Εξώφυλλο από -truesoul

(Ο χαρακτήρας του Κενάν, είναι εμπνευσμένος από υπαρκτό πρόσωπο με την ιδια καταγωγη και επάγγελμα. Τον γνωρίζω προσωπικά  και η γνωριμία μας είναι αληθινό γεγονός όπως διαδραματίστηκε. Τα υπόλοιπα είναι φαντασία)

Από μικρό παιδί είχα όνειρα πολλά. Μου άρεσαν, τα αγαπούσα εκείνα τα λινά συννεφάκια της συνείδησης, έτρεφα την ψυχή μου με την σκέψη τους. Ίσως το πρώτο όνειρο που θα μπορούσα να ανακαλέσω στη μνήμη μου, να ήταν εκείνο, όπου επιτέλους άνοιγα το δικό μου ιατρείο μικρών ζώων, καθώς λάτρευα υπερβολικά όλα τα πλάσματα της φύσης. Οι γονείς μου δεν συνήθιζαν να με ενθαρρύνουν, τα προσπερνούσαν όλα, χαρακτηρίζοντάς τα παιδική αφέλεια. Ναι, για εκείνους κάθε άποψη, κάθε όνειρο που αντιβαίνει στα δικά τους προσωπικά σχέδια για την ζωή μου, θεωρείται αφέλεια. Πρώτα παιδική και έπειτα εφηβική. Εγώ εξάλλου, δεν υπήρξα το μαθηματικό κεφάλι για να έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι, όπως ο πρώτος μου ξάδερφος. Ανήκα στην θεωρητική κατεύθυνση και οι επιλογές ήταν σαφέστατα λιγότερες. Ποιες επιλογές δηλαδή;

Η μητέρα μου, την ημέρα που τελείωσα την τρίτη λυκείου, μου είπε την εξής φράση :

«Ιλεάνα μου, επέλεξε μία οποιαδήποτε σχολή, αφού ούτως ή άλλως θα δουλέψεις μαζί με τον πατέρα σου μελλοντικά. Δυστυχώς την επιλογή της κτηνιατρικής, την έχεις αφήσει πίσω σου χρόνια τώρα» έκρωξε σχεδόν υπεροπτικά και εγώ όπως πάντα σώπασα.

Κάθισα ώρα πολλή, προκειμένου να κάνω μία ευπρεπή επιλογή. Ίσως με κάποιον τρόπο, να μπορούσα να μπω σε ιδιωτική Σχολή και να σπουδάσω οικονομικά. Στον εαυτό μου ωστόσο, δεν είχα εμπιστοσύνη, ποτέ δεν έμαθα να του έχω. Κοιτώντας την Κοινωνιολογία, σκέφτηκα πως μέσω αυτής, θα διδασκόμουν χρήσιμα πράγματα στην ζωή μου, μιας και το μέλλον μου, ήταν προδιαγεγραμμένο. Την καθημερινότητά μου εξάλλου, πάντοτε την παρομοίαζα με το νερό το στάσιμο. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Καθώς είχαμε έναν πολύ μεγάλο, οικογενειακό κύκλο, με άτομα που προέρχονταν από τον χώρο της ναυτιλίας, η μητέρα μου βρήκε τον τρόπο να μου γνωρίσει τον Έκτορα, τον σημερινό αρραβωνιαστικό μου. Οι συναντήσεις μας, θεωρήθηκαν πάντοτε τυχαίες, σε συγκεντρώσεις της δουλειάς, ή στο σπίτι μας στην Εκάλη. Η λέξη προξενιό, δεν ακούστηκε ποτέ από το στόμα κανενός, δεν θα ήταν πρέπον άλλωστε. Οι γονείς μας, το είχαν προσχεδιασμένο χρόνια πριν, όταν εγώ είχα μόλις ξεκινήσει να εργάζομαι πλάι στον πατέρα μου. Ο Έκτορας, ήταν ένας εμφανίσιμος νεαρός άντρας δίχως να διαθέτει κάτι το ξεχωριστό. Σαν χαρακτήρας, ήταν ήπιος και μου πρόσφερε ασφάλεια. Προσόντα δηλαδή, που είναι ικανά να σε δέσουν, κάποτε λανθασμένα και επιφανειακά με έναν άνθρωπο. Τα ενδιαφέροντά μας, ήταν ως επί τω πλείστο κοινά και παρά το γεγονός πως έλειπε από την αρχή η σπίθα του έρωτα, εγώ προχωρούσα στον ασφαλή μου δρόμο, με μόνο στόχο τον γάμο και την απόκτηση μίας οικογένειας. Κάποτε όμως στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας, τα όνειρα εξαφανίζονται.

Το μονοπάτι της ζωής μου λοιπόν, ήταν στρωμένο με νοητά ροδοπέταλα, στην οικογένεια επικρατούσε μία ατμόσφαιρα ευφορίας και εγώ συνέχιζα την ρουτίνα μου το πρωί, για να ονειρεύομαι το βράδυ, όλα όσα φοβόμουν μέχρι εκείνη την στιγμή να ζήσω. Να ταξιδέψω πολύ, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να γευτώ τις τοπικές τους κουζίνες. Την λέξη όμως ΄΄ερωτευτώ΄΄ δεν είχα τολμήσει ποτέ να την ψιθυρίσω, ούτε καν στον εαυτό μου.