιατί το κάνετε αυτό» πονάει «αφού αναπνέει» ειπα ξανα στην αδερφή μου «οχι αγάπη μου δεν αναπνέει» ειπε ξανα και πόνεσα ξανα «μα πως αφού το βλέπω» ειπα σιωπηλά και προχώρησα. Ηταν όλοι εκει να μου λένε συλλυπητήρια,συλλυπητήρια γιατί αφού αναπνέει αφού ζει γιατί συλλυπητήρια γιατί δεν σηκώνετε γιατί δεν σηκώνετε να μου πει πλάκα έκανα γιατί δεν ξυπνάω από αυτόν τον εφιάλτη, «ΞΥΠΝΑ ΓΑΜΩ» φώναζα από μέσα μου ενώ κενή έβλεπα το χώμα να τον σκεπάζει «θα ξυπνήσω και όλα θα είναι καλά όλα είναι ένα όνειρο» ειπα ξανα από μέσα μου αλλά δεν ξυπνάω συνεχίζετε το όνειρο φεύγουμε απο εκει, γυρνάω σπίτι άδεια η θέση του, παω βόλτες γυρνάω και πάλι άδεια η θέση του, Ποτέ θα ξυπνήσω? Ποτέ θα τελειώσει ολο αυτό? Δεν θα ξυπνήσω? Αφού όνειρο είναι ολα αυτα γιατι δεν ξυπνάω? Ξυπνά σε παρακαλω σε παρακαλω πέσε για ύπνο και ξυπνά και πάνε εξω στο σαλόνι να τον δεις να πίνει τον καφέ του, ξυπνάω αλλά δεν είναι εκει συνεχίζετε το όνειρο. «Αφού αναπνέει γιατι είναι εκει?» «Παραισθήσεις είναι» και όμως είναι παραισθήσεις και όμως δεν είναι όνειρο ολα αυτα και όμως ολα αυτα είναι αλήθεια και εγω ακόμα πιστεύω πως θα ξυπνήσω και θα είναι εκει στην θέση του στον καναπέ του να μου πει «φτιάξε έναν καφέ» αλλά δεν είναι και αυτή είναι η πραγματικότητα...