Όταν άνοιξε εκ νέου τα μάτια της, κατόρθωσε να διακρίνει ένα αμυδρό φως πάνω από το κεφάλι της και για λίγο ένιωσε σαν να βρισκόταν σε κάποια ψυχρή και αποστειρωμένη αίθουσα νοσοκομείου. Ειλικρινά μισούσε τα νοσοκομεία. Το μόνο που θυμόταν, ήταν πως ξαφνικά τα πάντα γύρω της είχαν σβήσει, σαν να είχε κατεβάσει κάποιος τον διακόπτη απότομα. Για λίγο αναδεύτηκε στην θέση της και κοίταξε γύρω της, στενεύοντας τα μάτια. Ήταν στο δωμάτιό της. Ωστόσο, πώς είχε βρεθεί εκεί; Μήπως η εικόνα του Πιέρ και της Αντζέλικα να ερωτοτροπούν μέσα στο δάσος, ήταν τελικά αποκύημα της φαντασίας της; Και εκείνα τα ψυχρά, κυανά μάτια; Έχοντας μείνει καθιστή, κοίταξε τις παλάμες των χεριών της με προσοχή για να τις δει λερωμένες με χώμα. Αυτό αποτελούσε αδιάσειστη απόδειξη, πως όσα είχε ζήσει πιο πριν, ήταν αληθινά.

Τη στιγμή που ετοιμάστηκε να σηκωθεί, βρήκε τα ίδια ακριβώς μάτια, να την κοιτάζουν. Η ανάσα της κόπηκε για δευτερόλεπτα, σαν να πίεζε κάποιος με δύναμη τα πνευμόνια της. Μπροστά της, στεκόταν ένας άνδρας μαυροφορεμένος, με το πρόσωπό του καλυμμένο, εκτός φυσικά από το βλέμμα του. Στο θέαμα αυτό, η Ζακελίν σάστισε και αυτόματα ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια της. Σε μία αυθόρμητη κίνηση, πήρε ένα μαξιλάρι και το εκτόξευσε προς την μεριά του.

«Σε μισώ!» του φώναξε, ωστόσο ο Φιλίπ δεν φάνηκε να αντιδρά.

«Ω, Ζακελίν. Φυσικά και δεν με μισείς..» της απάντησε υποτονικά.

«Φυσικά και σε μισώ! Πώς μπόρεσες; Πες μου πώς μπόρεσες να κρύβεσαι όλα αυτά τα χρόνια και να παριστάνεις τον πεθαμένο! Νόμιζα πως είχες πράγματι καεί σε εκείνη την πυρκαγιά, πως κάηκες ζωντανός!» του ούρλιαξε τονίζοντας την τελευταία της λέξη. «Κατόπιν, για χρόνια είχα χάψει το παραμύθι του εκδικητικού πνεύματος που κυκλοφορούσε τα βράδια στο χωριό που ζούσε μέσα στον εφιάλτη. Για να μη μιλήσω για τη φήμη του σπιτιού σου, που ακόμη δεν γνωρίζω πως το κατάφερες και τρομοκράτησες τόσο κόσμο. Όταν άκουσα ωστόσο το πνιχτό σου γελάκι και την Ελοντί στο τηλέφωνο, κατάλαβα πως αυτό που έβλεπε μπροστά της, δεν ήταν φάντασμα, αλλά άνθρωπος. Εσύ δηλαδή. Μου είπες ψέματα ωστόσο και με άφησες να πιστεύω όλο αυτό το εφιαλτικό παραμύθι. Εντάξει, δεν υπήρξαμε κολλητοί φίλοι, ωστόσο πάντοτε σε βοηθούσα και πάλευα, ώστε να μπορέσεις έστω να μάθεις τα βασικά γράμματα. Σου δάνειζα τα βιβλία μου, μέχρι και για τον χαμό του πατέρα μου σου είχα μιλήσει, τότε που ένιωθα πως κανένας άλλος δεν θα με καταλάβαινε» τελείωσε με μάτια βουρκωμένα.

Ωστόσο, ο νεαρός μην γνωρίζοντας και πολλά από διαχείριση συναισθημάτων, την πλησίασε δίχως να την αγγίζει.

