Κωνσταντινούπολη 

Από την στιγμή που είχε πληροφορηθεί πως ο υιός του ήταν ζωντανός, ο Κενάν είχε ξεκινήσει ένα παραλήρημα ζητώντας επίμονα από τον Κάλιχ να τον μεταφέρει στο διαμέρισμά του. Φυσικά εκείνος είχε υπακούσει σιωπηλά, ενώ η Άρτεμις είχε επιλέξει να μείνει στο σπίτι. Φτάνοντας στο διαμέρισμά του, εκείνο που προοριζόταν για να υποδεχτεί την όμορφη ζωή μίας οικογένειας που τελικά διαλύθηκε, ο Κενάν σαν υπνωτισμένος αναζήτησε το τετράδιο εκείνο που έγραφε παραμύθια με σκοπό να τα εκδώσει. Αυτήν την υπόσχεση είχε δώσει στον μέχρι πρότινος νεκρό του υιό, ο οποίος τελικά ήταν ζωντανός. Βαστώντας στα τρεμάμενα χέρια του το τετράδιο, χιλιάδες σκέψεις διέσχισαν αστραπιαία το μυαλό του. Ο μικρός, θα ήταν τώρα δύο χρονών, θα είχε άλλο όνομα από αυτό που είχαν επιλέξει για εκείνον οι γονείς του οι βιολογικοί, εν αναμονή της γέννησής του και φυσικά θα ζούσε σε μία οικογένεια που θα τον αγαπούσε μάλλον σαν παιδί της και εκείνος με τη σειρά του θα τους αναγνώριζε ως γονείς του. Ακόμη και αν ήταν μονάχα δύο χρονών, το δέσιμό του με αυτά τα πρόσωπα θα είχε ήδη ξεκινήσει. Ωστόσο, έπρεπε να τον βρει, έπρεπε να τον πάρει. Η υιοθεσία ήταν στα σίγουρα παράνομη.

Το τετράδιο έπεσε από τα χέρια του, όταν ξεκίνησε να εμφανίζεται στο μυαλό του το πρόσωπο του Εζέλ. Κάπου εκεί η λογική παρέδιδε τα σκήπτρα της στο μίσος και την οργή. Πώς τόλμησε να διαπράξει όλα αυτά τα εγκλήματα; Θα τον έθαβε ζωντανό και ας πήγαινε στη φυλακή. Έπειτα όμως, ξεπηδούσαν και άλλα δύο πρόσωπα στη σκέψη του. Ο πολύτιμος, παιδικός του φίλος, ο Μετίν και ο έρωτας της ζωής του. Με βάση την στάση του φίλου του, είχε καταλάβει πως ο Μετίν είχε υποστεί ένα τεράστιο σοκ. Πήγε να βάλει τέλος στη ζωή του γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει κουβαλώντας στην πλάτη του αυτή τη ντροπή. Έπρεπε να μιλήσουν, έπρεπε οπωσδήποτε να μιλήσουν. Στο τέλος αυτού του σκοτεινού πηγαδιού, όπως αποκαλούσε τώρα το μυαλό του, υπήρχε η Ιλεάνα. Τι γνώριζε στ'αλήθεια για τον ρόλο του πατέρα της; Άραγε του έκρυψε την πραγματικότητα, καθώς την τελευταία φορά που την είχε δει, φαινόταν και εκείνη ανήσυχη. Δεν γνώριζε τις απαντήσεις, το μόνο που είχε για εκείνον σημασία τώρα, ήταν να βρει το παιδί του πριν από αυτόν τον άνθρωπο που μέχρι πριν λίγο καιρό, αποκαλούσε ΄΄θείο΄΄.

«Κάλιχ, πρέπει να με βοηθήσεις να τον βρω. Να βρω τον υιό μου» πρόφερε ξέπνοα και ο Κάλιχ ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του.

«Φυσικά και θα σε βοηθήσω. Ίσως να υπάρχουν μάρτυρες που να μας οδηγήσουν στο ποιος ήταν μαζί με τον Εζέλ, ή αν υπήρξε εντολή να δοθεί σε κάποιον ο μικρός για υιοθεσία. Μπορώ να μάθω σε ποιο νοσοκομείο πήγε η Μπινάζ εκείνο το βράδυ όπου και άφησε την τελευταία της πνοή. Νομίζω όμως πως καλό θα ήταν να γνωρίζουμε και ποιοι είχαν βάρδια τότε, αν και λίγο δύσκολο. Θα κάνω τα πάντα όμως, στο υπόσχομαι» του είπε ο Κάλιχ και ο Κενάν τον αγκάλιασε.

