Η εμπειρία εκείνης της βραδιάς, σε πολλά και διαφορετικά πρόσωπα θα έμενε αξέχαστη. Η Μαριάντζελα, έπειτα από το ευτράπελο του φονικού καθρέπτη, που θα αποτελούσε και κωμικοτραγικό τίτλο πολλών περιοδικών, εξονυχιστικής συζήτησης, όπως συχνά τα αποκαλούσε η Νίνα, ένιωθε την αμηχανία να την τυλίγει ύπουλα. Η υπόλοιπη επίδειξη, κύλησε ομαλά το δίχως άλλο, με την Μαριάντζελα να ρίχνει κλεφτές ματιές, προς το μέρος του χαμηλών τόνων νεαρού, που καθόταν δίπλα της.

«Ευθεία να εστιάζει το βλέμμα και τα χεράκια κολλημένα στη μέση» άκουσε την Νίνα να της ψιθυρίζει.

Από τη στιγμή της καταστροφικής εισόδου του, ο Μπαρτολίνι, εμφανίστηκε ακόμη τρεις φορές, σχεδόν ακροβατώντας ανάμεσα στα πέτσινα λουριά.

«Κακογουστιά» μούγκρισε η Μαριάντζελα.

«Υψηλής ραπτικής κακογουστιά» τη διόρθωσε η Νίνα για να δουν τον αδερφό του να μειδιά.

«Ο καθένας με τα βίτσια του» ψιθύρισε ξανά η κοπέλα.

Ώρες αργότερα και με την ανακοίνωση του φιλανθρωπικού σκοπού της συγκεκριμένης επίδειξης, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί, με την Μαριάντζελα να τριγυρνά στο μυαλό της, την περίπτωση εκδήλωσης μετάνοιας. Καθώς ο αδερφός του σηκωνόταν με κόπο από την δική του βελούδινη καρέκλα, το χέρι της άγγιξε τον ώμο του ανάλαφρα και οι τύψεις έζωσαν για τα καλά τις ίριδες των ματιών της.

«Μιας που εσύ θα έχεις στα σίγουρα πρόσβαση παρασκηνιακά, θα μπορούσες ίσως να με πάρεις μαζί σου; Οφείλω μία συγγνώμη στον κύριο με τα λουριά της υψηλής ραπτικής» χαμογέλασε εκείνη.

«Διακρίνω μία ερυθρότητα στο πρόσωπό σου, η οποία σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη για εσένα σκέψη της μετάνοιας, θαρρώ πως με ανατριχιάζει. Ακόμη λίγο και θα σε τρέχουμε για επιβεβαίωση ταυτότητας στα τμήματα» την πείραξε η φίλη της.

«Θαρρώ πως θα χαρεί να σε δει» την διαβεβαίωσε ο νεαρός.

«Ο μόνος που θα χαιρόταν απόψε να την δει, θα ήταν εκείνος ο παπαράτσι, ο οποίος σαν όρνεο καραδοκεί να μας επιτεθεί κατά πρόσωπο» έδειξε η Νίνα έναν μαυροντυμένο άνδρα με μία κάμερα, που άψυχα για την ώρα κρεμόταν στο πλάι.

Έπειτα από παρότρυνση του νεαρού, οι δύο φίλες τον ακολούθησαν στο μέρος πίσω από τα λαμπερά φώτα, όπου χιλιάδες ενδύματα ήταν στοιβαγμένα στις κρεμάστρες, ενώ τα μοντέλα πάλευαν να επανέλθουν στην αρχική τους κατάσταση. Η φωνή του Έντι ξεχώριζε, καθώς επιτηρούσε το ξεμάλλιασμα του Μικέλε και κατόπιν το χτένισμα της φυσικής του τρίχας.

«Τις βούρτσες μας μπερδέψαμε εδώ πέρα» έκανε παρατήρηση στις κομμώτριες, όταν άξαφνα γούρλωσε τα μάτια του, γκριμάτσα που ο Μικέλε παρατήρησε μέσα από τον σχεδόν ολόσωμο καθρέπτη μπροστά του.

