Όταν έφυγα πλέον από τον Πειραιά, τα αυτιά μου βούιζαν. Η οργή είχε κατακλύσει το κορμί μου από πάνω μέχρι κάτω. Ευτυχώς τρία λεπτά αργότερα, ήμουν στον δρόμο κλωθογυρνώντας μέσα στο μυαλό μου όλα όσα είχαν ειπωθεί. Ήταν σκληρά, πολύ σκληρά και αδυνατούσα να τα δεχτώ. Παρά το γεγονός πως όταν ήμουν πιο μικρή, είχα απίστευτη αδυναμία στον πατέρα μου, ήταν ο ήρωάς μου, πλέον είχα φτάσει στο σημείο να τον μισώ, πιο πολύ γιατί μου γκρέμισε αυτήν την εικόνα και γιατί σήκωσε το χέρι του ψυχρά για να σκοτώσει. Ήταν δολοφόνος και η λέξη αυτή αντιλαλούσε μέσα στο μυαλό μου, σαν εφιαλτικός απόηχος. Βυθισμένη στο προσωπικό μου δράμα, ούτε που κατάλαβα πώς ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, στην άλλη άκρη της Αττικής. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και στάθηκα μαρμαρωμένη μπροστά από την πόρτα της αυλής μας.

Η κουζίνα βρισκόταν στο ισόγειο και το παράθυρό της είχε θέα στον κήπο. Τότε, είδα την μητέρα μου να μαγειρεύει σιγοτραγουδώντας και κάπου εκεί συνειδητοποίησα με πίκρα πως δεν άξιζε τον κόπο. Δεν θα άφηνα την οργή μου να με κάνει ίδια με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Στην τελική, ο καθένας στη ζωή παίρνει αυτό που του αξίζει. Δεν θα ήμουν εγώ αυτή που θα άνοιγα τα μάτια της μητέρας μου, ας τα άνοιγε μονάχη της και ας αντίκριζε την πραγματικότητα. Την σκληρή πραγματικότητα. Η διαφορά θα ήταν, πως εγώ θα ήμουν απούσα τη στιγμή της αποκάλυψης. Είχα περάσει μία ζωή ζώντας σε έναν ψεύτικο καθωσπρεπισμό που μου είχαν έμμεσα επιβάλλει και φυσικά βάζω και την μητέρα μου μέσα σε αυτό. Εκείνη, μπορεί να μην ήταν δολοφόνος, όπως ο πατέρας μου, υπήρξε ωστόσο σιωπηλός συνεργός σε πολλά. Τη στιγμή εκείνη, καθώς έβαζα στις σκέψεις μου μία άνω τελεία, αποφάσισα να της γυρίσω την πλάτη και να φύγω, πηγαίνοντας να βρω τον μοναδικό άνθρωπο που μου είχε απομείνει και που με είχε πάρει τρία τηλέφωνα σκασμένη από την ανησυχία.

«Ελενάκι μου, έρχομαι» της είπα στο τηλέφωνο και μου ζήτησε να βιαστώ.

Το σπίτι της, δεν ήταν ιδιαίτερα μακριά αν χρησιμοποιούσες αυτοκίνητο. Καθώς το ταξί με άφηνε μπροστά από την πολυκατοικία της, είδα το φως του διαμερίσματός της ανοιχτό. Παίρνοντας μία βαθιά ανάσα ξεκίνησα να ανεβαίνω τα σκαλιά και φτάνοντας μπροστά στην πόρτα χτύπησα το κουδούνι, αλλά αντί για την γιαγιά μου, μου άνοιξε ο Κενάν. Έμεινα να τον κοιτάζω σοκαρισμένη, καθώς ήμουν ψυχολογικά ένα κουρέλι, μολαταύτα το γεγονός πως τον είδα να στέκεται ξανά στα πόδια του με την βοήθεια ωστόσο ενός περιπατητήρα, θέλησα να κλάψω. Έτρεξα με φόρα και τον αγκάλιασα σφιχτά ζητώντας συγγνώμη για όλα.

