Ένιωσε να ζαλίζεται και τον κόσμο της να καταρρέει. Δεν κατάλαβε πώς κατόρθωσε να βρει τη δύναμη  να τρέξει δίπλα στον Πιέρ, ενώ οι γείτονες που άκουσαν τις φωνές και το κλάμα της, παρά τον απίστευτο φόβο τους για την μεταφυσική δραστηριότητα του σπιτιού, κατόρθωσαν να περάσουν το κατώφλι και να παλέψουν να την βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Το πρόσωπο του Πιέρ είχε δεχτεί αρκετά χτυπήματα, το ένα μάλιστα είχε προκαλέσει και ένα σκίσιμο ακριβώς επάνω από το αριστερό του φρύδι. Ο ίδιος βρισκόταν ακόμη σε μία κατάσταση απόλυτου σοκ, με τα αγκομαχητά να βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα του.

Περίπου μισή ώρα αργότερα, ήρθε και η Ζακελίν από το σπίτι, η οποία χλόμιασε μόλις αντίκρισε την κατάσταση του Πιέρ. Πλησίασε με γοργά βήματα την φίλη της και πέρασε το χέρι της απαλά γύρω από τον λαιμό της αγκαλιάζοντάς την.

«Πόσο πολύ λυπάμαι για όλα αυτά..» της ψιθύρισε, ενώ η Ελοντί μαζί με μία ηλικιωμένη γειτόνισσα πάλευε να σκουπίσει το πρόσωπό του από τα αίματα.

«Κορίτσι μου είναι επικίνδυνα εδώ μέσα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά πρώτη μας φορά βλέπουμε το πνεύμα να επιτίθεται σε άνθρωπο. Μέχρι και σήμερα, ήταν μονάχα απειλές, ωστόσο στην ουσία δεν είχε αγγίξει κανέναν μας. Αυτό το σπίτι χρειάζεται εξαγνισμό, μην σου πω πως θα πρέπει επιτέλους να γκρεμιστεί. Αχ, πόσα ακόμη δεινά θα βρουν τον τόπο μας τον μαρτυρικό» ξεκίνησε η ηλικιωμένη το μοιρολόι, ωστόσο η Ζακελίν περίμενε την κατάλληλη στιγμή, ώστε να πλησιάσει τον Πιέρ που ακόμη ζαλιζόταν εξαιτίας των χτυπημάτων.

«Πες μου τι του έκανες..» γρύλισε η κοπέλα και εκείνος την κοίταξε ξέπνοα σαν να μην καταλάβαινε την ερώτησή της.

«Ειλικρινά κοπέλα μου, δεν σε καταλαβαίνω. Κόντεψα να χάσω τη ζωή μου εξαιτίας του τρελού και ψυχοπαθή που κυκλοφορεί εδώ μέσα» συνέχισε εκείνος, ωστόσο η Ζακελίν στένεψε τα μάτια της περισσότερο.

«Νομίζω με έχεις παρεξηγήσει. Εγώ δεν συμμερίζομαι τις απόψεις των υπόλοιπων χωριανών. Ξέρω πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις. Για την ακρίβεια, σε είδα στο δάσος μαζί με την Ατζέλικα. Αν δεν θέλεις να τα πω όλα στην Ελοντί, το καλό που σου θέλω να μην κατηγορήσεις πουθενά τον Φιλίπ. Ελπίζω να έγινα κατανοητή» τελείωσε και όταν είδε την Ελοντί να πλησιάζει, ευθύς σώπασε.

«Πιέρ, θα μου πεις τι συνέβη;» τον ρώτησε η Ελοντί, η οποία ωστόσο είχε δει το σκηνικό με τον Φιλίπ να γρονθοκοπά τον δεσμό της.

«Είχαμε μία λογομαχία που απλώς κατέληξε σε καβγά. Σε παρακαλώ, δεν θέλω να μιλήσω άλλο γι' αυτό» τελείωσε ο Πιερ, ωστόσο αποφάσισαν να τον μεταφέρουν σε ένα από τα νοσοκομεία της περιοχής, με την Ελοντί να ακολουθεί.

Καθώς διαπιστώθηκε, είχε ένα ελαφρύ κάταγμα στα πλευρά του εξαιτίας του πεσίματός του στις σκάλες τη στιγμή που πάλευε με τον Φιλίπ. Η Ελοντί έμεινε για λίγες ώρες μαζί του και κατόπιν αποφάσισε να επιστρέψει μαζί με την Ζακελίν στο σπίτι της, η οποία την είχε ακολουθήσει μέχρι το νοσοκομείο για συμπαράσταση. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής τους μέχρι το σπίτι, η Ελοντί παρέμενε σιωπηλή, βυθισμένη σε ατελείωτες σκέψεις, ενώ που και που, βουβά δάκρυα αυλάκωναν το αλαβάστρινο πρόσωπό της.