«Έρχεται το τέλος του κόσμου;» τον ρώτησε.

«Του κόσμου, δεν είμαι βέβαιος, το δικό σου σίγουρα» του απάντησε για να τον δει να στρέφεται απότομα προς τα πίσω και να αντικρίζει τον αδερφό του, με τις δύο κοπέλες.

«Τις έφερες να με αποτελειώσουν;» του γρύλισε.

«Ακούστε να δείτε, αυτό είναι το δικό μου βασίλειο και τίποτε δεν ξεφεύγει από τον έλεγχό μου. Θα σας παρακαλούσα να φερθείτε κόσμια. Όχι τίποτε άλλο, μα κάθε τι εδώ μέσα έχει αξία και ευαισθησία, όπως το νευρικό μου σύστημα» διαμαρτυρήθηκε ο Έντι και κατόπιν συστήθηκε.

Ο Μικέλε για λίγο έστρεψε το βλέμμα του στον μεγάλο του αδερφό. Μέσα στα δευτερόλεπτα του χρόνου που διαρκεί μία ματιά, η Μαριάντζελα αναγνώρισε ένα πλήθος συναισθημάτων, να χορεύουν ρυθμικά στα όμορφα μάτια αυτού του νεαρού. Κοιτούσε τον αδερφό του με τρυφερότητα, δυναμισμό και μία ανάγκη να τον προστατέψει. Ο κάλπικος εγωκεντρισμός και η αλλοτινή του αλαζονεία, είχαν κυριολεκτικά εξαφανιστεί, μέχρι που η ματιά του αποτραβήχτηκε από εκείνον, πέφτοντας επάνω στην κοπέλα, με αποτέλεσμα όλα τα προηγούμενα συναισθήματα, να επανεμφανιστούν δριμύτερα.

«Ήρθα ως εδώ, για να ζητήσω συγγνώμη, παρά το γεγονός πως ήταν ατύχημα» ξεκίνησε εκείνη.

«Ακούγεται σαν να μου κάνεις και τη χάρη» ύψωσε το φρύδι του ο Μικέλε.

«Να βάλεις ακουστικά τότε, γιατί μάλλον είναι στρεβλή η ακοή σου και διαστρεβλώνει και το νόημα των λέξεων» του ανταπέδωσε και είδαν τον Έντι να παίρνει θέση άμυνας.

«Αφήστε και έναν χώρο αλώβητο» τους διέκοψε.

«Αδερφέ...» τον μάλωσε ο νεαρός δίπλα του τρυφερά.

«Καλώς. Δεκτή η συγγνώμη σου και...» πήγε να πει, ωστόσο η φράση του έμεινε μετέωρη.

«Πες το, το ευλογημένο και μας τάραξες!» τον σκούντησε ο Έντι.

«Και τελοσπάντων, συγγνώμη για το κινητό, αν και ήταν επίσης ατύχημα» το έφτυσε στα γρήγορα.

«Λαμπρά και τώρα που υπογράψατε αμφότεροι τα συγχωροχάρτια, μήπως θα έπρεπε να απομακρυνθείτε, στην περίπτωση που έχουμε καμία αναζωπύρωση εστίας που σιγοβράζει;» ρώτησε ο Έντι και ο Μικέλε έσπευσε να συμφωνήσει.

«Αύριο, θα περάσω από το μαγαζί σου. Έχουμε να συζητήσουμε κάτι που αφήσαμε στη μέση» της είπε λίγο πριν χαθεί στο βάθος της αίθουσας.

«Απειλή;» ρώτησε η Μαριάντζελα.

«Υπόσχεση» τελείωσε τον διάλογό τους ο Μικέλε και λίγο πριν αποχωρήσουν, ο αδερφός του τις αγκάλιασε και τις δύο. Ήταν ψηλός μεν, μα πολύ λεπτός, σχεδόν μπορούσε κανείς να αγγίξει τα οστά της πλάτης του με ευκολία.

