H Ελοντί είχε φύγει από το σπίτι παλεύοντας να βρει τις δικές της ισορροπίες, όταν ανακάλυψε την Ζακελίν να κάθεται σε ένα πέτρινο παγκάκι και να τρώει ένα κομμάτι ζεστή τυρόπιτα. Σιωπηλή παραμέρισε, προκειμένου να κάτσει δίπλα της η φίλη της.

«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Η αλήθεια, παρά το γεγονός πως οι δικοί μου δεν χώρισαν ιδιαιτέρως εχθρικά, αυτό έγινε σε μία μικρή ηλικία για εμένα, με αποτέλεσμα να θεωρώ τη δημιουργία μίας οικογένειας κάτι δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Έπειτα, γνώρισα και εσένα που είσαι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και που ο Πιέρ σου φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο, για να μην μιλήσω για την Ατζέλικα που από όταν πέθανε ο συγχωρεμένος ο άντρας της το έχει ρίξει έξω. Ήταν απίστευτα καλός και εργατικός άνθρωπος, βοηθούσε όσο μπορούσε εκείνη και την κόρη τους και η Ατζέλικα, όχι απλώς τον ξεπέρασε, αλλά έτρεχε και στα δάση ανέμελα με τον δικό σου σάτυρο! Όλα αυτά με φοβίζουν και...» ξεκίνησε στα ξαφνικά μα η Ελοντί την διέκοψε.

«Και ξεσπάς επάνω στον Ντεάν. Αχ, Ζακελίν δεν έχει καμία απολύτως σημασία η αποτυχία των άλλων. Εσύ θα πρέπει να κοιτάζεις πάντοτε τη θετική πλευρά. Πράγματι, οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τρομερά δύσκολες δίχως λόγο, ενώ η εμπιστοσύνη χτίζεται λίγο λίγο. Ωστόσο, σε έχω δει πώς κοιτάζεις τον Ντεάν και είναι κρίμα να κρατάς τον εαυτό σου μακριά του. Δώσε του μία ευκαιρία και αν δεν αξίζει...»

«Ο Ντεάν, είναι ο αδερφός του Φιλίπ» της πέταξε και η Ελοντί κόντεψε να γλιστρήσει από το παγκάκι.

«Τι εννοείς;» την ρώτησε έντρομη.

«Μα, τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι ο αδερφός του ο μικρός και ήρθε στο χωριό από ό,τι κατάλαβα, αρχικά μάλλον με κακό σκοπό γιατί ποιος ξέρει με τι δηλητήριο τον είχαν ποτίσει, ωστόσο εκείνος έψαξε και ρώτησε μέχρι και τον πατέρα Αυγουστίνο και αυτή τη στιγμή που μιλάμε οδηγεί μισότρελος για το πατρικό του» ολοκλήρωσε με μία μονάχα ανάσα και λαχανιασμένη καθώς ήταν, έβγαλε από την τσάντα του ώμου της ένα μπουκαλάκι νερό, όσο η Ελοντί την κοιτούσε μαγνητισμένη από την τελευταία είδηση.

Τότε, πάλεψε να φέρει στο μυαλό της την εικόνα του προσώπου του Ντεάν. Η αλήθεια δεν τον είχε συναντήσει πολλές φορές και αυτός ήταν στα σίγουρα ένας λόγος που δεν είχε κάνει ακόμη την σύνδεση μεταξύ τους. Όπως τον σκεφτόταν, τα κυανά, λαμπερά του μάτια και τα καστανά μαλλιά του, ήταν χαρακτηριστικά που ανήκαν και στον Φιλίπ. Ωστόσο, αν η ιστορία αυτή ήταν αλήθεια, τότε αν μαθευόταν στο χωριό και ειδικότερα το γεγονός πως ο Ντεάν αναζητούσε την αλήθεια για να βοηθήσει τελικά τον Φιλίπ, τότε θα μετατρεπόταν και εκείνος σε στόχο.

Η κοπέλα δίπλα της, έμοιαζε εξίσου χαμένη στις δικές της, προσωπικές σκέψεις, οι οποίες φάνηκαν να συνδέονται απόλυτα με τις ανάλογες της φίλης της.

«Πιστεύεις πως ο Ντεάν θα κινδυνέψει;» ρώτησε την Ελοντί.

«Αν μαθευτούν οι προθέσεις του οι αληθινές σε αυτόν τον τόπο, τότε πολύ το φοβάμαι» της απάντησε η κοπέλα δίχως να την κοιτάζει στα μάτια και συνέχισε «Νοιάζεσαι για εκείνον, έτσι δεν είναι;»

Η Ζακελίν την κοίταξε πλαγίως κοκκινίζοντας.

