Παρά το γεγονός πως το σπίτι της κολλητής μου βρισκόταν στα Δωδεκάνησα, η εμφάνισή του είχε έναν αέρα κυκλαδίτικο. Για την ακρίβεια, ήταν μία μικρή μονοκατοικία, την οποία πλαισίωνε όμορφα μία φούξια βουκαμβίλια. Είχε δύο ορόφους, με την κουζίνα και το σαλόνι να βρίσκονται στον κάτω, ενώ οι κρεβατοκάμαρες και τα μπάνια στον επάνω. Τα πάντα ήταν φτιαγμένα από ξύλο, ενώ έξω στον κήπο της, διέθετε έναν ξεχωριστό χώρο, σαν σπιτάκι όμορφα διαμορφωμένο, το οποίο αποτελούσε στην ουσία ένα πέτρινο σαλόνι και το μπάρμπεκιου για το καλοκαίρι.

Αρχικά τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, με εμένα και την Άρτεμις να παίρνουμε εκείνο του αδερφού της που είχε διπλό κρεβάτι, ενώ η ίδια έμεινε στο νεανικό της, καθώς το κρεβάτι ήταν μονό.

«Φαίνεται ποιος από όλους ήταν το πνεύμα του καπιταλισμού εδώ μέσα!» μας είπε αστειευόμενη «Λοιπόν, εγώ θα ξεκινήσω να σας απαριθμώ προτάσεις και κατόπιν εσείς θα αποφασίσετε. Η πρώτη, περιλαμβάνει, τι άλλο, το ιστορικό κέντρο φυσικά. Μπορούμε να πιούμε τον καφέ μας στον Ναό, ή παραλιακά στην Πρεμιέρα. Αν πάλι θέλετε κάτι διαφορετικό, μπορούμε να πιούμε ελληνικό καφέ και να φάμε γλυκό του κουταλιού ντοματάκι στην Νερατζιά. Ένα μαγαζάκι υπέροχο, στον πλάτανο του Ιπποκράτη. Ωστόσο κορίτσια, πρέπει να νοικιάσουμε ποδήλατα. Δεν θα ξαναδείτε ποτέ τέτοιους ποδηλατοδρόμους, σας το εγγυώμαι» ολοκλήρωσε και εμείς ψηφίσαμε την πόλη για αρχή, καθώς το βράδυ είχαμε σκοπό να κατευθυνθούμε στον Μύλο.

Η αλήθεια, τα νησιά τους μήνες της άνοιξης, αποτελούσαν για ντόπιους και τουρίστες έναν επίγειο Παράδεισο. Αυτήν την ηρεμία, σε συνδυασμό με την ελληνική ομορφιά, τα χρώματα και τις γεύσεις, τα λαχταρούσα όσο τίποτε άλλο. Καφέ με τις κολλητές και ιστορίες από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, μιας και μετρούσαμε αιώνες φιλίας, έρχονταν να συμπληρώσουν αρμονικά τον υπέροχο καμβά της καλοπέρασης.

«Για πες μας τώρα, πώς νιώθεις που παντρεύεσαι; Και φρόντισε να ομολογήσεις την αλήθεια, καθώς είμαστε χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και επιπλέον διαθέτουμε ενσωματωμένο τον ανιχνευτή ψεύδους» άκουσα την φωνή της Ήλιας και ειλικρινά ένιωσα έναν κόμπο, ο οποίος δεν πήγαινε κάτω ακόμη και με τον καφέ.

«Παράξενα» κατέληξα ξεφυσώντας και ελευθερώνοντας όλο το οξυγόνο που είχα μέσα στους πνεύμονές μου.

«Στα έλεγα» πετάχτηκε η Ήλια κοιτάζοντας την Άρτεμις «Ο ανατολίτης φταίει. Της έκανε μεγάλη ζημιά» αποφάνθηκε.

