O νεαρός την κοίταξε απότομα. Μέσα στα κυανά του μάτια, καθρεπτιζόταν πάντοτε η οργή που κόχλαζε, παλεύοντας να βρει μία δίοδο και να ξεσπάσει.

«Η δυσμορφία μου, ήταν η αρχή όλων των κακών. Ένα παιδί που ελάχιστες φορές είχε δει το φως του ήλιου από κοντά, που ελάχιστες φορές είχε εισπνεύσει καθαρό αέρα. Έφτασα στο σημείο να μισώ τον ήλιο, γιατί μου θύμιζε όλα όσα δεν μπορούσα να κάνω. Ήταν μία απειλή για εμένα καθώς κάτω από το φως του, η τερατώδης φύση μου κινδύνευε να αποκαλυφθεί. Η σελήνη ωστόσο, δεν με πρόδωσε ποτέ. Με έκρυβε στις σκιές της ρίχνοντας όσο φως ήταν απαραίτητο για να μπορώ να βαδίζω τα βράδια. Κάπου εκεί οι φήμες ξεκίνησαν να οργιάζουν. Βλέπεις από τότε, το χωριό ταλανιζόταν από την παρουσία εκείνου του φρικτού ανθρώπου που κυνηγούσε για να βιάσει αθώα κορίτσια. Ωστόσο, όταν δεν μπορείς να βρεις μία λογική λύση, ή τον ένοχο, τότε τα ρίχνεις όλα στο αθώο τέρας που το μόνο που ήθελε ήταν η ησυχία του. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε γιατί αδυνατούσε να με καταλάβει. Με περιθωριοποίησε και ταυτόχρονα με καταδίκασε. Ήμουν ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος. Το αγόρι με την φρικτή μορφή, ο μάγος που κυκλοφορεί τα βράδια, άρα και ο βίαιος, αποτρόπαιος βιαστής.

Το μίσος και ο φόβος τους θέριεψαν και έφτασαν στο σημείο να συγκεντρωθούν στον προαύλιο χώρο του σπιτιού μου και να το κάψουν με μένος, μήπως μαζί του καώ και εγώ. Ωστόσο, αυτό που δεν υπολόγισαν, ήταν η εξυπνάδα και η μαεστρία μου να ξεφεύγω. Ένα πλάσμα σαν εμένα που έχει ζήσει με συνοδοιπόρο την μοναξιά, έχει ασχοληθεί με την τέχνη και είναι άριστος ταχυδακτυλουργός και δημιουργός ψευδαισθήσεων, είχε φτιάξει ένα δεύτερο σπίτι μέσα στο σπίτι. Αυτό με έσωσε εκείνο το βράδυ. Από τότε, λυτρώθηκα. Με θεώρησαν νεκρό και κανένας δεν ασχολήθηκε ξανά, μέχρι που η εκδίκηση υποκλίθηκε μπροστά μου, παραγκωνίζοντας τον φόβο μου. Από τότε, στοίχειωσα αυτό το καταραμένο μέρος» τελείωσε και η Ελοντί έμεινε να τον ακούει εμβρόντητη.

Ο Φιλίπ, δίχως να συνεχίσει την κουβέντα του, αποφάσισε να φύγει με την Ελοντί να τον σταματά.

«Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε μία ώρα» του είπε.

«Καλώς» της απάντησε και σε κλάσματα εξαφανίστηκε στον διάδρομο.

---------------------------

Η Ζακελίν χαμήλωνε τα φώτα στην είσοδο του μικρού ξενοδοχείου, για να πάρει τη θέση της η μητέρα της. Η Μαρί ήταν μία πολύ ευγενική γυναίκα, με λεπτούς τρόπους και όμορφα χαρακτηριστικά που αναδεικνύονταν παρά την ηλικία της. Το δέρμα της, έμοιαζε ηλιοκαμένο και τα κοντά, καστανά της μαλλιά, της χάριζαν τύπο και κομψότητα.

