Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής μας για το νοσοκομείο, προκειμένου να εξεταστούμε για προληπτικούς λόγους, βουβά δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου, σαν καυτά ρυάκια λύτρωσης και ενοχής. Ναι, αυτά τα δύο αντικρουόμενα συναισθήματα επικρατούσαν στην ψυχή μου, ενώ το στόμα μου παρέμενε μισάνοιχτο, στην προσπάθειά του να ξεστομίσει μία κουβέντα, την οποία πάντα άφηνε μετέωρη. Ήχος δεν έβγαινε, η φωνή μου είχε χαθεί για τα καλά και έμοιαζε σαν σιγανός ψίθυρος. Το προστατευτικό χέρι του Κενάν, τυλίχτηκε γύρω μου με λαχτάρα, θέλοντας να μου δείξει έμμεσα πως από δω και πέρα, εκείνος θα ήταν το στήριγμά μου.

Κάπου εκεί, στο μυαλό μου ξεπήδησε η εικόνα της γιαγιάς μου της Ελένης, καθώς και της μητέρας μου. Εν συνεχεία τις διαδέχτηκαν εικόνες από το παρελθόν και την καθημερινότητά μας, σαν μία φυσιολογική οικογένεια. Κάποια καλοκαίρια μας στην Ρόδο, το νησί των ιπποτών, ή ακόμη και στο Πόρτο Χέλι όπου νοικιάζαμε μία μονοκατοικία όταν ήμουν έφηβη, για να περνώ εκεί τους τρείς μήνες του καλοκαιριού. Ο χείμαρρος των δακρύων ξεχύθηκε αβίαστα, στην συνειδητοποίηση, πως όλα αυτά ήταν μονάχα μία καλοστημένη και οργανωμένη, τέλεια βιτρίνα. Στην πραγματικότητα, ο πατέρας μου, τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα απλώς αυστηρό και επεμβατικό, ήταν ένας δολοφόνος, ένας εκτελεστής ο οποίος είχε παλέψει να αποτραβηχτεί από τις σκιές, μέσω της δημιουργίας μίας οικογένειας και της αλλαγής της επαγγελματικής του κατεύθυνσης. Η προσπάθειά του ωστόσο, είχε στεφθεί με απόλυτη αποτυχία, καθώς ακόμη και στην νέα του δουλειά, το μαύρο χρήμα και οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, έδιναν και έπαιρναν. Μάλιστα, δεν είχε διστάσει να χρησιμοποιήσει ως μέσον, ακόμη και εμένα, εξασφαλίζοντάς μου δήθεν ένα σίγουρο μέλλον με τον Έκτορα, σε συνδυασμό πάντοτε με την επίτευξη των στόχων του. Τον Έκτορα που ήμουν βέβαιη πως δεν τον είχα ξεφορτωθεί ακόμη από την ζωή μου. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να ουρλιάξω, το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο που ψιθύριζε ΄΄σ'αγαπώ΄΄, λίγο πριν χαθεί για πάντα μέσα στους καπνούς της έκρηξης, έδιωξε μακριά τον θυμό και την απογοήτευσή μου. Είχε ίσως κατορθώσει να αποτινάξει το πέπλο του εγκληματία, ένα λεπτό πριν το τέλος της ζωής του.

Κάπου εκεί, στο νου μου έκανε κατάληψη το πρόσωπο της μητέρας μου. Ένα πιόνι σιωπηλό και άβουλο μπροστά στις αποφάσεις του πατέρα μου, μόνο και μόνο για να μην διαταραχθεί η οικογενειακή γαλήνη. Έτσι ήταν όλη της τη ζωή, ήσυχη, μα άβουλη, μία μόνιμη ηχώ των λόγων του Ιάσωνα. Είχε φτάσει όμως η στιγμή να ανοιχτεί ο ασκός του Αιόλου και ήμουν βέβαιη πως η αλήθεια, θα την χτυπούσε κατάστηθα. Η αλήθεια για το ποιός πραγματικά υπήρξε ο πατέρας μου. Στο τέλος των σκέψεών μου, το θλιμμένο πρόσωπο της Ελένης ήταν εκείνο που ερχόταν να προστεθεί για να μείνει μόνιμα χαραγμένο. Η γιαγιά μου υποψιαζόταν πολλά για την ζωή του γιού της, τον οποίο λάτρευε και φοβόταν ταυτόχρονα. Την πίκραινε η συμπεριφορά του και είχε έρθει άπειρες φορές σε σύγκρουση τόσο μαζί του, όσο και με την μητέρα μου, καθώς η μεγαλύτερή της αδυναμία ήμουν εγώ και επιθυμούσε πάντοτε διακαώς, να έχω μία όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή.