«Τόσο πολύ φαίνεται; Η αλήθεια στην αρχή ώθησα τον εαυτό μου να τον αντιπαθήσει. Σκάλιζα διάφορους λόγους, οι οποίοι να τον κάνουν πραγματικά αντιπαθή στα μάτια μου, αλλά καθώς φάνηκε, στο τέλος ηττήθηκα. Πήγα και τον βρήκα μία βροχερή ημέρα προσφέροντάς του ζεστό καφέ. Εκείνος με πλησίασε χαρίζοντάς μου ένα φιλί και εγώ τον απώθησα στο τέλος και πάλι. Μην με ρωτήσεις το γιατί, αυτός ο άντρας μου δημιουργούσε συναισθήματα περίπλοκα, μου έβγαζε μία αντίδραση. Είχε έναν ακαταμάχητο τρόπο να σε ελκύει μονάχα με ένα του χαμόγελο και αυτό με εκνεύριζε. Ήθελα να του αποδείξω πως εγώ, δεν είμαι ένα κορίτσι που θα κατόρθωνε να το ρίξει με ένα του μονάχα βλέμμα, καθώς είμαι βέβαιη πως έχει ρίξει πολλές γυναίκες μονομιάς στη ζωή του» σταμάτησε τον δραματικό μονόλογο η Ζακελίν, κάνοντας την Ελοντί να γελάσει.

«Ξέρεις, δεν είναι καθόλου κακό να εκδηλώνεις με όμορφο τρόπο τα συναισθήματά σου. Ο Ντεάν είναι ένας πανέμορφος άντρας, με κύρος, επομένως είναι κάτι παραπάνω από πιθανό να είχε κατακτήσεις στη ζωή του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως σε πλησίασε για να σε ρίξει αποκλειστικά στο κρεβάτι του. Θα σε συμβούλευα, να πας να τον βρεις γιατί μετά από όλες τις αποκαλύψεις, θα έχει ανάγκη μία παρηγοριά. Ακόμη μου φαίνεται απίστευτη η ιδέα πως εκείνος και ο Φιλίπ είναι αδέρφια. Αν ωστόσο το πληροφορηθεί ο Φιλίπ, φοβάμαι πολύ για την αντίδρασή του» απάντησε η Ελοντί ρίχνοντάς της την σκυτάλη για επιπλέον συζήτηση.

«Και εσύ;» την ρώτησε η Ζακελίν.

«Εγώ;»επανέλαβε η Ελοντί παριστάνοντας πως δεν καταλάβαινε πού όδευε η συζήτηση.

«Πώς νιώθεις για τον Φιλίπ;» έριξε το θέμα επί τάπητος η φίλη της.

«Νομίζω, ερωτευμένη. Είναι αυτή η ανατριχίλα που νιώθεις, κάθε φορά που σε αγγίζει εκείνος που αγαπάς και η ανυπονησία να τον δεις την επόμενη μέρα. Κάποτε, υπήρχε μία όμορφη χημεία με τον Πιέρ. Ήταν ίσως η πρώτη μου προσπάθεια να κάνω μία σοβαρή σχέση. Ένιωθα πράγματα για εκείνον, όμορφα, είχαμε και στιγμές δικές μας ρομαντικές, ωστόσο αυτό που αισθάνομαι όταν βλέπω αυτόν τον μυστηριώδη άντρα είναι διαφορετικό. Μοιάζει με μικρό παιδί που αποζητά συντροφιά και μία φυσιολογική ζωή. Αυτά του αρκούν για να τον κάνουν ευτυχισμένο. Ωστόσο, είναι δύσκολο για τον ίδιο να αποτινάξει τον νοητό ζυγό της γνώμης αυτής εδώ της μικρής κοινωνίας και το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν μπορώ να τον πιέσω, δεν θέλω να τον κάνω δυστυχισμένο» της είπε και η Ζακελίν της κράτησε το χέρι.

«Έχε πίστη και όλα θα γίνουν. Θα σε δω μάλλον το βράδυ στη γιορτή» τελείωσε και κίνησε για το σπίτι του Ντεάν. Ίσως η Ελοντί να είχε δίκιο και εκείνη έπρεπε να πάψει πια να προσποιείται.

