H Ελοντί κοιτούσε τα υπέροχα μάτια του νεαρού που για πρώτη φορά έλαμπαν από ευτυχία. Φαινόταν να ζει την κάθε του στιγμή στα άκρα, απολαμβάνοντας συναισθηματικά ακόμη και την δοκιμή μικρών εδεσμάτων. Απέναντί τους, ο Ντεάν μιλούσε με τον κόσμο, έχοντας μία διάθεση χαλαρή, ενώ η Ζακελίν προθυμοποιήθηκε να πάει στην αποθήκη του φούρνου και να ανανεώσει τα μακαρόν που είχαν σχεδόν τελειώσει βοηθώντας την Ναταλί. Ο Φιλίπ από την άλλη, ζήτησε από την Ελοντί να αποχωρήσει για λίγο, καθώς οι συνεχόμενες ομιλίες, σε συνδυασμό με την μουσική, τον είχαν ελαφρώς κουράσει. Μιας που το χωριό περιτριγυριζόταν από πλούσιες, δασικές εκτάσεις, ο Φιλίπ πλησιάζοντας αρχικά σε μία απόμερη γωνιά και με ένα μικρό μπουκάλι μπύρα στο χέρι, έκατσε σε ένα ξύλινο παγκάκι προκειμένου να καθαρίσει το μυαλό του.

Κίνδυνος δεν διαφαινόταν με την πρώτη ματιά, ωστόσο είχε αντιληφθεί την παράξενη απουσία τόσο του Πιέρ, όσο και του Ναπολεόν. Παρά τις στολές τους είχε αναγνωρίσει όπως και τους περισσότερους χωριανούς. Αν το έναν μπορούσε να τον δικαιολογήσει, εξαιτίας του πρόσφατου τραυματισμού του, ο φούρναρης, ήταν αδικαιολόγητος καθώς είχε εγκαταλείψει την γυναίκα του στην τύχη της και με ένα σωρό δουλειές. Πίνοντας μία γουλιά ακόμη, ένιωσε έναν ξαφνικό και φρικτό πόνο στο κεφάλι του. Έπειτα η εικόνα μπροστά του ξεκίνησε να θολώνει και μία ζεστή γουλιά αίματος, ξέφυγε από τα χείλη του που έμειναν να χάσκουν μισάνοιχτα. Δευτερόλεπτα αργότερα, το σκοτάδι τον τύλιξε, μα διόλου λυτρωτικό ήταν.

Η Ζακελίν έσπρωχνε ανέμελα την αιώνια στολισμένη πόρτα του φούρνου, με τον γνωστό ήχο από το μικρό κουδουνάκι να την συνοδεύει. Η υπέροχη μυρωδιά από τα ολόφρεσκα προϊόντα, την καλούσε να δοκιμάσει στα κρυφά έστω και ένα. Εκείνη ωστόσο, ορθώνοντας το ανάστημά της με χάρη, πλησίασε την πόρτα της αποθήκης αποφεύγοντας τους μικρούς πειρασμούς που ξεφύτρωναν στο διάβα της. Με το αριστερό της χέρι, ψαχούλεψε το φως στον τοίχο, όταν ξαφνικά ένα πανί της έκοψε την αναπνοή και τα πόδια της λύγισαν απότομα. Με τα χέρια της πάλεψε να αμυνθεί σαν το αγρίμι, ωστόσο ήταν πλέον πολύ αργά για εκείνη.

Η συνέχεια, την βρήκε να παλεύει να συνέλθει από την νάρκωση, ενώ απέναντί της είχε έναν άντρα με την ίδια ακριβώς στολή του Φιλίπ. Αρχικά πάλεψε να κατανοήσει πού βρισκόταν, όταν είδε τον άντρα να απομακρύνεται και να ξεκινά να ανάβει ένα ένα τα κεριά που υπήρχαν στον χώρο. Όταν πλέον ο φωτισμός ήταν επαρκής, η Ζακελίν στένεψε τα μάτια της και αμέσως κατάλαβε πως ο μικροσκοπικός χώρος γύρω της, ήταν η ξύλινη καλύβα του Φιλίπ στο δάσος για την οποία όμως δεν γνώριζε κανένας. Η μορφή έστεκε μπροστά της σιωπηλή και ατάραχη, ενώ ο σωματότυπός της έμοιαζε εκπληκτικά σε εκείνον του Φιλίπ.

