Την ίδια μέρα, θα περνούσα από το πατρικό μου, προκειμένου να έπαιρνα για το σπίτι μερικά φαγητά που είχε ετοιμάσει η μητέρα μου. Κάποτε βοηθούσε εμένα και τον Έκτορα στο θέμα της σίτισης, καθώς υπήρχαν μέρες μέσα στην εβδομάδα που επιστρέφαμε αργά από τη δουλειά και δεν είχε απομείνει στάλα κουράγιο ούτε για να βράσουμε ένα αυγό. Φυσικά ήξερα πολύ καλά, πως πακέτο με τα φαγητά θα άκουγα και μία αναλυτική συζήτηση τριών ωρών για κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια που αφορούσε τον γάμο μας. Βλέπετε, οι γονείς μου ήθελαν να διοργανώσουμε κάτι ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο, κάτι διαφορετικό, προκειμένου να ευχαριστήσουμε, εκτός από τους δικούς μας καλεσμένους και φίλους, κυρίως τους αριστοκράτες, πελάτες της δουλειάς μας. Καθώς όμως τέτοιου είδους συζητήσεις μου ανέβαζαν συχνά το αίμα στο κεφάλι, την προέτρεπα να κρατά αυτές τις μεγαλειώδεις σκέψεις για τον εαυτό της, περιορίζοντάς τες στο ονειρικό φάσμα.

Το πατρικό μου στην Εκάλη ήταν μία τετραώροφη μονοκατοικία και πάντοτε αναρωτιόμουν σε τι χρησίμευαν όλοι αυτοί οι χώροι τελοσπάντων, μιας που παρέμεναν κενοί. Το ισόγειο, είχε εσωτερική πισίνα, ενώ ο τελευταίος όροφος, ήταν ένα ξεχωριστό διαμέρισμα με δική του, εσωτερική πόρτα, το οποίο προοριζόταν υποτίθεται για εμένα και τον Έκτορα, ως τόπο διαμονής μας μετά τον γάμο, προκειμένου να απαλλαγούμε από τα ενοίκια. Όφειλα να παραδεχτώ, πως πράγματι τα ενοίκια για μία τέτοια περιοχή, ήταν υψηλά, ωστόσο είχα με τον τρόπο μου ξεκαθαρίσει στη μητέρα μου, πως δεν είχα σκοπό να μείνω στο ίδιο σπίτι μαζί της. Προτιμούσα χίλιες φορές να πληρώνω τα ενοίκια του διαμερίσματος που έμενα τώρα.

Χτύπησα το κουδούνι και στην πόρτα με υποδέχτηκε η Ειρήνη. Αυτό ήταν το όνομα της μητέρας μου. Φυσικά, ήτανε πάντοτε φρέσκια και καλοχτενισμένη, καθώς δεν είχε δουλέψει ούτε μία ώρα στη ζωή της, πράγμα που της το χτυπούσα συχνά σε περίπτωση καβγά.

«Καλώς το κοριτσάκι μου. Πέρασε μέσα, είναι και ο Έκτορας εδώ» μου είπε πρόσχαρα και εγώ απόρησα, μιας που ήταν Παρασκευή και υποτίθεται πως ο Έκτορας θα βρισκόταν ακόμη στη δουλειά.

Ωστόσο, εκτός από τον αρραβωνιαστικό μου, πρόσεξα πως είχε γυρίσει και ο πατέρας μου, ο οποίος διάβαζε απερίσπαστος μία εφημερίδα οικονομικών έχοντας στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ.

«Λοιπόν, είχατε κανένα νέο από την δουλειά;» ρώτησε ξανά η μητέρα μου και είδα τον πατέρα μου να με κοιτάζει πλαγίως.

«Α, τίποτε το ιδιαίτερο Ειρήνη μου. Είχανε έρθει από τις τούρκικες αερογραμμές κάποιοι νεαροί για μία συμφωνία και για να μιλήσουμε σχετικά με τη δουλειά και την συνεργασία τους με το γραφείο μας. Μολαταύτα, από τον ένα δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένος» ξεκίνησε και εμένα τα μάτια μου γούρλωσαν. Μα, τι ακριβώς εννοούσε; Ήταν άψογοι και οι δύο, ασχέτως αν ο Μετίν δεν με χώνευε και το έδειχνε ξεκάθαρα.

«Τι εννοείς Ιάσωνα;» ρώτησε ταραγμένη η μητέρα μου και εμένα μου ερχόταν να της απαντήσω, πως ακόμη και να της εξηγούσε, το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν θα καταλάβαινε τίποτε απολύτως καθώς δεν είχε ασχοληθεί με το επάγγελμα ούτε σε θεωρητικό βαθμό.

