Οι μέρες περνούσαν και η Αντα βρισκόταν στο σπίτι της Ζαιρα μόνη της. Εδώ και έναν μήνα ο Μποραν δεν βρίσκεται κοντά της. Οι μέρες γινόντουσαν βδομάδες και οι εβδομαδες μήνες.

Πλέον στα χέρια της κρατούσε τον μονάκριβο γιο της, όμως ένιωθε κενή. Κάτι της έλειπε απο την ζωή της και αυτό ήταν ο Μποραν.

Εριξε μια ματιά στο κοιμισμένο μωρό δίπλα της, χαμογέλασε γλυκά και κοίταξε εξω απο το παράθυρο της τον γαλάζιο ουρανό.

Εκλεισε τα ματια της και ευχήθηκε να ήταν δίπλα της ο σύντροφος της. Καυτά δακρυα αρχισαν να κυλάνε πάνω στα μάγουλα της. Με την αποστροφή του χεριού της τα σκουπίσε και χαμογέλασε μελαγχολικά στην σκέψη πως κάποια στιγμή θα γυρίσει δίπλα της.

Η πόρτα άνοιξε και μπροστά της εμφανίστηκε η Ζαιρα. Την κοιτούσε γεμάτη συμπόνια, ήθελε να την βοηθήσει όμως και η ίδια γνώριζε πως κάτι τέτοιο θα ηταν ανώφελο. Κάθισε δίπλα στην Αντα και την πήρε στην αγκαλιά της. Τα δάκρυα της έκαναν παλι την εμφάνιση τους πέρνοντας μαζί τους και την Ζαιρα. Τα δάκρυα τον δυο γυναικών κυλούσαν ανεξέλεγκτα, όσπου το τηλέφωνο ηχησε στον χώρο.

Η Αντα με γρηγορες κινήσεις έτρεξε προς εκείνη την κατεύθυνση ελπίζοντας πως ήταν ο σύζυγος της. Απάντησε στην κλήση και έβαλε το ηχείο πανω στο αυτί της.

«Παρακαλω?» η φωνη της ακουστική βραχνή απο τα κλάματα. Κάτι που δεν επιδίωκε.
«Εισαι η Αντα?» ρωτησε ο άγνωστος άνδρας.
«Ν...ναι»
«Αν θέλεις ο σύζυγος σου να παραμείνει ζωντανός θα έρθεις εσύ και το μωρό στην διεύθυνση που θα σου στείλω...» στο άκουσμα αυτών των λέξεων έχασε έναν χτύπο.
«Τι? Που είναι ο Μποραν? Τι του έχετε κανει?»
«Ελα...και θα μάθεις.» της απάντησε τερματίζοντας την κλήση.

Το βλέμμα της Αντα κενό, να κοιτάει τον τοίχο μπροστά της, μην μποροντας να πιστέψει αυτό που μόλις άκουσε. Ο Μποραν κινδύνευε και η ίδια δεν μπορούσε να κανει τίποτα για αυτό. Η Ζαιρα πήγε δίπλα της πέρνοντας την για αλλη μια φορά στην αγκαλιά της και τοτε ήταν που ξέσπασε σε κλάμα γοερο. Ένιωθε οτι η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Το άτομο που τοσα χρόνια την προστάτευε κινδύνευε.

«Ολα θα πάνε καλά...» άκουσε την Ζαιρα να της λέει καθώς της χαϊδεύε απαλά την πλάτη.

«Οχι...οχι δεν θα πάνε...αυτή τη φορά δεν...θα πάνε.» της απάντησε μέσα στα αναφυλητα της.

«Τι είπαν?»

«Πρεπει να πάω εκεί...μαζί...με το.. Παιδι.»

«ΑΝΤΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Αν θες πάνε αλλά το παιδι μην το πάρεις. Θα το αφήσεις εδώ σε εμένα.» της λέει αυστηρά κοιτάζοντας το μωρό που κοιμόταν γαλήνια στην κούνια του.

«Πρεπει...»

«Αντα θα βάλεις την ζωή του σε κίνδυνο...και είναι πολύ μικρός. Μην γίνεσαι ανεύθυνη. Έτσι θα σκοτώσεις τον Μποραν δύο φορές, αν πάθει κάτι το μωρό.» της απαντάει κλαίγοντας.

Η Αντα πήγε να της απαντήσει αλλά ο ήχος του τηλεφώνου την διέκοψε. Με γρήγορες κινήσεις απάντησε. Το μόνο που άκουσε ήταν ένας αριθμός αποθήκης και το μέρος στο οποίο βρισκόταν, αμέσως μετά τερματίστηκε η κλήση.

