Ανεβαίνοντας προς την κουζίνα καθώς ήταν νωρίς το απόγευμα, αντίκρυσε την Ελοντί να μαγειρεύει χαρούμενη. Για λίγο κοντοστάθηκε πίσω της, κοιτάζοντάς την και σκεπτόμενος την απόφαση που είχε πάρει. Μέσα στο σιγανό της τραγούδι, η κοπέλα αντιλήφθηκε αμέσως την παρουσία του και τον υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο.

«Πόση ώρα στεκόσουν και με κοιτούσες;» τον ρώτησε.

΄΄Θα μπορούσα με άνεση και έναν ολόκληρο αιώνα΄΄ σκέφτηκε εκείνος και την πλησίασε διστακτικά.

«Ελοντί, θα ήθελα να με ακούσεις» ξεκίνησε και είδε άξαφνα τη χαρά να σβήνει από το πρόσωπό της «Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να είμαστε μαζί και θα ήθελα να σεβαστείς αυτήν την απόφασή μου. Είναι για το καλό σου και για το μέλλον σου. Μπορεί τώρα να μην το βλέπεις, στο μέλλον όμως θα δεις και εσύ η ίδια πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Γνωρίζω πως σου υποσχέθηκα να κάνω τα πάντα για την ευτυχία σου, ακόμη και να ζήσω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος, όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Η ζωή σου μαζί μου, θα είναι μονότονη, σαν φυλακή. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να ξεφύγεις από την μέγγενη αυτού του χωριού» ξεκίνησε για να την δει να βουρκώνει.

«Δηλαδή, εσύ έρχεσαι να μου ανακοινώσεις μία απόφαση που πήρες και για τους δύο; Δεν είναι λίγο εγωιστικό αυτό;» τον ρώτησε.

«Είναι πολύ, δεν είναι μονάχα λίγο. Ωστόσο, γνωρίζω πως εσύ είσαι πρόθυμη να θυσιάσεις τη ζωή σου και δεν θα άλλαζες με τίποτε την άποψή σου. Εγώ ωστόσο, οφείλω να σε προστατέψω από μία τέτοια λανθασμένη απόφαση. Πρέπει να φύγω τώρα. Να ξέρεις πως με έχεις κάνει ήδη ευτυχισμένο που στάθηκες δίπλα μου και με επέλεξες. Που δέχτηκες να με φιλήσεις πίσω, δίχως να αηδιάζεις από την ασχήμια μου» ολοκλήρωσε και βγαίνοντας έξω από την κουζίνα, χάθηκε στον λαβύρινθο των εσωτερικών διαδρόμων που είχε δημιουργήσει.

------------------

Ο Ντεάν οδηγούσε με κατεύθυνση το πατρικό του σπίτι. Το σπίτι δηλαδή όπου είχε μεγαλώσει. Η μητέρα του ήταν άρρωστη στο νοσοκομείο και ο πατέρας του την επισκεπτόταν τα απογεύματα μετά τη δουλειά. Λογικά τέτοια ώρα, μάλλον θα τους έβρισκε και τους δύο μαζί στο νοσοκομείο. Έπειτα από αρκετή ώρα δρόμου και με τις σκέψεις του να διαδέχονται η μία την άλλη, έφτασε μπροστά από το νοσοκομείο, όπου άφησε το αυτοκίνητό του. Με φόρα μπήκε μέσα και ανέβηκε στον πρώτο όροφο, κατευθυνόμενος στο δωμάτιο που θα έβρισκε την μητέρα του. Όπως φυσικά το περίμενε, μέσα βρήκε και τον πατέρα του.

«Καλώς τον. Χαιρόμαστε που σε βλέπουμε, τελευταία οι επισκέψεις σου αραίωσαν. Τόσο πολύ σε κρατά το καθήκον του Δήμαρχου και όχι μόνο;» άκουσε την φωνή του πατέρα του, ενώ δίπλα του η μητέρα του ανάσαινε με δυσκολία.

