Το βράδυ εμπεριείχε μία ηρεμία, μα όσο και αν δεν επιθυμούσε να το παραδεχτεί, μία στεναχώρια φώλιαζε στα μάτια της, καθώς ήταν αδύνατον να μην της λείπει η θέα από το μπαλκόνι της. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από την στιγμή που είχαν χωρίσει με τον Μικέλε. Για λίγο ξάπλωσε και άνοιξε την τηλεόραση. Ετοιμάστηκε να χασμουρηθεί επιδεικτικά, όταν μία διαφήμιση με πρωταγωνιστή εκείνον, αναδύθηκε στην μικρή οθόνη. Φορούσε ένα λινό πανωφόρι στο χρώμα του δάσους και ένα σλιπάκι που λίγα άφηνε στη φαντασία.

΄΄Καημένοι άνδρες. Το φαν κλαμπ θα αρωματίσει όλους τους πιθανούς και απίθανους συζύγους και τις σχέσεις, προκειμένου να ονειρεύεται τον Μικέλε. Ορθώς υπέθεσα πως το χαρτί υγείας είναι πιο ακίνδυνο και σαφώς πιο χρήσιμο΄΄ σκέφτηκε όταν στα χέρια της πήρε ξανά τα γράμματα.

Πόσο πολύ θα ήθελε να γνωρίσει αυτόν τον μυστηριώδη άνδρα; Δυσανασχετώντας, έκλεισε την τηλεόραση. Αύριο ξημέρωνε μία καινούργια μέρα και ήθελε να γυρίσει όσο πιο πολύ γινόταν την Τοσκάνη. Εξάλλου, αν ποτέ συναντούσε τον Ρωμαίο, θα του έδειχνε τα πάντα. Κάθε της φωτογραφία, κάθε όνειρο δικό του και δικό της.

Στο ανοιχτό αυτοκίνητο και έπειτα από ένα υπέροχο γεύμα με παραδοσιακές γεύσεις, η Τοσκάνη και οι ομορφιές της τους καλωσόριζαν. Ήταν τεράστια ευχαρίστηση να οδηγούν, ειδικά στη νότια Τοσκάνη που έμοιαζε σαν να είχε βγει από παραμύθι. Οι κυριότερες πόλεις της, όπως η Πιέντσα, βρίσκονταν στους γύρω λόφους, στα πόδια των οποίων απλώνονταν οι αμπελώνες. Ένα τεράστιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη της, καθώς σηκωνόταν για να φωτογραφίσει τα τοπία.

«Αν φύγεις πίσω, θα σε γυρεύω στα παρακείμενα πηγάδια και να ξέρεις πως ειδικά η Πιέντσα, έχει ένα υπέροχο στην κεντρική της πλατεία» σχολίασε ο Μικέλε για να εισπράξει μία κίνηση αδιαφορίας.

Τα χρώματα της γης άλλαζαν μπροστά στα μάτια τους, σαν μαγικά χαλιά που διαλαλούσαν την ομορφιά τους. Η Πιέντσα μπήκε στην καρδιά της κοπέλας απρόσκλητη σχεδόν, έτσι όπως ήταν κτισμένη με τον Καθεδρικό της και τα Αναγεννησιακά της παλάτια. Ως και εκεί όμως, οι κάτοικοι ενθουσιάζονταν με τον νεαρό, με αποτέλεσμα, μία ηλικιωμένη πωλήτρια, να τους κεράσει κατσικίσιο τυρί, δείχνοντας παράλληλα το νέο άρωμα του Αρμάνι, με το οποίο ψέκαζε τον δόλιο τον σύζυγό της, ο οποίος στεκόταν σε μία ακρούλα σαν τιμωρημένος, κοιτώντας με λοξή ματιά τον νεαρό υπεύθυνο του μαρτυρίου του. Η Μαριάντζελα πλέον είχε συνηθίσει το αλαλάζον πλήθος που σπρωχνόταν για μία φωτογραφία, ενώ νοητά φαντασιωνόταν πως μία μία πετιόταν στο πηγάδι της πλατείας, μήπως και έτσι κατόρθωναν να συνεχίσουν το ταξίδι τους.

«Πάλι καλά που έχω λάβει μέτρα προστασίας. Ξέρεις, κράνη, γάντια ειδικά πυγμαχίας, κρύψιμο κινητού τηλεφώνου και άλλων επίφοβων συσκευών» του είπε.

«Προς χάρη του βασιλικού, ποτίζεται και η γλάστρα. Διαφημίζεσαι δωρεάν και όλες αυτές θα αποτελέσουν πιθανό, μελλοντικό πελατολόγιο σαν επισκεφθούν το Μιλάνο»

«Η γλάστρα έχει υπερχειλίσει θα έλεγε κανείς» του απάντησε και χαμογέλασαν.

