Στη φωτό, ο Μετίν 

Στην ζωή μου, μέχρι εκείνη την ημέρα, δεν είχα ξαναζήσει ένα τόσο δυνατό συναίσθημα. Την τελευταία φορά που είχα νιώσει ένα σκίρτημα για κάποιον, ήμουν μόλις δεκαοκτώ, φοιτήτρια και φυσικά ήταν πλατωνικό. Επομένως, αυτό που ζούσα στο παρόν ήταν η απόλυτη ευτυχία. Με τον άντρα απέναντί μου, ήθελα ξαφνικά να τα δοκιμάσω όλα, ωστόσο λάτρευα το γεγονός πως πηγαίναμε μισό βήμα την κάθε φορά. Καθώς το κρύο γινόταν εντονότερο, οι δυο μας διακόψαμε το φιλί και βαστώντας ο ένας το χέρι του άλλου, βγήκαμε από τη θάλασσα, με τον Κενάν να τρίβει το σώμα μου, προκειμένου να το ζεστάνει.

«Πρέπει να βρούμε τους υπόλοιπους» μου είπε και ξεκινήσαμε για το μπαρ, όπου αντικρίσαμε ένα ασυνήθιστο θέαμα για τα δικά μας δεδομένα.

Η κολλητή μου, που δεν χόρευε σχεδόν ποτέ όποτε βγαίναμε έξω, στριφογυρνούσε σαν την καλύτερη μπαλαρίνα των Μπολσόι, στη μέση της πίστας, ενώ αν έκρινα από το βλέμμα του Κενάν, μάλλον δεν είχε συνηθίσει ούτε εκείνος να βλέπει τον Μετίν να κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση, μιας που οι θαμώνες τους θαύμαζαν και με το παραπάνω. Μόλις ωστόσο άλλαξε το τραγούδι, γύρισαν και οι δύο προς την μεριά μας και μας κοίταξαν με μάτια γουρλωμένα.

«Χειμερινοί κολυμβητές;» ρώτησε η Ήλια και εγώ κοκκίνισα.

«Έχασες μήπως τίποτε στη θάλασσα και βούτηξες να το πιάσεις;» συνέχισε ο Μετίν για να πάρει την σκυτάλη ξανά η κολλητή μου.

«Αποτυχημένη απόπειρα ψαρέματος;» συνέχισαν το πείραγμα με εμένα να επιθυμώ διακαώς να προφέρω τη φράση πως δεν είναι αυτό που νομίζουν.

«Αφήστε τα σχόλια. Η Άρτεμις πού στο καλό βρίσκεται;» ρώτησα και τους είδα να αλληλοκοιτάζονται.

«Είχε το νούμερο ένα, επομένως έφυγε πρώτη. Πού να βρίσκεται; Στον Παράδεισο του Κάλιχ» μου απάντησε η Ήλια, ωστόσο αποφασίσαμε να την ειδοποιήσουμε, καθώς το κρύο όσο περνούσε η ώρα, με έκανε να τρέμω ολόκληρη.

Οι δύο φίλοι μας, πρόσεξαν τις τρυφερές μας κινήσεις, καθώς ο Κενάν έτριβε το σώμα μου διαρκώς για να το κρατήσει ζεστό. Το μήνυμα που έλαβα από την Άρτεμις, ήταν πως θα ήθελε να περάσει λίγη ώρα παραπάνω με τον νεαρό Τούρκο επιχειρηματία και εμείς φυσικά δεν είχαμε σκοπό να της χαλάσουμε το χατίρι. Θα φεύγαμε για το σπίτι και θα της αφήναμε τα κλειδιά σε ένα κρυφό σημείο για να τα εντοπίσει με ασφάλεια, καθώς η Ήλια είχε πάντοτε δύο ζευγάρια για έκτακτες περιπτώσεις. Δίνοντάς μου το δικό της μπουφάν, ανεβήκαμε στα ποδήλατα, έχοντας πρώτα καληνυχτίσει τους δύο φίλους, με τον Κενάν να αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό μου και εμένα να αποχωρώ πνιγμένη από την μία στις τύψεις και από την άλλη στον έρωτα.

