Η πόλη των πόλεων, που όταν αναφέρεσαι σε εκείνη δεν χρειάζεται ακριβώς να την ονοματίσεις. Αρκεί να πεις πηγαίνω, ή βρίσκομαι στην ΄΄Πόλη΄΄ και ο συνομιλητής σου θα καταλάβει αμέσως, για ποιον τόπο μιλάς. Κωνσταντινούπολη στα ελληνικά, Ιστανμπούλ στα γειτονικά τούρκικα, είναι ο τόπος των αντιθέσεων και των συναισθημάτων, των αρωμάτων και του φωτός. Ξαφνιάζει τον επισκέπτη της ευχάριστα και τον τυλίγει στα πέπλα της παρασύροντάς τον σε έναν χορό ανατολίτικο.

Έτσι παρέσυρε και εμένα, με τύλιξε για τα καλά στον ρυθμό της και με πήρε μαζί της. Δεν υπάρχει πλήξη σε αυτήν την πόλη, αφού στις αποσκευές σου όταν την επισκέπτεσαι κουβαλάς μία ιστορία αιώνων σε ένα σταυροδρόμι ηπείρων και λαών. Για εμένα όμως, αυτό το σταυροδρόμι εμφάνισε τον Κενάν. Έναν άνδρα με πολλά χαρίσματα, ή όπως αλλιώς είπε η κολλητή μου η Ήλια, με την ευλογία του Θεού επάνω του. Δεν είχε σημασία ποιου Θεού, σε όποιον ο καθένας πίστευε, αφού τελικά τόσο η θρησκεία και η κουλτούρα, όσο και η γλώσσα δεν στάθηκαν αρκετά για να μας χωρίσουν. Κανέναν μας δηλαδή.

Εκείνο το βράδυ, μετά από την φρικτή ημέρα του θανάτου του πατέρα μου, του οποίου ό,τι απέμεινε από το σώμα θα ταξίδευε στην Ελλάδα προκειμένου να ταφεί, εγώ με τον Κενάν, ο οποίος κρατούσε στην αγκαλιά του πάντοτε τον μικρό Κάαν, μπήκαμε στο διαμέρισμα στην όμορφη συνοικία Τζιχανγκίρ και επιτέλους ανοίξαμε το δωμάτιο εκείνο που προοριζόταν εξ αρχής για τον μικρό. Μείναμε όλο το βράδυ να τακτοποιούμε και να ξεσκονίζουμε τον χώρο που θα υποδεχόταν το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Σωστά, θα γινόμασταν οικογένεια πια καθώς η επίσημη πρόταση, εκτός από το δαχτυλίδι που ήδη φορούσα είχε δρομολογηθεί δίχως εγώ να το γνωρίζω.

Η Άρτεμις από την άλλη, έμενε στην τεράστια μονοκατοικία του Κάλιχ, με τον οποίο συζητούσαν σχεδόν καθημερινά για το μέλλον. Σε αντίθεση με την Ηλία, η Άρτεμις δεν φοβόταν καθόλου τις αλλαγές. Τις καλωσόριζε θα έλεγα με μεγάλη χαρά. Έτσι, έπειτα από μία ολόκληρη ώρα συζήτησης και με τον Κάλιχ να έχει ξαπλώσει στο κρεβάτι έχοντας υιοθετήσει εκείνο το κουταβίσιο βλέμμα, άκουσε το μεγάλο ΄΄ναι΄΄ από την φίλη μου. Ναι στην μετακόμιση, ναι στην καινούργια ζωή στην Πόλη, μα ναι και σε εκείνον τον οποίο λάτρευε. Ο Κάλιχ τότε, είχε συγκινηθεί. Δεν το έκανε συχνά γιατί ήταν ένας άνδρας σκληρός, στον οποίο η ζωή είχε δείξει το άσχημο πρόσωπο αρκετές φορές στο παρελθόν, ωστόσο εκείνη τη στιγμή τα μάτια του βούρκωσαν. Οι άνδρες στην Τουρκία εκδήλωναν συχνά τα συναισθήματά τους και μεταξύ τους ανέπτυσσαν δεσμούς δυνατούς και φιλίες, όπως η σχέση του Μετίν και τον Κενάν. Η Άρτεμις πέρασε τα δάχτυλά της ανάλαφρα μέσα από τα ξανθά του μαλλιά και τον φίλησε τρυφερά στο μέτωπο.

«Για εσένα, θα έκανα τα πάντα»της ψιθύρισε και τα χέρια τους βρέθηκαν μπλεγμένα μεταξύ τους, με εκείνον να αφαιρεί πια με άνεση τα ρούχα του, δίχως να τον νοιάζει η ιδιαιτερότητα στο κορμί του. Ήξερε πως η κοπέλα που είχε απέναντί του, τον αγαπούσε γι'αυτό ακριβώς που ήταν.

Εκείνη τον υποδέχτηκε στην αγκαλιά της, μένοντας να κάνουν έρωτα όλο το βράδυ, ενώ από το παράθυρο αχνοφαινόταν το φως της πανσελήνου, συνοδευόμενο από μία γλυκιά μυρωδιά γιασεμιών και Ανατολής.