«Ή απλά φανέρωσε το κενό. Ιλεάνα μου, ξέρουμε καλά και οι δύο, πως τόσα χρόνια ζεις με τον φόβο της γνώμης των γονιών σου. Ο Έκτορας, είναι αποτέλεσμα αυτού του φόβου σου και της ενδόμυχης επιθυμίας σου να ικανοποιήσεις τα πρότυπά τους»πρόφερε με σιγουριά η Άρτεμις και κάπου εκεί σκέφτηκα πως το να έχεις φίλη ψυχολόγο ενείχε μεν τα ρίσκα του αλλά και τα καλά του.

«Τον αγαπώ τον Έκτορα» ψιθύρισα τρέμοντας.

«Και εγώ σε αγαπώ, αλλά δεν θα σε παντρευόμουν. Ο γάμος θέλει έρωτα εκτός αγάπη, αλλά εσύ προσωπικά δεν είσαι ερωτευμένη με τον Έκτορα. Συμφωνώ πως μαζί περνάτε πολύ όμορφα και πως σου προσφέρει ένα καταφύγιο μακριά από την πίεση των γονιών σου, όμως η ζωή είναι μία και τα νιάτα διαρκούν λίγο. Αύριο θα σου τύχει να συναντήσεις πιθανότατα έναν Έλληνα αντίστοιχο Κενάν και θα τον ερωτευθείς αληθινά και παράφορα και τότε θα καταπιεστείς για να μην διαλύσεις τον γάμο σου, ή θα αρχίσεις να ζεις παράλληλα με τα ψέματα. Ιλεάνα, ξέρουμε πως είναι δύσκολο, πως οι γονείς σου έχουν πληρώσει τα μισά για τον γάμο σου ήδη, πως τα πεθερικά σου σε λατρεύουν, όμως μην θάψεις τον εαυτό σου. Σκέψου τα όλα με την ησυχία σου. Για την ώρα κορίτσια, ο ήλιος έδυσε και το αλκοόλ μας καλεί. Έχουμε να γιορτάσουμε την νύφη μας, ή απλά τη φίλη μας δίχως βαρύγδουπους τίτλους. Θα δείξει» τελείωσε η ψυχολόγος και επιστρέψαμε στο σπίτι, προκειμένου να φορέσουμε τα καλά μας, για να βρεθούμε στο υπέροχο μπαρ, δίπλα από την θάλασσα.

Στην παραλία της Λάμπης και με έναν πέτρινο μύλο για φυσικό σκηνικό, μας υποδέχτηκε το πιο ωραίο μπαράκι του νησιού σύμφωνα με τα λεγόμενα της φίλης μου. Τα κοκτέιλ του ήταν πολύ δροσερά και ιδιαίτερα, ο κόσμος όσος έπρεπε και εμείς διασκεδάζαμε ανέμελες, όταν παρατήρησα για κακή μας τύχη μία γνωστή φυσιογνωμία να πλησιάζει ύπουλα την Ήλια. Μόλις συνειδητοποίησα ποιος στεκόταν μπροστά μας, ευθύς γούρλωσα τους οφθαλμούς μου και ξεκίνησα τα ομολογουμένως αδιάκριτα νοήματα.

«Παθαίνεις εγκεφαλικό;» με ρώτησε ανίδεη, μα μόλις γύρισε, έχασε την μιλιά της «Ε, όχι! Μέχρι και εδώ με κυνηγάς;» την άκουσα να γρυλίζει στον Μιχάλη, τον κολλητό του Έκτορα.

«Καλησπέρα στα όμορφα κορίτσια» άκουσα την κελαρυστή φωνούλα του.

«Βασικά, καληνύχτα και έφευγες. Είναι μπάτσελορ βραδιά και όπως συνηθίζεται, ο καθένας βγαίνει με τους κολλητούς του» πετάχτηκε η Άρτεμις.

«Καλά βρε κορίτσια μου, μην κάνετε έτσι. Ήλια, μπορώ να σου πω δύο λεπτά; Βασικά, ήθελα να σου ζητήσω μία συγγνώμη ιδιαιτέρως» συνέχισε εκείνος.

«Ε, μου την ζήτησες μόλις και τώρα στο καλό» άρχισε να αφρίζει η φίλη μου, μέχρι που ο Μιχάλης, υιοθετώντας ένα αθώο βλέμμα, την παρακάλεσε απλώς να του χαρίσει λίγο χρόνο για να μιλήσουν «Επιστρέφω λίαν συντόμως» άκουσα την Ήλια να μας λέει βαριεστημένα και οι δυο τους απομακρύνθηκαν.

