Μπαίνουμε μέσα στην καφετερία και ψάχνουμε τα παιδιά, γιατί προφανώς είναι γεμάτη, αφού όλοι μετά τον αγιασμό τρέχουν για καφέ!!!

Ξαφνικά ακούμε την Αναστασία να φωνάζει όπως πάντα άλλωστε:

«Να! Εκεί είναι τα παιδιά, στο βάθος!» και η Φαίη τρέχει στον Δημήτρη και εμείς την ακολουθήσαμε

«Γεια σας παιδιά!! Αγάπη μου μού έλειψες!» χαιρετάει η Φαίη ως πιο κοινωνική και σαλιαρίζει με τον Δημήτρη ως η ερωτευμένη!

«Γεια σου μωράκι μου!! Κορίτσια τι κάνετε; Νομίζω ήρθε η ώρα να γνωρίσετε και τα υπόλοιπα μελή της παρέας.» Λέει με μια χαρά ο Δημήτρης λες και πήραμε το κύπελλο!!!

«Λοιπόν κορίτσια από εδώ ο Αλκής, η Νεφέλη, ο Κώστας και η Έλενα, η κοπέλα του!!»

«Χάρηκα! Αναστασία και από εδώ η φίλη μου Ζωή!!» Πετάγεται η Αναστασία προτού προλάβω να αντιδράσω.

«Γεια! Ζωή όπως είπε και η Αναστασία!!» λέω ενώ από μέσα μου βρίζω: Χααα!! Έλενα το λένε το καριολάκι...

«Γεια σας κορίτσια!! Καθίστε, βολευτείτε όπου θέλετε!!» Μου έκοψε τις σκέψεις η φωνή του Κώστα!!! Αχχ... και αμέσως του χαμογέλασα και προφανώς ακούγεται η φωνή της Αναστασίας να μου λέει σιγανά:

«Ρε Ζωή!! Μαζέψου είναι με την κοπέλα του!»

«Στα α@@ μου!» της απαντάω απότομα κοιτάζοντας την ηλίθια που απλά δεν το άφηνε σε ησυχία το κουκλί μου!! Θα τον κατασπαράξει σε λίγο η αχόρταγη!!!

Με τα πολλά καθόμαστε εγώ και η Αναστασία δίπλα – δίπλα και απέναντι από το ζευγάρι του Κώστα και τις Έλενας. Όπως καταλάβατε δεν έχουμε και πολλά πράγματα να κάνουμε καθώς η υπόλοιπη παρέα έχει βγει σε ζευγάρια και είναι όλοι απασχολημένοι με το «άλλο τους μισό». Έτσι, αρχίζουμε να συζητάμε εγώ με την Αναστασία για διάφορα πράγματα, εντελώς άσχετα το ένα με το άλλο. Το μυαλό μου όμως εγώ δεν το έχω στο τι λέει η Αναστασία, αλλά στον Κώστα και κοιτάζω πού και πού προς το μέρος τους για να δω αν μπορώ να ανοίξω συζήτηση μαζί του. Όμως η βλαμμένη δεν λέει να τον αφήσει να πάρει μια ανάσα! Εκεί κολλημένη με UHU που λέμε!! «Κι αυτός όμως δεν πάει πίσω! Φαίνεται να περνάει καλά!!» λέει η σπαστική φωνή μες το κεφάλι μου!

«Γη καλεί Ζωή!! Ουου!!» ακούω την Αναστασία να ουρλιάζει στο αυτί μου.

«Ναι; Τι θες και εσύ ρε Αναστασία;» λέω πολύ εκνευρισμένη, πιο πολύ με την ξανθόψειρα παρά με την Αναστασία, αλλά αυτή το παίρνει αλλιώς.

«Τι; Μη μου φωνάζεις εμένα, εντάξει; Καλή καλή αλλά ξέρω κι εγώ να φωνάζω! Δεν θα είμαι πάντα η καλή, φιλική Αναστασία που ξέρετε!!» λέει και νομίζω ότι έχει δίκιο, αλλά εγώ εκείνη την ώρα δεν το βλέπω αυτό. Το θεωρώ ως μια επιπλέον δυσκολία στην οποία πρέπει να ανταπεξέλθω και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ σε καμία!

