Για ακόμη ένα πρωινό, είχε ξεγελαστεί και αφήσει το παράθυρο του υπνοδωματίου της ανοιχτό. Η θέα δεν αποτελούσε τίποτε το ιδιαίτερο. Γκρίζες μονάχα πολυκατοικίες και αδιάφοροι, πολύβουοι δρόμοι, σε ένα Μιλάνο που μόλις ξυπνούσε. Οι μέρες δροσιάς είχαν παρέλθει και ολοένα και περισσότερο συνήθιζε τη ζέστη, με την Μαριάντζελα, να καταλήγει να κοιμάται πλέον μονάχα με τα εσώρουχα. Όσο σκεφτόταν την εργασιακή της ημέρα, στις κουζίνες ενός παλαιού εστιατορίου, στο εσωτερικό ενός πολυφημισμένου εμπορικού, την Γκαλερία Βιτόριο Εμμανουέλε Β, δίπλα ακριβώς από το αριστουργηματικό κτήριο του γοτθικού ναού, στην ομώνυμη πλατεία Ντουόμο, την έπιανε μία ζάλη. Η δουλειά ωστόσο ήταν δουλειά και τα έξοδα έτρεχαν, σε μία πόλη που σε καμία περίπτωση δεν αποκαλούσες φθηνή. Άλλοι βέβαια, την αποκαλούσαν εκτός από ακριβή και ως ΄΄το κέντρο της μόδας΄΄. Άδικο δεν είχαν, μονάχα που για μερικούς, αυτή η μόδα έμοιαζε απλησίαστη, ακριβά τυλιγμένη με επώνυμα ονόματα και αστραφτερά υφάσματα. Στα είκοσι επτά της, η Μαριάντζελα πλέον ζητούσε από την ζωή της, τη σιγουριά. Έπειτα από δύο αποτυχημένες σχέσεις και με την μία να έχει φτάσει μισό βήμα πριν το γάμο, δεν άφηνε στον εαυτό της περιθώρια για επιπλέον αποτυχίες. Τον έρωτα, δεν τον είχε απαρνηθεί. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Πηγή ζωής ήταν, βασίλεια είχε ρίξει, καρδιές είχε σκλαβώσει και χαρακτήρες είχε αλλάξει. Η εξύμνηση, ήταν το λιγότερο που του άξιζε.

«Καλημέρα!» άκουσε την μελωδική φωνή της κολλητής της Νίνα από το τηλέφωνο. «Πώς είναι σήμερα η αγαπημένη μου σεφ;» ρώτησε με ενδιαφέρον και ένα ύφος ανάλαφρο και περιπαικτικό.

«Καλημέρα και σε εσένα. Με βρίσκεις αγκαλιά με τον ανεμιστήρα, καθώς σε λίγο, θα τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι από το παράθυρο» απάντησε η Μαριάντζελα.

«Αγαπώ πολύ την χρήση της επαγγελματικής σου εμπειρίας, σε όλους μας τους διαλόγους. Ας είναι. Τουλάχιστον, τα θετικά σχόλια των πελατών, σου δίνουν το κουράγιο να αντέξεις τον συνδυασμό, της καυτής ανάσας από τα μαγειρεία, με τον αντίστοιχο της ατμόσφαιρας. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι ολίγοι ψυχροί πελάτες της υψηλής κοινωνίας και μας φυσούν ένα παγωμένο αεράκι, τη στιγμή που με χάρη τους σερβίρουμε τα αυγά ποσέ, που λαχταράνε επάνω στο ψωμί τους»