«Φιλίπ;» τον κάλεσε η κοπέλα, η οποία ήταν δεμένη πισθάγκωνα σε μία παλιά καρέκλα, ενώ το σώμα της ήταν λερωμένο με αίμα και χώμα.

Ο άντρας απέναντί της, δεν έδωσε καμία απολύτως απάντηση, απλώς άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε. Μόλις βγήκε έξω ακριβώς από την καλύβα και με τις φωνές της κοπέλας που καλούσε σε βοήθεια να ηχούν αμυδρά, ο Πιέρ έβγαλε αμέσως την μάσκα του και χτένισε άτσαλα τα μαλλιά του περνώντας απλώς τα δάχτυλά του από μέσα τους. Η σκακιέρα είχε στηθεί όπως έπρεπε, το ίδιο και τα πιόνια. Τώρα το μόνο που έμενε, ήταν να ξεκινήσει το παιχνίδι από μόνο του.

-----------------------------

Η Ελοντί που τόση ώρα μιλούσε με τον πατέρα Αυγουστίνο για την πρόοδο που είχε κάνει ο Φιλίπ, έψαξε μέσα στο πλήθος να τον βρει, καθώς την είχε ενημερώσει πως θα πήγαινε να πάρει λίγο αέρα ησυχίας και θα επέστρεφε το συντομότερο. Τα μάτια της γυρνούσαν με αγωνία και στέκονταν για λίγη ώρα στο κάθε πρόσωπο, μήπως και κατόρθωνε να τον διακρίνει. Αντί αυτού, είδε τον Ντεάν να την πλησιάζει ελαφρώς αγχωμένος.

«Έχεις δει μήπως την Ζακελίν;» την ρώτησε και η Ελοντί ανασήκωσε τους ώμους της σε δείγμα άγνοιας.

«Ξέρεις, έχω αρχίσει και ανησυχώ. Μου είπε πως θα πάει στην αποθήκη του φούρνου για να βοηθήσει την Ναταλί και εδώ και μισή ώρα αγνοείται» της είπε και η Ελοντί ένιωσε το αίμα της να παγώνει.

«Ξέρεις, το παράξενο είναι πως και ο Φιλίπ αγνοείται εδώ και ένα μισάωρο» του απάντησε και δίχως να χάσουν περισσότερο χρόνο, πήραν τον δρόμο για τον φούρνο.

Ανοίγοντας με φόρα την μπροστινή του πόρτα και προχωρώντας λίγο πιο βαθιά, πρόσεξαν πως η πόρτα της αποθήκης ήταν ανοιχτή, μα δεν φαινόταν ίχνος της Ζακελίν.

«Παιδιά, όλα καλά;» άκουσαν από πίσω τους τη φωνή της Ναταλί και αφαιρώντας τις μάσκες, μιας που η αγωνία τους έπνιγε, την κοίταξαν μέσα στα μάτια, αβέβαιοι για το ποια θα ήταν η σωστή απάντηση που έπρεπε να δοθεί.

«Εμ, έχετε δει την Ζακελίν;» ρώτησε ο Ντεάν.

«Ναι, την τελευταία φορά την έστειλα να μου φέρει τα μακαρόν από την αποθήκη και επειδή καθυστέρησε, ήρθα να δω αν είναι όλα καλά» τους είπε, μα τότε σε έξαλλη κατάσταση, εισέβαλε ένας χωριανός και τους είπε ασθμαίνοντας :

«Συγγνώμη αν κρυφάκουσα την κουβέντα, αλλά νομίζω πως είδα μία κοπέλα να παρασέρνεται πίσω από τον φούρνο, από κάποιον που φορούσε μία κάπα και μία μάσκα πολύχρωμη, σχετικά ευχάριστη» ξεκίνησε ο νεαρός δίνοντάς τους την περιγραφή.