-----------

Οδηγώντας από το σπίτι του, γνώριζε πολύ καλά πως ο πατέρας του δεν θα το άφηνε έτσι. Τον είχε απειλήσει να τον καταστρέψει με τον χειρότερο τρόπο και πλέον ήταν βέβαιος πως ο πατέρας του θα έστελνε τους δικούς του να φροντίσουν, ώστε αυτό να μην συμβεί ποτέ. Έχοντας φύγει από το Σαλόν Ντε Προβάνς και κάνοντας πρώτα μία μικρή στάση σε έναν φούρνο για να φάει κάτι, δεν είχε παρατηρήσει πως ένα αυτοκίνητο τον ακολουθούσε. Έχοντας το πλεονέκτημα του χρόνου με την στάση του για φαγητό, ο πατέρας του πάνω στην τρέλα του, είχε στείλει δύο δικούς του να του δώσουν ένα απλό μάθημα, ανακόπτοντας την πορεία του σχεδίου του για εξευτελισμό του ίδιου. Τη στιγμή λοιπόν που επέστρεφε από τον φούρνο, ο Ντεάν δεν μπόρεσε να καταλάβει πως κάποιος είχε πειράξει το φρένο, με αποτέλεσμα φτάνοντας στο Λουρμαρέν και με τη φόρα που είχε πάρει για να στρίψει στην κατηφόρα κοντά στο σπίτι του , να διαπιστώσει πως ήταν αδύνατο να σταματήσει το αυτοκίνητο.

Το αποτέλεσμα ήταν να γλιστρήσουν οι ρόδες του στο νωπό χώμα και να καταλήξει, έχοντας χτυπήσει σε ένα δέντρο, να πέσει σε μία ρεματιά όπου και σταμάτησε. Ο Ντεάν βυθισμένος στον πανικό, κρατούσε την ανάσα του, ενώ το μέτωπό του είχε σκιστεί. Με κόπο, κατόρθωσε να ανοίξει την στραπατσαρισμένη πόρτα του αυτοκινήτου και να βγει έξω, μόνο για να βρει επιπλέον αμυχές στο κορμί του. Ωστόσο, για καλή του τύχη η Ζακελίν βρισκόταν ήδη στον δρόμο για το σπίτι του και φυσικά με το που άκουσε τον θόρυβο, έσπευσε να δει τι είχε συμβεί.

«Ντεάν;» φώναξε το όνομά του και εκείνος σαστισμένος ακόμη από τη σύγκρουση, την κοίταξε με μάτια γουρλωμένα.Η κοπέλα έτρεξε προς το μέρος του και τον αγκάλιασε σφιχτά, έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Τι σου συνέβη; Είσαι καλά, χτύπησες πολύ;» συνέχισε τις ερωτήσεις με εκείνον να ακουμπά το κεφάλι του στα μαλλιά της.

«Νομίζω πως τη γλίτωσα» της είπε ελαφρώς πειρακτικά και εκείνη τον βοήθησε να μεταφερθεί στο σπίτι του.

Ανάβοντας όλα τα φώτα, τον κοιτούσε έντονα, προκειμένου να διαπιστώσει αν η ζημιά ήταν μεγάλη.

«Βγάλε την μπλούζα σου» του είπε επιτακτικά κάνοντάς τον να γελάσει με κόπο.

«Νομίζω, πως βαθιά μέσα σου, πάντα ήθελες να το ξεστομίσεις αυτό» την πείραξε και εκείνη στένεψε τα μάτια της.

«Απαγορεύεται η χειροδικία σε τραυματίες. Είναι πολύ ποταπή πράξη, ωστόσο φρόντισε μήπως γίνεις η εξαίρεση» του γρύλισε και εκείνος υπάκουσε σιωπηλά χαμογελώντας αχνά.

Με μία αργή κίνηση, αφαίρεσε την μπλούζα, μόνο για να αποκαλυφθούν επιπλέον αμυχές και τραύματα. Η Ζακελίν, γέμισε μία λεκάνη με ζεστό νερό και καθώς ο ίδιος είχε στο σπίτι του βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών, βάλθηκε να του καθαρίζει όλα τα τραύματα με προσοχή και ευλάβεια. Καθώς βρισκόταν μπροστά του, πλένοντας απαλά μία βαθιά γρατσουνιά στα πλευρά του, εκείνος έγειρε μπροστά και τοποθετώντας μία τούφα πίσω από το αυτί της, της ψιθύρισε :

«Νοιάζεσαι για εμένα...» και εκείνη άξαφνα σταμάτησε και έστρεψε το βλέμμα της με κατεύθυνση το δικό του. Δεν απάντησε, μονάχα ένιωσε την θερμοκρασία να ανεβαίνει και το αίμα της να κοχλάζει. «Μην ανησυχείς» συνέχισε εκείνος «Και εγώ νοιάζομαι πολύ για εσένα Ζακελίν»