ΚΑΡΑΒΙ

Οι μέρες στο καράβι περνούσαν. Το πλήρωμα είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται λιγάκι παράξενα. Πολλοί ναύτες πέθαναν, χωρίς λόγο και αιτία, απλώς τους βρήκαν μες στα αίματα. Ο καιρός όσο πήγαινε και χειροτέρευε...

Ο Λούις ένιωσε ένα τράνταγμα και πετάχτηκε απότομα απ΄το κρεβάτι του.

«Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκε. «Είναι παλιρροιακό κύμα; Πρέπει να βρω τη Σοφία και τον καπετάνιο!» Βγήκε απ' τον καμπίνα του. Στο κατάστρωμα γινόταν ένας χαμός. Όλοι έτρεχαν πάνω- κάτω πανικόβλητοι, ενώ τρύπες άνοιγαν και κάποιοι έπεφταν μέσα. Από κάποιες άλλες τρύπες έβγαιναν κάτι επικίνδυνα πλοκάμια, τα οποία χτυπούσαν όποιον έβρισκαν. Είχαν χρώμα μοβ και ήταν πελώρια.

Ο Λούις έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και ανέβηκε κάτι σκάλες. Βρήκε μια πόρτα. Ήταν κλειδωμένη. Ανέβηκε στο επόμενο κατάστρωμα και βρήκε τη Σοφία, να πολεμάει ένα πλοκάμι.

«Βοήθεια!» φώναξε η Σοφία. Ο Λούις όρμησε στο πλοκάμι και το έκοψε με μια αστραπιαία κίνηση του σπαθιού του.

«Σ' ευχαριστώ!» του είπε η Σοφία. «Πάω να βοηθήσω τους επιβάτες όσο εσύ θα πας να βρεις τον καπετάνιο.» Έτσι κι έγινε. Χωριστήκανε κι ο Λούις άρχισε να τρέχει, ανεβοκατεβαίνοντας σκαλιά και πηδώντας τρύπες. Μέσα σε μια καμπίνα διέκρινε κάτι ύποπτο.

«Αυτή δεν είναι η Οντέλ, η γυναίκα του καπετάνιου;» αναρωτήθηκε, όμως η πόρτα έκλεισε απότομα.

Συνέχισε να τρέχει, να σκοτώνει πλοκάμια και ν' ανεβαίνει σκαλιά, ώσπου έφτασε στην τραπεζαρία. Ο καπετάνιος βρισκόταν στο πάτωμα, σχεδόν αναίσθητος. Τον πλησίασε και τον βοήθησε να σηκωθεί.

«Ωχ... Τι συνέβη; Νομίζω ότι λιποθύμησα. Πού είναι η γυναίκα μου;» τον ρώτησε ανήσυχος. «Μπορείς να με βοηθήσεις να τη βρούμε;»

«Ας χωριστούμε. Εσύ πας αριστερά, εγώ δεξιά.» είπε ο Λούις. Χωρίστηκαν και πήγε δεξιά.

Τη βρήκε στην καμπίνα της. Ξαφνικά, τα φώτα έσβησαν για μερικά δευτερόλεπτα και μόλις άναψαν ξανά, η Οντέλ είχε εξαφανιστεί. Δυο άντρες βρίσκονταν νεκροί στο πάτωμα σε λίμνες απ' το αίμα τους.

«Τι στο καλό;» αναρωτήθηκε ο Λούις. «Τι της συνέβη;» βγήκε από την καμπίνα. Άκουγε από κάπου μια περίεργη μελωδία. Ήταν τρομακτική αλλά συγχρόνως υπέροχη.

Την ακολούθησε σαν μαγεμένος. Σ' ένα άλλο σημείο του διαδρόμου, βρήκε τον καπετάνιο με τη γυναίκα του.

«Ένας δαίμονας μπήκε στη γυναίκα μου!» φώναξε ο Άνταμ. «Σε παρακαλώ, σταμάτα την...» Εκείνη την ώρα, ο Άνταμ βυθίστηκε μέσα σε μια τρύπα και η Οντέλ εξαφανίστηκε ξανά.

Ο Λούις άκουσε ξανά αυτή την τρομακτική μελωδία και για μία ακόμα φορά, τον οδήγησε στην Οντέλ. Στεκόταν ακίνητη και μόλις ο Λούις την πλησίασε, γύρισε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Τα μάτια της είχαν γίνει κόκκινα. Όλο το πλοίο είχε βυθιστεί στο σκοτάδι πλέον, κι όμως τα μάτια της έλαμπαν με μία αφύσικη λάμψη.

«Λοιπόν, θες να σταματήσεις την αναγέννηση του Νταράκα; Θα πρέπει να τον συναντήσεις στην κόλαση πρώτα!» του είπε.

Κι εκείνη τη στιγμή, η Οντέλ περιτριγυρίστηκε από πελώρια, μοβ πλοκάμια και βυθίστηκε μέσα σε μια τεράστια τρύπα. Πριν ο Λούις προλάβει να σκεφτεί τι να κάνει, ένα πλοκάμι εμφανίστηκε από πίσω του, τον χτύπησε και τον έριξε κάτω. Είχε ακόμα δυνάμεις. Σηκώθηκε και άρχισε να πολεμάει ένα- ένα όλα τα πλοκάμια που βγαιναν από τις τρύπες, μέχρι που εξαφανίστηκαν εντελώς.

Η Σοφία τον είδε και έτρεξε προς το μέρος του.

«Τα πάντα είναι έτοιμα να εκραγούν!» φώναξε. «Γρήγορα, πρέπει να τρέξουμε στην πρύμνη! Ακολούθησε με!» Άρχισαν να τρέχουν μέσα στο σκοτεινό πλοίο, ενώ εκρήξεις γίνονταν παντού και πλοκάμια απλώνονταν σ' όλα τα καταστρώματα, καταβροχθίζοντας το πλοίο. Ο Λούις κάπου χτύπησε και έχασε τις αισθήσεις του.

Ξύπνησε σε μια παραλία. Ένιωθε έναν φοβερό πόνο στο κεφάλι του. Είχε πλέον ξημερώσει. Ανασηκώθηκε και είδε δίπλα του τη Σοφία, με τα μαλλιά της βρεγμένα και το φόρεμα της σκισμένο σε πολλά σημεία. Ευτυχώς, δεν φαινόταν να έχει χτυπήσει κάπου.

«Πού είμαστε;» ρώτησε ο Λούις.

«Νομίζω πως αυτή είναι η παραλία κοντά στη Μίνασντριλ.» είπε η Σοφία. Αφού του περιποιήθηκε λίγο το τραύμα στο κεφάλι, το οποίο ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό, έφυγαν από την παραλία και διέσχισαν το δάσος ως τη Μίνασντριλ.