Η επόμενη ημέρα, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί και ως ο δρόμος των παθών. Η Μαριάντζελα, έχοντας κοιμηθεί μονάχα δύο ώρες και με ένα γράμμα σφραγισμένο, πάλευε να συγκρατήσει το χασμουρητό της, στην ελάχιστη αναμονή για τον καθημερινό της καφέ. Το σπίτι της, βρισκόταν ακριβώς απέναντι από ένα πολυτελές ξενοδοχείο και υπήρχαν φορές που οι μεταμεσονύχτιες τσαχπινιές, της κρατούσαν αναγκαστική συντροφιά, λες και βρισκόταν και η ίδια παρέα με τους ανεκδιήγητους πελάτες. Ευτυχώς ωστόσο, το τελευταίο εξάμηνο, κατά πώς φαινόταν, είχαν ηρεμήσει τα πράγματα, σε σημείο που ήθελε να ευχαριστήσει προσωπικά τους υπεύθυνους για τη διάθεση της σουίτας τους σε ένα, όπως είχε καταλάβει, συγκεκριμένο πρόσωπο. Πίσω από τις ημιδιάφανες κουρτίνες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, είχε την εντύπωση πως έβλεπε τον ίδιο άνδρα. Δεν ήταν βέβαιη για την ηλικία του, δεν τον είχε δει ποτέ της, μονάχα ευχαριστούσε την τύχη της που κατά πώς φαινόταν, αγαπούσε τη γαλήνη και τη μοναξιά, έναντι των ξέφρενων βραδιών.

«Τελικά η εβδομάδα Μόδας, μας έχει οδηγήσει όλους στα όριά μας» ακούστηκε η φωνή του Αντόνιο, καθώς της ζωγράφιζε καρδούλες στο καπάκι από το ρόφημά της.

«Αυτή και σύσσωμοι όλοι οι συμμετέχοντες» του απάντησε άκεφα και τον είδε να στηλώνει το φρύδι του σε ένδειξη απορίας «Ναι, καλέ μου σωτήρα. Απευθύνομαι στους ομορφονιούς της Γκούτσι και συγκεκριμένα στον Μπαρτολίνι» γρύλισε.

«Τι έκανε ο Θεός;» ρώτησε στα ξαφνικά ο Αντόνιο, σαν να έβλεπε την αγαπημένη του ομάδα να σκοράρει στον παγκόσμιο τελικό.

«Δεν γνωρίζω τι είδους θεϊκές προσδοκίες έχεις από εκείνον, μα αποτελεί ένα αγενές δίποδο, καμωμένο για χαρακτηρισμούς που ανήκουν σε τετράποδα ζώα φάρμας. Νομίζω πως αντιλαμβάνεσαι τον συλλογισμό μου, ο οποίος ώρα με την ώρα και με τη βοήθεια του ροφήματος, γίνεται ολοένα και πιο...»

«Επιθετικός. Το εσπρέσο ντόπιο, κομμένο. Από αύριο θα περάσουμε στο λάττε, με μπόλικο γάλα, μάλιστα» την κατευόδωσε στο τέλος ο Αντόνιο, με εκείνη να ξεφυσά, εξαιτίας του θαυμασμού της χώρας της σε ένα γυάλινο και επιφανειακό πρόσωπο.

Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να ανοίξει το μαγαζί, το χέρι της έπιασε εκείνο της Νίνα που επιδεικτικά της παρουσίασε τους μαύρους κύκλους.

«Εσύ και αυτά φταίτε» πρόφερε δείχνοντάς της τον φάκελο που κρεμόταν στην τσάντα της «Άντε και ελαφρώς ο Μπαρτολίνι και το αλαβάστρινο προσωπάκι του» μειδίασε στο τέλος, συνειδητοποιώντας στα ξαφνικά πως ο ένας φάκελος παρέμενε κλειστός. «Ιδού ο λόγος που έμεινες άυπνη. Μα, καλά, δεν υποσχέθηκες να τα ανοίξεις όλα; Και αυτό το ενθουσιώδες, ρομαντικό R, που φιγουράρει έτσι απλά και αβίαστα, εξάπτει την φαντασία μου και τους καταπιεσμένους μου πόθους» σχολίασε η φίλη της και ευθύς μπήκαν από τα χαράματα στην κουζίνα, για να συναντηθούν τρία λεπτά αργότερα με τον ιδιοκτήτη και την υπόλοιπη ομάδα.