«Ήταν καλύτερα έτσι Ζακελίν. Μόνο προβλήματα δημιουργώ με όποιον συναναστρέφομαι. Έμαθα πως οι χωριανοί, σου δημιούργησαν για καιρό πρόβλημα, όταν προσπάθησες να σβήσεις τη φωτιά. Δεν ήθελα να σε μπλέξω άλλο και γι'αυτό σε άφησα να πιστεύεις πως είχα πεθάνει. Με συγχωρείς γι'αυτό» της είπε και εκείνη με ένα χαρτομάντηλο σκούπισε τα μάτια της.

Για λίγο, το βλέμμα της πλανήθηκε ολόγυρα, χαμένο και αυτό μέσα στις σκέψεις της που έτρεχαν ολούθε.

«Τους είδες;» τον ρώτησε στα ξαφνικά και εκείνος απέσυρε το βλέμμα του από το δικό της.

«Ναι. Γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό το ποιόν του νεαρού» της απάντησε και η Ζακελίν έμεινε να τον κοιτάζει άναυδη.

«Και γιατί, μα τον Θεό, δεν είπες τίποτε στην Ελοντί;» τον ρώτησε.

«Δεν είναι δική μου δουλειά τα προσωπικά των άλλων. Την προειδοποίησα έμμεσα. Είναι έξυπνη κοπέλα και πιστεύω κάποια στιγμή θα καταλάβει ποιον έχει δίπλα της. Ωστόσο, δεν πρόκειται να ανακατευτώ» τελείωσε.

«Φοβάσαι..» του είπε ξαφνικά η Ζακελίν ξαφνιάζοντάς τον.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς...» πρόφερε με την φωνή του να κρύβει ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο.

«Φοβάσαι την επαφή μαζί της γιατί έχεις αισθήματα για εκείνη. Γιατί γνωρίζεις πως αν την απαλλάξεις από τον Πιέρ, τότε θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος με αρκετές πιθανότητες να σε πλησιάσει. Αυτό είναι, έτσι;» τον ρώτησε ξανά και είδε τα κυανά του μάτια να οργίζονται.

«Αν φτάσει σε εμένα, τότε θα απογοητευτεί γιατί δεν έχω τίποτε να της προσφέρω. Ούτε σε εκείνη, ούτε σε κανέναν άλλο. Μην τολμήσεις να ανοίξεις το στόμα σου, σε προειδοποιώ...»της γρύλισε ο Φιλίπ.

«Ξέρεις πολύ καλά, πως όσο είσαι ζωντανός, δεν σε φοβάμαι καθόλου και θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά για το αν θα μιλήσω ή όχι...» του πέταξε και εκείνος ανοίγοντας με φόρα το παράθυρο του υπνοδωματίου της, πετάχτηκε έξω και εξαφανίστηκε μέσα στα σκοτάδια.

---------------------------------

Στην πλατεία του χωριού επικρατούσε πανικός και κοσμοσυρροή. Ο νέος δήμαρχος, ήταν έτοιμος επιτέλους να ακούσει την περίφημη ιστορία που είχε συνταράξει αυτόν τον μικρό Παράδεισο. Όχι πως δεν του ήταν ήδη γνωστή, ωστόσο είχε άλλη αξία να την ακούσει από τον κόσμο που την έζησε κυριολεκτικά στο πετσί το. Ανάμεσα στο πλήθος, βρισκόταν και μία όμορφη κοπέλα, η Κλώντ. Ήταν εκείνο το κορίτσι που είχε κάποτε ερωτευτεί ο μικρός Φιλίπ και που τον είχε απορρίψει εξαιτίας της εμφάνισής του.

«Από μικρός, ήταν παράξενος. Έκρυβε το πρόσωπό του και φθονούσε τον κόσμο εξαιτίας της ασχήμιας του. Ποιος ξέρει τι περνούσε η καημένη η γιαγιά του. Μάλιστα, καθώς πολλές φορές εθεάθη να περπατά μονάχος του τα βράδια μέσα στο δάσος, σαν μάγος έτοιμος για τη σκοτεινή του τελετουργία, φημολογείται πως σκότωσε ο ίδιος εκείνη την άτυχη γυναίκα, πιθανότατα με κάποιο βότανο. Η αρρώστια της γιαγιάς του οφειλόταν σε εκείνον» τελείωσε η νεαρή κοπέλα και ο Ντεάν συνοφρυώθηκε.