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που δέχτηκε την επιλογή του Κενάν, παρά το παρελθόν της οικογένειάς της και τον διωγμό τους από την Σμύρνη. Έβλεπε ωστόσο, πως αυτός ο όμορφος ανατολίτης με την χρυσή καρδιά, με έκανε ευτυχισμένη και αυτό της ήταν αρκετό για να βάλει στην άκρη τους δισταγμούς και τους φοβους της. Γιατί η γιαγιά μου η Ελένη με αγαπούσε άνευ όρων και δίχως εγωισμούς. Μία καθαρή, αγνή, ατόφια αγάπη.

Με όλες αυτές τις σκέψεις να ταλανίζουν το μυαλό μου, ούτε που κατάλαβα για πότε βρεθήκαμε στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Στην είσοδό του, είδα τις δύο κολλητές μου φίλες να με καρτερούν εμφανώς ταραγμένες. Η Ήλια έκλαιγε στην αγκαλιά της Άρτεμις, της μόνης ψύχραιμης όταν οι συνθήκες και τα γεγονότα το απαιτούσαν. Καθώς το αυτοκίνητο σταματούσε στην είσοδο, άνοιξα την πόρτα του με φόρα και τινάχτηκα στην κυριολεξία εξω, με προορισμό την αγκαλιά τους. Πίσω τους, ο Μετίν έτρεχε προς το μέρος μας και προς το μέρος του αδερφικού του φίλου, ουρλιάζοντας το όνομά του.

«Ιλεανάκι μου....Λυπάμαι αγάπη μου. Λυπάμαι τόσο. Είμαστε όμως εμείς εδώ, η αιώνια, παντοτινή σου οικογένεια, εκείνη που επέλεξες και σε επέλεξε. Ήρθαμε για να μείνουμε Ιλεάνα» άκουσα την φωνή της Άρτεμις μέσα στην παραζάλη του πανικού και του πένθους μου.

Δυστυχώς, αυτό που ακολουθούσε και το γνώριζα, ήταν οι ατελείωτες ώρες ανάκρισης από την τούρκικη αστυνομία, εκτός από την παροχή πρώτων βοηθειών. Καρτερώντας για λίγο στον διάδρομο, μαζί με τους υπόλοιπους τον Κενάν και τον Κάλιχ να εξέλθουν, είδα τον Αχιλλέα να πλησιάζει βαστώντας στην αγκαλιά του ένα αγοράκι. Ένα αγοράκι με φουρτουνιασμένα μάτια και μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο. Κοιτάζοντάς το, ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς μου να αυξάνονται. Σε αυτό το αθώο και μπερδεμένο, παιδικό βλέμμα, αναγνώριζα εκείνο του Κενάν. Ο Αχιλλέας με τον μικρό συνέχιζαν να πλησιάζουν, όταν είδα τον Κενάν να βγαίνει και να καρφώνει το βλέμμα του στο παιδί. Κάπου εκεί κατάλαβα, πως όταν υπάρχει αγάπη μεταξύ ενός γονιού και του παιδιού του, δημιουργείται ένα δέσιμο δυνατό και άρρηκτο, καθώς είδα τον νεαρό να τρέχει κουτσαίνοντας και σκοντάφτοντας προς την μεριά του μικρού Κάαν. Έτσι τον είχε ονομάσει η θετή του οικογένεια και με την βοήθεια του Κάλιχ, η παράνομη υιοθεσία είχε έρθει στο φως.