Η Νίνα ήταν η βοηθός της στην κουζίνα. Μαζί στόλιζαν τις μεγαλεπήβολες ιδέες της Μαριάντζελα. Με δύο δρασκελιές, έφτασε μπροστά στην ντουλάπα της. Ασχέτως με την στολή της δουλειάς, ντυνόταν πάντοτε απλά και προσεγμένα, ώστε να μπορεί να πλέει ήρεμα στα κύματα της μόδας, όπως συχνά της τόνιζε η φίλη της. Ο καφές ήταν απαραίτητος για το πάθος, την ένταση, την ευρηματικότητα, τη φιλοσοφία και την δημιουργικότητα, όλα τους απαραίτητα στο επάγγελμά της. Ο φουκαράς ο Αντόνιο, είχε μάθει πλέον ακόμη και το λεπτό που κατέφθανε για την παραλαβή του σωτήριου ροφήματος και έτσι τα πάντα ήταν έτοιμα και στην ώρα τους. Στην ιεραρχία της κουζίνας, τα μέλη της ομάδας μοιάζουν με πρωταγωνιστές μιας γαστρονομικής αφήγησης με αυτοτελή κεφάλαια, που εμπνέονται από την εποχικότητα, τη δημιουργικότητα, τη συνεργασία και την προσήλωση στην αφηγηματική πλοκή. Οι σεφ είναι storytellers, μέντορες, επιχειρηματίες, οικονομολόγοι και ενορχηστρωτές μιας ρουτίνας. Η Μαριάντζελα τα είχε όλα αυτά. Σπάνια κατέρρεε, ωστόσο πίσω της και δίπλα της είχε μία αξιόλογη ομάδα. Ο επικεφαλής εξάλλου, που ήταν εκείνη, έφτανε πρώτος και αποχωρούσε τελευταίος, ενώ βρισκόταν σε άμεση επικοινωνία με όλη την ομάδα επιβλέποντας τη ροή των προετοιμασιών σε κάθε πόστο. Η κουζίνα εξάλλου ήταν μια μικρή κοινότητα που λειτουργούσε με στρατιωτική πειθαρχία και εδώ δεν χωρούσαν παρασπονδίες και λάθη. Η Μαριάντζελα ωστόσο δεν επέβλεπε απλώς, μαγείρευε κιόλας και το αφεντικό που είχε το εστιατόριο, ήταν πάντοτε ευχαριστημένο.

Για τις υπερωρίες δεν διαμαρτυρόταν. Για την ώρα η ζωή της ήταν μοναχική, ενδιαφέρον δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα γένους αρσενικού, επομένως, αυτό που την έβλεπε απευθείας τα βράδια, ήταν το κρεβάτι της, το οποίο είχε πάντοτε έτοιμη την αγκαλιά του για να την υποδεχτεί. Είχε μπει Σεπτέμβριος πλέον και η χώρα της εξακολουθούσε να φλερτάρει με το καλοκαιράκι και ας βρισκόταν το Μιλάνο στα βόρεια. Η Εβδομάδα Μόδας ξεκινούσε και αρκετοί από τους πελάτες της ήταν τουρίστες, μοντέλα ή σχεδιαστές. Για την ακρίβεια, μόλις περνούσαν το κατώφλι, ο Ντιν και Νταν Κάτεν, πάντοτε χαμογελαστοί και γνωστοί στον κόσμο ως Dsquared2. Εδώ στο Μιλάνο είχαν ανοίξει μάλιστα και εστιατόριο, ποιοτικό θα έλεγε κανείς, με μικρό και ελεγχόμενο μενού και με το όνομα Cerezio 7. Φυσικά μαζί με την Νίνα, έβαλαν τα δυνατά τους μόλις πληροφορήθηκαν για την άφιξή τους. Η τρούφα και το άρωμά της καθώς και η ιδιαίτερη γεύση που πρόσδιδε στο φαγητό, ήταν το αγαπημένο της υλικό όταν το δούλευε και αυτό το δίδυμο την λάτρευε.

«Σε όλη την πόλη, υπάρχουν παντού αφίσες του Μικέλε Μπαρτολίνι» αναστέναξε η Νίνα.

«Θέλεις να πεις, του κινούμενου τατουάζ, γιατί έτσι όπως σκαρφαλώνουν στον λαιμό του, είναι σαν να τον πνίγουν» απάντησε η Μαριάντζελα.

«Εγώ πάντως να ξέρεις, για χάρη του θα πήγαινα στις πασαρέλες»

«Εννοείς ανεβασμένη επάνω, ή στις καρεκλίτσες των καλεσμένων;» την πείραξε.

«Δεν έχει σημασία. Ακόμη και το χαλί που θα πατήσει γίνομαι. Πόσο ακατάδεχτος είναι και πόσο άτυχες εμείς, που μία φορά την καλλίγραμμη γαμπίτσα του, δεν την έχει φέρει ως εδώ; Θέλω να πω, είμαστε ένα φημισμένο εστιατόριο, σχεδόν τόσο όσο είναι αυτός. Ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα μοντέλα του κόσμου» αναστέναξε ξανά.