Η πρώτη παραγγελία, ήρθε κατά τις επτά.

«Αυγά σκράμπλ με καπνιστό σολομό. Ο κύριος Αρτούρο έκανε θριαμβευτική είσοδο σήμερα, παρέα μάλλον με τα κοκόρια» σχολίασαν την αιώνια ρουτίνα του ηλικιωμένου, όταν πέντε λεπτά αργότερα, ήρθε μία μαζική παραγγελία, με έναν ενθουσιώδη ξεσηκωμό από τη σερβιτόρα που εισήλθε στην κουζίνα τραυλίζοντας και με ελαφρώς χορευτικές κινήσεις.

«Έπαθε κάτι ο κύριος Αρτούρο; Καλά τον είδα χλωμό εγώ χθες» πρόφερε η Νίνα σε ετοιμότητα προσφοράς πρώτων βοηθειών, όταν είδε την Μαριάντζελα να στενεύει τα μάτια της.

«Αυτή η πυρετώδης αντίδραση εκ μέρους κορασίδας, μόνο ένα πράγμα σημαίνει. Πως ο ξέρεις ποιος, έχει πατήσει το πόδι του στο μαγαζί. Ρίξε μία ματιά στην παραγγελία αυτή. Έχουμε πέντε άτομα που ζητούν αβοκάντο, σπανάκι και γενικότερα οτιδήποτε σε απόχρωση του γρασιδιού και απομακρυσμένο από τα επιβλαβή λιπαρά» μουρμούρισε, ωστόσο η Νίνα και η ομάδα της έπεσαν με τα μούτρα στην παραγγελία, διανθίζοντας ακόμη και το πιο απλό συστατικό προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των μοντέλων.

Ο Μικέλε είχε σηκωθεί σύμφωνα με τα ωράρια της δουλειάς του, από τα χαράματα, ώστε να προλάβει να φάει πρωινό και να τρέξει κυριολεκτικά στις πρόβες της πασαρέλας. Εκεί θα τον αναλάμβαναν οι κομμωτές, οι μακιγιέρ, οι στυλίστες και κάθε είδους επάγγελμα, απόλυτα συνυφασμένο με την εβδομάδα μόδας. Σαν είδε το μυρωδάτο γεύμα του να σερβίρεται προσεκτικά και αέρινα από το προσωπικό, ελαφρώς αναζωογονήθηκε. Ο Ρικάρντο δίπλα του έβγαζε σιγανές κραυγές, σε σημείο που ο Μικέλε είχε πάψει να τρώει, ξεκλέβοντας ματιές προς τον φίλο του, ο οποίος είχε περιέλθει σε έναν στρόβιλο γευστικής απόλαυσης.

«Με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Θα νομίζουν πως μας συμβαίνουν άλλα πράγματα» τον πείραξε.

«Μα, πράγματι μας συμβαίνουν. Γευστικοί, απανωτοί οργασμοί» πρόφερε.

«Θα ζητήσω τον υπεύθυνο σεφ τότε, προκειμένου να τον συγχαρούμε» του είπε ο Μικέλε γελώντας, μα μόλις η είδηση έφτασε στην Μαριάντζελα, εκείνη είχε στριμωχτεί στο βάθος των μαγειρικών σκευών, αδυνατώντας να εγκαταλείψει την κουζίνα.

«Ούτε να το σκέφτεστε» τους είπε καθυστερώντας και φτάνοντας στο σημείο να την επισκεφθεί πρώτος ο Μικέλε, συνοδευόμενος από τον ιδιοκτήτη που περήφανα τον ξεναγούσε. Μόλις όμως τα μάτια του συγκρούστηκαν με εκείνα της Μαριάντζελα, τρόμος τον κατέλαβε μέγας.

