Τραγούδι Κεφαλαίου: Marseaux - Το Τελευταίο Βράδυ της Άνοιξης

Solmeister POV

Άλλη μια Τετάρτη. Άλλη μια καινούρια κυκλοφορία. Συνηθισμένες καταστάσεις γενικά

Τώρα περιμένουμε να ανεβάσουμε το κομμάτι στο YouTube κι όσο περιμένουμε, συζητάμε διάφορα θέματα

«Έχω να θέσω ένα ζήτημα», είπε ο Δημήτρης(dPans) σοβαρά

«Για πες ρε. Τι έχεις να πεις;», είπε ο Μίνωας(Brando) μεταξύ σοβαρού και αστείου

Συνήθως όταν ο Δημήτρης θέλει να πει κάτι σοβαρό, τα κάνει θάλασσα. Πάντα θα κάνει κάτι λάθος, γιατί απλούστατα δεν είναι στη φύση του να είναι σοβαρός

«Μίνωα σοβαρά μιλάω! Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι πρέπει να υπάρχει στο γκρουπ κάποιος αντικαταστάτης ή αντικαταστάτρια;», έθεσε το ζήτημα που είχα σκεφτεί κι εγώ

«Πόσες φορές το έχω πει κι εσείς δεν με έχετε ακούσει;», είπα αγανακτισμένος

Έχω θέσει πολλές φορές αυτό το θέμα και δεν με έχουν ακούσει ποτέ. Τώρα φαίνεται συνειδητοποίησαν ότι υπάρχει ανάγκη

«Τι θα λέγατε να ξεκινούσαμε οντισιόν για να βρούμε κάποια φωνή, κατά προτίμηση γυναικεία;», πρότεινε ο Μίνωας

«Γιατί κατά προτίμηση γυναικεία;», ρώτησε ο Δημήτρης

«Γιατί αν λείπει κάποιος από εμάς μπορεί ένας από εμάς να τον αντικαταστήσει, αλλά αν η Μαρσο για κάποιον λόγο δεν μπορεί να τραγουδήσει δεν υπάρχει κάποια να την αντικαταστήσει. Όπως επίσης η Δανάη(η Εκ των Έσω) δεν είναι πάντα στις συναυλίες μας και αναγκάζεται να επιβαρύνεται η Μαρσο»

Όταν θέλει ο Μίνωας, πετάει τις καλύτερες ιδέες. Ωστόσο, δεν βρίσκει πάντα τον σωστό τρόπο

«Έχει δίκιο ο Τζιρίτας. Χρειαζόμαστε μια ακόμα γυναικεία φωνή, αλλά δεν θα τη βρούμε με οντισιόν. Εγώ λέω να ψάξουμε μόνοι μας να βρούμε κάτι που θα μας φανεί ξεχωριστό. Αυτό δεν είχα δηλώσει κι εγώ κάποτε;», είπα

«Δεν είναι και τόσο εύκολο»

«Καλά. Ας ανεβάσουμε τώρα το κομμάτι που είναι να ανεβεί και το συζητάμε άλλη ώρα», είπα κι άνοιξα τον υπολογιστή

Όταν ανέβηκε το τραγούδι, τα κινητά μας πήραν φωτιά. Κλασικά μετά από κάθε νέο τραγούδι όλοι ανεβάζουν στόρυ και οι σελίδες ανεβάζουν ποστ με αυτά και μεταξύ αυτών των δημοσιεύσεων υπάρχουν και κόβερ τραγουδιών

Χαζεύαμε τα στόρυ που είχαν ανεβάσει οι φανς για εμάς. Τα περισσότερα ήταν σχετικά με το καινούριο τραγούδι. Κάποια που μας άρεσαν και κάποια από κάποιους «σταθερούς» λογαριασμούς τα κοινοποιήσαμε

Όπως χάζευα τις δημοσιεύσεις, εμφανίστηκε ένα κόβερ του τραγουδιού Το Τελευταίο Βράδυ της Άνοιξης, από μια νεαρή κοπέλα. Μόλις άκουσα τη φωνή της, έμεινα. Είχε τόσο τέλεια φωνή

Τα αγόρια είχαν σηκώσει το κεφάλι τους ξαφνιασμένα και κοίταζαν προς το μέρος μου

«Μίνωα, Δημήτρη ελάτε να δείτε!», είπα ενθουσιασμένος και ήρθαν δίπλα μου να δουν