Ο Κενάν ούρλιαζε το όνομα του παιδιού ξανά και ξανά, φιλώντας το τρυφερά στο κεφαλάκι του και κλείνοντάς το προστατευτικά στην αγκαλιά του. Είδα τον Μετίν να πλησιάζει συγκινημένος και να ψελλίζει στον μικρό ΄΄είμαι ο θείος σου, αγάπη μου γλυκιά΄΄, ενώ δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλά του. Στο τέλος του διαδρόμου, η θετή οικογένεια του παιδιού στεκόταν αμήχανη, γεμάτη τύψεις για το έγκλημα που εν αγνοία τους είχαν διαπράξει. Να στερήσουν από τον βιολογικό πατέρα, από έναν πατέρα που λάτρευε στην ουσία τον Κάαν, την παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, η καρδιά αυτού του άνδρα, του άνδρα με τα μάτια του φουρτουνιασμένου Βόσπορου, ήταν μεγάλη. Όταν τους ανακοίνωσε πως θα ήθελε να συνεχίσουν να τον βλέπουν, ώστε να μην στερηθούν την παρουσία του, η γυναίκα κόντεψε να καταρρεύσει μπροστά στα πόδια του. Του φιλούσε τα χέρια με ευγνωμοσύνη, όταν είδε από μακριά τον Ατνάν, μαζί με την Αϊλίν να πλησιάζουν. Ο Κενάν έστρεψε συγκινημένος το πρόσωπό του στον πατέρα του. Είχε γεράσει πια. Τα γεγονότα είχαν χαράξει επάνω στο πρόσωπό του τα σημάδια τους. Το ίδιο όμως είχε συμβεί και με την μικρή του αδερφή, η οποία μετά τον θάνατο της μητέρας της, είχε αλλάξει. Ήταν πιο σιωπηλή και μελαγχολική. Φυσικά, δεν θα μάθαινε ποτέ την αλήθεια για την ιστορία που συνόδευσε την αυτοκτονία της Σελέν. Ήταν έφηβη, ίσως παιδί ακόμη και μία τέτοια πληροφορία ήταν απαγορευμένη. Όσο για την Σεϊντά, εκείνη θα παρέμενε μαζί με την μητέρα της στην Αττάλεια, παλεύοντας και εκείνη να γιατρευτεί από τις πληγές που είχε προκαλέσει ο Εζέλ.

Καθώς πλησίασε το μωρό, ο Κενάν είδε την αδερφή του να απλώνει τα χέρια της σιωπηλή, παρακινώντας τον να της δώσει το αγοράκι. Κατόπιν, το τύλιξε προστατευτικά στην αγκαλιά της αμίλητη. Είχε καταλάβει τα πάντα, όπως και πως αυτό το μωρό, ήταν το ανιψάκι της, το παιδί του αδερφού της που φάνηκε πως για την ώρα, έκανε ένα αμυδρό χαμόγελο να σχηματιστεί στο πρόσωπό της.

«Τον αγαπώ πολύ» ήταν η μόνη κουβέντα που ξέφυγε από το στόμα της, ενώ ταυτόχρονα ο Αντνάν, το φιλούσε κλαίγοντας.

«Πατέρα» ξεκίνησε ο Κενάν «από σήμερα, το δωμάτιο του σπιτιού μου θα ανοίξει και πάλι. Θα μπει μέσα η ζωή μου, θα φτερουγίσει ολόγυρα. Έτσι, θα νιώθω πως κατα κάποιον τρόπο, είναι μαζί μου και η Μπινάζ. Δεν την ξέχασα ούτε για μία στιγμή, όμως η ζωή προχωρά και εγώ πρέπει να την προλάβω. Η Ιλεάνα με κάνει ευτυχισμένο» του ανακοίνωσε και τον είδα να με καλεί.

Πλησιάζοντας, ένιωσα το βλέμμα του Αντνάν για λίγο να με ζυγίζει. Το ίδιο έκανα και εγώ με ένα ολόκληρο λεπτό αμηχανίας να διαδέχεται τα βλέμματά μας.

«Συγγνώμη» τον άκουσα να ξεστομίζει βραχνά και τον ακούμπησα στον ώμο καθησυχαστικά.

«Ας αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει κύριε Μπουρκάσλι» του είπα και τον είδα να χαμογελά αμυδρά. Στα μάτια του διαφαινόταν μία ελπίδα, η ελπίδα μίας καινούργιας αρχής για όλους μας. 

Σας είχα υποσχεθεί επέκταση επιλογου!!!Ελπίζω να σας αρέσει γιατί ακόμη δεν τελειώσαμε!