Το λιμάνι του Πειραία, δεν είχε και ιδιαίτερα πολλές επιλογές. Εξαιτίας της αμηχανίας μου, κοιτούσα διαρκώς το ρολόι μου, ώσπου από το βάθος, είδα τον πατέρα μου να έρχεται με την ίδια ακριβώς αμηχανία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Καθώς έβλεπα τη φιγούρα του να κινείται προς το μέρος μου, ένιωσα οργή ανάμεικτη με απογοήτευση. Αρκετές φορές τα δάκρυα πάλεψαν να ξεπηδήσουν από τα μάτια μου, αλλά δεν θα τα άφηνα. Έπρεπε να φανώ δυνατή και αυτός ο άνθρωπος ήταν απαγορευτικό να με δει να λυγίζω. Μερικά βήματα μας χώριζαν και εκείνος στάθηκε μπροστά μου, με μάτια γεμάτα θλίψη. Φαινόταν μετανιωμένος, ωστόσο μέσα μου τα συναισθήματά μου για εκείνον, καθώς και η υπομονή μου είχαν στερέψει. Αυτός ο άντρας που ονομαζόταν πατέρας, ήταν ικανός να σκοτώσει άνθρωπο και καθώς φαινόταν, ο Κενάν δεν ήταν το πρώτο του θύμα σευτή τη ζωή.

«Ιλεάνα μου..» τον άκουσα να μου ψιθυρίζει, μα αποτραβήχτηκα από το άγγιγμά του που με ανατρίχιαζε.

«Ήρθαμε μέχρι εδώ για να μιλήσουμε. Γιατί μου χρωστάς, μα πάνω από όλα γιατί σου χρωστώ και εγώ κάποιες εξηγήσεις» του είπα με έναν τόνο κοφτό στη φωνή μου.

Οι δυό μας βαδίσαμε σιωπηλοί μέχρι το Δημοτικό Θέατρο,όπου καθίσαμε στο πρώτο καφέ που βρέθηκε στο διάβα μας και κατα προτίμηση, έξω. Τον λόγο πήρε πρώτος εκείνος, ήθελα να του αφήσω το περιθώριο της απολογίας πιο πολύ από περιέργεια.

«Ιλεάνα,ήρθα ως εδώ αρχικά για να ζητήσω συγγνώμη παρά το γεγονός πως γνωρίζω, οτι κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σημασία πια. Ωστόσο, περισσότερο ήρθα για να σου πω την αλήθεια για εμένα γνωρίζοντας πως έχεις ήδη ανακαλύψει την φωτογραφία σου με τον Κενάν στο γραφείο μου. Αυτός ήταν και ο λόγος που έπαθες εκείνη την κρίση πανικού. Τουλάχιστον, μπορώ να πω πως είσαι παιδί μου και σε ξέρω. Εσύ όμως, δεν με ξέρεις καθόλου και θα απογοητευτείς περισσότερο μόλις με μάθεις, μα δεν γίνεται διαφορετικά» έκανε μία παύση, ενώ εγώ κάτω από το τραπέζι έσφιγγα τα χέρια μου εξαιτίας της αγωνίας.

«Σε ακούω λοιπόν. Ας συστηθούμε με τον αληθινό μας εαυτό για μία φορά στη ζωή μας» του είπα και ένευσε θετικά.

«Είμαι ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έπρεπε να έχει κάνει οικογένεια. Σε αυτήν την ηλικία και μετά από όλα αυτά ήρθε ο καιρός που το συνειδητοποίησα. Το παρελθόν μου είναι μαύρο και βρόμικο, πολύ βρόμικο Ιλεάνα. Ήμουν ΄΄εκτελεστής΄΄. Αυτό σημαίνει πως έκανα χάρες σε κατακάθια της κοινωνίας ή σε φυλακισμένους εκτελώντας αντί για εκείνους, τους ανθρώπους που μου υποδείκνυαν. Μία από αυτούς, ήταν η γυναίκα του Τούρκου με τον οποίο συναναστρέφεσαι. Ήταν η Μπινάζ» μου είπε και πάγωσα ολόκληρη.