«Δεν είναι δυνατόν! Η δεσποσύνη που είχε την ευφάνταστη πρόταση να κυκλοφορήσω σε χαρτί τουαλέτας, είναι η σεφ του εστιατορίου σας;» απευθύνθηκε στον ιδιοκτήτη.

«Μαριάντζελα;» τη ρώτησε με ένα υπόκωφο μουγκρητό.

«Μήπως καλύτερα να σας πει ο αιδεσιμότατος Μπαρτολίνι, πως το αλαβάστρινο πορτραίτο του, ταιριάζει περισσότερο με την πρότασή μου, μιας και οι τρόποι του είναι των οπίσθιων;» εξαγριώθηκε εκείνη.

«Αυτό ήταν! Δεν σου επιτρέπω!» μούγκρισε, με τον γυναικείο πληθυσμό να τον κοιτάζει μελιστάλακτα, με ολοφάνερη εξαίρεση τη Μαριάντζελα.

«Θα έπρεπε να μου επιτρέψετε! Εξαιτίας σας, έχασα μία μαγνητοφωνημένη συζήτηση με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, την οποία φυλούσα σαν κόρη οφθαλμού που εσείς μου βγάλατε!»

«Θεέ μου! Τι κάνατε δεσποινίς; Προβήκατε και σε άσεμνες πράξεις;» είχε ιδρώσει τώρα ο ιδιοκτήτης.

«Είναι παρεξήγηση, κύριε. Εγώ ποτέ δεν θέλησα να της αφαιρέσω τον οφθαλμό, ε, το κινητό ήθελα να πω. Ήταν ατύχημα! Ορίστε, πόσα κάνει το άτιμο; Να επανορθώσω, έστω για την υλική ζημιά και έπειτα να ευχηθώ να μην πέσω ποτέ ξανά στο διάβα σου!» βρόντηξε ο Μικέλε.

«Και για ποια με πέρασες; Δεν επιθυμώ τα λεφτά σου, κύριε Μπαρτολίνι. Μπορείς να τα σκορπίσεις αλλού!» ετοιμάστηκε να φύγει, όταν καταλάθος σκούντησε την τσάντα της, με αποτέλεσμα ο σφραγισμένος φάκελος να πέσει στο λερωμένο πάτωμα.

Εκείνη λυγίζοντας τα γόνατα, έσπευσε να τον μαζέψει, όταν άξαφνα βασίλεψε μία μυστήρια σιωπή. Ο Μικέλε είχε σταθεί σχεδόν μπροστά της, κοιτώντας τα χαρακτηριστικά αυτού του φακέλου. Το βαθυκόκκινο βουλοκέρι, βγαλμένο από τις εικόνες μίας άλλης εποχής, το γράμμα R, όλα τον ωθούσαν σε μία σειρά υποθέσεων, τις οποίες ούτε που ήθελε να σκέφτεται. Βλεφάρισε για δευτερόλεπτα νευρικά και παρά το γεγονός πως θα ακουγόταν παράλογος, έκανε ένα βήμα μπροστά και σε καθαρή προστακτική, απευθυνόμενος στην Μαριάντζελα, είπε :

«Δώσε μου αυτόν τον φάκελο»

Η κοπέλα τον κοίταξε εμφανώς ταραγμένη. Τι ήταν εκείνο που τον είχε οδηγήσει σε αυτήν την προσταγή; Είχε αναγνωρίσει το γράμμα; Ήταν άραγε ο μυστικός αποστολέας; Το είχε στείλει σε λάθος παραλήπτη; Αν όμως τίποτε δεν ίσχυε από όλα αυτά;

«Το συγκεκριμένο γράμμα, δεν έχει στοιχεία, όπως δεν είχε και το προηγούμενο, το οποίο ανακάλυψα μαζί με αυτό. Επομένως, δεν βρίσκω κανέναν λόγο να σας το δώσω»

Τον είδε τότε να περνά νευρικά τα χέρια του μέσα από τα σκούρα του μαλλιά. Τα μάτια του είχαν κυριευτεί από ένα πλήθος αλλόκοτων συναισθημάτων, από εκείνα που αδυνατούσες να αποκρυπτογραφήσεις, ιδίως αν βρισκόσουν βυθισμένος στα σκοτάδια της άγνοιας, όπως συνέβαινε με εκείνη.