«Δεν θέλω από την άλλη να σε μπλέκω σε όλο αυτό. Παραλίγο να σκοτωθείς. Οι άντρες του Εζέλ γνωρίζουν πως εσύ κρατάς στοιχεία και θα σε παρακολουθούν. Φοβάμαι και για την Άρτεμις» τελείωσε ο Κενάν και ο Κάλιχ αναστέναξε.

«Φοβάμαι και εγώ για εκείνη και γι'αυτό θα της ζητήσω να φύγει από εδώ μέχρι να δούμε πώς θα πορευθούμε. Ο Εζέλ έχει δείξει τα δόντια και τις προθέσεις του, κατόρθωσε να περάσει μέσα από την δική μου άμυνα. Μην ανησυχείς όμως, κανένας δεν γνωρίζει πως ξέρω να χρησιμοποιώ και εγώ το όπλο και πίστεψέ με, είμαι πολύ καλός στο στόχο. Εξαιτίας της θέσης και της περιουσίας μου, έχω βρεθεί σε δύσκολη θέση αρκετές φορές. Καλή η φύλαξη, αλλά η αυτοάμυνα είναι καλύτερη. Δυστυχώς με αιφνιδίασε τις προάλλες και επίσης εξαιτίας της κοπέλας μου, δεν θέλω να κρατώ όπλο επάνω μου και να την τρομάζω» πρόφερε ο Κάλιχ και στράφηκε ξανά στον Κενάν «Αν επιθυμείς να μείνεις, απλώς να ξέρεις πως θα έχω έξω από την πόρτα σου έναν δικό μου για φύλαξη. Νομίζω πως θα σου κάνει καλό να μείνεις λιγάκι μόνος σου. Εγώ ξεκινώ άμεσα τις έρευνες για τον εντοπισμό του μικρού» τελείωσε ο Κάλιχ και αποχώρησε αφήνοντας τον Κενάν στην ησυχία του σπιτιού του που έμοιαζε με Μαυσωλείο.

Πήρε ξανά στα χέρια του το τετράδιο, το οποίο ήταν τώρα μουσκεμένο από τα δάκρυά του. 

΄΄Δεν γνωρίζω αν μου μοιάζεις. Αν έχεις πάρει τα μάτια τα δικά μου, ή της μητέρας σου. Δεν ήμουν εκεί στα πρώτα σου βήματα, ή στην πρώτη σου λέξη, στο πρώτο σου κλάμα ή και γέλιο. Είμαι όμως ένας πατέρας που δεν επέλεξε να χάσει το παιδί του. Σε αγαπώ και όπου και να είσαι, θα έρθω να σε βρω και να σε πάρω μαζί μου. Ίσως και να είναι αργά βέβαια, ίσως έχεις αγαπήσει εκείνους σαν οικογένειά σου. Εμένα όμως μου λείπεις, ένα κομμάτι μου χάθηκε, όταν έχασα εσένα και την μητέρα σου. Εύχομαι να μου δώσεις μία ευκαιρία, όταν εμείς οι δύο ανταμώσουμε ξανά ΄΄

Αθήνα

Το πιο δύσκολο επάγγελμα στον κόσμο, είναι εκείνο του γονιού. Δεν πηγαίνει ποτέ πακέτο με οδηγίες χρήσης και κανείς δεν σε προετοιμάζει για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσεις. Κανείς και ποτέ δεν σου έχει πει, πως ίσως η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου, θα είναι εκείνη που θα κληθείς να λογοδοτήσεις απέναντι στο ίδιο σου το παιδί και να αναλογιστείς τα λάθη σου. Για τον Ιάσωνα, ήταν στα σίγουρα ευκολότερο να εκτελέσει ψυχρά έναν άγνωστο, παρά να αντιμετωπίσει την οργή της κόρης του. Για την γυναίκα του δεν τον ένοιαζε και τόσο, μα η Ιλεάνα ήταν κάτι διαφορετικό. Χρόνια τώρα είχε μάθει να ζει με παρανομίες. Από τις αμαρτωλές πράξεις του παρελθόντος του εκτελεστή, μέχρι τα μαύρα χρήματα της νέας του εταιρείας. Δεν είχε κατορθώσει να τινάξει από πάνω του αυτόν τον ζοφερό μανδύα, μα κάπου, όταν αναπολούσε τις στιγμές των παιδικών της χρόνων, τα μάτια του βούρκωναν.