«Όταν πήρα την απόφαση να έρθω εδώ, ήταν για να ξεφύγω από το άγχος της μεγαλούπολης. Τελικά κατάλαβα, πως αυτός ο τόπος δεν με σηκώνει. Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτή τη δραματική ιστορία του σκιερού συγκατοίκου μου, αλλά είναι επικίνδυνος. Ξυλοκόπησε τον Πιέρ σε πολύ άσχημο βαθμό» είπε στην Ζακελίν, η οποία πάλευε να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να μπορέσει να εκφραστεί σωστά.

«Ειλικρινά, δεν μπορώ να κατηγορήσω σε τίποτε εσένα. Πράγματι, ήρθες σε ένα όμορφο χωριό της επαρχίας για να ξεκινήσεις μία νέα ζωή. Δυστυχώς, αυτός ο τόπος έχει σαθρά θεμέλια και αυτό γιατί οι άνθρωποι έχουν ακάθαρτες ψυχές. Επειδή με πνίγει το άδικο, είναι καιρός να σου μιλήσω για τον Φιλίπ, αλλά όχι μέσα στο σπίτι καθώς μπορεί και να μας ακούσει. Ο κήπος σου με τα οπωροφόρα, είναι μία καλή ιδέα. Θα καθίσουμε ξαπλωμένες κάτω από την τελευταία μυρωδάτη πορτοκαλιά και φυσικά αγκαλιά με τις ζακέτες μας γιατί το κρύο είναι αρκετό» της είπε και η Ελοντί δέχτηκε.

Είχε καιρό να ξαπλώσει με μία φίλη και να αφηγηθούν ιστορίες η μία στην άλλη. Κάποτε το έκανε με την Σοφί στο μπαλκόνι της, πίσω στο Παρίσι. Της είχαν λείψει οι καιροί αυτοί, μα πάνω από όλα της είχε λείψει υπερβολικά η φίλη της.

Οι δυο τους, έφτασαν στην αυλή του τελευταίου και πολυσυζητημένου σπιτιού του Λουρμαρέν. Η Ελοντί έστρωσε κάτω τη ζακέτα της και η Ζακελίν σκέπασε τις δυο τους με την δική της που ήταν χοντρή και σχετικά μεγάλη για μία κοπέλα τόσο αδύνατη, όσο εκείνη.

«Μία φορά και έναν καιρό λοιπόν, ζούσε σε αυτό το σπίτι ένα αγόρι διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Εγώ και ο Φιλίπ, ήμασταν φίλοι, αν μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως με θεωρούσε φίλη του. Έχω δει το πρόσωπό του. Έχω δει αυτό που όλοι αποκαλούν διάβολο από την μία πλευρά, ωστόσο, κανένας δεν έχει προσέξει την αγγελική του όψη από την άλλη. Σωστά υποθέτεις. Έχει δύο πρόσωπα, δύο όψεις σε ένα κεφάλι. Ο Φιλίπ, ποτέ του δεν πείραξε κανέναν. Μάλιστα, έχει δεχτεί τόσο ρατσισμό και εξευτελισμό στη ζωή του, που αν ήταν άλλος στη θέση του θα είχε σίγουρα σκοτώσει άνθρωπο μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Δίχως λόγο και αιτία, έβαλαν φωτιά στο σπίτι του και λίγο έλειψε να καεί ζωντανός, εξαιτίας των εικασιών πως ίσως και να ήταν μάγος επειδή κυκλοφορούσε αποκλειστικά τα βράδια. Κανένας τους δεν σκέφτηκε πως ο μοναδικός λόγος που η νύχτα ήταν ο σύντροφός του, ήταν εξαιτίας της παραμόρφωσής του. Οι γονείς του, τον παράτησαν και η γιαγιά του δεν τον ήθελε. Δεν τον έστειλε ποτέ της σχολείο, ωστόσο ο Φιλίπ από μικρός είχε ένα έμφυτο ταλέντο στη ζωγραφική. Μπορούσε να ζωγραφίσει οτιδήποτε και οπουδήποτε. Εκφραζόταν μέσα από αυτήν την τέχνη, καταλάγιαζε τον θυμό του. Δεν δικαιολογώ την πράξη του να χτυπήσει τον Πιέρ, ωστόσο αν ήμουν στη θέση σου, θα πάλευα να του αποσπάσω την πληροφορία του λόγου για τον οποίο το έκανε. Είναι δύσκολο και το γνωρίζω, μα προσπάθησε» την προέτρεψε η Ζακελίν και η Ελοντί παραμένοντας σιωπηλή την αγκάλιασε σφιχτά.