Σαν απομακρύνθηκαν, αποφάσισαν να ολοκληρώσουν αυτήν την ημέρα, με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Η γυναικεία συντροφιά, η φιλία τους η δυνατή που κάποια βράδια συνοδευόταν από αρωματικό τσάι, ή ζεστή σοκολάτα με γεύση φουντούκι, ήταν ο τρόπος για να πέσει η αυλαία μίας δύσκολης μέρας. Το μυαλό τους, σε ένα μόνο σημείο κατευθύνθηκε. Στα γράμματα που παρέμεναν ένα επτασφράγιστο μυστικό. Φτάνοντας στην γειτονιά της, το βλέμμα της ασυναίσθητα έπεσε στο δωμάτιο εκείνο του ξενοδοχείου, ακριβώς απέναντί της. Ήταν σκοτεινό και οι κουρτίνες τραβηγμένες. Το μικρό της φωτιστικό της κρεβατοκάμαρας, πήρε τον κεντρικό ρόλο και η Νίνα, κουβαλώντας το δίσκο με τα καλούδια, κάθισε δίπλα της.

«Υπάρχουν στιγμές, που ειλικρινά καμαρώνω τον Φάμπιο και τη Ρίτα. Ο έρωτας για εκείνους, έμοιαζε με το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Σαν να είχαν επάνω τους κρυμμένο καλά, κάποιον μαγνήτη, ο οποίος απλώς οδηγούσε τον έναν στην αγκαλιά του άλλου» έκανε η Νίνα την αρχή.

«Αυτό σημαίνει έρωτας. Να έλκεσαι από τον άλλο και να ακολουθείς τον δρόμο που σου χαράζεται νοητά, μέχρι να τον συναντήσεις και ας τον έχεις δει ελάχιστες φορές» συμπλήρωσε αναστενάζοντας η Μαριάντζελα και στα χέρια της άρπαξε τον φάκελο, με εκείνο το καλλιγραφικό βουλοκέρι. «Ίσως ο Ρωμαίος από εδώ, να μας έχει την απάντηση στο πρόβλημα» ψέλλισε και με λατρευτικής αξίας προσοχή, τον άνοιξαν για να πιάσουν στα χέρια τους το γράμμα.

΄΄Αν τα μάτια σου τρέχουν ήδη στις γραμμές αυτές, τότε να ξέρεις, πως με έχεις κάνει πολύ χαρούμενο και πίστεψέ με, ορισμένες φορές, η αγνή αίσθηση της χαράς, είναι ένα συναίσθημα σπάνιο και ελαφρώς δυσεύρετο για εμένα. Κοιτάζω όμως τον ανέφελο, ανοιξιάτικο ουρανό και αυτό με γεμίζει ελπίδες. Όπως έχεις ήδη καταλάβει και από το προηγούμενο γράμμα μου, λατρεύω την υπόθεση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, καθώς οι δυο τους, εξυμνούν ίσως το πιο ισχυρό από όλα τα συναισθήματα. Εκείνο του έρωτα. Αν το έχεις νιώσει, τότε θα γνωρίζεις ήδη πώς είναι να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου, υπό ένα πρίσμα αισιοδοξίας. Να κολλάς ας πούμε στην πρωινή κίνηση και εσύ να μετατρέπεις αυτήν τη στασιμότητα σε γιορτή, ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική, ή να σε βρίσκει ξαφνικά η βροχή και εσύ να ενσωματώνεσαι, να γίνεσαι ένα με τις σταγόνες της, να αναγνωρίζεις την ωφελιμότητά της για τη γη. Αυτά σου τα χαρίζει ο έρωτας, αυτά μου χάρισε κάποτε και εμένα, ώσπου συνειδητοποίησα, πως η θετική σκέψη, οφείλει να είναι κανόνας στη ζωή μας. Εργάζεσαι σκληρά, ο κόσμος γύρω σου κινείται με ταχύτητα και εσύ χάνεις στιγμές. Προσωπικά, νιώθω φτωχός πολύ, που έχασα έστω και μερικά δευτερόλεπτα, βυθισμένος σε ανούσιες μικροπρέπειες και μιζέριες. Κάθισα λοιπόν και δημιούργησα μία λίστα πραγμάτων, από αυτά που θα έκανα, αν μου δινόταν η ευκαιρία να γυρίσω στην Ιταλία, τα μέρη που αγαπώ. Κάθε γράμμα μου, θα σου ανοίγει και έναν προορισμό. Θα τα διαβάζεις όμως ένα ένα, ανάλογα με τα μέρη που θα σε βγάζει το ταξίδι που ευελπιστώ να απολαύσεις, αντί για εμένα. Σκέψου μονάχα, πόσο πολύ επιθυμώ τα απλά πράγματα της λίστας αυτής, που αφιλοκερδώς μοιράζομαι μαζί σου΄΄

