Το πρωινό μας βρήκε γεμάτο όνειρα και προσδοκίες. Ο Κενάν είχε μία νευρικότητα και διαρκώς με ρωτούσε πώς πίστευα πως θα έμοιαζε το αγοράκι του, τι να του έλεγε, πώς να συμπεριφερόταν στους γονείς αυτούς που το πήραν τότε, δίχως να γνωρίζουν. Όπως ήταν φυσικό, είχαμε κάνει εκατό στάσεις σε παιδικά καταστήματα με παιχνίδια και με ρούχα και ο Κενάν του είχε αγοράσει χίλια δύο πράγματα. Με συγκινούσε η συμπεριφορά του. Θα γινόταν ένας απίθανος πατέρας και γι'αυτό δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Φορτωμένοι με σακούλες, καλέσαμε ταξί για να μας πάρει στην συνοικία Καράκιοϊ, όπου σύμφωνα με τις οδηγίες του Κάλιχ έμενε η οικογένεια. Η μοίρα ωστόσο έπαιζε άσχημα παιχνίδια, καθώς το κινητό του Κενάν, είχε κλείσει από μπαταρία, ενώ εγώ είχα αλλάξει αριθμό.

Πλησιάζοντας στο στενό, το ταξί μας άφησε και εμείς προχωρήσαμε προς την πόρτα. Επικρατούσε ιδιαίτερη ησυχία, ενώ τα φώτα φαίνονταν κλειστά.

«Ας κάνουμε μία προσπάθεια» μου είπε ο Κενάν και έσπευσα να συμφωνήσω, όταν και οι δύο νιώσαμε έναν οξύ πόνο στο κεφάλι.

Έπειτα, τα πάντα έσβησαν από γύρω μου. Σχεδόν ένιωσα πως είχα μεταβεί στην άλλη ζωή, ενώ όταν η όρασή μου ξεκίνησε να επανέρχεται, συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν μέσα σε ένα κενό και βρώμικο δωμάτιο, δεμένη και παγιδευμένη. Δίπλα μου, ο Κενάν δεν είχε ανοίξει ακόμη τα μάτια του, ενώ ένα άλικο ρυάκι αίματος κυλούσε αργά από τα ματωμένα του χείλη. Στο κατώφλι, έμφανίστηκε ένας μελαμψός άνδρας, με ένα ειρωνικό χαμόγελο να αυλακώνει το πρόσωπό του.

«Με εσένα, θα περάσουμε καλά. Λίγο πριν πεθάνεις δηλαδή, τόσο εσύ, όσο και οι φίλοι που θα έρθουν για να σε σώσουν» μου είπε και τα μάτια μου βούρκωσαν από θυμό. «Βλέπεις, το οικόπεδο είναι παγιδευμένο με εκρηκτικούς μηχανισμούς. Μόλις έρθουν για να σας βγάλουν, θα ανατιναχτείτε» τελείωσε και πάγωσα.

Είχαμε τελειώσει για πάντα. Δίπλα μου, ο Κενάν αναδεύτηκε πονεμένα και όταν συνειδητοποίησε και εκείνος τι συνέβαινε, ξεκίνησε να φωνάζει.

«Θα το σκοτώσω το κάθαρμα τον Εζέλ! Να μου τον φέρεις εδώ, να τον πνίξω! Έπρεπε να το χα κάνει τελικά!» ούρλιαζε και τοτε γύρισε να με κοιτάξει. «Εξαιτίας μου είσαι σε αυτήν την κατάσταση. Αν δεν με είχες γνωρίσει.....»

«Η ζωή μου δεν θα είχε αποκτήσει νόημα. Δεν μετανιώνω για τίποτε και αφού όλα θα τελειώσουν, τουλάχιστον θα φύγουμε μαζί» ήταν η τελευταία κουβέντα που είπα και την εννοούσα.

----------------------------------------------------------

Στον δρόμο, ο Κάλιχ καλούσε σε βοήθεια τους δικούς του, προτρέποντάς τους να είναι διακριτικοί ώστε να κατορθώσουν να στριμώξουν τον Εζέλ. Μαζί με τον Ιάσωνα και φυσικά έχοντας και οι δύο όπλα, έφτασαν στο στενό και πάλεψαν να εντοπίσουν τυχόν ύποπτες κινήσεις. Περνώντας και την καγκελόπορτα, έτοιμοι, άκουσαν τις φωνές των παιδιών.

«Ιλεάνα!» φώναξε ο Ιάσωνας και ο Κάλιχ τον κοίταξε έντρομος. Πίσω τους, εμφανίστηκε ο Εζέλ.

«Εσύ!» του φώναξε ο Κάλιχ, μα ο Εζέλ παρέμεινε ψύχραιμος.

«Ο παλιός μου συνέταιρος στο έγκλημα» πρόφερε μελιστάλαχτα κοιτάζοντας τον Ιάσωνα που τον σημάδευε. «Σε προειδοποιώ Πετράκη. Μία λάθος κίνηση και θα τους τινάξω στον αέρα» γρύλισε ο Εζέλ και παρατήρησαν πως ο Κενάν και η Ιλεάνα, ήταν συνδεδεμένοι με καλώδια.