«Αχ, βρε Νίνα. Εδώ μας ποδοπάτησαν οι κοινοί θνητοί, των οποίων τα παχάκια διακριτικά αχνοφαίνονταν κάτω από τα στενά πουκάμισα, τι περιμένεις από διάσημους ανθρώπους;» την μάλωσε.

«Να με προσέξουν! Όχι για πολύ, για λίγο. Μην είμαστε και πλεονέκτριες. Τόσες απελπισμένες περιμένουν μετά από εμάς»

«Έτοιμη η παραγγελία του αιδεσιμότατου κυρίου Αρτούρο» της τόνισε η Μαριάντζελα. «Μήπως θα ήθελες να του το πας αυτοπροσώπως; Σε εκτιμά πολύ»

«Και εγώ. Τον βλέπω σαν τον πολυαγαπημένο μου παππού» έσκουξε η Νίνα και οι δυο τους έμειναν να γελούν, παρά τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό τους. Αργά πλέον, όταν το εστιατόριο έκλεινε, αποφάσισαν έπειτα από πολύ καιρό να μην επιστρέψουν στο σπίτι και να κατευθυνθούν σε μία γειτονιά εναλλακτική, που οπτικά σε απομάκρυνε από την ιδέα του Μιλάνου.

Η γειτονιά Ναβίγκλι, τα κανάλια της πόλης, η οποία έκλεβε μία πινελιά Βενετίας, βάφοντας το δικό της ένδυμα, ήταν πάντοτε πολυπληθής, πόσο μάλλον τώρα που λάμβανε χώρα ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χώρας. Οι δυο τους στάθηκαν για λίγο στην γέφυρα, κοιτώντας τα μικρά καραβάκια που έπλεαν αργά στα ήρεμα κανάλια. Τα μπαράκια και τα εστιατόρια δεξιά και αριστερά ήταν μυριάδες και οι επιλογές πολλές. Η Νίνα προχώρησε για λίγο ευθεία, παρακολουθώντας την κίνηση του κόσμου και ψάχνοντας ταυτόχρονα ελεύθερο τραπεζάκι, μέχρι να βγάλει η φίλη της μία φωτογραφία ΄΄καθωσπρέπει και χαμογελαστή καθώς όλες οι προηγούμενες θρηνούσαν ελαφρώς τον μακαρίτη΄΄

Παλεύοντας με την ειδική προέκταση για την καλύτερη λήψη, είχε αφοσιωθεί πλήρως και γυρισμένη με την πλάτη, έκανε πρόβα γκριμάτσας, όταν συντελέστηκε ένα ατύχημα. Το εξαγριωμένο πλήθος των θαυμαστριών του διάσημου μοντέλου, βογκώντας σαν βοοειδή σε έκσταση, είχαν περικυκλώσει τον υπέρλαμπρο νέο, ο οποίος λανθασμένα κατά πώς φάνηκε, έκανε το ατόπημα να βγει σε μία τέτοια συνοικία. Η επίπτωση αυτού του ατοπήματος, φάνηκε με τον Μικέλε να πισωπατά, τη στιγμή που η Μαριάντζελα ορθωνόταν για φωτογραφία, με αποτέλεσμα το κινητό της να εκτιναχθεί από τα χέρια της και να βρεθεί να βυθίζεται αργά, στα θολά νερά του καναλιού. Η Νίνα από απέναντι παρακολούθησε το θέαμα εμφανώς ταραγμένη, ενώ η Μαριάντζελα κάρφωσε την ματιά της στον νεαρό, ο οποίος αδιαφορώντας πλήρως για το μακροβούτι της πολύτιμης συσκευής, πάλευε δυσφορώντας να φωτογραφηθεί με την αγέλη. Ήταν τότε που ένιωσε ένα φιλικό αρχικά και ένα εχθρικό μετέπειτα σκούντημα στην πλάτη. Ευθύς στράφηκε προς το μέρος της κοπέλας ξαφνιασμένος και οι ματιές τους κλείδωσαν.