«Σε παρακαλώ, δώσε αυτόν τον φάκελο» δεν την κοιτούσε. Μία ιδιόμορφη αμηχανία τον έλουζε, μία απροσδιόριστη πίκρα.

«Λυπάμαι, μα αν είχε στοιχεία, πολύ ευχαρίστως» τελείωσε και τον είδε να οργίζεται.

Δίχως να της πει την παραμικρή λέξη, βγήκε ευθύς από την κουζίνα και κατευθυνόμενος στο τραπέζι των υπόλοιπων, άφησε το ποσό που του αναλογούσε και βγήκε έξω. Η στεγασμένη Γκαλερία με τις πανάκριβες βιτρίνες δεν τράβηξε την προσοχή του ούτε στο ελάχιστο. Οι αναρίθμητες ζωγραφιές του πατώματος, που αναπαριστούσαν οικόσημα ιταλικών επαρχιών, του ήταν εξίσου αδιάφορες, όταν τυχαία, στάθηκε σε εκείνη που παρουσίαζε έναν ταύρο. Λεγόταν, πως αν γυρνούσες τρεις φορές γύρω από τον εαυτό σου, πατώντας επάνω της, θα είχες καλή τύχη. Πότε πριν όμως του είχε χαμογελάσει, για να το κάνει τώρα; Οι δρόμοι γύρω από την πλατεία Ντουόμο, ήταν κάποτε στενοί και πολυπληθείς. Ο Μικέλε επιθυμούσε να χαθεί ανάμεσα στο πλήθος, μα η διάσημη φυσιογνωμία του δεν θα του επέτρεπε το παραμικρό διάλειμμα. Έτσι, έφτασε στο σημείο να επισκεφθεί τη δουλειά του νωρίτερα, προκειμένου να αποφύγει τις ουρές που δημιουργούνταν για μία και μόνο φωτογραφία μαζί του. Φτάνοντας για τις πρόβες, οι κομμωτές τον στρίμωξαν μονομιάς.

«Θα μου τον αγριέψετε!» φώναξε ο Έντουαρτ, ο προσωπικός μακιγιέρ των μοντέλων του βεληνεκούς του Μικέλε. «Πάλι καλά που ξεκίνησα από τις έξι για να φτάσω, ειδάλλως θα με έβρισκε το μποτιλιάρισμα των θαυμαστριών σου» τον πείραξε «Περισσότερα εισιτήρια και από το Βατικανό στη Ρώμη θα κόβαμε» Ο Μικέλε του χαμογέλασε ξεφυσώντας. «Για περάστε λίγο έξω» πρόσταξε τις δύο κομμώτριες και έκλεισε πίσω του την πόρτα. «Σαν το ναυάγιο στα κανάλια του Ναβίγκλι μοιάζεις και σήμερα δεν είμαστε για τέτοια. Μην με αναγκάσεις να προσθέσω γκλίτερ στα πέτσινα λουριά που θα σε περιβάλλουν και να μην σου μπαίνουν επίσης επικίνδυνες ιδέες ως προς την εναλλακτική τους χρήση!» του έκανε δήθεν παρατήρηση.

«Ώρες ώρες αν δεν είχα και εσένα, δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν»

«Στον πάτο με τα βουρκόψαρα!» τον έκοψε ο Έντι. «Ούτε εγώ θα βρισκόμουν σε αυτή τη θέση, αν δεν ήσουν εσύ. Μου έδωσες μία ευκαιρία, με ξεχώρισες, με φιλοξένησες όταν δεν είχα ούτε ένα στρώμα για να πέσω, εξαιτίας της οικογένειάς μου. Δεν σε πείραξε ποτέ που ενώ εγώ ήμουν...τελοσπάντων, είχα άλλες προτιμήσεις»

«Μην λες ανοησίες. Γιατί να με πειράζει; Ήσουν εξαιρετικός στη δουλειά σου και ένας από τους καλύτερους φίλους που θα μπορούσα να έχω, ακόμη πιο πάνω και από τον Ρικ» του είπε ο Μικέλε χτυπώντας τον στην πλάτη.

