ΠΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΜΙΝΑΣΤΡΙΛ

Η αίθουσα του θρόνου ήταν γεμάτη κόσμο με φανταχτερά ρούχα που χόρευαν, συζητούσαν, έπιναν ή έτρωγαν απ' το μπουφέ. Όλοι έδειχναν ανακουφισμένοι και χαρούμενοι. Ο Λούις, στον οποίο είχαν δώσει μία επίσημη ενδυμασία στα χρώματα του κόκκινου, στάθηκε μπροστά απ' το θρόνο, πλάι στη Σοφία και χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον. Εκείνη φορούσε ένα πανέμορφο, κίτρινο φόρεμα το οποίο ταίριαζε εξαιρετικά με τα ξανθά μαλλιά της, στα οποία είχε τοποθετήσει ένα χρυσό στέμμα.

«Υπέροχα πολεμιστές! Η πόλη θα θυμάται τις πράξεις και το κουράγιο σας.» τους είπε ο Τσαρλς, που καθόταν στο θρόνο. «Είστε οι αληθινοί ήρωες μας! Τελικά, σώσαμε στη σφαίρα της Δύναμης. Αλλά η Εράθια είναι ακόμα σε κίνδυνο, από τότε που ο στρατός των Μόργκοστ ακόμα κρατά τη σφαίρα της Μαγείας. Παρόλα αυτά, εμείς πρέπει να απελευθερώσουμε το Βασίλειο του Όλινορ και τη σφαίρα της Μαγείας αύριο. Η Βασίλισσα Σοφία μας βοήθησε, οπότε πρέπει να τη βοήσουμε και εμείς. Αλλά απόψε, ας γιορτάσουμε τη νίκη μας! Σοφία, θα ήθελες να μας δείξεις τις θρυλικές πολεμικές σου ικανότητες;» πρότεινε στη νεαρή βασίλισσα. «Θα ήταν τιμή μας!» Η Σοφία πλησίασε τον Λούις.

«Λούις, θα ήθελα να είμαι η παρτενέρ σου.» του είπε και εκείνος συμφώνησε, νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει λίγο πιο δυνατά. Πήραν θέσεις για φιλική επίδειξη ικανοτήτων.

«Πάμε!» έδωσε το σύνθημα ο Τσαρλς. Χρησιμοποιώντας τη Δύναμη και τη Μαγεία, έδειχναν περισσότερο σαν να χόρευαν, παρά να πολεμούσαν, ενώ τα βλέμματα τους συνεχώς ενώνονταν μαζί με τα σπαθιά τους.

«Θαυμάσια!» είπε ο βασιλιάς, διακόπτωντας τη φιλική μονομαχία τους και πλησίασε τον Λούις. «Έχεις αξιόλογες ικανότητες, πολεμιστή. Υπέροχα. Τώρα ας απολαύσουμε τα πυροτεχνήματα!» Όλοι βγήκαν έξω να απολαύσουν τα μαγικά πυροτεχνήματα, τα οποία τα παρακολούθησαν έκθαμβοι. Ένα από αυτά ήταν η εικόνα ενός όμορφου ελαφιού στις αποχρώσεις του μπλε. Μετά γύρισαν στην αίθουσα του θρόνου.

«Πού είναι η Σοφία;» αναρωτήθηκε ο Λούις, που μέσα σ' όλον αυτό τον ευχάριστο συνωστισμό την έχασε. Μια μαγική μελωδία έφτασε τότε στα αυτιά του.

«Ω, αυτό το τραγούδι... Ακούγεται σαν τη Σοφία.»

«Αξίζεις έναν καλό βραδινό ύπνο, γενναίε πολεμιστή.» του είπε ο Τσαρλς. «Σε παρακαλώ μείνε απόψε ως καλεσμένος μου στο κάστρο.» Τον Λούις όμως άλλο τον ένοιαζε τώρα. Τον είχε μαγέψει το τραγούδι που άκουγε. Ήταν σαν να τον καλούσε. Το ακολούθησε και τον οδήγησε στην ταράτσα ενός απ' τους ψηλότερους πύργους του κάστρου. Είχε θέα σε όλη σχεδόν την πόλη της Μίνασντριλ και φώτα έλαμπαν εδώ κι εκεί σαν μαγικά φαναράκια. Η Σοφία σταμάτησε το τραγούδι της, γύρισε και τον κοίταξε. 

«Σοφία, η φωνή σου είναι τόσο όμορφη.» της είπε.