«Δεν μας παρατάς κι εσύ ρε Αναστασία;»

Την αφήνω άναυδη και σηκώνομαι να φύγω για να πάρω λίγο αέρα, γιατί ξαφνικά μου φαίνεται ότι μέσα στην καφετέρια είναι πολύ αποπνικτικά. Όλη αυτήν την ώρα με την άκρη του ματιού μου καταλαβαίνω ότι τα ζευγαράκια έχουν σταματήσει ότι έκαναν τέλος πάντων και μας κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό.

Εκεί που έχω σηκωθεί για να φύγω ακούω μια φωνή να λέει:

«Ζωή! Σταμάτα! Πού πας;»

Δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιος ακριβώς είναι και υποθέτω ότι είναι η Αναστασία, η οποία στεναχωρήθηκε που τσακωθήκαμε και θέλει να τα βρούμε. Έτσι είναι η Αναστασία δεν μπορεί να θυμώσει για πολύ σε κανέναν, πόσο μάλλον σε εμένα και τη Φαίη, τις κολλητές της. Αλλά συνεχίζω να περπατάω προς την πόρτα του μαγαζιού γιατί νομίζω ότι αν μείνω για ακόμα λίγο μέσα στο μαγαζί θα λιποθυμήσω!

Καταφέρνω και βγαίνω επιτέλους από το μαγαζί!! Αυτή η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη, αλλά το κέρατο μου ακόμα ακούω αυτή την φωνή να μου φωνάζει και πραγματικά δεν την αντέχω με ακολουθεί παντού! Δεν με αφήνει σε ησυχία!!! Αααααα ως εδώ δεν πάει άλλο!!

«Τι θες ρε Αναστασία; Παράτα με επιτέλους ήσυχη!!» απαντώ με νεύρα και γυρνώ απότομα ...και ωχ! Έπεσα πάνω σε κάποιον πολύ γυμνασμένο και αποκλείεται να είναι η Αναστασία.... Αυτή τα απεχθάνεται τα γυμναστήρια!!

Σηκώνω τα ματιά και βλέπω τον ΚΩΣΤΑ!!! Παναγία μου ρεζίλι έγινα για ακόμα μια φορά...

«Εεεε... Γεια!!» λέω διστακτικά και κοιτώ προς τα κάτω.

«Γειααα! μου λέει και εγώ εξακολουθώ να κοιτώ κάτω από την ντροπή!!

«Τι έπαθες και έφυγες έτσι μέσα από το μαγαζί ρε Ζωή και γιατί τσακώθηκες με .... εεε δεν θυμάμαι πως την λένε... τέλος πάντων με την φίλη σου..;;»

Απανωτές οι ερωτήσεις αλλά εγώ είχα μείνει στο όνομα μου. Ναιιιι!!! Το θυμάται! Δεν του είμαι εντελώς αδιάφορη τελικά!!

Άπλα χαμογέλαγα και τον κοιτούσα και αυτός το ίδιο. «Όμως κάτι πρέπει να πεις μην φανείς ηλίθια» λέει η σπαστικιά μερικές φορές φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου!!

«Τίποτα δεν έχω, είμαι μια χαρά. Απλά δεν είναι και η καλύτερη μου μέρα...» Του απαντώ ξανασκύβοντας το κεφάλι μου... Το κέρατο μου γιατί το κάνω αυτό;

«Αλήθεια τώρα; Είσαι χαλιά και ήσουν έτοιμη να κλάψεις μέσα. Το ξέρω ότι δεν μιλάμε πολύ, αλλά μπορείς να μου ανοιχτείς δεν τρώω μην φοβάσαι!!» μου απαντάει

Αχχχ! Τι ωραία που μιλάει!! Τι καλός που είναι!! Εεε... Θα του πω σιγά το πράγμα!! Θα του πω ότι με ενόχλησε η στάση της ηλιθίας απέναντι μου! Αυτό σιγά το πράγμα...

«Οκ!! Θα σου πω αλλά δεν θα θυμώσεις εντάξει;»

«Ναι λεμέ! Μην γίνεσαι εκνευριστικιά!!»

«Χαχαχαχα. Εντάξει λοιπόν...»

«Αχα! Ακούω με προσοχή...»

«Εεεεε... ναι η....»