«Επίσης, μπορείς να με εμπιστευθείς σχετικά με το ναυάγιο που σε βρήκε» του έκλεισε το μάτι.

«Είναι μεγάλη ιστορία»

«Και η ιστορία και η πρωταγωνίστρια κατά πώς φαίνεται» σχολίασε ο Έντι και είδε για λίγο το βλέμμα του νεαρού μπροστά του να μαλακώνει.

«Θα έρθει απόψε στην πασαρέλα;» τον ρώτησε ξαφνικά με νόημα και βεβαίως δεν εννοούσε την Μαριάντζελα, μα ένα άλλο, σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του.

«Δεν έχει χάσει ποτέ δουλειά σου, μα αύριο θα φύγει πάλι» αναστέναξαν μαζί.

Ρουφώντας τον καφέ του, βάλθηκε να ακούει την ιστορία που είχε να του αφηγηθεί ο νεαρός, σχετικά με το γράμμα και τη σεφ, στην κουζίνα της οποίας βρέθηκε ατυχώς το πρωί.

«Γεννήθηκε και η γυναίκα με ανοσία στην εμφάνισή σου. Επιστημονικό θαύμα από όλες τις πλευρές» πάλεψε να του φτιάξει το κέφι.

«Το τελευταίο που χρειάζομαι, είναι μία γυναίκα. Περνάω υπέροχα τα βράδια, δίχως να δηλώνω πίστη, αποκλειστικότητα και αφοσίωση. Οι περισσότερες, δέχονται τους όρους. Η ζωή είναι μικρή για δεσμεύσεις, το ίδιο και η ηλικία μου» δήλωσε και ο Έντι τον κοίταξε μέσα από τον καθρέπτη.

«Τώρα μιλάς εσύ, ή ο τραυματισμένος, συναισθηματικά εαυτός σου; Όχι τίποτε άλλο, μα να ξέρω σε ποιον να απευθυνθώ» τον μάλωσε και αρπάζοντας την καρέκλα, τον έστρεψε προς την μεριά του «Δεν φέρεις εσύ ευθύνη για ό,τι συνέβη στην Κάρεν εκείνο το βράδυ. Έκανες ό,τι μπορούσες. Μερικά κορίτσια είναι ευάλωτα στο χώρο αυτό»

«Ήταν μόνο δεκαεπτά και ήμουν είκοσι. Αυτοί οι καταραμένοι οι διευθυντές του ελίτ την έμπλεξαν με τα ναρκωτικά. Ευτυχώς που έφυγα τότε, ωστόσο δεν πρόλαβα να την πάρω μαζί μου. Όσο και αν την πρόσεχα, η Κάρεν πάντοτε έμπλεκε, ώσπου η υπερβολική δόση είχε σαν αποτέλεσμα να καταρρεύσει στην πασαρέλα για πάντα»

Ο Έντι τον πλησίασε.

«Για όλους κατηγορείς τον εαυτό σου. Σε αυτόν τον κόσμο, ο σκοπός είναι να προσπαθούμε όσο μπορουμε για το καλύτερο και εσύ αυτό κάνεις. Ζήσε για λίγο μονάχα για εσένα,πραγματοποίησε αυτά που θέλεις με όποιον επιθυμείς. Κανείς δεν είναι τέλειοςκαι αυτοί που σε γνωρίζουν, σε αγαπούν. Τώρα, γύρνα μπροστά μην αποφασίσω να σε βάψω όπως τις γυναίκες και μαζί με το θεληματικό πηγούνι, αποκτήσεις και πυκνές βλεφαρίδες»

Οι γρίφοι είναι πολλοί! Ποιος είναι ο αποστολέας του γράμματος; Ποιο το σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του Μικέλε; Με τον καιρό θα το ανακαλύψουμε! Εύχομαι να σας αρέσει!