«Μην ανησυχείς. Με τον Κάλιχ μιλούσαμε όλο το βράδυ προτού πάρω την τελική απόφαση να έρθω στην Αθήνα και να βρω δύο ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για εμένα. Από την μία, θέλω να πετάξω το βάρος πάνω από τις πλάτες του Μετίν και από την άλλη, ήθελα να μιλήσω μαζί σου. Δεν ήταν δύσκολο να μάθω τη διεύθυνση του μόνου ανθρώπου από την οικογένειά σου που αξίζει. Μου εξήγησε τα πάντα, μου είπε πως δεν είχες ιδέα για τον....Ιάσωνα. Ήμουν θυμωμένος όταν έφτασα, ωστόσο το ένστικτό μου μου έλεγε να σε εμπιστευθώ. Αν κρίνω από την κατάστασή σου..»ξεκίνησε.

«Ναι ήμουν με τον Ιάσωνα, γιατί πατέρας δεν ονομάζεται πια. Θεέ μου εκείνος φταίει που..»πήγα να ξεστομίσω όταν η γιαγιά μου με παρακάλεσε να περάσω και να σταματήσω να στέκομαι στο κατώφλι.

Μπήκα μέσα και εκείνη μας σέρβιρε γλυκό του κουταλιού, ενώ παρέμενε σιωπηλή. Από ότι μπορούσα να καταλάβω, για κάποιες λεπτομέρειες σχετικές με τον υιό της, ήταν ακόμη ανενημέρωτη.

«Ιλεάνα, ο υιός μου ζει. Δεν πέθανε εκείνη τη φοβερή και φρικαλέα νύχτα. Το παιδί μου είναι ζωντανό και ο Κάλιχ έχει ξεκινήσει τις έρευνες. Ωστόσο, φοβάμαι τον Εζέλ. Φοβάμαι μήπως ανακαλύψει πως το γνωρίζω και προσπαθήσει να βγάλει το παιδί μου από την μέση, ή εσένα. Κινδυνεύεις στην Τουρκία, όλοι κινδυνεύουμε. Γνωρίζω πως υπό άλλες συνθήκες θα τον σάπιζα στο ξύλο μέχρι να πεθάνει για όλα τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Όσο όμως υπάρχει ο φόβος για την υγεία και ασφάλεια του παιδιού μου, τα χέρια μου είναι δεμένα» μου είπε και έμεινα να τον κοιτάζω χάσκοντας.

«Ποιον υιός σου;Το μωρό της Μπινάζ; Πώς το ξέρεις ; Θεέ μου πρέπει να το βρούμε αυτό το παιδί!Και η Μπινάζ; Αν δεν είναι νεκρή ούτε εκείνη; Εξαιτίας μου!Εξαιτίας του πατέρα μου!»συνέχισα να φωνάζω και είδα την Ελένη να ζαρώνει κλαίγοντας σιωπηλά.

«Είναι πολλοί αυτοί που έχουν την ευθύνη, εσύ όμως όχι. Η ευθύνη βαραίνει αρχικά το κτήνος τον Εζέλ που παραλίγο να σκοτώσει ακόμη και τον Μετίν και έπειτα τον πληρωμένο του δολοφόνο, τον Ιάσωνα. Εσύ σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου, δεν είχες ιδέα εξάλλου. Αυτός είναι και ο λόγος που ήρθα. Γιατί δεν μπορούσα να σου μιλήσω μέσα από το τηλέφωνο. Ήταν πολλά αυτά που έπρεπε να ειπωθούν και ακατάλληλα για αποστάσεις» πρόφερε μαλακά.

Για λίγο τον κοίταξα μέσα στα μάτια. Σε αυτά τα μάτια που μέσα τους καθρεπτιζόταν η τρικυμία της θάλασσας.