«Καλά, μην κάνεις έτσι εσύ, δεν σε ξέχασα. Πες μου τι θα ήθελες, αυτόγραφο ή φωτογραφία;»

«Το κινητό μου σατανά κινούμενε!» του φώναξε και το πλήθος των κορασίδων την κοίταξε αποδοκιμαστικά με έναν υπόκωφο αναστεναγμό να εξέρχεται από τα πνευμόνια τους.

«Συγγνώμη, πώς με αποκάλεσες μόλις;» ρουθούνισε εκείνος.

«Άρχοντα του Σκότους. Βλέπεις ο πολύς πειρασμός που μοιράζεις, σε χάζεψε σε τέτοιο βαθμό, που παραλίγο να με στείλεις να κάνω παρέα στα ψάρια των καναλιών. Το κινητό μου πάντως το έστειλες!» του φώναξε ξανά.

«Σας ζητώ συγγνώμη ανάγωγη κυρία μου, μα τι θέλετε να κάνω; Να το ψαρέψω;»

«Ξέρετε πόσο κόστισε; Πριν από μία εβδομάδα το αγόρασα!» συνέχισε ακάθεκτη.

«Καλορίζικο!» της γρύλισε.

«Με ειρωνεύεσαι κιόλας; Αυτό το κινητό είχε μέσα του αποθηκευμένο κάτι πολύτιμο, πολύ προσωπικό και εξαιτίας σου, χάθηκε!» συνέχισε να φουντώνει, μέχρι που η Νίνα πήδηξε ανάμεσά τους βάζοντας τέλος στη μονομαχία.

«Μας συγχωρείτε κύριε Μπαρτολίνι»

«Ξέρετε το επίθετό μου;» ύψωσε εκείνος το φρύδι του.

«Ω, μα εμφανώς. Κοντεύεις να κυκλοφορείς σε όλα τα αξεσουάρ τυπωμένος, εκτός από αφίσα. Ζω και αναπνέω για την στιγμή που θα κυκλοφορήσεις σε χαρτί υγ...» δεν πρόλαβε να αποσώσει την λέξη και η Νίνα της έκλεισε το στόμα.

«Μην την ακούτε, αφήστε την, θα την κατευνάσω εγώ, δεν είναι δα και κανένα θεριό. Ειλικρινά σας ζητώ εκ μέρους της και πάλι συγγνώμη» ανασυντάχτηκε «Αλήθεια, μήπως θα μπορούσα εγώ να έχω μία φωτογραφία;» κοκκίνισε ολόκληρη και ο Μικέλε νεύοντας θετικά, στάθηκε δίπλα της. Κατόπιν, φορώντας την κουκούλα ενός απλού φούτερ, απομακρύνθηκε ρίχνοντας δολοφονικά βλέμματα σε μία Μαριάντζελα που είχε γονατίσει στις όχθες των καναλιών θρηνώντας σιωπηλά τον χαμό της συσκευής.

«Οh, mio Dio*Τι θα κάνω τώρα; Εξαιτίας του έχασα το μοναδικό, μαγνητοφωνημένο μήνυμα του μπαμπά. Ξέρεις πως το μετέφερα από κινητό σε κινητό. Καλά να πάθω που δεν το αποθήκευσα σε υπολογιστή. Τώρα, το έχασα. Κάθε φορά που αισθανόμουν μόνη, το έβαζα να ακούγεται. Η φωνή του με ηρεμούσε. Τώρα, θα ξεχάσω και τη χροιά της...» βούρκωσε.

Η Νίνα την αγκάλιασε σφιχτά. Ήξερε τη στενή της σχέση με τον πατέρα της, ήξερε την αδυναμία της και πόσο της κόστισε ο ξαφνικός χαμός του μπροστά στα μάτια της από εγκεφαλικό επεισόδιο.

«Για όσο θα ζει μέσα στην καρδιά και στις αναμνήσεις σου, θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ»

* Ω, Θεέ μου

Λοιπόν!!Αυτη ειναι μια γεύση. Λόγω της μελέτης μου του ιστορικού, για την ώρα δεν θα ανέβει ακόμη. Υπόσχομαι στο κοντινό μέλλον να την ξεκινήσω!!!Ελπίζω να σας άρεσε!