Την στιγμή που τελείωνε, ο Ντεάν και η Ελοντί αλληλοκοιτάχτηκαν, καθώς κατά πώς φάνηκε είχαν κάνει την ίδια ακριβώς σκέψη. Πως η συγκεκριμένη περιγραφή αντιστοιχούσε σχεδόν με απόλυτη λεπτομέρεια, σε εκείνη του Φιλίπ. Όπως ήταν αναμενόμενο και δίχως φυσικά οι ίδιοι να αποκαλύπτουν το παραμικρό, παρά το γεγονός πως ένιωθαν το στόμα τους να έχει στεγνώσει, η είδηση της εξαφάνισης της Ζακελίν, άρχισε να παίρνει διαστάσεις και να πηδά από στόμα σε στόμα. Ο πανικός ξεκίνησε να γίνεται έκδηλος στα πρόσωπα και στις εκφράσεις όλων, ενώ η μουσική διακόπηκε απότομα. Σύντομα, άπαντες πέταξαν τις μάσκες τους στο πάτωμα και σχημάτισαν πηγαδάκια, προσπαθώντας μέσα στην αναταραχή να βγάλουν ένα συμπέρασμα. Η Ελοντί με τον Ντεάν στο πλάι της, περιφερόταν σαν χαμένη, σαν να παίζεται μπροστά της μία κακόγουστη θεατρική παράσταση, της οποίας το θέμα και το νόημα, διόλου συμμεριζόταν.

Οι δύο άντρες τρομολάγνοι, ο Πιερ και ο Ναπολεόν, είχαν χρησιμοποιήσει με απόλυτη επιτυχία, το ισχυρότερο όπλο. Τον φόβο των κατοίκων απέναντι στον θρύλο του Φιλίπ.

«Θυμόσαστε τότε, που η Ζακελίν άφηνε φαγητό στο φάντασμα του καταραμένου και εκείνος ούτε που το άγγιζε; Ιδού λοιπόν ο λόγος! Ήθελε να της κάνει κακό και προετοίμαζε το έδαφος!» ξεκίνησε να λέει ένας νεαρός προκαλώντας επευφημίες συμφωνίας.

«Έπρεπε να το περιμένουμε πως δεν θα μας άφηνε σε ησυχία. Δεν το βλέπετε; Είχε εξαφανιστεί για ένα διάστημα για να μας ρίξει στάχτες στα μάτια, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή και ομολογώ πως μας έπιασε στον ύπνο!» φώναξε η Ναταλί μουρμουρίζοντας επιπλέον λόγια για το πόσο πολύ λυπόταν για την κατάληξη της κοπέλας.

«Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε και να του δείξουμε πως δεν φοβόμαστε απολύτως τίποτε. Είναι ένας και είμαστε ενωμένοι. Τι θα μπορούσε να συμβεί; Πάω στοίχημα, πως την έχει απαγάγει και την έχει κλείσει στο βρωμόσπιτό του» ξαναμίλησε ο πρώτος νεαρός, μέχρι που η Ελοντί, πνιγμένη από την αδικία που επικρατούσε, βρήκε το θάρρος να βγει μπροστά από το πλήθος.

«Τον Φιλίπ να τον αφήσετε ήσυχο. Αναζητήστε αλλού τον ένοχο...»τους μούγκρισε και όλοι ξέσπασαν σε γέλια.

«Και εσύ ποια είσαι; Η γκόμενα του φαντάσματος μήπως; Γι'αυτό και άφησες τον άντρα σου;» πετάχτηκε ένας άλλος, μέχρι που ο πατέρας Αυγουστίνος τους ούρλιαξε να σταματήσουν.

«Τόσα χρόνια ανέχομαι την ύπαρξη αυτής της εχθρικής στάσης σε ένα πλάσμα που δεν ευθύνεται για τίποτε. Με λύπη μου διακρίνω πως η δική σας, εσωτερική ασχήμια, είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική του εξωτερική. Εδώ χάθηκε ένας άνθρωπος και εσείς συνεχίζετε το αιώνιο παραλήρημα μίσους» τους φώναξε, όταν μία γυναίκα πλησίασε βαστώντας ένα κομμάτι ύφασμα από τον μανδύα που φορούσε η Ζακελίν.

«Με όλο τον σεβασμό, αλλά έχω την εντύπωση πως αυτό ανήκει στην κοπέλα» τους είπε και ο Ντεάν πλησίασε για να το επεξεργαστεί.

«Πράγματι» της απάντησε αγχωμένα.

«Το βρήκα λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι εκείνου» ψέλλισε η γυναίκα αφήνοντας άφωνο το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία.