Πολλές φορες ακόμα δεν μπορώ να περιγράψω τι νιώθω για αυτόν, κάποιες φορες νιώθω πως μου λείπει, κάποιες άλλες πως τον αγαπώ και τον νοιάζομαι και κάποιες άλλες νιώθω πως τον μισώ για όσα έκανε.
Με πρόδωσε,το έπαιζε καλός φίλος μεχρι και στο τελευταίο τηλεφωνο που είχαμε την λέξη κολλητοί να μας ενώνει κάπως, ηταν υποκριτής τόσο καιρό,έπαιζε το θύμα σε κάθε κατάσταση που αυτός δημιουργούσε, ηταν εγωιστής σε παρα πολλά πράγματα,πολλές φορες δεν τον ένοιαζε αμα είχε άδικο έπρεπε να έχει δίκαιο,ηταν μετρημένες οι στιγμές που θυμάμαι να μου έδινε δικαίο, είχε την τάση να σε χειρίζεται αλλά καποιες φορες δεν ηταν από  κακή πρόθεση ηταν από καλή αλλά το έκανε με λάθος τρόπο. Φαινόταν πως ναι επένδυε πολλά στην σχέση που είχαμε μεταξύ μας αλλά πάντα ηταν κάποια πιο πάνω  από εμένα, που ναι κάποιες φορες  με πλήγωνε όσο και αν το ήξερα με πλήγωνε γιατί πολύ απλα αυτή δεν έδινε όσα έδινα εγω, όποτε ναι μπορούμε να πούμε πως ηταν και κάποιος ο οποίος δεν ξεχώριζε ποιος αξίζει και ποιος Οχι,γταν δειλός να πει στα ίσια αυτό που ένιωθε,αν και ελάχιστες φορες το έκανε σε εμένα,δεν ξέρω αμα το έκανε και στην Αραμπατζη αλλά ξέρω πως σε εμένα το έκανε δεν φημίζεται για την εκδήλωση συναισθημάτων του και όταν το έκανε τον έπιανε κατι περίεργο σαν να μην έφταναν τα λόγια για να πει τι νιώθει,πως κανένας δεν καταλαβαίνει ασχέτως που πάντα ήμουν εκει και θα τον καταλάβαινα, δεν φάνηκε να το εκτίμησε.
Είναι ένας ανθρωπος ο οποίος αν του μιλήσεις ξέρεις πως θα σε ακούσει,ότι και αν έχει γίνει θα σε ακούσει αλλά πολλές φορες ακόμα σκέφτομαι πόσες φορες είχε αυτός κάποιον πραγματικά να τον ακούσει, είναι επίσης ο ανθρωπος ο οποίος που σε κάνει μα αισθάνεσαι οικεία,ακόμα και αν τον ξέρεις μια ώρα κατι πολύ σημαντικό γιατί πολλοί πλέον δεν το κάνουν, ηταν ο τύπος ανθρώπου που μπορείς να πεις πως σε έκανε ακόμα και στις πιο άθλιες στιγμές σου να νιώσει καλά να σε κανείς να γελάσεις ή να σου δειξει συμπόνια πραγματική όμως είχε έναν τρόπο να νοιάζεται για τους ανθρώπους διαφορετικο και αν όντως νοιάζονταν για εσενα το έδειχνε και δεν νοιαζόταν για πολλα άτομα. Ηταν ο ανθρωπος ο οποίος πάντα είχες μια ανοιχτη αγκαλιά να χωθείς σε οποία στιγμή χρειαζόσουν, του αρεζαν οι αγκαλιές, γενικά του άρεσε η φυσική επαφή οι αγκαλιές,το να τον πιάνεις από το μπράτσο,εμείς καμία φορά περπατούσαμε χέρι χέρι, του αρεζαν οι βολτες με το αμάξι και η ταχύτητα του αρεζε να τρέχει όποτε πολλές φορες όταν πήγαινε αργά ήξερα πως κατι τον προβλημάτιζε και ήθελε να το σκεφτεί και συνήθως όποτε πηγαίναμε βόλτα εμείς οι δυο και κάποιος ακόμα δεν πηγαίνε αργά μόνο όταν ήμασταν μαζί,είχαμε έναν τρόπο επικοινωνίας που καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον από το τρόπο που κινούταν ότι κατι έτρεχε, όταν έλειπε σεζόν μπορεί να μην μιλούσαμε κάθε μέρα αλλά με έπαιρνε συνέχεια τηλεφωνο για να μάθει τι γίνεται πως περνάω αν είμαι καλά και εγω όταν έπαιρνα τις μέρες που ήξερα πως έχει ρεπό ή τις ώρες που δεν δούλευε.
Του αρεζαν τα ταξίδια είχαμε προγραμματίσει να πάμε μαζί στο Παρίσι λόγο το ότι μαλωσαμε δεν πήγαμε,πάντα του αρεζαν τα ταξίδια και έχει όνειρο να πάει Αμερική και ήθελε να πάμε μαζί θυμάμαι όταν είχα ρωτήσει για την άλλη του κολλητή γιατί δεν πάει μαζί της μου έλεγε πως τα ταξίδια είναι κατι δικό μας και πως δεν θέλει εκείνη μαζί του. Είχε έναν τρόπο να με ηρεμεί να με κρατάει εδώ να μην είμαι υπερβολικά κακιά να μην είμαι Ξινή να κρατάω κάποιες ισορροπίες αλλά να πω την αλήθεια δεν θέλω πλέον αυτές τις ισορροπίες, μπορεί να με καταλάβαινε σε πολλά αλλά στο θέμα του μπαμπα μου δεν με καταλάβαινε και ούτε θα καταλαβει ποτέ.