Όσο έβλεπαν το βίντεο είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ακόμα κι όταν έκλεισα το βίντεο είχαν μείνει να κοιτάζουν

«Λοιπόν;», ρώτησα, αλλά δεν απαντούσαν

«Ξυπνήστε ρε!», είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου

«Τι φωνάρα είναι αυτή!», είπε ο Μίνωας εκστασιασμένος

«Πράγματι. Αυτή είναι η φωνή που ψάχνουμε», είπα με σιγουριά

Όλο αυτό μου θύμισε την πρώτη φορά που άκουσα τη Μαρσό να τραγουδάει. Την ίδια αντίδραση είχαμε όλοι

«Εγώ λέω να ψάξουμε λίγο ακόμα. Μπορεί να βρούμε κι άλλες», είπε ο Δημήτρης

«Δεν χρειάζεται να ψάξουμε άλλο. Αυτό που ψάχνουμε το έχουμε ήδη μπροστά μας, το διαισθάνομαι»

«Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Μανώλη(Solmeister). Αυτή είναι η κοπέλα που χρειαζόμαστε», είπε ο Μίνωας έντονα

«Για να το λέτε κάτι θα ξέρετε», υποχώρησε ο Δημήτρης

«Ωραία, αφού συμφωνούμε, θα στείλω αύριο μήνυμα σε αυτή την κοπέλα»

«Εγώ λέω να της στείλεις τώρα», επέμεινε ο Μίνωας

Τι στο καλό τον έπιασε! Εντάξει καταλαβαίνω έχει τέλεια φωνή η κοπέλα, αλλά δεν χρειάζεται να βιαστούμε κιόλας

«Ε όχι τώρα βραδιάτικα. Θα της στείλω αύριο και θα τη δούμε εγώ κι ο Δημήτρης», είπα κι άφησα το κινητό

Έλενα POV

Την επόμενη μέρα, το μεσημέρι, καθώς γυρνούσα με τον Πάνο από το σχολείο, μου ήρθε μέιλ στο κινητό. Το άνοιξα να δω από ποιον είναι και ξαφνιάστηκα. Το μέιλ ήταν από τον Σολ κι έλεγε:

"Καλησπέρα. Άκουσα ένα κόβερ που έκανες και μου άρεσε πολύ. Θα θέλαμε να σε δούμε και να σε ακούσουμε στο Freakhouse για να σου κάνουμε μια πρόταση. Θα σε δούμε την Τρίτη στις 7 το απόγευμα. Η διεύθυνση είναι *******"

Δεν ήξερα τι να πω. Απλά δεν το πίστευα. Ταυτόχρονα τσιμπούσα τον εαυτό μου να δω αν ονειρευόμουν.

Ωστόσο, μια σκέψη με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα. Ο πατέρας μου αποκλείεται να το δεχτεί αυτό, αφού μου έχει διευκρινήσει ότι δεν θέλει να ασχοληθώ με τη μουσική. Τι να κάνω; Πως να του το πω;

«Έλενα τι έγινε; Γιατί χαμογελάς έτσι;», ρώτησε απορημένος

«Τίποτα, η Κατερίνα μού έστειλε ένα βίντεο με σκυλάκι στο Ίνσταγκραμ», δικαιολογήθηκα και φάνηκε να με πιστεύει, διότι ξέρει πόση αδυναμία έχω στα σκυλιά

«Καλά σε πιστεύω», είπε παραδομένος

Το απόγευμα, όταν τελειώσαμε το μάθημα στο ωδείο, ζήτησα άδεια να δανειστώ μια αίθουσα, γιατί ήθελα να κάνω πρόβα μερικά κομμάτια. Στο σπίτι δεν θα μπορούσα να κάνω πρόβα με τον πατέρα μου εκεί, οπότε μόνο το ωδείο ήταν διαθέσιμο. Σε περίπτωση που μου ζητήσουν να τραγουδήσω πρέπει να είμαι προετοιμασμένη.

Μετά από μερικές μέρες εθνικού πένθους, τελικά ανέβασα κεφάλαιο. Μέσα σε όλη τη μαυρίλα είπα κι εγώ να ανεβάσω κάτι χαρούμενο. Συλλυπητήρια σε όσους έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους
Μικρό κεφάλαιο το ξέρω, αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να γράψω κι ένα κεφάλαιο που να εστιάζει στην πλευρά των Wnc
Αν σας άρεσε αφήστε την ψήφο σας