«Θα φύγω από εδώ. Δεν έχω πια οικογένεια, πέρα από την Ελένη μου. Θα έρθω μαζί σου στην Τουρκία και δεν με νοιάζει κανένας κίνδυνος. Βαρέθηκα να ορίζουν άλλοι την ζωή μου» του είπα και τον είδα να ξεφυσά.

«Ιλεάνα δεν είναι τόσο απλό όλο αυτό. Ο Εζέλ είναι επικίνδυνος..»πήγε να μου πει μα τον σταμάτησα.

«Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου. Μου έδωσες κάποτε αυτό το δαχτυλίδι. Για εμένα σημαίνει πως είμαστε ένα. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως εσύ θα περιπλανιέσαι αναζητώντας το παιδί σου, ενώ εγώ θα είμαι χιλιόμετρα μακριά. Σε αγαπώ και θέλω να σταθώ στο πλάι σου παρά τις δυσκολίες» του είπα και με φίλησε στο μέτωπο.

«Εντάξει, όμως το επόμενό μου βήμα, είναι να συναντήσω τον Μετίν, φαντάζομαι κάπου στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί ωστόσο, θα πάω μονάχος μου. Οι συζητήσεις μας, παρα το γεγονός πως δεν είναι κάποιο επτασφράγιστο μυστικό, αφορούν αυστηρά εμάς τους δύο. Μπορείς να μείνεις εδώ και εγώ θα επιστρέψω»μου είπε και ένευσα θετικά.

Κάπου στο βάθος όλου αυτού του σκοτεινού τούνελ, μπορούσα να δω ένα μικρό φως για όλους. Για να μπορούσε ωστόσο να επικρατήσει, θα έπρεπε να έβγαιναν από την μέση κάποιοι άνθρωποι και ο Εζέλ, δεν φαινόταν αποφασισμένος να καταθέσει ακόμη τα όπλα.

---------------------------------------------------------

Ο Ιάσωνας, μάζεψε όσα κομμάτια του είχαν απομείνει και κατευθύνθηκε μέχρι το γραφείο του. Ήταν Σάββατο και ευτυχώς μονάχα δύο υπάλληλοι υπήρχαν και αυτοί στον κάτω όροφο. Ανέβηκε λοιπόν στο δικό του επίπεδο και έκλεισε καλά την γυάλινη πόρτα, παίρνοντας τηλέφωνο τον Αχιλλέα.

«Ιάσωνα..» άκουσε την φωνή του από την άλλη άκρη της γραμμής.

«Όλα τελείωσαν Αχιλλέα για εμένα και την κόρη μου. Το ξέρω πολύ καλά. Ήταν βαριά τα όσα έμαθε για εμένα και αδύνατον για ένα παιδί να τα συγχωρέσει. Ωστόσο, καθώς γνωρίζω το επόμενό της βήμα, το οποίο θα είναι να βρεθεί στην Τουρκία για να είναι δίπλα στον νεαρό Κενάν, θα ήθελα μία χάρη από εσένα» είπε στον Αχιλλέα ο οποίος άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή.

«Φυσικά, αν μπορώ να σε βοηθήσω» του είπε.

«Με ποιόν είναι κοντά ο Κενάν; Σε ρωτάω γιατί φοβάμαι τον Εζέλ. Αν μάθει για την κόρη μου, θα προσπαθήσει να της κάνει κακό» του είπε και ο Αχιλλέας ξεφύσησε.

«Ξέρεις δεν είσαι ο μόνος που έχει βάλει στο στόχαστρο τον Εζέλ. Έχω ερευνήσει το περιβάλλον του Κενάν και ο Κοζτζούογλου επίσης, παλεύει να βρει έναν τρόπο για να τον ξεσκεπάσει» του απάντησε.

«Ο Τούρκος επιχειρηματίας;» ρώτησε ο Ιάσωνας.

«Αυτός» πρόφερε ο Αχιλλέας.

«Τότε, θα ήθελα να με φέρεις σε επαφή μαζί του» τελείωσε παρα το γεγονός πως δεν ήταν βέβαιος για το κατα πόσο όλο αυτό ήταν καλή ιδέα.