-------------------------------

Όση ώρα βάδιζαν προς το ξενοδοχείο, παρέμεναν αμίλητοι. Για πρώτη φορά στα χρονικά της φιλίας τους, δεν ήξεραν από πού να αρχίσουν τη συζήτηση.

«Ώστε, η καρδιά σου επέλεξε εκείνη, έτσι δεν είναι;» ρώτησε τελικά ο Μετίν αμήχανα κοιτάζοντας τον Κενάν πλαγίως.

«Ναι. Από την πρώτη στιγμή που την είδα, ένιωσα κάτι παράξενο. Μία έλξη που με έκανε να θέλω να την ξαναδώ. Μετά ξεκίνησαν οι γνωστές αναστολές και τα αιώνια προβλήματα πως εγώ είμαι Τούρκος μουσουλμάνος και εκείνη Ελληνίδα και πως στα σίγουρα η οικογένειά της δεν θα με δεχόταν..» ξεκίνησε να λέει ωστόσο ο Μετίν τον συμπλήρωσε.

«Ενώ η δική σου ας πούμε, θα την δεχόταν;» τον ρώτησε.

«Ίσως ο πατέρας μου, αφού ξεπερνούσε το εγκεφαλικό επεισόδιο. Ωστόσο, υπάρχει και ακόμη ένα πρόβλημα» πρόφερε ο Κενάν και ο Μετίν κοντοστάθηκε δίπλα του «Είναι αρραβωνιασμένη» είπε τελικά για να δει τον φίλο του να ταράζεται.

«Κενάν, τι είναι αυτά που λες; Εσύ θα χωρίσεις μία αρραβωνιασμένη γυναίκα; Και εκείνη, τι γυναίκα είναι τελοσπάντων για να απατά τον αρραβωνιαστικό της; Ξέρεις πολύ καλά, πως έχω μεγάλο πρόβλημα με το θέμα εμπιστοσύνης. Ξέρεις, πως κάποτε, κάποια με παράτησε με ένα δαχτυλίδι στο χέρι γιατί με κεράτωνε με τον έρωτα της ζωής της!Αυτό, δεν έπρεπε να μου το πεις!» ξεκίνησε να ωρύεται.

«Ναι, αλλά δεν μπορούσα και να στο κρύψω. Μετίν, δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες. Η Ιλεάνα, δεν είναι τέτοιος άνθρωπος..»πήγε να το σώσει, αλλά ο Μετίν τον σταμάτησε ξανά.

«Άκουσέ με. Σου έδωσα μία υπόσχεση, πως θα σε στηρίξω σε όλα και είναι αλήθεια. Ξέρεις, πως βαθιά μέσα μου δεν συμφωνώ με κάτι τέτοιο, καθώς οι πολιτισμικές σας διαφορές είναι πολλές. Ωστόσο, και πάλι θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα στήριζα την επιλογή σου. Τώρα όμως, είναι αλλιώς. Μου ζητάς να στηρίξω κάποια που κοροϊδεύει τον άντρα της τον μελλοντικό που πιθανότατα αυτή τη στιγμή, κάνει όνειρα για μία κοινή ζωή, όπως κάποτε έκανα και εγώ. Ε, λοιπόν εγώ δεν μπορώ να το στηρίξω και δεν θα το κάνω, αν δεν ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Λυπάμαι Κενάν» ήταν και οι τελευταίες κουβέντες του Μετίν και ο Κενάν βαθιά μέσα του ήξερε, πως ο φίλος του είχε δίκιο.

Ήταν άδικο για κάποιον άλλον, όλη αυτή η κατάσταση. Όσο και αν του άρεσε, όσο και αν έχανε τον κόσμο γύρω του, όποτε ήταν μαζί της, όλο αυτό το παιχνίδι έμοιαζε στημένο στις πλάτες κάποιου άλλου. Η Ιλεάνα έπρεπε να ξεκαθαρίσει, καθώς η σχέση τους, θα αντιμετώπιζε πολλά εμπόδια και αν ήθελαν να τα καταφέρουν, θα έπρεπε να μείνουν ενωμένοι.

Η Άρτεμις από την άλλη, απολάμβανε τις δικές της στιγμές. Βαστώντας το χέρι του Κάλιχ, περπατούσαν στην παραλία, δίπλα από το κύμα ανέμελοι.

