Όση ώρα μιλούσαν καταμεσής της πλατείας, ένας άντρας μελαχρινός, έκανε νευρικές κινήσεις λίγα μονάχα μέτρα μακριά τους. Κρυμμένος πίσω από ένα δέντρο, είχε απόλυτη οπτική επαφή με τους δύο νεαρούς.

΄΄Εξακολουθείς να τους βλέπεις Ντεμίρ;΄΄ ακούστηκε η τραχιά φωνή του Εζέλ στο τηλέφωνο.

«Ναι. Ο υιός σου και ο φίλος του ο Κενάν συνομιλούν μεταξύ τους. Λογικά, έχουν γίνει όλες οι αποκαλύψεις» απάντησε ο Ντεμίρ με ένα ειρωνικό χαμόγελο να αυλακώνει το πρόσωπό του.

Ο Εζέλ από την άλλη άκρη της γραμμής, έσταζε κυριολεκτικά δηλητήριο, ενώ πάλευε μανιωδώς να σκεφτεί το επόμενο βήμα του.

΄΄Θέλω να μάθεις ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός τους, αν και είμαι βέβαιος γι'αυτό΄΄ τον πρόσταξε και ο Ντεμίρ αποφάσισε να ακολουθήσει τους δύο φίλους από απόσταση.

Ο Κενάν μαζί με τον Μετίν, κατέβαιναν την Ερμού συζητώντας.

«Η επόμενή μου κίνηση, θα είναι να ψάξω να βρω τον υιό μου. Θα μιλήσω με την Ιλεάνα, καθώς την θέλω δίπλα μου σε αυτό, τη χρειάζομαι, χρειάζομαι τη στήριξή της» του είπε και ο Μετίν χαμογέλασε πλατιά.

«Ξέρεις και εγώ με την Ήλια...Θέλω να πω...Κάναμε έρωτα» του εξομολογήθηκε ο φίλος του και ο Κενάν τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη πειράζοντάς τον.

«Λοιπόν; Τι απέγινε ο κύριος ΄΄εγώ θέλω γυναίκα από την Τουρκία;΄΄» τον ρώτησε χασκογελώντας.

«Θαρρώ πως έπεσε με τα μούτρα και οριστικά στην παγίδα της γοητείας μίας Ελληνίδας. Είμαι ερωτευμένος μαζί της αδερφέ μου» ολοκλήρωσε.

«Λοιπόν, αν τον αποφασίσετε να παντρευτείτε όπως εμείς, τότε να πάμε και οι δύο στην Κω, σε εκείνο το εκκλησάκι που άρεσε στην Ιλεάνα. Σημασία για εμένα, έχει εκείνη και εγώ θα βαφτιζόμουν Χριστιανός, αν χρειαζόταν» του απάντησε, μα τον είδε διστακτικό.

«Θα ήταν όμορφο, αλλά δεν έχουμε ρωτήσει και τον τρίτο της παρέας. Θα μπορούσαμε έστω, να κάνουμε όλοι μαζί την δεξίωση μετά. Είναι υπέροχο να κάνεις όνειρα Κενάν καθώς εδώ και καιρό μας τα έχουν στερήσει» του είπε κάπως μελαγχολικά ο Μετίν και ο νεαρός δίπλα του, έβγαλε από την τσάντα του εκείνο το τετράδιο που κουβαλούσε πάντοτε ως παρηγοριά μαζί του. Το παραμύθι που είχε ξεκινήσει να γράφει, για να το αφιερώσει στον αγέννητο υιό του.

«Από τότε που έμαθα πως το παιδί μου ζει, κάνω όνειρα ξανά. Ποτέ μου δεν πίστευα πως θα είχα την ευκαιρία να του διαβάσω αυτό το παραμύθι εγώ ο ίδιος. Ωστόσο, έχασα πολλές όμορφες στιγμές του. Τα πρώτα του βήματα, την πρώτη του λέξη. Ποιός ξέρει, ποιόν θα αποκαλεί μπαμπά; Ευτυχώς είναι μόνο δύο χρονών και θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε το κενό.. Από την άλλη η οργή μου για τον Εζέλ δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Ελπίζω πως ο Κάλιχ θα του δώσει ότι του αξιζει μιας που εγώ φοβάμαι πως μία λάθος κίνησή μου, θα τον οδηγήσει στο παιδί μου. Μου κρατά τα χέρια δεμένα» σιγοψιθύρισε διώχνοντας ένα δάκρυ, όταν στη μέση της Ερμού και εκεί που βρισκόταν η μικρή, βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας Καπνικαρέας, είδαν την Ήλια και εμένα να τους καρτερούμε βαστώντας από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.