Ο Μετίν ωστόσο, δεν ήταν βέβαιος πως τα είχε καλά με τα ρομάτζα και πάλευε να βρει τις σωστές λέξεις, ενώ δίπλα του η Ήλια, είχε ξεκινήσει να αισθάνεται αμήχανα. Στο δρόμο, πωλητές τους πρόσφεραν ένα μικρό φλιτζάνι με τούρκικο καφέ, ψημένο στην χόβολη και συνοδευόμενο πάντοτε από ένα λουκούμι. Παρά το γεγονός πως δεν έπινε καφέ τόσο αργά, αποφάσισε να τον δοκιμάσει, να δοκιμάσει κάτι το διαφορετικό. Η Πόλη εξάλλου, είχε πολλά πρόσωπα για να δεις και να δοκιμάσεις. Αποτελούσε το μοναδικό ίσως παράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης Ανατολής και Δύσης. Γειτονιές που ξεπηδούσαν από το παρελθόν διατρανώντας θρύλους του πάλαι ποτέ, έμοιαζαν σαν πολύχρωμο γαϊτανάκι που θαρρείς είχε δημιουργηθεί σε εικονική πραγματικότητα για να μελετηθεί αυτή η εντυπωσιακή εναλλαγή πολιτισμών.

Το βράδυ εκείνο, ο Μετίν είχε αποφασίσει να της γνωρίσει την χώρα του και την κουλτούρα του. Ήθελε όσο αυτό ήταν δυνατό να σβήσει και να ξεριζώσει από μέσα του, τον πόνο και την θλίψη της ανάμνησης αυτού του δαίμονα, που έτυχε να είναι ο πατέρας του. Ευτυχώς, η μητέρα του μαζί με την αδερφή του, είχαν βρει αφορμή να το σκάσουν και να επιστρέψουν στις παλιές γειτονιές τους στην Αττάλεια, όπου εξακολουθούσε να στέκει το πατρικό τους σπίτι, με τον Μετίν να τους έχει υποσχεθεί πως θα στέλνει οικονομική ενίσχυση όποτε μπορούσε. Για τον Εζέλ ούτε λόγος. Δεν θα πατούσε, ούτε θα ρωτούσε ποτέ πού βρισκόταν ο τάφος του. Κανονικά θα του άξιζε να γίνει βορά για τα σκυλιά. Η Ήλια κατάλαβε πως η σκέψη του έτρεχε πάλι στο άσχημο και πρόσφατο παρελθόν και ευθύς πήρε το χέρι του στο δικό της.

«Στην Ελλάδα λέμε καμιά φορά, πως στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι. Μπορεί να μου είναι δύσκολο, να μην μιλάω καθόλου τη γλώσσα, ωστόσο νομίζω πως θα ήθελα να κάνω μία προσπάθεια να εργαστώ εδώ» του είπε καταπίνοντας το σάλιο της με κόπο, παλεύοντας να συνειδητοποιήσει και η ίδια τι είχε μόλις ξεστομίσει.

«Λες αλήθεια;» την ρώτησε εκείνος έκπληκτος, έτοιμος σχεδόν να σκοντάψει.

«Θαρρώ πως ναι. Έχετε κομμωτήρια φαντάζομαι για να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου» του είπε πειρακτικά και εκείνος ευθύς την άρπαξε και την στριφογύρισε γύρω του ανάλαφρα.

«Τελικά σου έχει μείνει αυτό το σήκωμα» πρόφερε εκείνη γελώντας.

«Κάνω πρόβες για την ημέρα μας...»της είπε κλείνοντάς της το μάτι και οι δυό τους βάδισαν κοντά στην φωταγωγημένη γέφυρα του Βοσπόρου, όπου έμελλε να γίνει το σημείο συνάντησής μας την επόμενη μέρα κατα τη δύση του ηλίου.

Τόσο εγώ με τον Κενάν, όσο και ο Κάλιχ με τον Μετίν, παρατάχτηκαν μπροστά μας στη σειρά, με τον Κενάν να έχει αφήσει στην άκρη το βοήθημά του.Τότε, μας πλησίασαν και μπροστά στα μάτια των έκπληκτων περαστικών, γονάτισαν μπροστά μας κάνοντάς μας πρόταση, με τον κόσμο να χειροκροτά και να σφυρίζει. Νομίζω πως η μόνη που πάλεψε να μην κλάψει, δίχως όμως αποτέλεσμα, ήταν η Άρτεμις. Τότε,τον λόγο πήρε ο Κενάν.

«Εγώ με την μελλοντική μου γυναίκα, θα θέλαμε να σας προσκαλέσουμε στον γάμο μας που θα πραγματοποιηθεί στην Κω» τους ανακοίνωσε με την Ήλια να ουρλιάζει από ευτυχία. «Στο είχα υποσχεθεί, όπως επίσης και πως θα γονάτιζα μπροστά σου, όταν πια θα μπορούσα να περπατήσω. Το είχα βάλει στόχο» ολοκλήρωσε και συγκινήθηκα.

«Θα στολίσουμε το σπίτι, δεν το συζητώ και θα μείνεται εκεί αν θέλετε το βράδυ, ή όπου αλλού επιθυμείτε» μας είπε η Ήλια και ο Μετίν τον πλησίασε.

«Μα, πώς θα πραγματοποιηθεί Ορθόδοξος γάμος;» τον ρώτησε.

«Ας πούμε, πως το μελλοντικό, ελληνικό μου όνομα θα είναι Στέφανος. Σκοπεύω να βαπτιστώ, όπως και ο γιός μου» του απάντησε και ενώ ο παλιός Μετίν, σίγουρα θα του τα έψελνε, ο νέος χαμογέλασε ελαφρώς αμήχανα.

«Αν είναι να είσαι ευτυχισμένος, τότε να το κάνεις» του απάντησε και οι δύο φίλοι αγκαλιάστηκαν σφιχτά.