Δεν υπήρχε τίποτε ικανό να χαλάσει τη διάθεσή τους. Κατηφορίζοντας τους λόφους, σπάνια διασταυρώνονταν με αυτοκίνητα-αντίκες που τα οδηγούσαν οι Εγγλέζοι τις περισσότερες φορές και οι οποίοι ελάττωναν ταχύτητα χαζεύοντας το δικό τους υπερπολυτελές όχημα. Με τη σιωπή που βασίλευε σε αυτήν την ονειρική μεριά της Ιταλίας, άνθιζε όπως θα ήταν αναμενόμενο και ο μυστικισμός. Λίγα χιλιόμετρα νότια από μία άλλη πόλη της Τοσκάνης, το Μονταλτσίνο, υπήρχε ένα αββαείο του Σαντ Αντίμο. Καθώς πλησίαζαν, ο Μικέλε στάθμευσε το αυτοκίνητο κάτω από ένα κυπαρίσσι.

«Θα σε πείραζε να το επισκεφθούμε; Δεν χρειάζεται να κατέβεις, αν δεν θέλεις» της είπε.

«Όχι, θα ήθελα να το δω και εγώ. Φαίνεται πανέμορφο. Είναι από τον όγδοο αιώνα;» τον ρώτησε.

«Έτσι λέγεται πως είχε χτιστεί από τον Καρλομάγνο» της απάντησε και προχώρησε νιώθοντας σε κάθε του βήμα και με την απέραντη ησυχία να επικρατεί, πως γινόταν ένα με την φύση, πως έμπαινε μέσα του.

Η δροσιά στο εσωτερικό ήταν ανακουφιστική, οι τοίχοι ήταν χτισμένοι από όνυχα και αλάβαστρο και όπως εισχωρούσε ο ήλιος από τις κόγχες, ο νεαρός ένιωσε σαν να εισερχόταν η αγάπη. Για λίγο στάθηκε και έκλεισε τα μάτια. Κουβαλούσε έναν μεγάλο σταυρό, χρόνια τώρα, μα ποτέ του δεν έριξε το φταίξιμο στον Θεό. Ο Θεός εξάλλου ήταν αγάπη και αυτή μοίραζε μονάχα στον κόσμο. Όλα τα άλλα, τα δύσκολα ή τα εύκολα, ήταν μέρος της ζωής, της ανθρωπότητας, της τύχης ή της ατυχίας. Τα μάτια του βούρκωσαν και για λίγο στράφηκε προς όλες τις κατευθύνσεις, προκειμένου να βεβαιωθεί πως η Μαριάντζελα δεν βρισκόταν στο οπτικό του πεδίο. Ήταν εκείνη η στιγμή που ήθελε να μείνει για λίγο μόνος του, να βγάλει από μέσα του όλο το θυμό και τη στεναχώρια, όλες εκείνες τις φορές που είχε αισθανθεί μόνος και αβοήθητος και όλες τις άλλες, κατά τις οποίες αισθανόταν αδύναμος και ανίκανος να αλλάξει αυτό που ερχόταν. Ήθελε τόσο πολύ να μιλήσει σε κάποιον, μα μονάχα ο Έντι γνώριζε όλη την αλήθεια.Ο Έντι που είχε περάσει και εκείνος δύσκολα όντας ομοφυλόφιλος και μη αποδεκτός από την οικογένειά του, αλλά παράλληλα και ο καλύτερος φίλος που ο Μικέλε θα μπορούσε να ζητήσει.

Άξαφνα, έγινε αυτό που φοβόταν. Η απτόητη σεφ εισερχόταν και πλησίαζε ανίδεη προς το μέρος του. Εκείνος αποτραβήχτηκε σιωπηλός, σκουπίζοντας άτσαλα μερικά δάκρυα, ωστόσο εκείνη φάνηκε στο κοντινό, οπτικό του πεδίο.

«Όλα καλά;» τον ρώτησε.

«Φυσικά. Απλά υπάρχουν ορισμένες φορές που η προσευχή με συγκινεί. Ξέρεις όταν μένεις μόνος με τον εαυτό σου και όλα αυτά. Έτσι δεν λένε;» απάντησε και τον είδε να αποχωρεί ταχύτατα βαθιά προβληματισμένο.

Στην διαδρομή, προτού κατευθυνθούν στον επόμενο προορισμό, που ήταν η Ρώμη, αποφάσισαν να κάνουν μία στάση για το βράδυ σε ένα ξενοδοχείο ιαματικών λουτρών. Η Μαριάντζελα κόντεψε να ουρλιάξει από ευτυχία, καθώς και μόνο που σκεφτόταν την Ρώμη, ένας κρύος ιδρώτας αυλάκωνε το πρόσωπό της. Πολλές ήταν οι οικογενειακές συναντήσεις που την καρτερούσαν εκεί και έπρεπε να αποκτήσει δυνάμεις.