Οι δυό τους χαμογέλασαν πλατιά και ο Μετίν έτρεξε σηκώνοντας την Ήλια στον αέρα και στριφογυρίζοντάς την.

«Σε αγαπώ. Σένι σεβιόρουμ» της είπε παλέυοντας να προφέρει το ΄΄σ'αγαπώ΄΄ και στα ελληνικά.

Αντίστοιχα ο Κενάν, με αγκάλιασε και εγώ συγκινούμουν που τον έβλεπα να κινεί τα πόδια του ξανά.

«Μέχρι την ημέρα που θα σε ζητήσω επίσημα, σου υπόσχομαι να περπατώ. Θα γονατίσω μπροστά σου, στην παραλία εκείνη, ξορκίζοντας κάθε κακή ανάμνηση και θα σου ζητήσω να γίνεις η συνοδοιπόρος μου στη ζωή, στα γεράματα, αλλά και στην επόμενη ζωή» μου είπε και τον φίλησα τρυφερά. «Σε αγαπώ πολύ» μου είπε σε καθαρά ελληνικά.

«Θα φύγουμε μαζί Κενάν. Θα πάμε να βρούμε το παιδί και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας οι τρεις μας, μέχρι να γίνουμε τέσσερις. Μονάχα για την γιαγιά μου την Ελένη θα επιστρέφω στην Ελλάδα. Τους γονείς μου δεν θέλω ούτε να τους ξέρω. Στην μητέρα μου, θα αφήσω ένα γράμμα με κάποια πράγματα που θα επιθυμούσα να της εξομολογηθώ. Προσωπικά συναισθήματα, καταπιεσμένα που όμως βρήκανε επιτέλους τη δική τους διέξοδο. Η αλήθεια του πατέρα μου, δεν είναι δική μου δουλειά να την αποκαλύψω.Είναι μεγάλη γυναίκα πια και ελπίζω ώριμη και έξυπνη να καταλάβει πλέον, ποιόν είχε δίπλα της, έστω και αργά. Όσο για τον ίδιο... Μέσα μου αιθάνομαι μία τεράστια, ανοιχτή θα έλεγα πληγή. Από την μία με πλημμυρίζουν οι ενοχές, καθώς τον αγάπησα πολύ και ας ήταν αυταρχικός, μα από την άλλη, αδυνατώ να τον συγχωρέσω. Μονάχα για την γαλήνη της ψυχής μου, θα απομακρυνθώ ευχόμενη κάποτε, να κατορθώσει να βρει τον σωστό δρόμο ή η ζωή να τον τιμωρήσει όπως του αξίζει . Μέσα μου έχω ακόμη μία ελπίδα πως ίσως και να το κάνει. Μονάχα που εγώ δεν θα υπάρχω πουθενά για εκείνον. Το καλό βλέπεις του να θέλεις να γίνεις ψυχολόγος, όπως σου είχα εξομολογηθεί την πρώτη νύχτα που σε γνώρισα, είναι πως το ψάχνεις μέσα σου λιγάκι παραπάνω» τελείωσα και Κενάν με φίλησε στο μέτωπο, ενώ ο Μετίν με πλησίασε.

«Δεν πίστευα ποτέ μου, πως θα ξεστόμιζα την κουβέντα ΄΄σε καταλαβαίνω΄΄. Ο πατέρας μου κατέστρεψε την οικογένειά μου. Είχα έναν μεγάλο αδερφό, τον Εμίρ. Σαν αδέρφια δεν ήμασταν ποτέ πολύ κοντά, ωστόσο ο πατέρας μου διέφθειρε την ψυχή του σε σημείο που...Που δεν έχει σημασία. Εγώ για τον Εζέλ δεν ήμουν ο άντρας που ήθελε. Είχα όπως έλεγε, θηλυπρεπή συμπεριφορά γιατί βοηθούσα την δόλια την μητέρα μου με τις δουλειές, καθώς είχε τρία παιδιά να φροντίζει. Γατζώθηκε λοιπόν επάνω στον Εμίρ, δημιουργώντας τα καλούπια για κάποιον που μελλοντικά θα του έμοιαζε. Ο αδερφός μου σκοτώθηκε, ωστόσο δεν τον έκλαψα ποτέ. Ένιωσα ανακούφιση και αυτό με κυνηγά με την μορφή των τύψεων μέχρι σήμερα. Θέλω να πω, ήταν αδερφός μου και αίμα μου που να πάρει, αλλά με είχε πληγώσει και χτυπήσει πισώπλατα. Την ψυχή της αδερφής μου, την ροκάνισε σαν το σαράκι λίγο λίγο. Ωστόσο, θα βάλω ένα τέλος. Ή θα τον σκοτώσω στη θέση του Κενάν, ή θα πάρω την οικογένειά μου και θα φύγω, εννοώντας και την φίλη σου, γιατί χωρίς εκείνη δεν πάω πουθενά» μου είπε παλεύοντας να χαμογελάσει, με την ψυχή του καταπλακωμένη από τις αναμνήσεις της δυστυχίας.