«Έμαθες τα νέα;» ρώτησε την κόρη της και η Ζακελίν την πλησίασε με ένα ύφος αγανάκτησης.

«Είμαι εργαζόμενο κορίτσι που δεν έχει το μυαλό μονίμως στο κουτσομπολιό» την μάλωσε παιχνιδιάρικα.

«Ωστόσο, δεν θα το αποκαλούσα ακριβώς έτσι. Ο δήμαρχος παραιτήθηκε και την θέση του πήρε ένας άλλος, νεαρός πολύ στην ηλικία. Ειλικρινά δεν ξέρω τι εμπειρία μπορεί να έχει ένα τόσο νεαρό άτομο» συνέχισε να μονολογεί η μητέρα της με την Ζακελίν να κλέβει ένα κρουασανάκι από το κουτί που είχε μπροστά της.

«Μαμά, έχω την εντύπωση πως υποτιμάς τα νιάτα. Καλά, ο δήμαρχος γιατί παραιτήθηκε στα ξαφνικά;» ρώτησε ξανά.

«Υποτίθεται πως αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Εντάξει διόλου παράξενο καθώς είχε και μία ηλικία. Αχ, πρέπει πάντως να τον δεις τον καινούργιο. Είναι ίσως από τους πιο όμορφους άνδρες που έχω δει. Σε σημείο που υποστηρίζω πως θα ήταν καλύτερο να πήγαινε για καριέρα μοντέλου. Τι στο καλό γυρεύει σε ένα χωριουδάκι;» αναρωτήθηκε η Μαρί και η Ζακελίν χαχάνισε.

«Σύζυγο! Αν είναι τόσο αγγελικά πλασμένος και μόνος, τότε θα πάω να του κρατήσω συντροφιά. Ποτέ μου δεν ενδιαφέρθηκα για τα κοινά, αλλά σε αυτήν την περίπτωση τι να κάνω; Θα θυσιαστώ» πρόφερε η κοπέλα και ξέσπασαν σε ατέλειωτα γέλια.

Ωστόσο, μία απότομη πτώση διάθεσης, έκανε την Μαρί να πλησιάσει την κόρη της.

«Τι σου συμβαίνει;» την ρώτησε.

«Τίποτε απολύτως μαμά. Πρέπει να πηγαίνω τώρα προτού σκοτεινιάσει. Έχουμε και ανώμαλους που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας» τελείωσε την φράση της και παίρνοντας μαζί της το πάνινο σακίδιό της ξεκίνησε με προορισμό το σπίτι της, θέλοντας ωστόσο να κάνει μία στάση στην πλατεία, προκειμένου να γνωρίσει έστω και από μακριά το καινούργιο πρόσωπο του χωριού, το οποίο είχε έρθει επιτέλους να βάλει ένα τέλος στην οικογενειοκρατία και τη διαδοχή της δημαρχίας από γενιά σε γενιά.

Τα φώτα του δρόμου, ήταν αρκετά για να μπορεί να διακρίνει με μία κάποια σχετική ευκρίνεια, τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Από μακριά και πλησιάζοντας στην υπέροχη, γραφική, μικρή πλατεία με τα καφέ, άκουγε φωνές και γέλια. Πλησιάζοντας λίγο παραπάνω, είδε πλήθος κόσμου να έχει συγκεντρωθεί γύρω από ένα τραπέζι και να πίνει στην υγεία του νέου δήμαρχου. Η Ζακελίν στένεψε τα μάτια της, στην προσπάθειά της να δει καλύτερα.

Ο νεαρός ήταν ψηλός, με ανοιχτόχρωμα, καστανά μαλλιά και υπέροχα κυανά μάτια. Πράγματι, τα χαρακτηριστικά του ήταν πανέμορφα, ωστόσο αντί αυτό να την ελκύσει, την φόβισε. Δεν ήξερε το γιατί, μα το υποσυνείδητο προσπαθούσε να της περάσει άηχα μηνύματα τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή αδυνατούσε να αποκωδικοποιήσει. Ήταν έτοιμη να συνεχίσει τον δρόμο της, με σκέψεις παράξενες να έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό της, μέχρι που ο νεαρός στράφηκε προς το μέρος της υψώνοντας ένα ποτήρι με λευκό κρασί και χαμογελώντας της γλυκά.