«Είσαι ένας πολύ καλός άνθρωπος και μία πολύ καλή φίλη. Σου υπόσχομαι να προσπαθήσω να τον ακούσω μιας που μέσα από τα λεγόμενά σου, έχεις καταλάβει και εσύ πως είναι ακόμη ζωντανός» της απάντησε η κοπέλα και η Ζακελίν χαμογέλασε.

«Ναι, γνωρίζω πως είναι ζωντανός μετά από τόσα χρόνια απουσίας του. Να ξέρεις πως για ό,τι χρειαστείς, θα είμαι δίπλα σου και μη διστάσεις να μου χτυπήσεις την πόρτα ό,τι ώρα και να είναι» τελείωσε η Ζακελίν και οι δυο τους σηκώθηκαν επάνω με λίγη προσπάθεια.

Στη θέα του σιωπηλού σπιτιού της, η Ελοντί ανατρίχιασε θυμούμενη ακόμη την εικόνα του Πιέρ, πεσμένου σε μία λίμνη αίματος εξαιτίας των τραυμάτων του προσώπου του. Από την άλλη, είχε καταλάβει τον ιδιόμορφο και νευρικό χαρακτήρα του Φιλίπ, ο οποίος έμοιαζε με τσακμάκι που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε πυρκαγιά. Ωστόσο, θέλησε να ακούσει τις συμβουλές της φίλης της και να παλέψει τουλάχιστον να μάθει τους λόγους που οδήγησαν τον Φιλίπ σε μία τέτοια ενέργεια.

Μπήκε αργά στο σπίτι και ανέβηκε σχετικά αθόρυβα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον πρώτο όροφο και στο σημείο που αποτελούσε μία από τις κρυφές εισόδους σε ένα άλλο βασίλειο. Σκοτεινό και απομονωμένο. Έσπρωξε με το ένα της χέρι ελαφρώς τον τοίχο και εκείνος υποχώρησε για να της αποκαλύψει τα μεταλλικά σκαλιά που οδηγούσαν στον στενό διάδρομο, με τις απόκοσμες μάσκες της Βενετίας και τα ραγισμένα κάτοπτρα. Κατέβηκε με πολύ προσοχή ακολουθώντας την εφιαλτική διαδρομή, όταν ένας σιγανός λυγμός την έκανε να κοντοσταθεί για να ακούσει καλύτερα. Ο λυγμός, έμοιαζε να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής του. Είχε μία μελωδία μέσα του που έκρυβε πόνο, φόβο, μετάνοια και χιλιάδες άλλα συναισθήματα που λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν.

Η Ελοντί, με πόδια που τώρα έτρεμαν, συνέχισε την διαδρομή της μέχρι να φτάσει στο μικρό άνοιγμα, με το σαραβαλιασμένο και σκονισμένο κρεβάτι και με το ένα και μοναδικό, στρογγυλό τραπέζι με την τσιμπλιασμένη λάμπα να κρέμεται από επάνω του. Εκεί ακριβώς, αντίκρισε τον Φιλίπ, να παλεύει να ζωγραφίσει σε ένα χαρτί φορώντας στο πρόσωπό του τη θλιμμένη, βενετσιάνικη μάσκα. Για λίγο, έμεινε να τον παρατηρεί. Το στήθος του τρανταζόταν εξαιτίας των βουβών λυγμών και ο ίδιος φαινόταν αφοσιωμένος σε μία δημιουργία που τον βοηθούσε να εκφραστεί. Η Ελοντί πλησίασε ακόμη λίγο, προσπαθώντας να δει το σχέδιο, δίχως ο ίδιος να την αντιληφθεί. Με δυσκολία, ξεχώρισε μία φιγούρα τερατόμορφη, να βρίσκεται γονυπετής και με τα χέρια τεντωμένα ψηλά, σαν να ικέτευε. Γύρω της, είχε ζωγραφίσει πρόσωπα. Εξαγριωμένα και στριμωγμένα πρόσωπα, που κοιτούσαν με φθόνο, αυτό το θλιμμένο και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της και τότε, παίρνοντας μία βαθιά ανάσα, φώναξε το όνομά του.

«Φιλίπ!»