«Είχα ονειρευτεί πολλές φορές αυτή τη στιγμή, αλλά φοβόμουν πως δεν θα ερχόταν ποτέ για εμένα» άκουσε τη φωνή του και αμέσως, πέρασε το χέρι της γύρω από την μέση του.

«Τελικά, ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;» τον ρώτησε.

«Να κάνω μία όμορφη οικογένεια. Αυτό ήθελα πάντα και να μπορώ να προσφέρω στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου, όσα εγώ στερήθηκα σαν παιδί και πίστεψέ με, ήταν πολλά, αλλά δεν με πείραζε. Ο πατέρας μου, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να μην μας λείψει τίποτε, ωστόσο όταν συνέβη το ατύχημα και έχασα το πόδι μου, όπως σου είπα, αδυνατούσε να μου αγοράσει ένα τεχνητό μέλος και εγώ έχασα πολλά χρόνια στην αναμονή και βυθισμένος στη θλίψη εξαιτίας των σχολίων των συμμαθητών μου. Μερικές φορές, σκέφτομαι πως αν δεν ήταν τα λεφτά και η περιουσία μου, καμία γυναίκα δεν θα γυρνούσε να με κοιτάξει, πόσο μάλλον να με παντρευτεί. Πάντοτε θα δυσκολεύομαι να τρέξω πίσω από το παιδί μου και πάντοτε το βάδισμά μου, θα είναι διαφορετικό από των υπόλοιπων, όσο και αν με βοηθά το τεχνητό μου πόδι. Ποτέ δεν θα είναι σαν το φυσικό, για να μην αναφέρω το θέαμα του σώματος» τελείωσε και η κοπέλα κατάλαβε, πως αυτή η γλυκύτατη καρδιά του, είχε γίνει πολλές φορές χίλια κομμάτια.

«Εντάξει, τώρα με προκαλείς να σου αποκαλύψω και για μένα κάτι, που πιθανότατα θα σου φανεί παράλογο και σε πληροφορώ, έχω φάει και εγώ δούλεμα γι'αυτό» ξεκίνησε η Άρτεμις και εκείνος στάθηκε για λίγο και την κοίταξε στα μάτια. Ήταν ένας γλυκός άντρας, που δεν έμοιαζε σχεδόν καθόλου με ανατολίτη «Λοιπόν, είμαι είκοσι έξι και η αλήθεια είναι πως όλη μου η ζωή ήταν θρονιασμένη πλάι στα βιβλία και τις σπουδές. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο, συνέχισα στο εξωτερικό και για την ακρίβεια, σκεφτόμουν να φθάσω μέχρι το διδακτορικό. Όπως καταλαβαίνεις, με το θέμα το ερωτικό δεν είχα ποτέ μου σχέσεις. Στη ζωή μου είχα βγει μερικά ραντεβού για καφέ και ποτό, αλλά πάντοτε κατέληγαν με εμένα να θεωρώ πως τελικά δεν μου ταιριάζει αυτός με τον οποίο είχα βγει. Κοινώς, όλοι με αποκαλούσαν ασέξουαλ, παράξενη γεροντοκόρη και ακόμη κάτι, το οποίο επικεντρώνεται στο γεγονός πως δεν έχω ολοκληρώσει ποτέ μου, σε αντίθεση με τις φίλες μου και μάλλον όλους τους γύρω μου σε αυτήν την ηλικία. Εμένα ωστόσο δεν με πειράζει, κάνω αυτό που μου αρέσει και περνώ καλά ταξιδεύοντας και σπουδάζοντας» τελείωσε, μα το μόνο πράγμα που έλαβε σαν απάντηση από τον Κάλιχ, ήταν ένα χαμόγελο ευχαρίστησης και κατόπιν ένα φιλί στο μέτωπο.

Εκεί, άφησε τα χείλη του για λίγη παραπάνω ώρα, μέχρι που σιγά σιγά τα μετακίνησε, πάντοτε σε απόλυτη επαφή με το δέρμα της, για να καταλήξουν στη μύτη της, σε ένα φιλί σύντομο, τρυφερό και παιχνιδιάρικο. Έπειτα, την κοίταξε μέσα στα μάτια, καρτερώντας την δική της άδεια, μέχρι που εκείνη έγειρε προς το μέρος του και τον φίλησε γλυκά και τρυφερά, όπως άρμοζε στα συναισθήματα που της προκαλούσε.

