Είναι τόσο απαίσιο ανθρώπους που αγάπησες, λάτρεψες ερωτεύτηκες και εμπιστευτικές πλέον να μην σε χαιρετάνε καν. Να τους βλέπεις να αγκαλιάζουν τους φίλους σου και εσυ να παίρνεις την απόρριψη σε όλα. Και δεν ζητάς κατι τρομερό μόνο μια αγκαλιά,αυτήν την αγκαλιά που ηταν εκει σε στιγμές που την ήθελες και την χρειαζόσουν. Αυτόν τον καλό του λόγο,που σου θύμιζε πολλά πράγματα και ηταν εκει για να σε κάνει να γελάσεις, εκείνος είναι τόσο όμορφος,τόσο γλυκός,τόσο καλός και φυσικά δεν θέλει πλέον να εισαι ούτε μέλος στην ζωή του,σου έχει κλείσει κάθε πόρτα,καθε παράθυρο ενώ βλέπεις όλους τους αλλους να μπαίνουν στην ζωή του και να ζούμε μαζί του εσυ κάθεσαι στην απέξω να τον κοιτάς να περνάει καλά και χαίρεσαι γιατί εκείνος είναι χαρούμενος ακόμα και αν εσυ δεν είσαι στην ζωή του για να τον κανείς να γελάσει και να χαμογελάσει,που του πάει τοσο πολυ το να χαμογελάει, μα τοσο πολυ...