«Αυτή τη φορά, θα με αφήσεις να κεράσω εγώ το δωμάτιο γιατί σε βλέπω να καταλήγεις σε κατακόμβες ή στο δωματιάκι που φυλάνε τις σκούπες και τα είδη καθαρισμού. Επίσης, υπάρχουν δωμάτια με ενδιάμεση πόρτα που τα χωρίζει στη μέση. Θα είναι σαν να έχουμε δύο ξεχωριστούς χώρους και δεν θα χρειαστεί να ενοχληθείς»

«Εντάξει δεν τρέφω και απέχθεια για εσένα. Τόσες και τόσες διαφημίσεις έχουν γίνει με κεντρικό πλάνο το αλαβάστρινο πρόσωπό σου, δεν είναι δα και όλη η Ιταλία κακόγουστη» του απάντησε και τον είδε να καγχάζει.

Πράγματι, το δωμάτιό τους χωριζόταν από την ενδιάμεση πόρτα και οι δυο τους φόρεσαν το μπουρνούζι, ονειρευόμενοι τα ατμόλουτρα και τα χαλαρωτικά μασάζ. Υπήρχε ένα δωμάτιο με μία μικρή πισίνα, του οποίου το ταβάνι αποτελούταν από χιλιάδες, μικρά άστρα, προκειμένου να χαλαρώνουν τους παρευρισκόμενους. Το κέφι ωστόσο του νεαρού, είχε εμφανώς χαθεί, όταν μπροστά τους ξεπρόβαλαν τρεις γυναίκες από τη Μόσχα, ψηλές, με καστανόξανθα μαλλιά. Στη ζωή της δεν είχε συναντήσει ποτέ ομορφότερες υπάρξεις και όφειλε να το παραδεχτεί και ας ήταν γυναίκα. Εκείνες κατά πώς φαινόταν, την αγνοούσαν πλήρως έχοντας το βλέμμα τους στυλωμένο στον νεαρό με θρασύτητα, που έφερνε μέχρι και την Μαριάντζελα σε αμήχανη θέση. Το εξονυχιστικό τους βλέμμα διαπερνούσε κάθε εμπόδιο, ωστόσο προς μεγάλη της έκπληξη, ο Μικέλε φάνηκε να ανταποκρίνεται. Ξεροβήχοντας, προσπάθησε να αποσπάσει την προσοχή της και ίσως και μία φωνή της λογικής που της ψιθύριζε πως οι δυο τους δεν ήταν ζευγάρι και πως ο καθένας είχε έρθει σε αυτήν την εκδρομή, θέτοντας τους δικούς του όρους. Εκείνη μάλιστα του είχε προτείνει, μέχρι και να περάσουν τις διακοπές τους εντελώς χωριστά, αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα του πλήθους που μονίμως τον περίβαλε επικίνδυνα.

Τα μάτια του ήρθαν σε πλήρη στοίχιση με αυτά της μίας γυναίκας, η οποία κολυμπώντας αργά προς την μεριά του, του έδωσε το χέρι της ψιθυρίζοντάς του κοντά στο αφτί, το όνομα Άννια.

«Εσένα σε γνωρίζω, δεν χρειάζονται συστάσεις» του είπε σε σπαστά Αγγλικά, ρίχνοντας μία ματιά και στην κοπέλα που ήταν μαζί του «Είστε ζευγάρι;» τον ρώτησε.

«Όχι. Η δεσποινίς είναι απλά συνταξιδιώτισσά μου» της απάντησε θέλοντας να περάσει καλά εκείνο το βράδυ, μιας και που η καλλονή απέναντί του έδειχνε να επιθυμεί το ίδιο «Με συγχωρείς για λίγο» της είπε και πλησίασε προς μία Μαριάντζελα που κυριολεκτικά έβραζε, μα που δεν τον είχε συνειδητοποιήσει ούτε η ίδια «Θα σε πείραζε να αποχωρήσω; Μπορείς να μείνεις όσο θέλεις και το κλειδί σου, βρίσκεται στον πάγκο» της έδειξε προς την μεριά του μπουρνουζιού.

«Κανένα θέμα. Καλά να περάσεις παρελαύνοντας στην Κόκκινη Πλατεία. Ξέρεις εσύ» του έκλεισε το μάτι και τον είδε να χαμογελά συγκρατημένα.