Ο Κάλιχ τότε, με προσοχή και λίγη προσπάθεια, έκατσε στην άμμο και τέντωσε τα δύο του χέρια μπροστά, προσκαλώντας την κοπέλα να έρθει και δίχως να χάνει την οπτική του επαφή μαζί της. Η Άρτεμις, τρέμοντας ελαφρώς, ακολούθησε τις υποδείξεις του και βρέθηκε επάνω του με τον Κάλιχ να της ψιθυρίζει στο αυτί ΄΄ένα βήμα τη φορά΄΄ και εκείνη σαν απάντηση, να του δίνει ένα φιλί και να παρατηρεί τις προσεκτικές του κινήσεις. Αρχικά τα χέρια του κινήθηκαν τρυφερά, χαϊδεύοντας την πλάτη της, ενώ εκείνη με τα δικά της, άγγιζε το πρόσωπό του, πράγμα που φάνηκε να του αρέσει, καθώς το έκρυψε στο λαιμό της μυρίζοντας ταυτόχρονα, το υπέροχο άρωμά της.

«Μπορώ;» την ρώτησε ντροπαλά και εκείνη πήρε την πρωτοβουλία να αφαιρέσει την μπλούζα του και κατόπιν την δική της.

Παρά την βραδινή ψύχρα, το σώμα του Κάλιχ εξέπεμπε μία θερμότητα. Δίχως την μπλούζα, ένιωθε ακόμη πιο έντονο τον χτύπο της καρδιάς του, ωστόσο ο νεαρός, σεβόμενος την δική της επιλογή, δεν ήθελε να βιαστεί και έτσι αρκέστηκαν στο πρώτο βήμα, να εξερευνήσουν για λίγο, ο ένας το σώμα του άλλου, ή τουλάχιστον ένα κομμάτι του. Του αρκούσε να την νιώθει άμεσα και δεν ήθελε να την φέρει σε δύσκολη θέση, καθώς και εκείνη δίσταζε και ήταν λογικό. Έχοντας ανταλλάξει φιλιά και μερικά χάδια, τελικά κατέληξαν με τον Κάλιχ να δεσπόζει από πάνω της και να την κοιτά, θαυμάζοντας το σώμα της, μέχρι το σημείο που μπορούσε να δει.

«Όταν κάνεις έρωτα, είναι κάτι μοναδικό. Παρά το γεγονός πως για ένα διάστημα της ζωής μου, άλλαζα διαρκώς παρτενέρ, ποτέ μου δεν τον είχα ευχαριστηθεί. Το αιώνιο πρόβλημα, με έκανε να νιώθω άβολα» της είπε και εκείνη παραμέρισε μία ξανθιά τούφα από τα μαλλιά του.

«Εμένα, ήθελα η στιγμή μου να είναι ξεχωριστή και έβλεπα, πως οι περισσότεροι βιάζονταν να το ζήσουν και το επεδίωκαν από το δεύτερο ραντεβού. Εγώ ωστόσο, δεν μπορούσα, αλλά δεν είχαν την υπομονή να περιμένουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που το θέμα σχέση για λίγο το παράτησα. Σε ευχαριστώ για απόψε, ήταν υπέροχο αυτό που έκανες και που δεν με κορόιδεψες» του είπε και εκείνος βάζοντας βάρος στους αγκώνες του, της είπε :

«Ο καθένας μας, είτε άντρας είτε γυναίκα, διαθέτει το σώμα του όπως πιστεύει εκείνος. Το σώμα σου, σου ανήκει και απλά σήμερα επέλεξες να μοιραστείς ένα μικρό του κομμάτι μαζί μου. Ποτέ μου δεν θα έκανα κάτι που δεν θα το ήθελες και εσύ και ας περίμενα μία ζωή. Εξάλλου, έτσι θα ήθελα και εγώ, καθώς και εμένα παραξενεύονταν με τη δυσκολία μου να εκθέσω ολόκληρο το σώμα μου από την αρχή» τελείωσε και ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος της «Δεν θέλω να σε αφήσω...» της είπε και την ένιωσε να βουρκώνει.

«Ούτε και εγώ» απάντησε, με ένα δάκρυ να κυλά από τα θλιμμένα της μάτια.