«Με τον ένα νεαρό, αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν Κενάν, δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένος. Φυσικά, πήρα τηλέφωνο στα κεντρικά στην Κωνσταντινούπολη και το τόνισα στο διευθυντή του προκειμένου να είναι και εκείνος ενήμερος, κάνοντάς του ίσως μία σύσταση» ανακοίνωσε ο πατέρας μου μειδιώντας χαιρέκακα. Την γνώριζα αυτή τη γκριμάτσα νίκης που προσομοίαζε με χαμόγελο.

«Έχω την εντύπωση, πως είτε λες ψέματα, είτε πραγματικά δεν γνωρίζεις καλά το επάγγελμα και ας το ασκείς τόσα χρόνια » πετάχτηκα και παρατήρησα την μικρή φλέβα στον κρόταφό του να πάλλεται από αιφνίδια οργή.

«Αγάπη μου, ο πατέρας σου διαθέτει ήδη αρκετή πείρα. Εξάλλου, ποιο είναι το πρόβλημα; Αν ο Τουρκαλάς δεν έκανε καλά την δουλειά του, θα πρέπει να υπάρξει επίπληξη» άκουσα τη φωνή του Έκτορα. Μισούσα όταν λάμβανε μέρος σε οικογενειακές συζητήσεις, στέκοντας πάντοτε στο πλευρό του πατέρα μου.

Ήταν απολύτως άδικο. Ο πατέρας μου έλεγε ψέματα και δεν ντρεπόμουν να το παραδεχτώ. Είχε μείνει απόλυτα ευχαριστημένος από τον Κενάν και ήξερα πως το έκανε επίτηδες προκειμένου να τον δυσφημίσει.

«Επομένως» ξεκίνησα κοιτάζοντας μία τον Έκτορα και μία τον πατέρα μου «μου λέτε πλαγίως και οι δύο πως εγώ, που δουλεύω εκεί μέσα οκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν γνωρίζω καθόλου το επάγγελμα και δεν έχω την δυνατότητα να κρίνω. Ο Κενάν, ήταν άψογος στη δουλειά του και μάλιστα πατέρα, το σχολίασες και εσύ θετικά την πρώτη μέρα που ήρθαν. Τι ακριβώς άλλαξε τόσο πολύ ξαφνικά; Μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, τι ακριβώς σου έκανε το συγκεκριμένο άτομο και πας να το δυσφημίσεις;» τον ρώτησα σε έξαλλη κατάσταση και εκείνος παγερά ψύχραιμος όπως πάντα, μου έκανε σήμα να τον ακολουθήσω στο γραφείο του, όπου έκλεισε την πόρτα πίσω του για να μην ακουγόμαστε.

«Καταρχάς, χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου και μην πουλάς τσαμπουκά σε εμένα. Άκουσε να δεις, κορίτσι μου. Δεν γεννήθηκα χθες. Η ημερομηνία γεννήσεώς μου το μαρτυρά και με το παραπάνω νομίζω. Είδα πολύ καλά πώς σε κοιτούσε ο συγκεκριμένος άντρας, όπως επίσης για κακή σου τύχη έπεσε στα χέρια μου, η κάρτα που σου είχε κάνει αφιέρωση. Το τηλεφώνημα ήταν απλώς μία προειδοποίηση, ώστε να μείνει μακριά. Βέβαια, δεν ανησυχώ μιας που ο άνθρωπος μένει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, επομένως δεν πρόκειται να σε ξαναδεί, ούτως ή άλλως. Ωστόσο, επειδή δεν μου αρέσει να χώνονται στην οικογένειά μου απρόσκλητοι, αποφάσισα να δείξω τα δοντάκια μου. Επίσης, παρατήρησα μετά μεγάλης λύπης και εκπλήξεως πως ανταπέδιδες την συμπεριφορά οικειότητας και απλώς οφείλω να σου υπενθυμίσω πως παντρεύεσαι και πρέπει να σοβαρευτείς. Έτσι δηλαδή θα κοιτάζεις τους άντρες, όταν δίπλα σου θα έχεις τον δικό σου; Θα ανταλλάζετε ραβασάκια; Εγώ περίμενα εσένα να τον βάλεις στη θέση του, αλλά αφού δεν πήρες την πρωτοβουλία, είπα να την πάρω εγώ στη θέση σου σώζοντας την υπόληψή σου» μου φώναξε, ωστόσο ήμουν αποφασισμένη να μην κάνω ούτε ένα βήμα πίσω.