Τα χέρια μου ξεκίνησαν να τρέμουν και δάκρυα ξεχύθηκαν από τα μάτια μου.Αυτός που είχα απέναντί μου, ήταν τελικά ένα τέρας. Ένα τέρας που δεν δίστασε να κάνει κακό σε μία έγκυο γυναίκα, άγνωστη σε εκείνον.

«Συνέχισε» ψιθύρισα με όση δύναμη μου είχε απομείνει.

«Ξέρω πως όλα αυτά σου ακούγονται τρελά και αποτρόπαια, όμως αυτός ήμουν. Όταν γνώρισα την μητέρα σου την ερωτεύτηκα. Τότε πίστεψα πως ο καλός της χαρακτήρας ήταν ικανός να με τραβήξει στο φως και να με κάνει να παρατήσω αυτή τη δουλειά προκειμένου να δημιουργήσουμε μία οικογένεια. Πράγματι, σε ένα μεγάλο βαθμό το πέτυχε, μα όχι ολοκληρωτικά. Η Μπινάζ ήταν το τελευταίο θύμα προτου αποφασίσω να αφήσω πίσω μου για πάντα αυτή τη ζωή. Παράλληλα είχα από χρόνια ανοίξει, το τουριστικό γραφείο, όμως και πάλι η παρανομία με δελέασε και ξεκίνησα να κάνω δουλειές ξεπλένοντας μαύρο χρήμα. Ο Έκτορας ήταν εκείνος που το γνώριζε και με κάλυπτε. Τίποτε όμως δεν έρχεται δίχως αντάλλαγμα. Την ημέρα που είχε έρθει στο γραφείο μας για πρώτη φορά και σε είδε, του άρεσες πολύ. Έτσι, για εκείνον το αντάλλαγμα ήταν να σας φέρω κοντά. Και το έκανα. Ήθελα πάντοτε να έχω τον έλεγχο σε όλα, όπως ήθελα να έχω και τον έλεγχο στην ζωή σου. Ωστόσο, η μοίρα όλα τα κακά που κάνεις, σου τα επιστρέφει και έτσι όταν γνώρισες τον Κεναν, θύμωσα για πολλούς λόγους. Θύμωσα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ την μοναχοκόρη μου μαζί με έναν μουσουλμάνο, από τη στιγμή που στην Ελλάδα θα τα είχε όλα και με το παραπάνω.Θύμωσα γιατί έχανα τον έλεγχο και βρισκόμουν έξω από τα νερά μου. Έτσι, για ακόμη μία φορά μίλησε ο κακός μου εαυτός, που έβαλε τον εγωισμό πάνω από όλα. Σε έβλεπα πως ήσουν ερωτευμένη μαζί του και όμως εγώ σε έσπρωχνα σε έναν γάμο, στον οποίο δεν θα ήσουν ευτυχισμένη. Μάλλον, είχα ξεχάσει και εγώ ο ίδιος τι σημαίνει η ευτυχία και τι σημαίνει να παντρεύεσαι κάποιον από έρωτα. Είχα ξεχάσει πώς είχα νιώσει, όταν ήμουν στα σκαλιά της εκκλησίας και καρτερούσα τη μητέρα σου. Τα υπόλοιπα, τα ανακάλυψες. Ήθελα να εκβιάσω τον Κενάν για να σε αφήσει ήσυχη. Έψαχνα μανιωδώς το ιστορικό του, να βρω κάτι για το οποίο θα μπορούσα να τον κατηγορήσω, αλλά μάταια. Στο τέλος, έφτανα να κατηγορώ μονάχα τον εαυτό μου. Μην με ρωτάς γιατί σου τα εξομολογήθηκα όλα αυτά. Ίσως γιατί δεν άντεχα άλλο να σηκώνω τις αμαρτίες μου, ωστόσο Ιλεάνα άκουσέ με προσεκτικά. Αυτός ο Εζέλ, που με έβαλε κάποτε να βγάλω από την μέση τη γυναίκα του νεαρού, είναι επικίνδυνος και με αρρωστημένο μυαλό. Θέλει διακαώς να δει την κόρη του παντρεμένη με τον Κενάν και αν ανακαλύψει πως έχετε σχέση, τότε πολύ φοβάμαι πως θα προσπαθήσει να σου κάνει κακό. Σε παρακαλώ, πρέπει να με ακούσεις...» ξεκίνησε να λέει, μα εγώ δεν ήθελα ούτε άντεχα να ακούω άλλα.