«Εσύ, δεν μου συστήθηκες! Είσαι από τα μέρη μας;» τη ρώτησε και για λίγο η αμηχανία της ερώτησής του, την έκανε να μην μπορεί να αρθρώσει ούτε μία λέξη.

«Μέρη μας; Εγώ η αλήθεια δεν σε έχω ξαναδεί εδώ. Με λένε Ζακελίν» του είπε ελαφρώς ψυχρά και το χαμόγελό του έγινε πλατύτερο.

«Η αλήθεια γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Σαλόν Ντε Προβάνς, μία μικρή επαρχιακή πόλη σχετικά κοντά. Ωστόσο, οι γονείς μου είχαν καταγωγή από το Λουρμαρέν και πλέον στα τριάντα πέντε μου αποφάσισα να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Με λένε Ντεάν»

«Μάλιστα, ενδιαφέρουσα η μικρή σου ιστορία. Καλή αρχή σου εύχομαι και πάνω από όλα υπομονή. Θα την χρειαστείς και να είσαι βέβαιος γι'αυτό» ολοκλήρωσε η Ζακελίν και αποχώρησε αφήνοντας πίσω της τον νεαρό, ο οποίος συνέχισε για λίγο ακόμη να την κοιτάζει, μην έχοντας προλάβει ούτε να την χαιρετήσει.

Σε λίγη ώρα, το χωριό θα είχε συνάντηση προκειμένου να συζητήσουν την κατάσταση με το στοιχειό του Φιλίπ και ο νέος δήμαρχος θα ήταν φυσικά παρών. Την Ζακελίν, διόλου την ενδιέφερε όλη αυτή η κατάσταση. Το μόνο που επιθυμούσε, ήταν να γεμίσει την μπανιέρα της με νερό και να ρίξει έπειτα μέσα αρωματικά έλαια σανταλόξυλου, του οποίου την μυρωδιά λάτρευε όσο τίποτε. Προχωρώντας, αποφάσισε να ακολουθήσει τον χωμάτινο δρόμο, μέσα από τα αραιά δέντρα, όταν ο ήχος από ανθρώπινες φωνές, ή χειρότερα, σιγανές κραυγές ευχαρίστησης, την αποσυντόνισε. Πατώντας πολύ προσεκτικά στο χώμα, ώστε να μην κάνει καθόλου θόρυβο, παραμέρισε το πυκνό φύλλωμα ενός θάμνου, για να έρθει σε σύγκρουση με ένα θέαμα που έκανε το στομάχι της να αναδευτεί με αηδία. Είδε τον Πιέρ, σχεδόν ολόγυμνο, ξαπλωμένο σε μία πρόχειρα στρωμένη πετσέτα, να κάνει έρωτα με την Ατζέλικα που βρισκόταν από πάνω του, βυθισμένη στην απόλαυση της ηδονής που της δημιουργούσε το απαγορευμένο.

Τότε, τα μάτια της βούρκωσαν εξαιτίας της οργής, μα τη στιγμή που ετοιμάστηκε να τους ουρλιάξει, ένα χέρι της έκλεισε το στόμα και την τράβηξε μαζί του στα σκοτάδια. Η κοπέλα πανικοβλημένη, ξεκίνησε να χτυπιέται με ορμή, σκούζοντας για βοήθεια, όταν ο άγνωστος την γύρισε προς το μέρος του. Η Ζακελίν πάγωσε στο θέαμα των δύο κυανών ματιών που τόσο καλά γνώριζε. Το επόμενο λεπτό, την βρήκε λιπόθυμη στο έδαφος.