«Αρχικά να σου ξεκαθαρίσω μιας και δεν είναι αρκετά ευκρινές για εσένα, πως δεν έχεις κανένα δικαίωμα επάνω μου, εδώ και πολλά χρόνια. Είμαι ικανή να λύνω μονάχη μου τις διαφορές μου με όποιον θελήσω. Επίσης, το να κάνεις κακό σε έναν άνθρωπο, ο οποίος απλά μου έκανε ένα κομπλιμέντο, το θεωρώ υπερβολικό και ακραίο. Α, και κάτι για το τέλος. Την ηθική μου, σου απαγορεύω να την αμφισβητήσεις ξανά!» του τόνισα εκνευρισμένη και βγαίνοντας από το γραφείο του, απλώς μάζεψα τα πράγματά μου γρήγορα και δίχως να ρίξω ούτε μία ματιά στους παρευρισκόμενους έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Κωνσταντινούπολη

Ο Κενάν είχε μόλις επιστρέψει στη δουλειά μετά από το ταξίδι του στην Αθήνα και ο διευθυντής τον κάλεσε αμέσως στο γραφείο του. Φυσικά είχε εν αγνοία του προηγηθεί το τηλεφώνημα, το οποίο τόνιζε την δυσαρέσκεια του Έλληνα ταξιδιωτικού πράκτορα.

«Κύριε Μπουρκάσλι, σας φώναξα σήμερα εδώ, καθώς έλαβα ένα τηλεφώνημα από Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από το τουριστικό γραφείο το οποίο είχατε επισκεφθεί. Λοιπόν, παρά το γεγονός πως μέχρι σήμερα, εγώ τουλάχιστον είχα άλλη εντύπωση για την δουλειά σας, φαίνεται πως η δική μου άποψη δεν στάθηκε αρκετή, για να πείσει τον κύριο Πετράκη. Μου έκανε πολλά παράπονα για τον τρόπο προσέγγισής σας και για τα λάθη σας. Κενάνμπει, νόμιζα πως είχαμε συζητήσει προτού φύγετε με τον Μετίν» άκουσε την αυστηρή φωνή του κύριου Ονούρ.

«Ονούρμπει, με όλο το σεβασμό, αλλά γνωρίζω πολύ καλά τη δουλειά μου και σας βεβαιώνω πως όχι μόνο είπα όλα όσα είχαμε συμφωνήσει, αλλά ο κύριος Πετράκης μου τόνισε στο τέλος πως έμεινε απολύτως ικανοποιημένος. Ειλικρινά, δεν γνωρίζω τι συνέβη και γιατί άλλαξε γνώμη για εμένα» του απάντησε ο Κενάν.

«Αν δεν γνωρίζεις εσύ παλικάρι μου που ήσουν παρών, πόσο μάλλον εγώ, που βρισκόμουν σε αυτό εδώ το γραφείο. Η εταιρεία Πετράκη είναι από τους καλύτερους πελάτες μας. Δεν υπογράφουμε τυχαία συμβόλαια μαζί τους. Επομένως, την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτικός» τελείωσε ο Ονούρ και ο Κενάν ζητώντας συγγνώμη, βγήκε έξω για να κατευθυνθεί προς το γραφείο του, που ήταν δίπλα ακριβώς από του Μετίν, συννεφιασμένος.

«Τι συνέβη;» τον ρώτησε ο φίλος του.

«Τίποτε» ήρθε η μονολεκτική απάντηση του Κενάν.

«Καλά, είμαστε τόσα χρόνια φίλοι και ξέρεις πως πάντοτε σε στηρίζω. Έγινε κάτι σοβαρό;» τον ρώτησε και με τα πολλά, ο Κενάν του αφηγήθηκε με λίγα λόγια την δυσαρέσκεια του Πετράκη.

«Το φαντάστηκα!» αναφώνησε ο Μετίν. «Είμαι βέβαιος πως στον Έλληνα, πλούσιο πατερούλη, δεν άρεσε καθόλου που λοξοκοιτούσες την κορούλα του. Φυσικά, γιατί να του αρέσει αφού τόσο εσύ, όσο και εγώ είμαστε οι Τούρκοι, μουσουλμάνοι, κακοί γείτονες. Στο είπα και στην Αθήνα και θα στο πω και τώρα. Μείνε μακριά από μπελάδες και μακριά από αυτήν. Επιτέλους, πάμε να βγούμε οι δυο μας στο κέντρο, να γνωρίσεις κάποια κοπέλα ντόπια, γιατί αν συνεχίσεις, δεν θα έχεις καλή κατάληξη» ήταν οι τελευταίες κουβέντες του Μετίν που για κάποιον λόγο, πείσμωσαν παραπάνω τον Κενάν.

Κανένας δεν είχε το δικαίωμα να του βάλει χαλινάρι στη ζωή και στα θέλω του, τα οποία ήταν αποφασισμένος να διεκδικήσει με κάθε τρόπο και κόντρα ακόμη και στον πιο ισχυρό άνεμο, που ήταν η ίδια του η οικογένεια.