Η Σκηνή είναι μεταβατική.

Εναλλαγή πλάνων με αργό FADE OUT-FADE IN. H Hρώ Φέρρη επιστρέφει στον καναπέ στο δωμάτιό της. Η Κάμερα στο πρόσωπό της σε κοντινό. Φανερή η συγκίνηση και η απόγνωση στο πρόσωπό της. Κάθεται.

ΗΡΩ ΦΕΡΡΗ: (Μονολογεί αργά, σαν χαμένη) Δεν υπάρχει πια άλλος δρόμος Αλέξανδρε Γιαβάση! Σε ακολούθησα υποταγμένη στις ορέξεις και στις επιλογές σου ως τον πάτο. Όλα!

(Μια λάμψη χαρακτηρίζει το βλέμμα της)

Την οικογένειά μου, αγαπημένους συναδέλφους, το ίδιο μου το παιδί... Έπνιξα μέσα μου κάθε τι όμορφο για σένα! Γιατί σ΄αγαπούσα. Μια αγάπη νοσηρή, άρρωστη. Για να γίνω όργανό σου. Για να γίνεις εσύ αυτό που ήθελες πάντα. Ένα αστέρι πάνω σε χαλάσματα. Δικά μας χαλάσματα Αλέξανδρε Γιαβάση! Και έρχεσαι τώρα να δώσεις εσύ το τέλος!

(Σηκώνεται και περπατά αργά στο δωμάτιο)

Το δικό σου τέλος! Που πατάει στα αποκαίδια εκείνων που άφησες στο πέρασμά σου. Όχι λαμπερέ μου "αγαπημένε". Όχι!

(Το πρόσωπό της σφίγγει σε μια άγρια σκληρότητα. Οι γροθιές της σφίγγουν κοκκινίζοντας τα δάχτυλά της)

Ήρθε η ώρα να αναμετρηθείς και εσύ με τις αποφάσεις σου. Ήρθε η στιγμή κάτι να αμφισβητήσει την παντοδυναμία σου. Θα το νιώσεις αγαπημένε μου (ειρωνικά η τελευταία λέξη). Να είσαι σίγουρος ότι αυτή η παράσταση θα γράψει ιστορία! Ο Τριστάνος και η Ιζόλδη θα αναβιώσουν ξανά. Μόνο που αυτή τη φορά θα έχουμε μια μικρή ξεχωριστή διασκευή. Με τη δική μου υπογραφή.

Η Κάμερα φεύγει απ το πρόσωπό της. Απλώνεται στο παράθυρο και ταξιδεύει έξω στις σκιές και τα σκοτάδια.

Fade out

(Συνεχίζεται...)