«Πώς μπορέσατε;» έθεσε την πρώτη ερώτηση μπερδεύοντάς τους. «Πώς μπορέσατε να πετάξετε ένα ανυπεράσπιστο βρέφος; Πώς;» ξεκίνησε και ο πατέρας του φάνηκε να αγανακτεί.

«Τι συμβαίνει Ντεάν; Ξαφνικά γιατί μας κατηγορείς; Μη μου πεις πως αυτός ο άθλιος ο ιερέας ξεκίνησε να σου πιπιλά τα μυαλά; Γιατί από όλους μονάχα εκείνον έχω ικανό να το κάνει για να σε οδηγήσει στην πτώση σου» απάντησε ο πατέρας του, εξοργίζοντάς τον περισσότερο.

«Πίστεψέ με και η κατρακύλα η δική σου, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Είσαι ο μεγαλύτερος εγκληματίας. Εγκατέλειψες τον γιό σου και αδερφό μου, μόνο και μόνο επειδή δεν είχε την λαμπερή εμφάνιση που θα ήθελες, ενώ παράλληλα φοβήθηκες και τα κουτσομπολιά του κόσμου. Ούτε σκυλί να ήταν, παράτησες το μωρό στην γιαγιά, η οποία το θεώρησε ως έναν σταυρό που έπρεπε να κουβαλήσει για να μην βρεθεί να καίγεται στα καζάνια της Κολάσεως. Ο Φιλίπ, ήταν μία χαρά πνευματικά, δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Τον γνώρισα από κοντά. Ήθελα να μου πεις όμως πόση ανακούφιση ένιωσες, ζώντας με την ελπίδα πως ίσως και να τον έχουν κάψει ζωντανό» τον ρώτησε πλαγίως και τον είδε να αναστατώνεται, ενώ όλη αυτήν την ώρα απέφευγε να τον κοιτάζει στα μάτια. Από την άλλη η μητέρα του, κλαψούριζε σιωπηλή.

«Πάψε πια και θα την πεθάνεις...» του σιγοψιθύρισε, ωστόσο ο Ντεάν τον κοίταξε με απόλυτη απάθεια.

«Πίστεψέ με, καρφάκι δεν μου καίγεται. Να ξέρεις, πως αυτό που έκανες, θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβά. Θα βγάλω στη φόρα όλα σου τα κατορθώματα, εξασφαλίζοντας έτσι μία θέση για τον αδερφό μου στον κόσμο. Είμαι Δήμαρχος, έχω υπερβολικά πολλές γνωριμίες και ο Τύπος θα σκότωνε για μία τέτοια είδηση. Ένα έχω να σου πω, αποχαιρέτα την καριέρα σου γιατί φτάνει στη δύση της» ήταν και οι τελευταίες του κουβέντες, προτού αποχωρήσει από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω του με φόρα.

------------------------

Ο Φιλίπ βγήκε τρέχοντας από το σπίτι, σέρνοντας την φιγούρα του κυριολεκτικά μέσα στο δάσος. Αυτό που δεν γνώριζε ωστόσο, για πρώτη φορά στη ζωή του, ήταν πως δύο ζευγάρια μάτια τον παρακολουθούσαν στενά. Ήταν ο Ναπολεόν με τον Πιέρ που είχαν αποφασίσει να ανακαλύψουν, όσα περισσότερα μπορούσαν για εκείνον. Καθώς ο Φιλίπ ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά, δεν είχε ακούσει για πρώτη φορά τον θόρυβο από τα βήματα που τον ακολουθούσαν σε αρκετά μεγάλη απόσταση μέσα στο δάσος. Εκείνος σκεφτόταν πως μόλις είχε αναγκαστεί να πετάξει από πάνω του και τον τελευταίο λόγο ευτυχίας, ενώ στα χέρια του κρατούσε τη φωτογραφία του Ντεάν όταν ήταν σε μικρή ηλικία. Με γρήγορα βήματα κατευθυνόταν στο καταφύγιο που είχε δημιουργήσει βαθιά μέσα στο δάσος και το οποίο φυσικά δεν φωτιζόταν με ηλεκτρικό ρεύμα. Ο Φιλίπ προτιμούσε να το φωτίζει με μεγάλα κεριά.