«Ήρθες τελικά ως εδώ για να αποκαλύψεις την τερατώδη σου φύση. Το μόνο που έχω να σου πω, είναι πως σε μισώ και πως δεν αντέχω να σε αποκαλώ πατέρα μου. Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό σε εμένα και στην μαμά; Δεν μας σκέφτηκες ούτε ένα λεπτό; Τι θα πω εγώ τώρα σε αυτόν τον άνθρωπο; Πως ο πατέρας μου είναι υπεύθυνος για την διάλυση της οικογένειάς του; Πως διέπραξε εκατοντάδες φόνους; Τι στο ανάθεμα θα του πω αυτού του ανθρώπου, λέγε που να πάρει!» ξεκίνησα να ουρλιάζω υστερικά, ενώ τα αναφιλητά μου έκοβαν την ανάσα. «Μπορείς να μου εξηγήσεις τον λόγο που εσύ, είσαι λιγότερο αρρωστημένος από τον Εζέλ;Τα ίδια είσαστε και οι δύο. Προς πληροφόρησή σου δεν τον φοβάμαι, με αηδιάζει απλά όπως και εσύ»ολοκλήρωσα και σηκώθηκα επάνω με φόρα πετώντας του πέντε ευρώ στα μούτρα. «Αυτά είναι για τον καφέ, καθώς σε αυτή τη ζωή δεν θέλω να σου χρωστώ τίποτε. Ούτε καν δύο ευρώ. Επίσης, να ξέρεις πως όλο αυτό δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι. Επομένως θα ήθελα να σε ρωτήσω, θα έρθεις μαζί μου να τα πούμε όλα αυτά στην μητέρα μου, ή θα με αφήσεις να πάω μονάχη μου; Δεν σου αξίζει να βρίσκεται δίπλα σου και δεν θα την αφήσω να κοιμάται άλλο τον ύπνο του δικαίου. Ως εδώ» πρόφερα αποφασισμένη και τον είδα να τα χάνει.

«Σε παρακαλώ, προσπάθησε να την σκεφτείς λίγο. Αν μάθει κάτι, θα τρελαθεί» πήγε να με μεταπείσει, μα ήταν παρα πολύ αργά.

«Αυτό να το σκεφτόσουν προτού αποφάσιζες να μπλεχτείς σε όλες αυτές τις βρωμοδουλειές.Δεν σε λυπαμαι και σου υπόσχομαι πως δεν θα με ξαναδείς ποτέ. Επίσης και για να τελειώσουμε, μην τολμήσεις να πλησιάσεις ποτέ σου ούτε εμένα, μα ούτε και τον Κενάν. Αν κάτι του συμβεί θα πάω απευθείας στην αστυνομία και θα δώσω το όνομά σου ωστε να σου ανοίξουν φάκελο και να ψάξουν το παρελθόν σου μήπως και ξεβρομίσει ο τόπος» τελείωσα και πετώντας του στο πρόσωπο τα λεφτά, σηκώθηκα και έφυγα αφήνοντάς τον να κλαίει μονάχος του, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του.

Με γρήγορα βήματα, βγήκα στον κεντρικό δρόμο για να βρω ταξί. Ο προορισμός μου ήταν το σπίτι μου και η αιτία, ήταν να τον κάνω να πονέσει όσο έκανε και εκείνος εμένα.