Ηξερε το μέρος αυτό πολύ καλά. Εκεί είχαν παει τους γονείς της πριν τους σκοτώσουν μπροστά στα μάτια της. Ο Μποραν κινδύνευε. Κοιταξε με μάτια κατακόκκινα απο το κλάμα την Ζαιρα.

Χαμογέλασε στο γιο της και γύρισε ξανά προς την μεριά της Ζαιρα.

«Αν παθω οτιδήποτε εκεί...θέλω να προσεχείς τον γιο μου...να του μιλησεις για τους γονείς του...και το κυριότερο να μεγαλωσει με αγάπη.» είπε στην φίλη της.
«Ενταξει...» της απάντησε αγκαλιάζοντας την.

Το σκοτάδι έπεσε πανω στην πόλη. Η Αντα έδωσε ένα τελευταίο φιλί στο μέτωπο του γιου της και αφού τύλιξε κάποια αντικείμενα έτσι ώστε να φαίνονται σαν βρέφος τα πήρε στην αγκαλιά της και όδευσε προς την εξώπορτα.

Ο κρύος αέρας χτύπησε το προσωπο της. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Πήγε στο πίσω μέρος του σπιτιού, πήρε το αυτοκίνητο της Ζαιρα και έφυγε με προορισμό την αποθήκη οπου είχε αφήσει συνάντηση με τον άγνωστο άνδρα.

Αφησε το αυτοκίνητο λίγα μέτρα μακρυά απο την αποθήκη και όδευσε μαζί με τα σκεπασματα προς το κτήριο. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και μέσα ακούγονταν ομιλίες. Μέσα σε λιγα δευτερόλεπτα ο φόβος την κατέκλυσε, την στιγμη που πήγε να φύγει και να το βάλει στα πόδια συγκρούστηκε με ένα σωμα. Σήκωσε το κεφάλι της και αυτό που είδε έκανε το αίμα της να παγώσει. Ηταν αυτός, ο άντρας που της στέρησε την οικογένεια της.

«Καλως ήρθες στην παρέα.» είπε με την βαριά μπάσα φωνη του, την φωνη που τόσα βράδυα την στοιχειώνε.

Η Αντα δεν μίλησε απλα τον κοίταξε στα μάτια, θέλοντας να του δείξει πως δεν τον φοβόταν. Εσφυξε περισσότερο τα παπλώματα που είχε στα χέρια της, την στιγμη που την τραβούσε μαζί του στο εσωτερικο της αποθήκης.

Την έβαλε να καθήσει πανω σε μια καρέκλα ενώ της έδεσε τα ποδια, με σύρμα. Την κοίταξε υποτιμητικά ενώ το χέρι του προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλο της. Αφήνοντας της ένα κόκκινο σημάδι. Τα δάκρυα πάλευαν να βγουν στην επιφάνεια, η Αντα ανοιγοκλεισε γρήγορα τα βλέφαρα της σε μια προσπάθεια να τα εμποδίσει να κυλησουν. Κοίταξε γεμάτη μίσος και απέχθεια τον άντρας απέναντι της.

Ο άντρας πήρε μια βαθιά ανάσα, μίλησε σε αλλά δυο ατομα και λίγο αργότερα χάθηκε απο το οπτικό της πεδίο.

Πλεον ήταν μόνη της, δάκρυα αρχισαν να κυλούν πανω στα μάγουλα της ενω είχε σκιμενο το κεφάλι της. Λίγες στιγμές αργότερα άκουσε βηματισμούς. Άνοιξε τα μάτια της και μπροστά της εμφανίστηκαν δυο ζευγάρια παπουτσια, σήκωσε το κεφάλι και το βλέμμα της συναντήθηκε με την δικό του. Φωνές άρχισαν να ακούγονται από ένα μέρος του κτηρίου.

«Φερτε τον!» γριλισε ο αντρας κοιτώντας προς ένα δωμάτιο στον χώρο. Η Αντα ακολούθησε το βλέμμα του...αυτό που είδε την έκαμε να χασει την γη κάτω απο τα πόδια της, με αποτέλεσμα να της πέσουν τα αντικείμενα που είχε τυλίξει κάτω.

Είδε το βλέμμα του άντρα να σκοτεινιάζει, με μια γρήγορη κίνηση άρπαξε τα μαλλιά της Αντα και την έφερε κοντά του. Πλησίασε τα χείλη του κοντά στο αυτί της ψιθυρίζοντάς της.

«Αυτο που έκανες...θα μου το πληρωσεις πολύ...ακριβά.» η Αντα αναριγησε από τον φόβο. Αφησε τα μαλλια της, κοιταξε τον Μποραν και του χαμογελασε σαρδονια.

«Αυτο φιλέ...θέλω να το δεις...» του είπε και τράβηξε το όπλο απο την θήκη του.