«Είδες; Σου είπα πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά μαζί του. Όλα αυτά τα κεριά, είναι δείγμα μαγείας. Ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος» ακούστηκε η φωνή του Ναπολεόν, τη στιγμή που ο Φιλίπ γλιστρούσε στο εσωτερικό του μικρού, ξύλινου σπιτιού και έκλεινε την πόρτα πίσω του. Νιώθοντας ασφαλής και απομονωμένος, αποφάσισε να βγάλει την κουκούλα που κάλυπτε το πρόσωπό του και να ξεκινήσει λίγο λίγο να ανάβει τα κεριά. Τη στιγμή που πλησίασε κοντά στο θολό τζάμι προκειμένου να ανάψει ένα μεγάλο κερί, το παραμορφωμένο του πρόσωπο έκανε την εμφάνισή του, δημιουργώντας τρόμο στους δύο άντρες που παρέμεναν κρυμμένοι στις φυλλωσιές.

«Το είδες αυτό;» ακούστηκε η τρεμάμενη φωνή του Πιέρ «Τελικά είχαν απόλυτο δίκιο όσοι υποστήριζαν πως εμφανισιακά μοιάζει με την ίδια την Κόλαση» σχολίασε και ο Ναπολεόν τον κοίταξε πλαγίως.

«Μεταξύ μας, στη θέση σου θα είχα κυριολεκτικά οργιστεί που κατόρθωσε ένα τέτοιο φρικιαστικό πλάσμα να κερδίσει την αγάπη και τη συμπάθεια μίας γυναίκας σαν την Ελοντί. Λυπάμαι που θα σου το πω, μα είτε η δικιά σου είχε βίτσια και τόσα χρόνια δεν τα γνώριζες, είτε έκανες τόσο κακή δουλειά που προτίμησε ακόμη και το τέρας από εσένα. Η αλήθεια να λέγεται πως και τα δύο σενάρια είναι θλιβερά όπως και να έχει» τελείωσε κοιτάζοντάς τον ελαφρώς ειρωνικά.

«Σκάσε! Δεν σου επιτρέπω. Εξάλλου, ποιος σου είπε πως η Ελοντί τον βλέπει ερωτικά; Τον λυπάται απλώς γιατί είναι ψυχοπονιάρα και το ξέρω. Ωστόσο, έχω μία ιδέα. Μιας που απόψε είναι η γιορτή και όλοι θα είναι μεταμφιεσμένοι, εμείς, θα αρπάξουμε το τσιράκι του την Ζακελίν και θα φροντίσουμε να την μεταφέρουμε εδώ. Τότε, όλο το χωριό θα ξεσηκωθεί και θα τον κατηγορήσει σε σημείο να τον λιντσάρουν. Όχι απλώς θα τον κάψουν ζωντανό, θα παλέψουν να τον σκοτώσουν με τα ίδια τους τα χέρια. Θα φροντίσουμε να φανεί η ενοχή του» ολοκλήρωσε και ο Ναπολεόν χαμογέλασε λάμποντας, όταν οι δυο τους πλησίασαν λίγο πιο κοντά στην καλύβα, έχοντας πλέον την κάλυψη που τους πρόσφερε το σούρουπο.

Είδαν λοιπόν τον Φιλίπ να βαστά μία φωτογραφία και να βρίζει μόνος του.

«Ανάθεμά σε Ντεάν! Δεν γίνεται, όχι δεν γίνεται να είσαι εσύ ο αδερφός μου!» φώναζε δημιουργώντας ευθύς ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά των δύο ανδρών που εκείνη τη στιγμή κοιτάχτηκαν τρομοκρατημένοι.