«Και όλα αυτά τα γεγονότα που αφορούν τις βραδινές του επισκέψεις;» ρώτησε ο νεαρός δήμαρχος.

«Είναι τρομακτικό. Το πνεύμα του το ζοφερό μας έχει στοιχειώσει και μας κρατά δέσμιους. Είμαστε υποχρεωμένοι να του δίνουμε κάθε βράδυ φαγητό, αλλιώς βρίσκουμε το σπίτι μας βανδαλισμένο. Εμένα προσωπικά, πήγε να με πνίξει» πετάχτηκε η Ατζέλικα δείχνοντας τα σημάδια στο λαιμό της, ενώ τον λόγο πήρε και ο Πιέρ που την είχε συνοδεύσει δήθεν στην συνάντηση.

«Εγώ μένω με αυτή τη δαιμονική παρουσία. Αρχικά, πίστευα πως δεν ήταν τίποτε άλλο, από ένα απλό παραμύθι. Μέχρι που άκουσα τα βήματά του, είδα τη σκιά του να περνά μέσα από τους καθρέπτες και βρήκα το μαχαίρι κολλημένο στην μπλούζα μου. Την επόμενη φορά, είναι βέβαιο πως θα θρηνήσουμε θύματα» τελείωσε και όλοι τον κοίταξαν με τρόμο, αλλά και ένα κρυφό δέος.

Δίπλα του, ο Ναπολεόν με τη γυναίκα του δεν είχαν βγάλει άχνα.

«Κυκλοφορεί χρόνια τώρα ένας ειδεχθής άνθρωπος ανάμεσά μας που ασελγεί σε γυναίκες και μικρά παιδιά. Είμαι βέβαιος πως σχετίζεται απόλυτα με αυτό το τέρας, μην σας πω πως πρόκειται και για το ίδιο πρόσωπο» πρόφερε έπειτα από την απόλυτη σιωπή του ο Ναπολεόν. «Θα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε έφοδο στο σπίτι και να ψάξουμε» συμπλήρωσε και ο Ντεάν τον πλησίασε αργά.

«Αγαπητέ μου, δεν υπάρχουν φαντάσματα. Όλοι το γνωρίζουνε αυτό. Μάθετε πως ο άνθρωπος αυτός, ο αποκτηνωμένος, είναι ολοζώντανος και παίζει με το μυαλό σας. Θα κάνω όμως ό,τι μπορώ για να τελειώσει μία και καλή αυτή η κατάσταση» τελείωσε και τότε, τα μάτια όλων καρφώθηκαν στην μικροκαμωμένη και πράα φιγούρα του ιερέα, πατέρα Αυγουστίνου που πλησίαζε από το βάθος.

«Νεαρέ και αγαπημένο ποίμνιο του Θεού, σταματήστε να κολάζετε την ψυχή σας και αφήστε τον Φιλίπ στην ησυχία του. Για να διώξετε το κακό από αυτόν τον τόπο, πρέπει να δείξετε αγάπη. Η αγάπη μαλακώνει την ψυχή, την ανοίγει και την κάνει δεκτική στην επαφή. Απεναντίας το μίσος, ξύνει και ματώνει τις ήδη υπάρχουσες πληγές. Είναι κρίμα. Ο Θεός βλέπει από εκεί ψηλά και στεναχωριέται που αδερφός καταφέρεται εναντίον του αδερφού. Αφήστε την ειρήνη να φωλιάσει και όλα θα πάνε καλά. Νεαρέ Ντεάν, σου εύχομαι καλή αρχή να έχεις. Με όπλο σου την αγάπη, είμαι βέβαιος πως θα λύσεις όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τον μικρό μας τόπο. Να θυμάσαι όμως, πως η αναζήτηση της αλήθειας είναι δύσκολο έργο και το μονοπάτι της δύσβατο. Αξίζει όμως μία προσπάθεια» τελείωσε ο γερούλης και με το χαμόγελο να στολίζει τα λεπτά του χείλη, αποχώρησε στηριζόμενος στο μπαστουνάκι του.