Εκείνη έπειτα σταμάτησε μερικά μέτρα μακριά και στράφηκε εκ νέου προς το μέρος του.

«Λοιπόν, σε ακούω. Να σε παρακαλέσω μονάχα να είσαι σύντομος. Δεν θέλω να φάω τον χρόνο μου εδώ πέρα» έτριξε τα δόντια της, μα εκείνος, κοιτάζοντάς την μέσα στα μάτια σαν πεινασμένος και δίχως την παραμικρή προειδοποίηση, όρμησε στα χείλη της, σχεδόν δαγκώνοντάς τα.

Η κοπέλα όπως ήταν φυσικό σοκαρίστηκε και ευθύς τον έσπρωξε φωνάζοντας, ωστόσο εκείνος φάνηκε να πεισμώνει περισσότερο. Καθώς η ίδια ήταν πολύ μικροκαμωμένη, εκείνος την άρπαξε από τους ώμους και την κόλλησε στον τοίχο, παλεύοντας να βρει ξανά τα χείλη της.

«Είσαι τρελός; Θα φωνάξω βοήθεια αν δεν με αφήσεις. Με τρομάζεις...» προσπάθησε να τον απομακρύνει, όταν ένιωσε ένα χέρι να αρπάζει απότομα τον Μιχάλη από τον σβέρκο σχεδόν και να τον κολλά στον τοίχο δίπλα της.

«Όταν μία γυναίκα σου ζητά να σταματήσεις, εσύ οφείλεις να το σεβαστείς» του είπε στα αγγλικά ένας μελαμψός άντρας.

«Και ποιος στο ανάθεμα είσαι εσύ; Βούλγαρος είσαι με τέτοια εμφάνιση;» τον ρώτησε ειρωνικά ο Μιχάλης και η Ήλια τον κοίταξε υποτιμητικά. Μπροστά του, ο άγνωστος τουρίστας φάνταζε πολύ πιο ψηλός, πιο αρρενωπός και φυσικά πολύ πιο όμορφος.

«Είμαι Τούρκος, από την Αττάλεια» του απάντησε έχοντας κολλήσει σχεδόν το πρόσωπό του στο δικό του «Εμένα μου έμαθαν να σέβομαι τις γυναίκες αν και...βάρβαρος για τα δικά σου δεδομένα. Τώρα, θα σε παρακαλέσω να φύγεις από εδώ» του όσο πιο συγκρατημένα μπορούσε.

«Αλλιώς τι; Θα βάλεις τον Αλλάχ σου να με δείρει;» του πέταξε ο Μιχάλης και η Ήλια είδε τα μάτια του νεαρού απέναντι να γυαλίζουν. Θα γινόταν φονικό.

«Σκάσε πια!» του ούρλιαξε στα ελληνικά «Ανοίγεις το στόμα σου και δεν ξέρεις τι λες!Φύγε από εδώ πέρα!» συνέχισε και ο Μιχάλης κοίταξε για μία τελευταία φορά προς το μέρος του άντρα προτού αποχωρήσει.

«Στην χαρίζω τέτοια που είναι» έφτυσε σχεδόν τις λέξεις και η Ήλια εξαιτίας της έντασης, ένιωσε δάκρυα να σκαρφαλώνουν στα μάτια της. Τότε, ο άντρας απέναντί της, πνιγμένος στην αμηχανία της στιγμής για λίγο κοντοστάθηκε βαστώντας της τα χέρια απαλά.

«Μην κλαις, ήσύχασε, είναι εντάξει. Έφυγε» προσπάθησε να την παρηγορήσει, όντας ταυτόχρονα έτοιμος να αποχωρήσει.

«Δεν ξέρω ούτε το όνομά σου, προκειμένου να σου εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου» του είπε η κοπέλα.

Ο νεαρός την κοίταξε στα μάτια.

«Με λένε Μετίν» απάντησε και τον είδε να κοκκινίζει.

«Χάρηκα γείτονα. Είμαι η Ήλια».