Αυτό ωστόσο που δεν γνώριζε κανένας, ήταν πως όσο εκείνοι τον κρατούσαν απασχολημένο, ο φρουρός ο ένας του Κάλιχ γλιστρούσε στα κρυφά από ένα άνοιγμα της σκεπής, με αποτέλεσμα να βρεθεί μέσα στο δωμάτιο των παιδιών αιφνιδιάζοντας τον άνδρα που τους κρατούσε Ο φρουρός πυροβόλησε και ο άντρας βρέθηκε στο πάτωμα με μία σφαίρα στο κεφάλι. Η πρώτη δουλειά, ήταν να κόψει το καλώδιο που τους συνέδεε με τα εκρηκτικά και το επόμενο βήμα, θα το έκανε η αστυνομία. Μέσα στον πανικό, ο Εζέλ πάλεψε να φύγει, όταν διαπίστωσε πως είχε χάσει το χαρτί όπου είχαν σημειωθεί οι μηχανισμοί. Ένα λάθος βήμα και θα του κόστιζε τη ζωή. Ο Κάλιχ, βλέποντάς τον να διστάζει ξεκίνησε να ανησυχεί, μέχρι που τον άκουσε να τους λέει.

«Μπορεί να κερδίσατε μία μάχη, αλλά τον πολεμο ποτέ. Στέκεστε πάνω σε εκρηκτικούς μηχανισμούς» τους πέταξε και οι δυό τους πάγωσαν.

Έβλεπα τον πατέρα μου και αδυνατούσα να το πιστέψω. Τι στο καλό γινόταν; Και γιατί είχαν μαρμαρώσει στις θέσεις τους; Οι φρουροί του Κάλιχ μας οδήγησαν έξω από την πίσω πόρτα.

«Τι συμβαίνει;»τους ρώτησε ο Κενάν.

«Φοβάμαι κύριε πως οι άλλοι τρεις είναι παγιδευμένοι σε εκρηκτικούς μηχανισμούς» απάντησε εκείνος περίλυπα και ένιωσα να πανικοβάλλομαι, όπως και ο Κενάν.

Ο πατέρας μου, παρα τα εγκλήματά του είχε όντως μετανιώσει και είχε έρθει να βοηθήσει μαζί με τον καλύτερο φίλο μας. Οι ζωές τους όμως κρέμονταν από ένα σχοινί και τα δάκρυά μου ξεκίνησαν να τρέχουν. Βγαίνοντας, τους είδαμε στην αυλή να στέκονται ακίνητοι. Ο Κενάν κοίταξε τον Εζέλ, με μίσος και πίκρα.

«Υπήρξες ένας φρικτός άνθρωπος. Σε αγαπούσα κάποτε, σε θεωρούσα οικογένειά μου και εσύ με πρόδωσες. Θα σε μισώ για όλη μου τη ζωή. Είσαι ένα τέρας!» του ούρλιαξε και έπειτα στράφηκε στον Κάλιχ «Αν πάθεις κάτι, δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου» του είπε και ο Κάλιχ του χαμογέλασε.

«Μην ανησυχείς, έχε πίστη»

Τότε, είδα τον πατέρα μου να με κοιτάζει βουρκωμένος, το ίδιο και τον Κενάν.

«Συγγνώμη. Σας οφείλω μία τεράστια συγγνώμη, αν και είναι αργά» μας είπε και ο Κενάν τον πλησίασε λίγο περισσότερο.

«Δεν ξέρω αν μπορώ να σε συγχωρέσω, ούτε αν το αντέχω. Λυπάμαι. Τουλάχιστον μετάνιωσες για την κόρη σου» του είπε στο τέλος κάνοντας τον πατέρα μου να δακρύσει για πρώτη φορά.

Γύρω μας άκουγα σειρήνες, ενώ ήρθαν και ειδικοί πυροτεχνουργοί. Με τον Κενάν παρακολουθούσαμε συντετριμμένοι, όταν είδα έναν κύριο να κάνει νόημα στον Κάλιχ να βαδίσει. Ευτυχώς, εκείνος στεκόταν στην άκρη και δεν επηρέαζε καθόλου τον εκρηκτικό μηχανισμό. Το ίδιο και ο Εζέλ. Μονάχα ο πατέρας μου είχε πατήσει ακριβώς επάνω.

«Μπαμπά;» φώναξα κλαίγοντας.

«Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου. Θα πάρω πίσω, έστω και τώρα το κακό που σου έκανα» μου είπε κοιτάζοντας τον Εζέλ που ετοιμαζόταν να φύγει. «Εσύ, δεν θα πας πουθενά. Θα τους χαρίσω την ελευθερία τους, ώστε να ζήσουν ευτυχισμένοι όπως ονειρεύονται» του γρύλισε και με κοίταξε βουρκωμένος «Δεν στο είπα ποτέ και τώρα το μετανιώνω. Σε αγαπώ πολύ και συγγνώμη γι΄αυτό που υπήρξα. Προσπάθησα στο παρελθόν πολλές φορές να το ξεπεράσω, πάλεψα με τους δαίμονές μου, μα ηττήθηκα» μου είπε και στράφηκε στον Κενάν. Το βλέμμα του άψυχο και σκληρό μέχρι και την τελευταία στιγμή, μα τώρα πια κάπου βαθιά μέσα του, ελλόχευε η μετάνοια. «Να την προσέχεις. Και τώρα τρέξτε!» μας προέτρεψε και παρά τα κλάματά μου και την αντίσταση που προέβαλα, ο Κενάν και ο Κάλιχ με άρπαξαν με το ζόρι σηκώνοντάς με ψηλά και ξεκινήσαμε να απομακρυνόμαστε τρέχοντας. Επιβιβαστήκαμε αμέσως σε ένα αυτοκίνητο και η αστυνομία απομακρυνε τον κόσμο με γρήγορες κινήσεις, εκκενώνοντας δύο γειτονικά σπίτια. Η έκρηξη που ακολούθησε ήταν τεράστια και κάπου εκεί, ήξερα πως είχε γραφτεί ένας τραγικός επίλογος. Ενός κτήνους και ενός πατέρα που αν και υπήρξε εξίσου κτήνος, είχε πληρώσει τελικά τα τραγικά του λάθη και είχε λυτρωθεί την τελευταία στιγμή.