Που θέλω να καταληξω με όλα αυτά? Θέλω να καταληξω πως πολλές φορες σκέφτομαι να τον πάρω τηλέφωνο να μιλήσουμε,να βγούμε μια τελευταία βόλτα να έχω για μια τελευταία φορά όλα αυτά τα θετικά που μου έβγαζε αλλά μαζί με αυτά πάνε και τα αρνητικά που μου έβγαλε στην πορεία, γενικά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί το έκανε όλο αυτό γιατί να με προδώσει έτσι ? Ο κολλητός μου,ο φίλος μου, ένας ανθρωπος που αγάπησα εμπιστευτικά, νοιάστηκα απλα γιατί? Οι φίλοι συνήθως είναι εκει για εσενα αυτός γιατί απλα με άφησε έτσι ? Είμασταν τόσο καλά και πες εντάξει æηλευε που ήμουν καλά ζήλευε το ότι είχα βρει έναν άνθρωπο και αγάπησα ερωτικά και είμαστε μαζί και περνούσαμε καλά, γιατί απλα δεν το ειπε ? Ότι ζηλεύει,ότι εκείνος είχε αισθήματα για εμένα γιατί ηταν δειλός να το παραδεχτεί ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε όντως μια καλή σχέση μεταξύ μας γιατί έπρεπε να είναι δειλός? Θα μπορούσε μαζί μου όντως να έχει μια καλή σχέση αμα με έβλεπε ερωτικά αλλά γιατί προτίμησε να με διώξει από το να είναι μαζί μου ? Πολλά γιατί με τριγυρίζουν, παρα πολλά! Προτίμησε να με πληγώσει και άλλο από το να πει αυτό που πραγματικά αισθάνεται ότι και αν ηταν αυτό!
Νιώθω πως ακόμα και τώρα θα μπορούσαμε να ξανα είμαστε φίλοι αλλά ποτέ όπως πριν το να γίνουμε όπως πριν θα έπρεπε να περασει πολύς καιρός για να ξανα είμαστε όπως πριν, αλλά δεν έχει κάνει καποιο βήμα,κάποια κίνηση,κατι οτιδήποτε από ένα χρόνια πολλά σε κάποια γενέθλια μεχρι και το ξεκάρφωτο μήνυμα σε μια άκυρη στιγμή, θα εκτιμούσα το οτιδήποτε, αλλά μάλλον από ότι φαίνεται απλα ήμουν ένα τίποτα για εκείνον,χαμένος χρόνος,στιγμές χωρίς ουσία,στιγμές χωρίς νόημα για εκείνον πάντα,γιατί για εμένα όπως ειπα και πιο πάνω είχαν νόημα είχαμε κατι ξεχωριστό γιατί μοναδικό και σπάνιο,αλλά για αυτόν ηταν απλα ένα τίποτα. Ίσως κάποια στιγμή το αποδεχτώ όπως αποδέχτηκα και τον θάνατο του μπαμπα μου όπως και του Στεργιου γιατί απλα για τον Δήμο έχω πεθάνει, απλα αυτός το αποδέχτηκε εγω δεν το αποδέχομαι. Δεν μπορώ να το δεχτω ότι ήμουν ένα τίποτα, δεν μπορώ να δεχτω ότι τέσσερα χρόνια φιλίας ηταν τίποτα για εκείνον, μια ζωή θα πιστεύω πως βαθιά μέσα του ακόμα νοιάζεται,ίσως και να με ψάχνει,ίσως να γράφει ένα μήνυμα και μετα να το σβήνει γιατί φοβάται, για κάποιον λόγο το πιστεύω πως φοβάται απλα φοβάται τα αισθήματα του και τα λόγια των άλλων.

Όποτε δεν ξέρω αμα θέλω να του μιλήσω, από την μια πιστεύω πως μπορούμε να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία από την άλλη πιστεύω πως θα φάω τα μούτρα μου πως απλα για άλλη μια φορά θα πληγωθώ και κουραστικά να πληγώνομαι. Όποτε η απάντηση στην ερώτηση να τον πάρω τηλεφωνο? Για εμένα είναι απλα ένα δεν ξέρω...
Γιατί δεν ξέρω τι σκέφτεται, πως σκέφτεται πλέον,δεν ξέρω αν έχει μείνει κατι για εμένα μέσα του. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γιατί όντως δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει η ψυχή του γιατί απλα πιστεύω πως και αυτός ειναι μπερδεμένος, αλλά απλα το πιστεύω δεν ξέρω αμα είναι αλήθεια, ίσως να μην είναι αλλά εγω για κάποιον λόγο απλα το πιστεύω, ίσως απλα θέλω να υπάρχει κατι να πιστεύω γιατί πάνω από όλα σε αυτόν τον κοσμο είναι η πίστη μας, είτε είναι στον θεό είτε στο σύμπαν είτε στους ανθρώπους, για αυτό τα πιστεύω μας δεν μπορούμε εύκολα να τα σταματήσουμε γιατί αυτά μας κρατάνε σε κατι,γιατί θελουμε να έχουμε κατι να πιστεύουμε,ξατι να μας δίνει δύναμη ή κατι για να δώσουμε δύναμη.
Απλα στο τέλος ξέρω πως η καταλάβω θα είναι η ίδια, εγω θα τον αγαπάω και αυτός θα με πληγώνει....