Οι δυο τους είχαν μείνει να κοιτάζουν το γράμμα χάσκοντας, με την σοκολάτα να έχει μετατραπεί σε φρεντοτσίνο και την σαντιγί να έχει κυριολεκτικά βουλιάξει στον πάτο της κούπας.

«Αυτός ο άνδρας, φαίνεται κυριολεκτικά πολύ ώριμος» ξεκίνησε τον σχολιασμό η Μαριάντζελα, «Μιλά μέσα στην καρδιά μου. Πόσο κρίμα που είναι άγνωστος και δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του»

«Ίσως ο δρόμος που σου δείχνει, μέσα από τα δικά του θέλω, να οδηγούν σε εκείνον. Ρώμη, Βενετία, Βερόνα, Λίμνη Κόμο, τόσα πολλά μέρη και τόσες πολλές δραστηριότητες. Ίσως να μένει στο εξωτερικό και να μην διαθέτει χρόνο να επισκεφθεί όλα αυτά. Ωστόσο, ξεκινώντας από νότια, σιγά σιγά ανηφορίζουμε προς τα βόρεια, με τελικό προορισμό ένα μέρος παραδεισένιο. Αν σκεφτούμε και εκείνη την άδεια, νομίζω πως αυτά τα γράμματα, είναι ο οδηγός που έψαχνες. Αφέσου στα χέρια τα μυστηριακά του Ρωμαίου και πού ξέρεις; Ίσως το ταξίδι σε αλλάξει, σε γεμίσει εμπειρίες, εικόνες και καταλήξεις και εσύ να βλέπεις την ζωή, μέσα από τον καθρέπτη της δικής του αισιοδοξίας»

Η Νίνα είχε δίκιο και η Μαριάντζελα την αγκάλιασε σφιχτά.

«Ίσως θα ήθελες εσύ να κάνεις το ταξίδι...» της πρότεινε.

«Όχι. Τα γράμματα εσένα βρήκαν και μία φωνή μου λέει, πως κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ίσως ο Ρωμαίος να μην σου είναι άγνωστος, ή ίσως εσύ να μην του είσαι. Όπως και να έχει, σκέψου το και αύριο ζήτησε επιτέλους την άδεια εκείνη, που τόσο πολύ έχεις ανάγκη. Η ζωή μας είναι μονάχα μία μικρή παύλα, σε μία γραμμή με τερματικό σταθμό το άπειρο. Αν δεις αυτήν την εικόνα από ψηλά, θα καταλάβεις πως ο αποστολέας έχει δίκιο και δεν πρέπει να το αναβάλεις άλλο» τη συμβούλεψε η Νίνα και εκείνη κατάλαβε, πόσο δίκιο είχε. Ακόμη ήταν νέα, μα τίποτε δεν είχε ζήσει.

Βαλτωμένη σε σχέσεις αδιέξοδες, αποζητώντας διαρκώς τη σταθερότητα, τελικά κατόρθωσε να αποσταθεροποιήσει το έδαφος της αληθινής ευτυχίας. Μίας ευτυχίας που δεν απαιτούσε πλούτη ή δόξα. Έχοντας απλώς την υγεία της και τα δύο της πόδια, ήταν αρκετό για να κρατά στα χέρια της την ελευθερία να αφεθεί στη ζωή.