Ήθελε ωστόσο να κάνει μία νέα αρχή.

«Να φύγεις, να μην λερώσεις τα χέρια σου με έναν φόνο. Θα πάμε στην αστυνομία» του είπα.

«Πρέπει να φύγουμε για Τουρκία. Θα πάμε να βρούμε τον μικρό. Ο Κάλιχ κάτι βρήκε» μας είπε ο Κενάν κοιτάζοντας το κινητό του, το οποίο έλαμψε.

«Εντάξει. Ανυπομονώ να δω την Άρτεμις» τους είπα και οι τέσσερίς μας αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα καφέ στην Πλάκα. Εξάλλου, είχαμε πολλά όνειρα να κάνουμε για την μελλοντική μας ζωή, όταν επιτέλους θα υποχωρούσε η μαύρη σκιά του Εζέλ.

Κωνσταντινούπολη

Η Σεϊντά μπήκε στο σπίτι της έχοντας επιστρέψει από τα καθιερωμένα της ψώνια, προκειμένου να ετοιμάσει το μεσημεριανό. Το εσωτερικό ήταν σκοτεινό, καθώς ο Αντνάν ήταν στην δουλειά και η κόρη της η Αϊλίν στο σχολείο. Άφησε με κόπο τις σακούλες στον πάγκο της κουζίνας και προχώρησε μέχρι το μπάνιο ανοίγοντας μηχανικά το ντουλαπάκι δίπλα από τον καθρέπτη. Τις τελευταίες ημέρες, έπαιρνε βαριά ηρεμιστικά προκειμένου να χρωματίσει ψεύτικα και προσωρινά την μαυρισμένη και μουντή ψυχή της. Στο μυαλό της ανακυκλώνονταν όλα όσα είχαν λάβει χώρα το τελευταίο διάστημα. Τα τρεμάμενα χέρια της άφησαν το πλαστικό μπουκαλάκι να κυλήσει στο πάτωμα, ενώ παρέμειναν να κρέμονται άψυχα, δίχως κουράγιο στο πλάι του κορμιού της. Δάκρυα βουβά, δάκρυα ενοχής και απαξίωσης για τον ίδιο της τον εαυτό κύλησαν από τα μάγουλά της που τώρα κρέμονταν και αυτά, θαρρείς σαν δύο σακούλες από το ωχρό της πρόσωπο. Ήταν η αιτία που η οικογένειά της είχε δυστυχήσει. Η αιτία που ο υιός της έχασε την δική του οικογένεια, η αιτία που το κακό είχε εισβάλλει, έτσι απροκάλυπτα στο σπιτικό της.

Τότε, σαν την νεκροζώντανη, σηκώθηκε από τον καναπέ με το κεφάλι της να γέρνει ελαφρώς στο πλάι, αδύναμο και αυτό να σταθεί όρθιο και στην θέση του. Προχώρησε προς ένα ντουλάπι, όπου έβαζαν μαζί με τον Αντνάν εργαλεία. Ψαχούλεψε για λίγα λεπτά, καταλήγοντας να πάρει ένα σχοινί χοντρό. Για μερικά δευτερόλεπτα το κοίταξε, σαν να είχε δική του ψυχή, σαν να ήταν ο τελευταίος, μακάβριος εξομολογογητής της. Ο μόνος ίσως που δεν θα την έκρινε και που απεναντίας θα της πρόσφερε τελικά αυτό που απλόχερα ζητούσε. Ανακούφιση.

΄΄Συγγνώμη γιέ μου...συγγνώμη για όλα΄΄.

Είμαστε μερικά κεφάλαι πριν τον Επίλογο. Πώς νιώθετε?Ποιές είναι οι σκέψεις σας για την ιστορία; Σας άρεσε; Οι γνώμες πάντοτε με βοηθάνε να γίνομαι καλύτερη!