«Κώστα, αγάπη μου που χάθηκες; Ελα να πάμε καμιά βόλτα!!»

Πλακά κανείς τώρα; Η βλαμμένη ήρθε για να μου σπάσει τα νεύρα. Αλλά όχι! Θα της τα σπάσει ο Κώστας! Δεν θα φύγει! Κάτι του έλεγα!! Θα της πει να φύγει μόνη της σίγουρα!!

«Αγάπη μου!! Κάτι μου έλεγε η Ζώη...»

Χαααα!! Καριολάκι!! Φάτην παλιό ηλίθια!!

«Έλα ρε μωρό μου!! Εγώ θα φύγω άμα σου κάνει η κάρδια να με αφήσεις μονή...»

Χαχαχαχαχχαχαχα!!! Μας κάνει μια χαρααά!!! Τώρα θα φας ένα γκάου από τον Κώστα και άντε γεια!!

«Καλά μωράκι μου πάμε! Δεν μπορώ να σε αφήσω μονή!! Λοιπόν Ζωή ... συγγνώμη αλλά...»

«Ναι ναι, πήγαινε δεν πειράζει!!» το κέρατο μου! Τελικά εγώ το έφαγα τα γκάου

«Σίγουρα;»

«Ναι σίγουρα μην ανησυχείς! Όλα καλά!!»

«Μου το υπόσχεσαι ότι θα είσαι εντάξει αν φύγω;» μου λέει και είμαι έτοιμη να τον σκοτώσω!! Σιγά ρε φίλε!! Θα φύγεις και εγώ θα πάω να πέσω από κανά γκρεμό, να πούμε!! (Η αλήθεια είναι πως αυτό θα έκανα αλλά λεπτομέριες...)

«Ναι! Θα είμαι καλά! Φύγε εσύ! Να μην σε καθυστερώ!» λέω καθώς βλέπω την ηλίθια να έχει προχωρήσει δύο μέτρα και να τσιρίζει: «Κώστα! Κώστααα!! Άντε μωρό μου!!»

«Οκ τότε! Τα λέμε!!»

«Ναι, τα λέμε!!»

«Γεια σου!!» φωνάζει και η άλλη! Της γιαγιάς σου μωρή ηλίθια!!

«Γεια.» Απότομο και πολύ της ήταν!!

Γαμώτο!!! Αμάν πάλι! Έφυγε και έμενα με έφτυσε! Γιατί ρε φιλέ, γιατί; Δεν μπορούσε να της πει ότι μιλάει με έμενα τώρα; Αλλά τι λέω; Έμενα γραμμένη εκεί στην μέση προφανώς, αφού έχει την θέα και καλά μην χέσω! Αχ! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ... Δεν...

«Ζωή!! Τι έγινε παιδί μου; Τι έπαθες; Γιατί χάθηκες; Τι έπαθες; Γιατί κλαίς;» διακόπτει ξαφνικά τον συλλογισμό μου η φωνή της Φαίης.

«Τίποτα δεν έγινε, Φαιή, μια χαρά! Είναι όλα καλά!!» της απαντώ και άπλα προσπαθώ να κρύψω την στενοχώρια μου.

«Τι καλά είσαι μωρέ; Που είσαι έτοιμη να βάλεις τα κλάματα... Πες μου ο μαλάκας φταίει;»

«ΟΧΙ!! Δεν φταίει ο Κώστας! ΙΣΑ ΙΣΑ ήρθε να δει και τι έπαθα! Η άλλη η...»

«Ζωή μου! Συγγνώμη που σου φώναξα!! Δεν ήθελα να σε κάνω να φύγεις άπλα...»

«Δεν πειράζει, Αναστασία μου! Εγώ συγγνώμη που σου φώναξα! Δεν έφταιγες εσύ, άπλα δεν μπορούσα να βλέπω τον Κώστα με την ηλίθια!»

«Χαααα!! Το ήξερα ότι έφταιγε ο μαλάκας ήμουν σίγουρη...»

«ΟΧΙ είπα δεν έφταιγε αυτός!!»

«Τότε ποιος;» πετάγεται η Αναστασία

«Η Έλενα έφταιγε! Τον είχε αγκαλιά κι άπλα... Πφφφ δεν ξέρω!»