Συχνά τον αποκαλούσε βασιλιά της. Ναι, αρκετές φορές οι κόρες έχουν σαν πρώτο ανδρικό πρότυπο τον πατέρα τους και εκείνος οφείλει να ανταποκριθεί και να δώσει το σωστό παράδειγμα. Την φώναζε λοιπόν και εκείνος πριγκίπισσα και το εννοούσε, μα καθώς αποδείχτηκε περίτρανα, δεν ήταν ικανός να αποκτήσει μία οικογένεια. Το παιδί του το έβλεπε κτητικά και ο ίδιος ήταν ένα χειριστικό άτομο σε όλους τους τομείς, καθώς έτσι ένιωθε πως είχε τον έλεγχο. Τελικά, όχι απλώς τον είχε χάσει, αλλά μαζί με εκείνον είχε χάσει και την αγάπη της κόρης του. Αυτό ήταν δεδομένο. Ωστόσο, εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα, όφειλε να της μιλήσει για πρώτη φορά ειλικρινά και να την προστατέψει από αυτό που πιθανότατα θα ερχόταν να την βρει. Ο Αχιλλέας είχε δίκιο, είχε τεντώσει το σχοινί επικίνδυνα και τώρα βάδιζε πάνω σε αυτό με κίνδυνο να πέσει, συμπαρασύροντας μαζί του στην Κόλαση και την οικογένειά του.Κοίταξε το τηλέφωνό του. Για πρώτη πρώτη φορά είχε άγχος. Για την ακρίβεια δεν είχε νιώσει ποτέ πριν περισσότερο αγχωμένος. Το πήρε στα χέρια του, οι παλάμες του ήταν ιδρωμένες. Έπειτα πληκτρολόγησε τον αριθμό της Ιλεάνας και απλώς περίμενε.

Καθόμουν στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί με είχε βρει η αυγή καθώς είχα ζητήσει από την γιαγιά μου, η οποία είχε ακούσει κομμάτια της συζήτησης με τον Έκτορα, να με αφήσει να φύγω. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή πιθανότα έκλαιγε, όμως εμένα δεν με χωρούσαν οι τέσσερις τοίχοι. Ήθελα να βλέπω μακριά, όσο πιο μακριά έφτανε το μάτι μου και ο Πειραιάς αποτελούσε για εμένα το κατάλληλο μέρος. Τα δάκρυα είχαν πια στερέψει και ο νους μου δεν ήξερε πού να στραφεί πρώτα. Σε ποια τραγωδία έπρεπε να δώσει προτεραιότητα. Ο Έκτορας μπορεί να ήταν κομμάτι μου, αλλά δεν με ένοιαξε η αποχώρησή του από τη ζωή μου παρά την τελευταία του απειλή. Εξάλλου, ήταν μονάχα ένα φτηνό και μίζερο πιόνι, ένας στρατιώτης σε μία σκακιέρα που πάντοτε θα υπηρετεί τον βασιλιά. Τον πατέρα μου, τον δικό μου βασιλιά που τόσο άσχημα με είχε προδώσει. Τον άνθρωπο που όσο ήμουν μικρή δεν μου χάλασε ποτέ του χατήρι, που παρά την αυταρχική του και χειριστική συμπεριφορά, εγώ τον αγαπούσα γιατί πίστευα πως κάπου στο βάθος και παρά τα λάθη του, αγαπούσε και εκείνος εμένα. Τελικά όμως, το μαχαίρι δεν τραυμάτισε μονάχα τον Κενάν εκείνο το εφιαλτικό βράδυ, αλλά και την ψυχή μου.

Στην σκέψη αυτή, ένιωσα το τηλέφωνό μου να χτυπά. Ήταν εκείνος. Στη θέα του ονόματός του στην οθόνη, ήθελα να το πετάξω στη θάλασσα, αλλά δεν θα του έκανα τη χάρη, δεν ήμουν δειλή σαν εκείνον. Θα τον αντιμετώπιζα και αυτό θα το μετάνιωνε πικρά. Ο παλιός μου εαυτός είχε πια πεθάνει και την θέση του είχε πάρει επιτέλους μία γυναίκα και όχι ένα κορίτσι.

«Σε ακούω» του είπα αργά και σταθερά μόλις το σήκωσα.

«Πού είσαι;» η φωνή του ακουγόταν σπασμένη και βραχνιασμένη, ανήσυχη, ίσως και τρομοκρατημένη. Αυτός δεν ήταν σίγουρα ο πατέρας μου.

«Στον Πειραία, στο λιμάνι» του απάντησα το ίδιο ψυχρά.

«Μην κουνηθείς, έρχομαι να σε βρω» είπε στον ίδιο ασταθή τόνο.

«Θα σε περιμένω»πρόφερα περνώντας το μήνυμα που ήθελα με βάση την χροιά της φωνής μου. 

Παιδάκια μου καλησπέρα!Πώς σας έχει φανεί ως εδώ η ιστορία??Απλώς σας ενημερωνω πως για τις επομενες δύο εβδομαδες, θα υπάρξει καθυστερηση στις ιστορίες λόγω εργασιών και διακοπών...Υπόσχομαι με την πρώτη ευκαιρία να ανεβάζω!Φιλιά σε όλους και σας ευχαριστω για την στηριξη