Με την Άννια, μίλησαν για λίγο ακόμη. Το βλέμμα της, σαν πετράδι πολύτιμο έλαμπε, καθώς τον κοιτούσε. Εκείνος από την άλλη, βυθισμένος ήδη στην μιζέρια από το πρωί, αποφάσισε πως αυτές τις διακοπές, θα τις ζούσε δίχως έγνοια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα έκανε έρωτα με μία γυναίκα, για ένα μόνο βράδυ, απλά και επιφανειακά, όσο επιφανειακά τον έβλεπε και εκείνη. Ρίχνοντας μία τελευταία, κλεφτή ματιά στην αντιφάν του, αποχώρησε μαζί με την Άννια, ζητώντας της να πάνε στο δικό της δωμάτιο. Ούτε να το σκέφτεται δεν ήθελε, πως ακριβώς στον διπλανό χώρο, με μία μόνο πόρτα για εμπόδιο, θα βρισκόταν η Μαριάντζελα. Για κάποιον λόγο ένιωθε ντροπή να φτάσουν στα αφτιά της ήχοι της ερωτικής του ζωής. Ποιος ήξερε μετά πόσο πείραγμα θα έτρωγε και γι' αυτό; Καλό θα ήταν λοιπόν, να κρατά τα πάντα όσο πιο μυστικά γινόταν. Στο κάτω κάτω, ούτε εκείνη την γνώριζε πολύ καλά για να της ανοίξει όλα τα χαρτιά του και έτσι, ένα δωμάτιο μακριά από το δικό τους, ήταν ό,τι έπρεπε.

Το δωμάτιο της νεαρής Άννια, μύριζε βανίλια και γλυκοκέρασο. Βρεγμένοι ακόμη και οι δύο, δεν είχαν πολλά ενδύματα πάνω τους, που θα στέκονταν εμπόδιο στις πιθανές τους φαντασιώσεις. Τα χείλη της, κόλλησαν στα δικά του και εκείνος πήρε μία γεύση της, που του ήταν ιδιαίτερα οικεία. Το αλκοόλ. Φυσικά η κοπέλα δεν είχε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα, όμως το οινόπνευμα εξακολουθούσε να επικρατεί, έναντι της γλυκιάς βανίλιας.

«Πώς να ήταν άραγε η δική της γεύση;» 

Μία σιχαμένη φωνή από το υποσυνείδητο, πετάχτηκε άτιμα και κόλλησε στο μυαλό του. Τα μάτια του άνοιξαν ελαφρώς, σαν να φοβόταν πως η εικόνα της Άννια θα χανόταν στα ξαφνικά, για να εμφανιστεί μία άλλη.

Τα χέρια του, έλυσαν την ζώνη από το μπουρνούζι της και της επέτρεψε να κάνει το ίδιο. Αυτό που φυσικά δεν φανταζόταν, ήταν πως εκείνη κατέγραφε με το κινητό της κρυμμένο, κάθε τους στιγμή. Για λίγο έμεινε να κοιτάζει το καλλίγραμμο κορμί της, μέχρι που ξεκίνησε να φιλά αργά το μαλακό δέρμα του ενός ώμου της, κατηφορίζοντας χαμηλότερα. Τα χέρια της κινήθηκαν εξίσου στο δικό του γυμνασμένο στήθος και κατόπιν όργωσαν την πλάτη του φτάνοντας να χωθούν στο ένα και μοναδικό ένδυμα που κάλυπτε τα προσωπικά του σημεία. Κάπου εκεί, παίρνοντας μία κοφτή ανάσα, την σταμάτησε.

«Λυπάμαι, νομίζω πως δεν μπορώ, όχι απόψε»

«Έκανα κάτι που σε πείραξε;» τον ρώτησε, μα εκείνος δεν την κοιτούσε στα μάτια.

«Όχι, είσαι μία κούκλα. Απλώς...»

«Τότε μείνε μαζί μου. Οι φίλες μου έχουν δικό τους δωμάτιο. Μείνε και το πρωί, ποιος ξέρει; Μπορεί και οι δύο να το δούμε διαφορετικά»

«Όχι. Λυπάμαι, μα δεν μένω ποτέ αν δεν έχω δεσμό με κάποια. Τα πράγματα μπλέκονται έτσι. Το να κοιμάσαι και να ξυπνάς μαζί με κάποιον, για μένα είναι δύσκολο, υπονοεί πολλά περισσότερα από μία βραδιά και εμείς, ξέρουμε καλά πως απλώς θέλουμε να περάσουμε όμορφα δίχως δεσμεύσεις. Χάρηκα που σε γνώρισα Άννια, καλή συνέχεια» ψέλλισε και έφυγε ντροπιασμένος και ίσως ξαφνιασμένος με τον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνη, σταμάτησε το βίντεο. Έστω και αυτό, ήταν αρκετό για να τραβήξει την προσοχή που αναζητούσε.