«Ο Κώστας δεν ήρθε μαζί σου; Που είναι τώρα;» με ρωτάει η Φαίη

«Ναι ήρθε και τον πήρε η άλλη και έφυγε απλά... Με παράτησε!!» και εκεί δεν άντεξα έβαλα να κλάματα!

«Μην κλαις βρε αγάπη μου! Αυτός έκανε βλακεία, που θα το μετανιώσει θα δεις...» μου είπε συμπονετικά η Αναστασία και ήρθαν και οι δυο και με πήραν μια τεραστία αγκαλιά!!!

Κάπως έτσι πέρασε η υπόλοιπη μέρα με έμενα να κλαίω και να χτυπιέμαι και τις φίλες μου να προσπαθούν να με ηρεμίσουν... Την επομένη είχαμε σχολειό και έπρεπε να πάω γιατί προφανώς ήταν η πρώτη μέρα! Σηκώνομαι και πάω κατευθείαν στην ντουλάπα να δω τι θα φορέσω για να φύγω αμέσως για το σχολειό. Δεν είχα όρεξη ούτε να φάω!! Ανοίγω την ντουλάπα και περνώ ένα τζιν σορτσάκι και μια κοντομάνικη μπλούζα. Φαραώ και τα παπούτσια μου και φεύγω!

Μετά από δέκα λεπτά φτάνω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στο σχολειό και ναι είχε χτυπήσει για μέσα! Γιατί κανένας δεν με λυπάται! Ούτε το κουδούνι!! Ανεβαίνω στην τάξη, χτυπώ την πόρτα και ευτυχώς είχαμε αγγλικά οπότε ούτε καν παρατήρηση δεν μου έκανε. Μπαίνω στην τάξη και πηγαίνω να κάτσω στο θρανίο μου διπλά από την Αναστασία. Όπως πήγαινα όμως, είδα τον Κώστα και θυμήθηκα πάλι τα χθεσινά. Αχχχ!!! Κάθομαι και αμέσως ακούω την Αναστασία να μου μιλάει

«Πως είσαι Ζωή μου σήμερα;»

«Καλά είμαι, Αναστασία μου, μην ανησυχείς! Όλα καλά!» που μόνο καλά δεν ήμουν!! Αλλά δεν μπορώ να φορτώσω στα κορίτσια τα προβλήματά μου!

«Σίγουρα;» με ξαναρωτάει.

«Ναι σίγουρα όλα καλά!!» Της απαντώ και κάπως έτσι πέρασε η ώρα.

Η μέρα πέρασε ήρεμα χωρίς φασαρίες και περίεργες συναντήσεις! Με τις κολλητές μου και τα αστεία μας!! Ευτυχώς ήρθε η τελευταία ώρα και ναι επιτέλους θα πάμε σπίτια μας! Στο κρεβάτι μου για την ακρίβεια. Η ώρα πέρασε βασανιστικά αλλά ΝΑΙ χτύπησε το κουδούνι και όλοι μαζεύαμε τα πράγματα μας.

«Πάμε;» με ρωτάει η Αναστασία

«Πήγαινε εσύ θα σε πάρω μόλις φτάσω σπίτι. Έχω να μαζέψω το χάος κάτω από το θρανίο».

«Να μην σε περιμένω; Να πάμε μαζί σπίτι;»

«Όχι!! Θα πάω μονή μου! Άντε καλό μεσημέρι!!»

«Καλό μεσημέρι Ζωούλα μου! Θα τα πούμε!!»

«Ναι φιλάκια!!»

«Φιλάκια!!»

Ουφ!! Ωραία τέλειωσα! Τα μάζεψα όλα κάτω από το θρανίο! Ώρα να φεύγω από εδώ!

«Γεια!!» Ακούω μια φωνή και γυρνώ τρομαγμένη να δω ποιος είναι...

Έτοιμο κι αυτό το κεφάλαιο!! Μεγάλο αλλά γεμάτο ανατροπές!! Για να δούμε ποιος μπορεί να μίλησε στην Ζωή; (ή να θέλει να της μιλήσει;) Ψηφίστε και σχολιάστε!! <3 Ευχαριστούμε πολύ αυτούς που το κάνουν μέχρι τώρα!! ;) Στη φωτό τα ρούχα της Ζωής την πρώτη μέρα στο σχολείο!