«Ω, είσαι εσύ. Α, αυτό είναι ένα παλιό οικογενειακό τραγούδι.» του είπε.

«Γιατί είσαι μόνη εδώ;» τη ρώτησε πλησιάζοντας την αργά.

«Σκεφτόμουν το βασίλειο μου... τον λαό μου... Ακόμα υποφέρουν, και προσεύχομαι για αυτό.» Ο Λούις την πλησίασε κι άλλο διστακτικά.

«Είμαι σίγουρος ότι θα τους σώσουμε.» έδωσε υπόσχεση κοιτάζοντας τη βαθιά μέσα στα μάτια.

«Λούις...»

«Σοφία...» Τα λόγια ήταν περιττά πλέον καθώς μια αόρατη δύναμη τους έσπρωξε τον έναν στην αγκαλιά του άλλου. Τα χείλη τους ενώθηκαν...

Το ξημέρωμα τους βρήκε να κοιμούνται μαζί στο δωμάτιο της Σοφίας. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα. Η Σοφία σηκώθηκε, χωρίς να ξυπνήσει τον Λούις και ντύθηκε.

Τον κοίταξε για λίγο που κοιμόταν. Έδειχνε τόσο γαλήνιος... μετά κάθισε στο γραφείο και με δάκρυα στα μάτια του έγραψε ένα γράμμα. Δεν ήθελε να τον αποχωριστεί ύστερα από τη νύχτα που είχαν περάσει μαζί, όμως έτσι έπρεπε να γίνει.

Όταν ξημέρωσε για τα καλά, ο Λούις ξύπνησε. Τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας επανέρχονταν στο μυαλό του, από τη σκληρή μάχη και το θρίαμβο, μέχρι τη γιορτή στο παλάτι και ύστερα το τραγούδι της Σοφίας και μετά το φιλί τους και... Ώστε ήταν αλήθεια όλα αυτά. Όντως είχαν φιληθεί, κι ύστερα εκείνη τον προσκάλεσε στο δωμάτιο της όπου ενώθηκαν. Δεν το είχε ονειρευτεί. Ένιωθε πιο ευτυχισμένος από ποτέ, ακόμα και με τη σκιά του πολέμου από πάνω τους. Όμως έπειτα γύρισε απ' την άλλη, δεν είδε τη Σοφία δίπλα του και ανησύχησε. Σηκώθηκε και ντύθηκε για να πάει να την ψάξει. Μετά είδε το γράμμα πάνω στο γραφείο. Το πήρε και διάβασε:

Αγαπητέ Λούις...

Όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, εγώ θα είμαι στην επιστροφή μου πίσω στο Όλινορ, για να πολεμήσω το στρατό των Μόργκοστ με τον Τσαρλς.

Σε παρακαλώ συγχώρεσε με που σε άφησα πίσω. Όσο πιο πολύ μένω μαζί σου, τα συναισθήματα μου για σένα μεγαλώνουν. Δεν μπορώ να επιτρέψω σε εσένα να ρισκάρεις τη ζωή σου για μένα. Το να πολεμήσεις το στρατό των Μόργκοστ είναι καθήκον των βασιλείων που προστατεύουν τις σφαίρες της δύναμης και της Μαγείας.

Δεν μπορώ να σε μπλέξω σε αυτή τη σκληρότητα και τον ανελέητο πόλεμο. Οι σκέψεις μου πάντα θα γυρνάνε στη μέρα που θα συναντηθούμε ξανά.

Σοφία.

Ο Λούις το πήρε απόφαση. Θ΄ ακολουθούσε τη Σοφία όπου κι αν πήγαινε. Δεν τον ένοιαζε αν πέθαινε τη στιγμή που θα το έκανε για να προστατεύσει εκείνη.

Βγήκε απ΄το δωμάτιο και έφυγε βιαστικά από το παλάτι.

ο Λούις είναι αποφασισμένος να πολεμήσει και ξεκινάει το ταξίδι του για το Όλινορ για να βρει  τη Σοφία, παρόλο που εκείνη του είπε να μην το κάνει. Αλλά είναι ερωτευμένος και είναι και από τη φύση του πεισματάρης, τι να κάνουμε... 😋

Πώς σας φάνηκε τοpart; Ήταν λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα, για να σας αποζημιώσω που τα προηγούμενα ήταν μικρά. Στα επόμενα θ δούμε το ταξίδι του Λούις ώσπου θα χει φτάσει πια στο Όλινορ! 

😘